|
Hoewel er in Costa Rica uitstekend openbaar vervoer is, is het niet altijd gemakkelijk om van punt A naar punt B te geraken. Meestal moet je een omweg maken via een andere stad, of je moet onderweg een hele tijd wachten. Deze keer hebben we te maken met geval twee: heel lang wachten.
We vertrekken vroeg in San Vito en bereiken vlot en zonder problemen Ciudad Nielly. Daar ligt de temperatuur al een stuk hoger dan in San Vito en mogen we vijf uur wachten op de volgende bus. Als het eindelijk zover is, hebben we een heel comfortabele rit naar Puerto Jiménez.
Zoals de naam al laat vermoeden is Puerto Jiménez een havenstad. Stel je echter niet zoiets als Antwerpen of Rotterdam voor, maar denk aan een witte, zanderige baai, afgeboord met palmbomen, waar een tiental kleine vissersbootjes voor anker liggen.
Het plaatsje ligt in de bufferzone van het Corcovada National Park. Het is vooral bekend omdat hier het grootste aantal rode ara's leeft van heel Zuid-Amerika. Elke dag zien (en horen we) hier minstens twintig paren overvliegen.
Langs de baai liggen een paar heerlijke restaurantjes waar we elke avond een lekkere visschotel gaan eten.
Onze reservering blijkt in orde en we checken in in 'Cabinas Tropicales'.
Hoewel het vlak naast het vliegveld(je) ligt, is het een heel rustig guesthouse aan een stille straat. Het ligt midden in een weelderige tropische tuin (met voederplank voor de vogels en andere dieren), een uitgebreide keuken om zelf te koken (eindelijk verlost van de eeuwige cassado!) en we krijgen de beste kamer van het hostel: we beschikken hier over een privé zitplaatsje in open lucht, een zeer ruime kamer (plus mezzanine) met airco, een apart toilet en een openlucht douche. Heerlijk om tijdens het douchen naar de papegaaien in de bomen te kijken!
Het is hier zeer warm: elke dag halen we vlot vijfendertig graden en de luchtvochtigheid is hier bijna honderd percent.
We maken hier kennis met de plaatselijke sterke drank (rum!), doen een paar wandeltochten langs de baai en in het binnenland en gaan met een gids het nationaal park in.
We gaan het park binnen via 'Dos Brazos del Rio Tigre'.
Dit is een vrij recent dorpje: toen het nationaal park officieel een natuurgebied werd, moesten de mensen die er woonden naar de rand verhuizen. Nu werd dat gebied voornamelijk bevokt door goudzoekers, die een nieuwe woonplaats kregen van de regering en vrije toegang hadden tot het park (waar ze rustig verder bleven goud zoeken, maar nu illegaal).
We zien een paar nieuwe vogelsoorten, maar missen de tapir en de miereneter die hier regelmatig gezien worden.
Onze volgende bestemming is Monteverde. Er is geen rechtstreekse busverbinding met dit stadje, dus we moeten een omweg maken via San José. Het is een lange rit (acht uur), maar de bus is heel modern en comfortabel - een heel verschil met India!
Pech: onderweg is er een groot ongeval gebeurd en de laatste dertig kilometer worden stapvoets afgelegd. Resultaat: over een rit van acht uur doen we elf en een half uur! We zijn gebroken. Gelukkig heeft het hotel een kamer voor ons vrij gehouden en kunnen we na een vlugge maaltijd voor een paar uur in ons bed.
De volgende morgen moeten we de bus van 6.30 uur halen, dus opstaan om half zes en naar het busstation. Tickets kopen en wachten. Gelukkig heeft het hotel ons een kleine fruitmaaltijd meegegeven, zodat we toch iets in onze maag hebben om de rit van vandaag vol te houden.
Om elf uur arriveren we in Monteverde.
Hier zijn we vorig jaar ook geweest, dus we trekken direct naar 'Cabinas El Pueblo', waar we gereserveerd hebben. Het is een klein en vriendelijk hotelletje, waar we onmiddellijk herkend worden door de poetsvrouw. Er is een gemeenschappelijke keuken en we beschikken over een propere kamer met eigen toilet en douche.
Monteverde ligt tussen twee nationale parken: Santa Elena en Monteverde National Park. Vorig jaar hebben we Santa Elena bezocht, zodat we dit jaar voor het andere park kiezen.
Het park is een deel van het nevelwoud: het ligt op de top van een berg en de meeste dagen wordt het bedekt door laaghangende wolken, zodat alles nat, druilerig en mistig is. Maar dit jaar hebben we geluk: er waait een stevige wind die de wolken wegblaast en we hebben een redelijk zicht op het woud en de vogels daar.
We boeken een tocht met een gids. We gaan met een klein groepje: wij twee en vier mensen uit Californië van Chinese herkomst. We zien een aantal nieuwe vogels, waaronder terug een mooie quetzal! Deze tocht kan alvast niet meer stuk.
We genieten hier 's morgens van het lekkere ontbijt (geen gallo pinto!), doen een paar vogelwandelingen, zien nog twee keer een luiaard in de bomen hangen en dan trekken we weer stilletjes verder.
We nemen terug de bus naar San José (vertrek om 6.30), blijven daar een nachtje slapen en dan op weg via Los Chiles naar Cano Negro.
Je hoort er meer van in het volgende verslag.
Groetjes van An en natuurlijk ook Jos.
Foto's zie hieronder.
Vogelfoto' zie: http://observado.org/user//photos/50424
|
