In San José is men nog volledig in Kerst- en Nieuwjaarsstemming: kerstbomen op de pleinen, kerststallen in en bij de kerken. We blijven hier juist lang genoeg om het vervoer te regelen naar onze volgende bestemming: Orosi.

Het transport is niet al te moeilijk: een uurtje bus naar Cartago, wandelen (met de bagage) naar het volgende busstation en van daar een half uurtje bus naar Orosi.

Orosi is een klein stadje in de 'Valle de Orosi'. Het bestaat uit een school, een kerk, drie supermarkten en een paar guesthouses. De hellingen van de vallei zijn bedekt met koffieplantages. Hier maken we een paar mooie (vogel)wandelingen en brengen we een bezoek aan de kerk.

Deze kerk is de oudste nog in gebruik zijnde kerk van Costa Rica. Er is ook een museum aan verbonden: een paar zaaltjes, volgestouwd met de meest ongeloofelijke antieke voorwerpen uit de kerk en uit het klooster dat hier vroeger stond.

Naast vogelwandelingen brengen we ook twee bezoeken aan Cartago, een stad op een half uur met de bus.

Eerst bezoeken we de ruïnes van de oude parochiekerk. Het gebouw heeft een hele geschiedenis achter de rug: gebouwd in de zestiende eeuw, afgebrand, heropgebouwd, ingestort ten gevolge van een aardbeving ... Nu is er nog slechts een ruine over, waar volgens de plaatselijke bewoners op mistige avonden de geest van een priester zonder hoofd rondwaart. Ondanks ons rondspeuren hebben we hem spijtig genoeg niet gezien!

Na de ruïnes bezoeken we een echte kerk: de 'Basilica'. Gebouwd in byantijnse stijl, is dit heligdom een van de meest bezochte van Costa Rica. De basiliek is gebouwd rond een beeld van de heilige maagd, waaraan mirakelen worden toegeschreven. Elk jaar op twee augustus (de dag waarop in de zestiende eeuw dit beeld gevonden werd) komen duizenden pelgrims van heel Costa Rika op bedevaart naar dit heiligdom. De echte pelgrims doen het laatste stuk (vanaf San José - 22 km) te voet. De laatste paar honderd meter worden op de knieën afgelegd. Ook nu nog, terwijl wij de kruisweg en de glasramen bekijken, zien we veel gelovigen die de weg van aan de ingang tot bij het altaar op hun knieën afleggen.

Ons volgend bezoek aan Cartago brengen we door op de groentenmarkt en in de 'Lankester Botanical Gardens'.

De groentenmarkt is de grootste van heel de provincie. We hebben nu toch al veel landen en markten bezocht, maar hier ontdekken we nog groenten die we nooit eerder zagen.

Vandaar naar de 'Botanical Gardens'. Oorspronkelijk was dit een privé orchideeënverzameling. Later werden de tuinen (en de orchideeën) overgenomen door de universiteit van San José als onderzoekscentrum. Als bezoeker kan je hier vrij in de tuinen rondwandelen (heel mooi) en de 2500 soorten orchissen bewonderen. Hier loopt An haar eerste zonneslag(je) op.

Op zondagmorgen eten we ons traditionele gekookte eitje en de dag erna trekken we verder: op naar San Gerardo de Dota.

Er geraken is niet simpel: eerst met de bus naar Cartago. Daar een bus naar het zuiden, die vertrokken is in San José. Gewoonlijk zit die bus helemaal vol, zodat je de rit van drie uur mag rechtstaan. De chauffeur dropt je aan kilometerpaal 80 (in the middle of nowhere). Vandaar moet je met je bagage twee kilometer een heel steil pad op tot aan een 'tico-café' (Tico's zijn Costa Ricanen), waar je moet vragen of ze een taxi voor je willen bellen naar San Gerardo.
We besluiten heel deze omslachtige beweging niet uit te voeren, maar regelen een taxi vanuit Orosi recht naar San Gerardo.

San Gerardo is een rare plaats: het heeft niet echt een dorpskern, maar bestaat uit een heel groot aantal lodges, verspreid over een vallei. Heel de bevolking leeft van het toerisme: de mensen werken er in de hotels, zijn (vogel)gids, begeleiden wandelingen en uitstappen ...

Wij hebben online geboekt en komen in een heel mooie lodge terecht: bungolows met een ruime kamer, badkamer met inloopdouche en een groot terras. Alle bungalows zijn gelegen in een geweldige tuin, waar het wemelt van de vogels. De nachten zijn hier koud, en de mensen van de lodge steken elke dag rond vier uur de open haard aan, zodat we behaaglijk bij het vuur de avond kunnen doorbrengen.

Hier doen we twee activiteiten: een 'birdwatchingtour' door de bossen en langs de rivier en de quetzaltour.

Eerst een woordje uitleg.

We citeren Wikipedia:

'De quetzal maakt deel uit van veel Indiaanse legenden en deze vogel is vooral sterk verbonden met Quetzalcoatl, de god van de wind en de cultuur bij de Azteken, wiens naam gevederde slang betekent. Op het doden van een quetzal stond de doodstraf. Ook bij de Maya’s stond de quetzal hoog in aanzien als symbool voor vrijheid, mede omdat de Quetzal in gevangenschap altijd sterft. De rode borst zou de quetzal volgens de legenden hebben gekregen tijdens de komst van de Spaanse conquistadores {veroveraars) zoals Hernán Cortés. Toen de Spanjaarden de Maya’s versloegen, zouden de quetzals geland zijn op de bebloede Indianen om hen te beschermen. Door het bloed kleurde de borst van de quetzal helderrood.'

De quetzal leeft op een hoogte tussen de 1800 en de 3000 meter. Het is een prachtige vogel: helderrode borst, metaalglanzende groene kop en groene en witte staartveren. Bij de mannetjes kan de staart wel vijftig tot zestig centimeter lang worden.

San Gerardo is een van de weinige plaatsen waar deze vogel kan gespot worden en heel veel vogelaars komen dan ook naar deze plaats om die vogel te zien.
Ook ik schrijf mij in op de 'quetzaltour'. We zijn met twee deelnemers plus gids. Opstaan om vijf uur, vertrekken om kwart na vijf om tegen kwart voor zes (dan wordt het licht) op een plaats aan te komen waar de kans bestaat dat je quetzals kan zien. We zijn vergezeld van een gids met een auto en een radio. Alle gidsen staan per radio met mekaar in verbinding en waarschuwen mekaar als er quetzals gesignaleerd zijn.

Wij bereiken als eersten een goede observatieplaats: hoog gelegen, in de buurt van wilde advocadobomen (het voedsel van de quetzal) en met een vrij uitzicht. Na ons komen er nog een vijftal groepjes aan, samen zo'n vijfentwintig mensen. Rondspeuren.... niets te zien. Dan een radiobericht: er zijn quetzals gesignaleerd een paar kilometer verder. Iedereen stormt er vandoor, door het bos, een steile, modderig weg af, naar de auto's. Instappen en in volle vaart naar de volgende plaats. We komen als eersten aan en hebben dus ook daar de beste plaatsen. En dan zien we de quetzal. Het is een mannetje met een staart van minstens vijftig centimeter. Helgroen, vuurrood ... prachtig; de moeite van een korte nacht meer dan waard! Ik slaag er in een redelijke foto te nemen met mijn gsm door de teleskoop (digiscoping heet dat) en dit deel van de uitstap kan al niet meer stuk. Als toemaatje doen we nog een kleine vogeltocht in de buurt en zien we de zwarte guan en een kolibri die alleeen in deze streek voorkomt: de 'volcana hummingbird'.

Terug naar het hotel, ontbijt en met de bus terug naar San José. Een taxi dropt ons aan kilometerpaal 80 en na een kwartier arriveert de bus. Vol, dus rechtstaan.Gelukkig stappen er na anderhalf uur heel wat mensen af in Cartago, zodat we het laatste eind toch nog kunnen zitten.

We checken in in een eenvoudig hotelletje dicht bij het busstation, waar we morgen vertrekken naar onze volgende bestemming.

De rest lees je volgende keer.
Dierenfoto's (quetzal!) vind je onder http://observado.org/user/photos/50424
Reisfoto's staan hieronder.

12-01-2018 om 03:00 geschreven door Jos