Een semester binnen en buiten.


Neen, vergis u niet in de titel van mijn post, dat die zou verwijzen naar een populair BRT- programma dat op zondag uitgezonden werd in de vorige eeuw, toen er nog vredig gelachen werd. Ik bedoel vandaag : een semester in binnen -en buitenland.

Zoals geweten kwam Elio enkele dagen geleden glunderend vertellen dat zijn "rekerink" het uitstekend doet, alles peis en vree, we gaan er op vooruit ! En daar ben ik het colmondig mee eens. Ik ga u dat even aantonen aan de hand van  een overzichtje.

De belastingen op arbeid zijn gestegen, wat onze koopkracht en concurrentie ten goede komt. Er zijn meer jobs verloren gegaan dan bijgekomen hetgeen goed is voor de kassa van de pakbonden die het dopgeld mogen uitbetalen. De taks op luxewagens werd grondig herbekeken en resulteerde in een gevoelige min erkoop in dit segment van de autohandel. Zeer pienter gezien want hiermede is een minder ontvangst van BTW en BIV gewaarborgd wat de begroting nog meer belabberd maakt.

De mensen die nog werk hebben, gaan langer aan de slag moeten blijven en zij die geen werk hebben of vinden gaan sneller aan de slag moeten gaan.Vele maatregeltjes om de mensen aan te moedigen om voor Elio te supporteren. Kortom, voor elk wat wils.

Dat er in de federale poppenkast ernstig werk geleverd wordt, mag niet in twijfel getrokken worden. Zo bleven topbenoemingen onbeslist omdat rood en blauw niet overeenkwamen welke totentrekker op de directiestoel van de pensioendienst mocht gaan zitten.
Da t is nu opgelos t: er volgt (nog) geen benoeming. Dat is pas krachtdadig regeren (kraktatek rekeren)

Dat sommige excellenties buiten de werkuren  bijklussen om hun maandbudget op te krikken bewezen de keizer van Berlare en de keizer van Oostende.  Een blauwe en en rode. De ene houdt het bij aandelen en verhuring van zijn onroerend goed gebouwd in het buitela lnd met zwart geld, de andere houdt van molenwieken en diverse commanditaire vennootschapjes om zo weinig mogelijk belastingen te betalen. Uit naam van de solidariteit met de kleine man, of course. 

Zelfs een leider van de rode pakbond was niet te beroerd om te betogen tegen de notionele aftrek voor bedrijven en de dag nadien zijn winsten te gaan opstrijken van zijn "bijverdienste" dankzij diezelfde vermaledijde notionele aftrek. Al Capone zou het niet beter gedaan hebben!

Wie dacht dat de tjeven ondertussen de kruisweg aan het bidden waren of hosties  zaten aan te maken, mocht alras ervaren dat niets minder waar was. Na het Fortis débacle kwam de DEXIA dragonder om het hoekje kijken. Deze tjevenbank zat zo goed als zonder brandstof en er moest dringend bijgetankt worden of het werd een fatale crash. Met de hulp van de Fransozen zou dit best lukken, net zoals de Nederlanders ons uit de nood hadden geholpen tijdens de Fortiscrisis. Iedereen heeft er zijn broek aan gescheurd  behalve bij ons de familie De Gucht, (van het Toscaans optrekje van enkele miljoenen euri zwart geld), Graaf en kindervriend  Lippens, de  Von Saksen-Coburgs  en nog enkele uitverkorenen. die op tijd en stond een ijlbode aan de deur kregen met de mededeling : aandelen buitenzwieren, dit is geen voorkennis maar een vriendendienst.

Bij Dexia deed men beroep op de fransozen die mede aan het roer stonden om een duit in het zakje te doen. De Fransen, genereus zoals altijd, deden hun hun slogan "eigen zakken eerst" alle eer aan en dankzij de welwillende hulp van hun Belze copin Didier Rynders wisten zij de goede eieren uit de Dexiamand te vissen en de rotte voor les petits belges over te laten. Het vervolgverhaal kent men. Sommigen zijn er gezond en wel van geworden maar de belgische belastingophoester is de sigaar. Dexia is een valkuil met op de bodem vlijmscherpe zwaarden om de slachtoffers te fileren.

Voor de tafelschuimers kwam een robuuste fee met spleetoogjes en een verleidelijke naam  zoals Maggi-blokjes, de zaken waarnemen en met een dikke wijsvinger waarschuwen dat er niet met haar zou gelachen worden. Ook haar streng beleid had positieve gevolgen. De instroom van het OCMW- toerisme stopte nie, .integendeel.

Het onveiligheidsgevoel bij de bevolking is grotendeels verdwenen dankzij het doortastende optreden van de dames Millequet en Turtelbaum. De politiediensten werden aangevuld waar nodig met de nodige manschappen dankzij versnelde aanwervingen "en masse" en dit eveneens voor het gevangeniswezen waar honderen bijkomende cipiers de veiligheid en vrede in de huizen van bewaring zullen verzekeren. Twee bijgekomen agenten van de Brusselse MIVB die moeten waken over de veiligheid op het openbaar vervoer, zijn intussen al neergestoken door een ijverige aanhanger van de godsdienst van de vrede.

Verder komen er campagnes naar de bevolking toe om  te leren zich beter te beveiligen tegen de toenemende plaag van inbraken en overvallen en het volk diets te maken dat het beter is om bij valavond en zeker na zonsondergang de woonst niet meer te verlaten. Iedereen gezellig binnen bij de televisie waar de propaganda voor het regime overdadig aanwezig is om u niet op verkeerde ideeën te brengen.  Goed geregeld, niet ? 

Dat men bij just-is-just eindelijk zijn juiste draai gevonden heeft, bewijzen de talrijke procedure incidenten in de voorbije periode, waarbij zware criminelen na een koststondige hechtenis als vrije vogels de petoet konden verlaten. De magistratuur blijkt qua
doorzicht en efficiëntie in dit land het neusje van de zalm te zijn. Terecht mogen wij de beker in ontvangst nemen van het paradijs van de crimineel.  Proficiat !

Om het beleid van het eerste semester in dit onland het best te omschrijven verwijs ik naar het weer : triestig.

Wat het buitenland betrof,  is er ook weinig of geen beweging in het dagelijks leefpatroon. In verschillende Prachtlanden gaat het moorden, branden en kelen gewoon door onder het schreeuwen van de lijfkreet Alla Hakbar.

In Frankrijk geloven ze in Hollande sprookjes. In Griekenland wordt de ruilhandel terug ingevoerd. De Russen gaan gevechtshelipcopters leveren aan Assad van Syrië om beter te kunnen mikken op het volk. De V.N. totentrekkers zijn met de dag bozer over de toestand aldaar maar bewegen niet. De Spanjaarden kunnen beschikken over 100 miljard euri om "hun" banken te redden. Belgiê gaat 1 miljard lenen om dit aan Spanje te kunnen uiltlenen (We gaan er aan verdienen zei tjeven Van Ackere en hij schot niet in een lach). 
En als afsluiter kunnen we met trots melden dat King Eilo I zopas in Parijs de kandidatuur van La Belgique is gaan verdedigen voor de organisatie van de Wereldtentoonstelling van 2O17. "Oewij kunne daat betàààlen" (*)

Oef...hoogtijd dat we de riem eventjes gaan afleggen hoor. Het semester van de Vlaamse regering is voor later.

Senior

*PSST Voor EXPO 58 werd de laatste schijf van die lening om dat circus te bekostigen afbetaald in 1988.

Is dat allemaal waar, wat Koen Meulenaere week na week schrijft in Knack ?  Kan hij zo ongestraft een minister van staat zwartmaken ? En waar haalt hij zijn informatie ?

Johan Vande Lanotte reageert gepikeerd in Humo (6 december 2011) wanneer die vraag wordt gesteld : "Meulenaere heeft nog nooit iets geschreven dat klopt. Als hij iets schrijft, ben ik zelf heel zeker dat het onwaar is. (...) Wellicht komt er volgende week een editie van zijn column waarin ik weer aan de beurt kom.  Hij doet maar, ik lees het al lang niet meer, want hij valt constant in herhaling.  Waarom zou ik om de twee weken hetzelfde stuk lezen ? Zelfs een stripverhaal raak je na de tiende keer beu."

We vragen het Koen Meulenaere, maar hij wil liever niet meewerken aan dit boek. Hij introduceert ons wel bij Rudolf Vanmoerkerke, een man om wiens standbeeld vele Oostendenaren al jaren vragen.

Uittreksel uit de Keizer van Oostende.

We hopen met deze enkele bijdragen uw nieuwsgierigheid georikkeld te hebben voor dit boek van Wim Van den Eynde en Luc Pauwels, beslist geen vrienden van de maatschappelijke visie van deze blog.  De Keizer van Oostende is een uitgave van Van Halewyck en kost € 22,50 in de boekhandel.

(Prometheus)

Koen Meulenaere is de gevreesde satiricus van Knack..'Grensverleggend slecht’
woensdag 16 mei 2012 om 05u31

Het discours van Bart De Wever heeft één en slechts één voordeel: de duidelijkheid.

Tenzij hij het heeft over het toekomstig statuut van Brussel, dan is het veeleer wazig. Of over zijn toch op zijn minst bizarre verhouding met Liesbeth Homans, waarvan het verloop pijnlijk scherp gelijkt op dat van de onsmakelijke romance tussen Wilfried Martens en Miet Smet. Wat het angstbeeld oproept van De Wever en Homans die op hun 75e op een diefje met elkaar zullen trouwen, en inherent toegeven dat ze al die jaren gelogen hebben. Maar voor de rest is de leider meestal duidelijk. Als hij dus afkondigt dat Reyers Blaat grensverleggend slecht is, wat hier al vijftig keer is geschreven, kan er geen discussie meer over bestaan: einde van de samenwerking. De volgende dag zat hij er zelf in!

Wat is dit toch voor een ellendig land? Hoe immens laag moet je zijn gevallen om iemand die je net grensverleggend slecht heeft genoemd de volgende dag in je eigen studio uit te nodigen? Zodat hij zijn barnumreclame nog wat meer kan verzorgen dan hij van die openbare nieuwsdienst al mag. En in plaats van die vent dan in de grond te boren, krijgt hij alle tijd en ruimte om door geen kritische vraag gehinderd zijn propagandapraatjes weer af te draaien. De andere gast was den Baard! Eén scherpe vraag? Welnee. Ze moeten de Uitzendingen door Derden niet opnieuw invoeren op de VRT, ze zijn al opnieuw ingevoerd.

Onze zelfverklaarde kwaliteitspers is de slechtste van de hele wereld. Kwaliteitspers moet zich van boulevardpers onderscheiden door wat ze niet brengt, meer dan door wat ze wel brengt. En daar faalt die van ons op alle fronten. Elke dag weer zijn ze er als de kippen bij om de N-VA op te voeren. Over n’importe quoi, in goede of in slechte zin. Met Pol Van Den Driessche en Siegfried Bracke, met peilingen of kandidaatstellingen, met het dieet van de leider, met een verzuchting links of een opmerking rechts, maakt niet uit met wat, desnoods met Geert Bourgeois… als ratten achter de fluitist van Hamelen.

Al maanden, zo niet jaren gaat het alleen over de N-VA. En als ze het in hun kranten of hun Journaals en aanverwante kletsprogramma’s zelf moe zijn geworden, springen hun magazines of hun human-intrestrommel wel op de kar. Hebben we ook dat gehad, volgen de opiniebijdragen van professoren met te veel vrije tijd om het fenomeen te duiden. En is ook dat eindelijk achter de rug, komt het ergste van al: columns, dé grote mediaplaag van deze tijd. Columnisten zijn de verschrikkelijkste mensen die bestaan, en helaas zijn er steeds meer. Rol de galg naar buiten, snel.

En dat doet Bart De Wever dan ook nog: columns schrijven. In De Standaard. Onvoorstelbaar dat zoiets mag van die redactie. Bij alle reclame die hij in de rest van de krant al krijgt, mag hij zijn publiciteit ook nog zelf verzorgen in een eigen column. Joseph Goebbels kijkt van uit zijn graf jaloers toe. Zo ver als De Wever het weet te drijven, heeft hij het nooit gekund. Al zal dokter Joseph wel beter zijn geëindigd, gesteld dat het huwelijk waarvan eerder sprake er inderdaad komt.

‘Grensverleggend slecht’, dat was een goede vondst van de leider. Die kwalificatie wordt een staande uitdrukking, en Reyers Blaat wordt er het eerste eponiem voor. Eerst mochten twee vrouwen een niet-aanwezige van een misdrijf beschuldigen. Dan mocht Gui Polspoel een privéafrekening komen maken met een voormalige vriend die hij een set slagersmessen in de rug plantte. In de marge daarvan staat de quote van de maand nu al op naam van Siegfried Bracke die in De Standaard verklaarde: ‘Ik hield mijn pollekes altijd thuis.’ Helaas is ‘thuis’ bij Bracke een rekbaar begrip, zoals zijn adresvoering van de voorbije jaren heeft bewezen. Als hij nog wat overmoediger van de Belforttoren blaast, heeft de N-VA binnenkort ook in Gent geen lijsttrekker meer.

Na Polspoel was het de beurt aan Kris Smet om te komen vertellen dat iemand die zij kende fysiek en mentaal was mismeesterd door iemand die noch door haar noch door de redactie gecontacteerd was. Sommigen meenden hierin een zweem te ontwaren van een schending van de privacy en van het vermoeden van onschuld.

En alsof dat alles nog niet volstond om het programma op te doeken en de hoofdredacteur te ontslaan, kwam Herwig Van Hove er vertellen dat de befaamde ‘blanc bleu belge’ runderen vol hormonen zitten en dat hun vlees smaakt naar door katten beplast karton dat vier weken in een kuip zure melk heeft gelegen. Dat was de druppel te veel. Piet Vanthemsche diende namens de geschoffeerde koeien prompt een klacht in bij de Raad voor Journalistiek.

Herwig liet in dezelfde uitzending trouwens ook een blinde test uitvoeren met een lap blanc bleu en een sneetje van het fijnste Limousin-rund, om de andere gasten in de studio met eigen papillen te laten ondervinden hoe groot het kwaliteitsverschil was. Jammer genoeg wezen die allebei het stuk blanc bleu aan als het lekkerste. Waarna Herwig met zijn bekende wellevendheid de enig juiste conclusie trok: ‘Ik hecht gelukkig geen waarde aan een test in een achterlijk teeveeprogramma als dit.’

Koen Meulenaere

http://www.knack.be/opinie/blogs/meulenaere/grensverleggend-slecht/opinie-4000096045317.htm

 
We know live in an nation, where doctors destroy health, lawyers destroy justice, universities destroy knowledge, governments destroy freedom, the press destroys information, religions destroys morals and our banks destroy the economy.
 
We leven in een natie waar dokters de gezondheid verwoesten, advocaten het recht vernietigen, universiteiten de kennis vernietigen, de pers de informatie verdraait, religies de moraal verwoesten en onze banken verwoesten de economie.
 
Chris Hedges, 1956 - , Amerikaans journalist en schrijver.

*****

Wellevendheid is zoals de lucht in een luchtband, de lucht kost niets, maar het rijdt wel comfortabel.

 Spreekwoord 

De tijd gaat snel, zeggen de mensen, gebruik hem wel. Barra de Ferro (“gietijzeren staaf” in vertaling) is een smalle steeg in Barcelona tegenover de ingang van het Museo Picasso, het meest bezochte museum van Spanje na het Prado, een mythisch adres in een mythische wijk, niet alleen omdat Palau Gomis er gevestigd is, een authentiek historisch palazzo uit de 18de eeuw, maar vooral omdat ik er een handeltje dreef in T-shirts, posters, postkaarten en andere toeristenprullen, niet in het palazzo zelf maar in de achterbouw en op de binnenkoer, door de eigenaar “de kont en de aars” van het paleis genoemd.

De smalle steeg werkte als een fuik: ’s ochtends zette ik de zware houten poort open en hele drommen toeristen, moegekeken op Picasso, strompelden mijn winkel binnen en kochten zich blauw aan artistieke nonsens voor zichzelf en de kinderen. Wat ik verkocht was zelfgemaakt, nagemaakt, zelfgedrukt en zelfgeboetseerd maar de kassa rinkelde, ik gelukkig, iedereen gelukkig.

Palau Gomis was trouwens helemaal geen authentiek en historisch palazzo maar een verloederd en spotgoedkoop hostal dat voor 400 pesetas per nacht een stapelbed verhuurde aan studenten, hippies en ander werkschuw tuig (grapje). In het uur van de siësta dronk ik bij Esteban in El Xampanyet een glaasje - of twee - van de plaatselijke cava met pá tomaquet met pata negra, mejillones of mosselen en escabeche (Amerikaanse saus, in vertaling) en verse, ongezouten ansjovis die Esteban eerst afspoelde onder de kraan. Hij schonk zijn cava uit ouderwetse limonadeflessen zonder etiket.

Vorige week was ik in Barcelona. De moeder van mijn Spaanse zoon was opgenomen in het ziekenhuis, tweemaal over en weer in minder dan twee weken, je kent dat... Ik slenterde door Barra de Ferro, tussen de hoge oude gevels, en twee dingen vielen mij op: ten eerste dat de ingang van het Museo Picasso vijftig meter of zo verlegd is, zodat de smalle steeg er doods en verlaten bijligt, en ten tweede dat mijn vroegere toeristenfuik in de kont en de aars van het palazzo omgetoverd werd tot een heus museum dat luistert naar de bombastische naam Museu Europeu d’Art Modern, wat Catalaans is voor Europees Museum voor Moderne Kunst.

Ik slikte twee keer en haastte mij naar El Xampanyet. Esteban, 82 jaar, een rots in de branding, bood mij een glaasje - of twee - van zijn plaatselijke cava aan. “Vroeger verkocht jij om de hoek valse Picasso’s, nu staan er valse penissen tentoon. Ieder huisje zijn kruisje,” zei hij lachend en waste zijn ongezouten ansjovis onder de kraan.

Niets blijft, alles verandert, alles is in beweging, en toch zijn er dingen in het leven die nooit veranderen, hoe snel de tijd ook gaat en dat is goed, waar of niet ?

 http://www.viw-costablanca.com/index.shtml

 "Den Baard". Zo luidt de bijnaam waarvan Koen Meulenaere zich al jaren bedient in zijn satirische rubriek Bladspiegel om het doen en laten van Johan vande Lanotte op de korrel te nemen. Een bloemlezing.

9 maart 2011

BC Oostende wordt steeds lmeer BC Den Baard.  Marijke Schaepelinck, zwevend tussen statuut van vrouw en ex-vrouw en dus tussen hangen en wurgen, is nog steeds general coordi!nator met een riant salaris, waardoor den Baard de enige man ter wereld blijft die zijn alimentatie door een sportclub laat betalen.  Zijn zoon Len is als kinesist begonnen bij de jeugdafdeling, zijn ndere zoon werkt voor de scouting. Nick is degenen die onlangs deelnam aan De Pappenheimers samen met Lowie De Leeuw, zoon van Marijke en naast stiefzoon ook chauffeur van den Baard. Het was Lowie die Bracke onderuithaalde met zijn onthulling over diens partijkaart van de SP.

Dochter Mariëlle was bij het ter perse gaan nog niet in de club werkzaam.  Zij is wel in dienst van Electrawinds en zit samen met haar vader in twee vennootschappen. Om te beginnen in de commanditaire vennootschap JVL, waarvan de honderd aandelen eerlijk verdeeld zijn als volgt : één aandeel aandeel van Vande Lanotte Muriëlle en 99 voor Vande Lanotte Johan.  In de jaarrekening lezen we als doel van cv : "Managementactiviteiten van holdings : tussenkomsten in het dagelijks bestuur, verrtegenwoordigen van bedrijven op grond van bezit van of controle over het maatschappelijk kapitaal, nz. Verlenen van advies en praktische hulp aan de bedrijven i.v.m. public relations en communicatie." Onmiskenbaar dezelfde stijl als in de nota Vande Lanotte.  In gewone mensentaal betekent de doelstelling van een commanditaire vennootschap meestal : belastingonwijking.  Zeker indien ze is opgericht door politici of loftjournalisten. (*)

Daarnaast is er de BVBA Ghent Public Law. Daarvan zijn de honderd aandelen al even eerlijk verdeeld : één aandeel van Vande Lanotte Muriëlle en 99 voor Vande Lanotte Johan. Het doel vn deze vennootschap is het verlenen van advies en praktische hulp aan het bedrijfsleven.Vooral aan het advocatenbureau DLA Piper, een interntionaal kantoor waaraan onder anderen de grote Bartel Schutyser verbonden is, auteur van de fameuze mail waarmee Caroline Genneze in de problemen kwam. Vermoedelijk had de BVBA Ghent Public Law daar al advies en praktische hulp verleend.

Inmiddels maakt Freya Van den Bossche van haar niet door iedereen opgemerkte aanwezigheid in de Vlaamse regering gebruik om alle decreten en subsidieregelingen inzake energie op maat van Electrawinds aan te passen  De commerce van den baard draait dus op volel toeren, die van de rest van het land iets minder.

Uittreksle uit De Keizer van Oostende

(wordt vervolgd)

(*) Yves Desmet

Fatwa over moslims die aan AIDS sterven

Elke moslim die aan AIDS komt te sterven is een martelaar, fatwa van sjeik Ahmad Abu Youssef, voorzitter van het hoofdbestuur der “religieuze terechtwijzing” verbonden aan het Egyptische ministerie van godsdienst

Sjeik Ahmad Abu Youssef liet volgens “Alarabiya.net” verkondigen dat elkeen, die aan de ziekte AIDS komt te overlijden, een martelaar van de islam is.  Hij beroept zich in zijn fatwa op de leer van de profeet van de islam, Mohammed, die stelt: “Ieder die aan een inwendige ziekte sterft, is een martelaar.”  Daarbij legde Youssef de nadruk dat 90% van de moslim AIDS-patiënten voor hun dood boete voor Allah gedaan hebben.

De docent voor gezondheid aan de Al-Azhar universiteit in Egypte, Dr. Ahmad Raja’i, verkondigde dat de Arabische landen het laagste cijfer van AIDS-patiënten over heel de wereld hebben.  Langs de andere kant staan de Arabische landen op de tweede plaats van de uitbreiding der AIDS-besmetting.

Nog ter verduidelijking:  Volgens meerdere getuigenissen heeft de profeet Mohammed zekere groepen mensen genoemd, die volgens islamitische opvattingen als martelaar sterven.  Enkele voorbeelden: deze waarop een muur ineen stort, choleraslachtoffers, die in het water verdrinken, die verbrand worden of die drie kinderen in de oorlog verliezen.  Het geldt als een bijzondere eer in het water verdronken te zijn.  Terwijl de engelen de zielen van de overledenen verzamelen, is het Allah zelf die de zielen van de verdronkenen bijeen zoekt.

Awoe Rimram, de Zjeik-van-het-Kiel

(Prometheus)

Vorselaar, een prachtige gemeente in hartje Kempen. Wie kent Vorselaar niet van de bekende sporthelden? Of het prachtige kasteel en het majestueuze klooster? Ook toeristisch is Vorselaar een verrassende gemeente, met veel open ruimte en mooie natuur. En als u deze chauvinistische inleiding niet gelooft, kijk dan naar de reportage.

 
Politics is the gentle art of getting votes from the poor and campaign funds from the rich, by promising to protect each from the other. 
 
Politiek is de subtiele kunst om de stemmen van de armen te ronselen en de verkiezingscampagnefondsen te verwerven van de rijken, met de belofte beide tegen elkaar te beschermen.
 
Oscar Ameringer

*****

Politiek is de afdeling amusement van de industrie.
 
Frank Zappa, Amerikaans rockmuzikant 1940 - 1993
 

Harry Stroomer, hoogleraar Afro-Aziatische talen in Leiden, kiest geen partij in het debat tussen 'revisionistische' islamologen en hun behoudende collega's. Hij zal geen twijfel uiten over de historiciteit van Mohammed, diens auteurschap van de Koran of Mekka als de plaats waar het allemaal gebeurd zou zijn. Bij al die 'waarheden' van de islamitische orthodoxie plaatsen 'revisionistische' islamologen vraagtekens. Stroomer doet dat niet.

Stroomer is ook geen islamoloog, maar taalkundige. Wel heeft hij, vanuit een indrukwekkende taalkundige vakkennis, behartenswaardige adviezen voor alle partijen: ga uit van de juiste context. De regio waar de voorgeschiedenis van de islam zich moet hebben afgespeeld, was cultureel en taalkundig zeer gevarieerd, net als de huidige 'Arabische wereld', die minder Arabisch en ook minder eentalig en eenvormig is dan doorgaans wordt voorgesteld. Tweede advies: pas op voor de valkuilen van de historische duiding van woorden, vooral als er invloeden van uitheemse, naburige of minderheidstalen meespelen.

Ter illustratie haalt Stroomer een Marokkaans boek van de plank, over de herkomst van het Marokkaanse woord voor thee, ataay. In andere Arabische landen zeggen ze sjaaj. De auteur legt uit dat beide woorden een verbastering zijn van het Chinese woord tsjaaj. Het Arabisch kent de klank tsj niet, de Marokkanen maakten er een t van, de overige Arabieren een sj. Die theorie klinkt aannemelijk maar klopt niet. In werkelijkheid maakte Marokko via handelaren van de Nederlandse VOC kennis met thee. Zij haalden het genotmiddel uit het zuiden van China, waar de uitspraak taaj was in plaats van tsjaaj. De Marokkanen plakten er het Berberse lidwoord a voor, met als resultaat: ataaj.

De Midden-Oosterse Arabieren kregen hun thee aangeleverd over land, via de zijderoute, uit het noorden van China waar ze tsjaaj zeiden, in Arabische monden verbasterd tot sjaaj. Stroomer liet de verkeerde afleiding als waarschuwend voorbeeld zien aan zijn studenten. Een student met een islamitische achtergrond concludeerde licht ontsteld: "Dus de profeet dronk geen thee." "En ook geen Fanta", zei Stroomer bijna, maar hij hield zich in. Het Midden-Oosten wordt al eeuwen zo automatisch met thee vereenzelvigd, dat je je nauwelijks kan voorstellen dat de profeet het zonder moest stellen. Ook dit soort moderne associaties kunnen het zicht belemmeren op de oudste geschiedenis van de islam.

Talen en culturen
Stroomer heeft een formidabele kennis van de talen en culturen van zowel het huidige als het oude Midden-Oosten. Hij beperkte zich niet tot Arabisch. Zo geeft hij een wetenschappelijke boekenserie uit over de diverse varianten van de Berbertaal, de oude taal van Noord-Afrika, nog steeds gesproken door tientallen miljoenen mensen. Ook maakte hij zich vertrouwd met de oude, goeddeels verdwenen talen van het zuiden van het Arabische schiereiland en een aantal Ethiopische talen.

Het Arabisch onderging de invloeden van al die contact-talen. Zijn inaugurele rede gaf hij als titel 'In de schaduw van het Arabisch'. In die 'schaduw' verkeren behalve de 'contact-talen' ook de Arabische spreektalen. Ze zijn wetenschappelijk onderbelicht, terwijl volgens Stroomer gesproken taal de basis van alle taal en dus van alle taalwetenschap vormt.

Arabisten denken, misschien onwillekeurig, al gauw aan een eentalige omgeving waarin de islam zou zijn ontstaan. Stroomer, sinds november met emeritaat, probeerde dat beeld bij zijn studenten te corrigeren: "In mijn colleges vroeg ik welke taal Mohammed sprak. Klassiek Arabisch, dachten de meesten. Ik legde dan uit dat je je taal leert van je omgeving. Hij sprak dus het dialect van Mekka. Je merkte vaak dat studenten, onder wie ook moslima's met hoofddoekjes, dat schokkend vonden." Volgens een overlevering zou Mohammed trouwens ook Ethiopisch hebben gesproken.

Stroomer wijst op kennisbronnen die islamologen veronachtzamen. Vele duizenden oeroude inscripties op stenen monumenten in het zuiden van het Arabische schiereiland bevatten belangrijke informatie, waarvan islamgeleerden zelden notitie nemen. "Christelijke theologen kwamen via Hebreeuws in contact met Arabisch en Assyrisch. Ze zochten via die talen naar een dieper begrip van de bijbeltekst. Via die inscripties kun je een beeld krijgen van de oude cultuur van het Arabische schiereiland. Maar Arabieren bestuderen ze niet, en arabisten en islamologen evenmin." Arabisten hebben vaak de houding van de Arabieren overgenomen, die Stroomer kernachtig samenvat: "In 571 werd er een profeet geboren, toen ging het licht aan. Wat daarvoor gebeurde is djahiliyya (tijd en cultuur van heidense onwetendheid), en dus onbelangrijk."

Maar de archeologie bewijst dat allerlei elementen van de latere islam al vele eeuwen zo niet millennia eerder bestonden. De Zuid-Arabische inscripties dateren van 800 voor Chr. tot de komst van de islam, zo'n vijftienhonderd jaar later. Ze zijn aangebracht in een schrift dat later in onbruik is geraakt. Er staan eetvoorschriften in die lijken op de latere spijswetten van de islam. De teksten bevatten een lettergroep ALH, die je als ilaah- godheid - kunt lezen. Het Arabische Allah zou een samentrekking zijn van al-ilaah 'de godheid'.

Stroomer trekt vanwege die enorme aantallen inscripties de theorie in twijfel als zou Mohammed analfabeet zijn geweest: "Het schrift van de pre-islamitische inscripties is zo massaal gevonden op het Arabische schiereiland, dat het vreemd zou zijn als hij het, met zijn achtergrond als koopman, niet gekend zou hebben."

De term Zuid-Arabisch is verwarrend, want de talen van de inscripties zijn niet Arabisch, ze zijn nauwer verwant met oud-Ethiopisch. Sinds de jaren zeventig is er een nieuwe kennisbron, teksten op ribben van palmbladen, gevonden in Jemen. Leiden heeft een verzameling van 500 stuks. "De teksten op steen zijn vormelijk, de palmribben zijn meer briefjes." Ontcijfering is moeilijk, maar ook op de palmribben zijn 'ALH' en spijswetten gevonden, en hadj, in de betekenis van pelgrimage.

Dialecten
Stroomer begon zijn studie Arabisch in 1966. Met zijn belangstelling voor Arabische dialecten en minderheidstalen behoorde hij tot een minderheid. Arabisten waren vooral geïnteresseerd in geschreven Arabisch, de oude, klassieke vorm of het modern standaard-Arabisch, gebruikt in nieuwsuitzendingen, overheidsdocumenten, kranten en boeken. Die laatste taal ziet er overal ongeveer gelijk uit. Wie zich uitsluitend daarmee bezighoudt zal geneigd zijn 'de Arabische wereld' als iets eenvormigs te zien, cultureel en taalkundig. De werkelijkheid is weerbarstiger, maar dat ontdek je pas bij cultureel-antropologisch onderzoek of als je je verdiept in de erg van elkaar verschillende spreektalen, die veel sterker afwijken van 'standaard-Arabisch' dan Nederlandse dialecten van het ABN.

Zoals modern standaard-Arabisch, door niemand van huis uit gesproken, een te eenvormige hedendaagse Arabische wereld suggereert, zo wekt klassiek Arabisch dezelfde, even onjuiste indruk over de oude Arabische wereld. In tv-series over de oude islam spreken acteurs op gedragen toon klassiek Arabisch, maar volgens Stroomer is ook die taal nooit gesproken: "Klassiek Arabisch is een kunsttaal, die zich heeft ontwikkeld tot een cultuurtaal." Die kunsttaal is volgens Stroomer pas drie eeuwen na de Koran ontworpen door grammatici. Dat betekent dat de Arabische veroveraars die in de zevende en achtste eeuw een wereldrijk stichtten, geen klassiek Arabisch spraken, maar voorlopers van de hedendaagse spreektalen.

Uit historisch vergelijkend onderzoek trok de Amerikaanse arabist Jonathan Owens dezelfde conclusie. Ook het Arabisch op papyri uit de zevende eeuw, ouder dan de oudste koranhandschriften, lijkt op spreektaal. Koran-Arabisch is een geval apart, het is een soort dichterlijk Arabisch. Met deze visies gaat Stroomer dwars in tegen een notie, die bewust of onbewust leeft bij zowel Arabieren als veel arabisten: dat de spreektalen zouden zijn ontstaan door geleidelijke verbastering van klassiek Arabisch. Dat kan niet omdat de spreektalen, ondanks hun onderlinge verschillen, belangrijke gemeenschappelijke kenmerken hebben, die afwijken van klassiek Arabisch.

Stroomer benadrukt ook het belang van Ethiopië als kennisbron voor islamologen. Mohammed zou zijn geboren in 571, het 'jaar van de olifant', waarin de Ethiopiërs een veldtocht zouden hebben uitgevoerd in het Arabische schiereiland. Volgens de biografieën van Mohammed stuurde hij een groep gelovigen vanuit Mekka naar Ethiopië. Ethiopië was in de begintijd van de islam een christelijke regionale grote mogendheid, een machtsfactor van belang.

Ook heeft de klassieke Ethiopische taal sporen nagelaten in het vocabulaire van de Koran, zij het minder dan bijvoorbeeld Aramees. Maar uit het Ethiopisch stammen wel essenti-ele islamitische religieuze termen, die overigens niet allemaal in de Koran voorkomen. Minbar, een preekstoel in de moskee, is Ethiopisch, en ook mushaf, een koranhandschrift. Hetzelfde geldt voor de mi'raadj, de reis van Mohammed naar de hemel.

De 'revisionistische' islamologen zijn het oneens over het oorsprongsgebied van de islam. Sommigen denken, met interessante argumenten, eerder aan Iran dan aan, zoals de orthodoxie doet, het Arabische schiereiland. Voor dat laatste zouden de invloeden van het naburige Ethiopië kunnen pleiten. Maar dat is niet het terrein van Stroomer - hij beperkt zich tot het toepassen van historisch-taalkundige methoden die hun betrouwbaarheid in andere taal - en cultuurgebieden hebben bewezen.

http://www.trouw.nl/tr/nl/11006/Oorsprong-van-de-Islam/article/detail/3269409/2012/06/11/De-profeet-dronk-thee-noch-Fanta.dhtml

 "Den Baard". Zo luidt de bijnaam waarvan Koen Meulenaere zich al jaren bedient in zijn satirische rubriek Bladspiegel om het doen en laten van Johan vande Lanotte op de korrel te nemen. Een bloemlezing.

1 december 2010

Om ook deze aflevering op een positieve noot af te sluiten nog een kleine tip aan Marc De Scheemaecker : indien u de goederenafdeling van de NMBS toch nog van de hand moet doen, laat dit dan over de koninklijke tijdverliezer den Baard, of zijn schandknaapje Jannie Haek.  Zij vinden wel een buitenlandse investeringsgroep die mèt een stevige vergoeding van de Belgische staat de zaak willen overnemen, en in ruil daarvoor een kapitaalsverhoging bij Electrawinds wil financieren en BC oostende wil sponsoren.  Over anderhelf jaar verkopen ze die goederenafdeling dan zelf voor 1 miljard euro, maar dat is uw zorg niet meer.

Uittreksel uit De Keizer van Oostende

(wordt vervolgd)