.

Dirk Denoyelle tijdens het 75ste Zangfeest en hieronder de echte.

Met aanhangers van de godsdienst van vrede en tolerantie is het leven onvoorspelbaar, steeds vol verrassingen en heel dikwijls onthutsend simpel en dom.

Neem nu wat vrijdagmiddag gebeurde aan het Vlaams Belang secretariaat van Kortrijk. Omdat er een camera hangt, kunnen we u de feiten vertellen én bewijzen. Aan het raam langs de binnenkant hangt ondermeer een affiche van een moslima in bikini, een ode aan de schoonheid van de vrouw, zeg maar. Nu het verhaal aan hand van de beelden.

De camera registreert een moslima met een hijab, een kinderwagen en een jongetje aan de hand. Ze stapt voorbij, keert even later terug op haar stappen en belt aan. Een jongeman (de regiosecretaris) opent de deur en de vrouw laat haar beide kinderen alleen achter op straat en stapt resoluut de kamer in. Wat daar gebeurt, weten we niet, maar een flits later keert ze terug met een stuk verfrommeld papier in de hand. Ze heeft de affiche van haar bikini-collega weggescheurd en stapt op.

De regiosecretaris, enigszins verbouwereerd (hij tikt tegen het hoofd in de richting van de vrouw) maar toch alert genoeg, loopt haar na en even later verschijnt hij terug met een stuk van de afgescheurde affiche. Er ontstaat duidelijk een oplopend gesprek tussen beiden. De vrouw roept de ganse tijd (in het Frans) : "Ceci, n'est pas l'islam" en ze heeft in het vuur van haar woede de regiosecretaris bij de arm vast. Mag dat wel, (zeker tijdens de ramadan), een vreemde man aanraken ? Was zij opgewonden geraakt  door de aanblik van de vrouw in bikini ? Zag zij wellicht in de blonde VB-er een aantrekkelijke man die haar lichamelijke verlangens kon blussen ? Het schijnt dat er nogal wat heren behorend tot de islamstand, weinig weet hebben dat ook dames wel eens wat willen. Daar gaat het echter niet om. (Maar wij kruiden graag onze stukjes met pittige details uit de keuken van de erotica, omdat velen dat graag lezen).

Dit incident is tekenend voor de mentaliteit die heerst bij vele moslimmers die zeer beperkt van geest zijn.  Hoe kan het ook anders, met hun abominabele schooluitslagen en hun  geloof, dat de koran alle kennis van de wereld bevat. Ver loop je daar niet mee. VB heeft klacht neergelegd maar dat is vooral een principiële zaak. Ook al weet men intussen plusminus waar de vrouw woont, veel actie zal er niet plaatsvinden. En voor de kientjes die met de krijgsmoeder op stap waren, is dit een mooi voorbeeld om later de rangen van jongeren te vervoegen die de pest hebben aan zichzelf maar helaas ook aan onze wereld die alles doet om de krullebollen een behoorlijk leven te bezorgen.

Ray

Dank aan Tony voor de tip

Ramadan Bombathon
 2012 Scorecard  

BELGISCHE SCHULD OP 31.07.2012

FEDERALE STAAT

372 197 137 182,28 EUR

Kiekt ekeer ierre : volghende meund ast

drie-underd vuuf en tsjeventegh meljard

Wadden ?

Kijk eens hier : volgende maand is het driehonder vijfenzeventig miljard. Wedden ?

"Het is één van de meest begaafde en gemotiveerde leerlingen die ik ooit gehad heb. Ik heb veel mensen zien passeren, onder wie ook met belangrijke functies, maar niemand heeft er ooit zo voor gestreden als hij. Hij is ongelofelijk, hij laat het nooit hangen"

Bart Brusseleers, de privé leraar Nederlands over Elio di Rupo

Ondanks de komkommertijd is er altijd wel iets of iemand die de dag kleurt. Zo valt er te noteren dat het comité P (de controleurs op de politiewerking) zich samen met "de liga voor de rechten van de mens" zorgen maakt over het toenemend gebruik van pepperspray door de politie,zowel de federale als de gemeentelijke.

Bij elk gebruik van dit verdedigingsmiddel tijdens een politioneel optreden moet dit in het verslag genoteerd worden en daar wringt het schoentje. Want de politieke slapjanussen van Comité P en linkse raddraaiers van "de rechten van de mensch" vrezen, denken (sic), veronderstellen dat er te gemakkelijk  naar dit middel gegrepen wordt bij een interventie.

De liga beweert zelfs dat er betere middelen zijn om een dolgedraaide zatlap, druggebruiker of geweldenaar te "neutraliseren" Welke deze middelen zijn wordt door de linkse loeders niet aangegeven.

Jos van Velpen van de Liga van de Rechten van de Mens : de misdadiger moet beschermd worden. Het slachtoffer en de politie zijn de smeerlappen.

Het is toch godgeklaagd dat in deze tijden van tomeloze agressie tegenover de politie door tuig allerhande het comité en de liga zich vragen stellen over de manier waarop de ordehandhavers hun lijf en leden beschermen tegen het toenemend geweld jegens hen. Wanneer een agent het leven verliest bij een interventie worden er telkenmale door de dienstdoende totentrekkers harde maatregelen afgekondigd tegen het rapaille. Wanneer enkele agenten het ziekenhuis ingeranseld worden, komen de Zwarte Lola's, 1000ket en Turtelbaum aandraven met verzwaring van celstraffen en boetes voor hen die de politie belagen.

Edoch, stellen de comité Paljassen en de Linkse Liga zich vragen bij het gebruik van de spray. Het antwoord  is poepsimpel zou ik als agent zeggen. : voorkomen is beter dan genezen. Misschien kunnen de kopstukken van het comité en Mr Jos Van Velpen van de liga  enkele nachten meegaan op ronde met de agenten van Brussel of Antwerpen om aan den lijve te ondervinden hoe het voelt om door een bende losgeslagen outlaws belaagd te worden. Uiteraard mogen de vredelievende heren van het comité en de liga zich wel bewapenen in geval van ... maar enkel met een bussel prei als wapenstok en een slagroomtaart ... alvast veel geluk gewenst aan Comité P en de Liga van de vrienden van het uitschot van de maatschappij.

Senior

De Euro-soufflé

De soufflé Europa staat in de tocht. Iedereen weet wel hoe een soufflé er binnen de kortste tijd gaat uitzien ? Alleen de bakkers-politiekers zullen volhouden en blijven verkondigen dat hij er goed uitziet. Rare jongens die Eurograaiers.

Daniel

*****

Olympische Spelen

Wat mij voornamelijk is bijgebleven van de O.S. is het feit dat bij de overwinning van een Somalische moslim die de Britse nationaliteit heeft bekomen bij zijn overwinning op de 5 en 10.000 meter door een gans stadion bestaande uit voornamelijk Britten - er zitten in dat stadion nauwelijks moslims want die sporten interesseert die gasten absoluut niet - op de handen wordt gedragen en wat voor moeite er wordt gedaan om bij zijn overwinningsronde hem toch maar te kunnen aanraken dan kan ik enkel maar zeggen "arm Europa". De ondergang is niet ver meer weg.

Pieter

*****

@Regus Patoff en Jan VG - Oud en Nieuw Testament

Mea culpa! Laat het monster dan volgens beide geschriften dubbel gestraft worden.

Foxy

NvdR Angeltjes : Heren, onze Foxy is een dame, mocht u het niet weten. Binnenkort vertelolen wij meer over haar, want mevrouw werpt zich in de politieke strijd.

*****

Badr Hari

Na de moorden die Van Temsche pleegde werden de correcten zeer streng voor de wapenwet. De Onnozele Belgen moesten hun proppenschieters binnenleveren om meer veiligheid te garanderen in onze prachtige multiculturele samenleving.

Bijna iedere dag lezen of horen we over schietpartijen of messenkensteekspelletjes, uiteraard gepleegd door het merendeel van onze verrijkers. Dat is dan het resultaat van die strenge wapenwet. Maar die Badr Hari en al die anderen die zich bekwamen in gevechtssporten beschikken die ook niet over een wapen ? Moeten daar geen strenge maatregelen genomen worden ? 

Iedereen kan lid worden van een club waar ge kunt leren hoe ge een medemens binnen de kortste keren kunt ineenrammelen. Dat valt dan onder de noemer van sport, verantwoordelijk in de Vlaamse Gemeenschap : Simpelmans Muyters.  Indien ik mij een wapen wil aanschaffen gebeurt er een onderzoek, bewijs van goed zedelijk gedrag voorleggen, de aankoop motiveren  : veurwatist, oekandana, wadisdana, adoeweerwa ...

Hetzelfde zou moeten gebeuren met een kandidaat kickbokser, bv uitpluizen hoeveel agressieve hersencellen er actief zijn. Bij negatief advies hem doorsturen naar een club voor bloemschikken bv of zanger in een klassiek mannenkoo, mogelijkheden genoeg.

René

Wanneer een bevolking geen vertrouwen meer heeft in haar rechtbanken is er chaos op komst. Er gaat geen dag meer voorbij of men kan lezen dat enkele criminelen werden opgepakt maar na enkele uren terug op vrije voeten werden gesteld. Misdadigers die reeds drie- of zelfs vijfmaal en meer werden bij de lurven gevat maar steeds de dans ontsprongen, zijn legio. Door deze wijze van handelen demotiveert men niet enkel de politieambtenaren maar zaait men meer en meer onrust onder de bevolking.

Eenzelfde vaststelling kan men maken met de zogenaamde witteboord criminelen. Hebt u nog ooit iets gehoord van de fraude bij Volksgazet waar destijds Karel Van Miert zaliger bij betrokken was ? Wat is er uiteindelijk uit de bus gekomen in verband met de gigantische fraude bij KBC-Lux ? Om van het lachwekkend spektakel van de hele Beaulieu-zaak maar te zwijgen. Zodra men vaststelt dat zaken waarbij superrijken of top-beroepspolitiekers bij betrokken zijn een andere behandeling krijgen kan men zich gaan afvragen of de bevolking dit soort rechtssiysteem met twee maten en twee gewichten gaat blijven aanvaarden.

De laatste dagen staan de kranten weer vol in verband met zogenaamde nieuwe feiten in verband met ex-bisschop Roger Vangheluwe.

Alhoewel het blijkbaar over totaal ongecontroleerde feiten gaat blijken de kranten van dit soort nieuws te smullen. Gazet Van Antwerpen doet in koeien van letters zelfs een oproep en titelt "Vangheluwe-slachtoffers, laat jullie alsjeblief horen"! Hoopt deze krant op deze wijze aan een of andere pikante primeur te kunnen komen? Maar feitelijk heeft dit allemaal minder belang. Iedereen weet dat er reeds voldoende feiten bekend zijn om deze man te straffen. Het zou geen belang mogen hebben of die man nu bisschop, boer of bakker was. Maar hier wringt het schoentje weer. Het is overduidelijk dat Justitie wederom met twee maten en twee gewichten werkt. Hoe zou het anders kunnen dat een normale huiszoeking in opdracht van onderzoeksrechter Wim De Troy nu reeds tot driemaal toe door het Hof van Cassatie werd nietig verklaard? Dat men die onderzoeksrechter zo ver dreef dat deze laatste ontslag heeft genomen? Dat het opnieuw helemaal niet meer gaat over het beoordelen van gekende feiten maar veeleer over de interpretatie van juridische spitsvondigheden om de uitslag in een bepaalde richting te kunnen duwen is overduidelijk.

Al deze voorbeelden tonen aan dat ons rechterlijk apparaat doodziek is. Bovendien moet rechtspraak relatief snel gebeuren. Indien zaken gedurende jaren kunnen worden gerokken kan men niet meer van recht maar eerder van onrecht spreken. Het is hoog tijd aan het worden opdat men na een volgende verkiezing de Justitiestal gaat uitmesten. Een grote meerderheid van de kiezers is hiervoor vragende partij!

Men zegge het voort ...

Freddy Van Gaever

Goede morgen lieve mensen,

Na het melodrama van verleden week met Hildegard Knef, komt er vandaag weer een zuiders liedje aan.  Geen opzwepende salsaklanken maar een nummer waarop zelfs de minst getalenteerde danser geen slecht figuur kan slaan.  Juist: zo eentje dat schuifelend op één steen kan uitgevoerd worden.  Een rumba dus.  Raar dat de minsten weten dat een trage (een plakker) eigenlijk wel best een snel dansnummer is, tenminste als je het danst zoals de dansgoeroe’s het voorschrijven.  Een rumba heeft in principe bij de stijldansen soortgelijke figuren als de cha-cha-cha maar zonder de staccato bewegingen.  Er is ook meer lichaamscontact.  Alles verloopt glijdend alsof men op ijs danst: zuiders vuur verpakt in een fluwelen jasje.

Genoeg dansinformatie; nu komt waar het eigenlijk hier in Wurlitzerdromen om gaat: een lied en een zanger(es) of groep uit vervlogen tijden. 

Mocedades: dat zijn zes getalenteerde jonge Spanjaarden uit Bilbao, die eenzelfde interesse voor folk hadden.  Met hun eerste liederen – spirituals, Ierse en Griekse volksmuziek – werd het sextet al vroeg buiten de grenzen van hun Baskische vaderland bekend.  Het hoogtepunt van hun carrière bereikte Mocedades met het lied "Eres Tu", dat verrassend op de 2de plaats eindigde van het Eurovisie Songfestival in 1973. 

Maar eerst een woordje uitleg over Mocedades en vervolgens over “Eres Tu”.  De groep ontstond in 1967 uit enkele muziekbegaafde studenten “Voces y guitarras” en telde oorspronkelijk 8 leden, de 3 zussen Amava, Estibaliz en Izaskum Uranga en hun broer Roberto, de broers Rafael en Sergio Blanco, plus José Ipiña en Francesco Panera.  Een jaar later stuurden ze een cassette op naar een platenmaatschappij in Madrid. Juan Carlos Calderón zag meteen potentieel in de groep en nam hen onder zijn vleugels. Op het ogenblik van hun deelname aan het Eurovisie Songfestival waren ze echter maar met 6 meer want de broers Blanco hadden inmiddels de groep verlaten.  Ook Estibaliz Uranga was er al niet meer bij: ze werd vervangen door Javier Garay.  De groep stond dus in Luxemburg als sextet op de planken, bestaande uit de 2 zussen Uranga plus 4 mannelijke leden.  Sedert 1973 onderging Mocadades verschillende wissels, te veel om er nader op in te gaan. 

Het lied werd tweede achter Anne-Marie David maar werd later wel de morele winnaar. Het werd een grote hit en in de Engelstalige versie (Touch the wind) stond het zelfs in de top 20 in de VS. In 1980 had de groep nog een grote hit met “Amor de Hombre”, dat 500.000 keer over de toonbank ging in Spanje alleen al.

Op de 50ste verjaardag van het Eurovisie Songfestival in 2005 in Kopenhagen was het nummer “Eres Tu” geselecteerd bij de beste 14 songfestivalnummers – “Waterloo” van Abba won.  Amaya Uranga, Carlos Zubiago en José Ipiña waren daar toen op 15 oktober aanwezig; Roberto Urango was de week ervoor op 57-jarige leeftijd overleden. 

Wat weinigen zich nog herinneren uit 1973 – buiten het feit dat het leven toen nog eindeloos leek – is de plagiaatrel op het Eurovisiesongfestival.  Er werd nl. beweerd dat “Eres Tu” geen origineel nummer was van Juan Carlos Calderón, maar plagiaat van “Brez besed”. Met dat nummer had de Sloveense Berta Ambrož in het Sloveens Joegoslavië vertegenwoordigd op het Songfestival van 1966, dat toen eveneens in Luxemburg plaats vond. Juan Carlos Calderón had de rechten voor “Eres tu” in 1972 neergelegd.   De gelijkenis van de beginnoten is treffend.  Vreemd, dat Juan Carlos Calderón vrijgesproken werd, maar dat zou aan politieke invloeden te wijten geweest zijn. Ofwel lag Spanje ons nader aan het hart dan het voormalige Joegoslavië, ofwel vond men het geen proces waard, omdat het enkel over de beginnoten ging… Vermeldenswaard is nog, dat Willeke Alberti in 1967, een Engelse versie van “Brez besed” opgenomen heeft, met de titel “Without words”. Het is wel merkwaardig, dat die versie op zo weinig belangstelling kon rekenen dat bijna niemand de treffende gelijkenis met “Eres Tu”” opgevallen is. Zij nam daarvan later ook de Nederlandse vertaling op, nl. “Waar naartoe?”. De rest is geschiedenis, “Eres Tu” werd wereldberoemd. “Brez besed” en Berta Ambrož bleven relatief onbekend.  Zij overleed trouwens al op 2 juli 2003.

Jullie krijgen vandaag veel beeldmateriaal: een filmpje uit 1966 met Berta Ambrož, die “Brez besed” vertolkt op het Eurovisie Songfestival van 1966 en vervolgens het lied dat beschuldigd werd van plagiaat: “Eres Tu” van Mocadades uit 1973.  Slechts de beginnoten van de terugkerende strofe hebben inderdaad een grote overeenstemming met het Joegoslavische nummer.  Daar waar het lied van Berta Ambrož na de beginnoten de meezingkwaliteit verliest, gaat “Eres Tu” verder op het elan van een goed in het oor liggende schlager. 

En tot slot krijgen jullie van mij – ik ben nu eenmaal zot van dansen – een les ballroom rumba voor beginners.  Wie een beetje zijn best doet, zou dit resultaat na een tiental lessen moeten kunnen op het parket brengen.  Jullie zullen nu merken dat de muziek langzaam lijkt, maar de dansbewegingen zijn ononderbroken en behoorlijk vermoeiend: er zit namelijk tussen elk beweging een tussenstap die een overgang naar een volgend dansfiguur moet mogelijk maken. 

Tot volgende week.

Liefs van jullie Lolita

.

Europese leiders moeten zich voorbereiden op het uiteenvallen van de eurozone. 
 
Dat heeft de Finse minister van Buitenlandse Zaken, Erkki Tuomioja, vrijdag gezegd in The Daily Telegraph.Volgens Tuomioja bereiden Finse ambtenaren zich voor op de ontbinding van de gemeenschappelijke munt ''voor elke eventualiteit''.

''Het is slechts een kwestie van tijd'', aldus Tuomioja. ''Of het zuiden of het noorden zal breken met de munt, want het veroorzaakt ellende voor miljoenen mensen en het vernietigt de toekomst van Europa. Het is een totale catastrofe.''

Finland is een van de vier landen binnen de eurozone met een AAA-rating, de hoogste kredietwaardigheid.

 Bron: ANP .

De beruchte kickbokser Badr Hari wordt verdacht van zes mishandelingen.

Aanvankelijk werd uitgegaan van twee mishandelingszaken waarbij de 27-jarige Hari zou zijn betrokken. Het OM maakt donderdag bekend dat de beperkingen van Hari vanaf vandaag zijn opgeheven. Dat betekent dat hij weer contact mag hebben met de buitenwereld.

Hari wordt verdacht van een 'poging tot doodslag in vereniging, dan wel zware mishandeling van en openlijke geweldpleging' tegen de 39-jarige Koen Everink tijdens het dancefeest Sensation in de ArenA. Voor de mishandeling van Everink is op 23 juli een 34-jarige verdachte uit Eindhoven aangehouden. Zijn voorarrest is verlengd met dertig dagen. Hij wordt van dezelfde feiten verdacht als Badr Hari.

Ook zou Hari, die een relatie heeft met Estelle Cruijff, vorig jaar in de Amsterdamse club Air een van de eigenaren van de club zwaar hebben mishandeld. De knappe Estelle Cruyff is de nicht van de voetballer en zij is 12 jaar getrouwd geweest met Ruud Gullit. Na de scheiding is zij in de warme armen gedoken van de Marokkaanse kickboks-held. Angeltjes schuwt geen roddelnieuws, als het ons zo uitkomt. Kent u Estelle Cruyff niet ? Geen nood, hieronder een fotootje van deze blonde rondborstige dame :

Daarnaast verdenkt het OM de kickbokser nog van vier andere geweldsdelicten. Het gaat om een tweede mishandeling in club Air, een poging tot zware mishandeling in de Amsterdamse club Jimmy Woo in mei, de mishandeling van een vrouw vorig jaar en een mishandeling in de Amsterdamse horecazaak Cooldown in december. Vanwege het onderzoek had het OM Hari beperkingen opgelegd. Hij mocht daardoor alleen praten met zijn advocaat.

Tot zover dit opgewekte bericht uit Elsevier.  Het is inmiddels de grote politiek-correcte verdienste in Europa om de zogenaamde "jongeren" met wie al eens wat uit de hand loopt, bezig te houden met betoelaagde cursussen kickboksen en andere gevechtssporten.  We lezen hierboven het resultaat.  Dat noemt men dan een geslaagd integratieparcours afleggen.

Ray

Dankzij de veel bekeken zender Fox News leren de Amerikanen van Nigel Farage hoe het er in Europa aan toegaat.

Tunesië is op zoek naar zichzelf.  Wie er nu als toerist heen gaat, wordt met open armen ontvangen.  Ieder die werkt in de toeristische sector, doet zijn uiterste best om het naar je zin te maken.  Zij weten, beter dan wie ook, dat hun broodwinning ervan afhangt. 

Een jaar geleden was er nog een vorm van chaos: ieder deed zowat zijn zin.  Het leek wel of de politie op de vlucht geslagen was.  Ook nu ziet men in Djerba weinig of geen politie en militairen :  de toestand lijkt genormaliseerd.  De stranden worden ’s morgens weer met tractoren vrij gemaakt van het aangespoelde neptunusgras (plantengroei die bij veel wind en golven op het strand aanspoelt), de kamelen- en paardenmest wordt weggeschraapt, het strand weer geharkt.  Alles netjes en proper – daar waar de hotels gevestigd zijn.  Het lijdt geen twijfel dat de hoteliers ervoor zorg dragen.  Wie verder kijkt, ziet dat er door de overheid niets ondernomen wordt.  Onkruid groeit tussen de aangelegde mozaÏekpaden van de met palmbomen omzoomde nieuwe straten.  De Blue Lagoon, een lagune met een geringe diepte vooral populair en uiterst geschikt om te leren kitesurfen, wordt omgeven door tonnen huisvuil.  In de hoofdstad Houmt Souk gaan de kinderen van de katholieke school, duidelijk herkenbaar in hun uniformpjes, ongehinderd naar school.   Men ziet er in twee weken minder gesluierde vrouwen dan in één uur in Antwerpen. 

Djerba ligt ver van Tunis en van de crisishaarden in het zuiden.  Het schiereiland wil duidelijk niets met de amokmakers te maken hebben.  Ze willen gewoon dat de toeristen weerkeren, dat de rust blijvend is en dat ze als vanouds weer allemaal een baan hebben in de toeristische sector en aanverwante economie.  Ze willen vooral dat de toeristen inzien dat Tunesië au fond niet veranderd is, dat de zon er onverminderd schijnt, dat de bevolking vriendelijk is, dat ze er niet over peinzen zichzelf de das om te doen door het moslimextremisme toe te laten.  Waarschijnlijk zouden ze graag de klok terugdraaien. 

Tunesië heeft het moeilijk.  Moeilijk met de keuzes die ze gemaakt hebben in het stemhokje, moeilijk om hun droom waar te maken.  Zoals in de post-koloniale tijd van menig Afrikaans land dachten ze dat na omwenteling van het regime en de vlucht van Ben Ali en de Trabelsiclan de gebraden kippen vanzelf in hun open monden zouden vliegen.  Niets bleek minder waar.  Er zijn meer werklozen, de prijzen stijgen, er is zelfs voedselschaarste, wat vroeger ondenkbaar was. 

De Libiërs zijn nu nog minder geliefd dan voorheen.  Behalve dan door handelaars want ze betalen woekerprijzen voor gewone basisproducten.  Ze trekken tot in Tunis om het land leeg te kopen.  Olie maakt lui en wie geld heeft kan gewoon alles kopen.   En de Tunesiërs hebben nog niet geleerd in te spelen op de verhoogde vraag naar voeding.  Ze produceren niet meer dan vroeger; daarom is er een schaarste.  De man in de straat is twee keer het slachtoffer.  Enerzijds is de werkloosheid enorm gestegen, hebben de gezinnen minder inkomens, en anderzijds moeten ze meer geld op tafel leggen voor gewone basisproducten.  Ook de hotels hebben problemen om aan voeding te geraken.  In een land waar tomaten, augurken, komkommers, uien, paprika’s, courgetten e.d. quasi wekelijks geoogst kunnen worden, is er nu een tekort. 

De tekorten worden in de hand gewerkt door de maatregel van de overheid dat 80% van de gebruikte producten uit eigen land afkomstig moet zijn.  Import wordt via de overheid geregeld.  Men heeft blijkbaar voor een sterk protectionisme gekozen.  Bij het aanbod van de rijkelijke buffetten merkt men het verschil met vroeger.  Er is gewoon minder verscheidenheid.  Niet dat dit dramatisch is – integendeel – qua kwaliteit is het zelfs erop verbeterd want de producten komen recht van het veld. 

Men merkt ook een verschil bij het personeel.  Waar de poetsdienst vroeger uit vrouwen bestond, duiken nu poetsmannen op.  Een baan wordt eerst aan een man aangeboden, want traditioneel is de man de kostwinner.  De lagere en hogere kaders daarentegen werden niet vervangen door mannen. 

En men merkt een verschil bij de voorgeschreven gedragscode, die van de gasten in de hotels verwacht wordt.  In de welkombrochure in de kamers, op berichtenborden aan het strand en aan het zwembad wordt duidelijk gemaakt dat monokini niet toegelaten is.  Enkele hardnekkige zonneaanbidsters worden er drie dagen lang aan herinnerd dat het écht niet kan en mag, tot de hoteldirecteur hen persoonlijk aanspreekt en hen voor de keuze plaatst hun borsten te bedekken of het hotel te verlaten.  Vroeger mocht het wel, stellen ze, tja… vroeger.

In West-Europa verneemt men niet veel meer over Tunesië.  Het lijkt wel alsof de zomer de rust in het land gebracht heeft.  Onderhuids of onopgemerkt blijft de ontevredenheid groeien.  In oktober moest er beslist worden over de nieuwe grondwet, waarvan men niet veel verneemt, behalve dan wanneer de principes van vrijheid en gelijkheid in het gedrang komen.  Zo zou godslastering strafbaar gemaakt worden en wordt de gelijkheid van de geslachten uitgehold.  Maandagavond – op vrouwendag - hebben duizenden mensen geprotesteerd tégen de zgn. gematigde Ennahdapartij en vóór vrouwenrechten.  Zij eisten dat de gelijkheid van man en vrouw in de nieuwe grondwet komt in plaats van man en vrouw dienen elkaar aan te vullen.  Hun slogans liegen er niet om: er wordt ronduit een tweede revolutie geëist.

Die nieuwe grondwet is er nog lang niet.  Zodra de grondwetscommissie haar taak beëindigd heeft, gaat het ontwerp naar de overgangsparlement waar er tijdens twee stemrondes een 2/3 meerderheid moet bereikt worden.  Indien dit niet bereikt wordt, gaat het ontwerp naar de bevolking voor een referendum.  Er werd geen plan B voorzien mochten de kiezers de nieuwe grondwet afwijzen.  Intussen zou een datum circuleren die nà de parlementsverkiezingen van 21 maart (ook een half jaar later dan gepland) ligt, nl. einde april 2013.  Strategie om de rekening niet gepresenteerd te kunnen krijgen bij de parlementsverkiezingen – zoveel is duidelijk.  De vraag is of de bevolking dit zal accepteren.

Ennahda heeft het niet gemakkelijk.  Er zitten wel degelijk fundamentalistische islamieten in hun rangen en dan is het moeilijk een gematigd discours te houden.  Zo heeft de overgangsregering de oprichting van de partij der salafisten toegestaan.  Geen slechte zet: naar buitenuit kunnen ze ongehinderd hun gematigd profiel aanhouden, want ze kunnen immers aantonen dat de extremen bij de salafistenpartij zitten.  Eigenlijk zijn er zelfs niet veel salafisten in Tunesië: naar schatting 10.000 op een bevolking van ca. 10 miljoen.  Die salafisten zijn voornamelijk afkomstig uit de gevangenissen en uit importterroristen uit extremistische moslimlanden.  Maar zij krijgen wel mediabelangstelling door hun strategie van rel schoppen en intimideren.  Het lijkt wel of het plaatsje Sidi Bouzid, waar de “martelaar” de lont in het kruitvat aanstak, het monopolie heeft om telkens opnieuw met geweld en demonstraties aandacht te krijgen van de pers.  Nu eisten ze niets minder dan een nationale staking omdat er – niet ongewoon in augustus, de heetste maand van het jaar – een watertekort was.  Het leger was verplicht in te grijpen en de minister van binnenlandse zaken gaf hen opdracht met rubberen kogels te schieten. 

De EU heeft beslist 12 miljoen uit te trekken om het zuid-oosten van Tunesië met 4 miljoen inwoners toegang te verlenen tot elementaire medische zorg.  Zo zouden er ziekenwagens aangekocht worden en opleidingen voor medische assistentie gegeven worden.  Wie in Tunesië op eigen houtje in de woestijn wil ronddwalen, weze gewaarschuwd dat Al Qaeda via de grensovergangen naar Libië en Algerije gewapende groepen laat infiltreren om westerse gijzelaars buit te maken – niet om hen te doden, maar om losgeld te kunnen eisen.  Tevens wordt er aangemaand voorzichtig te zijn op straat en markten voor gouwdieven.  Gedraag u dus zoals u het in Antwerpen gewoon bent. 

Tot zover een blik op de toestand in het land van jasmijn. 

Floriaan Terbeke

Bron: eigen berichtgeving aangevuld met diverse mediabronnen

Vlaams fractievoorzitter Joris Van Hauthem vraagt n.a.v. een aantal scherpe reacties van de Minister-President op recente verklaringen van de gouverneur van de Nationale Bank – onder meer over een herkapitalisatie van Dexia-Holding - een vervroegde bijeenkomst van de Commissie voor Algemeen Beleid, Financiën en Begroting en heeft hiertoe tevens een interpellatieverzoek ingediend.

Het gaat immers niet op dat de Minister-President over een dossier met dermate grote impact op de overheidsfinanciën in dit land in de pers een tipje van de sluier oplicht zonder dat hij in het Vlaams Parlement namens de  Vlaamse Regering de nodige tekst en uitleg komt geven.

Dat onze beleidsmakers noeste werkers zijn en in het bijzonder creatieve krakken in hun zoektocht naar broodnodig belastinggeld mag blijken uit een (voortijdige) uitgelekte nota van het kabinet Elio.

Het betreft de controle op het komende  wegenvignet voor de automobielkoe. Tegen 2016 worden er een slordige 800 intelligente camera's geplaatst op de snelwegen die de nummerplaten kunnen scannen van bestuurders die dit vignet niet bezitten en die toch gebruik maken van de autoweg. Het leeuwendeel van de camera's komt zoals naar gewoonte met dergelijke uitmelkerij in Vlaanderen.

Dat het een winstgevende bedoening wordt, is zo klaar als een klontje : de inkomsten in Vlaanderen van deze bijkomende afperserij wordt geraamd op 1 miljard euri. Wat er met die bijkomende poen zal gedaan worden is momenteel nog in volle discussie.

Er zijn drie mogelijkheden die weerhouden werden.

1) Brussel meer geld geven om zijn tafelschuimers en criminelen te voederen.

2) Dexia bank in leven te houden.

3) Een belgisch huis openen op Barbados om het hoofdkwartier van de EU aldaar de loef af te steken.

Voorstellen om met het te verwachten afgetroggelde geld de Vlaamse wegen te onderhouden, onze bejaarden beter op te vangen of de politie degelijk te bewapenen tegen de oprukkende criminaliteit, werden als onrealiseerbaar en te duur van de hand gewezen. Een ultiem voorstel van het V.B. om op elke bestaande flitspaal  èn bijkomende camera straatverlichting te plaatsen en dan de huidige zee van lantaarnpalen op de snelwegen te verwijderen werd op gehuil en boegeroep onthaald en afgedaan als populistische praat en kiezersbedrog.

 Kijk naar het vogeltje van Mijnheer Elio : Flits !  De rekening volgt.

Senior

Moslims in Hamburg krijgen het recht op islamitisch godsdienstonderwijs in openbare scholen. Drie moslimfeestdagen - het offerfeest, suikerfeest en ashura - worden als kerkelijke feestdagen erkend.

Moslimwerknemers mogen die dagen vrij nemen, moslimscholieren hoeven dan niet naar school. Dat staat in een uniek verdrag dat de stad Hamburg met de moslimorganisaties heeft gesloten. In Hamburg wonen zowat 180.000 moslims of 10% van de total bevolking.

Er is vijf jaar over het akkoord onderhandeld. Het moet alleen nog worden goedgekeurd door de gemeenteraad.Hamburg sloot eerder soortgelijke overeenkomsten met de katholieken (2005) en joden (2007).

Burgemeester Olaf Scholz (SPD) noemde het verdrag ‘een vanzelfsprekendheid’. Vertegenwoordigers van de moslimgemeenschappen spraken van een historische gebeurtenis.

Bron : Het Belang van Limburg

Het is vooral Johan Sanctorum die de term "Vlaamse republikein" heeft binnengesmokkeld in ons politiek taalgebruik en op gelijke hoogte heeft getorst met "Vlaamse nationalist".  Sanctorum is alles behalve een kamerfilosoof, hij bruist van overtuiging, hij roept controverse op en hij durft hard tegen ook Vlaamse schenen trappen. Soms wordt Johan emotioneel (wat hij niet graag zal horen) en daar houd ik van want ik ben zelf ver van een koele, rationele denker. Gelukkig is er onze rijke Nederlandse taal om mijn huifkar min of meer op het rechte pad te houden, maar zonder passie en temperament, is er voor mij geen engagement. Bij tijd en wijle herken ik datzelfde euvel bij Johan. Wat ik in hem bewonder is zijn analytische benadering van de belgische realiteit waarbinnen hij voortdurend de kansen afweegt van de Vlaamse inertie, de onhandige tactiek, het gebrek aan doorzicht en moed. Johan kijkt naar  het gehuppel om het belgische moederhuis te verlaten en tegelijk verbaast hij zich en windt hij zich op over de grote puberale angst om op eigen benen te staan.

Wie ontzettend veel kwaad gedaan heeft (en nog steeds doet) aan de tot voor enkele jaren duidelijke drang naar Vlaamse zelfstandigheid is de Nv-A en haar weight-watch voorzitter. Een hybride flamingant, een gefrustreerde neo-mannequin wiens voornaamste verandering schuilt in de eigen lichaamsomvang.  Hoe magerder Bart wordt, hoe meer Vlaamse overtuiging er wegsmelt. Het spijt me, ik kan niet rond de Nv-A pot draaien en doen alsof dit een Vlaams-republikeinse of Vlaams-nationale partij is.

Hieronder volgt het  laatste epistel van de militante filosoof Johan Sanctorum dat ik u heel warm aanbeveel en laat u vooral niet na, hier op te reageren.

Ray

     Wordt de N-VA de redder van de Belgische staat ?

Op 26 augustus e.k. vindt in het West-Vlaamse Steenstrate aan het Van Raemdonck-monument de elfde editie van de IJzerwake plaats.

Meer dan de 11-juli-vieringen, vandaag verworden tot bloempotmomenten van Kris Peeters en andere keuterboeren en tuinkabouters (dixit Bart Laeremans), en door Mark Grammens “het feest van de schaamte” genoemd, is dit jaarlijks IJzerwake-moment dé trefplaats van de radicale Vlaamse beweging geworden. Een sterke bezinningsplek met een uitermate volks karakter. De manier hoe het oorspronkelijke IJzertorenmonument in Diksmuide gekaapt werd door een neo-Belgicistisch conglomeraat, aangevoerd door, o ironie,  prof. Bruno De Wever (broer-van), zal ooit nog stof zijn voor historisch onderzoek. Zoals men nu pas toe is aan een wetenschappelijk-objectieve reconstructie van de dynamittering van de eerste IJzertoren door het Belgisch leger.

Feit blijft dat heel het fameuze IJzertestament, een grotendeels ongeschreven geheel van gedachten en emoties rond afkeer van de oorlogsgruwel, vredesutopie, identitair bewustzijn en de eis tot zelfbeschikking, niet los te maken is van een Vlaams-radicale impuls. In die zin is ze zowel pacifistisch als virulent-strijdvaardig.

Die ambiguïteit is uiteraard historisch geconditioneerd. Al in 1918 kwam de Vlaamse beweging tot het inzicht dat er met de Belgische staat niets te beginnen valt. De Frontbeweging brak definitief met de participationistische doctrine, die geloofde in geleidelijke veranderingen en ombouw van het systeem. Onvermijdelijk liep dit radicalisme in de jaren ’30 in het spoor van de collaboratie, waarvoor nadien een hoge prijs is betaald die tot op vandaag zijn sporen nalaat in het politieke landschap, waar radicaal-Vlaams automatisch met “extreem-rechts” wordt gelijkgesteld.

Verbrackisering

Partijpolitiek heeft dit radicaal flamingantisme altijd met zijn maagdelijkheid geworsteld. Hoever kon men gaan in de mars door de Belgische instellingen, zonder besmet te geraken? In de filosofie van de Frontbeweging is elke samenwerking met het Belgisch establishment abject. De geschiedenis heeft dat bevestigd: na Egmont was het eigenlijk afgelopen met de Volksunie. Onderhandelingen blijken zinloos, ze behoren immers tot de essentie van de Belgische compromis-logica die het status-quo nastreeft.

Het Vlaams Blok/later Belang heeft die maagdelijkheid wel consequent weten te behouden, met dank aan het cordon sanitaire, tot de N-VA op de proppen kwam, met een zogenaamd “democratische” variant van het Vlaams-nationalisme, alsof dat van het VB “ondemocratisch” was. Hierdoor liep ze in haar eigen val van wat sommigen de Verbrackisering noemen: uit electoraal opportunisme de boodschap zo laten verwateren dat ze inhoudloos in alle richtingen voortdobbert. Het succes van de N-VA verplichtte die partij immers tactisch tot het matigen van zijn Vlaams-radicalisme én tot het verbanvloeken van het Vlaams Belang, waar het zogezegd een republikeinse missie mee deelt. Zogezegd. Want elke dag neemt de formatie van Bart De Wever, in zijn ijver om de traditionele Vlaamse partijen te kannibaliseren, wat meer afstand van de Vlaamse beweging en zijn anti-Belgische onderstroom.

De transitie van protestpartij tot machtspartij maakt van de N-VA een systeempartij, die gedoemd is om radicalere varianten af te stoten. Een fataal schisma, waar het traditionele middenveld zoals Marnixring, Pro Flandria, de VVB niet aan ontsnapt. Van de Vlaamse VolksBeweging krijgt men, bij monde van het maandblad Doorbraak, ronduit de indruk dat ze het zelf ook niet meer weet en bijgevolg het radicaliteitsdebat verkrampt uit de weg gaat, uit angst om zelf in een existentiële impasse te geraken. Ook het totaal (in alle betekenissen) verouderde en redactioneel muf ruikende Pallieterke probeert de kool en de geit te sparen, en leunt nu eens op de ene, dan op de andere kruk.

Ik begrijp dan ook de viscerale angst niet van de Belgische francofonie en het koningshuis voor de N-VA. Als er één partij is, die de Belgische constructie kan overeind houden, weliswaar mits duchtig vertimmeren, dan is het wel de Nieuw-Vlaamse Alliantie.

De reguliere media anderzijds recupereren het N-VA-verschijnsel en de bijbehorende VB-demonisering met genoegen. Regimekranten zoals De Standaard, die niet ophouden om de partij van Bart De Wever te promoten als dé nieuwe Vlaamse centrumpartij, een epitheton dat ooit de oude CVP sierde. Maar ook Knack-directeur Rik Van Cauwelaert, die onlangs het Vlaams-nationalisme voor dood verklaarde. De vraag is, wat er dan wel in de plaats zou komen. Mogen de eisen tot zelfbestuur opgeborgen worden? Ligt de toekomst van Vlaanderen (terug) in België? 

Restauratie

Ondertussen zorgen de communicerende vaten tussen beide “V-partijen” voor commotie: oud-VB-kiezers (én mandatarissen) die zich tot de N-VA hadden bekeerd, bemerken verbijsterd dat de partij naar het midden opschuift en steeds meer water bij de wijn doet. Het verlangen om na 2012 in zoveel mogelijk schepencolleges te zetelen, noopt Bart De Wever tot salonfähigkeit en het behouden van een directe lijn met het Vlaamse politiek establishment. Op de weide van Steenstrate zal men de N-VA-voorzitter niet tegenkomen,- evenmin als enig ander kopstuk van die partij. Politicoloog Bart Maddens mag het dan wel steevast over de V-partijen hebben en hun gezamenlijk electoraal potentiëel, de realiteit is anders: analist Filip Van Laenen (“De Maddens- hypothese”) beschouwt het schisma als fundamenteel. De keuze voor een snelle-groei-strategie verplicht de partij van De Wever immers op een perverse manier tot ideologische ontmanteling, en laat de klassieke Vlaams-bewegers maar ook de nieuwe republikeinen verweesd achter.

Vanaf dan wenkt de restauratie. Eigenlijk is de N-VA het beste wat het Belgisch establishment kon overkomen: een burgerlijk-conservatieve reformpartij die de radicale VB neutraliseert, en alleen de uitwassen van het systeem aanklaagt, niet het systeem zelf. Ze staat op die manier niet zo gek ver af van de Witte Mars en andere opstoten van burgerlijk ongenoegen dat eigenlijk droomt van een gezuiverd Ancien Régime. Ik zie de royalist Pol Marchal ooit nog wel lid van worden van de N-VA, temeer daar het duivelse duo Dutroux-Martin gemakkelijk kan vereenzelvigd worden met het ontspoorde België en zijn groezelige parasitaire subculturen, als onkruid groeiend op de verlaten terrils van het Waalse bekken. Dat De Wever en C° daar nog nooit op gekomen zijn.

Ik begrijp dan ook de viscerale angst niet van de Belgische francofonie en het koningshuis voor de N-VA. Als er één partij is, die de Belgische constructie kan overeind houden, weliswaar mits duchtig vertimmeren, dan is het wel de Nieuw-Vlaamse Alliantie. Het oerconservatisme van De Wever, die telkens weer de revolutie afzweert, laat een duidelijke opening voor dat neo-Belgisch reformisme. Publicaties zoals die van de uit de N-VA-kringen afkomstige Brecht Arnaert (“De Kwantumsprong”) maken openlijk komaf met de onafhankelijkheidsidee, die als “een zwaktebod” (sic) gekarakteriseerd wordt.

Eerlijk is eerlijk: er is vandaag geen meerderheid in Vlaanderen om de weg van de volwaardige staatkundige onafhankelijkheid op te gaan. Net daarom kan een Vlaams-republikeinse partij vandaag enkel een zweep- en drukkingspartij zijn, geen machtspartij. Het gaat er dan niet in eerste instantie om, op korte termijn electoraal te scoren, maar geduldig de publieke opinie te bespelen en mensen te overtuigen.

Anderzijds is de N-VA op langere termijn, zoals ze zich vandaag opstelt, gedoemd om als Vlaamse centrumpartij de lijn Kris Peeters voort te zetten: het zogenaamde confederaal model, met ruimte bevoegdheden voor de regio’s maar altijd weer gegijzeld door de wetten van het Belgische status-quo. Het Vlaamse zit hem voor de rest dan vooral in de Vlaamse kermissen, de protserige retoriek “wat we zelf doen, doen we beter”, en de 11-juli-toespraken (zie hoger). Het Belgische zit hem in de discrete stabiliteit van een bi- (en zelfs multi-)culturele federatie die overigens meer en meer aan Europa wordt vastgeklonken.

Niet toevallig dat de radicaalste partij, het VB, ook als enige de Eurosceptische klok luidt: het voortbestaan van België hangt intern af van de middelpuntzoekende (“staatsdragende”) krachten, maar extern van het Europese verhaal. Omgekeerd geldt evenzeer: het feit dat de Europese constructie op instorten staat, zou wel eens een grotere bedreiging kunnen zijn voor de Belgische constructie, dan het separatisme an sich.

Paringsdans

Conclusie: de kiezer moet in 2012 en 2014 weten waarvoor hij kiest. Bij het Vlaams Belang is dat duidelijk, bij de N-VA veel minder. De tegenstelling tussen het “linkse” Wallonië van Di Rupo en het “centrumrechtse” Vlaanderen van De Wever maakt van Brussel opnieuw de scheidrechter/verzoener, en van het Hof opnieuw de bruggenbouwer zoals Albert II het altijd gedroomd heeft. Filip zal dus, als hij intelligente raadgevers heeft, bij de duivel te biechten moeten gaan en de N-VA opvrijen. Zal Bart De Wever aan die paringsdans weerstaan? Als zijn partij met een tweetalige campagne ook in Brussel doorbreekt (de peilingen wijzen daarop), dan kan hij een redder des vaderlands worden en de nieuwe wonderboy van het Belgisch establishment. De Wetstraat 16 ligt dan binnen handbereik. De Vlaamse republiek kan dan als een fata morgana afgedaan worden (iets wat bv. Kris Peeters nu als stelselmatig doet), een verhaal dat thuishoort in de 19de eeuwse romantiek en niet in de 21ste eeuw.

Aan het Vlaams Belang om daar een radicaal en geloofwaardig alternatief tegenover te stellen: m.a.w. de republikeinse idee sexy maken en het participationisme te ontmaskeren als een doodlopend spoor. België is onze toekomst niét, in geen enkele vorm. We moeten ons niet bezig houden met “systemisch” oplapwerk, er is een paradigmatische wissel nodig, een maatschappelijk, politiek én cultureel breekpunt. Meteen is de marsrichting van die partij voor de komende jaren, en de kernmissie van Bruno Valkeniers’ opvolger duidelijk.

Johan Sanctorum