Ik ben het leven en ben de dood, ben liefde en ben haat. ik ben je hart maar ook je gevoel Ben het duister en ben het licht! Ik ben ik net zo nietig als jij, nimmer onsterfelijk! Want ik ben immers mens! Tekst beschermd auteur: Marylinn
Water (eigen werk) Lichten weerspiegelen jouw duister. Geen begin en geen einde kunnen jouw oneindigheid weergeven. Je lijkt vredig te rusten, terwijl kleine golven voortkabbelen, gehuld in een mistige nevel. Zie een vredig gelaat, weerkaatsend in deze oneindige diepte van jouw ziel. Neonlichten staan in schril contrast met jouw oneindige oevers, waarvan slechts de contouren zich aftekenen. Gehuld in mysterie..... zou je eigenlijk willen leren kennen, de bron van het eeuwige leven. Gevaren immer op de loer liggend. Je geeft........... je neemt.........kracht en macht.... het voor immer onbekende water! ( Tekst beschermd auteur) Marylinn
Touch of Love!
Aangeraakt worden door liefde, kan elk van ons tot een dichter maken!
Gaves!
Je hebt gaves gekregen, koester ze want je zal geen nieuwe meer ontvangen. Je talent is immers de gave Gods, wees er dus zuinig op. Fijne avond en heel veel liefde.
Attentie graag!
Alle teksten vermeld op dit weblog zijn door mijzelf gemaakt. Ik zou het op prijs stellen deze niet te kopieren zonder mijn uitdrukkelijke toestemming. Met toestemming dan nog de bronvermelding erbij. Copyright
Angel_Love
Het blog voor iedereen! Het blog voor een lach en een traan, voor verdriet en pijn, voor jou en voor mij, van mens tot mens.
26-11-2006
Boom!
Door langgestrekte velden kan ik je altijd weer ontmoeten. Jij die ene met zulke mooie lange armen die me verwelkomen. Ik kan eindeloos genieten van het ritselen der bladeren. En zie je gehuld in zachtgroene kleuren, omringd door het meest dierbare in mijn leven, de natuur. Je maakt dat ik eindeloos wil dolen of gewoon een tijd bij je stil blijf staan, om je te bekijken, te bestuderen. In de verte en in de vroegte der ochtendgloren zie ik je contouren scherp afgetekend door de nevel, een dun laagje dauw glinsterend in de zon als het eerste goud maakt hoezeer ik van je geniet. Je bent getekend door vele gezichten, je straalt dan weer triestheid uit en dan weer vrolijkheid en schoonheid uit. Ik vind je immer mooier. Besef me ineens dan weer hoe ik me kan verwonderen over jou en je schoonheid dat natuur heet. Ik realiseer me jouw kostbaarheid, maar het kan mijn hart vervullen met triestheid als ik moet toekijken hoe ze jouw wonderschone takken willen afzagen, om vervolgens dood op de grond te moeten neervallen. Ik vraag me dan af hoeveel pijn je wel niet moet lijden. Of hadden bomen nu geen gevoel? Ik denk dat het je hart in twee moet splijten te moeten voelen wat ze met je doen. Daar is immers de natuur niet voor geboren, immers er is al zoveel verloren. Steeds weer denk ik als ik jou zie, hoelang zal je nog mogen blijven leven? Hoelang mag je nog bestaan? Ik denk dan in vredesnaam wat doen we de natuur toch aan. In gedachten mijmer ik verder weg en kan het niet laten je geuren te mogen opsnuiven, nog altijd geniet ik van je en kan ik het niet laten respect voor je te hebben. Mijn wonderbaarlijke heerlijke boom! Bevangen door het ochtendgloren en ik het genot mag ervaren van het zonlicht dat de dans der dansen met jouw bladeren speelt. Oh wat ben je toch mooi. Mijn boom!
Liefde is een gave die elk mens krijgt. Liefde is werken, waardoor de gave blijft! Liefde is leven. Liefde is nog altijd geven! Liefde is om te dromen. Liefde daarmee is alles wat leven is gekomen!
Immer zijn we zoekende, daarvoor zijn we wellicht mens. Altijd vol wensen! Velen alleen en dolend, in een wereld die ze liever niet hadden willen leren kennen. Laten we het goede koesteren en ons door hoop verwennen. Mag ik daarom jouw engel zijn? Degeen die zich beroept op hoop? Zij die liefde is, het lichtpuntje in het duister? Laat je gaan, ik wil immers die ene engel van hoop zijn!
De wereld draaiende als een dwaas in de dageraad, weer een dag voorbij! Niet wetende wat de morgen brengen zal, dolende, opgesloten in een eigen gedachtengang, alles denkend en toch niets.................. want jij kent als geen ander het verlies!
Elk mens kent verlangens ook ik dus. Eens was ik een goede danseres, totdat ik een vreemde werd in mijn eigen lichaam. Het wilde immers niet meer wat ik zo graag wilde en dat was dansen. Jaren later vond ik mijn vrijheid weer, ik had geaccepteerd dat je niet meer wilde en nam mjn eigen maatregelen. Met de wind in mijn lange haren reis ik nu door jou, de oneindige natuur, kan ik mij vredig neervlijen en de wolken zien dansen en laat ik het toe dat je mijn fantasie op hol laat slaan. Daarom schenk mij nog een keer die ene dans dan zal ik je laten rusten, mijn vervreemde lichaam.! Nog een dans, dan laat ik je vervagen in mijn herinnering als een droom!
Omringd door het duister der nacht, heb ik een ontmoeting met de serene stilte. Turend door het universum begeef ik mij op pad naar het oneindige licht. Denkend aan alweer een glorierijke ochtend. Dwalend op deze grenzeloze aarde, zoekend naar het stralen der zon. Een even zo grauw wolkendek doen het licht der zon verbleken. Gehuld in een koude kille deken doen menig, liefdevol hart vergeten. Pijn.... als een wolk de zon voorbijdrijvend. De aarde laat zijn tranen als zilte regen op ons neder vallen. Onze aarde.... vol smart. Deze grenzeloze aarde, welke zijn schoonheid verliest... bloed dood. Alles.... dor en kaal, bomen verliezende hun blad, bloemen niet langer bloeiend... Hoe troosteloos.... hoe fragiel.. Dan wij.... jij en ik vol liefde... voor elkander. Mooier dan sprookjes uit duizend en een nacht mogen zijn. Grenzeloos... net als onze aarde... voor altijd bloeiend.. Verder dan die wolk... de zon... voor eeuwig.... Eindeloos!
Hoeveel mannen voelen zich niet te stoer om hun gevoel te tonen? Van huis uit worden mannen immers geleerd vooral geen gevoel te tonen. Ze moeten immers, stoer, enigzins macho en een man mag niet huilen gedrag te tonen. Hoeveel vrouwen klagen er niet? Mijn man heeft geen gevoel, hij laat nooit iets merken. Meestal krijg je als vrouw antwoorden, maak je niet druk, ik los het wel op. Maar is daar het knelpunt niet? Vaak is het niet wat vrouwen willen. Velen missen het gevoelselement. Toch zijn er maar weinig vrouwen die er iets over zeggen. Want men denkt immers dat je zulke dingen niet kan vragen en laat staan verwachten. Maar als je er dieper over nadenkt, dan denk ik persoonlijk waarom eigenlijk niet. Het gaat om het ontbrekende stukje binnen een relatie van waaruit de onvrede vaak tot stand komt. Ik heb even in een zware persoonlijke crisis gezeten, relationeel gezien. Maar eindelijk daar is hij dan, een man die thuis kwam. Na jaren onderdrukte gevoelens, van een macho, los het wel op man naar een man met gevoel. Tuurlijk het is wennen maar het was wel het verwachtingspatroon dat ik van een man had. Vooral mijn man. Het thuis komen is een en al gevoel emoties en noem maar op. Toch kwam er heel even het gevoel van haantjesgedrag zoals hij dat pleegt te noemen, ja maar ik ben een man, ik met mijn sentimentele gedoe. Ik heb gezegd dat het okee is en nam hem in mijn armen. En samen hadden we weer dat ultieme moment van samen sentimenteel zijn, je emoties laten gaan naar elkaar toe. Weten jullie wel hoe heerlijk dat voelt. Laat hij dan maar geen macho meer zijn of ik los het wel op man. Maar eindelijk een man van vlees en bloed vol gevoel. Dat heb ik toch liever. Als mannen meer met hun gevoel zouden werken naar hun vrouwen toe dan zouden er denk ik toch wel minder scheidingen zijn. Ik ben er heilig van overtuigd. Het is een zalig wam en intens gevoel. Hetgeen ik elke vrouw zo gun. Hij en jij samen een maar dan eens op alle fronten. Vol warmte tederheid en liefde. Want ook mannen kennen klaarblijkelijk dat gevoel. En heren je bent dan geen watje hoor
Steeds als het duister zijn intrede doet, zie ik jou, die ene kleine ster. Ik laat me meevoeren in de serene stilte van de nacht. Op je gelaat tover je een glimlachje, je speelt, je danst, je bent volmaakt gelukkig. In het licht kwam jij en in het duister verliet je mij. Ik zie je kleine handjes, dat mini kleine lichaampje, zo compleet en zo echt. Doch je slaapt, om niet meer wakker te worden. Mijn enige liefste kleine ster! Het afscheid deed pijn maar daar ver in het universum ben jij volmaakt gelukkig, ik zal je voor eeuwig blijven missen. Toch blijf ik je zien in die ene kleine ster. Voor immer in mijn hart mijn liefste kleinste sterrenkind.
Ik heb je lief omdat ik geniet van je lach. Heb je lief omdat je mijn hart met warmte vervult. Ik heb je lief omdat ik jou lief mag hebben. Heb je lief om je stralende ogen. Ik heb je lief om je handen vol zachtheid. Heb je lief omdat jij mij kan lief hebben. Ik heb je lief om jou. Heb je lief omdat jij jij bent. Ik heb je lief omdat geen mens zo goed mij kent zoals jij mij kent. Heb je lief omdat ik je lief wil hebben. Ik heb je lief omdat je een goed mens bent. Gewoon om jij die jij bent. Geliefde wat heb ik je lief.
Sereen is de rust die over mij waard. De rust proevend als ik naar de aarde staar. Handen die je hart beroeren als ik je zou moeten bewerken. Dorstig en hunkerend naar het nat, om je te kunnen voeden. Rijp makende om het mooie te laten groeien. Jij die bijzonder is, degeen die de mensheid moet blijven voeden. Geliefde aarde. Hoe zou ik anders het bijzondere kunnen ontwaren?
Ik snuif je geuren op, je ruikt lekker rond dit jaargetijde. Loop door het lange gras en ontwaar na het doorbreken van de zon, dauwdruppels. Ik kijk langs je lange armen, en zie je eerste bladeren dwarrelen. Niets is zo anders als dit jaargetijde. Je charmes en kleuren. Vol aardse geuren. Je haren lijken geverfd, de nerven in rode tinten ontluikt. Zo versterkt. Je bent zo mooi, wonderschone natuur. Je hult je in groen, geel, rood en roodbruin. Ik vind je prachtig en wonderbaarlijke te zien dan eerder. Waarschijnlijk als gevolg van een les die ik leerde. Je bent mooi. Herfst het einde van de jaargetijden.
Ik ben Marylinn
Ik ben een vrouw en woon in Noord Brabant (Helmond) (Netherlands) en mijn beroep is Maatschappelijk werkster.
Ik ben geboren op 08/04/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, zang, lezen, films, kleinkids, tuinieren, dieren, koken, internet en nog veel meer..
Ik heet je graag welkom op mijn weblog! Het weblog voor iedereen. Nieuws, liefde, leven, dood en nog veel meer, zal zijn waar ik over schrijf. Je reactie is meer dan welkom, mits met respect voor elkaars mening dan komt alles vast goed. Liefs!
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Marylinn
