et Huurderssyndicaat, een belangenorganisatie van huurders, neemt het op voor de familie Lukaku. Dinsdag raakte bekend dat vader Roger Lukaku zich moet verantwoorden bij de vrederechter, omdat hij de huur voor een sociale woning in Bornem niet betaald had. Nochtans verkeren de Lukaku's sinds de doorbraak van zoon Romelu als voetballer bij Sporting Anderlecht, niet in geldnood Dat een welgestelde familie überhaupt in een sociale woning kan verblijven terwijl er lange wachtlijsten bestaan van mensen die de huur van een gewone woning niet kunnen betalen, deed de nodige wenkbrauwen fronsen. "Maar dit moet inderdaad kunnen", stelt Toon Machiels van het Huurderssyndicaat.

"Bij het vaststellen van de huurprijs van een sociale woning wordt rekening gehouden met het loon van de ouders. Het inkomen van kinderen tot 25 jaar wordt in Vlaanderen niet meegeteld."

Die maatregel is ook volkomen terecht, zo stelt het Huurderssyndicaat. "Omdat je anders aan huurders van sociale woningen het signaal geeft dat hun kinderen best geen werk zoeken, vermits dit een weerslag kan hebben op de huur die zij betalen."

Wel zou er volgens het Huurderssyndicaat een uitstapregeling moet komen voor mensen met hoge inkomens. "Die uitstapregeling is nu al mogelijk, maar alleen op vraag van de huisvestingsmaatschappij zelf. Die vragen evenwel zelden aan 'rijke' huurders om hun huis te verlaten, aangezien ze deze huurders de maximale huurprijs kunnen aanrekenen. Daardoor blijven arme huurders wel in de kou staan."

Het Huurderssyndicaat heeft nog een argument over het hoofd gezien.  Rijke mensen verhogen de status van een sociaal woningwijkcomplex met hun dure auto's, juwelen en bontmantels.

Wie trouwens ervaring heeft in het betrekken van een sociaal appartement in Antwerpen, is de familie Detiège, die jarenlang heeft geresideerd op de wijk Luchtbal. Grootvader Frans (schepen, volksvertegenwoordiger en evenjes burgemeester) woonde er in een (vergroot) appartement met zijn clan onder wie dochter Leona (met een gelijkaardige carrière) en kleindochter Freya, eveneens aan de bak als socialistisch boegbeeld.

Ray

 Hendrik Conscience had een Vlaamse moeder, Cornelia Balieu en een Franse vader, Pierre Conscience. Die was afkomstig uit de stad Besançon en werkte voor de marine van Napoleon Bonaparte. In 1811 kreeg zijn vader een functie in de Antwerpse haven. Op dat moment maakten België en Nederland nog deel uit van Frankrijk. Na het Congres van Wenen trokken de Fransen zich terug uit Antwerpen en bleef Pierre en zijn gezin achter. Pierre en Cornelia kregen 8 kinderen. Hendriks moeder stierf in 1820. In 1826 trad zijn vader in het huwelijk met Anna Catherina Bogaerts, die veel jonger was dan hij. Zij kregen 9 kinderen.

Hendrik Conscience op 33-jarige leeftijd

Hendrik was door zwakte en ziekelijkheid genoodzaakt zijn zeven eerste levensjaren door te brengen in een stoeltje bij het venster. Zijn moeder, die hem als een troostengel terzijde stond, trachtte hem op te beuren door het toefluisteren van oude Antwerpse verhalen. Dit ontwikkelde vroegtijdig zijn denkvermogen en toen hij de kracht bezat om op de straat te komen bij de speelmakkers, werd hij hun geliefkoosde verteller. Het A.B.C. leerde hij bij zijn vader, in wiens hof hij een vriend van bloemen en planten en later een hartstochtelijke bewonderaar van de natuur werd. Het onderwijs, dat hij in een privaatschool van Borgerhout genoot, was gering; maar door zelfonderricht wist de begaafde jongeling het zover te brengen, dat hij in zijn school hulponderwijzer kon worden. Nadat hij zich met bijzondere lessen in het Engels had geoefend, ging hij in het Frans verder studeren te Antwerpen, waar hij vervolgens optrad als ondermeester in een van de voornaamste leergestichten.

Margaretha Bertrijn in de rol van Houten Clara (KNS-Antwerpen, jaartal onbekend)

Bij het ontstaan van de Belgische Revolutie liet de onbedachte jongeling zich door een strijdlustige Brusselaar overhalen om de wapens op te nemen. Op 28 september 1830 tekende hij als vrijwilliger een dienstverbintenis voor twee jaar, die hij op 7 april 1831 in een verbintenis voor vijf jaren moest veranderen. Na korporaal, fourier, sergeant-majoor en onderwijzer van de regimentschool te zijn geweest, werd hij op 21 mei 1836 van de krijgsdienst ontslagen. Reeds sinds het vorige jaar was Conscience in briefwisseling met de Vlaamse lettervrienden van zijn geboortestad.

Bij zijn terugkomst te Antwerpen werd hij daar lid van de rederijkerskamer "de Olijftak" en van dan af besteedde hij al zijn krachten om van Frans rijmelaar, die hij was, volksschrijver te worden. Hij had echter in zijn literaire loopbaan met veel tegenspoed te worstelen. Daar hij geen middelen van bestaan had, bezorgde zijn vriend, de kunstschilder Gustaaf Wappers, hem een plaats van vertaler bij het provinciaal bestuur. Vanwege zijn Vlaamsgezindheid was hij echter spoedig verplicht van dit ambt af te zien. Uit nood werd hij toen hovenier.

Conscience startte met het schrijven van Franse gedichten. In 1837 publiceerde hij In 't Wonderjaer 1566 en Phantasy, maar deze werken waren ontgoochelend qua succes. In deze tijd had hij zware financiële problemen. Hij kreeg van Leopold I een subsidie.

Conscience werd hoogstwaarschijnlijk geïnspireerd tot het schrijven van De Leeuw van Vlaanderen na het zien van de schilderij De Groeningeslag van Nicaise De Keyser in het Antwerpse Vleeshuis. In deze roman beschrijft Conscience de Guldensporenslag die hij als achtergrond gebruikt om de liefdesavonturen te schetsen van Machteld, de dochter van Robrecht III van Béthune met ridder Adolf van Nieuwlandt. Een aantal passages in het boek stroken niet met de geschiedenis, die hij later in Geschiedenis van België probeerde recht te zetten. Met het grote succes van De Leeuw van Vlaanderen verdiende Conscience de titel "de man die zijn volk leerde lezen". Verder heeft dit boek sterk bijgedragen tot de Vlaamse bewustwording in de 19e eeuw en de groei van de Vlaamse Beweging tot in 20e eeuw. Het boek werd tot een filmscenario herwerkt door Hugo Claus.

Zijn letterkundige werken verwierven toen reeds zoveel bijval, dat het Wappers, die bestuurder van Antwerpens Academie werd, gelukte, hem op 6 november 1841 tot zijn griffier te doen benoemen. Ook in dit ambt ontmoette de schrijver van allerlei zijden weerstand.

Consciencestoet in 1912 . Tafereel De Boerenkrijg loopt op de Frankrijklei. In de achtergrond (rechts) de inmiddels afgebroken Huurschouwburg

In 1842 huwde Conscience met Maria Peinen. Ze kregen vier kinderen, waarvan er drie jong overleden: Clara (Antwerpen 1855 - Kortrijk 1857), Hendrik (Antwerpen 1857 - Elsene 1869) en Hildevert (Antwerpen 1843 - Diksmuide 1869). Beide zonen overleden aan de gevolgen van tyfus. Marie (1852-1922) trad in 1870 in het huwelijk met de dichter-componist Gentil Antheunis. Conscience vluchtte weg uit de stad, naar Schilde en maakte er vele wandelingen. Op een dag kwam hij in een hoeve in Zoersel waar hij de inspiratie voor De Loteling opdeed.

Het in 1843 verschenen Hoe men schilder wordt was het eerste boek van een nieuwe periode. Het is het innig-ontroerend levensverhaal van zijn vriend Edward Dujardin, die verschillende van zijn werken illustreerde.

Samen met enkele bevriende letterkundigen, was hij mede-oprichter van het vlaamsgezinde dagblad Vlaemsch België dat in Brussel uitgegeven werd vanaf 1 januari 1844 maar al in november van datzelfde jaar ter ziele ging.

Nadat zijn beschermer Wappers van het bestuur van de kunstschool had moeten afzien, gaf ook Conscience zijn ontslag op 3 februari 1854. Om de vervolgde Vlaamse schrijver te troosten en op te beuren, gaven zijn Antwerpse vrienden en bewonderaars hem feesten, op welke de gevierde kunstenaar zijn buitengewone redenaarsgaven deed uitschijnen.

Woning van Conscience in de Palfijnstraat te Kortrijk

Het was een droeve tijding voor de Vlaamse kunststad Antwerpen, toen het Staatsbestuur hem op 6 januari 1857 benoemde tot arrondissementscommissaris te Kortrijk. Daar leefde Conscience, tot hij op 10 september 1868 werd aangesteld als bewaarder der koninklijke musea voor schilder- en beeldhouwkunst te Brussel. Terwijl hij daar in het Wiertzmuseum was gevestigd, vierde heel het land de verschijning van zijn honderdste boekdeel, Levenslust.

Inhuldiging standbeeld in 1883 op het Conscienceplein

De inhuldiging van zijn standbeeld (van beeldhouwer Frans Joris) te Antwerpen op 13 augustus 1883 kon hij wegens ziekte niet meemaken. Hij stierf op 10 september 1883. Zes dagen later werd zijn gebalsemd lijk te Antwerpen met vorstelijke luister begraven op het Kielkerkhof, waar op 19 september 1886 boven zijn grafkelder een gedenkzuil werd onthuld, eveneens van de hand van Frans Joris. Tijdens deze plechtigheid liet Peter Benoit het "Treur- en Triomfzang" ("Conscience-cantate") uitvoeren, een compositie op een gedicht van Victor de la Montagne.

Na de sluiting van het Kielkerkhof in 1936 werden de stoffelijke resten en het monument (in 1938) overgebracht naar Schoonselhof.

Bron : Wikipedia - foto's : AMVC (die tijdens de nachtelijke uren verdwijnen wegens updating Archief)

Zoals tijdens elk weekend spelen we leentje-buur bij Savats Oranje Theehuis. Christina Deutekom, (kent u haar nog, zij is inmiddels 80) laat zich gaan in de aria "Liebe, du Himmel auf Erden" uit de operette Paganini van Franz Lehar.

Het Vlaams Belang startte gisteren, op 11november, een 24uur durende zitactie. Ze reageren tegen de opvangmogelijkheden in Poelkapelle.

De actie vond schuin tegenover het asielcentrum op het gehucht Vijfwegen in Poelkapelle plaats. De actievoerders beslisten om te starten om 11uur, een symbolisch moment, want enkele kilometers verder in Ieper werd dan de Last Post geblazen.

Filip Dewinter, die speciaal naar de Westhoek was afgezakt, begon de actie met een toespraak. Volgens Nancy Six van het Ieperse Vlaams Belang is hun signaal duidelijk. 'We trotseren weer en wind om te tonen dat Vlaams Belang het opvanggebeuren met argusogen blijft volgen. We laten de buurtbewoners niet in de steek.' Een tiental actievoerders bracht er de nacht door. De actie duurt nog tot vanmorgen 11uur.

Er hebben reeds meermaals acties plaatsgevonden in de Westhoek tegen dit asielcentrum. Hoed af, voor de moedigen die niet opgeven. Het is niet met medelijden dat West-Europa en Vlaanderen het probleem van de massale invasie zal oplossen. Een kordate stop aan illegalen en mensen zonder papieren is de enige manier om te redden wat nog te redden valt. Niets is zo makkelijk dan deze mensen toegang verschaffen tot ons land om ze vervolgens te dumpen op kosten van de gemeenschap. 

Het is krèk op deze wijze dat onze grootsteden Antwerpen, Gent, Brussel en ook de middelgrote gemeentes hebben omgesprongen met de migratie : zeg maar och arme tegen de negertjes, de balkanezen, de islamvriendjes en laat ze vervolgens aan hun lot over ; de eigen bevolking kan voor de overlast opdraaien. En wie er wat over zegt, is een racist. 

Ray 

Dit is Engeland en niet nazi-Duitsland. Geuniformeerden met gevaarlijk blaffende honden arresteren 170 EDL (England Defence League) leden op 11 november 2011.  Mogelijkerwijze hadden de EDL-ers de intentie op te stappen naar Saint Paul's Cathedral waar een groep "occupyers" al weken het plein voor de kerk bezetten. Met de charmante goedkeuring van de geestelijkheid, die nooit te beroerd is de verkeerde kant te kiezen.

Groot-Brittannië staat al lang onvoorwaardelijk achter vreemdelingen, terroristen, tafelschuimers, oproerkraaiers, islamwaanzinnigen, linxe vechtjassen, enz.  Wie opkomt voor de Engelse belangen is een staatsvijand en wordt nu zelfs opgepakt op basis van "misschien kunnen ze iets doen dat wi niet graag hebben".

Denkt men nu werkelijk dat men het volk zo kan blijven behandelen ?

 De politiediensten in Luik zijn overgegaan tot zeven administratieve aanhoudingen na de herdenkingsmars voor Jordy Makono Kasavubu, een van de twee overvallers van een juwelier in Tilff. Na afloop van de manifestatie werd er keet geschopt door een dertigtal deelnemers. "Momenteel wordt onderzocht wie verantwoordelijk gesteld kan worden voor de schade aan een tiental geparkeerde auto's", aldus de woordvoerder van de Luikse politie. Reportage RTL.

Ook Nederland is tuk op de verrijking van de multicriminele maatschappij

 Uit de landelijke monitor over Marokkaanse en Antilliaanse Nederlanders 2011 van researchinstituut Risbo (Erasmusuniversiteit) - opgezet in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken - blijkt dat 38,7 procent van de Marokkaanse mannen tussen 12 en 24 jaar in de Marokkanengemeenten de afgelopen 5 jaar één of meerdere malen bij de politie is beland. Het gaat vooral om vermogens- en geweldsdelicten. 

Koploper is Den Bosch: van de jonge Marokkaanse mannen in die leeftijdsgroep die op 1 januari 2010 in die stad woonden, is 47,7%  de voorgaande 5 jaar ooit verdachte geweest. Dat percentage stijgt nog jaarlijks. 

Bij vergelijking van de criminaliteitscijfers onder 12- tot 24-jarigen blijken Marokkaanse jonge mannen vrijwel overal vaker verdachte dan hun Antilliaanse leeftijdsgenoten, zelfs in 20 van de 22 Antillianengemeenten.   

Ook Marokkaanse meisjes vormen een groeiend probleem. In negen Marokkanengemeenten is méér dan 10 procent van de meisjes tussen 12 en 24 jaar ooit bij de politie beland. In 18 gemeenten doen de Marokkaanse meisjes slechter dan de Antilliaanse meisjes. Koploper is Antillianengemeente Groningen, waar één van elke vier Marokkaanse meisjes politiecontacten heeft gehad, anderhalf keer zo vaak als hun Antilliaanse leeftijdgenoten en zes keer zo vaak als Nederlandse meiden.

De scores van Marokkaanse jongeren liggen een stuk hoger dan die van autochtone jongeren: gemiddeld is 13 procent van de autochtone mannen en 3 procent van de autochtone vrouwen tot 24 jaar als verdachte bekend bij de politie

Bron: Nieuwreligieuspeil.net

Weinig bekend en niet vanzelfsprekend : Frank Sinatra, wereldster – zanger, acteur, entertainer – ladykiller en vermeende maffiavriend, had een grote bewondering voor Israël.  Zijn liefde zette hij om in daden: hij streed tegen het antisemitisme, ondersteunde de Haganah, schonk 1 miljoen US$ aan de Hebreeuwse Universiteit.  Al in 1945 speelde hij de hoofdrol in een bekroonde korte film “The house I live in”, die geproduceerd werd als ondersteunend middel tegen onverdraagzaamheid en antisemitisme.  

In 1962 bezocht hij het Heilige Land – de Israëlische staat vierde zijn 14de verjaardag - en draaide er zelf een video: de film was oorspronkelijk 20 minuten lang; U hoort de stem van Frank op de achtergrond.

In 1966 speelde hij de rol van Vince, een Amerikaanse piloot in de film “To cast a giant shadow” over de onafhankelijkheidsstrijd van Israël.  Voor de liefhebbers, hierbij een kort fragment:

Shalom Frank ! Lolita

Op het einde van de Kinderwelzijnstraat in Kalmthout, grenzend aan de Kalmthoutse Heide, ligt een uniek stuk natuur dat dreigt verloren te gaan door de macht van het geld.

Bouwbedrijf Van Wellen heeft - ondanks veel protest van de bevolking en een drievoudig 'njet' van het Kalmthoutse gemeentebestuur - met de hulp van de juiste machtige en kapitaalkrachtige relaties, advokaten en rechters toch toelating gekregen om dit mooie bos weg te halen om er dure woningen te bouwen.

Wij vinden het zeer erg dat mensen zich gewetenloos ten dienste stellen van wie macht en geld heeft om die dan nog rijker te maken met als argument "Ik doe waarvoor ik betaald wordt en ik doe niets onwettelijks". Dat is inderdaad waar. Dit bouwproject is blijkbaar niet onwettelijk. Maar het is niet omdat iets volgens de wet gebeurt, dat het ook rechtvaardig en menselijk is. Er gaat een stuk schoonheid en natuur verloren, alle kinderen uit de buurt verliezen weer een mooi speelterrein, en de wereld wordt er niet beter van.  

http://www.petities24.com/red_het_bos_bij_de_kalmthoutse_heide

"Tegen de sterren op" - Barbara Sarafian en Walter Baele in een unieke parodie op het liedje Si j'étais préseident van Gérard Lenormand.

Eén en de provincie West-Vlaanderen werken samen voor de realisatie van de nieuwe televisiereeks In Vlaamse Velden, die WO I als thema heeft.

'De nieuwe televisiereeks In Vlaamse Velden is de koppeling van fictie en drama. Dit is de beste combinatie om het verhaal over de Eerste Wereldoorlog tot bij de mensen te brengen. De VRT zet zwaar in rond het thema. Deze nieuwe fictiereeks is de opening van de honderdjarige herdenking van de Grote Oorlog. Daarbij willen we de jongeren doen beseffen wat oorlog is. Het is meer dan met het speelgoedgeweer schieten in de tuin of oorlogje spelen op de computer. De reeks is vanaf december 2013 iedere zondagavond op het scherm te zien', zegt Jean Philip De Tender, netmanager van Eén.

Scenario

De televisiereeks brengt het verhaal van een jong meisje dat in de oorlogsjaren uitgroeit tot een volwassen vrouw. De oorlog trekt haar familie letterlijk en figuurlijk uit elkaar en haalt in iedereen het slechtste en het beste naar boven. Vier jaar later komt haar familie, of wat er over blijft, opnieuw samen. De gruwel heeft hun kijk op de wereld en op zichzelf veranderd. Wie de rollen in de reeks zal vertolken, wordt binnenkort bekendgemaakt.

Opnames in frontstreek

Eén doet een beroep op Menuet, het productiehuis dat met de reeksen en films als Katarakt, Code 37 en De Helaasheid der Dingen al bewezen heeft wat het waard is. De regie is in handen van Jan Matthys. De opnames zijn voorzien in de frontstreek, en dit van 20augustus tot 30november 2012 en van 14maart tot 14juni 2013.

Steun van provincie

'De provincie West-Vlaanderen zorgt voor 400.000euro directe financiële steun en voor één miljoen euro aan materiële steun', zegt gedeputeerde Dirk De fauw (CD&V).

@ Het Nieuwsblad

Op 11 november 1918 om 5 uur 's ochtends werd de Duitse capitulatie in een treinwagon op het westelijk front in Rethondes (Bos van Compiègne) getekend door Maarschalk Foch en de Duitse delegatie, maar de wapenstilstand ging pas in om 11 uur. Tijdens deze laatste 6 uur vielen aan beide kanten nog vele slachtoffers, terwijl de overgave al ondertekend was.

In Duitsland was kort tevoren de Weimarrepubliek uitgeroepen en in Beieren kwam zelfs korte tijd een communistisch bewind aan de macht. Keizer Wilhelm II vluchtte naar Nederland en Friedrich Ebert en Philipp Scheidemann wendden zich tot de geallieerden voor het tekenen van een wapenstilstand. Zij stuurden de gematigde Matthias Erzberger en Müller naar de onderhandelingen te Compiègne. Hier tekende Erzberger de wapenstilstand. De dolkstootlegende werd hiermee geboren: het Duitse leger zou niet verslagen zijn, maar zou door de revolutie verraden zijn. Drie jaar later zou Erzberger door verbitterde extreemrechtse veteranen worden doodgeschoten.

Tijdens de Grote Oolog sneuvelden 15 tot 18 miljoen militairen en burgers. Traditiegetrouw brengt Angeltjes op deze dag enkel aangepaste stukken.

Ray  

Filip de Pillecyn, Adiel de Beuckelaere, Frans Daels, Hendrik Borginon en V. Vangramberen

Men kan het niet over de Grote Oorlog hebben in Vlaanderen, zonder te denken aan de gevolgen  voor de Vlaamse Beweging van die ellendige tijd.

De toestanden in Vlaanderen waren kort na het kunstmatig scheppen van de belgische staat een zaak van individuele acties die zich afspeelden binnen de politieke partijen, Van veel overleg of structuren was er geen sprake evenmin als van anti-belgicisme, laat staan dat er gestreefd werd naar een eigen Vlaamse staat.

Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog werden de Vlaamsgezinden geconfronteerd met een toenemend Belgisch nationalisme en een agressief en nieuw Wallingantisme, dat op dat moment ijverde voor een splitsing van België. In 1913 werd in het parlement de zogenaamde Legerwet verworpen, die de oprichting inhield van Vlaamse regimenten in het Belgisch leger.

Het niet goedkeuren van deze Legerwet had verstrekkende gevolgen voor de Vlamingen aan het front tijdens de oorlog.  Na een oproep van Albert I tot de verdediging van het Belgisch grondgebied, traden verschillende Vlamingen toe tot het leger in de hoop dat hun Vlaamse eisen zouden worden ingewilligd (onder meer de vernederlandsing van de Gentse universiteit). Zij vergisten zich echter schromelijk. Als voorbeeld nemen we Piet van Rossem een student in Gent die bij de naamafroeping antwoordde met "aanwezig" in plaats van présent en daarvoor werd gevangengenomen. Zulke voorvallen waren legio.

De spanningen in het leger situeerden zich op verschillende gebieden. Zo waren de officieren Franstalig, hetgeen een onoverbrugbare kloof creëerde met de meeste Vlamingen. Dit was het gevolg van de verplichting Frans te spreken om kans te maken op promotie, waardoor er dus geen Vlaamse instroom was in het officierenkorps. (Ik heb zelf in 1958 mijn militaire dienst vervuld bij het Vlaamse 5de Geniebataljon in Westhoven nabij Keulen op de sectie personeel. Het volledige officierenkorps was Franstalig, op uitzondering van de opvoedingsofficier (een onderluitenant) en de tweede in bevel, een majoor.  Ik had als soldaat-milicien op sectie Personeel veel contact met al die Franstalige officieren en ik kon hen vlot te woord staan in hun eigen taal. Het is bij het ABL dat ik Vlaams-nationalist geworden ben)

Het leger in het begin van de jaren 1900, en ook veel later, was een zaak van overwegend liberale vrijzinnigen, dit in schril contrast met de vooral katholieke Vlamingen. Dit bracht spanningen teweeg en resulteerde in een nadelige behandeling van de Vlamingen aan het front. Daar liep veel fout doordat gewone soldaten de bevelen van hun meerderen niet of slecht begrepen. Ook al gaan er recentelijk stemmen op om de taalwantoestanden  aan het IJzerfront te minimaliseren : dit is pure propaganda.  Een van de weinige dingen die mijn grootvader, die 4 jaar IJzer overleefd heeft, in beperkte familiekring soms wist te vertellen, was "wij verstonden die mannen niet" (de officieren).

Het was in die omstandigheden dat Vlaamse intellectuelen aan het front gingen ijveren voor de belangen van de Vlaamse militairen. De drie voornaamste figuren waren Adiel Debeuckelaere (klassieke filoloog) als voorzitter, bijgenaamd de Ruwaard, Filip De Pillecyn (de schrijver) en Hendrik Borginon, advocaat.  De beweging hield zich vooral bezig met het  verspreiden van brochures en blaadjes met streeknieuws. Er was een grote aandacht voor het zedelijk verval dat zich onvermijdelijk voordeed.

Het jaar 1917 was opnieuw een breukjaar. Op 11 februari werd de frontbeweging door de legertop verboden, waardoor deze genoodzaakt was haar activiteiten ondergronds voort te zetten. Vanaf dit moment kreeg ze dus een clandestien karakter. In deze periode was er ook een radicalisering van de beweging merkbaar. In drie open brieven aan de koning lichtte ze in dat jaar haar standpunten toe. De eerste verscheen op 11 juli ter ere van de Vlaamse feestdag en was getiteld "Open brief aan den koning der Belgen, Albert I" en was geschreven door Debeuckelaere. Er werden duizend exemplaren van verspreid. De Vlaamse eisen konden samengevat worden als gelijke rechten na de oorlog. Voorts werden de Franse benoemingspolitiek, de tegenwerking van Vlaamse initiatieven, de censuur van de Vlaamse pers en de aanvallen tegen de Vlamingen in de Franstalige pers aangeklaagd.

De brief had een grote weerklank en zorgde voor verontwaardiging bij de Franstaligen.. Ogenblikkelijk werd een klopjacht ingezet op de auteurs en zelfs op de bezitters van een exemplaar van de brief. In augustus en september werd deze actie hernomen, alleen op kleinere schaal.

Op het einde van de oorlog kwam er een voorlopig einde aan de Frontbeweging. Door verschillende individuele contacten, bleven in de burgermaatschappij kleine kringen actief. Er ontstond toenadering met wat overbleef van de Activisten (de meesten van dezen waren gevangen gezet) en in 1919 ontstond dan de Frontpartij, officieel Het Vlaamsche Front. Dat zich in 1933 omvormde tot VNV, waarbij verschillende individuelen de overstap maakten naar de Belgische Werklieden Partij.

 De gewone man wil nooit een oorlog.  Het zijn de koning, de minister, de generaal of de priester die de gewone man opjutten om te gaan strijden voor een vaderland, dat zelden rekening houdt met die zelfde gewone man.  Hij en miljoenen andere gewone mannen  sneuvelen of beëindigen hun leven als wrakken.  Nooit sneuvelt de koning, de minister, de generaal of de priester, die glorie laten zij over aan de gewone man.  Zij moeten in leven blijven om hem te gedenken en de weduwen, ouders en kinderen wijs te maken, dat  hij zijn lijdensweg met fierheid onderging. En intussen loeren zij naar de zonen van de gewone man, of die sterk genoeg zijn om de wapens op te nemen voor de volgende oorlog.

 Deze korte video met ingekleurde beelden toont de hel in de loopgraven en op het slagveld. "Hell in the Trenches",  Ik draag hem op, zoals ik dit deed op 11.11.08 aan mijn grootvader die van 1914 tot 1918 aan het IJzerfront de miserie van de Grote Oorlog heeft meegemaakt en overleefd.  Ik deel met hem het rebels en eigenzinnig karakter dat zich altijd zal verzetten tegen de koning, de minister, de generaal en de priester. 

Ray