We know live in an nation, where doctors destroy health, lawyers destroy justice, universities destroy knowledge, governments destroy freedom, the press destroys information, religions destroys morals and our banks destroy the economy.
 
We leven in een natie waar dokters de gezondheid verwoesten, advocaten het recht vernietigen, universiteiten de kennis vernietigen, de pers de informatie verdraait, religies de moraal verwoesten en onze banken verwoesten de economie.
 
Chris Hedges, 1956 - , Amerikaans journalist en schrijver.

*****

Wellevendheid is zoals de lucht in een luchtband, de lucht kost niets, maar het rijdt wel comfortabel.

 Spreekwoord 

De tijd gaat snel, zeggen de mensen, gebruik hem wel. Barra de Ferro (“gietijzeren staaf” in vertaling) is een smalle steeg in Barcelona tegenover de ingang van het Museo Picasso, het meest bezochte museum van Spanje na het Prado, een mythisch adres in een mythische wijk, niet alleen omdat Palau Gomis er gevestigd is, een authentiek historisch palazzo uit de 18de eeuw, maar vooral omdat ik er een handeltje dreef in T-shirts, posters, postkaarten en andere toeristenprullen, niet in het palazzo zelf maar in de achterbouw en op de binnenkoer, door de eigenaar “de kont en de aars” van het paleis genoemd.

De smalle steeg werkte als een fuik: ’s ochtends zette ik de zware houten poort open en hele drommen toeristen, moegekeken op Picasso, strompelden mijn winkel binnen en kochten zich blauw aan artistieke nonsens voor zichzelf en de kinderen. Wat ik verkocht was zelfgemaakt, nagemaakt, zelfgedrukt en zelfgeboetseerd maar de kassa rinkelde, ik gelukkig, iedereen gelukkig.

Palau Gomis was trouwens helemaal geen authentiek en historisch palazzo maar een verloederd en spotgoedkoop hostal dat voor 400 pesetas per nacht een stapelbed verhuurde aan studenten, hippies en ander werkschuw tuig (grapje). In het uur van de siësta dronk ik bij Esteban in El Xampanyet een glaasje - of twee - van de plaatselijke cava met pá tomaquet met pata negra, mejillones of mosselen en escabeche (Amerikaanse saus, in vertaling) en verse, ongezouten ansjovis die Esteban eerst afspoelde onder de kraan. Hij schonk zijn cava uit ouderwetse limonadeflessen zonder etiket.

Vorige week was ik in Barcelona. De moeder van mijn Spaanse zoon was opgenomen in het ziekenhuis, tweemaal over en weer in minder dan twee weken, je kent dat... Ik slenterde door Barra de Ferro, tussen de hoge oude gevels, en twee dingen vielen mij op: ten eerste dat de ingang van het Museo Picasso vijftig meter of zo verlegd is, zodat de smalle steeg er doods en verlaten bijligt, en ten tweede dat mijn vroegere toeristenfuik in de kont en de aars van het palazzo omgetoverd werd tot een heus museum dat luistert naar de bombastische naam Museu Europeu d’Art Modern, wat Catalaans is voor Europees Museum voor Moderne Kunst.

Ik slikte twee keer en haastte mij naar El Xampanyet. Esteban, 82 jaar, een rots in de branding, bood mij een glaasje - of twee - van zijn plaatselijke cava aan. “Vroeger verkocht jij om de hoek valse Picasso’s, nu staan er valse penissen tentoon. Ieder huisje zijn kruisje,” zei hij lachend en waste zijn ongezouten ansjovis onder de kraan.

Niets blijft, alles verandert, alles is in beweging, en toch zijn er dingen in het leven die nooit veranderen, hoe snel de tijd ook gaat en dat is goed, waar of niet ?

 http://www.viw-costablanca.com/index.shtml

 "Den Baard". Zo luidt de bijnaam waarvan Koen Meulenaere zich al jaren bedient in zijn satirische rubriek Bladspiegel om het doen en laten van Johan vande Lanotte op de korrel te nemen. Een bloemlezing.

9 maart 2011

BC Oostende wordt steeds lmeer BC Den Baard.  Marijke Schaepelinck, zwevend tussen statuut van vrouw en ex-vrouw en dus tussen hangen en wurgen, is nog steeds general coordi!nator met een riant salaris, waardoor den Baard de enige man ter wereld blijft die zijn alimentatie door een sportclub laat betalen.  Zijn zoon Len is als kinesist begonnen bij de jeugdafdeling, zijn ndere zoon werkt voor de scouting. Nick is degenen die onlangs deelnam aan De Pappenheimers samen met Lowie De Leeuw, zoon van Marijke en naast stiefzoon ook chauffeur van den Baard. Het was Lowie die Bracke onderuithaalde met zijn onthulling over diens partijkaart van de SP.

Dochter Mariëlle was bij het ter perse gaan nog niet in de club werkzaam.  Zij is wel in dienst van Electrawinds en zit samen met haar vader in twee vennootschappen. Om te beginnen in de commanditaire vennootschap JVL, waarvan de honderd aandelen eerlijk verdeeld zijn als volgt : één aandeel aandeel van Vande Lanotte Muriëlle en 99 voor Vande Lanotte Johan.  In de jaarrekening lezen we als doel van cv : "Managementactiviteiten van holdings : tussenkomsten in het dagelijks bestuur, verrtegenwoordigen van bedrijven op grond van bezit van of controle over het maatschappelijk kapitaal, nz. Verlenen van advies en praktische hulp aan de bedrijven i.v.m. public relations en communicatie." Onmiskenbaar dezelfde stijl als in de nota Vande Lanotte.  In gewone mensentaal betekent de doelstelling van een commanditaire vennootschap meestal : belastingonwijking.  Zeker indien ze is opgericht door politici of loftjournalisten. (*)

Daarnaast is er de BVBA Ghent Public Law. Daarvan zijn de honderd aandelen al even eerlijk verdeeld : één aandeel van Vande Lanotte Muriëlle en 99 voor Vande Lanotte Johan. Het doel vn deze vennootschap is het verlenen van advies en praktische hulp aan het bedrijfsleven.Vooral aan het advocatenbureau DLA Piper, een interntionaal kantoor waaraan onder anderen de grote Bartel Schutyser verbonden is, auteur van de fameuze mail waarmee Caroline Genneze in de problemen kwam. Vermoedelijk had de BVBA Ghent Public Law daar al advies en praktische hulp verleend.

Inmiddels maakt Freya Van den Bossche van haar niet door iedereen opgemerkte aanwezigheid in de Vlaamse regering gebruik om alle decreten en subsidieregelingen inzake energie op maat van Electrawinds aan te passen  De commerce van den baard draait dus op volel toeren, die van de rest van het land iets minder.

Uittreksle uit De Keizer van Oostende

(wordt vervolgd)

(*) Yves Desmet

Fatwa over moslims die aan AIDS sterven

Elke moslim die aan AIDS komt te sterven is een martelaar, fatwa van sjeik Ahmad Abu Youssef, voorzitter van het hoofdbestuur der “religieuze terechtwijzing” verbonden aan het Egyptische ministerie van godsdienst

Sjeik Ahmad Abu Youssef liet volgens “Alarabiya.net” verkondigen dat elkeen, die aan de ziekte AIDS komt te overlijden, een martelaar van de islam is.  Hij beroept zich in zijn fatwa op de leer van de profeet van de islam, Mohammed, die stelt: “Ieder die aan een inwendige ziekte sterft, is een martelaar.”  Daarbij legde Youssef de nadruk dat 90% van de moslim AIDS-patiënten voor hun dood boete voor Allah gedaan hebben.

De docent voor gezondheid aan de Al-Azhar universiteit in Egypte, Dr. Ahmad Raja’i, verkondigde dat de Arabische landen het laagste cijfer van AIDS-patiënten over heel de wereld hebben.  Langs de andere kant staan de Arabische landen op de tweede plaats van de uitbreiding der AIDS-besmetting.

Nog ter verduidelijking:  Volgens meerdere getuigenissen heeft de profeet Mohammed zekere groepen mensen genoemd, die volgens islamitische opvattingen als martelaar sterven.  Enkele voorbeelden: deze waarop een muur ineen stort, choleraslachtoffers, die in het water verdrinken, die verbrand worden of die drie kinderen in de oorlog verliezen.  Het geldt als een bijzondere eer in het water verdronken te zijn.  Terwijl de engelen de zielen van de overledenen verzamelen, is het Allah zelf die de zielen van de verdronkenen bijeen zoekt.

Awoe Rimram, de Zjeik-van-het-Kiel

(Prometheus)

Vorselaar, een prachtige gemeente in hartje Kempen. Wie kent Vorselaar niet van de bekende sporthelden? Of het prachtige kasteel en het majestueuze klooster? Ook toeristisch is Vorselaar een verrassende gemeente, met veel open ruimte en mooie natuur. En als u deze chauvinistische inleiding niet gelooft, kijk dan naar de reportage.

 
Politics is the gentle art of getting votes from the poor and campaign funds from the rich, by promising to protect each from the other. 
 
Politiek is de subtiele kunst om de stemmen van de armen te ronselen en de verkiezingscampagnefondsen te verwerven van de rijken, met de belofte beide tegen elkaar te beschermen.
 
Oscar Ameringer

*****

Politiek is de afdeling amusement van de industrie.
 
Frank Zappa, Amerikaans rockmuzikant 1940 - 1993
 

Harry Stroomer, hoogleraar Afro-Aziatische talen in Leiden, kiest geen partij in het debat tussen 'revisionistische' islamologen en hun behoudende collega's. Hij zal geen twijfel uiten over de historiciteit van Mohammed, diens auteurschap van de Koran of Mekka als de plaats waar het allemaal gebeurd zou zijn. Bij al die 'waarheden' van de islamitische orthodoxie plaatsen 'revisionistische' islamologen vraagtekens. Stroomer doet dat niet.

Stroomer is ook geen islamoloog, maar taalkundige. Wel heeft hij, vanuit een indrukwekkende taalkundige vakkennis, behartenswaardige adviezen voor alle partijen: ga uit van de juiste context. De regio waar de voorgeschiedenis van de islam zich moet hebben afgespeeld, was cultureel en taalkundig zeer gevarieerd, net als de huidige 'Arabische wereld', die minder Arabisch en ook minder eentalig en eenvormig is dan doorgaans wordt voorgesteld. Tweede advies: pas op voor de valkuilen van de historische duiding van woorden, vooral als er invloeden van uitheemse, naburige of minderheidstalen meespelen.

Ter illustratie haalt Stroomer een Marokkaans boek van de plank, over de herkomst van het Marokkaanse woord voor thee, ataay. In andere Arabische landen zeggen ze sjaaj. De auteur legt uit dat beide woorden een verbastering zijn van het Chinese woord tsjaaj. Het Arabisch kent de klank tsj niet, de Marokkanen maakten er een t van, de overige Arabieren een sj. Die theorie klinkt aannemelijk maar klopt niet. In werkelijkheid maakte Marokko via handelaren van de Nederlandse VOC kennis met thee. Zij haalden het genotmiddel uit het zuiden van China, waar de uitspraak taaj was in plaats van tsjaaj. De Marokkanen plakten er het Berberse lidwoord a voor, met als resultaat: ataaj.

De Midden-Oosterse Arabieren kregen hun thee aangeleverd over land, via de zijderoute, uit het noorden van China waar ze tsjaaj zeiden, in Arabische monden verbasterd tot sjaaj. Stroomer liet de verkeerde afleiding als waarschuwend voorbeeld zien aan zijn studenten. Een student met een islamitische achtergrond concludeerde licht ontsteld: "Dus de profeet dronk geen thee." "En ook geen Fanta", zei Stroomer bijna, maar hij hield zich in. Het Midden-Oosten wordt al eeuwen zo automatisch met thee vereenzelvigd, dat je je nauwelijks kan voorstellen dat de profeet het zonder moest stellen. Ook dit soort moderne associaties kunnen het zicht belemmeren op de oudste geschiedenis van de islam.

Talen en culturen
Stroomer heeft een formidabele kennis van de talen en culturen van zowel het huidige als het oude Midden-Oosten. Hij beperkte zich niet tot Arabisch. Zo geeft hij een wetenschappelijke boekenserie uit over de diverse varianten van de Berbertaal, de oude taal van Noord-Afrika, nog steeds gesproken door tientallen miljoenen mensen. Ook maakte hij zich vertrouwd met de oude, goeddeels verdwenen talen van het zuiden van het Arabische schiereiland en een aantal Ethiopische talen.

Het Arabisch onderging de invloeden van al die contact-talen. Zijn inaugurele rede gaf hij als titel 'In de schaduw van het Arabisch'. In die 'schaduw' verkeren behalve de 'contact-talen' ook de Arabische spreektalen. Ze zijn wetenschappelijk onderbelicht, terwijl volgens Stroomer gesproken taal de basis van alle taal en dus van alle taalwetenschap vormt.

Arabisten denken, misschien onwillekeurig, al gauw aan een eentalige omgeving waarin de islam zou zijn ontstaan. Stroomer, sinds november met emeritaat, probeerde dat beeld bij zijn studenten te corrigeren: "In mijn colleges vroeg ik welke taal Mohammed sprak. Klassiek Arabisch, dachten de meesten. Ik legde dan uit dat je je taal leert van je omgeving. Hij sprak dus het dialect van Mekka. Je merkte vaak dat studenten, onder wie ook moslima's met hoofddoekjes, dat schokkend vonden." Volgens een overlevering zou Mohammed trouwens ook Ethiopisch hebben gesproken.

Stroomer wijst op kennisbronnen die islamologen veronachtzamen. Vele duizenden oeroude inscripties op stenen monumenten in het zuiden van het Arabische schiereiland bevatten belangrijke informatie, waarvan islamgeleerden zelden notitie nemen. "Christelijke theologen kwamen via Hebreeuws in contact met Arabisch en Assyrisch. Ze zochten via die talen naar een dieper begrip van de bijbeltekst. Via die inscripties kun je een beeld krijgen van de oude cultuur van het Arabische schiereiland. Maar Arabieren bestuderen ze niet, en arabisten en islamologen evenmin." Arabisten hebben vaak de houding van de Arabieren overgenomen, die Stroomer kernachtig samenvat: "In 571 werd er een profeet geboren, toen ging het licht aan. Wat daarvoor gebeurde is djahiliyya (tijd en cultuur van heidense onwetendheid), en dus onbelangrijk."

Maar de archeologie bewijst dat allerlei elementen van de latere islam al vele eeuwen zo niet millennia eerder bestonden. De Zuid-Arabische inscripties dateren van 800 voor Chr. tot de komst van de islam, zo'n vijftienhonderd jaar later. Ze zijn aangebracht in een schrift dat later in onbruik is geraakt. Er staan eetvoorschriften in die lijken op de latere spijswetten van de islam. De teksten bevatten een lettergroep ALH, die je als ilaah- godheid - kunt lezen. Het Arabische Allah zou een samentrekking zijn van al-ilaah 'de godheid'.

Stroomer trekt vanwege die enorme aantallen inscripties de theorie in twijfel als zou Mohammed analfabeet zijn geweest: "Het schrift van de pre-islamitische inscripties is zo massaal gevonden op het Arabische schiereiland, dat het vreemd zou zijn als hij het, met zijn achtergrond als koopman, niet gekend zou hebben."

De term Zuid-Arabisch is verwarrend, want de talen van de inscripties zijn niet Arabisch, ze zijn nauwer verwant met oud-Ethiopisch. Sinds de jaren zeventig is er een nieuwe kennisbron, teksten op ribben van palmbladen, gevonden in Jemen. Leiden heeft een verzameling van 500 stuks. "De teksten op steen zijn vormelijk, de palmribben zijn meer briefjes." Ontcijfering is moeilijk, maar ook op de palmribben zijn 'ALH' en spijswetten gevonden, en hadj, in de betekenis van pelgrimage.

Dialecten
Stroomer begon zijn studie Arabisch in 1966. Met zijn belangstelling voor Arabische dialecten en minderheidstalen behoorde hij tot een minderheid. Arabisten waren vooral geïnteresseerd in geschreven Arabisch, de oude, klassieke vorm of het modern standaard-Arabisch, gebruikt in nieuwsuitzendingen, overheidsdocumenten, kranten en boeken. Die laatste taal ziet er overal ongeveer gelijk uit. Wie zich uitsluitend daarmee bezighoudt zal geneigd zijn 'de Arabische wereld' als iets eenvormigs te zien, cultureel en taalkundig. De werkelijkheid is weerbarstiger, maar dat ontdek je pas bij cultureel-antropologisch onderzoek of als je je verdiept in de erg van elkaar verschillende spreektalen, die veel sterker afwijken van 'standaard-Arabisch' dan Nederlandse dialecten van het ABN.

Zoals modern standaard-Arabisch, door niemand van huis uit gesproken, een te eenvormige hedendaagse Arabische wereld suggereert, zo wekt klassiek Arabisch dezelfde, even onjuiste indruk over de oude Arabische wereld. In tv-series over de oude islam spreken acteurs op gedragen toon klassiek Arabisch, maar volgens Stroomer is ook die taal nooit gesproken: "Klassiek Arabisch is een kunsttaal, die zich heeft ontwikkeld tot een cultuurtaal." Die kunsttaal is volgens Stroomer pas drie eeuwen na de Koran ontworpen door grammatici. Dat betekent dat de Arabische veroveraars die in de zevende en achtste eeuw een wereldrijk stichtten, geen klassiek Arabisch spraken, maar voorlopers van de hedendaagse spreektalen.

Uit historisch vergelijkend onderzoek trok de Amerikaanse arabist Jonathan Owens dezelfde conclusie. Ook het Arabisch op papyri uit de zevende eeuw, ouder dan de oudste koranhandschriften, lijkt op spreektaal. Koran-Arabisch is een geval apart, het is een soort dichterlijk Arabisch. Met deze visies gaat Stroomer dwars in tegen een notie, die bewust of onbewust leeft bij zowel Arabieren als veel arabisten: dat de spreektalen zouden zijn ontstaan door geleidelijke verbastering van klassiek Arabisch. Dat kan niet omdat de spreektalen, ondanks hun onderlinge verschillen, belangrijke gemeenschappelijke kenmerken hebben, die afwijken van klassiek Arabisch.

Stroomer benadrukt ook het belang van Ethiopië als kennisbron voor islamologen. Mohammed zou zijn geboren in 571, het 'jaar van de olifant', waarin de Ethiopiërs een veldtocht zouden hebben uitgevoerd in het Arabische schiereiland. Volgens de biografieën van Mohammed stuurde hij een groep gelovigen vanuit Mekka naar Ethiopië. Ethiopië was in de begintijd van de islam een christelijke regionale grote mogendheid, een machtsfactor van belang.

Ook heeft de klassieke Ethiopische taal sporen nagelaten in het vocabulaire van de Koran, zij het minder dan bijvoorbeeld Aramees. Maar uit het Ethiopisch stammen wel essenti-ele islamitische religieuze termen, die overigens niet allemaal in de Koran voorkomen. Minbar, een preekstoel in de moskee, is Ethiopisch, en ook mushaf, een koranhandschrift. Hetzelfde geldt voor de mi'raadj, de reis van Mohammed naar de hemel.

De 'revisionistische' islamologen zijn het oneens over het oorsprongsgebied van de islam. Sommigen denken, met interessante argumenten, eerder aan Iran dan aan, zoals de orthodoxie doet, het Arabische schiereiland. Voor dat laatste zouden de invloeden van het naburige Ethiopië kunnen pleiten. Maar dat is niet het terrein van Stroomer - hij beperkt zich tot het toepassen van historisch-taalkundige methoden die hun betrouwbaarheid in andere taal - en cultuurgebieden hebben bewezen.

http://www.trouw.nl/tr/nl/11006/Oorsprong-van-de-Islam/article/detail/3269409/2012/06/11/De-profeet-dronk-thee-noch-Fanta.dhtml

 "Den Baard". Zo luidt de bijnaam waarvan Koen Meulenaere zich al jaren bedient in zijn satirische rubriek Bladspiegel om het doen en laten van Johan vande Lanotte op de korrel te nemen. Een bloemlezing.

1 december 2010

Om ook deze aflevering op een positieve noot af te sluiten nog een kleine tip aan Marc De Scheemaecker : indien u de goederenafdeling van de NMBS toch nog van de hand moet doen, laat dit dan over de koninklijke tijdverliezer den Baard, of zijn schandknaapje Jannie Haek.  Zij vinden wel een buitenlandse investeringsgroep die mèt een stevige vergoeding van de Belgische staat de zaak willen overnemen, en in ruil daarvoor een kapitaalsverhoging bij Electrawinds wil financieren en BC oostende wil sponsoren.  Over anderhelf jaar verkopen ze die goederenafdeling dan zelf voor 1 miljard euro, maar dat is uw zorg niet meer.

Uittreksel uit De Keizer van Oostende

(wordt vervolgd)

.

Duitse vlag is symbool voor nationalisme,  aldus (extreem-) links in Duitsland.
Het is een wederkerend gebruik in Duitsland om tijdens het EK of WK voetbal de auto te versieren met de Duitse vlaggetjes.
Echter (extreem-) links acht zichzelf moreel superieur en eigent zich het recht toe deze Duitse vlaggetjes af te breken, te verwijderen en daarbij laten ze een pamflet achter met de tekst: 

Beste chauffeur/chauffeuse,
 
Ik heb uw Duitsland-vlag verwijderd.
Met welke reden u deze ook aan uw auto hebt aangebracht, hij produceert in ieder geval nationalisme.
Nee? Jawel!    
Deze vlag staat niet voor voetbal of een of ander team, maar voor Duitse identiteit.
Bespaar  geld, spaar de moeite en de natuur het afval en vervangt u dit vlaggetje alstublieft niet door een nieuwe.
 
Want volgens het beperkt (extreem-) linkse denken, staat deze vlag voor de Duitse identiteit. De Duitse vlag staat volgens (extreem-) links niet voor voetbal van een of ander team, maar voor Duitse identiteit. Na und? Wat is er überhaupt mis met de Duitse identiteit? Nationalisme is dus fout. Het in ere houden van identiteit, tradities en cultuur is fout volgens (extreem-) links. Dat wil zeggen: de identiteit, tradities en cultuur als zogenaamd nationalisme van de inheemse Duitse bevolking is fout, niet dat van de geïmporteerde bevolking. Want het is voor (extreem-) links geen probleem dat bv. Turken, en er zijn er heel veel in Duitsland, hun auto’s versieren met hun Turkse vlag. Deze Turkse vlaggen zijn absoluut geen probleem voor links, die zijn een verrijking. Het links denken getuigd enkel van een rabiate zelfhaat, hetgeen een psychologische stoornis genoemd mag worden. Deze (extreem-) linkse actie toont expliciet het dwangmatig opleggen aan derden van hun ideologie aan en is een uiting van een totalitair en dictatoriaal denken en handelen.
 
Tenslotte: het afbreken en verwijderen van eigendom van derden is:
A. vandalisme, B. diefstal.
Als klap op de vuurpijl betreft het hier, de Duitse vlag (Schwarz-Rot-Gold) een officieel nationaal symbool.
 
Conclusie: (extreem-) links is psychologisch gestoord, vol zelfhaat, hypocriet en een bende vandalen zonder respect voor privé eigendom, maar dat laatste is een kerneigenschap voor marxisten en communisten.
 
Bron: http://sosheimat.wordpress.com/2012/06/09/fusball-em-linke-sagen-nein-zu-deutschland-flagge/

Niet de Oude Belgen, maar de voorgangers van de huidige Spaanse bevolking maakten vijfduizend jaar geleden al bier. Dit was het eerste bekende bier van Europa. Vele honderden jaren voordat wijn populair werd, dronken de Spanjaarden al bier. Het bier werd gedronken tegen de dorst, om bezoekers te verwelkomen, maar ook om militaire overwinningen te vieren.

Nabij Barcelona, in Can Sadruni, zijn overblijfselen gevonden van materialen voor de productie van het Spaans bier. Dit bier bevatte bijna twee keer zoveel alcohol als het bier dat we nu kennen. Het Spaanse bier was niet gebrouwen met hop, maar met de bijvoet-plant.

http://www.spaansnieuws.com/2012/06/07/europees-oudste-biertje-komt-uit-spanje/

(Prometheus)

 "Den Baard". Zo luidt de bijnaam waarvan Koen Meulenaere zich al jaren bedient in zijn satirische rubriek Bladspiegel om het doen en laten van Johan vande Lanotte op de korrel te nemen. Een bloemlezing.

9 juni 2010

Er is geen weg omheen : de hoofdschuldige van de catastrofale toestand van ons land is Johan Vande Lanotte. Die heeft ons niet alleen metzijn begrotingen en zijn Zilverfonds bedrogen.  Ook met zijn basketbal. En met zijn parkeermeters. En met zijn vismijn.  En met zijn luchthaven. En met zijn provinciale kieskringen.  En met zijn spoorwegen.  En met zijn Electrawinds, waar hij rijkelijk laat en dan nog louter pro forma ontslag heeft genomen als voorzitter.  En met de verkoop van Elecetrabel aan de Fransen, want ondanks al het geblaat van de socialisten hebben zij zelf Electrabel verpatst aan Suez.

Uittreksel ui De Keizer van Oostende

(wordt vervolgd)

 Ooit was Spanje het machtigste en rijkste land ter wereld, “het rijk waar de zon nooit onder gaat”, dat zich uitstrekte van het Iberisch Schiereiland tot half Latijns-Amerika, Cuba, de Filippijnen en zelfs, je kan het zo gek niet bedenken, het middelpunt van de wereld dat Vlaanderen heet. Ik zit in een strandstoel in de milde lentezon en blader in een magazine over gedroogde, gedeeltelijk gedroogde, verhitte en gedeeltelijk verhitte worst en val van de ene verbazing in de andere. Ik verneem dat morcilla de Burgos de beroemdste van alle Spaanse bloedworsten is, met gekookte rijst en varkensbloed als vulmiddel. Ik woonde pas in Spanje, drie dagen of zo, toen ik als een toerist door de smalle straatjes van de oude stadswijk slenterde. De zon ging onder. De bergen kleurden vlammend rood en het laatste licht vloeide uit de hemel. Ik stapte een bar binnen en in pannenkoeken of nougatbollenspaans bestelde ik een glas cava uit een ouderwetse limonadefles, helder, licht parelend, een beetje zoet en toch niet té zoet.

‘Ik ben... heu... hoe zeg je dat...flamenco... de Bélgica,’ zei ik en bestelde een warme tapa van blozende bloedworstjes, bolrond, barstend uit hun vel, alsof zij aan obesitas leden.
‘Morcilla de Burgos,’ zei de uitbater van de bar vol trots.
Toen ik een jaar of vier, vijf was, stond onder tafel bij mijn grootouders een zinken badkuip gevuld met oud brood en varkensbloed. Terwijl ik mijn boterhammen met choco oppeuzelde, kneedde ik met blote voeten het brood met het bloed waarna mijn grootvader er stukjes spek en appeltjes aan toe voegde, de donkere smurrie in varkensdarm propte en er Vlaamse beuling of bloedworst van maakte.

‘Ik ken geen enkele beroemde Belg,’ zei de uitbater van de bar.
‘Natuurlijk wel,’ zei ik. ‘Adolphe Sax, de uitvinder van de saxofoon. Tintin, Kuifje. Hercule Poirot. Simenon die politieromans over Maigret schreef. Eddy Merckx is... heu mundialmente ... heu... famoso ... heu ... en todo el... heu... mundo. Heb ik dat goed gezegd? Wereldberoemd in heel de wereld.’
Op dat ogenblik bedacht ik dat Adolphe Sax, Simenon en Eddy Merckx geen Vlamingen zijn maar Walen of Brusselaars en dat Kuifje en Hercule Poiret niet eens bestaan, tenzij in stripalbums en stationsromannetjes.
‘Jaja, tienes razón,’ zei de uitbater van de bar en haalde de bloedworstjes uit zijn microgolf en zette ze voor mijn neus. Ik stak er mijn vork in en een straal heet spekvet spoot als een geiser anderhalve meter hoog tegen het plafond van de bar.
Misschien was Spanje ooit het machtigste en rijkste land ter wereld, maar Spaanse bloedworstjes waren gevuld met steenkoolgruis en konden in de verste verte niet tippen aan de sappige, krokant gebakken beuling van mijn grootvader.
In de smalle straatjes stonden de ramen wijd open.
Helaas, dacht ik, mijn grootvader is dood, ik kies eieren voor mijn geld en blijf hier wonen.

 Stan Lauryssens

.