Leterme: "Vanaf april treed ik terug op voorgrond"

@ de Morgen

Ook de keuning is blij

DIT IS EEN WETENSCHAPPELIJKE TEST !

Willem Elsschot met Godfried Bomans (1946)

Of we het nu hebben over zijn proza of over zijn gedichten, voor Willem Elsschots oeuvre zijn de kenmerken identiek: beknopt, glashelder, beeldrijk, recht-voor-de-raap en een gezonde mengeling van ironie, bitterheid, leedvermaak en mededogen.

Zijn gedichten stonden aanvankelijk wel- mede door toedoen van zijn vroegere leraar Nederlands Pol de Mont- sterk onder de invloed van de Tachtigers. Hij studeerde aan het Hoger Handelsinstituut  in Antwerpen.  Gedurende deze periode was hij al geruime tijd actief als dichter. Sommige van zijn gedichten tonen aan dat Elsschot opging in het laat-romantische impressionisme van vooral Willem Kloos. Onder meer zijn gedichten als Heimwee, Regen of Zomerverlangen konden zeker de vergelijking aan met Willem Kloos en andere leden van deze beweging. Ter illustratie hierna een weergave ervan:

 Heimwee 

Ik loop te treuren

in mijmerigheid,

mijn klaaglied te zeuren

in eenzaamheid

‘K heb heimwee naar kussen,

naar dromerig sussen,

m’in vrouwenarmen

te warmen!

O, ‘k wacht zo angstig het uur,

dat mijn dwalende ziel,

wie al’t zaalge ontviel,

moog kussen weer rood,

weer in vuur!

Regen.

Turend zit ik alleen

voor het raam.

Nevellucht wasemt geween

door het raam;

de Zon is toegeloken,

de winden bestoken

de bomen.

‘K voel ze weer komen,

m’n rare dromen

van heil en beminnen;

Ze dringen mijn zinnen,

de leege, weer binnen,

weer binnen mijn hart,

en wekken weer smart.

Ik doe mijn oogen toe,

’t is mij zoo bang te moe.

Zomerverlangen.

In starre beweegloosheid

ligt het kreupele heivlak,

met vijveroogen te turen

naar het hemeldak,,

waar witte wolkjes in optocht gaan,

waar wolkeknaapjes aan ’t stoeien gaan

langs de hemelbaan.

Hun gespeel staat de zon te bekijken

haar warme stralen strijken,

aaien mijn gezicht,

ik ben zoo licht van zonnenlicht;

en in dat zonnige,

 zomerwonnige

voel ik eene zaligheid

en eene verlangerigheid

De gedichten die Elsschot tussen 1907 en 1910 schreef (vooreerst in Parijs en later in Rotterdam), brengen een vormelijke versobering en inhoudelijke ontnuchtering.

Naar de inhoud kan men Elsschots poëzie indelen in “familiale” verzen zoals “Moeder” of “Het Huwelijk”, “sociale verzen” zoals “Tot den arme”, en “opstandige verzen” zoals “Brief” of “Borms”

Een bepaalde bron bestempelt Elsschots poëzie als “gedramatiseerde lyriek”: de dichter die iemand (retorisch) aanspreekt “ en “die van zijn gedichten minitoneeltjes met een hoog dramatisch gehalte maakt”.

Zo lezen we in zijn volgens velen beste gedicht “Het Huwelijk”:

Toen hij bespeurde hoe de nevel van den tijd

in d’oogen van zijn vrouw de vonken uit kwam dooven,

haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven,

toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.

Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij den baard

en mat haar met den blik, maar kon niet meer begeeren,

hij zag de grootste zonde in duivelsplicht verkeeren

en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.

Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helsche mond

het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen,

zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,

en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.

Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand,

Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wasschen

en rennen door het vuur en door het water plassen

tot bij een ander lief in enig ander land.

Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad

staan wetten in den weg en praktische bezwaren,

en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,

en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Zoo gingen jaren heen.  De kinderen werden groot                     

En vonden dat de mensch dien zij mijn vader heetten,

bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten,

een godvergeten en vervaarlijke’ aanblik bood

                                                           Rotterdam, 7 Mei 1910

                                                           Opmerkelijk is dat dit nu niet meteen van levensblijheid en romantisme getuigende gedicht geschreven werd tijdens zijn Rotterdamse periode in 1910. Hij was toen dag op dag 28 jaar. Het dient dan ook volgens de schrijver zelf vooral niet gezien te worden als autobiografisch. Zijn lange huwelijk met zijn vrouw Fine spreekt dit ook tegen. (Al heb ik daar ook mijn bedenkingen bij, waarover later meer).

.August Borms met René de Clercq

Maar we kunnen onmogelijk over Willem Elsschot spreken zonder daar ook het fel omstreden Borms-gedicht bij te betrekken, dat hij schreef naar aanleiding van de tragische dood van August Borms, die in opspraak was gekomen wegens collaboratie met de vijand tijdens de bezetting. Hier gaat het:

Ge zijt me vreemd geweest, vermetele oude vriend,

maar dat gij onversaagd ons Vlaanderen hebt gediend

dat  weet ik niettemin,  zoals ’t een ieder weet

die nu, in dit ons Land, zijn brood in schaamte eet.

Voor rechters- soldeniers, beroepen door de Staat,

is het u dan vergaan zoals het dapperen gaat.

En de Regent keek toe, stilzwijgend, onverstoord,

maar nam zijn pen niet op voor ’t schrijven van één woord.

Uw gratie lag gereed voor ’t buigen van uw nek,

voor ’t beven van uw lip, voor ’t eten van uw drek.

Goddank, gij hebt dat tuig misprijzend genegeerd

En noch uw dierbaar volk noch uwe naam onteerd.

Dat kon, dat wilde of dorst men niet verstaan.

Men riep het peloton en ’t peloton trad aan.

Maar dat het salvo, dat finaal is losgebrand,

ons allen heeft geraakt, dat voelt heel Vlaanderland.

En dat geen enkele stem tot u is opgegaan

toen ieder in zijn geest u voor die muur zag staan.

De Paus heeft niet geroerd, wij allen zwegen stil

als was die snode daad des Heren eigen wil.

Een ieder zwoer bij God: “Ik heb hem niet gekend,

die oude, door de pest geslagen krukkenvent”

O lafheid ongehoord, o niet te delgen schand,

waarvan ‘t infame merk ons op het voorhoofd brandt.

Nog glom een laatste sprank: Oranje’s vrome telg

verheft des Zwijgers stem en schut die stoere Belg.

Uw nood, helaas, drong niet tot in de troonzaal door:

wie eenmaal is gedoemd vindt nergens meer gehoor.

Al werd uw oude romp in allerijl vermoord,

de echo van uw stem wordt door geen schot gesmoord.

En wat van u resteert wordt éénmaal, naar de Wet

van Vlaanderens eergevoel, met staatsie bijgezet.

Voorop de Kardinaal, gedost in vol ornaat.

Herzegend en verkist zijt gij zijn kameraad.

Hij zal na ’t eersaluut, liturgisch henengaan:

en zo heeft dan het Land zijn plicht gedaan.

OPDRACHT:

Gij dacht, o lijdzaam volk, dat ’t gruwelijk getij

der oude tirannie voor immer was voorbij.

Weet nu dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord,

zolang gij stamelend bidt of bedelt bij de poort.

                                               Antwerpen 1947

            Willem Elsschot tilde er enorm zwaar aan dat ze “een oude kreupele vent doodschoten” en ventileerde zijn woede in het Borms-gedicht dat hij bij Rommelpot, een satirisch weekblad van rechtse signatuur, wou laten publiceren. Hij- of iemand anders, dat is nooit duidelijk geworden- deponeerde het bij hun redactie, die na rijp beraad- de naoorlogse sfeer zat er nog goed in- besloot ervan af te zien.

Elsschot herwerkt zijn gedicht nog enkele keren en stuurt er een kopie van naar communist L.P. Boon aan wie hij het wil opdragen. Omdat Boon zich daar in vrij kritische bewoordingen over uitliet verdween de opdracht, maar ze bleven even goede vrienden. (dit laatste wordt door een andere bron dan weer ontkend).

            Vervolgens wendt hij zich tot het Nieuw Vlaams Tijdschrift, maar ook hier vangt hij bot.

Tot plots totaal onverwacht Rommelpot het op 9 april 1949 toch publiceert, ondertekend met de voornaam Willem. Het is daar wel drie jaar in een lade blijven liggen en de gepubliceerde versie is na die tijdspanne dan ook voorbijgestreefd.

Het was intussen een publiek geheim geworden wie de auteur ervan was en de publicatie veroorzaakte dan ook een vernietigend effect. Ook thuis bij hem in de Antwerpse Lemméstraat was de ontsteltenis enorm. Niemand had dit verwacht Elsschot zelf evenmin. Het merendeel van zijn vrienden en kennissen draaide hem de rug toe tot grote ergernis van “de dader”. Zijn dochter Ida nam voor hem de handschoen op: in het Vlaamse weekblad Markant betoogde ze dat de Rommelpot-publicatie deel uitmaakte van een rechts-katholieke machinatie ten einde de groeiende waardering voor de atheïstische auteur te fnuiken.

Elsschot zelf probeerde nog de kritiek af te wimpelen als zou het gedicht op “zijn lyrische waarde” moeten beoordeeld worden en zijnde het product van “de ingevingen van zijn gemoed”. Vergeefs echter, rond hem heerste voortaan de leegte en hij trok zich in diepe verbittering terug.

Ten slotte denk ik dat het Mark Eyskens nog is die heel de Borms-affaire en de nasleep ervan op de meest serene wijze beoordeelde. Ik citeer:

“Na de bevrijding had Elsschot een huldegedicht laten verschijnen in het tijdschrift “Rommelpot”, gewijd aan August Borms, die wegens collaboratie met de vijand ter dood was veroordeeld.

Dit geschrift werd Elsschot bijna fataal, want hij werd nu door heel wat Vlamingen tot het zwarte kamp gerekend.  Jaren waren nodig om deze blunder goed te maken of te doen vergeten. Elsschot had nooit nazi-sympathieën vertoond, maar bleek het slachtoffer van veel kwaadsprekerij, door afgunst geïnspireerd.

Maar in 1948 scheen er toch wat licht toen zijn roman “Dwaallicht” werd bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs van België voor Vlaams verhalend proza. Ter gelegenheid van zijn 70^ste verjaardag werd het literaire oeuvre van  Willem Elsschot, tot zijn eigen grote verrassing, bekroond met de Nederlandse Constantyn Huygensprijs”.

 En  ik denk dat de meeste geïnteresseerden zich daarbij kunnen aansluiten.

 RAYMOND 

DRINGEND BEVEL VOOR ONZE VRIENDEN VAN DE KORAN DIE HIER VAAK EN GLUNDEREND MEELEZEN

Het Davis Cup-duel Zweden-Israël wordt komende maand zonder publiek gespeeld. Dat heeft de organisatie woensdag bekend gemaakt. Aanleiding voor de maatregel zijn zorgen om de veiligheid.

Mevrouw Sharapova had net een nieuw ensemble gekocht. Dat zal ze nog even moeten opbergen . Binnen enkele jaren mag ze optreden in boerka.

Rondom de wedstrijden in de Zuid-Zweedse havenstad Malmö zijn al diverse anti-Israëlische demonstraties aangekondigd, als protest tegen de aanvallen van dat land op de Gazastrook. 

De beslissing komt enkele dagen nadat de Israëlische tennisster Shahar Peer een visum werd geweigerd voor de Verenigde Arabische Emiraten, waar ze wilde deelnemen aan het tennistoernooi van Dubai. Dinsdag stelden de organisatoren dat de veiligheid van de Israëlische een van de redenen was voor dat besluit.

De wedstrijd in de eerste ronde van de Davis Cup staat voor 6 tot 8 maart op het programma in de Baltic Hall in Malmö. Daar is ruimte voor vierduizend toeschouwers.

@ Nu.sport

***

Dit is een terechte reactie van de organisatoren van de Davis Cup.  Waarom sluiten ze Israël niet uit van deelname ?  Gelukkig blijven de talrijke sportieve evenementen in de islamitische landen toegankelijk voor het grote publiek : ophangingen, stenigingen, openbare geselingen.

In de wachtzaal van de Burgerlijke Stand       

De Antwerpse bevolkingsdiensten zullen de
namenlijst die de Marokkaanse overheid hanteert voor naamgeving niet meer
aan ouders voorleggen bij de geboorte-aangifte van hun kind in Antwerpen.
Dat bevestigt Antwerps schepen Monica De Coninck aan Belga. "We zullen de
mensen nog wel informeren dat Marokko hierover eisen oplegt, maar hen voor
meer informatie doorverwijzen naar het Marokkaanse consulaat in
Antwerpen", aldus De Coninck.
   Marokkanen die hier wonen en hun kind de Marokkaanse nationaliteit
willen geven, moeten hun zoon of dochter daarvoor aanmelden bij de
Marokkaanse ambassade of het consulaat. De Marokkaanse overheid verplicht
ouders daarbij te kiezen uit een beperkte lijst met enkel Arabische
voornamen.
   De Antwerpse bevolkingsdiensten boden die lijst tot nu aan aan ouders
bij de geboorte-aangifte van hun kind. Ze wezen de ouders erop dat een
andere naamgeving problemen kan opleveren voor het verwerven van de
Marokkaanse nationaliteit en bijvoorbeeld visumvragen om naar Marokko te
reizen.
   "De bevolkingsdiensten deden dat uit klantvriendelijkheid", zegt De
Conick, "maar voortaan zal het niet meer gebeuren. Die beslissing komt er
omdat de lijst regelmatig verandert, maar ook en vooral omdat we vinden
dat iedereen vrij een naam moet kunnen kiezen. We gaan na hoe we mensen
kunnen informeren over het bestaan van de lijst en hen vervolgens
doorverwijzen naar het consulaat indien ze meer informatie willen. De
komende weken wordt bekeken hoe dat best in de praktijk kan worden
gebracht."
   De Coninck voegt er nog aan toe dat de Stad Antwerpen een brief zal
sturen naar de bevoegde ministers, omdat de namenlijst federaal moet
worden besproken.

Twee nieuwe moslims staan te glunderen voor hun moskee

Eind 2007 werden de eerste twee Antwerpse moskeeën erkend door de Vlaamse overheid, waarna zij gesubsidieerd kunnen worden: de Pakistaanse moskee Noor Ulharam en de Turkse moskee Mehmet Akif. Een derde moskee die toen een positief advies kreeg van de stad Antwerpen – de Marokkaanse moskee El Mouslimin – werd uiteindelijk niet erkend, wegens het uitblijven van een positief advies van de staatsveiligheid. Ondertussen is de tweede erkenningsronde bezig. Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Keulen (VLD) wil nu 17 moskeeën laten erkennen en subsidiëren met Vlaams belastingsgeld. De stad Antwerpen werd door de Vlaamse regering gevraagd een advies af te leveren voor wat betreft drie Antwerpse te erkennen moskeeën: de moskee Imam Bûhari (Antwerpen-Noord), de moskee El Mohsenien (Berchem) en de moskee Attaqwa (Deurne).

In de gemeenteraadscommissie van 10 februari kregen de gemeenteraadsleden een voorstel tot positief advies vanwege het stadsbestuur voorgeschoteld. Wim Van Osselaer trok tijdens de commissie scherp van leer tegen dit positief advies. Een week later vond de gemeenteraad plaats, waarop Filip Dewinter het woord voerde. Groot was de verbazing van de voltallige gemeenteraad toen het stadsbestuur plots zijn positief advies wijzigde in een globaal negatief advies. Geen van de drie moskeeën bleek bij nader inzien in orde met de brandveiligheid. Het stadsbestuur liet echter en achterpoortje open: indien de moskeeën zich alsnog in regel stellen met de brandveiligheid, krijgen ze toch een positief advies. Het staat in de sterren geschreven dat met hulp van het stadsbestuur de moskeeën zich binnen enkele weken of maanden toch nog in regel zullen stellen. Het stadsbestuur werft immers een personeelslid aan om de moskeeën te begeleiden met allerlei praktische zaken. De stad heeft echter bekomen dat de indruk wordt gewekt dat het een kordaat beleid voert, maar meer niet.

Filip Dewinter klaagde in de gemeenteraad aan dat er tal van andere argumenten zijn om de erkenning negatief te adviseren. De moskee Imam Bûhari is eigendom van de Turkse staat, de imam wordt voor vier jaar aangesteld door de Turkse overheid en het toezicht gebeurt door een attaché van de Turkse ambassade. Filip Dewinter citeerde in de gemeenteraad ook de Turkse premier Erdogan die vorig jaar in Keulen de Europese Turken nog opriep niet te integreren in de samenleving. Moet een dergelijke Turkse staatsmoskee die aanzet tot niet-integratie worden gesubsidieerd met Vlaams en Antwerps belastingsgeld? Moet de belastingbetaler opdraaien voor verbouwingen aan een gebouw van de Turkse overheid? Uiteraard niet! De tweede moskee, de Berchemse moskee Mohsenien, werd tenminste een tijdlang bezocht door de extremistische organisatie Jongeren voor de Islam. Van de Deurnese moskee Attaqwa werd in een OCMW-verslag gesteld dat “de slechte werking het sociale weefsel niet ten goede komt”. Allemaal geen redenen voor het stadsbestuur om een toekomstige positieve erkenning uit te sluiten.

@ Vlaams Belang Antwerpen

Dag Mijnheer Van Rompuy,

Ik weet dat u er tegen uw zin aan begonnen bent, na de afschuwelijke afgang van Yves Leterme, maar u wekte al vlug de indruk dat het eerste-ministerschap u wel lag.  U bent een plichtsbewust man, u kan afstandelijk zijn, geestig zelfs en u bent intelligent. En u houdt uw ambities binnen redelijke perken.

U bent bijna een uitzondering in de wereld van de politiek. Waarom bent u niet verzeild in het bedrijfsleven of in het bankierswezen ?  U zou beslist niet de arrogante hebzucht van Graaf Lipmans geëvenaard hebben. Met uw ascetische uiterlijk bent u net het tegendeel van die fielterige edelman.

Kortom, niettegenstaande u een trouw lid bent van de tjevenclub heb ik toch een zeker waardering voor u.  Of moet ik nu al schrijven "had" ?

U heeft geen regeringsploeg overgenomen van uw voorganger maar een krabbenmand, met scharrelende, graaiende en onbeheersbare egotrippers.  U bent daar niet tegen opgewassen, want u speelt zelf in een hogere klasse. Alweer een compliment.  Binnenkort ben ik al mijn lezers kwijt en moet ik een tjevenblog beginnen.U kijkt met een zeker dédain neer op de ruziënde en intrigerende ministers en staatssecretarissen die zichzelf verheffen tot kampioen-politiekers-voor-de-eigen-zaak en u laat ze in hun drabbige omgeving krioelen.

Dat is niet goed voor het land noch voor uw beleid maar uw opdracht is vooral het schip niet laten kapseizen en zoveel mogelijk herstellingswerken uitvoeren aan de gehavende reputatie van uw partij. Bovendien wordt de wereld ondersteboven gehaald door de onverantwoorde geldjacht in Wall Street die bijna  àlle internationale, commerciële banken in hun blootje heeft gezet : geld is plots duur geworden. De financiële instellingen die er voorheen wuft mee pronkten, zijn nu gierig als Scrooges.  Ze eisen het belastingsgeld van de burgers op bij elke regering die de wereld telt, regeringen die zelf op zoek moeten in het buitenland om geruststellende waarborgen te kunnen verlenen.

Zo is de financiële en economische werkelijkheid van dit ogenblik toch, Mijnheer van Rompuy ?  Ik overdrijf niet.  En daar moet u, met uw mand vol krabben onder de arm, mee omgaan. U heeft bovendien de grote pech, dat uw Financiekrab een onvoorstelbare flierefluiter is, die er zich juist niets van aantrekt.  "Oewe zien oewel" of "Het is lastig", zijn zowat de standaard-antwoorden van Didier Reynders die regelmatig honderden miljoenen verkeerd telt, naast de schatkist in de put gooit, of doorschuift naar een volgende periode.  Er is toch geen krab die er meer van af weet dan hij.

Deze week wordt vastgesteld welk tekort er zou kunnen zijn op de lopende begroting. Alleszins meer dan 3%, dus meer dan 10 miljard euri.  Ik gok op 12, dat is bijna 500 miljard frank. En wat zegt de Financiekrab terwijl u, Mijnheer van Rompuy, goedkeurend knikt : "oewij gaan niet besparen, oewij schrijven de cijfers oep en oewij zien oewel".

En zo verliest u mijn achting, ik schreef bijna, u verliest mijn krediet, maar in de omgeving van de Financiekrab, is dat een gevaarlijke uitdrukking.

U bent tegen uw zin begonnen (en tegen die van velen) aan het premierschap  maar eens u aan het roer staat, moet u vooruit.  Het is een schande dat u niet eens de moed opbrengt om drastisch te snijden in de uitgaven van deze regering. Uw oorlogskrab was deze week op de Zuidpool om een compleet nutteloos prestigeproject te laten invriezen en ondersneeuwen.  Zo zijn er duizenden verborgen uitgaven in uw federale begroting, waar wij mogen voor opdraaien, terwijl handel en nijverheid van het land B in de soep gedraaid wordt en duizenden hun werk verliezen.

Zet uw krabbenmand overboord en doe wat de burgers van u verwachten. Dag, Mijnheer van Rompuy.

Savat 

Labiele Draaikont Dedecker, zo hoorden wij in de week de succesvolle partij LDD omschrijven en we schrokken er eerlijk gezegd van. 

"Dat moogt ge toch niet zeggen, jongen" spraken we tot onze spiegel.

Op een bijeenkomst van de Limburgse werkgeversorganisatie VKW sprak de Leider, dat hij tegen subisidies is voor het bedrijfsleven.  Ook Ford Genk, dat in het verleden aanzienlijke financiële steun verwierf, moet zijn eigen boontjes doppen.  "Er is in de voorbije 10 jaar, gelegenheid genoeg geweest om reserves aan te leggen, wie dat niet gedaan heeft, is het niet waard een ondernemer genoemd te worden" lanceerde de Leider.

Uitgerekend op het moment dat de ultra-liberale denker deze belangwekkende ideologische verklaring afgaf, zaten in Washington de bazen van General Motors, Ford en Chrysler met een dossier van 800 pagina's de administratie van Obama te pramen om zowat 30 miljard dollar te lossen.

De autoconstructeurs wezen er op dat als hun nijverheid failliet gaat, de sociale, financiële en menselijke gevolgen veel zwaarder zullen wegen dan de thans becijferde steun van 30 miljard.   Zij hadden natuurlijk nog geen kennis genomen van de stevig onderbouwde economische bevindingen van de Labiele Draaikont Dedecker : "ieder voor zich" en geen subsidies. En daar heb je geen 800 pagina's argumenten voor nodig.

Deze zaak is extreem gecompliceerd en wij steunen alle initiatieven  die erop gericht zijn de werkgelegenheid in Vlaanderen te behouden.  Als Dedecker voor werkgevers spreekt, trekt hij de ultra-liberale kaart van "ieder voor zich".  Als hij morgen met de arbeiders van Opel of Ford Genk mocht praten, zal hij de regering de huid vol schelden omdat ze niet tussenkomt. De politiek die LDD bedrijft, is inderdaad een copie van wat de VLD of de CD&V er van bakken : de mensen naar de mond praten. 

Bij FOX NEWS vonden wij een uitgebreid artikel over de problemen en de voorstellen van de automobielnijverheid in de VS.

Ray

Donderdag 19 februari reist Geert Wilders naar Rome om daar de Oriana Fallaci Free Speech Award in ontvangst te nemen. De prestigieuze prijs wordt uitgereikt tijdens een conferentie over het thema “Islam & Vrijheid van meningsuiting” door de “Associazione una via per Oriana”.  Ook zal de PVV-leider een toespraak houden en zijn film Fitna vertonen. Het bezoek van Geert Wilders aan Rome maakt deel uit van de Fitna World-tour.

Wij hebben er niets mee te maken maar van harte gefeliciteerd, Geert.  Door het bewuste Westen wordt u terecht met onze eigen Filip Dewinter op handen gedragen.

Wij hopen dat mede dankzij deze bekroning er binnen de Europese Unie een goede toenadering zal ontstaan en wellicht meer tussen de Partij voor de Vrijheid en Vlaams Belang. Europa ten bate, Nederland en Vlaanderen ter ere. Of omgekeerd mag ook.

Intussen is het ook bang afwachten wat General Motors zal beslissen: een eventuele sluiting van Opel Antwerpen kan opnieuw duizenden jobs kosten. Joëlle Milquet (CDH), minister van Werk in de federale regering, gaf reeds aan gekant te zijn tegen een reddingsoperatie door de overheid. Duitsland en Frankrijk zetten een grootschalig reddingsplan op het getouw, maar in België kan dat volgens Milquet niet. “We hebben dit destijds in Wallonië meegemaakt met de steenkoolmijnen. Nu wordt Vlaanderen getroffen”, zo luidt het. Nadat de Vlaamse Bank KBC door de Belgische regering in de steek werd gelaten, valt Opel Antwerpen nu hetzelfde te beurt. Gedurende decennia hebben de Vlaamse belastingbetalers miljarden in de bodemloze Waalse putten gepompt, maar de Franstaligen stellen enkel ondankbaarheid en misprijzen in de plaats.

Voor het Vlaams Belang kan van het laten vallen van onze automobielsector geen sprake zijn. Om de jobs bij onder meer Opel, Volvo Gent en Ford Genk veilig te stellen, moet de overheid dringend structurele maatregelen nemen en de Europese Unie dwingen gezamenlijk standpunt in te nemen. Daarnaast moet Vlaanderen een eigen economisch beleid kunnen voeren, zodat we bijvoorbeeld de vennootschapsbelasting kunnen terugbrengen tot een aanvaardbaar niveau. Vlaanderen moet het heft in eigen handen nemen. Het is immers meer dan duidelijk dat de Vlaamse werknemers niet op ‘Belgische’ hulp hoeven te rekenen.

***

Milquet keert de Vlaamse auto-industrie de rug toe.  Want er is momenteel geen Waalse tegenhanger die op instorten staat. Als Opel in Namen was gevestigd zou Madame Non helemaal anders piepen. Even in herinnering brengen, dat toen KBC in november in de problemen zat en er 3.5 miljard waarborg moest gegeven worden, de Walen plots vonden dat KBC een Vlaamse bank was.  Prompt eisten zij voor SONACA (vliegtuigonderdelen)  in Gosselies een tegenprestatie, want daar zat ook een haar in de boter, die konden best wat staatssteun gebruiken. 

Ho ja, is dat zo ?  Wat was er aan de hand, beste vrienden Hangmatliggers ? Vertel eens aan de Rijke Nazi-nonkels uit Vlaanderen welke problemen er zich voordeden ?

"Er zijn tussen maart en november honderden defecte onderdelen geleverd door het Fantastische SONACA aan Airbus en die konden daar niet mee lachen.  En ten tweede had de directie van SONACA een financiële speculatie-constructie opgezet in Turkse Lires, vermoedelijk een Swap-operatie.   Toen de bankencrisis aanving, eiste ING plots een extra waarborg van 500 miljoen euri van SONACA. Dat was er aan de hand : allemaal gevolgen van goed beleid".

Ach, wat vervelend dat wij ons dat nog herinneren. Dedju, toch.

Wordt het geen tijd om te scheiden, Waalse prutsers ?  Dan kunnen jullie al die prachtige combines en sjoemelpartijen zelf financieren.

Ray

I. Fundamentalisme troef

Er bestaan in Europa twee grote organisaties van Turkse moskeeën: Diyanet en Milli Görüs.

Diyanet kan men best definiëren als de Turkse overheidsislam en dus als een organisatie van de Turkse regering. Drie Gentse moskeeën ressorteren onder Diyanet, waaronder de grootste en de oudste nl. deze van de Kazemattenstraat.

Milli Görüs vormt in feite een soort religieuze oppositieorganisatie t.o.v. de Turkse overheidsislam.

Zowel uit een scriptie voor het behalen van de graad van licentiaat in de vergelijkende cultuurwetenschappen dat professor De Ley als promotor had, als uit een vormingsles georganiseerd door het Centrum voor Islam in Europa i.s.m. het Vermeylenfonds en de Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims blijkt dat de moskee Tevhid Camii in de Gentse Ferrerlaan onder Milli Görüs ressorteert.

Milli Görüs is een van de grote islamitische organisaties die in Europa actief is.

Hoofddoel van deze in Turkije opgerichte stichting is het ombouwen van de "seculiere" staat Turkije in een islamitisch land.

Milli Görüs heeft banden met de, in Turkije verboden, fundamentalistische Refah-partij van voormalig Turks premier Erbakan die er trouwens de stichter van is. Op dit ogenblik is hij ook voorzitter van Milli Görüs.

In Nederland zorgde Milli Görüs al voor heel wat heibel. Zie artikel uit de Telegraaf van 7 september 2008 als bijlage waarin niet alleen verwezen wordt naar politieverslagen maar onder meer ook naar een toespraak die stichter Erbakan in 2002 in Arnhem heeft gehouden en waarin hij een tirade tegen de integratie hield. Er zouden ook negatieve verslagen bestaan van de Duitse veiligheidsdienst. De krant beweert ook dat Milli Görüs in relatie staat met het “Moslim Broederschap” dat beschouwd wordt als de grondlegger van het huidige moslimactivisme en waaruit zowel de Palestijnse “Hamas als de Egyptische “Islamitische Jihad” voortspruiten.

Reden genoeg dus om dit dossier met de nodige voorzichtigheid te behandelen en dus negatief te adviseren.

II. Formele argumenten

Tijdens de commissie Welzijn waar voorliggend voorstel van gemeenteraadsbesluit besproken werd, vestigde Francis Van den Eynde er de aandacht op dat conform het besluit van de Vlaamse Regering van 30 september 2005 een aanvraagdossier van deze aard met heel wat documenten gestoffeerd moet worden. Het in Gent voorgelegde dossier was op een advies van de integratiedienst van de Stad en het collegebesluit volledig leeg.

Francis Van den Eynde drong dan ook bij de schepen aan om een en ander in orde te brengen.

Dit is inmiddels gebeurd maar jammer genoeg slechts gedeeltelijk.

De schriftelijke verklaring waarbij de gemeenschap zich er toe verbindt

-         de taalwetten correct toe te passen,

-         individuen te weren die handelen of oproepen tot daden in strijd met de Grondwet en het Verdrag tot de Bescherming van de Rechten van de Mens,

-         in geen geval haar medewerking te verlenen aan activiteiten die in strijd zijn met de Grondwet en met bovenvermeld Verdrag

-         en zich daarenboven ertoe verbindt dat haar geestelijke bedienaars voldoen aan de inburgeringplicht

zit weliswaar in het dossier, maar is niet ondertekend.

Wat de toepassing van de taalwetten door de betrokken moskeevereniging betreft, moet het allergrootste voorbehoud gemaakt worden. Het door haar ingediende dossier bevat immers een aantal stukken die uitsluitend in het Turks zijn opgesteld.

Het is niet te begrijpen dat het stadsbestuur deze documenten aanvaardt en zonder enige opmerking aan de gemeenteraad voorlegt. In dit verband dient ook verwezen te worden naar het verslag aan de provincieraad opgesteld door bestendigd afgevaardigde J. Dauwe. Hierin staat letterlijk het volgende: “ overeenkomstig artikel 4, 3° van het erkenningsbeleid dient de maatschappelijke relevantie ook aangetoond door de wijze waarop de geloofsvereniging, in casu de moskee van de Ferrerlaan, in haar werking en haar contacten met gelovigen en derden, uitgezonderd de door de liturgie voorgeschreven bepalingen, de Nederlandse taal gebruikt”.De deputé voegt er aan toe: “ zoals toegelicht in de omzendbrief vormt het gebruik van de taal van de gemeenschap waarin de plaatselijke geloofsgemeenschap fysiek gesitueerd is immers een belangrijk element van haar betrokkenheid bij de lokale gemeenschap als geheel en is het bijzonder bevorderend als verbindend element bij de inschakeling in die gemeenschap”.

Daarop zegt de Deputé dat tijdens het plaatsbezoek medegedeeld werd dat de preken in het Nederlands vertaald worden.

Dit is zeker niet in overeenstemming met de taalwetten. Erger, de integratiedienst van de Stad Gent rept in zijn verslag met geen woord over dat artikel 4, 3° van het erkenningsbesluit en heeft dus ongetwijfeld geen oog gehad voor het aspect taal dat zo belangrijk is voor het vaststellen van een integratiebedoeling.

Volgens het besluit van de Vlaamse Regering legt deze zichzelf de verplichting op aan de federale regering een advies te vragen o.b.v. de elementen die omtrent de betrokken vereniging door de Veiligheid van de Staat verzameld werden.

Tijdens de commissie werd de aandacht van schepen Balthazar hier door Francis Van den Eynde op gevestigd. Desondanks zit het stuk nog steeds niet in dossier.

Tenslotte dit nog: in het dossier van het stadsbestuur wordt ons niet medegedeeld dat het advies van het provinciebestuur negatief is.

Redenen genoeg dus voor de Gentse gemeenteraad om negatief te adviseren.

***

Dit is een typevoorbeeld van islamofobie : angst om de moslims te mishagen.  Men knalt nog liever de eigen wetgeving in de papierversnipperaar dan de vrienden van de profeet het leven moeilijk te maken. 

" Ik stem op alle partijen ,behalve de democratische "

zer2

@ de Standaard

Tom Lenaerts wil elke week een politicus uitnodigen.' Van àlle partijen? 'Je bedoelt het Vlaams Belang? Die partij nodig ik niet uit omdat het niet mag van de VRT. Ik wil mensen naast me waar ik me toch minimaal bij op mijn gemak voel. Ik blijf op dat vlak een schijthuis.'

Het is nogal kinderachtig dat een minister van Binnenlandse Zaken zich gaat bezighouden met spreekkoren tijdens voetbalwedstrijden, alsof dat een prioriteit is.  Nochtans is er een dergelijke mini-rel aan de gang. 

Er zou ergens gescandeerd zijn tijdens een voetbalmatch tussen een Vlaamse en een Waalse club door de Vlamingen : "Les Wallons c'est du caca" en nu staat de Waalse minister-president op zijn strepen : "Dit is kwetsend"".   Depadt, de nieuwe federale Biza-minister is het er mee eens.  En de voetbalsupporters lachen zich een breuk. Wij ook.

Als u met Google ingeeft "flamands-nazis" verschijnen er 286.000 artikels.  Die komen bijna hoofdzakelijk uit Waalse en Brusselse hoek. We hebben er enkele van tussengehaald :

Strpce in Kosovo

Het onafhankelijke Kosovo ploetert zich een baan doorheen zijn pas verworven autonomie met de uitgebreide steun van de Europese Unie en de tegenwerking van Servië en Rusland.

Kosovo wordt overwegend bewoond door moslims, die ons voorgesteld worden als aanhangers van de gematigde islam.  We hopen het en als het anders is, zullen we er niet veel over lezen in onze Westerse gestroomlijnde pers.  Met veel financiële en structurele steun probeert de internationale gemeenschap in hartje Europa een moslimstaat te vestigen.

Deze week werd een zelfmoord-terrorist aangehouden, een Albanees in het bezit van een bommengordel, handgranaten en een geweer. Hij was in gezelschap van 2 kompanen en de politie onderzoekt wat er aan de hand is.  Misschien waren de heren op weg naar de markt om inkopen te doen en hadden ze deze kleine wapenuitrusting bij voor het geval ze overvallen zouden worden ? Je weet maar nooit.

Sedert Kosovo onafhankelijk is geworden, wint de extremistische islam aan invloed.  Maar daar zullen we weinig over vernemen, want dit past niet in het plaatje van de vredelievende godsdienst, die Europa stormenderhand overneemt.

http://islaminaction08.blogspot.com/2009/02/kosovosuicide-bomber-arrested.html

Komt na Anne De Baetzelier en Karel Deruwe ook kabouter Plop bij LDD ?  Wordt het parlement omgetoverd tot de melkherberg?" Dat vraagt een cynische Jo Claus zich af nadat hij vorige week werd buitengekieperd bij LDD. Nu sluiten voor hem ook de deuren van denktank Cassandra. "Cassandra krijgt geld van LDD", zegt Claus. "Bij LDD heeft opperhoofd Dedecker gezegd dat ik er overal uit moet, dus ook bij LDD-denktank Cassandra. Iedereen moet buigen voor de dictatuur van JMDD. Zijn plaatsje op de lijst voor de komende verkiezingen moet namelijk veiliggesteld worden.  "Vele BV's hebben nog niets bewezen in de politiek", zegt Claus. "LDD is een opvangtehuis voor werkloze BV's geworden. Krijgen we na Guy Vansande, Anne De Baetzelier en Karel Deruwe, alias Guido Van Den Bossche, straks ook zatte Rita Van Den Bossche op de lijst? En volgend jaar ook kabouter Plop? Wordt het parlement omgetoverd tot de melkherberg?"

@ Het Belang van Limburg

Wie was Willem Elsschot?  Wat betekende hij voor de Nederlandse literatuur?  Wat was de invloed van de zakenman op de auteur en vice versa? Was er wel een verschil? Waar en hoe leefde hij?

Te veel vragen om in één mail beantwoord te worden, daarom houd ik het bij een bescheiden aanzet: zijn levensloop in vogelvlucht.. Bij wie kon ik daarvoor beter terecht dan bij hemzelf?

Onderzoekers legden de hand op zijn autobiografie vervat in een brief die hij aan het Gemeente-Archief te ‘Gravenhage richtte. Hierna de inhoud ervan:

Mijnheeren,

Ik ontving uw circulaire.

’t Spijt me u geen handschriften te kunnen zenden, want die heb ik afgestaan aan het Vlaamsch Letterkundig Museum.

Nu schrijf ik u dezen brief opdat u toch iets zoudt bezitten.

Ik werd in Antwerpen geboren op 7 mei 1882. Mijn vader heette Christiaan De Ridder en was geboren in Ekeren bij Antwerpen. Hij was bakker op de De Keyserlei te Antwerpen. Mijn moeder heette Adela van Elst , geboren te Tongerloo in de Kempen.  Ik heb een broeder,  Karel, stadsdokter in Antwerpen en drie zusters: Louise, Marie en Emma (geclasseerd van oud naar jong, de oudere vooraan).  Vier broers zijn jong gestorven.

Ik ging school op de Antwerpsche Gemeenteschool, Van Maerlandtstraat, waar ik Pol de Mont- gezegend zij zijn naam- als professor van Nederlandsch had. Toen ik plusminus zestien was moest ik de school verlaten, hoofdzakelijk wegens baldadig gedrag. Ik werd toen loopjongen, eerst bij de graanjoden, Kahn & Schoen, Beddenstraat, Antwerpen, later bij de scheepsagentuur Tonnelier & Schepens, St Paulusstraat Antwerpen (firma voorgesteld als “Beltransat” in “Een Ontgoocheling”).  Daarna heb ik een paar jaar niets gedaan dan slenteren en boodschappen. In 1901 werd ik vader, en wel op 29 augustus, drie maanden nadat ik mij als leerling aan de Antwerpsche Handelsschool had laten inschrijven. In 1904 verliet ik die school na voleindigde studies en ging werken bij de Société Coloniale Anversoise, Rubensstraat Antwerpen en enkele maanden later op de Banque de Crédit Commercial, Huidevettersstraat Antwerpen.  Na enkele maanden- ik bracht het zelden tot een jaar- aanvaardde ik een betrekking in Parijs als Secretaris van den Heer Alfredo H. Bustos Inspecteur van het Ministerio de Obras Publicas de la Republica de Argentina. Van daar verhuisde ik, alleen en ongetrouwd, in 1908 naar Rotterdam, waar ik Chef-Correspondent geworden was bij de firma Werf Gusto, firma A. Smulders te Schiedam.  Ik bewoonde drie huizen in de Snellinckstraat (het eene na het andere natuurlijk).  Na enkele maanden ben ik getrouwd met de moeder van den jongen die in 1901 geboren was en bracht moeder en kind van Berchem bij Antwerpen naar Rotterdam over. Gedurende mijn verblijf in Rotterdam beschreef ik in “Villa des Roses” mijn leven in Parijs in een pension de famille. Ik schreef daar ook enkele gedichten die in 1934 uitgegeven werden bij Enschedé te Haarlem. Na drie en een half jaar moest ik bij Smulders weg en ging werken als boekhouder-correspondent bij de firma De Ridder (toevallig een naamgenoot) te Delfsthaven (nu Rotterdam).  Na enkele maanden ging het niet meer en na een verblijf van vier jaar in Rotterdam, waar mijn oudste zoon, geïmporteerd uit België, school ging in de Tuinderdwarsstraat, keerde ik terug naar België waar ik een betrekking gevonden had als boekhouder bij de firma Herz & Wolf die gelatinefabrieken in Hasselt, Vilvoorde en Nevers (Frankrijk) exploiteerde. Na een jaartje verliet ik die gelatinemensen en stichtte met twee vrienden de Revue Continentale Illustrée (beschreven in Lijmen). Ik ben, geloof ik, in 1912 uit R’dam vertrokken, met vrouw en twee kinderen.  In Brussel woonde ik eerst in St. Gillis, daarna in Auderghem en dan in Laeken. Toen brak de oorlog uit en ik verliet Brussel daags voor de intrede van het Duitsche leger, dus in de eerste dagen van Augustus 1914.  Ik zocht met vrouw en vier kinderen (overal kwamen er kinderen bij) een schuilplaats bij mijn ouders in Antwerpen, waar mijn vader in de Cuylitstraat rentenierde.

Gedurende de oorlog was ik secretaris (alweer) van het provinciaal Oogstbureel, Afdeeling van het Nationaal Komiteit voor Hulp zen Voeding.  Honger leed ik gedurende de Duitse bezetting dus niet.

Gedurende de oorlog kocht ik nog twee kinderen, zodat ik er nu zes heb: Walter, Adele, Willem, Anna, Jan en Ida.

Na de oorlog ging ik opnieuw in het reclamevak, ditmaal met een vriend L. Leclercq met wie ik de firma “La Propagande Commerciale, Leclercq et De Ridder, stichtte. Later kwam er een Amsterdamsche  jood bij,  Daniêl de Haas. Onze kantoren waren in Antwerpen, later in Antwerpen en Brussel. Die geschiedenis duurde tot 1931. Toen liet ik Leclercq met de Haas zitten en begon voor eigen rekening.  En dat doe ik nu nog.

In 1932 of 1933 maakte ik toevallig kennis met den Nederlandschen dichter Jan Gresshof die me  aanzette nog wat te schrijven, wat ik gedaan heb (Kaas en Tjip).

Ik woon op ’t oogenblik (trouwens reeds sedert 1919 of 1920)in mijn eigen huis (dat van de reclame komt), Lemméstraat 21 te Antwerpen.  Mocht u in Nederland menschen kennen die hier reclame willen maken, dan houd ik mij voor de uitwerking ervan aanbevolen.

 Antwerpen, 17 Juni 1936.

A De Ridder

(Willem Elsschot)

= Alfons De Ridder.

 Mijn vrouw heet Jeannette Josephine Scheurweghem

Geb. te Berchem op 2 April 1882.

(Uit Nagelaten Werk)

Het is opvallend hoe weinig Elsschottiaans deze brief is, hoe eenvoudig de woordkeuze is om niet te zeggen doordeweeks. Een leerling van het lagere middelbaar onderwijs doet waarschijnlijk even goed!

Zou het kunnen dat Elsschot, die van nature niet meteen bekend stond als een vrolijke Frans, zich maar al te graag van de opdracht ontmaken wou in een van zijn korzelige buien? Mis! De waarheid is dat Elsschot in het geheel niet deel uitmaakte van dat type auteurs dat aan zijn brieven dezelfde zorg besteedt als aan zijn gepubliceerd werk. Aan zijn literaire arbeid daarentegen schaafde hij eindeloos, op het maniakale af.

            De kracht van Elsschot van Elsschot ligt vooral, zoals ik in een vorig artikel reeds aangaf, in zijn glasheldere en bondige, maar volstrekt unieke stijl.

            In een volgende bijdrage zal ik meer uitgebreid ingaan op zijn biografie en ook zijn gedichten komen nog uitvoerig aan bod.

 RAYMOND

La Fenice in Venetië 

 “Vrijheid van meningsuiting betekent niet dat je ‘Brand!’ mag roepen in een stampvol theater.” Dat argument klinkt u ongetwijfeld bekend in de oren. Het wordt al een tijdje gebruikt om censuur en beknottingen van de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting goed te praten. Onlangs haalden de voorstanders van censuur het nog eens van stal tegen Geert Wilders, toen hem de toegang tot Groot-Brittannië werd ontzegd. Zoals de meeste sofismen en drogredenen klinkt ook dit op het eerste gezicht redelijk. Inderdaad, stel u voor dat iemand in een theater of een bioscoopzaal plots ‘Brand!’ begint te schreeuwen, zodat er paniek ontstaat. Dat kan een ramp veroorzaken zoals het Heizeldrama: mensen die in de hysterische massa vertrappeld worden, die stikken of doodgedrukt worden in het gedrang. En dat allemaal voor een vals alarm…

Inderdaad, je mag niet ‘Brand!’ roepen in een stampvol theater. Tenzij… er echt brand is natuurlijk. En dat is de context waarin Geert Wilders aan de grens werd teruggestuurd. Dat is de context waarin men probeert het Vlaams Belang de mond te snoeren of “islamofobe” publicaties te censureren. De politiekcorrecte media doen alsof er helemaal geen brand is in het theater, alsof het Vlaams Belang, Ayaan Hirsi Ali, Theo Van Gogh en Geert Wilders alleen maar paniek zaaien en vals alarm slaan. In werkelijkheid is het natuurlijk andersom. Om de vergelijking door te trekken: stel u een theater voor dat vol mensen zit. In de coulissen en de kelders van dat theater worden voortdurend brandjes gesticht door fanatici die een massamoord willen plegen. De leiding en de werknemers van het theater rennen met emmers en blusapparaten van het ene brandhaardje naar het andere, maar de ene vuurhaard is nog maar nauwelijks geblust, of elders wordt er al een nieuw brandje gesticht. De directie weigert de toeschouwers te waarschuwen, want ze willen hun klanten niet verliezen. The show must go on. Ze zetten nog liever honderden mensenlevens op het spel, dan te moeten toegeven dat er gevaar dreigt. Maar als dan iemand de rook en de gensters in de kelders ziet en het publiek verwittigt, dan storten ze zich allemaal op hem om hem te knevelen en de mond te snoeren. Het publiek mag niet verontrust worden. En men beschuldigt hem van “paniekzaaien” en “haatzaaien” omdat hij de brandstichters heeft aangeklaagd. Net zoals koningen in de Oudheid soms de boodschapper lieten onthoofden omdat hij slecht nieuws meebracht. Dat theater is Europa. De theaterdirectie, dat zijn onze politici.

Bron : Vlaams Belang