|
Ondanks de zeer oude bus bereiken we toch vrij comfortabel onze volgende bestemming : San Miguelito.
Het is een zeer klein dorpje (de naam betekent 'Sint-Michelleke'), gelegen aan een lange steiger waar de boten uit San Carlos aankomen. Maar.... omdat de waterstand van het meer gedaald is geraken de boten niet meer tot hier. In één klap zijn alle toeristen verdwenen en is er geen toeristische activiteit meer in het dorp. Ondertussen is het waterniveau terug gestegen, maar de overheid heeft de veerdienst niet meer in ere hersteld.
We schrijven ons in in een prachtig hotel. Het is volledig opgetrokken uit tropische houtsoorten en gebouwd rond een binnenplaats waar een grote boom voor schaduw zorgt. Elke kamer is voorzien van een ruim balkon met mooie handgemaakte houten schommelstoelen. Prijs voor een kamer: € 7.2! Van de twintig kamers zijn er echter maar twee bezet (die van ons inbegrepen). Dat heeft als voordeel dat we kunnen kiezen en onze keuze valt natuurlijk op een kamer met uitzicht op het meer!
Internet is hier in de huizen en hotels niet bekend, maar op het kerkplein is er gratis Wifi voor iedereen. Telkens als we onze post willen lezen wandelen we naar de kerk. Let op de symboliek: vroeger gingen we voor God, nu voor internet!
De mensen zijn hier heel vriendelijk. Typisch: de vrouwen dragen hier over hun jurk korte schortjes die rijkelijk voorzien zijn van ruches en borduurwerk. We ontmoeten ook twee dames uit Borgerhout, waarvan een hier een huis bezit. Ze willen proberen hier iets te doen op het gebied van toerisme om werk te verschaffen aan de mensen van het dorp.
Een van de dagen maken we een boottocht. We huren een plaatselijke visser in (gelukkig dat An Spaans kan!) en vertrekken. We varen een stuk het meer op en volgen dan allerlei zijriviertjes en zijrivieren van die zijrivieren. Het gebied trekt hier een beetje op Cano Negro, maar we zien naast veel vogels toch een luiaard, brulapen en slingerapen.
Prachtige tocht, maar het laatste half uur begint het te stortregenen. Het is een open boot en het water stroomt letterlijk naar beneden, zodat de schipper met één hand moet sturen, terwijl hij met de andere hand de boot leeghoost. Tot overmaat van ramp begeeft de motor het op vijfhonderd meter van de pier. Telkens terug starten, twintig meter varen, hozen, starten, varen ... enfin, uiteindelijk bereiken we doornat de pier. Ondanks alles toch een gedenkwaardige tocht.
's Avonds genieten we van de prachtige zonsondergang boven het meer en dan vlug naar bed, want morgen om vijf uur opstaan om de vroege bus naar San Carlos te halen.
San Carlos is een typische grensstad: druk, veel mensen en een hub voor de boten die de Rio San Juan opvaren en voor de bussen die van hieruit naar overal in het land vertrekken.
We gaan hier allebei naar de kapper (ik voor € 2.6, An voor € 1.8), eten een lekkere vissoep en genieten van de zonsondergang op een terrasje met een pintje van het plaatselijk bier.
EN HIER EINDIGT ONZE REIS. OM FAMILIALE REDENEN ZIJN WE VERPLICHT OM VROEGER DAN VOORZIEN NAAR HUIS TERUG TE KEREN.
De laatste foto's vind je hieronder en in ieder geval: tot lezens in de volgende blog, wij geven het reizen niet op!
An en Jos
|
