Knappe verkiezings-reclamespot - Politieke inhoud : zero
Ik stem weliswaar Vlaams Belang maar ik vind dit een uiterst geslaagde reclamespot. Tegelijk is het ook een uiting van de oppervlakkigheid van de hedendaagse politiek : waarom moet ik nu voor mevrouw Kaspers kiezen ? Om dat er voor haar een leuke spot werd gemaakt ? Uiteraard in het Engels, zoals te verwachten van de TV-flaminganten. De lachende en magere Bart de Wever lijkt sterk op Stan Laurel, maar wellicht ben ik erg vooringenomen.
Ray
Hitte
.
Op vakantie in Palma de Mallorca
.
Gekleurde heren zorgen voor goede ambiance in het rustige Palma de Mallorca : de toeristen voelen zich direct thuis.
Turkse migranten in Duitsland
Kleine demonstratie van diepgelovigheid . Of is het niet veeleer een wijze van uit te dagen ?
Islam versus Europa
De verklaring dat de Islam de enige echte godsdienst is komt meer en meer voor. Van de Turken in Duitsland zegt 62 percent dat zij alleen onder Turken verkiezen te zijn. Bijna de helft (46 percent) zegt te wensen dat er meer moslims dan christenen in Duitsland zouden zijn. Dit blijkt uit een nieuw onderzoek door het Instituut voor opinie onderzoek, Info GmbH, dat 1011 migranten van Turkije telefonisch heeft ondervraagd. (De bepaling van migrant geldt ook voor tweede generatie immigranten.) De 300 bladzijden tellende studie getiteld: “Duits-Turkse waarden en bestaanswereld” werd vrijdagmorgen in Berlijn uitgegeven.
Streng religieuzen gaan er op vooruit
“De resultaten geven een duidelijke toename weer van de rol van de islamitische godsdienst in het waarderingsysteem van de Turken in Duitsland”, zegt directeur Holger Liljeberg. Van de ondervraagden zijn 37 percent streng religieus, enkel 9 percent beschouwen zichzelf als niet religieus. Het aantal van de streng religieuzen is toegenomen sinds 2010. 44 percent bidt minstens één maal per dag. 34 percent bidt zelfs de vereiste vijfmaal per dag.
Verrassend genoeg zit het grootste aantal van de op zijn minst tamelijk religieuzen in de jongste leeftijdsgroep. “Vooral op religieus gebied blijkt de jongste generatie veel radicaler te zijn dan de oudere,” zegt Liljeberg. De oudere Turken zijn meestal zelf immigranten en leunen op politiek vlak aan bij het secularisme en Kemalisme.
Jonge mensen van Turkse immigranten-afkomst zijn vooral voorstander van de vrije distributie van de Koran in de Duitse taal, een campagne gevoerd door radicale islamitische Salafisten in de voetgangerszones in verschillende Duitse steden. Van de 15- tot 29-jarigen vindt 63 percent de Lees-de -korancampagne zeer goed tot tamelijk goed. Maar bijna 70 percent van de oudere Turken keurt het af.
Vooroordelen tegen atheïsten en Joden
Op gebied van sociale voorzieningen, levensstandaard, opvoeding en wetgeving acht men Duitsland superieur, terwijl Turkije als meer leefbaar, meer aantrekkelijk, veel toleranter en sympathiek wordt beschouwd. Het percentage van hen die terug willen keren naar Turkije loopt soms op tot 45 percent.
“De sociale zekerheid houdt het grootste deel van een emigratie tegen,” zegt Liljeberg."Dat zou kunnen veranderen indien de economie in Turkije stijgt.”
De directeur van dit onderzoek vindt de toename van religieuze vooroordelen zorgwekkend. Van de ondervraagde immigranten ging 45 percent akkoord met de verklaring “Ik zou wensen dat er meer moslims dan christenen in Duitsland waren.” In 2010 waren dat er slechts 33 percent. 25 percent vindt dat atheïsten minderwaardige mensen zijn. 18 percent beschouwt Joden als minderwaardig.
Moedige Duitse betoger heeft het nageteld en stelt zich op in de nabijheid van de Salafisten die korans uitdelen : 180 keer wordt er over moorden gesproken en 27 maal in de gebiedende wijze. Die vredelievende godsdienst toch. Een Turkse passant is het niet eens met deze bewering. Dat heb je nu eenmaal als je gelooft dat de zon rond de aarde draait en als je door het leven gaat als een haatbol.
Rechter Walter de Smedt
Knack heeft zijn lezers de laatste weken gebombardeerd met juridische commentaren door Mijnheerke Leo Neels en juge-de-paix Nolf, die als paladijnen van het belgische regime de publieke opinie onwetendheid, rancune, wraakgevoelens en domme onredelijkheid toeschreven in de zaak van 3M (Monster Michelle Martin).
Van al het gepalaver, vooral van de vrederechter, droop de wijsneuzigheid en betweterij af. Best mogelijk, dat de juridische spitsvondigheden en de kritiek op de politici een grond van juistheid bezitten in functie van de belgische wetten, maar wij hebben al lang ons geloof in het bestaan van de rechtsstaat die dit land zou zijn, verloren. De schandelijke vermenging van politiek en justitie is een publiek feit, door iedereen gekend en geweten, wat moeten wij dan mee de komedie in stand houden, dat justitie een onafhankelijk en neutraal instituut zou zijn, dat wij moeten respecteren ? Of het nu justitie of politiek is, het is saus uit eenzelfde kommetje, want de osmose tussen beide is compleet. Justitie is een kippenren, een cluster vol conflicten, ambities, wringerijen en dat alles geruggensteund door partijpolitieke belangetjes, tradities, affaires en hoogmoed. Wie carrière wil maken (en dat zijn ze bijna allemaal) moet een partijlidkaart bezitten of gekend zijn als sympathisant van de traditionele machtsgroepen.
Zaterdag 18 augustus gaf Knack het woord aan rechter Walter de Smedt, die hulde verdient voor de wijze waarop hij als magistraat op een rustige en serene manier praat over mistoestanden binnen justitie en politiek. Een analyse die aantoont waarom wij, de gewone burgers, ons geloof in de rechtsstaat verloren hebben.
Michelle Martin: Een teken aan de wand
De vraag of Michelle Martin al of niet in vrijheid moet gesteld worden haalt alle krantenkoppen.Voor mij is dat niet de belangrijkste vraag. Waar ik reeds lang mee rondloop is de vraag hoe en waarom het zover kon komen.
Toen ik, veertig jaar geleden mijn loopbaan in de magistratuur begon was er, zoals wij dat noemen, rechtszekerheid. Een zaak werd behandeld in openbare zitting, in een debat waarop alle partijën en alle elementen aan bod kwamen, iedereen zijn zeg kon doen, de rechter een vonnis maakte dat voor de partijën en na de termijnen van beroep en cassatie voor iedereen kracht had en waarop niet meer kon teruggekomen worden. De rechter hoefde zich ook niet te bekommeren over wat er met zijn vonnis gebeurde, of dat al of niet werd uitgevoerd. Uitvoeren wat de rechter had beslist was immers de primaire opdracht van de uitvoerende macht, en indien de minister daar wat anders mee deed kon hij daarover in het huis der Natie worden geïnterpeleerd.
Het begon meerdere jaren terug toen korte straffen onder de zes maand niet meer werden uitgevoerd. Buiten enkele scheefliggers, zoals ik, stoorde niemand zich daaraan. Van zes maand werd het één jaar en tenslotte zijn wij aan drie jaar geraakt. Voor de straffen boven de drie jaar werd wat anders bedacht. De wetgever schoof de verantwoordelijkheid daarover door naar de rechtbank en maakte daarvoor een uitzonderlijke samenstelling van één rechter en twee gemandateerde ambtenaren. Er werd ook een nieuwe straf bedacht, de werkstraf. Hoewel werken voor de normale mens geen straf is werden voldoende parlementairen gevonden om dat er wél van te maken.
En omdat de huidige technologie niet kan ontkend worden kregen wij ook een elektronische enkelband. Waar ik mij nu om bekommer gaat niet alleen om wat er allemaal is bijgekomen maar vooral om wat er daardoor is weggevallen : weg rechtszekerheid,weg gezag en kracht van gewijsde (geldingskracht voor iedereen), weg ministeriële verantwoordelijkheid, weg grondwettelijke vereisten om rechter te worden (benoeming voor het leven en onverplaatsbaarheid), weg afschrikkend karakter van de straf, en ten slotte, weg de gehele finaliteit van het gerechtelijk optreden die er in bestaat om een conflict op definitieve wijze op te lossen en de door de rechter gegeven oplossing ook afdwingbaar te maken.
Het maken van een vonnis is ook niet alleen een technische aangelegenheid, een kruiswoordraadsel of een mathematische oefening, waarin enkel gezocht wordt alles volgens de regeltjes te laten overeenstemmen. Recht spreken moet ook trachten recht te doen, en dat kan je niet indien je het probleem uit zijn maatschappelijke context haalt. Oordelen over mensen en hun problemen kan je niet vanuit een ivoren toren en vereist dat je met beide voeten in de samenleving staat. Daarom is het niet verkeerd dat ook rechters een maatschappelijke belangstelling en overtuiging hebben. En ook daar is er wat veranderd.
Voorheen gebeurde een benoeming tot rechter op grond van de ministeriële verantwoordelijkheid. Nu is de justitieminister gebonden door het advies van de Hoge Raad voor de Justitie. Niemand is daar nu nog aanspreekbaar of verantwoordelijk voor. Daardoor werd getracht de politieke benoemingen te weren maar is het gevaar ontstaan dat rechters voornamelijk techniekers gaan worden die de band met het maatschappelijk gebeuren verliezen.
In de plaats van wat is verdwenen zien wij nu dat zelfs indien een zaak tot in cassatie werd behandeld, er ofwel geen of een willekeurig gevolg aan wordt gegeven,de uitvoeringsmodaliteiten meermaals voor de strafuitvoeringsrechtbank worden betwist, en zelfs wanneer er een enkelband voorradig is er geen personeel is om toe te zien op de gegeven signalen. Omdat ik het voorheen al had gezegd en geschreven viel het ook bij het maken van een vonnis over een veelpleger spontaan uit mijn pen : wat is de zin van een vonnis als men er niets mee doet,en worden nieuwe feiten door de niet-uitvoering dan niet uitgelokt?
Blijkbaar mag een rechter in dit land zich niet bezinnen over het nut en het gevolg van wat hij doet, want enkele uren na de uitspraak verklaarde de voor de uitvoering verantwoordelijke justitieminister dat ik zou vervolgd worden voor rechtsweigering. Dat is intussen ook gebeurd .En daardoor is er aan mijn lijst van wijzigingen een belangrijk gegeven bijgekomen. Voorheen was straf- en strafprocesrecht legaal recht,en kon enkel de wetgever beslissen wat strafbaar was en op welke wijze de vervolging moest gebeuren.Door aan het misdrijf van rechtsweigering een andere inhoud te geven dan deze die wettelijk is bepaald gingen zowel de justitieminister, de procureur-generaal als de eerste-voorzitter van het Hof van Beroep te Antwerpen buiten de wet en schoven zij het legaliteitsprincipe (enkel de wet kan bepalen wat een misdrijf is) opzij.
Omdat zowel het Hof van Beroep als het Hof van Cassatie daar niet naast kon kijken en ik vrijgesproken werd, maakte de huidige staatssecretaris voor institutionele hervormingen een voorstel tot oprichting van een College van Hoven en Rechtbanken. Dit college zou dan de bevoegdheid moeten krijgen om,langs de korpsoverste om, aan de rechter dwingende maatregelen op te leggen voor een betere algemene rechtspraak. Dwang op de rechter,dat kan zelfs het Hof van Cassatie niet en dat kan in een rechtsstaat niemand en geen enkele instelling!
Over de achterliggende gronden van al deze wijzigingen kan een boek geschreven worden.Intussen lijkt mij deze kleine evaluatie toch voldoende om de vraag te stellen of wij, zoals men dat zegt, het kind niet met het badwater hebben buitengegooid. Mijn vrijspraak heeft dan misschien toch een nuttig element bijgebracht : zich bezinnen over de oorzaken van de “zero confidence” van de burger en zelfs het schrijven hierover is niet strafbaar en wellicht erg nuttig. Alleen al het herhaalde leed van de nabestaanden is een goede reden om hierover na te denken.
Rechter Walter De Smedt (foto) heeft aan rechtsweigering gedaan door zichzelf te wraken in de zaak van Mustapha F. (38) uit Boom. Dat zegt het Antwerpse hof van beroep woensdag in zijn arrest nadat het de zaak naar zich toe had getrokken.
Rechter De Smedt wraakte zichzelf vorig jaar omdat hij het niet pikte dat rechtbankvoorzitter Jacques Mahieu een zitting van hem had overgenomen en de zaak van Mustapha F. - die De Smedt absoluut behandeld wilde zien omdat ze al 19 keer was uitgesteld - opnieuw naar een latere datum had verschoven. De Smedt gaf als reden voor zijn wraking dat hij "wilde beletten dat uiting zou gegeven worden aan opmerkingen die als niet sereen zouden kunnen worden beschouwd".
Vete Het is een publiek geheim dat het tussen beide heren niet botert. De Smedt sprak in 2009 nog een gps-dief vrij omdat diens eerdere straf niet was uitgevoerd. Hij moest zich vervolgens verantwoorden voor "rechtsweigering" bij voorzitter Mahieu, maar werd vrijgesproken.
Volgens het hof maakte hij zich in deze zaak wél schuldig aan rechtsweigering. Nadat het openbaar ministerie beroep had aangetekend tegen de wraking, besliste het hof om de zaak naar zich toe te trekken. Het hof oordeelde dat De Smedt geen dwingende reden had om zich te wraken en dat het zijn plicht was om recht te spreken.
Het hof behandelde de zaak woensdag meteen zelf. Mustapha F. kreeg drie jaar cel met uitstel omdat hij zijn eigen woning in brand had gestoken na een familiale twist. Hij moet de verzekeringsmaatschappij, die al had uitbetaald, bijna 144.000 euro betalen, plus de gerechtelijke intresten.
Ray
Miss World 2012
En de winnaar is : Miss China, Wenxia Yu, een prentje van 1.77 m.
Zomerhit 2012 : Vlaanderen Feest - De Romeo's
.
Zomerhit 2012: Vlaanderen feest- De Romeo’s 18/08/2012
De Romeo's sprongen een gat in de lucht toen ze vernamen dat ze dé Radio 2 Zomerhit wonnen. Nederland heeft De Toppers, wij hebben De Romeo’s. Na een aarzelende start, intussen uitgegroeid tot dé ambiancegroep van Vlaanderen. 250 optredens hebben ze dit jaar, hun record is zes optredens op één dag. Wie zegt dat de Vlaamse muziek niet meer populair is? Hun eerste cd kreeg goud, deze zomer scoren ze met onder andere Vlaanderen feest, goed voor de Radio 2 Zomerhit. "Een meer dan terechte prijs voor de Romeo’s", aldus één van de aanwezige collega-artiesten. "De Romeo’s zijn ontzettend populair. Jarenlang hebben ze gewoon Engelstalige covers gebracht maar sinds ze in het Nederlands zingen, zijn ze meer dan ooit beginnen te scoren. Dat is een dikke pluim en zelfs een eerste prijs waard."
Bron : Showbizzsite
De schokken van de jaren '60 en de desastreuze naweeën
Voor mensen die graag een beschaafde indruk willen maken, is het van belang te laten merken dat ze wars zijn van alle vormen van discriminatie en bijvoorbeeld geen onderscheid maken tussen rassen.
Maar Norman Podhoretz publiceerde in 1963 een – geruchtmakend – essay, 'My Negro Problem – and Ours', waarin hij betoogde dat de meeste blanken racistische vooroordelen koesteren en dat het dom zou zijn om dit te ontkennen.
Sentimenten Zelf was de Amerikaanse conservatieve publicist als jongetje regelmatig op straat in elkaar geslagen door zwarten, waardoor hij de rest van zijn leven een ongemakkelijk gevoel kreeg wanneer hij een groep negers ontwaarde.
Politiek filosofen gaan al te vaak voorbij aan dit soort sentimenten, meent Podhoretz. Zij ontwerpen in hun studeerkamer fraai klinkende, abstracte theorieën die louter gebaseerd zijn op rationele overwegingen. Maar, zo zegt Podhoretz, als je de discrepantie tussen het hart en het verstand negeert, overschat je al snel de maakbaarheid van de samenleving.
Wrevel De reactionaire rebel Podhoretz heeft altijd van provoceren gehouden. Daarom beschreef hij beeldend hoe hij van ellende de haren uit zijn hoofd zou trekken als zijn dochter met een neger wilde trouwen. En hij betoogde dat de media de slachtoffers van aids veel te vriendelijk bejegenden, omdat het hier ging om zich onverantwoordelijk gedragende homo's die met Jan en alleman het bed in doken.
Dit waren polemische uitlatingen die bij de liefhebber van genuanceerde, politiek-correcte beschouwingen wrevel veroorzaken. Maar ze kunnen ook de indruk vestigen dat Podhoretz een geestige man is, een conservatieve dwarsligger die nooit is teruggedeinsd voor controversiële standpunten en bijzonder boeiend en prikkelend schrijft. Deze indruk is geheel juist.
Achterbuurtkind Een van de langste reizen ter wereld is de reis van Brooklyn naar Manhattan, zo luidt de openingszin van Making It. Briljant geschreven memoires waarin een heerlijk zelfingenomen Podhoretz al op zijn 37ste uitlegde hoe geweldig het is om te slagen in het leven.
Hij was een ‘vies achterbuurtkind’, zoals een lerares hem noemde, uit een Oost-Europees arbeidersgezin dat zich in Brooklyn vestigde. Maar de in 1930 geboren zoon van een Joodse melkboer uit het arme deel van New York wist zich te ontworstelen aan zijn milieu om een vooraanstaand literair criticus te worden.
En iedereen moest dit weten ook. Het was fantastisch om succes te hebben, zo had hij ontdekt, en het werd allemaal nog fantastischer als je er onbekommerd over durfde op te scheppen.
IJdeltuit Het autobiografische exhibitionisme van Making It viel slecht bij sommige critici die de auteur als een snoeverige ijdeltuit afschilderden. Maar Podhoretz had toen al lang een comfortabele positie verworven als hoofdredacteur van Commentary, een tijdschrift dat zich onder zijn leiding tot de intellectuele spreekbuis van conservatief denkend Amerika zou ontwikkelen.
In de jaren zestig hadden Podhoretz en zijn betrekkelijk vooruitstrevende geestverwanten de maatschappelijke ontwikkelingen aanvankelijk met een zekere distantie bekeken, maar na verloop van tijd kregen ergernis en bezorgdheid de overhand.
Vooral de politieke en culturele implicaties van de ‘geest van ‘68’ vormden een steen des aanstoots. Vanaf 1970 nam Commentary, waar Podhoretz nog tot 1995 aan het roer zou staan, radicaal stelling tegen het linkse levensgevoel.
Bekering De groep rond Podhoretz kreeg de naam 'neoconservatieven'. Spraakmakende intellectuelen, vooral uit New York, die aanvankelijk sympathie koesterden voor linkse ideeën, maar door schade en schande wijs werden. Zij maakten de geest rijp voor de contrarevolutie onder Ronald Reagan. De Republikeinse voorman zou medewerkers van het blad aantrekken en zich laten inspireren door hun denkbeelden.
Dat zijn bekering tot rechts hem een hoop vrienden kostte, liet Podhoretz min of meer koud. Hij ervoer het afzweren van de verouderde linkse ideologie als een bevrijding en genoot met volle teugen van de greep op de werkelijkheid die zijn nieuwe inzichten hem verschaften.
Inschikkelijkheid Zo’n belangrijk inzicht was het besef dat het communisme een geweldige bedreiging voor vrijheid en democratie inhield. Onvermoeibaar zou Podhoretz in de jaren zeventig en tachtig waarschuwen voor wat hij ‘the culture of appeasement’ noemde, het virus van de inschikkelijkheid.
Nog altijd kon worden geleerd van de smadelijke afgang van de Britse premier Neville Chamberlain, die dacht het in München met de nazi’s op een akkoordje te kunnen gooien.
De les van 1938 was dat in een vroeg stadium front moet worden gemaakt tegen de agressie van een expansionistische totalitaire mogendheid, aangezien de gevolgen van een toegeeflijke houding in de strijd van de democratie tegen dictatuur onvermijdelijk gruwelijk zijn.
Vietnam Met lede ogen zag Podhoretz hoe zijn landgenoten verlamd dreigden te raken door het Vietnam-syndroom en, uit angst voor imperialistisch te worden versleten, niet meer overal ter wereld een vuist durfden te maken tegen het communistische gevaar. Voor gevoelens van schaamte over de interventie in Vietnam bestond volstrekt geen reden, legde hij uit in het overtuigende boek Why We Were in Vietnam (1982).
Als de Amerikanen zich hadden laten leiden door eigen – economische – belangen, waren ze lekker thuisgebleven; de kosten van militair ingrijpen stonden immers in geen verhouding tot het mogelijke profijt.
Het moreel eenvoudig te rechtvaardigen besluit te interveniëren vloeide voort uit het politieke idealisme van Washington, dat Zuid-Vietnam had willen behoeden voor de verschrikkingen van het communistisch totalitarisme.
Spanning Toen de communisten eenmaal verslagen waren, diende zich een nieuwe vijand aan: het islamitisch fascisme. In World War IV (2007) probeerde Podhoretz aannemelijk te maken dat na de Amerikaanse overwinning in de ‘Derde Wereldoorlog’ (de strijd tegen het rode gevaar) het gevecht moest worden aangegaan met de radicale variant van de islam.
Podhoretz was ook een fervente voorstander van de Amerikaanse interventie in Irak. Het geloof in nut en noodzaak van een idealistische kruistocht in de hele wereld vervreemdde hem overigens van andere, meer isolationistische conservatieven.
Zij wezen op de religieuze en etnische complicaties in een regio als het Midden-Oosten. En ze signaleerden, niet ten onrechte, dat er in het denken van neoconservatieven als Podhoretz een wezenlijke spanning bestond tussen de overtuiging dat de samenleving niet als een soort bouwpakket geconstrueerd kan worden enerzijds en de zeer hooggespannen verwachtingen over de heilzaamheid van radicale ingrepen in verre gebieden anderzijds.
Burgerlijk Podhoretz heeft zeker niet alleen over buitenlandse politiek geschreven. De schade die de sixties in zijn ogen hebben aangericht, manifesteerde zich juist vooral in de eigen samenleving.
Niets zag hij in de genotzucht die sinds het eind van de jaren zestig om zich heen greep, niets in de verregaande seksuele vrijheden, niets in de ondermijning van autoriteiten, niets in de feministische beweging die volgens hem vrouwen duwde in de rol van slachtoffers met automatisch recht op een voorkeursbehandeling.
Ook hier speelden persoonlijke ervaringen weer een rol. Zoals het feit dat hij samen met de schrijfster Midge Decter een gezin vormde. 'Als je tienerdochters hebt, word je haast vanzelf conservatief,' vertelde Podhoretz in 2007 in een interview met Elsevier. 'Dan besef je de waarde van de klassieke burgerlijke waarden en normen.'
In de Waalse stad Dinant is woensdag een steiger bij de rivier de Maas ingestort. Het platform bezweek onder het gewicht van 200 tot 300 mensen die erop stonden. Tientallen mensen kwamen in het water terecht. Volgens de burgemeester van de Belgische plaats zijn er geen slachtoffers gevallen, maar de hulpdiensten controleren nog of niemand in het water ligt.
Toeschouwers bieden hulp Burgemeester Richard Fournaux stond op de oever van de Maas toen de steiger het begaf. Brandweer en ziekenwagens waren snel ter plaatse, toeschouwers sprongen in het water om hulp te bieden en ook duikers grepen in.
Op de medische noodpost meldden 33 mensen zich. De helft had lichte kneuzingen, de overigen waren in shock. Een zwangere vrouw werd uit voorzorg naar het ziekenhuis gebracht voor controle.
Festiviteiten worden voorgezet De steiger brak rond 17.00 uur in tweeën onder het gewicht van toeschouwers van de 30ste internationale Badkuipen Regatta op de Maas. 'De steiger kon de grote toeloop niet aan', zei Fournaux. De festiviteiten worden ondanks het incident voortgezet. Vanavond worden de prijzen uitgereikt, waarna het evenement met een bal wordt afgesloten.
Voor het tweede jaar op rij is de Australische stad Melbourne op de eerste plaats geëindigd in het klassement van ‘s werelds meest leefbare steden van de Economist Intelligence Unit. Australië doet het samen met Canada erg goed, want naast Melbourne staan ook Perth, Sydney en Adelaide in de top 10. De Canadezen hebben met Vancouver, Toronto en Calgary drie steden in de top 10.
Vancouver behoudt zijn derde plaats, ondanks dat de stad vorig jaar grote rellen kende bij afloop van de Stanley Cup.
De rangschikking klasseert de steden volgens 5 deeldomeinen die gebaseerd zijn op 30 criteria waaronder stabiliteit, gezondheidszorg, cultuur, milieu, infrastructuur en opleiding.
Karakteristieken voor goedscorende steden zijn hun gemiddelde grootte, hun ligging in de ontwikkelde wereld en een lage bevolkingsdichtheid. Dat betekent dat deze steden kunnen genieten van de nabijheid van zowel culturele als recreatieve attracties, maar met lagere misdaadcijfers en minder infrastructuurproblemen dan in steden met grotere bevolkingsaantallen.
Opmerkelijk genoeg rangschikken slechts twee Europese steden bij de top 10: Wenen en Helsinki. De meest leefbare Amerikaanse stad is dan weer Honolulu op plaats 26. De Amerikaanse steden lijden al jaren onder hogere misdaadcijfers en enorme verkeersproblemen. De minst leefbare steden zijn Lagos (Nigeria), Port Moresby (Papoea-Nieuw-Guinea) en Dhaka (Bangladesh)
Lagos (Nigeria)
De top tien van de meest leefbare steden:
1. Melbourne 97.5 (Australië) 2. Vienna 97.4 (Austria) 3. Vancouver 97.3 (Canada) 4. Toronto 97.2 (Canada) 5. Calgary 96.6 (Canada) 6. Adelaide 96.6 (Australië) 7. Sydney 96.1 (Australië) 8. Helsinki 96.0 (Finland) 9. Perth 95.9 (Australië) 10. Auckland 95.7 (Australië
Soms had ik ineens genoeg van de loden hitte in volle Spaanse zomer en stapte in mijn snelle Alfa Romeo en reed duizend kilometer naar de bergen in Zwitserland of naar de Franse Vogezen waar ik urenlang wandelde in de kille, druilerige regen tot ik verkleumd en tot op het bot doorweekt terug naar de zon van Spanje reed, helemaal tot in Extremadura in het zuidwesten dat vooral bekend is voor zijn paprika of pimentón en varkenspoten die als ‘ham’ of ‘Ibérico’ worden verkocht. Blijgezind zette ik mij op een terrasje onder een citroenboom en bestelde een flesje koud bronwater, bruisend, plus een tortillina, brood met queso en een dubbele espresso, hete melk apart. Ik was in een filosofische bui en vervloekte mijn grootste tekortkoming als mens: dat ik nooit aan de toekomst dacht, niet van mijzelf en niet van de mensen om mij heen, ik leefde heel erg hier en nu, aquí y ahora, waardoor ik onvergeeflijke fouten maakte.
Om de tijd te doden, kocht ik in een plaatselijke kiosko een boekje van Simenon in het Spaans, El fondo de la botella, de bodem van de fles, Cuando las lluvias torrenciales de julio llenan el cauce del río... en ging opnieuw onder mijn citroenboom zitten en bladerde in het pocketje van de grootste Belgische schrijver aller tijden, geboren in Luik in het begin van de vorige eeuw.
Ik zei het al, ik was in een filosofische bui en praatte tegen mijzelf. “Toen Simenon twintig jaar was,” zei ik, “vervulde hij zijn legerdienst in de buurt van Antwerpen, in een kazerne in Mortsel.” — Een kazerne ? In Mortsel ? “Afgebroken,” zei ik, “of verwoest door vliegende bommen. Simenon werd wereldberoemd als schrijver maar nog wereldberoemder toen hij bekende dat hij met tienduizend vrouwen naar bed is geweest.” — Vrouwen kosten geld. “Ach,” antwoordde ik, “Simenon was rijk, hij woonde in een kasteel...” — Simenon is toch die schrijver met zijn pijp ? Ik antwoordde niet op mijn vraag. “Voor ik aan mijn tienduizendste vrouw zit,” zuchtte ik, “moet er nog veel water door de zee vloeien.” —Haha, ja, maar jij bent Simenon niet, hé? Nee, dacht ik, ik ben Simenon niet, da’s waar, de enige pijp die ik ooit heb gerookt, hangt in mijn broek.
Ik zuchtte nog maar eens. Volgens statistieken telt Spanje het hoogste werkloosheidscijfer in Europa en toch zijn de pimentón en varkenspoten, de bacalao al pil pil en crema catalana even lekker als vroeger en schijnt alle dagen de zon, zelfs ’s nachts. Mijn eigen dolle gedachten maakten mij stomdronken. Spanje was overal, in het brood dat ik at, in de koffie die ik dronk en misschien, wie weet, werd ik voor het eerst in mijn leven stomdronken na het nuttigen van een boterham met kaas.
Ik begrijp mijzelf niet, ik begrijp de wereld niet.
18-08-2012
Wij zijn er voor u, ook als het te heet is.
De zwarte mannekes die in het land B verblijven(en dat zijn er elke dag meer) zijn blij dezer dagen : we zitten met zijn allen precies in Afrika, alleen zijn er geen wilde dieren en is er verfrissing genoeg. Er zijn nog enkele verschillen maar die kent u.
Morgen zondag stijgt het kwik nog een ietsje meer, zegt de Weerman. Onze medeburgers die momenteel in de Zuiderse miserielanden vertoeven, hebben het beslist niet beter dan wij. Wij hebben lang genoeg gezeurd en gevloekt de voorbije maanden toen we met temperaturen van rond de 15 graden smeekten om wat zon en warmte. En nu is het zover.
Veel bewegen zit er niet in en wij verplaatsen ons zeker niet naar de Vlaamse kust op zoek naar enige afkoeling. Wij willen in onze eigen leefomgeving ook eens kunnen puffen. En rond zes uur in de ochtend een wandelingetje maken.
Gelukkig is er onze 0000 zender die ons op de hoogte houdt dat morgen de rampadam afgelopen is. Het zal er weer stuiven in de loop van deze warme dag. Wij hadden ons voorgenomen om morgen ook maar eens een dagje te staken maar we merken aan onze bezoekersstatisteken dat vele lezers klaarblijkelijk thuis blijven, dit in tegenstelling tot andere weekenddagen. Vooral zaterdag en zondag tellen wij al jaren de minste bezoekers per dag. Dus zijn we moreel verplicht om zondag voor het nodige leesvoer te zorgen.
Er zijn niet veel zekerheden meer in dit leven maar op Angeltjes kan u (dikwijls) rekenen.
Ray
IJsberg stort in
.
Cool Flanders - Gaston Durnez
Cool Flanders
De Vlaming woont nu in Flanders
in een Loft met een Kitchen en Bar,
met de Kids van zijn nieuwe Lover
en zijn eigen “Nearly New Car.”
en Privacy heet nu zijn vrijdom
en Sound maakt nu zijn lawaai
en Cool is nu wat hij leuk vindt.
Als hij groeten wil, roept hij “Haai!”
In de Business als Sales Manager
in een tweedelige grijze Outfit
op zijn maat gemaakt door zijn Tailor
verkoopt hij dure Bull Shit.
(foto Roger Knaepen tijdens Uitreiking Nestor prijzen in Herentals op 20 augustus 2011)
Elio Di Rupo is inderdaad tweetalig
.
Dirk Denoyelle tijdens het 75ste Zangfeest en hieronder de echte.
Razende moslima dring VB-secretariaat Kortrijk binnen en scheurt affiche
Met aanhangers van de godsdienst van vrede en tolerantie is het leven onvoorspelbaar, steeds vol verrassingen en heel dikwijls onthutsend simpel en dom.
Neem nu wat vrijdagmiddag gebeurde aan het Vlaams Belang secretariaat van Kortrijk. Omdat er een camera hangt, kunnen we u de feiten vertellen én bewijzen. Aan het raam langs de binnenkant hangt ondermeer een affiche van een moslima in bikini, een ode aan de schoonheid van de vrouw, zeg maar. Nu het verhaal aan hand van de beelden.
De camera registreert een moslima met een hijab, een kinderwagen en een jongetje aan de hand. Ze stapt voorbij, keert even later terug op haar stappen en belt aan. Een jongeman (de regiosecretaris) opent de deur en de vrouw laat haar beide kinderen alleen achter op straat en stapt resoluut de kamer in. Wat daar gebeurt, weten we niet, maar een flits later keert ze terug met een stuk verfrommeld papier in de hand. Ze heeft de affiche van haar bikini-collega weggescheurd en stapt op.
De regiosecretaris, enigszins verbouwereerd (hij tikt tegen het hoofd in de richting van de vrouw) maar toch alert genoeg, loopt haar na en even later verschijnt hij terug met een stuk van de afgescheurde affiche. Er ontstaat duidelijk een oplopend gesprek tussen beiden. De vrouw roept de ganse tijd (in het Frans) : "Ceci, n'est pas l'islam" en ze heeft in het vuur van haar woede de regiosecretaris bij de arm vast. Mag dat wel, (zeker tijdens de ramadan), een vreemde man aanraken ? Was zij opgewonden geraakt door de aanblik van de vrouw in bikini ? Zag zij wellicht in de blonde VB-er een aantrekkelijke man die haar lichamelijke verlangens kon blussen ? Het schijnt dat er nogal wat heren behorend tot de islamstand, weinig weet hebben dat ook dames wel eens wat willen. Daar gaat het echter niet om. (Maar wij kruiden graag onze stukjes met pittige details uit de keuken van de erotica, omdat velen dat graag lezen).
Dit incident is tekenend voor de mentaliteit die heerst bij vele moslimmers die zeer beperkt van geest zijn. Hoe kan het ook anders, met hun abominabele schooluitslagen en hun geloof, dat de koran alle kennis van de wereld bevat. Ver loop je daar niet mee. VB heeft klacht neergelegd maar dat is vooral een principiële zaak. Ook al weet men intussen plusminus waar de vrouw woont, veel actie zal er niet plaatsvinden. En voor de kientjes die met de krijgsmoeder op stap waren, is dit een mooi voorbeeld om later de rangen van jongeren te vervoegen die de pest hebben aan zichzelf maar helaas ook aan onze wereld die alles doet om de krullebollen een behoorlijk leven te bezorgen.
