Soms lijkt het er op dat na het verdwijnen van de dictatoriale Sovjet-Unie het land B de fakkel heeft overgenomen inzake staatsbemoeienissen met het leven en de zaken die burgers ondernemen. Verder zien wij weinig verschil tussen de Sovjet-Unie en de huidige Russische Federatie : de mocratie is nog steeds een fabel, maarde rijke gangsters mogen officieel op de voorgrond treden.
Voor het overige moeten wij toegeven dat er nog flinke verschillen bestaan met het land B.
Russische Federatie
Garry Kasparov, Russisch opposant en voormalig wereldkampioen schaken, is door de politie ondervraagd. Hij wordt beschuldigd in Moskou een politieagent te hebben gebeten. Op dat misdrijf staat een straf van vijf jaar werkkamp.
Land B
De 27-jarige man sinds januari uit de gevangenis die afgelopen vrijdag werd opgepakt nadat hij agenten van de Brusselse lokale politie had geslagen, is na zijn verhoor door het Brusselse parket vrijgelaten. Bij het incident raakten twee agenten gewond. Zij kregen slaag van de twintiger en van een drietal jongeren.
Wes Hardin
Geachte Redactie - 20 augustus 2012
NVA: een Belgische partij zoals een andere
De structurele verandering van protestpartij tot machtspartij maakt van de NVA een gewone systeempartij. Hun electoraal opportunisme laat hun aanvankelijke boodschap verwateren op zulk danige wijze dat ze inhoudloos alle richtingen uitgaat. Het groeiend succes van NVA kwam er door het matigen van hun Vlaams-zijn.
Elke dag neemt BDW meer en meer afstand van wat hun succes inhield, nl. opkomen voor Vlaanderen. Enerzijds het verkondigen van tegen het cordon sanitaire te zijn maar anderzijds het demoniseren van een andere Vlaamse partij. Verscheidene contacten brachten aan het licht dat de rancuneuze afkeer van BDW voor bepaalde personen van die andere partij nu ook wordt opgemerkt door kiezers en mandatarissen die zich tot de NVA bekeerden. Deze personen bemerken verbijsterd dat de NVA naar het politieke midden opschuift en meer en meer water in de wijn doet.
De ambitie om na 2012 in zoveel mogelijk gemeenteraden te zetelen noopt BDW en zijn acolieten tot “salonfähigheit” om toch maar te behoren of het aanleunen bij de zgn. traditionele partijen. Dit leidt dan tot een ideologische ontmanteling. NVA gaat voor het ogenblik niet verder dan het aanklagen van het huidige politieke systeem maar wil niets veranderen aan het systeem zelf. Omdat ook de media ervan overtuigd is dat de NVA de Belgische constructie bestendigd mogen haar parlementsleden, zoals de Heer Francken, regelmatig een mediatiek optreden doen met punten die ze afsnoepen van de door BDW zo geminachte partij.
Lokaal bekeken heb ik nogal opgekeken tijdens de voorstelling van de NVA in Lubbeek. Zo nam hun lijsttrekker woorden in de mond zoals “ het ontvetten van het in de gemeente werkzaam personeel”.
Eddy Elyn
*****
Beteugeling van pepperspraygebruik
Bij het bekijken van de facie van Jos Van Velpen en zijn strijd voor nog meer beschaving, moest ik onwillekeurig denken aan een fragment uit een komische film van Leslie Nielsen.
Een man met lang wit kleed, drager van een bommengordel en een automatisch wapen, stapt ongehinderd voorbij het veiligheidspersoneel van een luchthaven . Achter hem stapt een oud armzalig gekleed vrouwtje, gebogen zoekt zij steun met een wandelstok. Zij wordt hardhandig aangepakt tegen de muur geplaatst en afgetast.
Ik vraag me af of die Van Velpen de neiging zou krijgen om daar mee te lachen, ik denk het niet, want hij en zijn rechtenvandemens-ploeg gaan de scheppers worden van dat soort toestanden.
René
NvdR Angeltjes : Van Velpen, lachen ?
*****
De staatsschuld
Ik kreeg net de vraag waarom de regering ons opzadelt met een gigantische schuld.
Wel, wat zich nu afspeelt is zeer ernstig en listig, met het oog op de onvermijdelijke splitsing om deze landsdelen leefbaar en bestuurbaar te houden, is wallonië, onder impuls van het hof en met medewerking van vooral de CD&V, maar alle traditionele partijen werken er aan mee, bezig belgië en dus ook Vlaanderen met een gigantische schuld op te zadelen.
Zoals in een vechtscheiding een van de partners het huwelijk op de valreep nog tracht te redden door de gezamenlijke schuld te doen stijgen, zodat het voor elkeen afzonderlijk onmogelijk wordt om die lasten te dragen, je weet wel, het vertrouwen van de banken, lees hier buitenland.
Indien de ex toch doorzet zal hij bloeden.
De staatsschuld stijgt met 800€ per seconde las ik, dus nietsdoen is het motto om de belgische kanker te bestendigen.
Stradi
*****
Het gesjoemel binnen de EU
Finland lijkt het eerste land dat officiel uit zijn natte Euro-droom ontwaakt. Velen met mij denken inderdaad dat het slechts een kwestie van tijd is. Ik herinner mij de woorden van De Gucht "als Griekenland uit de Euro stapt dan wordt dat een ontwikkelingsland". Was Griekenland vroeger een opntwikkelingsland ? Nooit gehoord indertijd dat Italië, Spanje, Portugal enorme financiele problemen hadden. Maar we moeten eerlijk zijn Het Euro-parlement heeft ook positieve kanten. Verscheidene mensen zijn er beter van geworden. De kuisvrouwen bv. die de kantoren van de Grooote Europese leiders mogen afstoffen, die hun loonzakje is veel beter gevuld dan het mijne indertijd. Indien wij het fijne mochten kennen, achter de schermen van hun bemoeizucht, de legale diefstallen, de vriendjespolitiek, wij de Guilliotine terug uit de musea zouden halen.
Zou Angeltjes niet in staat zijn om die verborgenheden des volks te onthullen ?
René
*****
En nu zuster Klaartje ?
Geachte redactie, Het Martin monster heeft een boemerang effect geschapen dat de Klaartjes van Malonne geheid slapeloze nachten gaat bezorgen.
De Burgemeester (denkende aan zijn sjerp uiteraard) heeft via de Provincie Namen laten weten dat hij niet langer de kosten wil/kan dragen voor de bewaking van het klooster en zijn inhoud wegens de hoge kostprijs (reeds meer dan 40.000 euri) De federale van haar kant liet ijlings weten dat ook zij niet bevoegd is voor de bewaking en de kosten in deze
.Aldus worden de nonnetjes in hun hemd gezet want zij zullen zelf voor eventuele bewaking van hun lijf en dit (eventueel) van M.M. moeten opdraaien. Dit zou "kunnen" betekenen dat de Klaartjes om het eigen vel te redden het kruis van schouder wisselen en hun "vergeven en vergeten" mentaliteit t.o.v. een sluwe medogenloze kindermoordenares herzien.
De vele terechte protesten van verontwaardigde burgers tegen een vervroegde vrijlating van deze duivelin hebben dan toch een effect gehad. Het is dan ook te verwachten dat de arme klaartjes het zekere voor het onzekere gaan inruilen, een"passende" verklaring gaan uitvogelen en M.M. terug naar afzender sturen.
mvg - Senior
*****
Miss World 2012
Net een frêle poppetje dat goed op haar plaats zou zijn in het "Oranje theehuis" van Savat.
Victor van Vosselaer
*****
Kraantjeswater?
Geachte redactie. Dat het enkele dagen buitennissig puffen en zweten wordt is nu wel duidelijk en dikwijls gezegd en herhaald geweest. Rampenplannen, voorzorgsmaatregelen, preventie en al wat civiele bescherming betreft is in opperste staat van paraatheid. De "overheid" waakt over onze gezondheid want de zon en de hitte zijn nu onze vijand nr1!
Voldoende drinken en zware inspanningen (zoals politieke meetings en good news shows) vermijden. Wat me echter in deze weer opvalt is de ijver waarmede bejaarden en hulpbehoevenden aanbevolen wordt voldoende vocht tot zich te nemen. Om dit te accentueren worden er op T.V. beelden getoond van verzorgers die kwistig flessenwater uitdelen van diverse merken al naar gelang de zender. Flessenwater ? waarom ? Er wordt ons met de hand op het hart verzekerd dat het kraantjeswater goed en zelfs beter is dan hetflessengedoe èn...bovendien stukken beterkoop. Waarom wordt dat niet getoond ? Of zou hier "verdoken" reclame spelen ? Ik durf het niet te geloven, zo is onze correcte berichtgeving niet.
mvg - Senior
*****
Knappe verkiezings-reclamespot - Politieke inhoud : zero
Verandering en NVA in een en dezelfde zin. Lef hebben ze in alle geval wel.
Fred
*****
EUUSSR
Als je geconfronteerd wordt door DE ziekte van je partner heeft heel veel waar je mee bezig was geen of weinig waarde meer. Het zal je tijd wel duren, maar automatisch lijkt het wel, gaat je zoektocht naar het behouden of verbeteren van onze persoonlijke en maatschappelijke leefomgeving als familie of natie verder. Maar er wordt elders gezocht naar antwoorden, zo ook waarom geen adequate genezingswijzen gevonden zijn voor een ziekte die veel jong pensioengerechtigden treft.
Zouden die ongekozen smeerlappen van de EU de farmaceutische industrie haar gang laten gaan nu de uitbetalingen van de pensioenen in het gedrang komen?
In die zoektocht naar antwoorden kom ik dan verenigingen van natuurkundigen tegen waarvan ik het bestaan niet kende, maar waarvan de aanhang zich geconfronteerd ziet met tegenwerking vanuit de EU, tiens, waar hebben we dat nog gehoord. ?
Nog immer actueel, maar ingehaald door de verkiezingen in Frankrijk, blijkt ook in die middens het gevaar dat de EU voorstelt, goed aangevoeld te worden. Dr. Rath tijdens een betoog afgelopen maart in Berlijn ! Klare en duidelijke taal in zijn slotrede (18') : http://www.youtube.com/watch?v=ELmjN9s97OY&feature=plcp
Met zijn politieke conclusies hoef je niet akkoord te zijn, in deze rede was ik ontroerd door verwijzing naar de geschiedenis van de Duitse natie die hij niet meer herhaald wenste te zien. En in die optiek heeft hij het bij het rechte eind, alle tekenen wijzen op een komende oorlog als we van die gevaarlijke parvenu’s niet los komen.
De doelstelling van de vereniging kan niemand onberoerd laten;
* Wij zijn vastbesloten om miljoenen mensenlevens te redden van kanker en andere in grote mate te vermijden ziektes.
* Wij zijn vastbesloten om het miljardenbedrog van de farmaceutische industrie, die leeft van het in standhouden van ziekten als afzetmarkt voor geoctrooieerde farmapreparaten, te beëindigen.
* Wij zijn vastbesloten om middelen die daardoor vrijkomen, in de volgende jaren alleen al ettelijke miljarden euro's, te gebruiken voor het oplossen van de meest nijpende problemen van de mensheid. Daartoe behoren honger, epidemieën, analfabetisme, massale werkloosheid, milieubescherming en andere globale uitdagingen.
* Wij zijn vastbesloten om onze kinderen en kleinkinderen tegemoet te treden en te zeggen, "Toen we de hele omvang van de farmaceutische investeringshandel zagen, engageerden we ons. Onverschilligheid was geen optie meer. Wij hebben ons ingezet om jullie, de generaties na ons, een gezonde, vredevolle en rechtvaardige wereld te schenken".
Stradi
Men zegge het voort (nr 855)
Er gaat geen maand voorbij of de luchtvaartspecialisten van onze politiek correcte kranten schrijven een of andere onzin over de Ierse luchtvaartmaatschappij Ryanair. De ene maal kunnen we lezen dat de werkdruk bij het personeel veel te hoog ligt waardoor de veiligheid in gevaar komt. Een andere maal blijkt het dat er blijkbaar onderhoudsproblemen zijn met de vliegtuigen waardoor de veiligheid van de reizigers in gevaar komt. Vorige week was het opnieuw prijs en zouden verschillende Ryanair vliegtuigen noodlandingen hebben moeten maken omdat de maatschappij wil besparen op de dure brandstof en de piloten met te weinig brandstof de lucht instuurt.
In werkelijkheid was er natuurlijk niets abnormaals gebeurd.
Enkele van de talrijke dagelijkse Ryanairvluchten op Spanje hadden als bestemming Madrid. Door hevige onweders in de buurt van de luchthaven had de verkeersleiding enkele Ryanair vliegtuigen in de zogenaamde "holding" gestuurd. Daar er geen verbetering kwam werd er beslist om de toestellen te laten uitwijken naar Valencia. Daar was het echter zo druk dat de toestellen opnieuw in de "holding" werden gestuurd. Toen de wettelijk voorziene brandstofreserves nogal krap werden, vroegen de piloten voorrang van landing en kregen die zoals gebruikelijk ook. Beide toestellen landden perfect normaal. Einde verhaal.
Maar zoals steeds profiteerden enkele zogenaamde luchtvaartspecialisten van deze incidenten om ronduit leugens te verspreiden. Het Nieuwsblad meende het zelfs de moeite waard om er een hoofdartikel aan te wijden. Ryanair werd ook in de andere politiek correcte kranten zwaar aangepakt. Van het vliegen met bijna ledige brandstoftanks tot het "gierige management" dat piloten met de weinig brandstof de lucht instuurt tot het creeren van gevaarlijke situaties voor de reizigers kortom het kon niet op. De werkelijkheid is volgens ons totaal anders.
Michael O'Leary, de grote baas van Ryanair, is tegen iedere vorm van geldverspilling en tegen het oneigenlijk gebruiken van de inkomstgelden van de maatschappij. Hij meent dat het regelmatig informeren van de pers via persberichten moet volstaan en ziet het nut niet in om grote bedragen te spenderen om luchtvaartjournalisten, in tegenstelling met de traditionele luchtvaartmaatschappijen, regelmatig te pamperen en reizen aan te bieden in business of eerste klasse telkens er een nieuwe bestemming wordt aangevlogen; een nieuw vliegtuig in dienst wordt genomen of de zoveelste miljoenste passagier op een of andere bestemming wordt gevierd. Tijdens deze vluchten zijn de beste spijzen en drankjes steeds overvloedig aanwezig en bij eventuele overnachtingen zijn 5 sterren hotels niet ver uit de buurt.
De persmededelingen van O'Leary krijgen slechts aandacht indien men er iets negatiefs kan uit afleiden. De verdraaide berichtgevingen over Ryanair zijn reeds maanden schering en inslag geworden in onze "politiek correcte" bladen.
Wij zouden liever zien dat de zogenaamde specialisten aan hun lezers eens zouden vertellen dat bijna al hun bevriende luchtvaartmaatschappijen in de loop der jaren reeds honderden klanten hebben laten vertrekken als passagier en later bij hun familieleden terug hebben bezorgd als vracht. Voor zover heeft Ryanair dat met honderden vliegtuigen dag in dag uit méér dan IOOO vluchten per dag uitvoert nog nooit een dodelijk slachtoffer gehad. Om dus juist steeds met de vinger naar Ryanair te wijzen in verband met mogelijke onveilige handelingen begint steeds belachelijker over te komen.
Het kan bijna niet anders dat één van de grootste luchtvaartmaatschappijen van Europa, Ryanair, vroeg of laat ook wel eens een ongeval zal kennen. Graag verwedden we vele pintjes dat op die dag de politiek correcte pers, dit voorval als een wereldramp zal behandelen en vragen om snel alle vliegtuigen van Ryanair aan de grond te houden. Een grote vorm van subjectiviteit druipt uit al hun artikels in verband met deze Ierse onderneming.
Luk De Wilde, een op rust zijnde oud-luchtvaartmedewerker van Gazet Van Antwerpen, heeft zich blijkbaar niet aangesloten bij de ongeschreven afspraken van zijn collega's. Hij bevestigt de stellige overtuiging te hebben dat in verband met de incidenten van vorige week alles volgens het boekje is verlopen; dat Ryaniar geen enkele fout heeft gemaakt; steeds alle vigerende wetten in verband met brandstofhoeveelheden heeft nageleefd zoals trouwens steeds het geval is en dat de verhalen van zijn collega's kunnen beschouwd worden als "indianenverhalen". Dit alles hebben we met dank genoteerd.
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
Angela heeft een nieuw vriendje
Na haar stormachtige relatie met de kleine Hongaarse Fransman, heeft Angela een nieuw vriendje, een François met een Hollandse naam.
Het botert niet zo goed als met de voorganger. François Pays Bas is een gulle jongen die niet op de kleintjes let en evenmin op de grote. Miljarden euri wil hij alweer spenderen voor Griekenland, want het is tenslotte niet zijn kapitaal. Angela is tégen. Het is hier niet "Mooi en meedogenloos" maar "Moe en Hopeloos". Dat Angela maar oplet : de bijzit van François is een kittig, jaloers wijfje, zoals zijn ex Séglène Royal mocht ervaren, toen zij door toedoen van de nieuwe bijzit haar parlementszetel verloor.
Wordt vervolgd : EU-burgers, let op uw spaarcenten en laat u niet vangen door relationele Story-verhalen van politici. Dat zijn slechts afleidingsmaneuvres. De dames en heren toppolitici zijn in de eerste plaats machtswellustelingen en knoeiers die de problemen waar wij wakker van liggen, niet aan kunnen.
Populist ? Ik ? Absoluut, en dan ? Liever populist dan bedrieger en leugenaar.
Ray
De moord op Julien Lahaut en nog 't een en 't ander
Op 18 augsustus 1950 werd het communistiche Kamerlid Julien Lahaut in zijn woning te Seraing neergeschoten. De aanleiding tot deze wandaad was de kreet "Vive la République" die Lahaut zou uitgeroepen hebben tijdens de eedaflegging van de jonge koning Boudewijn op 11 augustus van datzelfde jaar. De dader(s) zijn tot op de dag van vandaag niet gekend.
62 jaar na de feiten komt deze zaak opnieuw in het nieuws nadat federaal minister van Wetenschapsbeleid Paul Magnette een bedrag van 210.000 euro ter beschikking stelt van het SOMA (zie hieronder) : 160.000 euro wordt dit jaar nog vrijgemaakt en na een intermediair verslag volgt in 2013 de resterende 50.000 euro.
De Senaat droeg het Soma in 2008 op het historisch onderzoek naar de moord op Lahaut voort te zetten. Nadien maakte ook Waals minister van Onderzoek Jean-Marc Nollet er 150.000 euro voor vrij. De eerste fase van het onderzoek vond intussen plaats.
In de senaat werd voor deze typisch Waals-belgische affaire vooral in de pot geroerd door Vlaamse politici, nl. Pol Van den Driessche (toen nog CD&V, nu Nv-A), Patrick van Krunkelsven (eerst VU, dan Spirit later VLD en Kabouter Drift uit Laakdal en nu zichzelf) en de fotogenieke Vincent van Quickenborne, eerst VU, dan Spirit en nu VLD , eerste vice-loopjongen van de premier en beurzensnijder van de gepensioneerden.
Het SOMA had een bedrag vooropgesteld van 800.000 euro, dat nodig zou zijn om het onderzoek verder te zetten. Vooraleer in te gaan op wat het SOMA is, gaan we focussen op de omstandigheden waarin dit politiek beladen dossier behandeld is geworden.
Wikipedia geeft een vrij accurate beschrijving en we nemen een deel ervan over, met als waarschuwing : dit is wederom belgië op zijn huichelachtigste best. Graven, zogenaamd tot op het bot en tegelijk de feiten terug onderstoppen. Het is een hele boterham maar voor wie geïnteresseerd is in de naoorlogse geschiedenis van dit land, dat nooit het mijne zal zijn, is deze affaire beslist boeiend.
Voor en tijdens W.O.II
Tijdens de Eerste Wereldoorlog nam Lahaut als jonge dertiger deel aan de campagne van het Belgische pantserkorps Autos-Canons (ACM) aan het front van Galicië. Hij bracht het tot onderofficier in die campagne en maakte met de ongeveer 400 andere ACM-leden alle avonturen van het korps mee. Hun expeditie groeide uit tot een driejarige odyssee: vertrek per schip naar Petrograd in het najaar van 1915, frontdienst in Galicië in 1916-17, oponthoud in Kiev na de Russische Oktoberrevolutie, per trein dwars door Siberië naar Vladivostok, overtocht naar de VS, propagandatocht van San Francisco naar New York en uiteindelijk Atlantische overtocht naar Frankrijk (Bordeaux, juni 1918). Lahaut heeft geen enkel geschrift nagelaten over zijn deelname aan die driejarige expeditie als oorlogsvrijwilliger in Belgische militaire dienst.
Na de oorlog werd Lahaut secretaris van de metaalarbeiders van de socialistische vakbond in Luik. Hij speelde een belangrijke rol in alle grote stakingen tijdens het interbellum. Ook in de Communistische Partij van België was hij belangrijk leider. In 1941, bij de inval van de nazi- legers in Rusland, werd hij opgepakt door de Gestapo. Hij werd afgevoerd naar het concentratiekamp Buchenwald waar hij door zijn altruïstische houding als bijnaam kreeg: "l'homme qui a le soleil dans sa poche", "de man die de zon in zijn broekzak heeft".
Na WOII
Na de Tweede Wereldoorlog werd hij voorzitter van de KPB, die op dat moment op het toppunt van haar populariteit stond. Hoewel niet de voorzitter, maar wel secretaris-generaal Edgard Lalmand de echte partijleider was, werd de welsprekende tribuun Lahaut een populaire politicus.
Toen prins Boudewijn op 11 augustus 1950 in het parlement de eed aflegde als plaatsvervanger van zijn vader koning Leopold III, een gebeurtenis die het formele einde van de Koningskwestie vormde, werd de plechtigheid verstoord door de kreet "Vive la République". Lahaut werd aangeduid als diegene die dit had geroepen. In werkelijkheid hebben verscheidene communistische parlementsleden - ook Lahaut - dit geroepen. Een van hen, Georges Glineur, verklaarde later dat het zijn stem was, en niet die van Lahaut, die hoorbaar is op de bandopname van de plechtigheid. Het is niet duidelijk of dit incident de oorzaak vormde voor de latere aanslag op Lahaut, maar snel werd aanvaard dat hij werd vermoord omdat hij "Vive la République" had geroepen. Deze thesis werd door Ivan Ollevier[1], een VRT-journalist, in een boek herhaald, en hij stelde daarbij dat niet Lahaut, maar Henri Glineur de gewraakte kreet geslaakt zou hebben.
De moord op Lahaut
Julien Lahaut werd vermoord nauwelijks een week na zijn vermeende uitroep in het parlement. Op zijn begrafenis waren er meer dan 100.000 rouwenden. Het gerechtelijk onderzoek dat daar op volgde onder leiding van onderzoeksrechter René Loupe werd zonder gevolg in 1972 afgesloten. Algemeen werd aangenomen dat Lahaut werd vermoord door wraakzuchtige royalisten die het niet konden verkroppen dat Koning Leopold III moest abdiceren onder druk van het gepeupel en straatoproer.
De schuilnaam van de moordenaar werd publiek in 1985: ene "Adolphe" uit Halle. De echte naam — François Goossens — werd in 2002 publiek gemaakt. 'Adolphe' zat in de Tweede Wereldoorlog in het Leopoldistisch verzet. Een groot deel van dit verzet kwam in anticommunistisch vaarwater terecht. De strijd om de terugkeer van Leopold III bracht een enorme polarisatie teweeg. De Koude Oorlog kwam op kruissnelheid. De Amerikaanse inlichtingendienst CIA is in deze context tussengekomen in gans Europa. 'Adolphe' maakte deel uit van een door de CIA opgezet "stay-behind netwerk" (Gladio). De volledige waarheid is nooit volledig naar boven gekomen. Toenmalig CVP-minister Albert de Vleeschauwer en de militaire veiligheidsdienst worden er in verschillende bronnen van beschuldigd een belangrijke rol te hebben gespeeld in de voorbereiding en/of het toedekken van de moordaanslag. Senator Vincent Van Quickenborne eiste in maart 2002 een onderzoekscommissie, die in analogie van de Lumumba-commissie een duidelijk licht op de zaak moest werpen. Voorheen werd een dergelijke commissie reeds meerdere malen, zonder succes, gevorderd.
De omstandigheden rond deze moord en de afwikkeling erna vormen in de Belgische naoorlogse periode, zij het in een andere context, al een even beladen dossier als de dynamitering van de IJzertoren in de nacht van 15 op 16 maart 1946.
Nieuwe wending in de zaak
Aanvankelijk was er sprake geweest van drie leden in het moordcommando van de Halse verzetsgroep "De fret": François Goossens en de zoon en de schoonzoon van de toenmalige CVP-burgemeester van Halle, Jan-Nikolaas Devillé. Uit een reportage Keerpunt op de Vlaamse tv-zender Canvas (17 december 2007) blijkt dat er een vierde deelnemer was geweest, die echter niet genoemd wilde worden. Deze vierde man zou de dodelijke schoten gelost hebben toen Julien Lahaut zijn deur opende, terwijl François Goossens enkel een schot heeft gelost bij het weglopen. Het artikel in het dagblad De Morgen (4 december 2007) wijst in de richting van de enige in 1950 reeds volwassen zoon van de toenmalige Halse burgemeester die nu nog in leven is ('nu', d.i. op 4 december 2007, datum van het krantenartikel). Goossens was echter de leider van de groep. Hij werkte voor het stay-behind netwerk en was eveneens een spion voor monseigneur Leclef, privésecretaris van de Belgische kardinaal Jozef Van Roey. Na de aanslag was er nog in 1951 een geheime vergadering in een klooster in Halle. Deze bekentenis kan echter niet meer leiden tot een rechtszaak vermits de feiten verjaard zijn en het onderzoek werd afgesloten in 1972.
Opdrachtgevers
De echte opdrachtgevers van deze moord zijn nog niet bekend geraakt. Wel zijn ondertussen opnieuw nieuwe feiten aan het licht gekomen door een artikel in de Morgen van 22 december 2007.
François Goossens (overleden in 1979) werkte als spion voor André Moyen. Deze was verbonden aan de militaire veiligheidsdienst SDRA en eveneens medeoprichter in België van Operatie Gladio. Maar volgens een verklaring van de zoon van Goossens in 2003 heeft Moyen altijd ontkend de opdrachtgever geweest te zijn. Hij was wel nadien op de hoogte van de details van de moord omdat Goossens het hem had verteld. Goossens werkte eveneens ondergronds voor de geheime dienst van het Vaticaan (code VN/H). Moyen noemde die moord een stommiteit, omdat dit een link kon leggen naar zijn organisatie. Moyen bewaarde het geheim omdat hij zijn anticommunistisch netwerk wilde vrijwaren.
Op 1 april 1958 werd in het Brusselse justitiepaleis een proces geopend tegen Emile Delcourt wegens oplichting van zijn werkgever, de Kardinaal Mercier Stichting. Delcourt beweerde dat hij nooit had verwacht dat het tot een proces zou komen omdat "een deel van de fondsen gebruikt was om de moord op Lahaut te financieren". Hij vernoemde eveneens Paul Calmeyn, onderpastoor in de Onze-Lieve-Vrouwkerk op de Zavel in Brussel. Deze zou met Moyen hebben vergaderd enkele dagen voor de moord en het moordplan ontvouwd hebben. Moyen beweerde achteraf dat hij juist op deze vergadering het moordplan had afgeraden. De onderpastoor werd nooit ondervraagd, omdat hij in een psychiatrische instelling werd opgesloten en nadien slechts wartaal uitsloeg. Delcourt trok achteraf al zijn verklaringen in wegens bedreigingen aan het adres van zijn kinderen.
De vader van Delcourt was een persoonlijke vriend van kanunnik Leclef, privésecretaris van kardinaal Van Roey. Volgens de gegevens uitgezonden in het tv-programma Keerpunt werd Goossens enkele dagen na de moord ontvangen door monseigneur Leclef op het bisschoppelijk paleis van Mechelen. Dezelfde monseigneur was ook aanwezig in de zomer van 1951 bij de 'jury' in het klooster van de paters-conventuelen in Halle. Goossens stond hier 'terecht' samen met een ontvoerde en geblinddoekte agent van de Staatsveiligheid Pierre Potargent. Achteraf voelde Goossens zich beschermd door God en koning.
Een ander element is het onderzoek van de Luikse onderzoeksrechter René Loupe. Hij kreeg op 2 oktober 1950 een nota van de Staatsveiligheid waarin gemeld werd dat Goossens zich beroemde op de moord op Julien Lahaut. Die nota werd naar hem doorgestuurd door de Brusselse procureur-generaal Pholien, broer van de toenmalige eerste minister Joseph Pholien., die daags na de moord had gezegd dat "niets onverlet zou gelaten worden om deze moord op te lossen". Deze onderzoeksrechter liet honderden, soms waanzinnige, tips natrekken maar legde nooit Goossens op de rooster. Goossens kon zelfs deelnemen aan de rally van Francorchamps met de auto gebruikt bij de moord. Deze Vanguard was nochtans duidelijk beschreven door ooggetuigen. Diezelfde auto werd op 27 augustus 1951 ook door Goossens gebruikt bij een handtasdiefstal op Frederika Stern. In deze handtas zaten documenten van de Belgische communistische partij, die later doorgespeeld werden naar Moyen.
De Colt.45 van Goossens werd door de dochter van Goossens in 1977 in het kanaal Brussel-Charleroi gegooid. Maar het echte moordwapen stond tot einde jaren 80 te pronken op de schoorsteenmantel van een van de Devillés. Het wapen werd gestolen na een inbraak.
Nieuwe onderzoeksdaden in de zaak Lahaut
In december 2007 hebben de Belgische senatoren Patrik Vankrunkelsven (Open Vld) en Josy Dubie (Ecolo) een wetsvoorstel ingediend tot oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie in deze zaak.
Eind november 2008 raakte bekend dat senator Pol Van den Driessche CD&V na overleg met de senaatsfractie van Open Vld die eerder een gelijkaardig voorstel hadden ingediend, een voorstel van resolutie gaat uitwerken met de steun van alle fracties in de Senaat om het SOMA (Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Hedendaagse Maatschappij) bijkomend archiefonderzoek te laten verrichten, sinds de klassering van de zaak in 1972. Er zijn ondertussen nieuwe feiten aan het licht gekomen rond deze politieke moord; getuigen hebben gesproken en er volgde een bekentenis. De Senaatscommissie Justitie garandeert de nodige kredieten en regelt dat SOMA toegang krijgt tot alle betrokken archieven van de openbare of privaatrechtelijke instellingen. Binnen twee jaar wordt er resultaat verwacht.
Eind september 2009 verklaarde de PS-fractieleider in de Senaat, Philippe Mahoux dat de Senaat het onderzoek rond de moord op Julien Lahaut moet financieren. Sabine Laruelle, federaal minister van Wetenschapsbeleid, deelde immers eerder mee dat de 800 000 euro die het SOMA voor het onderzoek nodig had, niet beschikbaar is. Eerder kwam naar voor dat de kosten maar op 400 000 euro zouden uitkomen.
Eind februari 2011 werd bekend dat het SOMA een eerste fase van het onderzoek in deze zaak (analyse van het verloop van de feiten en het juridisch onderzoek) start onder leiding van de Leuvense professor Emmanuel Gerard. Dit federale onderzoekscentrum kreeg hiervoor € 200 000 (€ 150 000 van de Franse Gemeenschap en € 50 000 van privé-giften). Dit nieuwe onderzoek moet achterhalen waarom het gerechtelijk onderzoek ter zake in 1972 zonder resultaat werd stopgezet en waarom het gerecht de door haar bekende daders nooit heeft verontrust. Verder zal men nagaan waarom de overheid vooral investeerde in het terugdringen van de gevolgen, eerder dan op de versterking van het onderzoek. Men gaat ook de memoriële context bekijken, onder meer waarom de Franstalige Lahaut vooral in Vlaanderen tot de verbeelding blijft spreken. Tenslotte moeten ook een aantal wettelijke beperkingen worden opgeheven om nuttige archieven toegankelijk te maken voor verder onderzoek.
Uit archiefonderzoek van professor Emmanuel Gerard, hoogleraar aan de KULeuven, blijkt dat er naast Lahaut nog drie andere communistische kopstukken op de dodenlijst stonden nl partijsecretaris Edgard Lalmand, senator en Sovjetcontactpersoon Jean Terfve en dokwerker Frans Vandenbrande die doorgingen als leden van de vijfde colonne. In de destijds gespannen anti-communistische tijdsgeest dienden zij in 's lands belang uitgeschakeld te worden.
In het ondertussen opgedoken activiteitenrapport van het gerechtelijk onderzoek na de moord blijkt dat de onderzoeksrechter Loupe door een politie-inspecteur misleid werd. Het document wijst ook op bedreigingen van al te ijverige magistraten om deze moord te vervolgen. Immers deze zouden niets ondernomen hebben tegen communistische oproerkraaiers die de veiligheid van het land in gevaar brachten waardoor zij meenden het recht in eigen handen te nemen.
*****
Tot zover een poging om deze ingewikkelde affaire te verduidelijken. Ingewikkeld ? Dit is een van die typisch belgische politieke gangsteraffaires die dit land op het niveau plaatsen waar het thuishoort : een bananenmonarchie. Terecht wordt verwezen naar de dynamitering van de IJzertoren. Maar ook de Bende van Nijvel is een gelijkaardig zogenaamd onoplosbaar misterie en de Roze Balletten waarin namen vielen van zeer hooggeplaatste lieden. En waaraan denkt u bij het horen van de naam van Michel Nihoul : bent u helemaal overtuigd dat de verhalen in de marge van de affaire Dutroux louter fictie waren ? En wat met de huppeldepup-pasjes van de toenmalige Waalse politicus en momenteel belgisch lichtgewicht premier in Brusselse homobars waar er weinig controle bestond op de leeftijdsgrens ? Fantasietjes ? Best mogelijk. Maar in dit ogenschijnlijk vriendelijke en politiek-correcte land heeft steeds de vlam van de criminaliteit, de verboden vruchten van de seksualiteit, het grove geld voor de omkoop (n de eigen pleziertjes) en het arrogant machtsmisbruik gesmeuld tot op zeer hoge niveaus. De osmose tussen gerecht en politiek is de oorzaak dat deze dossiers als rotte appels in de belgische mand, finaal het ganse systeem aangetast hebben. Lepold II was niet enkel de misdadiger die de negers als beesten liet behandelen, de kerel had ook pedofiele trekken : een van zijn officiële laatste liefjes die hij barones benoemde, was pas 16 toen de keuning aller belgen haar besprong.
*****
Wat is het Soma ?
Het Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Hedendaagse Maatschappij (SOMA) is een federaal onderzoeks- en documentatiecentrum in België, dat onderzoek doet naar conflicten en oorlogen in de 20ste eeuw en hun repercussies op de Belgische samenleving. Het houdt zich tevens bezig met het documenteren van deze materie. De Franstalige naam van het centrum luidt: Centre d'Etudes et de Documentation Guerre et Sociétés contemporaines (CEGES).De hoofdthema's zijn de twee wereldoorlogen, maar de aandacht gaat ook uit naar de vele andere thema's die de vorige eeuw hebben gekenmerkt (fascisme, nazisme, communisme, Koude Oorlog, kolonialisme en dekolonisatie, enz.).
Het SOMA werd op 13 december 1967 opgericht als het Navorsings- en Studiecentrum voor de Geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog (NCWOII). In het Frans: Centre de Recherches et d'Etudes historiques de la Seconde Guerre mondiale (CREHSGM).
Het organogram vermeldt bevat een 40-tal functies, wat ruim voldoende lijkt voor de opdracht : de geschiedenis van de XXste eeuw gezien door de ogen van het regime, of zoals zijzelf zeggen "vanuit een belgische invalshoek".
Besluit
Waarom er extra kredieten vrijgemaakt worden voor dit onderzoek, is ons een raadsel. Deze opdracht valt binnen de doelstellingen van de instelling en moet met de normale werkingsmiddelen kunnen gebeuren. Weten de betrokken Vlaamse senatoren dat hun vreemde nieuwsgierigheid een pak nutteloos geld kost ?
Voor het overige zijn wij de mening toegedaan dat het SOMA zo vlug mogelijk zijn archieven zou overmaken aan het Rijksarchief en nadien de boeken zou neerleggen.
Niettegenstaande de korte organisatietijd in de vakantieperiode en de tropische hitte kwamen ruim 5000 overtuigden opdagen in Brussel om uiting te geven aan hun verontwaardiging over de mogelijke vrijlating van 3M (Monster Michelle Martin).
De ouders werden ontvangen door justitieministerin Annemie Turtelbaum die beloofde dat er aan de wet Lejeune zal gesleuteld worden. De ouders waren opgezet met de verklaringen van Turtelbaum. Deze brave mensen beseffen klaarblijkelijk nog altijd niet, dat je politici nooit op hun woorden mag beoordelen maar enkel op hun daden.
Voor vele manifestanten is er geen sprake van dat 3M voor het einde van deze maand zal vrijkomen. Zeer terecht scandeerden velen : "30 jaar is 30 jaar". Benieuwd hoe Turtelbaum zal kronkelen tot 14 oktober. Nadien kan ze verder klooien en moet ze niet langer de mensen naar de mond praten.
(foto : Knack)
Hafuf,* een Saoedische stad exclusief voor vrouwen.
In het koninkrijk der Saoedi’s heerst totale apartheid der geslachten. Voor de vrouwen met een loopbaan betekent dit dat ze in een afzonderlijke, afgesloten ruimte moeten werken want ze mogen zich immers niet in dezelfde ruimte bevinden als mannelijke collega’s, tenzij ze met hen een directe familieband hebben. Groepswerk tussen mannelijke en vrouwelijke collega’s is quasi uitgesloten. Slechts telefonisch contact wordt toegestaan.
In de oerconservatieve maatschappij is bijna alles verboden voor vrouwen: zelf aan het stuur van een auto plaats nemen, luchtige kleding, alcohol drinken… Uit werken gaan is toegestaan mits de regels van de sharia in acht genomen worden. Daarom werd er een nieuw plan uitgedokterd waardoor er aan de carrièreambities van vrouwen kan tegemoet gekomen worden zonder dat de shariavoorschriften overtreden worden. De “Saudi Industrial Property Authority, Modon” (Saoedische Overheid voor Industrieel Eigendom) heeft van de regering opdracht gekregen het land binnen een nieuw, modern tijdperk te loodsen.
Er zal nl. begin volgend jaar een nieuwe stad in Hafuf op poten gezet worden waar uitsluitend vrouwen toegang zullen krijgen: een “niemansland”. Men verwacht investeringen voor niet minder van 500 miljoen riyal ($ 133 miljoen) en zou arbeid genereren voor ca. 5000 werkzoekenden in de textiel-, pharma- en voedingsindustrie. De bedrijven zullen uitsluitend door vrouwen “bemand” worden, zowel het management als de productielijnen.
Volgens de sharia mogen vrouwen wel uit werken gaan op voorwaarde dat ze hun huishoudelijke taken daarbij niet verwaarlozen. Volgens sommige statistieken zou 15% van de vrouwelijke bevolking een baan hebben.
Het Modonplan moet aantonen dat de regering de vrouwen een rol wil laten spelen in ’s lands ontwikkeling en de jongeren aan een job te helpen. Er bestaan in het land al industrietakken die helemaal onder het beheer van vrouwen functioneren, maar nu wil men een stapje verder gaan door op verschillende plaatsen in Saoedi-Arabië industriële stadjes te bouwen, waar uitsluitend vrouwen zullen werken. Een vrouwenreservaat, een grote harem? Een lesbisch paradijs ? Zou de regenboogvlag daar wapperen?
Floriaan Terbeke
Bron: muslimwomennews, PI
* NvdR Angeltjes : de naam van deze stad uitsluitend voor vrouwen klinkt in het Nederlands enigszins dubbelzinnig.
Waarom de Nationale Loterij altijd wint - Johan Sanctorum
Onlangs bereikte ons via de pers het bericht dat de goeie oude Nationale Loterij, die krantenboeren undercover controleert of ze geen krasbiljetten aan minderjarigen verkopen, dat onlangs zelf deed tijdens een muziekfestival in Leuven. Publicitair hoogst vervelend voor deze naamloze vennootschap van publiek recht en ressorterend onder de bevoegdheid van de Minister van Financiën Steven Vanackere. Maar de vraag is natuurlijk of in het feest van seks, drugs en rock ’n roll een krasbiljetje bij onze tieners nog het verschil maakt. Veel interessanter is het fenomeen van de staatsloterij op zich, als een door de overheid uitgebaat gokinstituut en populair massaspel.
De machine van Pascal
Zo’n twee weken geleden hield ik in deze kolommen de Olympische gedachte tegen het licht, en haar bekende dubbelzinnige motto “deelnemen is belangrijker dan winnen”, waarmee de massa in haar verliezersrol wordt geconsolideerd. Velen zijn geroepen, weinigen uitverkoren. Welnu, het loterijwezen vertrekt van dezelfde gedachte, maar dan uitgepuurd tot een mathematisch systeem waarin alleen de spelmaker zelf (hier dus: de staat) altijd wint.
Het was de beroepsgokker Chevalier de Méré die in het midden van de 17de eeuw de wiskundige Blaise Pascal inspireerde tot het begin van wat we vandaag kansberekening en statistiek noemen. Van de diep-religieuze Pascal is het ultieme geloofsargument bekend, gebaseerd op de waarschijnlijkheidsleer: niet geloven in God geeft u 50% kans op de hel, door wel te geloven riskeert u niets. Dus…
God als spelverdeler en teerlingenwerper in het heelal: van daar was het maar een kleine sprong naar de ontwikkeling van een sluitend kansspelsysteem dat altijd overeind blijft, sub specie aeternitatis. Zonder kansberekening geen loterij, om de eenvoudige reden dat het systeem anders over kop zou gaan: de prijzenpot mag nooit groter zijn dan de netto-winst, en liefst kleiner. Via deze rekenkunde verliezen de spelers, als groep, altijd, terwijl tegelijk de illusie van de vrijheid overeind blijft, want U koopt het lotje, U vult het lottoformulier in, U krast, of net niet, geheel naar keuze, het maakt toch niets uit: de staatsloterij wint altijd.
De wiskunde van Pascal leidde zo tot een aleatorisch apparaat dat de Raison d’Etat in een hogere vorm representeert. Een perfecte apologie voor het regime. Geen dictaat meer van een tiran, geen repressie, zelfs nauwelijks nog een reglement, maar simpelweg een volautomatisch spelconcept met balletjes die blindweg springen en een willekeurige combinatie opleveren, maar toch altijd de “juiste”. De ultieme erfenis van de Zonnekoning, die stierf in het geboortejaar van Pascal?
“Immanente rechtvaardigheid”
Het immorele karakter van de staatsloterij en haar afstompende werking is zo frappant, dat het me verbaast dat er nooit enige filosoof-ethicus, politicus of een van de duizenden opiniemakers in Vlaanderen zich kritisch heeft over uitgelaten. Vooral vanuit libertarische hoek, maar ook vanwege gauchistische moraalridders, de zogenaamde verdedigers van de kleine man, of de eeuwige zeurpieten van SKEPP zou men iets meer mogen verwachten bij dit frappant geval van volksverlakkerij.
Immers, door zich als institutionele gokmachine te presenteren, ontmoedigt het systeem reflexen van zelfredzaamheid, vertrouwen in eigen kunnen, mondigheid en kritisch burgerschap, kortom: “het lot in eigen handen nemen”. De loterij leert ons hopen, wachten, berusten. De uitslag is definitief, beroep is niet mogelijk. De herhaling is belangrijk: niet winnen mag niet leiden tot afhaken, maar moet, integendeel, aansporen tot verder krassen, wekelijks, een leven lang, tot in het graf.
In een tijd waar men de mond vol heeft over empowerment van het individu, is dit door de overheid georganiseerd gokspel een permanente opvoeding tot fatalisme.
De Nationale Loterij staat hierbij boven elke verdenking. Haar bij wet vastgelegd monopolie geeft haar ook een status van immuniteit. De immanente rechtvaardigheid (“iedereen gelijke kansen”) van het spel belet elke vorm van opstandigheid: nooit wordt de machine zelf gecontesteerd. Daarom is er ook altijd een deurwaarder in de buurt van de trekking, er mag niet de minste schijn van vervalsing zijn. Een “onschuldige kinderhand” trekt het papiertje of duwt op de knop. Lang geleden waren het gekke, geüniformeerde ballenrapers die als marionetten volmaakt synchroon het nummer uit de cloaca van de machine opvisten en aan het publiek toonden. Nu ziet men alleen nog de ballenmixer draaien. Rechtstreeks op TV, het kan tellen als boodschap: blijven hopen, vooral niet ingrijpen. Het geluk en het toeval staan altijd aan de kant van het instituut, zonder dat dit ooit verontrust kan worden.
De (machinale) mystificatie van het lot, en de (aleatorische) mystificatie van de macht brengen op die manier een manisch-depressieve game society voort van krassende en gissende kansspelers die alleen ten koste van elkaar kunnen winnen maar die het spel niet in vraag te stellen. De bedoeling is dat de totale populatie meespeelt: iedereen inbegrepen. Dat vergroot de prijzenpot en dus de zuigkracht van het spel, maar belet vooral dat niet-deelnemers zich vragen zouden stellen over de Pascaliaanse machine.
Dus wordt er zwaar geïnvesteerd in publieksbewerking. Met allerlei nevenproducten zoals Lotto, Joker en Keno wordt een heel gamma gepresenteerd van fatalistische teasers, smaakmakers van de verzaking en het apolitisme. De veelheid van producten is slim bekeken: het maskeert het monopolie, introduceert schijnkeuzes (ook waspoedergigant Procter & Gamble heeft zo’n tien merken in de rekken staan), en geeft het gokken een aureool van leut en postmoderne lichtheid. In de lijn van de wet van 19 april 2002 legt het beheerscontract tussen de Belgische Staat en de Nationale Loterij, onder andere, de gedragslijnen vast die deze laatste moet naleven om haar taak uit te voeren als “sociaal verantwoordelijke en professionele aanbieder van spelplezier”.
Verdoken belasting
De realiteit is, dat het, behalve om dwangmatig onderwerpingsgedrag aan het (nood)lot, om een verdoken belastingsysteem gaat, een vrijwillige afdracht die vooral sociaal kwetsbare groepen en lage inkomens wordt aangepraat. Ik ken mensen met een vervangingsinkomen die al tien jaar elke week trouw hun lottoformulier invullen. Het is een automatisme van geleidelijke verarming: geheel volgens de wetten van Pascal winnen ze af en toe een klein bedrag, maar ze zijn in totaal het tienvoudige al kwijt. Armoede is de drijfveer om te spelen, en armoede is meestal ook het resultaat. De Nationale Loterij werd opgericht in volle crisistijd (1934), als een instrument om politiek onbehagen en burgerlijk ongenoegen te kanaliseren, én om het aanzwellende leger werklozen het Rad van Fortuin voor de ogen te draaien. Het Belgische staatsfascisme dus, om het nu eens niet over de extreem-rechtse flaminganten van de jaren ’30 te hebben. Vandaag is de loterij vooral in derde-wereld-landen razend populair, omdat de kadukke, van corruptie vergeven economie mensen toch niet toelaat om zich met hard werken uit de miserie te hijsen. Men koopt met zijn laatste geld liever een lotje dan een brood,- een corrupt gebaar op zich.
Voor de rest niets dan lof voor de gulheid van onze Nationale Loterij. Via een zogenaamde filantropische missie spijst ze een flink aantal goede doelen, of komt tussen bij ramp en onheil,- dat is goed voor het imago. Ooit heette ze trouwens Koloniale Loterij, en werd het steunfonds voor een deel gebruikt om krukken te kopen voor negers die een voet waren afgehakt.
Besluit: zo snel mogelijk afschaffen die handel. De Loterij (waar vooraan nog één letter mankeert) als verslavend gokinstituut, als demoraliserend machtsorgaan, én als belastingsstelsel op de armoede. In een tijd waar men de mond vol heeft over empowerment van het individu, is dit door de overheid georganiseerd gokspel een permanente opvoeding tot fatalisme. Bestormen die ballenmachine, de beuk erin!
Een deel van de winst wordt door de minister van Financiën toegewezen aan de gewesten/gemeenschappen die op hun beurt een aantal sport- cultuur of andere evenementen hiermede betoelagen en afhankelijk maken van het regime. Maar de Raad van Bestuur van de Nationale Loterij sponsort bovendien zelf rechtstreeks een aantal uitverkoren instellingen. Uitsluitend zij die de politiek-correcte boodschap uitdragen en van linkse signatuur zijn.Of er ooit een einde aan deze hypocrisie van de overheid zal komen, mag betwijfeld worden : het klootjesvolk zou in opstand komen.
Ray
Suid-Afrika : ANC bestendigt miserie zwarte bevolking
Auteur: door onze correspondent Elles van Gelder
ACHTERGROND - Het leven van Zuid-Afrikaanse mijnwerkers is sinds het afschaffen van de apartheid nauwelijks verbeterd. Dat komt nu aan de oppervlakte. De onvrede was al maanden aan het oplopen bij de Zuid-Afrikaanse Lonminmijn, zo'n honderd kilometer van Johannesburg.
Wat begon met de vraag naar hoger loon eindigde in een bloedbad dat de groeiende frustratie in Zuid-Afrika blootlegt. Mijnwerkers verzamelden zich ruim een week geleden op de heuveltop naast de ingang van de op twee na grootste platinamijn ter wereld. Ingepakt in dekens tegen de winterkou en bewapend met machetes, stokken en messen zeiden ze pas te vertrekken als hun loon verdrievoudigd zou worden naar 1250 euro.
Staking Veel van de mannen werken diep onder de grond met gevaar voor eigen leven. Ze begonnen een wilde staking omdat ze zich in de steek gelaten voelen door de traditioneel belangrijkste en grootste vakbond van Zuid-Afrika, de National Union of Mineworkers (NUM). De NUM steunt president Jacob Zuma en diens regeringspartij ANC, die steeds meer gezien wordt als een partij die onvoldoende doet voor de armen en waarvan de bestuurders de eigen zakken vullen. De staking toont de woede bij de mijnwerkers, die na de apartheid hun leven nauwelijks zagen verbeteren.
Vakbond De onvrede wordt gevoed door een nieuwe, meer militante vakbond, de Association of Mine Workers and Construction Union (AMCU). De rivaliteit tussen de vakbonden, die beide zoveel mogelijk leden binnen hun gelederen willen houden om hun onderhandelingspositie te vergroten, leidde ook eerder dit jaar tot geweld. In februari lag de grootste mijn van het bedrijf Impala zes weken stil door een staking en vielen er drie doden. De mijnwerkers kregen uiteindelijk wel meer loon.
Mijnwerkers De staking bij de Lonminmijn begon vorige week vrijdag. Zaterdag werden mijnwerkers die wel aan de slag wilden gaan volgens de NUM aangevallen. Zondag vielen de eerste doden toen twee beveiligers in hun auto in brand gestoken werden. Donderdag was er een climax: 34 doden en 78 gewonden bij een confrontatie tussen mijnwerkers en politie.
Bloedbad Zuid-Afrika stelt nu de vraag wie verantwoordelijk is voor het bloedbad. De AMCU die nieuwe leden probeerde te werven en de stakers een onmogelijke loonsverhoging voorspiegelde? De NUM die de groeiende onrust onder leden niet heeft kunnen indammen? De mijnbazen die niet meer wilden betalen? De mijnwerkers die bewapend waren en niet wilden vertrekken? Of de politie die de trekker overhaalde? De politie verklaarde dat het ging om zelfverdediging en dat ze geen keus had.
Analisten zeggen dat het meest zorgwekkende is dat dit ook in andere industrieën had kunnen gebeuren. Niet alleen de mijnwerkers zijn gedesillusioneerd in het nieuwe en vrije Zuid-Afrika.
Knappe verkiezings-reclamespot - Politieke inhoud : zero
Ik stem weliswaar Vlaams Belang maar ik vind dit een uiterst geslaagde reclamespot. Tegelijk is het ook een uiting van de oppervlakkigheid van de hedendaagse politiek : waarom moet ik nu voor mevrouw Kaspers kiezen ? Om dat er voor haar een leuke spot werd gemaakt ? Uiteraard in het Engels, zoals te verwachten van de TV-flaminganten. De lachende en magere Bart de Wever lijkt sterk op Stan Laurel, maar wellicht ben ik erg vooringenomen.
Ray
Hitte
.
Op vakantie in Palma de Mallorca
.
Gekleurde heren zorgen voor goede ambiance in het rustige Palma de Mallorca : de toeristen voelen zich direct thuis.
Turkse migranten in Duitsland
Kleine demonstratie van diepgelovigheid . Of is het niet veeleer een wijze van uit te dagen ?
Islam versus Europa
De verklaring dat de Islam de enige echte godsdienst is komt meer en meer voor. Van de Turken in Duitsland zegt 62 percent dat zij alleen onder Turken verkiezen te zijn. Bijna de helft (46 percent) zegt te wensen dat er meer moslims dan christenen in Duitsland zouden zijn. Dit blijkt uit een nieuw onderzoek door het Instituut voor opinie onderzoek, Info GmbH, dat 1011 migranten van Turkije telefonisch heeft ondervraagd. (De bepaling van migrant geldt ook voor tweede generatie immigranten.) De 300 bladzijden tellende studie getiteld: “Duits-Turkse waarden en bestaanswereld” werd vrijdagmorgen in Berlijn uitgegeven.
Streng religieuzen gaan er op vooruit
“De resultaten geven een duidelijke toename weer van de rol van de islamitische godsdienst in het waarderingsysteem van de Turken in Duitsland”, zegt directeur Holger Liljeberg. Van de ondervraagden zijn 37 percent streng religieus, enkel 9 percent beschouwen zichzelf als niet religieus. Het aantal van de streng religieuzen is toegenomen sinds 2010. 44 percent bidt minstens één maal per dag. 34 percent bidt zelfs de vereiste vijfmaal per dag.
Verrassend genoeg zit het grootste aantal van de op zijn minst tamelijk religieuzen in de jongste leeftijdsgroep. “Vooral op religieus gebied blijkt de jongste generatie veel radicaler te zijn dan de oudere,” zegt Liljeberg. De oudere Turken zijn meestal zelf immigranten en leunen op politiek vlak aan bij het secularisme en Kemalisme.
Jonge mensen van Turkse immigranten-afkomst zijn vooral voorstander van de vrije distributie van de Koran in de Duitse taal, een campagne gevoerd door radicale islamitische Salafisten in de voetgangerszones in verschillende Duitse steden. Van de 15- tot 29-jarigen vindt 63 percent de Lees-de -korancampagne zeer goed tot tamelijk goed. Maar bijna 70 percent van de oudere Turken keurt het af.
Vooroordelen tegen atheïsten en Joden
Op gebied van sociale voorzieningen, levensstandaard, opvoeding en wetgeving acht men Duitsland superieur, terwijl Turkije als meer leefbaar, meer aantrekkelijk, veel toleranter en sympathiek wordt beschouwd. Het percentage van hen die terug willen keren naar Turkije loopt soms op tot 45 percent.
“De sociale zekerheid houdt het grootste deel van een emigratie tegen,” zegt Liljeberg."Dat zou kunnen veranderen indien de economie in Turkije stijgt.”
De directeur van dit onderzoek vindt de toename van religieuze vooroordelen zorgwekkend. Van de ondervraagde immigranten ging 45 percent akkoord met de verklaring “Ik zou wensen dat er meer moslims dan christenen in Duitsland waren.” In 2010 waren dat er slechts 33 percent. 25 percent vindt dat atheïsten minderwaardige mensen zijn. 18 percent beschouwt Joden als minderwaardig.
Moedige Duitse betoger heeft het nageteld en stelt zich op in de nabijheid van de Salafisten die korans uitdelen : 180 keer wordt er over moorden gesproken en 27 maal in de gebiedende wijze. Die vredelievende godsdienst toch. Een Turkse passant is het niet eens met deze bewering. Dat heb je nu eenmaal als je gelooft dat de zon rond de aarde draait en als je door het leven gaat als een haatbol.
Rechter Walter de Smedt
Knack heeft zijn lezers de laatste weken gebombardeerd met juridische commentaren door Mijnheerke Leo Neels en juge-de-paix Nolf, die als paladijnen van het belgische regime de publieke opinie onwetendheid, rancune, wraakgevoelens en domme onredelijkheid toeschreven in de zaak van 3M (Monster Michelle Martin).
Van al het gepalaver, vooral van de vrederechter, droop de wijsneuzigheid en betweterij af. Best mogelijk, dat de juridische spitsvondigheden en de kritiek op de politici een grond van juistheid bezitten in functie van de belgische wetten, maar wij hebben al lang ons geloof in het bestaan van de rechtsstaat die dit land zou zijn, verloren. De schandelijke vermenging van politiek en justitie is een publiek feit, door iedereen gekend en geweten, wat moeten wij dan mee de komedie in stand houden, dat justitie een onafhankelijk en neutraal instituut zou zijn, dat wij moeten respecteren ? Of het nu justitie of politiek is, het is saus uit eenzelfde kommetje, want de osmose tussen beide is compleet. Justitie is een kippenren, een cluster vol conflicten, ambities, wringerijen en dat alles geruggensteund door partijpolitieke belangetjes, tradities, affaires en hoogmoed. Wie carrière wil maken (en dat zijn ze bijna allemaal) moet een partijlidkaart bezitten of gekend zijn als sympathisant van de traditionele machtsgroepen.
Zaterdag 18 augustus gaf Knack het woord aan rechter Walter de Smedt, die hulde verdient voor de wijze waarop hij als magistraat op een rustige en serene manier praat over mistoestanden binnen justitie en politiek. Een analyse die aantoont waarom wij, de gewone burgers, ons geloof in de rechtsstaat verloren hebben.
Michelle Martin: Een teken aan de wand
De vraag of Michelle Martin al of niet in vrijheid moet gesteld worden haalt alle krantenkoppen.Voor mij is dat niet de belangrijkste vraag. Waar ik reeds lang mee rondloop is de vraag hoe en waarom het zover kon komen.
Toen ik, veertig jaar geleden mijn loopbaan in de magistratuur begon was er, zoals wij dat noemen, rechtszekerheid. Een zaak werd behandeld in openbare zitting, in een debat waarop alle partijën en alle elementen aan bod kwamen, iedereen zijn zeg kon doen, de rechter een vonnis maakte dat voor de partijën en na de termijnen van beroep en cassatie voor iedereen kracht had en waarop niet meer kon teruggekomen worden. De rechter hoefde zich ook niet te bekommeren over wat er met zijn vonnis gebeurde, of dat al of niet werd uitgevoerd. Uitvoeren wat de rechter had beslist was immers de primaire opdracht van de uitvoerende macht, en indien de minister daar wat anders mee deed kon hij daarover in het huis der Natie worden geïnterpeleerd.
Het begon meerdere jaren terug toen korte straffen onder de zes maand niet meer werden uitgevoerd. Buiten enkele scheefliggers, zoals ik, stoorde niemand zich daaraan. Van zes maand werd het één jaar en tenslotte zijn wij aan drie jaar geraakt. Voor de straffen boven de drie jaar werd wat anders bedacht. De wetgever schoof de verantwoordelijkheid daarover door naar de rechtbank en maakte daarvoor een uitzonderlijke samenstelling van één rechter en twee gemandateerde ambtenaren. Er werd ook een nieuwe straf bedacht, de werkstraf. Hoewel werken voor de normale mens geen straf is werden voldoende parlementairen gevonden om dat er wél van te maken.
En omdat de huidige technologie niet kan ontkend worden kregen wij ook een elektronische enkelband. Waar ik mij nu om bekommer gaat niet alleen om wat er allemaal is bijgekomen maar vooral om wat er daardoor is weggevallen : weg rechtszekerheid,weg gezag en kracht van gewijsde (geldingskracht voor iedereen), weg ministeriële verantwoordelijkheid, weg grondwettelijke vereisten om rechter te worden (benoeming voor het leven en onverplaatsbaarheid), weg afschrikkend karakter van de straf, en ten slotte, weg de gehele finaliteit van het gerechtelijk optreden die er in bestaat om een conflict op definitieve wijze op te lossen en de door de rechter gegeven oplossing ook afdwingbaar te maken.
Het maken van een vonnis is ook niet alleen een technische aangelegenheid, een kruiswoordraadsel of een mathematische oefening, waarin enkel gezocht wordt alles volgens de regeltjes te laten overeenstemmen. Recht spreken moet ook trachten recht te doen, en dat kan je niet indien je het probleem uit zijn maatschappelijke context haalt. Oordelen over mensen en hun problemen kan je niet vanuit een ivoren toren en vereist dat je met beide voeten in de samenleving staat. Daarom is het niet verkeerd dat ook rechters een maatschappelijke belangstelling en overtuiging hebben. En ook daar is er wat veranderd.
Voorheen gebeurde een benoeming tot rechter op grond van de ministeriële verantwoordelijkheid. Nu is de justitieminister gebonden door het advies van de Hoge Raad voor de Justitie. Niemand is daar nu nog aanspreekbaar of verantwoordelijk voor. Daardoor werd getracht de politieke benoemingen te weren maar is het gevaar ontstaan dat rechters voornamelijk techniekers gaan worden die de band met het maatschappelijk gebeuren verliezen.
In de plaats van wat is verdwenen zien wij nu dat zelfs indien een zaak tot in cassatie werd behandeld, er ofwel geen of een willekeurig gevolg aan wordt gegeven,de uitvoeringsmodaliteiten meermaals voor de strafuitvoeringsrechtbank worden betwist, en zelfs wanneer er een enkelband voorradig is er geen personeel is om toe te zien op de gegeven signalen. Omdat ik het voorheen al had gezegd en geschreven viel het ook bij het maken van een vonnis over een veelpleger spontaan uit mijn pen : wat is de zin van een vonnis als men er niets mee doet,en worden nieuwe feiten door de niet-uitvoering dan niet uitgelokt?
Blijkbaar mag een rechter in dit land zich niet bezinnen over het nut en het gevolg van wat hij doet, want enkele uren na de uitspraak verklaarde de voor de uitvoering verantwoordelijke justitieminister dat ik zou vervolgd worden voor rechtsweigering. Dat is intussen ook gebeurd .En daardoor is er aan mijn lijst van wijzigingen een belangrijk gegeven bijgekomen. Voorheen was straf- en strafprocesrecht legaal recht,en kon enkel de wetgever beslissen wat strafbaar was en op welke wijze de vervolging moest gebeuren.Door aan het misdrijf van rechtsweigering een andere inhoud te geven dan deze die wettelijk is bepaald gingen zowel de justitieminister, de procureur-generaal als de eerste-voorzitter van het Hof van Beroep te Antwerpen buiten de wet en schoven zij het legaliteitsprincipe (enkel de wet kan bepalen wat een misdrijf is) opzij.
Omdat zowel het Hof van Beroep als het Hof van Cassatie daar niet naast kon kijken en ik vrijgesproken werd, maakte de huidige staatssecretaris voor institutionele hervormingen een voorstel tot oprichting van een College van Hoven en Rechtbanken. Dit college zou dan de bevoegdheid moeten krijgen om,langs de korpsoverste om, aan de rechter dwingende maatregelen op te leggen voor een betere algemene rechtspraak. Dwang op de rechter,dat kan zelfs het Hof van Cassatie niet en dat kan in een rechtsstaat niemand en geen enkele instelling!
Over de achterliggende gronden van al deze wijzigingen kan een boek geschreven worden.Intussen lijkt mij deze kleine evaluatie toch voldoende om de vraag te stellen of wij, zoals men dat zegt, het kind niet met het badwater hebben buitengegooid. Mijn vrijspraak heeft dan misschien toch een nuttig element bijgebracht : zich bezinnen over de oorzaken van de “zero confidence” van de burger en zelfs het schrijven hierover is niet strafbaar en wellicht erg nuttig. Alleen al het herhaalde leed van de nabestaanden is een goede reden om hierover na te denken.
Rechter Walter De Smedt (foto) heeft aan rechtsweigering gedaan door zichzelf te wraken in de zaak van Mustapha F. (38) uit Boom. Dat zegt het Antwerpse hof van beroep woensdag in zijn arrest nadat het de zaak naar zich toe had getrokken.
Rechter De Smedt wraakte zichzelf vorig jaar omdat hij het niet pikte dat rechtbankvoorzitter Jacques Mahieu een zitting van hem had overgenomen en de zaak van Mustapha F. - die De Smedt absoluut behandeld wilde zien omdat ze al 19 keer was uitgesteld - opnieuw naar een latere datum had verschoven. De Smedt gaf als reden voor zijn wraking dat hij "wilde beletten dat uiting zou gegeven worden aan opmerkingen die als niet sereen zouden kunnen worden beschouwd".
Vete Het is een publiek geheim dat het tussen beide heren niet botert. De Smedt sprak in 2009 nog een gps-dief vrij omdat diens eerdere straf niet was uitgevoerd. Hij moest zich vervolgens verantwoorden voor "rechtsweigering" bij voorzitter Mahieu, maar werd vrijgesproken.
Volgens het hof maakte hij zich in deze zaak wél schuldig aan rechtsweigering. Nadat het openbaar ministerie beroep had aangetekend tegen de wraking, besliste het hof om de zaak naar zich toe te trekken. Het hof oordeelde dat De Smedt geen dwingende reden had om zich te wraken en dat het zijn plicht was om recht te spreken.
Het hof behandelde de zaak woensdag meteen zelf. Mustapha F. kreeg drie jaar cel met uitstel omdat hij zijn eigen woning in brand had gestoken na een familiale twist. Hij moet de verzekeringsmaatschappij, die al had uitbetaald, bijna 144.000 euro betalen, plus de gerechtelijke intresten.
Ray
Miss World 2012
En de winnaar is : Miss China, Wenxia Yu, een prentje van 1.77 m.
Zomerhit 2012 : Vlaanderen Feest - De Romeo's
.
Zomerhit 2012: Vlaanderen feest- De Romeo’s 18/08/2012
De Romeo's sprongen een gat in de lucht toen ze vernamen dat ze dé Radio 2 Zomerhit wonnen. Nederland heeft De Toppers, wij hebben De Romeo’s. Na een aarzelende start, intussen uitgegroeid tot dé ambiancegroep van Vlaanderen. 250 optredens hebben ze dit jaar, hun record is zes optredens op één dag. Wie zegt dat de Vlaamse muziek niet meer populair is? Hun eerste cd kreeg goud, deze zomer scoren ze met onder andere Vlaanderen feest, goed voor de Radio 2 Zomerhit. "Een meer dan terechte prijs voor de Romeo’s", aldus één van de aanwezige collega-artiesten. "De Romeo’s zijn ontzettend populair. Jarenlang hebben ze gewoon Engelstalige covers gebracht maar sinds ze in het Nederlands zingen, zijn ze meer dan ooit beginnen te scoren. Dat is een dikke pluim en zelfs een eerste prijs waard."
Bron : Showbizzsite
De schokken van de jaren '60 en de desastreuze naweeën
Voor mensen die graag een beschaafde indruk willen maken, is het van belang te laten merken dat ze wars zijn van alle vormen van discriminatie en bijvoorbeeld geen onderscheid maken tussen rassen.
Maar Norman Podhoretz publiceerde in 1963 een – geruchtmakend – essay, 'My Negro Problem – and Ours', waarin hij betoogde dat de meeste blanken racistische vooroordelen koesteren en dat het dom zou zijn om dit te ontkennen.
Sentimenten Zelf was de Amerikaanse conservatieve publicist als jongetje regelmatig op straat in elkaar geslagen door zwarten, waardoor hij de rest van zijn leven een ongemakkelijk gevoel kreeg wanneer hij een groep negers ontwaarde.
Politiek filosofen gaan al te vaak voorbij aan dit soort sentimenten, meent Podhoretz. Zij ontwerpen in hun studeerkamer fraai klinkende, abstracte theorieën die louter gebaseerd zijn op rationele overwegingen. Maar, zo zegt Podhoretz, als je de discrepantie tussen het hart en het verstand negeert, overschat je al snel de maakbaarheid van de samenleving.
Wrevel De reactionaire rebel Podhoretz heeft altijd van provoceren gehouden. Daarom beschreef hij beeldend hoe hij van ellende de haren uit zijn hoofd zou trekken als zijn dochter met een neger wilde trouwen. En hij betoogde dat de media de slachtoffers van aids veel te vriendelijk bejegenden, omdat het hier ging om zich onverantwoordelijk gedragende homo's die met Jan en alleman het bed in doken.
Dit waren polemische uitlatingen die bij de liefhebber van genuanceerde, politiek-correcte beschouwingen wrevel veroorzaken. Maar ze kunnen ook de indruk vestigen dat Podhoretz een geestige man is, een conservatieve dwarsligger die nooit is teruggedeinsd voor controversiële standpunten en bijzonder boeiend en prikkelend schrijft. Deze indruk is geheel juist.
Achterbuurtkind Een van de langste reizen ter wereld is de reis van Brooklyn naar Manhattan, zo luidt de openingszin van Making It. Briljant geschreven memoires waarin een heerlijk zelfingenomen Podhoretz al op zijn 37ste uitlegde hoe geweldig het is om te slagen in het leven.
Hij was een ‘vies achterbuurtkind’, zoals een lerares hem noemde, uit een Oost-Europees arbeidersgezin dat zich in Brooklyn vestigde. Maar de in 1930 geboren zoon van een Joodse melkboer uit het arme deel van New York wist zich te ontworstelen aan zijn milieu om een vooraanstaand literair criticus te worden.
En iedereen moest dit weten ook. Het was fantastisch om succes te hebben, zo had hij ontdekt, en het werd allemaal nog fantastischer als je er onbekommerd over durfde op te scheppen.
IJdeltuit Het autobiografische exhibitionisme van Making It viel slecht bij sommige critici die de auteur als een snoeverige ijdeltuit afschilderden. Maar Podhoretz had toen al lang een comfortabele positie verworven als hoofdredacteur van Commentary, een tijdschrift dat zich onder zijn leiding tot de intellectuele spreekbuis van conservatief denkend Amerika zou ontwikkelen.
In de jaren zestig hadden Podhoretz en zijn betrekkelijk vooruitstrevende geestverwanten de maatschappelijke ontwikkelingen aanvankelijk met een zekere distantie bekeken, maar na verloop van tijd kregen ergernis en bezorgdheid de overhand.
Vooral de politieke en culturele implicaties van de ‘geest van ‘68’ vormden een steen des aanstoots. Vanaf 1970 nam Commentary, waar Podhoretz nog tot 1995 aan het roer zou staan, radicaal stelling tegen het linkse levensgevoel.
Bekering De groep rond Podhoretz kreeg de naam 'neoconservatieven'. Spraakmakende intellectuelen, vooral uit New York, die aanvankelijk sympathie koesterden voor linkse ideeën, maar door schade en schande wijs werden. Zij maakten de geest rijp voor de contrarevolutie onder Ronald Reagan. De Republikeinse voorman zou medewerkers van het blad aantrekken en zich laten inspireren door hun denkbeelden.
Dat zijn bekering tot rechts hem een hoop vrienden kostte, liet Podhoretz min of meer koud. Hij ervoer het afzweren van de verouderde linkse ideologie als een bevrijding en genoot met volle teugen van de greep op de werkelijkheid die zijn nieuwe inzichten hem verschaften.
Inschikkelijkheid Zo’n belangrijk inzicht was het besef dat het communisme een geweldige bedreiging voor vrijheid en democratie inhield. Onvermoeibaar zou Podhoretz in de jaren zeventig en tachtig waarschuwen voor wat hij ‘the culture of appeasement’ noemde, het virus van de inschikkelijkheid.
Nog altijd kon worden geleerd van de smadelijke afgang van de Britse premier Neville Chamberlain, die dacht het in München met de nazi’s op een akkoordje te kunnen gooien.
De les van 1938 was dat in een vroeg stadium front moet worden gemaakt tegen de agressie van een expansionistische totalitaire mogendheid, aangezien de gevolgen van een toegeeflijke houding in de strijd van de democratie tegen dictatuur onvermijdelijk gruwelijk zijn.
Vietnam Met lede ogen zag Podhoretz hoe zijn landgenoten verlamd dreigden te raken door het Vietnam-syndroom en, uit angst voor imperialistisch te worden versleten, niet meer overal ter wereld een vuist durfden te maken tegen het communistische gevaar. Voor gevoelens van schaamte over de interventie in Vietnam bestond volstrekt geen reden, legde hij uit in het overtuigende boek Why We Were in Vietnam (1982).
Als de Amerikanen zich hadden laten leiden door eigen – economische – belangen, waren ze lekker thuisgebleven; de kosten van militair ingrijpen stonden immers in geen verhouding tot het mogelijke profijt.
Het moreel eenvoudig te rechtvaardigen besluit te interveniëren vloeide voort uit het politieke idealisme van Washington, dat Zuid-Vietnam had willen behoeden voor de verschrikkingen van het communistisch totalitarisme.
Spanning Toen de communisten eenmaal verslagen waren, diende zich een nieuwe vijand aan: het islamitisch fascisme. In World War IV (2007) probeerde Podhoretz aannemelijk te maken dat na de Amerikaanse overwinning in de ‘Derde Wereldoorlog’ (de strijd tegen het rode gevaar) het gevecht moest worden aangegaan met de radicale variant van de islam.
Podhoretz was ook een fervente voorstander van de Amerikaanse interventie in Irak. Het geloof in nut en noodzaak van een idealistische kruistocht in de hele wereld vervreemdde hem overigens van andere, meer isolationistische conservatieven.
Zij wezen op de religieuze en etnische complicaties in een regio als het Midden-Oosten. En ze signaleerden, niet ten onrechte, dat er in het denken van neoconservatieven als Podhoretz een wezenlijke spanning bestond tussen de overtuiging dat de samenleving niet als een soort bouwpakket geconstrueerd kan worden enerzijds en de zeer hooggespannen verwachtingen over de heilzaamheid van radicale ingrepen in verre gebieden anderzijds.
Burgerlijk Podhoretz heeft zeker niet alleen over buitenlandse politiek geschreven. De schade die de sixties in zijn ogen hebben aangericht, manifesteerde zich juist vooral in de eigen samenleving.
Niets zag hij in de genotzucht die sinds het eind van de jaren zestig om zich heen greep, niets in de verregaande seksuele vrijheden, niets in de ondermijning van autoriteiten, niets in de feministische beweging die volgens hem vrouwen duwde in de rol van slachtoffers met automatisch recht op een voorkeursbehandeling.
Ook hier speelden persoonlijke ervaringen weer een rol. Zoals het feit dat hij samen met de schrijfster Midge Decter een gezin vormde. 'Als je tienerdochters hebt, word je haast vanzelf conservatief,' vertelde Podhoretz in 2007 in een interview met Elsevier. 'Dan besef je de waarde van de klassieke burgerlijke waarden en normen.'
In de Waalse stad Dinant is woensdag een steiger bij de rivier de Maas ingestort. Het platform bezweek onder het gewicht van 200 tot 300 mensen die erop stonden. Tientallen mensen kwamen in het water terecht. Volgens de burgemeester van de Belgische plaats zijn er geen slachtoffers gevallen, maar de hulpdiensten controleren nog of niemand in het water ligt.
Toeschouwers bieden hulp Burgemeester Richard Fournaux stond op de oever van de Maas toen de steiger het begaf. Brandweer en ziekenwagens waren snel ter plaatse, toeschouwers sprongen in het water om hulp te bieden en ook duikers grepen in.
Op de medische noodpost meldden 33 mensen zich. De helft had lichte kneuzingen, de overigen waren in shock. Een zwangere vrouw werd uit voorzorg naar het ziekenhuis gebracht voor controle.
Festiviteiten worden voorgezet De steiger brak rond 17.00 uur in tweeën onder het gewicht van toeschouwers van de 30ste internationale Badkuipen Regatta op de Maas. 'De steiger kon de grote toeloop niet aan', zei Fournaux. De festiviteiten worden ondanks het incident voortgezet. Vanavond worden de prijzen uitgereikt, waarna het evenement met een bal wordt afgesloten.
Voor het tweede jaar op rij is de Australische stad Melbourne op de eerste plaats geëindigd in het klassement van ‘s werelds meest leefbare steden van de Economist Intelligence Unit. Australië doet het samen met Canada erg goed, want naast Melbourne staan ook Perth, Sydney en Adelaide in de top 10. De Canadezen hebben met Vancouver, Toronto en Calgary drie steden in de top 10.
Vancouver behoudt zijn derde plaats, ondanks dat de stad vorig jaar grote rellen kende bij afloop van de Stanley Cup.
De rangschikking klasseert de steden volgens 5 deeldomeinen die gebaseerd zijn op 30 criteria waaronder stabiliteit, gezondheidszorg, cultuur, milieu, infrastructuur en opleiding.
Karakteristieken voor goedscorende steden zijn hun gemiddelde grootte, hun ligging in de ontwikkelde wereld en een lage bevolkingsdichtheid. Dat betekent dat deze steden kunnen genieten van de nabijheid van zowel culturele als recreatieve attracties, maar met lagere misdaadcijfers en minder infrastructuurproblemen dan in steden met grotere bevolkingsaantallen.
Opmerkelijk genoeg rangschikken slechts twee Europese steden bij de top 10: Wenen en Helsinki. De meest leefbare Amerikaanse stad is dan weer Honolulu op plaats 26. De Amerikaanse steden lijden al jaren onder hogere misdaadcijfers en enorme verkeersproblemen. De minst leefbare steden zijn Lagos (Nigeria), Port Moresby (Papoea-Nieuw-Guinea) en Dhaka (Bangladesh)
Lagos (Nigeria)
De top tien van de meest leefbare steden:
1. Melbourne 97.5 (Australië) 2. Vienna 97.4 (Austria) 3. Vancouver 97.3 (Canada) 4. Toronto 97.2 (Canada) 5. Calgary 96.6 (Canada) 6. Adelaide 96.6 (Australië) 7. Sydney 96.1 (Australië) 8. Helsinki 96.0 (Finland) 9. Perth 95.9 (Australië) 10. Auckland 95.7 (Australië
