Elke moslim die aan AIDS komt te sterven is een martelaar, fatwa van sjeik Ahmad Abu Youssef, voorzitter van het hoofdbestuur der “religieuze terechtwijzing” verbonden aan het Egyptische ministerie van godsdienst
Sjeik Ahmad Abu Youssef liet volgens “Alarabiya.net” verkondigen dat elkeen, die aan de ziekte AIDS komt te overlijden, een martelaar van de islam is. Hij beroept zich in zijn fatwa op de leer van de profeet van de islam, Mohammed, die stelt: “Ieder die aan een inwendige ziekte sterft, is een martelaar.” Daarbij legde Youssef de nadruk dat 90% van de moslim AIDS-patiënten voor hun dood boete voor Allah gedaan hebben.
De docent voor gezondheid aan de Al-Azhar universiteit in Egypte, Dr. Ahmad Raja’i, verkondigde dat de Arabische landen het laagste cijfer van AIDS-patiënten over heel de wereld hebben. Langs de andere kant staan de Arabische landen op de tweede plaats van de uitbreiding der AIDS-besmetting.
Nog ter verduidelijking: Volgens meerdere getuigenissen heeft de profeet Mohammed zekere groepen mensen genoemd, die volgens islamitische opvattingen als martelaar sterven. Enkele voorbeelden: deze waarop een muur ineen stort, choleraslachtoffers, die in het water verdrinken, die verbrand worden of die drie kinderen in de oorlog verliezen. Het geldt als een bijzondere eer in het water verdronken te zijn. Terwijl de engelen de zielen van de overledenen verzamelen, is het Allah zelf die de zielen van de verdronkenen bijeen zoekt.
Awoe Rimram, de Zjeik-van-het-Kiel
Gratis PUB voor Vranckx van de 0000
(Prometheus)
Vorselaar
Vorselaar, een prachtige gemeente in hartje Kempen. Wie kent Vorselaar niet van de bekende sporthelden? Of het prachtige kasteel en het majestueuze klooster? Ook toeristisch is Vorselaar een verrassende gemeente, met veel open ruimte en mooie natuur. En als u deze chauvinistische inleiding niet gelooft, kijk dan naar de reportage.
Gelukte sollicitatie
26-06-2012
Uit het grote citatenboek van Prometheus
Politics is the gentle art of getting votes from the poor and campaign funds from the rich, by promising to protect each from the other. Politiek is de subtiele kunst om de stemmen van de armen te ronselen en de verkiezingscampagnefondsen te verwerven van de rijken, met de belofte beide tegen elkaar te beschermen. Oscar Ameringer
*****
Politiek is de afdeling amusement van de industrie. Frank Zappa, Amerikaans rockmuzikant 1940 - 1993
De profeet dronk geen Fanta, maar ook geen thee
Harry Stroomer, hoogleraar Afro-Aziatische talen in Leiden, kiest geen partij in het debat tussen 'revisionistische' islamologen en hun behoudende collega's. Hij zal geen twijfel uiten over de historiciteit van Mohammed, diens auteurschap van de Koran of Mekka als de plaats waar het allemaal gebeurd zou zijn. Bij al die 'waarheden' van de islamitische orthodoxie plaatsen 'revisionistische' islamologen vraagtekens. Stroomer doet dat niet.
Stroomer is ook geen islamoloog, maar taalkundige. Wel heeft hij, vanuit een indrukwekkende taalkundige vakkennis, behartenswaardige adviezen voor alle partijen: ga uit van de juiste context. De regio waar de voorgeschiedenis van de islam zich moet hebben afgespeeld, was cultureel en taalkundig zeer gevarieerd, net als de huidige 'Arabische wereld', die minder Arabisch en ook minder eentalig en eenvormig is dan doorgaans wordt voorgesteld. Tweede advies: pas op voor de valkuilen van de historische duiding van woorden, vooral als er invloeden van uitheemse, naburige of minderheidstalen meespelen.
Ter illustratie haalt Stroomer een Marokkaans boek van de plank, over de herkomst van het Marokkaanse woord voor thee, ataay. In andere Arabische landen zeggen ze sjaaj. De auteur legt uit dat beide woorden een verbastering zijn van het Chinese woord tsjaaj. Het Arabisch kent de klank tsj niet, de Marokkanen maakten er een t van, de overige Arabieren een sj. Die theorie klinkt aannemelijk maar klopt niet. In werkelijkheid maakte Marokko via handelaren van de Nederlandse VOC kennis met thee. Zij haalden het genotmiddel uit het zuiden van China, waar de uitspraak taaj was in plaats van tsjaaj. De Marokkanen plakten er het Berberse lidwoord a voor, met als resultaat: ataaj.
De Midden-Oosterse Arabieren kregen hun thee aangeleverd over land, via de zijderoute, uit het noorden van China waar ze tsjaaj zeiden, in Arabische monden verbasterd tot sjaaj. Stroomer liet de verkeerde afleiding als waarschuwend voorbeeld zien aan zijn studenten. Een student met een islamitische achtergrond concludeerde licht ontsteld: "Dus de profeet dronk geen thee." "En ook geen Fanta", zei Stroomer bijna, maar hij hield zich in. Het Midden-Oosten wordt al eeuwen zo automatisch met thee vereenzelvigd, dat je je nauwelijks kan voorstellen dat de profeet het zonder moest stellen. Ook dit soort moderne associaties kunnen het zicht belemmeren op de oudste geschiedenis van de islam.
Talen en culturen Stroomer heeft een formidabele kennis van de talen en culturen van zowel het huidige als het oude Midden-Oosten. Hij beperkte zich niet tot Arabisch. Zo geeft hij een wetenschappelijke boekenserie uit over de diverse varianten van de Berbertaal, de oude taal van Noord-Afrika, nog steeds gesproken door tientallen miljoenen mensen. Ook maakte hij zich vertrouwd met de oude, goeddeels verdwenen talen van het zuiden van het Arabische schiereiland en een aantal Ethiopische talen.
Het Arabisch onderging de invloeden van al die contact-talen. Zijn inaugurele rede gaf hij als titel 'In de schaduw van het Arabisch'. In die 'schaduw' verkeren behalve de 'contact-talen' ook de Arabische spreektalen. Ze zijn wetenschappelijk onderbelicht, terwijl volgens Stroomer gesproken taal de basis van alle taal en dus van alle taalwetenschap vormt.
Arabisten denken, misschien onwillekeurig, al gauw aan een eentalige omgeving waarin de islam zou zijn ontstaan. Stroomer, sinds november met emeritaat, probeerde dat beeld bij zijn studenten te corrigeren: "In mijn colleges vroeg ik welke taal Mohammed sprak. Klassiek Arabisch, dachten de meesten. Ik legde dan uit dat je je taal leert van je omgeving. Hij sprak dus het dialect van Mekka. Je merkte vaak dat studenten, onder wie ook moslima's met hoofddoekjes, dat schokkend vonden." Volgens een overlevering zou Mohammed trouwens ook Ethiopisch hebben gesproken.
Stroomer wijst op kennisbronnen die islamologen veronachtzamen. Vele duizenden oeroude inscripties op stenen monumenten in het zuiden van het Arabische schiereiland bevatten belangrijke informatie, waarvan islamgeleerden zelden notitie nemen. "Christelijke theologen kwamen via Hebreeuws in contact met Arabisch en Assyrisch. Ze zochten via die talen naar een dieper begrip van de bijbeltekst. Via die inscripties kun je een beeld krijgen van de oude cultuur van het Arabische schiereiland. Maar Arabieren bestuderen ze niet, en arabisten en islamologen evenmin." Arabisten hebben vaak de houding van de Arabieren overgenomen, die Stroomer kernachtig samenvat: "In 571 werd er een profeet geboren, toen ging het licht aan. Wat daarvoor gebeurde is djahiliyya (tijd en cultuur van heidense onwetendheid), en dus onbelangrijk."
Maar de archeologie bewijst dat allerlei elementen van de latere islam al vele eeuwen zo niet millennia eerder bestonden. De Zuid-Arabische inscripties dateren van 800 voor Chr. tot de komst van de islam, zo'n vijftienhonderd jaar later. Ze zijn aangebracht in een schrift dat later in onbruik is geraakt. Er staan eetvoorschriften in die lijken op de latere spijswetten van de islam. De teksten bevatten een lettergroep ALH, die je als ilaah- godheid - kunt lezen. Het Arabische Allah zou een samentrekking zijn van al-ilaah 'de godheid'.
Stroomer trekt vanwege die enorme aantallen inscripties de theorie in twijfel als zou Mohammed analfabeet zijn geweest: "Het schrift van de pre-islamitische inscripties is zo massaal gevonden op het Arabische schiereiland, dat het vreemd zou zijn als hij het, met zijn achtergrond als koopman, niet gekend zou hebben."
De term Zuid-Arabisch is verwarrend, want de talen van de inscripties zijn niet Arabisch, ze zijn nauwer verwant met oud-Ethiopisch. Sinds de jaren zeventig is er een nieuwe kennisbron, teksten op ribben van palmbladen, gevonden in Jemen. Leiden heeft een verzameling van 500 stuks. "De teksten op steen zijn vormelijk, de palmribben zijn meer briefjes." Ontcijfering is moeilijk, maar ook op de palmribben zijn 'ALH' en spijswetten gevonden, en hadj, in de betekenis van pelgrimage.
Dialecten Stroomer begon zijn studie Arabisch in 1966. Met zijn belangstelling voor Arabische dialecten en minderheidstalen behoorde hij tot een minderheid. Arabisten waren vooral geïnteresseerd in geschreven Arabisch, de oude, klassieke vorm of het modern standaard-Arabisch, gebruikt in nieuwsuitzendingen, overheidsdocumenten, kranten en boeken. Die laatste taal ziet er overal ongeveer gelijk uit. Wie zich uitsluitend daarmee bezighoudt zal geneigd zijn 'de Arabische wereld' als iets eenvormigs te zien, cultureel en taalkundig. De werkelijkheid is weerbarstiger, maar dat ontdek je pas bij cultureel-antropologisch onderzoek of als je je verdiept in de erg van elkaar verschillende spreektalen, die veel sterker afwijken van 'standaard-Arabisch' dan Nederlandse dialecten van het ABN.
Zoals modern standaard-Arabisch, door niemand van huis uit gesproken, een te eenvormige hedendaagse Arabische wereld suggereert, zo wekt klassiek Arabisch dezelfde, even onjuiste indruk over de oude Arabische wereld. In tv-series over de oude islam spreken acteurs op gedragen toon klassiek Arabisch, maar volgens Stroomer is ook die taal nooit gesproken: "Klassiek Arabisch is een kunsttaal, die zich heeft ontwikkeld tot een cultuurtaal." Die kunsttaal is volgens Stroomer pas drie eeuwen na de Koran ontworpen door grammatici. Dat betekent dat de Arabische veroveraars die in de zevende en achtste eeuw een wereldrijk stichtten, geen klassiek Arabisch spraken, maar voorlopers van de hedendaagse spreektalen.
Uit historisch vergelijkend onderzoek trok de Amerikaanse arabist Jonathan Owens dezelfde conclusie. Ook het Arabisch op papyri uit de zevende eeuw, ouder dan de oudste koranhandschriften, lijkt op spreektaal. Koran-Arabisch is een geval apart, het is een soort dichterlijk Arabisch. Met deze visies gaat Stroomer dwars in tegen een notie, die bewust of onbewust leeft bij zowel Arabieren als veel arabisten: dat de spreektalen zouden zijn ontstaan door geleidelijke verbastering van klassiek Arabisch. Dat kan niet omdat de spreektalen, ondanks hun onderlinge verschillen, belangrijke gemeenschappelijke kenmerken hebben, die afwijken van klassiek Arabisch.
Stroomer benadrukt ook het belang van Ethiopië als kennisbron voor islamologen. Mohammed zou zijn geboren in 571, het 'jaar van de olifant', waarin de Ethiopiërs een veldtocht zouden hebben uitgevoerd in het Arabische schiereiland. Volgens de biografieën van Mohammed stuurde hij een groep gelovigen vanuit Mekka naar Ethiopië. Ethiopië was in de begintijd van de islam een christelijke regionale grote mogendheid, een machtsfactor van belang.
Ook heeft de klassieke Ethiopische taal sporen nagelaten in het vocabulaire van de Koran, zij het minder dan bijvoorbeeld Aramees. Maar uit het Ethiopisch stammen wel essenti-ele islamitische religieuze termen, die overigens niet allemaal in de Koran voorkomen. Minbar, een preekstoel in de moskee, is Ethiopisch, en ook mushaf, een koranhandschrift. Hetzelfde geldt voor de mi'raadj, de reis van Mohammed naar de hemel.
De 'revisionistische' islamologen zijn het oneens over het oorsprongsgebied van de islam. Sommigen denken, met interessante argumenten, eerder aan Iran dan aan, zoals de orthodoxie doet, het Arabische schiereiland. Voor dat laatste zouden de invloeden van het naburige Ethiopië kunnen pleiten. Maar dat is niet het terrein van Stroomer - hij beperkt zich tot het toepassen van historisch-taalkundige methoden die hun betrouwbaarheid in andere taal - en cultuurgebieden hebben bewezen.
"Den Baard". Zo luidt de bijnaam waarvan Koen Meulenaere zich al jaren bedient in zijn satirische rubriek Bladspiegel om het doen en laten van Johan vande Lanotte op de korrel te nemen. Een bloemlezing.
1 december 2010
Om ook deze aflevering op een positieve noot af te sluiten nog een kleine tip aan Marc De Scheemaecker : indien u de goederenafdeling van de NMBS toch nog van de hand moet doen, laat dit dan over de koninklijke tijdverliezer den Baard, of zijn schandknaapje Jannie Haek. Zij vinden wel een buitenlandse investeringsgroep die mèt een stevige vergoeding van de Belgische staat de zaak willen overnemen, en in ruil daarvoor een kapitaalsverhoging bij Electrawinds wil financieren en BC oostende wil sponsoren. Over anderhelf jaar verkopen ze die goederenafdeling dan zelf voor 1 miljard euro, maar dat is uw zorg niet meer.
Uittreksel uit De Keizer van Oostende
(wordt vervolgd)
Gelukte sollicitatie
25-06-2012
Leuke stadswandeling in Wales
.
Duitse vlag is symbool voor nationalisme
Duitse vlag is symbool voor nationalisme, aldus (extreem-) links in Duitsland. Het is een wederkerend gebruik in Duitsland om tijdens het EK of WK voetbal de auto te versieren met de Duitse vlaggetjes. Echter (extreem-) links acht zichzelf moreel superieur en eigent zich het recht toe deze Duitse vlaggetjes af te breken, te verwijderen en daarbij laten ze een pamflet achter met de tekst:
Beste chauffeur/chauffeuse, Ik heb uw Duitsland-vlag verwijderd. Met welke reden u deze ook aan uw auto hebt aangebracht, hij produceert in ieder geval nationalisme. Nee? Jawel! Deze vlag staat niet voor voetbal of een of ander team, maar voor Duitse identiteit. Bespaar geld, spaar de moeite en de natuur het afval en vervangt u dit vlaggetje alstublieft niet door een nieuwe. Want volgens het beperkt (extreem-) linkse denken, staat deze vlag voor de Duitse identiteit. De Duitse vlag staat volgens (extreem-) links niet voor voetbal van een of ander team, maar voor Duitse identiteit. Na und? Wat is er überhaupt mis met de Duitse identiteit? Nationalisme is dus fout. Het in ere houden van identiteit, tradities en cultuur is fout volgens (extreem-) links. Dat wil zeggen: de identiteit, tradities en cultuur als zogenaamd nationalisme van de inheemse Duitse bevolking is fout, niet dat van de geïmporteerde bevolking. Want het is voor (extreem-) links geen probleem dat bv. Turken, en er zijn er heel veel in Duitsland, hun auto’s versieren met hun Turkse vlag. Deze Turkse vlaggen zijn absoluut geen probleem voor links, die zijn een verrijking. Het links denken getuigd enkel van een rabiate zelfhaat, hetgeen een psychologische stoornis genoemd mag worden. Deze (extreem-) linkse actie toont expliciet het dwangmatig opleggen aan derden van hun ideologie aan en is een uiting van een totalitair en dictatoriaal denken en handelen. Tenslotte: het afbreken en verwijderen van eigendom van derden is: A. vandalisme, B. diefstal. Als klap op de vuurpijl betreft het hier, de Duitse vlag (Schwarz-Rot-Gold) een officieel nationaal symbool. Conclusie: (extreem-) links is psychologisch gestoord, vol zelfhaat, hypocriet en een bende vandalen zonder respect voor privé eigendom, maar dat laatste is een kerneigenschap voor marxisten en communisten.
Niet de Oude Belgen, maar de voorgangers van de huidige Spaanse bevolking maakten vijfduizend jaar geleden al bier. Dit was het eerste bekende bier van Europa. Vele honderden jaren voordat wijn populair werd, dronken de Spanjaarden al bier. Het bier werd gedronken tegen de dorst, om bezoekers te verwelkomen, maar ook om militaire overwinningen te vieren.
Nabij Barcelona, in Can Sadruni, zijn overblijfselen gevonden van materialen voor de productie van het Spaans bier. Dit bier bevatte bijna twee keer zoveel alcohol als het bier dat we nu kennen. Het Spaanse bier was niet gebrouwen met hop, maar met de bijvoet-plant.
"Den Baard". Zo luidt de bijnaam waarvan Koen Meulenaere zich al jaren bedient in zijn satirische rubriek Bladspiegel om het doen en laten van Johan vande Lanotte op de korrel te nemen. Een bloemlezing.
9 juni 2010
Er is geen weg omheen : de hoofdschuldige van de catastrofale toestand van ons land is Johan Vande Lanotte. Die heeft ons niet alleen metzijn begrotingen en zijn Zilverfonds bedrogen. Ook met zijn basketbal. En met zijn parkeermeters. En met zijn vismijn. En met zijn luchthaven. En met zijn provinciale kieskringen. En met zijn spoorwegen. En met zijn Electrawinds, waar hij rijkelijk laat en dan nog louter pro forma ontslag heeft genomen als voorzitter. En met de verkoop van Elecetrabel aan de Fransen, want ondanks al het geblaat van de socialisten hebben zij zelf Electrabel verpatst aan Suez.
Uittreksel ui De Keizer van Oostende
(wordt vervolgd)
Spaanse bloedworst - Stan Lauryssens
Ooit was Spanje het machtigste en rijkste land ter wereld, “het rijk waar de zon nooit onder gaat”, dat zich uitstrekte van het Iberisch Schiereiland tot half Latijns-Amerika, Cuba, de Filippijnen en zelfs, je kan het zo gek niet bedenken, het middelpunt van de wereld dat Vlaanderen heet. Ik zit in een strandstoel in de milde lentezon en blader in een magazine over gedroogde, gedeeltelijk gedroogde, verhitte en gedeeltelijk verhitte worst en val van de ene verbazing in de andere. Ik verneem dat morcilla de Burgos de beroemdste van alle Spaanse bloedworsten is, met gekookte rijst en varkensbloed als vulmiddel. Ik woonde pas in Spanje, drie dagen of zo, toen ik als een toerist door de smalle straatjes van de oude stadswijk slenterde. De zon ging onder. De bergen kleurden vlammend rood en het laatste licht vloeide uit de hemel. Ik stapte een bar binnen en in pannenkoeken of nougatbollenspaans bestelde ik een glas cava uit een ouderwetse limonadefles, helder, licht parelend, een beetje zoet en toch niet té zoet.
‘Ik ben... heu... hoe zeg je dat...flamenco... de Bélgica,’ zei ik en bestelde een warme tapa van blozende bloedworstjes, bolrond, barstend uit hun vel, alsof zij aan obesitas leden. ‘Morcilla de Burgos,’ zei de uitbater van de bar vol trots. Toen ik een jaar of vier, vijf was, stond onder tafel bij mijn grootouders een zinken badkuip gevuld met oud brood en varkensbloed. Terwijl ik mijn boterhammen met choco oppeuzelde, kneedde ik met blote voeten het brood met het bloed waarna mijn grootvader er stukjes spek en appeltjes aan toe voegde, de donkere smurrie in varkensdarm propte en er Vlaamse beuling of bloedworst van maakte.
‘Ik ken geen enkele beroemde Belg,’ zei de uitbater van de bar. ‘Natuurlijk wel,’ zei ik. ‘Adolphe Sax, de uitvinder van de saxofoon. Tintin, Kuifje. Hercule Poirot. Simenon die politieromans over Maigret schreef. Eddy Merckx is... heu mundialmente ... heu... famoso ... heu ... en todo el... heu... mundo. Heb ik dat goed gezegd? Wereldberoemd in heel de wereld.’ Op dat ogenblik bedacht ik dat Adolphe Sax, Simenon en Eddy Merckx geen Vlamingen zijn maar Walen of Brusselaars en dat Kuifje en Hercule Poiret niet eens bestaan, tenzij in stripalbums en stationsromannetjes. ‘Jaja, tienes razón,’ zei de uitbater van de bar en haalde de bloedworstjes uit zijn microgolf en zette ze voor mijn neus. Ik stak er mijn vork in en een straal heet spekvet spoot als een geiser anderhalve meter hoog tegen het plafond van de bar. Misschien was Spanje ooit het machtigste en rijkste land ter wereld, maar Spaanse bloedworstjes waren gevuld met steenkoolgruis en konden in de verste verte niet tippen aan de sappige, krokant gebakken beuling van mijn grootvader. In de smalle straatjes stonden de ramen wijd open. Helaas, dacht ik, mijn grootvader is dood, ik kies eieren voor mijn geld en blijf hier wonen.
Stan Lauryssens
Mogelijk, Onmogelijk ?
.
Gelukte sollicitatie
23-06-2012
Salafistisch Seks Schandaal
Als een moraalridder van zijn paard valt, dan is het moeilijk een grijnslach te onderdrukken. Sjeik Ali Wanis, een Egyptische parlementair voor de salafistische Nourpartij, werd recent betrapt in een “compromitterende houding” met iemand anders dan zijn wettige echtgenote(s).
De sjeik in volle actie
Volgens het officieel rapport trok een geparkeerde auto in een donker landwegeltje de aandacht van de politie, die de wagen aan een nader onderzoek wou onderwerpen. Daarin bevond zich een man, met een lange baard, het handelsmerk van de salafisten, in een “oneerbare toestand” samen met een jong meisje, dat 19 jaar oud bleek te zijn. Eerst wou de salafistische vertegenwoordiger des volks de politie wijs maken dat het om zijn verloofde ging, later verklaarde hij dat het om zijn nichtje ging. Wanis deed alle moeite om de politieagenten ervan te overtuigen geen verslag op te maken. De politie deed het toch en, nadat gebleken was dat het noch om zijn verloofde of om zijn nichtje ging, kwam Wanis met een derde versie op de proppen. Volgens Wanis werd hij erin geluisd door het leger en de veiligheidsdiensten om hem en zijn salafistische Nourpartij in discrediet te brengen. Men vergelijke met de uitvluchten van een andere salafistische politicus voor een neuscorrectie – zijn gezicht was immers met een spalk en verband ingepakt - die bij een politieonderzoek ter plekke een carjacking verzon.
Hij ging zelfs zover om Allah ter hulp te roepen om zich vrij te pleiten door het luidop citeren van de koran: “Oh, jij die gelooft! Als een doortrapte persoon naar je toekomt met een nieuwtje, ga dan de waarheid zoeken, zodat je anderen niet zult kwetsen en berouw moet hebben voor wat je misdaan hebt.”
Wat deden zijn “ultraconservatieve” en “eerbare” salafistische collega’s? Zij die constant “moraal” prediken, de nood aan de hijab en de scheiding der geslachten? Veroordeelden ze hemmisschien tot een aantal zweepslagen als penitentie voor zijn zonden? Hebben ze als “rechtvaardige boetedoening” gedaan wat twee Egyptische broers deden met hun “immorele” zuster: hebben ze hem en zijn moeder en tante afgeslacht?
Helemaal niet. Na het vrijdaggebed trokken honderden protesterende salafisten samen met Wanis door de straten, scandeerden tegen de politie en de samenzweringscomplotten. Zoals de Egyptische seculieren al lang aanvoeren, verhullen islamieten zoals de salafisten en de moslimbroeders zich onder een mantel van vroomheid en moraal, maar passen hun eigen regels niet toe in hun leven. Ze gebruiken hun leefcodes om anderen aan te vallen, om hen als corrupt en immoreel af te schilderen. Hun baard kan niet lang genoeg zijn, ze kunnen niet snel genoeg een zabibah kweken – een litteken op het voorhoofd, veroorzaakt door het tegen de grond slaan van het hoofd bij het bidden – allemaal uiterlijke kentekenen van hun devotie, zelfs als ze van verboden vruchten snoepen, waarop volgens hun eigen sharia de doodstraf staat, dan draaien ze de toestand om en verwijten de anderen onverdraagzaamheid en verzinnen een samenzweringstheorie.
Maar het gaat om meer dan dat. Volgens de niyyah, waarbij de daad ondergeschikt is aan de intentie, zullen de salafisten zonder meer tot de conclusie gekomen zijn dat, zelfs indien Wanis schuldig is, dit de islamitische zaak zou beschadigen, dus is de beste strategie alles te ontkennen. Volgens Mohammeds woorden “oorlog = bedrog” zijn ze rechtvaardig en de salafisten beschouwen de verkiezingen als oorlog.
Een andere Egyptische salafist, Osama al Qusi verklaarde dat het toegelaten is naar sexscènes in films te kijken op voorwaarde dat ze deel uitmaken van het verhaal, dus – volgens de leer van Mohammed - de daden worden beoordeeld aan de hand van de intenties. Een seksschandaal kan de carrière van eender welke politicus ten gronde richten. Als het dan gaat om een politicus van een partij wiens enige aantrekkingskracht bestaat uit de hoge moraalstandaard, uit geloof en familiewaarden – iets anders wordt er niet aangeboden – dan zal dit dun laagje fineer snel afgeschuurd worden.
Floriaan Terbeke
Bron: Gatestone Institute, Raymond Ibrahim
Ziekenzorg : wat vervelend dat belastingbetalers ziek worden.
Een aantal jaren geleden discuteerde ik met een Amerikaanse vriend over de ziekteverzekering: België versus VS. De vriend in kwestie was particulier verzekerd en beweerde dat een degelijk verzekerde persoon in zijn land minder te betalen had dan in België. De stelling leek mij tamelijk onwaarschijnlijk, Jim gaf echter niet af en punctueel als altijd bezorgde hij mij zijn een kopie van zijn privépolis en wat cijfers. Na wat zoek-, reken- en vergelijkingswerk leek Jim gelijk te krijgen. 100% zeker van zijn bewering was ik niet omdat ik nooit voldoende Belgische gegevens bijeen heb gekregen.
Verleden week las ik onderstaand artikel van Marc van Impe. In de bijhorende, Engelstalige PDF waarin wordt ook gesteld dat men als Belgische patiënt meer moet betalen dan als patiënt in de VS.
Op een recente voorstelling van nog maar eens een studie over de kostprijs van onze gezondheidszorg bleek voor de zoveelste maal dat de zorg in ons land de patiënt het meeste kost. Met andere woorden, we zijn allemaal verplicht verzekerd maar eenmaal iemand van ons patiënt wordt, begint het pluimen van de kip.
Ik heb niet de bedoeling u te bedelven onder een hoop cijfers, enkel dit: in 2009 bedroeg de out-of-pocket besteding aan gezondheidszorg voor alle 11 miljoen Belgen samen 20 miljard euro. Da’s veel, en veel meer dan in de ons omringende landen. Voor verder cijfermateriaal verwijs ik u graag naar de website www.itinerainstitute.org.
Wat me opviel tijdens het debat was het schrijnende gebrek aan ernst en respect voor hun publiek dat de deelnemers aan de dag legden. Veel verder dan een beetje algemeenheden en gemeenplaatsen als “het is zo erg nog niet” en “van alle Europeanen blijken de Belgen het meest tevreden te zijn over hun gezondheidszorg” kwam men niet. En toen de vertegenwoordiger van het grootste ziekenfonds van het land het ineens had over een dringend initiatief dat moest genomen worden om de medische consumptie terug te dringen, daarin roerend bijgevallen door de vertegenwoordiger van de grootste private hospitalisatieverzekeraar, werd het koud om mijn hart. Beide heren pretendeerden niet meer noch minder dan dé vertegenwoordigers van de patiëntenbelangen te zijn. Ik hou mijn hart vast voor hun initiatief. We weten dat hun financiële belangen zwaarder doorwegen dan om het even wat. En toen de ziekenfondsarts afsloot met de mededeling dat hun actie voor het zoeken naar geluk daar een belangrijke bijdrage zou leveren, besloot ik dat het tijd was om op te stappen.
In de file onderweg bedacht ik: “ Het is alsof autoverzekeraars de wegcode zouden mogen herschrijven. Zouden de Belgen dan ook nog het meest tevreden zijn?” De wijsheid zegt: Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven.
