De vliegende reporter van Geen Stijl, Rutger Castricum,  bevindt zich in Uruzgan, waar het Nederlandse (en belgische) militaire kamp gevestigd is.  Tegen 5 januari moeten nog een aantal belgen opgestuurd worden. Door de regeringscrisis is er echter geen duidelijkheid of dit administratief wel kan. Ho ja, en we hebben ook geen dikke generaal die verantwoordelijk is voor het belgische leger. Die benoeming is al maanden in betwisting.   Geen zorgen echter : we hebben nog steeds een zatte minister, althans nu zondag rond 18 uur. België, ons moderne land, waar wij trots op zijn.  U toch ook ? Enkele foto's weggeplukt van www.geenstijl.nl

Fijne wandeling in de open natuur.

Vliegende reporter Rutger Castricum lacht als de klassieke boer met tandpijn - Op de achtergrond dames in modieus hel-  en elegant donkerblauwe kleding.

 In de straten van een Afghaans dorp heeft deze Taliman of Taliban alleszins een oranje jurk aangetrokken om de Nederlandse militairen te overtuigen van zijn goede wil. Maar ja, zeker ben je nooit.

 Opgedragen aan Wim, die hoopt op een ontmoeting met een echte ET (geen Ersatz uit het Waasland) als dank voor zijn vele technische ingrepen voor Angeltjes.

Tegen lichtsnelheid naar het einde, dat ook het begin is,  van het heelal

“Alle Palestijnse strijders en alle vrome mensen in de islamitische wereld zijn verplicht de weerloze vrouwen, kinderen en mensen in de Gazastrook te helpen op elke mogelijke manier. Wie gedood wordt in dit legitieme verweer wordt beschouwd als een martelaar”, aldus Khamenei voor de Iraanse televisie.

In de Gazastrook zijn al diverse aanvallen uitgevoerd. Hamas is ondertussen aan het terugschieten en heeft een aantal Israëlische doelen geraakt. Israël dreigt met een grondoffensief.

@ Spitsnieuws

 

“Als wij terroristen vlak over de grens in België of Duitsland hadden die Maastricht of Breda met raketten bestookten en een bestand staakten” zou Wilders, als hij minister van Defensie was, precies hetzelfde hebben gedaan als Israël.

Wilders wijst erop dat de Palestijnen zelf Hamas hebben gekozen in verkiezingen. Hij vindt dat Israël het recht heeft zich te verdedigen. “De aanleiding is blinde haat. Daar helpt helaas geen dialoog tegen. Als je volk en land in zijn bestaan wordt bedreigd en beschoten door terroristen, schiet je terug”.

Israël heeft Wilders betreft groot gelijk: “Knikker de hele bende maar de Sinaï in.

@ de Telegraaf

De koning had geen beter keuze kunnen maken : Herman van Rompuy is niet een man uit één stuk maar uit vele stukken.  Jaren weigert hij om premier te worden, na een halfuur babbelen met de koning, aanvaardt hij het eerste-ministerschap.  Bravo ! De reacties in Wallobrux zullen enthousiast zijn.  Na de federale verkiezingen die gewonnen waren door de CD&V heeft deze partij niets bereikt.  De enige winnaars zijn telkens de franstaligen.

Op de vraag van de heer Annemans waarom zijn foto hier prijkt is het antwoord : Omdat wij op u rekenen, Gerolf.

De Heer Lulfried Martens wilde per se klaar komen met zijn keuninklijke verkànningsopdracht voor zondagavond, want hij moet optreden met zijn vrouwtje als Pappenheimer in het populaire Woestijnvisprogramma.  Dus het was : haasten geblazen.  Hij kon zelfs niet bij de keuning blijven om een spaghetti-bolognese  naar binnen te spelen. 

De keuning heeft Herman van Rompuy bij zich geroepen, en zal deze voor zijn verantwoordelijkheid stellen.  Heel het land kijkt ademloos toe : zal de charismatische grapjas die de Kamer voorzit als een Chinese Mandarijn, ingaan op de smeekbedes van de keuning ? U verneemt het in de komende uren.

Mocht er geen compromis bereikt kunnen worden, is er nog een ontsnappingsscenario : de keuning zou alsdan beroep doen op Baron Surlet de Chokier die in het verleden al meermaals in de bres is gesprongen voor het keuninkrijk.

Baron Surlet de Chokier : in het verleden meermaals redder van het Vaderland

Israël : Misdaad tegen de mensheid

Turkije in actie :

Tientallen Vlaams Belangmandatarissen delen vandaag in winkelstraten en bij supermarkten 500.000 winkelwagenmuntjes en pamfletten uit om de burgers er op te wijzen, dat in een zelfstandig Vlaanderen er vanzelfsprekend meer budgettaire ruimte is voor een politiek die de koopkracht stimuleert. De franstaligen zijn grote jongens en meisjes die goed kunnen schelden en op eigen verwaande benen staan in hun glorieuze land vol hangmatten.  Voor de rest kan het ons niet schelen welk figuur belgië verder naar de ondergang zal begeleiden als eerste-minister... De zwakke politici van de meerderheid tonen weer eens aan, dat zij veel meer bezig zijn met zichzelf dan met "de mensen".

Laat ons nog even boven de valreep van het oude jaar met de vinger wijzen naar de ongeschiktheid van moslimgebruiken in onze Westerse contreiën. We zijn dit verplicht aan onze reputatie.

Het verhaal speelt zich af in de omgeving van de Manchesterstan, alwaar de erg mooie Sahar Daftary, een jonge vrouw die de titel veroverde van "Het gezicht van Azië" van een appartementsgebouw van twaalf verdiepingen naar beneden viel. Moord, ongeval of zelfmoord ?  De politie onderzoekt.

De moslimvrouw was vorig jaar getrouwd in Engeland met natuurlijk een man van hetzelfde geloof.  Ha ja, de anderen zijn ongelovige honden. En wie trouwt er met een hond, behalve een teef ? En zo ziet zij er niet uit.  Helaas voor de mooie Sahar, haar uitverkorene bezat al een vrouw maar dat was hij vergeten te vertellen.  Je kan niet aan alles denken als je verliefd bent. Toen de waarheid uitlekte, brak er zwaar onweer uit en het mooie vrouwtje kwam nog eenmaal naar huis om haar spullen op te laden, toen ze dus ongelukkig ten val kwam.

Volgens moslim-parlementsleden uit het Verenigd Koninkrijk vinden dergelijke huwelijken heel dikwijls plaats, zonder dat de vrouwen er weet van hebben dat ze in een tweedehandsval gelokt worden door een passionele Driftmans. Als de Britse wetgever erin toestemt dat eerlang de sharia van toepassing zal zijn in de UK voor moslims, dan worden de vrouwen compleet overgeleverd aan de achterlijke en discriminerende uitspraken die de koran vermeldt over de verhouding man-vrouw.

De halve garen van links en groen ontkennen vanzelfsprekend deze helaasheid der dingen.

Ray

Laura Zuniga, Mexicaanse schoonheidskoningin

Er zijn van die melodieën die we kennen maar die je nooit meer hoort. Dit is er zo een : de Schaatsenrijderswals door Emile Waldteufel. Een opname uit circa 1940 door het NBC Symphony Orchestra, gedirigeerd door Arturo Toscanini.  Wat zal die de musici weer uitgekafferd hebben.

De zon schijnt zo hard dat ze bijna op de aarde valt, er is geen wolk meer te bespeuren, de ozonlaag heeft het opgegeven en bekent ootmoedig dat ze enkel maar een gat is en de atmosfeer rond de aardschil puft en blaast onder de eigen druk.

Hoe alle elementen zich ook inspannen om Al Gore gelijk te geven en het Noordelijk Halfrond in lichterlaaie te zetten, de Vriezeduivel is hier niet weg te branden. Vandaag wordt er geschaatst, niet alleen over de kunstmatige ijspistes op de zwierige tonen van liedjes die het cordon sanitaire respecteren maar ook over de natuurlijke plassen en venen. Op de vele Kerstmarkten in Vlaanderen, die de recessie een neus zetten en de Glühwein enkel met rantsoenzegeltjes kan gekocht worden ter beteugeling van de dronkenschap, blijven de slenterende voeten ijskoude klopmpjes.

De winter vermomt zich als een zomerse vakantiedag onder nul. Celsius en Fahrenreit laten niet met zich spotten. Hun barometers zijn niet te koop.  Kerels van de ouwe stempel, die lak hebben aan gesubidieerd kwik.

De parallellen tussen de weersomstandigheden en  het politieke klimaat in het land B zijn verrassend.  Het land B is de natie die al bijna 180 jaar het land VL bezet en nog steeds even onbemind is. B spant zich even onverdroten in als Laura om warmte op te wekken maar veroorzaakt alleen kilte. 

Sedert enkele dagen staat een man die zich met een Peugeot  laat rondrijden te roepen tegen journalisten vanop een gehavende binnenkoer die eens grandeur moet bezeten hebben, dat hij op "verkànning tràkt en dat het een àrg moeilijke opdracht is". De man moet het land redden en de gebroken vaas van de regering aan mekaar kleven met stukjes tensoplast. 

Die man komt ons zeer bekànd voor. Speelde hij niet mee in een feuilletonreeks van de BRT, tientallen jaren geleden ? De Bossen van Vlaanderen ?  Of de Heren van ZIchem ? Neen, het was "Beschuldigde, sta op" en hij werd elke week veroordeeld maar kwam telkens terug : een recidivist, quoi.  En nu zovele jaren later, staat hij er weer, een beetje verouderd, maar behoorlijk opgelapt en hij spreekt nog net hetzàlfde. 

De politici roepen telkens ze naar het paleis gaan "Leve de Keuning" en terwijl loeren ze rond naar de nooduitgang.  Niet om de sire te evacueren, voor zichzelf. En voor hun partij.

De Vlaams-nationalisten staan erbij en kijken met verwondering naar het stelletje beunhazen, van wie elke dag meer en meer blijkt, dat het onhoudbaar is om zonder principes een land bij mekaar te houden en doorheen stormachtige crisissen te loodsen. Bezetters hebben nog nooit in de geschiedenis hun dominantie weten te behouden. In het land B duurt het érg lang maar het einde is in zicht.

Als de zomer aanbreekt, in de maand juni, zullen wij de zonnewarmte echt voelen.  En indien niet, wij hebben tijd.  Wij zijn als het klimaat : niet te beïnvloeden door prietpraat.

Ray

Het Overijsselse dorp Haaksbergen probeert zondag 28 december voor de derde achtereenvolgende keer de marathonprimeur in de wacht te slepen. Dit heeft de KNSB zaterdag laten weten.

Voordat de wedstrijd officieel zal worden bekrachtigd, moet het ijs voldoen aan de strenge eisen van de KNSB. Of Haaksbergen de benodigde drie centimeter ijs heeft liggen, zal zondagochtend blijken bij de laatste keuring.

Haaksbergen is het verst in de voorbereiding van de eerste marathonwedstrijd. Als de plaatselijke IJsclub morgenochtend de benodigde hoeveelheid ijs heeft, dan zijn ze zeker van de primeur.

IJs en wederdienende zullen de dames zondag het eerst op het ijs verschijnen en wel om 19.00 uur. De heren Top-divisie zullen starten om 20.00 uur.

De ijsvloer in Haaksbergen was zaterdagochtend 2,5 cm. Naar verwachting ligt er morgenochtend vier tot vijf centimeter. Om 9.00 uur zal de KNSB de vloer opnieuw keuren.

http://www.blikopnieuws.nl/bericht/89349

Ferre Grignard (Antwerpen, 13 maart 1939, 8 augustus 1982) was een Vlaams zanger. Hij verwierf faam tijdens de jaren '60 met nummers als "Ring, Ring, I've Got To Sing" en "My Crucified Jesus".

Hij werd geboren in een burgerlijk milieu waar hij later weinig mee te maken zou willen hebben. Toen hij eind jaren '50 kunstonderwijs ging volgen, kreeg hij bekendheid in de Antwerpse artiestenwereld. Niet omdat zijn schilderijen nu zo goed verkochten, integendeel, maar omdat hij zichzelf gitaar had leren spelen en zong als een witte neger. "Hij heeft de blues, al spreekt hij geen woord Engels."

In 1964 werd hij ontdekt door platenbaas Hans Kusters, en Grignard brak snel door met de hit "Ring, ring, I've got to sing". Met zijn hippie-achtige imago, zijn lange haar en nonchalante uiterlijk, werd hij de Boudewijn de Groot van Vlaanderen.

Hoogtepunt was een optreden in Olympia in Parijs. Kort daarop klaagde hij de Franse vedette Johnny Halliday aan, die een bewerking had gemaakt van zijn tweede hit "My crucified Jesus". Het plagiaat zelf kon hem niet zoveel schelen, wel het feit dat Halliday er een tekst op had gemaakt, die beledigend was tegenover hippies in het algemeen en Grignard in het bijzonder.

Grignard leefde overeenkomstig zijn imago: wild en nonchalant. Dat deed zijn carrière geen goed. De fans waren hem snel vergeten en Grignard werd weer cafézanger. Vlak voordat hij in 1982 aan keelkanker zou overlijden, probeerde hij een come-back te maken, "met beklemmend werk, indringend als een lange doodskreet".

Omdat hij vaak in het Antwerpse jazzcafé "De Muze" zat, hangt er ook nu nog steeds een groot portret van Grignard aan de muur.

Tekst : Wikipedia

“Hoe verdwijnt een beschaving, hoe verdwijnt de democratie? Democratie kun je niet invoeren, democratie moet te verwerven”. Eén van de vele treffende opmerkingen van mevrouw Marcia Luyten in haar boek Ziende blind in de sauna, waarin ze met veel verve waarschuwt voor een Afrikanisering van Nederland – en bij uitbreiding van Vlaanderen en Europa. Nederland gaat steeds meer op Afrika lijken, schrijft ze.

Om de lezer vooraf toch al dit mee te geven: het boek gaat niet over de bedreiging vanwege immigranten, vanwege asielzoekers. Mevrouw Luyten is begonnen als een overtuigde telg van het multiculturele, progressieve kamp, al heeft ze ondertussen en gaandeweg een aantal van haar linkse standpunten bijgesteld. Neen, dit boek gaat over Nederlandse (Westerse) instellingen en instituties die door een kortetermijndenken in de politiek en de economie, die door een inhalige moraal, door uitholling van de moraal en door misbruikt vertrouwen ten onder dreigen te gaan, en die hierin steeds meer beginnen te lijken op Afrika.

Marcia Luyten (geboren in 1971) is journaliste, cultuurhistorica en econome, ze schrijft voor verschillende kranten en woonde van 2001 tot 2003 in Rwanda, en sinds 2007 in Oeganda. Ze kent de Afrikaanse cultuur vrij goed en beseft dus maar al te goed de draagwijdte van haar woorden. En hoewel ze zich blijft opstellen als een ‘progressief’ auteur, merkt men op elke bladzijde de sterke (soms onmerkbare trouwens) invloed van overtuigd conservatieve denkers als Dalrymple, die in zijn kritiek op het links-libertaire al wees op hun verpletterende verantwoordelijkheid in het ontkennen van elke publieke moraal. Mevrouw Luyten haalt Joep Dohmen aan: “Waarden als identiteit, individualiteit en vrijheid veronderstellen dat het individu door de samenleving een zekere morele vorming heeft ondergaan”.

Zo roept ze op “de vrijheid en de eigenzinnigheid te veroveren op de fanatiekelingen die zich in de jaren 60 van vorige eeuw hebben toegeëigend maar die daaraan behalve de emancipatie vooral één dimensie hebben: die van de permissiviteit”. Ze lijkt de politieke en metapolitieke rechterzijde na te zeggen dat “alles kan, alles mag” een deel van het probleem van Europa, van Vlaanderen en van Nederland is.

Over economie – toch wel zéér actueel, meen ik – schrijft Luyten heel treffende zinnen neer, vooral over het korte termijn winstbejag van aandeelhouders in multinationals, over de kip met de gouden eieren. En ook hier weer de parallel met Afrika: “Het aanstekelijke, bewonderenswaardige ‘leven in het moment’ van Afrika heeft een schaduwzijde: het maakt van armoede een gesloten cirkel”.

Niet alleen de economie, maar ook de politiek is ‘verafrikaniseerd’. Afrika kent vooral een politiek van aanhankelijkheden. Maar ook in Europa groeit het cliëntelisme sterk. Het gaat in de politiek – ook in België, ook in Nederland – steeds minder om politieke programma’s, om ideeën. Macht in Afrika dient vooral en bijna uitsluitend om de eigen achterban goed te verzorgen. Is dat het lot dat de politiek in Europa te wachten staat? Maar lees ook haar bladzijden over de massamediacultuur, lees haar vernietigend oordeel over allerlei schoolse experimenten!

Dit boekje van Marcia Luyten is echter geen programmabrochure van een politieke partij. Mevrouw Luyten schrijft met veel schroom, té veel schroom allicht, over de uitwassen van de multiculturele maatschappij. Maar toch is ook bij haar het taboe, om er liever niets over te schrijven dan slecht, gevallen. Zo noteert ze: “Toen een delegatie van het Nederlands Centrum voor Terrorismebestrijding het Amsterdamse stadsdeel Bos en Lommer bezocht, na de moord op Van Gogh, keken de bezoekers op van de hoeveelheid schotelantennes die er als geraniums balkons sierden”. Inderdaad, onze maatschappij is niet weinig verkleurd, mevrouw Luyten.

Het zal niemand verbazen dat geregeld wordt verwezen naar stevige Nederlandse conservatieve filosofen als Kinneging. Toch wil mevrouw Luyten verder door het leven als progressief auteur, niet zonder de arrogantie van links er stevig van links te geven. “Terug naar dat karakter (als een van de bouwstenen van een gezonde samenleving). Welke karaktereigenschappen zijn daarvoor nodig? Een schets van zo’n persoonlijkheid is niet ongevaarlijk. Voor je het weet, word je in een hoek gezet waar je niet wil zijn – bijvoorbeeld die van de conservatieven – want dat is wat sommige linkse mensen graag doen met andere linkse mensen die het over cultuur en moraal hebben”. Jaja, de verdraagzaamheid van links is een mooi ding...

Dit boek – maar dat had u al begrepen, beste lezer – bevat zeer veel stof tot nadenken. Veel introspectie in een maatschappij die wat ver in de ene richting is doorgeschoten. Marcia Luyten brengt noodzakelijke correcties aan.

Ziende blind in de sauna, 220 pagina’s Uitgeverij: Lemniscaat, Rotterdam 2008.

http://www.politiek.net/iskander

De afgelopen jaren is er veel te doen geweest om de bouw van de moskee, waarvan de eerste steen bijna vijf jaar geleden werd gelegd. Zo hield de omvang van het gebouw de gemoederen lang bezig. Het gebedshuis krijgt een koepel van 25 meter hoog en minaretten van 50 meter hoog.