De Heer Lulfried Martens wilde per se klaar komen met zijn keuninklijke verkànningsopdracht voor zondagavond, want hij moet optreden met zijn vrouwtje als Pappenheimer in het populaire Woestijnvisprogramma.  Dus het was : haasten geblazen.  Hij kon zelfs niet bij de keuning blijven om een spaghetti-bolognese  naar binnen te spelen. 

De keuning heeft Herman van Rompuy bij zich geroepen, en zal deze voor zijn verantwoordelijkheid stellen.  Heel het land kijkt ademloos toe : zal de charismatische grapjas die de Kamer voorzit als een Chinese Mandarijn, ingaan op de smeekbedes van de keuning ? U verneemt het in de komende uren.

Mocht er geen compromis bereikt kunnen worden, is er nog een ontsnappingsscenario : de keuning zou alsdan beroep doen op Baron Surlet de Chokier die in het verleden al meermaals in de bres is gesprongen voor het keuninkrijk.

Baron Surlet de Chokier : in het verleden meermaals redder van het Vaderland

Israël : Misdaad tegen de mensheid

Turkije in actie :

Tientallen Vlaams Belangmandatarissen delen vandaag in winkelstraten en bij supermarkten 500.000 winkelwagenmuntjes en pamfletten uit om de burgers er op te wijzen, dat in een zelfstandig Vlaanderen er vanzelfsprekend meer budgettaire ruimte is voor een politiek die de koopkracht stimuleert. De franstaligen zijn grote jongens en meisjes die goed kunnen schelden en op eigen verwaande benen staan in hun glorieuze land vol hangmatten.  Voor de rest kan het ons niet schelen welk figuur belgië verder naar de ondergang zal begeleiden als eerste-minister... De zwakke politici van de meerderheid tonen weer eens aan, dat zij veel meer bezig zijn met zichzelf dan met "de mensen".

Laat ons nog even boven de valreep van het oude jaar met de vinger wijzen naar de ongeschiktheid van moslimgebruiken in onze Westerse contreiën. We zijn dit verplicht aan onze reputatie.

Het verhaal speelt zich af in de omgeving van de Manchesterstan, alwaar de erg mooie Sahar Daftary, een jonge vrouw die de titel veroverde van "Het gezicht van Azië" van een appartementsgebouw van twaalf verdiepingen naar beneden viel. Moord, ongeval of zelfmoord ?  De politie onderzoekt.

De moslimvrouw was vorig jaar getrouwd in Engeland met natuurlijk een man van hetzelfde geloof.  Ha ja, de anderen zijn ongelovige honden. En wie trouwt er met een hond, behalve een teef ? En zo ziet zij er niet uit.  Helaas voor de mooie Sahar, haar uitverkorene bezat al een vrouw maar dat was hij vergeten te vertellen.  Je kan niet aan alles denken als je verliefd bent. Toen de waarheid uitlekte, brak er zwaar onweer uit en het mooie vrouwtje kwam nog eenmaal naar huis om haar spullen op te laden, toen ze dus ongelukkig ten val kwam.

Volgens moslim-parlementsleden uit het Verenigd Koninkrijk vinden dergelijke huwelijken heel dikwijls plaats, zonder dat de vrouwen er weet van hebben dat ze in een tweedehandsval gelokt worden door een passionele Driftmans. Als de Britse wetgever erin toestemt dat eerlang de sharia van toepassing zal zijn in de UK voor moslims, dan worden de vrouwen compleet overgeleverd aan de achterlijke en discriminerende uitspraken die de koran vermeldt over de verhouding man-vrouw.

De halve garen van links en groen ontkennen vanzelfsprekend deze helaasheid der dingen.

Ray

Laura Zuniga, Mexicaanse schoonheidskoningin

Er zijn van die melodieën die we kennen maar die je nooit meer hoort. Dit is er zo een : de Schaatsenrijderswals door Emile Waldteufel. Een opname uit circa 1940 door het NBC Symphony Orchestra, gedirigeerd door Arturo Toscanini.  Wat zal die de musici weer uitgekafferd hebben.

De zon schijnt zo hard dat ze bijna op de aarde valt, er is geen wolk meer te bespeuren, de ozonlaag heeft het opgegeven en bekent ootmoedig dat ze enkel maar een gat is en de atmosfeer rond de aardschil puft en blaast onder de eigen druk.

Hoe alle elementen zich ook inspannen om Al Gore gelijk te geven en het Noordelijk Halfrond in lichterlaaie te zetten, de Vriezeduivel is hier niet weg te branden. Vandaag wordt er geschaatst, niet alleen over de kunstmatige ijspistes op de zwierige tonen van liedjes die het cordon sanitaire respecteren maar ook over de natuurlijke plassen en venen. Op de vele Kerstmarkten in Vlaanderen, die de recessie een neus zetten en de Glühwein enkel met rantsoenzegeltjes kan gekocht worden ter beteugeling van de dronkenschap, blijven de slenterende voeten ijskoude klopmpjes.

De winter vermomt zich als een zomerse vakantiedag onder nul. Celsius en Fahrenreit laten niet met zich spotten. Hun barometers zijn niet te koop.  Kerels van de ouwe stempel, die lak hebben aan gesubidieerd kwik.

De parallellen tussen de weersomstandigheden en  het politieke klimaat in het land B zijn verrassend.  Het land B is de natie die al bijna 180 jaar het land VL bezet en nog steeds even onbemind is. B spant zich even onverdroten in als Laura om warmte op te wekken maar veroorzaakt alleen kilte. 

Sedert enkele dagen staat een man die zich met een Peugeot  laat rondrijden te roepen tegen journalisten vanop een gehavende binnenkoer die eens grandeur moet bezeten hebben, dat hij op "verkànning tràkt en dat het een àrg moeilijke opdracht is". De man moet het land redden en de gebroken vaas van de regering aan mekaar kleven met stukjes tensoplast. 

Die man komt ons zeer bekànd voor. Speelde hij niet mee in een feuilletonreeks van de BRT, tientallen jaren geleden ? De Bossen van Vlaanderen ?  Of de Heren van ZIchem ? Neen, het was "Beschuldigde, sta op" en hij werd elke week veroordeeld maar kwam telkens terug : een recidivist, quoi.  En nu zovele jaren later, staat hij er weer, een beetje verouderd, maar behoorlijk opgelapt en hij spreekt nog net hetzàlfde. 

De politici roepen telkens ze naar het paleis gaan "Leve de Keuning" en terwijl loeren ze rond naar de nooduitgang.  Niet om de sire te evacueren, voor zichzelf. En voor hun partij.

De Vlaams-nationalisten staan erbij en kijken met verwondering naar het stelletje beunhazen, van wie elke dag meer en meer blijkt, dat het onhoudbaar is om zonder principes een land bij mekaar te houden en doorheen stormachtige crisissen te loodsen. Bezetters hebben nog nooit in de geschiedenis hun dominantie weten te behouden. In het land B duurt het érg lang maar het einde is in zicht.

Als de zomer aanbreekt, in de maand juni, zullen wij de zonnewarmte echt voelen.  En indien niet, wij hebben tijd.  Wij zijn als het klimaat : niet te beïnvloeden door prietpraat.

Ray

Het Overijsselse dorp Haaksbergen probeert zondag 28 december voor de derde achtereenvolgende keer de marathonprimeur in de wacht te slepen. Dit heeft de KNSB zaterdag laten weten.

Voordat de wedstrijd officieel zal worden bekrachtigd, moet het ijs voldoen aan de strenge eisen van de KNSB. Of Haaksbergen de benodigde drie centimeter ijs heeft liggen, zal zondagochtend blijken bij de laatste keuring.

Haaksbergen is het verst in de voorbereiding van de eerste marathonwedstrijd. Als de plaatselijke IJsclub morgenochtend de benodigde hoeveelheid ijs heeft, dan zijn ze zeker van de primeur.

IJs en wederdienende zullen de dames zondag het eerst op het ijs verschijnen en wel om 19.00 uur. De heren Top-divisie zullen starten om 20.00 uur.

De ijsvloer in Haaksbergen was zaterdagochtend 2,5 cm. Naar verwachting ligt er morgenochtend vier tot vijf centimeter. Om 9.00 uur zal de KNSB de vloer opnieuw keuren.

http://www.blikopnieuws.nl/bericht/89349

Ferre Grignard (Antwerpen, 13 maart 1939, 8 augustus 1982) was een Vlaams zanger. Hij verwierf faam tijdens de jaren '60 met nummers als "Ring, Ring, I've Got To Sing" en "My Crucified Jesus".

Hij werd geboren in een burgerlijk milieu waar hij later weinig mee te maken zou willen hebben. Toen hij eind jaren '50 kunstonderwijs ging volgen, kreeg hij bekendheid in de Antwerpse artiestenwereld. Niet omdat zijn schilderijen nu zo goed verkochten, integendeel, maar omdat hij zichzelf gitaar had leren spelen en zong als een witte neger. "Hij heeft de blues, al spreekt hij geen woord Engels."

In 1964 werd hij ontdekt door platenbaas Hans Kusters, en Grignard brak snel door met de hit "Ring, ring, I've got to sing". Met zijn hippie-achtige imago, zijn lange haar en nonchalante uiterlijk, werd hij de Boudewijn de Groot van Vlaanderen.

Hoogtepunt was een optreden in Olympia in Parijs. Kort daarop klaagde hij de Franse vedette Johnny Halliday aan, die een bewerking had gemaakt van zijn tweede hit "My crucified Jesus". Het plagiaat zelf kon hem niet zoveel schelen, wel het feit dat Halliday er een tekst op had gemaakt, die beledigend was tegenover hippies in het algemeen en Grignard in het bijzonder.

Grignard leefde overeenkomstig zijn imago: wild en nonchalant. Dat deed zijn carrière geen goed. De fans waren hem snel vergeten en Grignard werd weer cafézanger. Vlak voordat hij in 1982 aan keelkanker zou overlijden, probeerde hij een come-back te maken, "met beklemmend werk, indringend als een lange doodskreet".

Omdat hij vaak in het Antwerpse jazzcafé "De Muze" zat, hangt er ook nu nog steeds een groot portret van Grignard aan de muur.

Tekst : Wikipedia

“Hoe verdwijnt een beschaving, hoe verdwijnt de democratie? Democratie kun je niet invoeren, democratie moet te verwerven”. Eén van de vele treffende opmerkingen van mevrouw Marcia Luyten in haar boek Ziende blind in de sauna, waarin ze met veel verve waarschuwt voor een Afrikanisering van Nederland – en bij uitbreiding van Vlaanderen en Europa. Nederland gaat steeds meer op Afrika lijken, schrijft ze.

Om de lezer vooraf toch al dit mee te geven: het boek gaat niet over de bedreiging vanwege immigranten, vanwege asielzoekers. Mevrouw Luyten is begonnen als een overtuigde telg van het multiculturele, progressieve kamp, al heeft ze ondertussen en gaandeweg een aantal van haar linkse standpunten bijgesteld. Neen, dit boek gaat over Nederlandse (Westerse) instellingen en instituties die door een kortetermijndenken in de politiek en de economie, die door een inhalige moraal, door uitholling van de moraal en door misbruikt vertrouwen ten onder dreigen te gaan, en die hierin steeds meer beginnen te lijken op Afrika.

Marcia Luyten (geboren in 1971) is journaliste, cultuurhistorica en econome, ze schrijft voor verschillende kranten en woonde van 2001 tot 2003 in Rwanda, en sinds 2007 in Oeganda. Ze kent de Afrikaanse cultuur vrij goed en beseft dus maar al te goed de draagwijdte van haar woorden. En hoewel ze zich blijft opstellen als een ‘progressief’ auteur, merkt men op elke bladzijde de sterke (soms onmerkbare trouwens) invloed van overtuigd conservatieve denkers als Dalrymple, die in zijn kritiek op het links-libertaire al wees op hun verpletterende verantwoordelijkheid in het ontkennen van elke publieke moraal. Mevrouw Luyten haalt Joep Dohmen aan: “Waarden als identiteit, individualiteit en vrijheid veronderstellen dat het individu door de samenleving een zekere morele vorming heeft ondergaan”.

Zo roept ze op “de vrijheid en de eigenzinnigheid te veroveren op de fanatiekelingen die zich in de jaren 60 van vorige eeuw hebben toegeëigend maar die daaraan behalve de emancipatie vooral één dimensie hebben: die van de permissiviteit”. Ze lijkt de politieke en metapolitieke rechterzijde na te zeggen dat “alles kan, alles mag” een deel van het probleem van Europa, van Vlaanderen en van Nederland is.

Over economie – toch wel zéér actueel, meen ik – schrijft Luyten heel treffende zinnen neer, vooral over het korte termijn winstbejag van aandeelhouders in multinationals, over de kip met de gouden eieren. En ook hier weer de parallel met Afrika: “Het aanstekelijke, bewonderenswaardige ‘leven in het moment’ van Afrika heeft een schaduwzijde: het maakt van armoede een gesloten cirkel”.

Niet alleen de economie, maar ook de politiek is ‘verafrikaniseerd’. Afrika kent vooral een politiek van aanhankelijkheden. Maar ook in Europa groeit het cliëntelisme sterk. Het gaat in de politiek – ook in België, ook in Nederland – steeds minder om politieke programma’s, om ideeën. Macht in Afrika dient vooral en bijna uitsluitend om de eigen achterban goed te verzorgen. Is dat het lot dat de politiek in Europa te wachten staat? Maar lees ook haar bladzijden over de massamediacultuur, lees haar vernietigend oordeel over allerlei schoolse experimenten!

Dit boekje van Marcia Luyten is echter geen programmabrochure van een politieke partij. Mevrouw Luyten schrijft met veel schroom, té veel schroom allicht, over de uitwassen van de multiculturele maatschappij. Maar toch is ook bij haar het taboe, om er liever niets over te schrijven dan slecht, gevallen. Zo noteert ze: “Toen een delegatie van het Nederlands Centrum voor Terrorismebestrijding het Amsterdamse stadsdeel Bos en Lommer bezocht, na de moord op Van Gogh, keken de bezoekers op van de hoeveelheid schotelantennes die er als geraniums balkons sierden”. Inderdaad, onze maatschappij is niet weinig verkleurd, mevrouw Luyten.

Het zal niemand verbazen dat geregeld wordt verwezen naar stevige Nederlandse conservatieve filosofen als Kinneging. Toch wil mevrouw Luyten verder door het leven als progressief auteur, niet zonder de arrogantie van links er stevig van links te geven. “Terug naar dat karakter (als een van de bouwstenen van een gezonde samenleving). Welke karaktereigenschappen zijn daarvoor nodig? Een schets van zo’n persoonlijkheid is niet ongevaarlijk. Voor je het weet, word je in een hoek gezet waar je niet wil zijn – bijvoorbeeld die van de conservatieven – want dat is wat sommige linkse mensen graag doen met andere linkse mensen die het over cultuur en moraal hebben”. Jaja, de verdraagzaamheid van links is een mooi ding...

Dit boek – maar dat had u al begrepen, beste lezer – bevat zeer veel stof tot nadenken. Veel introspectie in een maatschappij die wat ver in de ene richting is doorgeschoten. Marcia Luyten brengt noodzakelijke correcties aan.

Ziende blind in de sauna, 220 pagina’s Uitgeverij: Lemniscaat, Rotterdam 2008.

http://www.politiek.net/iskander

De afgelopen jaren is er veel te doen geweest om de bouw van de moskee, waarvan de eerste steen bijna vijf jaar geleden werd gelegd. Zo hield de omvang van het gebouw de gemoederen lang bezig. Het gebedshuis krijgt een koepel van 25 meter hoog en minaretten van 50 meter hoog.

scheiding der machten
 
 
de machten zijn gescheiden in dit land
het werd ons weer eens overduidelijk getoond
wie dit niet zag heeft op een andere planeet gewoond
er is in 't vaderland weer één en ander aan de hand
 
eenieder ziet' en niemand zegt', maar 't komt eraan
we lopen met z'n allen op de klippen
in plaats van al die profiteurs eruit te wippen
zien we nog liever Vlaanderen naar de haaien gaan
 
Van Rompuy dankt voor d' eer van eerste clown
Dehaene wordt niet meer aanveerd door vee-el-dee
Leterme heeft dan zijn verleden weer niet mee
Verhofstadt krijgt ook nog zijn verdiende loon
 
er hoeft geen scheiding meer der belgische machten
en zelfs voor mij geen splitsing meer van bee-ha-vee
maar kappen met dit apenland en weg ermee
dus opgeruimd de profiteurs en duist're krachten
 
het heeft al veel te lang geduurd, dat profiteren
aan alles komt een eind, ook aan het Vlaams geduld
de francofonen hebben lang genoeg hun zak gevuld
ze mogen zelf voortaan hun broodjes smeren
 
nu mag zich Martens weer aan Mietje wijden
terug aan de open haard met kindjes en met vrouw
hij krijgt wellicht een titel van de koning om zijn trouw
en tijd van ons,  om zijn mémoires neer te schrijven

Jos

"Komiek" Philippe Geubels haalde zich met zijn grappen in de eindejaarsconference van Canvas en Radio 1 "Het besluit", de woede op de hals van het extremistische Joodse Defensie Liga Europa. Het roept op zijn website op tot actie tegen Geubels. Vrt krijgt het op zijn beurt allicht aan de stok met het Franstalige Comité de Coordination des Organisations Juives de Belgique (CCOJB). ’What ’s in a name’, vraagt de Joodse Defensie Liga (JDL) Europa zich af op zijn website, waar Mortselaar Philippe Geubels consequent ’Philippe Goebbels’ wordt genoemd. Het heeft de speellijst van de stand-upcomedian geplaatst en de uitdrukkelijke oproep om boycotacties te ondernemen. De JDL is een controversiële extremistische organisatie, met een Amerikaanse en een Europese tak. In juni 2003 verscheen het bericht dat de JDL een vestiging in België plande, maar het bleef bij een voornemen. In Nederland is JDL wel actief.  Geubels haalde zich de woede van de JDL op de hals met een grap over de recente Hitler- rel rond het VRT-programma Plat Préféré: “Als in Antwerpen een gaslek ontstaat, zal hoofdredacteur van Joods Actueel, Michael Freilich dan het stadsbestuur aanklagen wegens provocatie?”, vroeg hij zich in zijn eindejaarsconférence af. Eerst was er sprake van dat de VRT het stuk zou schrappen uit de uitzending op kerstdag, maar het besliste dat toch niet te doen. Freilich reageert gelaten op de grap. “Ik heb de conference gezien. Zo erg vond ik Geubels’ moppen niet. Bovendien werd er met alles en iedereen gespot.” Freilich relativeert ook de mogelijke impact van de JDL-oproep. “Het is inderdaad een extremistische groepering, voortvloeiend uit de verboden Israëlische Kach-partij. Maar de aanhang is hier zo klein dat ik niet verwacht dat het daadwerkelijk tot acties zal leiden.”  Toch vermoedt Freilich dat het optreden van Geubels niet helemaal zonder gevolgen blijft. “De CCOJB, de Franstalige tegenhanger van het Forum der joodse organisaties, overweegt een juridische klacht tegen de Vlaamse openbare omroep in te dienen voor de feiten van de afgelopen dagen en maanden. De joodse organisaties in Vlaanderen vinden het voldoende hun opinie mee te delen, onder de Waalse en Brusselse joden leeft het beeld van ’de racistische Vlamingen’ veel sterker. Dat het fragment van Geubels op de website van Radio 1 te beluisteren staat onder de titel ’Arbeit macht frei’, viel bij hen in zeer slechte aarde.”  VRT-perswoordvoerster Diane Waumans had nog niets van een mogelijke klacht vernomen en kon bijgevolg niet reageren op mogelijke juridische stappen. “De druk over wat wel en niet mag, is de afgelopen tijd enorm gestegen. Ik heb zoiets nog niet meegemaakt in mijn carrière. Maar ik wijs niet met de vinger, want het protest hangt vast aan onze beslissingen. Ik kan voorlopig enkel zeggen dat de VRT vond dat Geubels grappen konden in het kader van de conference.” Geubels zelf wilde zich niet uitlaten over de nieuwe ontwikkelingen. “Ik wil het niet erger maken dan het al is”, was zijn respons. Evita BONNE @ GvA *** "De druk over wat mag en niet mag is enorm gestegen" vindt Diane Waumans.  Van wie ondervindt de 0000 die druk ? We zullen een handje toesteken : - Wat altijd mag is Vlaams-nationalisten en Vlaams Belangers belachelijk maken en verrot schelden ; ook lachen met Vlaamse tradities en gewoontes is altijd in orde. - Wat absoluut VERBOTEN ist : lachen met moslims, negers of de multiculturele maatschappij.  Schimpen op joden mag als het gebeurt door een linkse. Als een rechtse iets over de joden zegt, is hij een nazi. De vrijheid van meningsuiting staat weliswaar in de grondwet, maar is al lang aan banden gelegd door spionnenorganistaties zoals het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding. In plaats van te janken over druk zou Diane Waumans (en vooral de productieleiders van de 0000) enige kritische geest mogen ontwikkelen, om niet de eerste de beste toogzeikerd de kans te bieden Vlaanderen te teisteren met misplaatste grappen. Als je maar een rolmops bent, moet je niet op een canapé gaan liggen pochen dat je Beluga-caviar bent. Savat

 “Change”, het was het toverwoord waarmee Barack Obama de harten en de hoofden van de Amerikaanse kiezers wist te veroveren. “Verandering”, die zit er in België nog niet direct aan te komen. Verkiezingen trouwens ook niet. Dat lijkt wel de ultieme nachtmerrie te zijn voor het land. Zo roepen politici en Wetstraatjournalisten vandaag in koor. Hoe legitiem is de macht van machthebbers die alle vertrouwen kwijt zijn en schrik hebben van democratische verkiezingen?

Ook Jan Segers (Het Laatste Nieuws) merkt op dat dit land gevangen zit in vastgeroeste gewoontes. Het lijkt wel een “bejaardenhuis”, schrijft hij. “Het steunt de ‘change’ van Obama, maar staat zelfs wantrouwig tegenover elk begin van verandering en elke zweem van ommezwaai.”

Het Belgische model werkt niet meer. En dus is die ommezwaai alleen maar mogelijk als we België eindelijk begraven en resoluut kiezen voor Vlaamse onafhankelijkheid. Wie denkt dat dezelfde partijen die verantwoordelijk zijn voor de huidige crisis, plots in staat zijn om straks wel voor een krachtdadig beleid en ‘goed bestuur’ te zorgen, maakt zichzelf wat wijs. Wie gelooft nu echt dat oude krokodillen als Martens, Dehaene of Verhofstadt straks de knopen gaan ontwarren die ze zelf hebben gelegd?

België is dood. Het is tijd voor verandering. Het Vlaams Belang is de enige partij die dat lijkt te beseffen. Dat is trouwens ook de enige reden waarom we niet welkom zijn bij Albert of Wilfried. Wij laten ons niet kopen met vage nepbeloftes of Belgische ministerportefeuilles. Praatjes als “met België als het kan, zonder België als het moet” of “de Franstaligen moeten beseffen dat het anders moet met België, of het zal zonder België zijn” hebben we nu wel genoeg gehoord. Het is meer dan ooit tijd voor een eigen Vlaamse staat.

Vlaams Belang

Om uit de politieke impasse te geraken, wil het Vlaams Belang dat "de kiezers zich nu kunnen uitspreken". De partij herhaalt vandaag dan ook haar pleidooi voor vervroegde federale verkiezingen, met een gesplitst kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde.

Vragen onbeantwoord
Voor het Vlaams Belang is het onduidelijk wat de politici van de meerderheid de voorbije dagen precies gedaan hebben onder het verkennerschap van Wilfried Martens, "aangezien de meeste vragen nog steeds onbeantwoord blijven".

"Krokodil Dehaene"
Van gewoon verder regeren, dus zonder nieuwe verkiezingen uit te schrijven, kan geen sprake zijn. "Indien deze Belgische regering, die dan bovendien zou worden geleid door een Belgische krokodil van het kaliber Dehaene, gewoon verder gaat zonder meerderheid aan Vlaamse kant, blijft het communautaire status-quo behouden. Dat is zonder meer onaanvaardbaar", luidt het.

Capriolen van Leterme
De partij stelt zich ook de vraag of de Vlaamse kiezers "de capriolen van Leterme en co" zomaar zullen vergeten, als zijn naam gezuiverd zou worden door een parlementaire onderzoekscommissie, waarna hij terug op het voorplan zou kunnen treden. (belga)

***

België tot 2011 gered met brede regering