Ik ben het leven en ben de dood, ben liefde en ben haat. ik ben je hart maar ook je gevoel Ben het duister en ben het licht! Ik ben ik net zo nietig als jij, nimmer onsterfelijk! Want ik ben immers mens! Tekst beschermd auteur: Marylinn
Water (eigen werk) Lichten weerspiegelen jouw duister. Geen begin en geen einde kunnen jouw oneindigheid weergeven. Je lijkt vredig te rusten, terwijl kleine golven voortkabbelen, gehuld in een mistige nevel. Zie een vredig gelaat, weerkaatsend in deze oneindige diepte van jouw ziel. Neonlichten staan in schril contrast met jouw oneindige oevers, waarvan slechts de contouren zich aftekenen. Gehuld in mysterie..... zou je eigenlijk willen leren kennen, de bron van het eeuwige leven. Gevaren immer op de loer liggend. Je geeft........... je neemt.........kracht en macht.... het voor immer onbekende water! ( Tekst beschermd auteur) Marylinn
Touch of Love!
Aangeraakt worden door liefde, kan elk van ons tot een dichter maken!
Gaves!
Je hebt gaves gekregen, koester ze want je zal geen nieuwe meer ontvangen. Je talent is immers de gave Gods, wees er dus zuinig op. Fijne avond en heel veel liefde.
Attentie graag!
Alle teksten vermeld op dit weblog zijn door mijzelf gemaakt. Ik zou het op prijs stellen deze niet te kopieren zonder mijn uitdrukkelijke toestemming. Met toestemming dan nog de bronvermelding erbij. Copyright
Angel_Love
Het blog voor iedereen! Het blog voor een lach en een traan, voor verdriet en pijn, voor jou en voor mij, van mens tot mens.
25-11-2006
Hoop!
Immer zijn we zoekende, daarvoor zijn we wellicht mens. Altijd vol wensen! Velen alleen en dolend, in een wereld die ze liever niet hadden willen leren kennen. Laten we het goede koesteren en ons door hoop verwennen. Mag ik daarom jouw engel zijn? Degeen die zich beroept op hoop? Zij die liefde is, het lichtpuntje in het duister? Laat je gaan, ik wil immers die ene engel van hoop zijn!
De wereld draaiende als een dwaas in de dageraad, weer een dag voorbij! Niet wetende wat de morgen brengen zal, dolende, opgesloten in een eigen gedachtengang, alles denkend en toch niets.................. want jij kent als geen ander het verlies!
Elk mens kent verlangens ook ik dus. Eens was ik een goede danseres, totdat ik een vreemde werd in mijn eigen lichaam. Het wilde immers niet meer wat ik zo graag wilde en dat was dansen. Jaren later vond ik mijn vrijheid weer, ik had geaccepteerd dat je niet meer wilde en nam mjn eigen maatregelen. Met de wind in mijn lange haren reis ik nu door jou, de oneindige natuur, kan ik mij vredig neervlijen en de wolken zien dansen en laat ik het toe dat je mijn fantasie op hol laat slaan. Daarom schenk mij nog een keer die ene dans dan zal ik je laten rusten, mijn vervreemde lichaam.! Nog een dans, dan laat ik je vervagen in mijn herinnering als een droom!
Omringd door het duister der nacht, heb ik een ontmoeting met de serene stilte. Turend door het universum begeef ik mij op pad naar het oneindige licht. Denkend aan alweer een glorierijke ochtend. Dwalend op deze grenzeloze aarde, zoekend naar het stralen der zon. Een even zo grauw wolkendek doen het licht der zon verbleken. Gehuld in een koude kille deken doen menig, liefdevol hart vergeten. Pijn.... als een wolk de zon voorbijdrijvend. De aarde laat zijn tranen als zilte regen op ons neder vallen. Onze aarde.... vol smart. Deze grenzeloze aarde, welke zijn schoonheid verliest... bloed dood. Alles.... dor en kaal, bomen verliezende hun blad, bloemen niet langer bloeiend... Hoe troosteloos.... hoe fragiel.. Dan wij.... jij en ik vol liefde... voor elkander. Mooier dan sprookjes uit duizend en een nacht mogen zijn. Grenzeloos... net als onze aarde... voor altijd bloeiend.. Verder dan die wolk... de zon... voor eeuwig.... Eindeloos!
Hoeveel mannen voelen zich niet te stoer om hun gevoel te tonen? Van huis uit worden mannen immers geleerd vooral geen gevoel te tonen. Ze moeten immers, stoer, enigzins macho en een man mag niet huilen gedrag te tonen. Hoeveel vrouwen klagen er niet? Mijn man heeft geen gevoel, hij laat nooit iets merken. Meestal krijg je als vrouw antwoorden, maak je niet druk, ik los het wel op. Maar is daar het knelpunt niet? Vaak is het niet wat vrouwen willen. Velen missen het gevoelselement. Toch zijn er maar weinig vrouwen die er iets over zeggen. Want men denkt immers dat je zulke dingen niet kan vragen en laat staan verwachten. Maar als je er dieper over nadenkt, dan denk ik persoonlijk waarom eigenlijk niet. Het gaat om het ontbrekende stukje binnen een relatie van waaruit de onvrede vaak tot stand komt. Ik heb even in een zware persoonlijke crisis gezeten, relationeel gezien. Maar eindelijk daar is hij dan, een man die thuis kwam. Na jaren onderdrukte gevoelens, van een macho, los het wel op man naar een man met gevoel. Tuurlijk het is wennen maar het was wel het verwachtingspatroon dat ik van een man had. Vooral mijn man. Het thuis komen is een en al gevoel emoties en noem maar op. Toch kwam er heel even het gevoel van haantjesgedrag zoals hij dat pleegt te noemen, ja maar ik ben een man, ik met mijn sentimentele gedoe. Ik heb gezegd dat het okee is en nam hem in mijn armen. En samen hadden we weer dat ultieme moment van samen sentimenteel zijn, je emoties laten gaan naar elkaar toe. Weten jullie wel hoe heerlijk dat voelt. Laat hij dan maar geen macho meer zijn of ik los het wel op man. Maar eindelijk een man van vlees en bloed vol gevoel. Dat heb ik toch liever. Als mannen meer met hun gevoel zouden werken naar hun vrouwen toe dan zouden er denk ik toch wel minder scheidingen zijn. Ik ben er heilig van overtuigd. Het is een zalig wam en intens gevoel. Hetgeen ik elke vrouw zo gun. Hij en jij samen een maar dan eens op alle fronten. Vol warmte tederheid en liefde. Want ook mannen kennen klaarblijkelijk dat gevoel. En heren je bent dan geen watje hoor
Steeds als het duister zijn intrede doet, zie ik jou, die ene kleine ster. Ik laat me meevoeren in de serene stilte van de nacht. Op je gelaat tover je een glimlachje, je speelt, je danst, je bent volmaakt gelukkig. In het licht kwam jij en in het duister verliet je mij. Ik zie je kleine handjes, dat mini kleine lichaampje, zo compleet en zo echt. Doch je slaapt, om niet meer wakker te worden. Mijn enige liefste kleine ster! Het afscheid deed pijn maar daar ver in het universum ben jij volmaakt gelukkig, ik zal je voor eeuwig blijven missen. Toch blijf ik je zien in die ene kleine ster. Voor immer in mijn hart mijn liefste kleinste sterrenkind.
Ik heb je lief omdat ik geniet van je lach. Heb je lief omdat je mijn hart met warmte vervult. Ik heb je lief omdat ik jou lief mag hebben. Heb je lief om je stralende ogen. Ik heb je lief om je handen vol zachtheid. Heb je lief omdat jij mij kan lief hebben. Ik heb je lief om jou. Heb je lief omdat jij jij bent. Ik heb je lief omdat geen mens zo goed mij kent zoals jij mij kent. Heb je lief omdat ik je lief wil hebben. Ik heb je lief omdat je een goed mens bent. Gewoon om jij die jij bent. Geliefde wat heb ik je lief.
Sereen is de rust die over mij waard. De rust proevend als ik naar de aarde staar. Handen die je hart beroeren als ik je zou moeten bewerken. Dorstig en hunkerend naar het nat, om je te kunnen voeden. Rijp makende om het mooie te laten groeien. Jij die bijzonder is, degeen die de mensheid moet blijven voeden. Geliefde aarde. Hoe zou ik anders het bijzondere kunnen ontwaren?
Ik snuif je geuren op, je ruikt lekker rond dit jaargetijde. Loop door het lange gras en ontwaar na het doorbreken van de zon, dauwdruppels. Ik kijk langs je lange armen, en zie je eerste bladeren dwarrelen. Niets is zo anders als dit jaargetijde. Je charmes en kleuren. Vol aardse geuren. Je haren lijken geverfd, de nerven in rode tinten ontluikt. Zo versterkt. Je bent zo mooi, wonderschone natuur. Je hult je in groen, geel, rood en roodbruin. Ik vind je prachtig en wonderbaarlijke te zien dan eerder. Waarschijnlijk als gevolg van een les die ik leerde. Je bent mooi. Herfst het einde van de jaargetijden.
Elk mens zal ongetwijfeld het gevoel kennen, te reizen in der tijden. Het verleden, het heden en misschien zelfs de toekomst. Dit reizen is gerelateerd aan je eigen ervaringen en alsmede de ervaringen die je nu hebt en in de toekomst zou willen hebben. Toch als er ziektes om de hoek komen kijken, lijkt alles ineens als een vogelvlucht aan je voorbij te reizen. Een film zo ljikt het. Alleen de toekomst zie je even niet meer. Want je wilt nog altijd je verliezen in dromen. Over hoe het was en de fijnste herinneringen die je verfilmt in je eigen bewustzijn. Het tempo waarin is alleen te snel om het direct in woorden te kunnen vervatten. Zo ervoer ik dat. Uiteraard je hoeft niet gelijk dood te gaan als je ziek wordt. Maar de kansen nemen dan ineens toe, als het om je hart gaat. Je hart vervult zich dan ook op dat moment met angst. Alhoewel die angst al behoorlijk is vervlogen, is niets meer hetzelfde in het leven. Je ondergaat veranderingen, zowel fysiek alsook mentaal. Niet elk daarmee gepaard gevoel is uit te leggen. Sommige gevoelens kan je ineens niet meer verklaren. Toch leveren die reizen in der tijden je wel het een en ander op. Je kan het oppikken als een leermoment. Wat heb ik gedaan? Hoe is mijn leven tot nog toe verlopen? Wat moet ik doen om er ten volle van te kunnen genieten, nu je immers meer tijd hebt gekregen. Wat is zowiezo nog belangrijk? De kleine dingen zullen de overhand krijgen als het om waarderen gaat. Dromen zijn fantastisch om te koesteren. Wellicht heb je ontdekt, dat je gereincarneerd bent. Ik was eens een jonge vrouw, altijd wachtende op haar geliefde, hij was kapitein op een groot antiek zeiljacht. Ik tuurde dan in de verte om een glimp van zijn aankomst te kunnen opvangen. Ik was gekleed in een lang blauw gewaadt had een cape om met capuchon, de kleur stond geweldig, afgezien daarvan mijn haren wapperden (die nogal lang waren, donker van kleur golvend) in de wind. Ik was bij voorkeur als het stormde aan zee. Gek eigenlijk nu ik daar zo over nadenk, dat ik zo van de zee hou in mijn huidige bestaan. Helaas woon ik er tever vandaan, ik leef dan ook vaak met het gevoel alsof ik heimwee heb. Naar lang vervlogen tijden. Toch wil ik er alles aan doen, die tijden te laten herleven. Zo stippel ik nog enigzins mijn toekomst uit. Verder leef ik bij de dag en omarm elk gevoel wat nog komen gaat, elk mooi moment koester ik, alsof het mijn laatste dag is. Zo kan en wil ik leven, nu ik de dood in de ogen keek.
Er rusten veel misstanden rondom de vrouwenbesnijdenis. Deze misverstanden zijn hardnekkig, want niet alleen rust er een taboe op het onderwerp, er zijn ook talloze verschillende varianten, met elk hun eigen kenmerken. Er zijn maar liefst vier vormen van vrouwenbesnijdenis. Onder vrouwenbesnijdenis worden alle behandelingen geschaard waarbij de externe vrouwelijke geslachtsdelen geheel of gedeeltelijk worden weggehaald of verwond, alsook alle andere ingrepen aan de geslachtsorganen voor culturele, religieuze of andere niet-medische redenen. De Wereld Gezondheidorganisatie (WHO) onderscheidt de volgende vier vormen van female genital mutilation. Type I Het verwijderen van de voorhuid, eventueel met een gedeeltelijke of gehele verwijdering van de clitoris. Dit is de lichtste, meest symbolische vorm van besnijdenis.
Type II Verwijdering van de clitoris (clitoridectomie) met gedeeltelijke of gehele verwijdering van de kleine schaamlippen, waarbij soms de schede een klein stukje wordt dichtgemaakt. Deze variant komt wereldwijd het meeste voor. De WHO schat dat tachtig procent van alle besneden vrouwen een type II besnijdenis heeft ondergaan.
Type III Verwijdering van de volledige genitaliën en het dichtnaaien of vernauwen van de vagina (infibulatie of faraonische besnijdenis). Infibulatie is de meest extreme vorm, waarbij de clitoris en de kleine schaamlippen helemaal en de grote schaamlippen gedeeltelijk worden weggesneden. De wondvlakken worden vervolgens aan elkaar genaaid, behalve een kleine opening van 1 tot 3 centimeter waardoor urine, afscheiding en menstuatiebloed kan worden afgevoerd. Volgens schattingen zijn vijftien procent van de besneden vrouwen geïnfibuleerd.
Type IV Het prikken, snijden, branden of piercen van de clitoris en/of schaamlippen, het uitrekken van de clitoris en/of schaamlippen, inbrengen van bijtende stoffen of kruiden, enzovoorts. Hieronder verstaan we dus ook de modieuze piercings in de westerse wereld.
Deze vier types worden onderverdeeld in twee klassen. Als de vagina wordt dichtgenaaid spreken we van infibulatie. Alle andere vormen worden aangemerkt als een sunna-besnijdenis. De leeftijd waarop meisjes worden besneden is afhankelijk van de lokale tradities in het land van herkomst. Meestal gebeurt het als ze tussen de zes en twaalf jaar zijn, of vlak na de geboorte.
Het nare is dat iedereen in de veronderstelling is dat het een religieuze bepaling is, dat is volstrekt onjuist. Vrouwenbesnijdenis is geen islamitisch gebruik; het werd al uitgevoerd voor het ontstaan van de islam en het christendom. In gebieden waar het gebruik veel voorkomt, zie je dat ook meisjes uit andere religies worden besneden. Het is dus een cultuurverschijnsel, dat zich 1500 jaar geleden samen met de islam vanuit Noord-Afrika heeft verspreidt naar het Midden-Oosten en Azië. Sterker nog de geschiedenis van vrouwenbesnijdenis ligt naar alle waarschijnlijkheid in Egypte. Dat de Egyptenaren hun vrouwen besneden kan wel worden aangenomen, maar waarom men er ooit aan is begonnen is niet helemaal duidelijk. Wat we wel weten is dat vrouwen in het oude Egypte redelijk zelfstandig waren. Zij konden zelf handelen in goederen en slaven, iets wat in bijvoorbeeld het Griekenland van die tijd ondenkbaar was. Misschien hadden de vrouwen hun vrijheid te danken aan de seksuele beperkingen die de besnijdenis hen oplegde.
Hoe lichter de vorm, hoe geringer de gevolgen De lichamelijke consequenties van een besnijdenis zijn afhankelijk van de variant waarvoor wordt gekozen. De lichtere sunna-varianten (type I) hebben weinig tot geen gevolgen voor de gezondheid van de vrouw, zeker als ze op een hygiënische manier worden uitgevoerd. Soms raakt de besnijdster de genitaliën alleen aan met een mes aan en houdt ze stuk stof met rode kleurstof omhoog dat het reinigende bloed symboliseert.
Grootste gevaar tijdens de ingreep zelf Bij een type II-besnijdenis lopen de meisjes vooral gevaar tijdens de ingreep zelf, door slechte hygiëne of overmatig bloedverlies. Ook kan het gebeuren dat een meisje in shock raakt of zelfs een hartaanval krijgt van de pijn. Omdat de schede niet word afgesloten zal het meisje als de wond eenmaal is genezen, in het dagelijks leven weinig hinder ondervinden van haar clitoridectomie. Bij een bevalling daarentegen heeft zij door het stugge litekenweefsel in de schede veel meer kans op complicaties dan een onbesneden vrouw, wat ook blijkt uit het verhoogde percentage doodgeboren kinderen.
Geïnfibuleerde vrouwen: vaak infecties en pijn Veel - maar niet alle - geïnfibuleerde vrouwen hebben hun hele leven last en pijn van de verminking die hen als meisje is aangedaan. Omdat in deze gevallen de vagina bijna helemaal wordt afgesloten kan urine, vaginale afscheiding en menstruatiebloed niet altijd goed worden afgevoerd. Hierdoor kunnen er infecties en ontstekingen onstaan die veel pijn en ongemak opleveren en onvruchtbaarheid kunnen veroorzaken. Aanhoudende ontstekingen kunnen leiden tot bloedvergiftiging, waardoor een vrouw uiteindelijk sterft.
Als de geïnfibuleerde vrouw voor de huwelijksnacht niet of slechts gedeeltelijk is 'opengemaakt', gebeurt dit meestal voor de bevalling, maar dan nog is een bevalling een verschikkelijke beproeving. Afhankelijk van cultuur en gewoonte wordt de vrouw na de bevalling opnieuw geïnfibuleerd, waardoor haar 'maagdelijkheid' zou worden hersteld.
Besneden vrouwen zien vaak zelf geen verband Uit onderzoek van de Vrije Unversiteit onder besneden vrouwen in Nederland blijkt dat besneden vrouwen vaak niet het verband leggen tussen de besnijdenis die zij als meisje hebben ondergaan en de lichamelijke klachten waar zij later onder lijden. Voorlichting hierover is dus noodzakelijk. Veel vrouwen uit het onderzoek zeiden na informatiesessies dat zij voor hun dochters in ieder geval niet voor infibulatie zouden kiezen. Helaas zegt de meerderheid nog steeds wel een sunna-besnijdenis te willen.
Geestelijk gezondheid De gevolgen voor de geestelijke gezondheid zijn lastig te meten. Het is mogelijk dat meisjes zich incompleet voelen, of last krijgen van angststoornissen en depressies, maar ze zullen hier niet snel iets over zeggen. In het land van herkomst zijn de psychische gevolgen van het niet-besnijden vaak groter, omdat een onbesneden meisje door haar omgeving als onrein, promiscue en onhuwbaar wordt bestempeld. Uiteraard heeft een besnijdenis ook grote gevolgen voor het seksleven van een vrouw en haar echtgenoot, maar het is niet zo dat vrouwen helemaal geen genot meer kunnen beleven. Als de clitoris slechts is ingesneden (incisie) of gedeeltelijk verwijderd kan een vrouw nog steeds genieten van seks. Zelfs vrouwen bij wie de clitoris helemaal is weggehaald zeggen regelmatig een orgasme te krijgen. Maar dit is voor vele anderen niet weggelegd zeker niet in geval van een infibulatie. Ook mannen blijken vaak pijn te hebben tijdens het vrijen met een geïnfibuleerde vrouw, tot verwondingen van de penis aan toe. Dit blijkt voor voorlichters hét argument te zijn om mannen over te halen hun dochter een dergelijke ingreep te besparen. Vrouwen zijn gevoeliger voor de gezondheidsoverwegingen, met name bij de bevalling.
Ik hoop echter dat mensen nu voor eens en altijd weten waar vrouwenbesnijdenis vandaan komt en dat men er zich van bewust is dat het geen Islamitisch gebruik is. Het enige religieuze gebruik is mannenbesnijdenis en dan nog vanwege hygienische oorzaken. Nogmaals vrouwen besnijdenis is een Culturele bepaling en geen Islamitische.
De sharia (islamitische wetgeving) staat op gespannen voet met de democratie, maar ook godsdiensten als christendom en jodendom dreigen slachtoffer te worden van religieuze gezagsstructuren. De islamtische wetgeving is strijdig met de Nederlandse normen en waarden. Het pijnlijke van de sharia is de pretentie dat de Profeet in de naam van Allah precieze gedragsregels heeft vastgelegd. Ook mijn eigen geloofsbeleving is in het geding gekomen, ik kan bijvoorbeeld het katholiekcisme niet meer verenigen zoals ik leef en daarbij de opsmuk met al de riten en beeldenverering past niet in mijn leven. Geloven doe ik vanuit mijn hart. Ik voelde al vroeg weerstand tegen Farizeeërs die met hun strenge regels claimen de hoeders van het ware geloof te zijn. Wie zijn de hoeders van een religie, juist ik denk de kerkelijke leiders maar iedereen claimt zijn eigen gelijk. De democratische vrijheid is er helaas een geworden, waarbij beledigen tot cultuur is verheven. In naam van de democratie wordt soms spiritualiteit geweerd en gekleineerd, en godsdienst getypeerd als een te vermijden afwijking. Iedereen heeft immers recht tot leven, Jood, Christen, Palestijn, Moslim of wie dan ook, ongeacht cultuur, afkomst en religie. Recht tot leven betekend dan ook acceptatie. Israel moet Palestina erkennen en Palestina Israel. En zo zijn er veel meer voorbeelden te bedenken. Het dagelijkse hedendaagse leven zorgt voor steeds meer spanningsvelden tussen religie en leven in een democratie. Want de democratie is erg geneigd om gelovigen onder te sneeuwen, daarbij doen de kerkelijke leiders er ook nog eens een schepje bovenop, waardoor er verdeeltheid steeds meer de overhand zal gaan nemen. Alles hangt af van duurzaamheid en vindt daar maar eens een weg in. Door alle dreigingen is men geneigd meer op zoek te gaan naar een God. Persoonlijk heb ik mijn weg gevonden. En ik zal daaraan vast blijven houden. Zolang ik het kan verenigen met mijn leven, heb ik het gevoel op de goede weg te zitten. Maar scheiding tussen kerk en staat is er niet. Verder geloven doe je vanuit je hart maar niet middels een boek of middels de staat waarin je leeft.
Verborgen sluier je jezelf, opdat geen mens mag zien wie je bent
Je zou willen dat geen mens je kent
Het liefst blijf je gevangen in je eigen eenzaamheid
Zoveel in je leven wat niet goed was, kwam op je pad
Geen gevoel mag meer worden ervaren
Want je was te diep gekwetst
Niemand mag je meer raken
Nu heb je jezelf verdoemd tot gevangene van jezelf!
Vanwaar komen mijn tranen?
Ik heb ze in overvloed!
Tranen omdat ik van je houden kan!
De overvloed bevattend in woorden.
Ik ben zo gelukkig omdat ik huilen mag.
Tranen van ontroering omdat je mijn kind bent.
Overvloed samensmeltend in het oneindige.
Mijn tranen omdat ik je lief heb.
Gewoon om je lach!
Tranen voor het kind dat in een mandje lag.
Overvloed in alle pracht!
Mijn tranen, omdat ik je niet langer mocht houden!
Overvloed verzengend in de zon!
Tranen omdat je niet meer leven kon!
Geluk omdat ik het geluk had, je te mogen ontmoeten op mijn
levenspad.
Tranen in overvloed, omdat ik je begraven moest.
Maar geen afscheid is voor eeuwig!
Daarom vergiet ik mijn tranen, want ik heb ze immers
in overvloed.
In stilte haast ongemerkt, sla ik je gade.
Imposant word ik meegevoerd op jouw ritme.
In het wolkendek neem ik je gewaar.
Je vleugels ritmisch dansend op de termiek,
langzaam voer je weg uit mijn gezichtsveld.
En voor immer zijn je dansende vleugels
op mijn netvlies gegrifd!
Als ik mijn ogen sluit,
en mijn vleugels spreid,
vlieg ik je achterna, ik hoor je ademen
wanneer je naar mij reikt.
Wil alleen maar bij je zijn.
Als je immers lacht, lachen de sterren mee.
Indien ik op een dergelijke artikel stuit gaan mijn haren eerlijk gezegd eigenlijk overeind staan. Dat men de cultuur in europa moet respecteren als Moslim of imigrant, nogal logisch. Maar dat het Vaticaan hier ineens een actieve rol in wil gaan spelen gaat mij tever, weer is het het katholieke geloof dat de strijd wil gaan aanbinden met andere religies. Wie is het Vaticaan te willen bepalen dat er geen hoofddoeken gedragen mogen worden, kom op zeg.... ! In de jaren zestig was dit hier in Nederland, heel normaal. Nu wil men het gaan zien als een crime. Wie is men? Aanpassen, ook al zoiets een modeverschijnsel..... gij zult aanpassen in welke regel van de bijbel komt men dat tegen? In welke katachismis boekjes ziet men dat?
Ik dacht dat aanpassen en het respecteren van elkaar en elkaars cultuur, geloof en gewoontes een wisselwerking dienen te zijn, nageleefd door beide kanten toch?
Het Vaticaan gaat mijn inziens hier hun boekje te buiten. Ik vind dat het Vaticaan een discriminerende rol aan het vervullen is en hiermee alleen maar verdeeldheid en haat aan het zaaien is.
Moslims die emigreren naar Europa moeten zich houden aan lokale wet- en regelgeving, ook als die in strijd is met hun religieuze overtuiging. Zo luidt het standpunt van het Vaticaan in het debat over de integratie van moslims in Europa.
Volgens kardinaal Renato Martino, voorzitter van de Pauselijke Raad Justitia et Pax, moeten immigranten "de tradities, symbolen, cultuur en religie van de landen waar ze heen trekken respecteren", ook als die in strijd zijn met hun eigen religieuze voorschriften.
Ik ben Marylinn
Ik ben een vrouw en woon in Noord Brabant (Helmond) (Netherlands) en mijn beroep is Maatschappelijk werkster.
Ik ben geboren op 08/04/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, zang, lezen, films, kleinkids, tuinieren, dieren, koken, internet en nog veel meer..
Ik heet je graag welkom op mijn weblog! Het weblog voor iedereen. Nieuws, liefde, leven, dood en nog veel meer, zal zijn waar ik over schrijf. Je reactie is meer dan welkom, mits met respect voor elkaars mening dan komt alles vast goed. Liefs!
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Marylinn
