Wat een toestanden gisteren in het hart van de belgische democratie. Twee parlementaire onderzoekscommissies aan de slag : de kamercommissie die nagaat of de politiek het gerecht heeft beïnvloed en de gemengde kamer-& senaatscomissie die bekijkt of het Fortisdossier correct en verstandig is aangepakt door de regering.
Dergelijke parlementaire onderzoekscommissies zijn de triomf van de democratie. Zij bewijzen dat de verkozenen des volks ook de wil van datzelfde volk laten respecteren en weten af te dwingen. Gewapend met de macht van een onderzoeksrechter, ondervragen volksvertegenwoordigers/senatoren god en klein Pierke.
Graaf Lipmans
In de Fortiscommissie ging de aandacht vooral naar Graaf Lipmans : na maanden ondergedoken geleefd te hebben , wilden de media hun publiek verrassen met een fotootje van een afgetakeld wrak, dat de Graaf intussen zou geworden zijn. Het is niet gelukt, want Lipmans is misschien afgetakeld maar zijn lepe streken heeft hij niet afgeleerd : een nobele lafaard, als u ons vraagt, die de pers en de publieke opinie ontvlucht. En mocht u ons nog iets willen vragen, wij antwoorden niet meer. Wij staan onder ede maar dat is niet meer dan een formaliteit : mijn eed is een meineed.
De gemengde Fortiscommissie poogt na te gaan of er nog wat nieuws te rapen valt bij de arrogante bende van de Fortistop. Wat verwachten die naiëve politici ? Dat uit de zelfvoldane smoelwerken, waarop sommigen zelfs een eeuwige glimlach van superieure verhevenheid hebben gebeiteld, een verrassend mea culpa zou opklinken ? Trouwens, wat zou de bevolking daar mee opschieten? Daarom fixeren de schrijvende en fotograferende loopjongens van het regime zich op de fysiek van Graaf Lipmans : hoe ziet iemand die er miljarden euri door gesluisd heeft en honderdduizenden landgenoten in de financiële afgrond heeft gestort, er uit ? Is hij vermagerd, heeft hij zijn gebit verloren, is zijn cholesterolgehalte gezakt, heeft hij zijn biologische verlangens gedumpt ? We worden op de hoogte gehouden : nu al staat vast, dat de fotograaf die de eerste afbeelding zal brengen van Graaf Lipmans in zijn nieuwe situatie, een persprijs in de wacht zal slepen.
Tolken (tussen haakjes)
In de Beïnvloedingscommissie traden Van Deurzen, Reynders en Leterme op. Wij hebben stukjes gevolgd dankzij de 0000 die rechtstreeks verslag uitbracht. (Tussen zeer belangrijke haakjes deze dringende vraag : heeft de VRT geen geld om enkele behoorlijk klinkende tolken te kopen, alstublieft ? Telkens een Franstalige aan het woord komt, snerpt een vrouwelijke ambtenaar met een fors accent en een stem die onze keel en oren pijn doet, haar vertaling de microfoons in. Het is diezelfde mevrouw, die klinkt als de directrice van een bejaardeninstelling, die ook de Kamervertalingen doet. Doe eens, wat, vrienden van de VRT : ontsla enkele overbodige managers en werf jonge en beëdigde tolken aan met een radiofone stem. Desnoods deeltijds.)
Liegen
Net vandaag verschijnt in Het Nieuwsblad een artikel over "liegen" en dat doen we gemiddeld vijftig per week. Behalve als we er belang hebben, dan verdubbelt dat aantal. Zonder wetenschappelijke onderbouwing, gaan wij er van uit dat je bij politici die getallen met tien mag vermenigvuldigen.
De man die zich emotioneel het best verdedigde was ex-minister van Justitie, Jo van Deurzen. Die Jo is ongetwijfeld de meest waarachtige van het trio. Hij bezit het imago van zijn fysieke verschijning en bijna ben je geneigd te geloven dat hij niet 500 keer per week liegt, maar slechts de helft. En in een aantal gevallen, beseft hij niet dat hij de waarheid een poot uitvijst, omdat volgens hem een poot uitvijzen nu eenmaal tot zijn taken behoort. Als Van Deurzen zegt dat hij zijn kabinetschef op de vingers heeft getikt, beschouwt hij dat als een daad waarmede hij, de minister 10 op 10 verdient.
Helaas klopt dat niet. Hij geeft daarmede expliciet toe, dat er achter zijn rug geknoeid wordt en het is niet met een vermanende vinger op te steken, dat justitie terug op het rechte pad komt. De ex-minister beroept zich op zijn hoog moreel gezag en zijn goede bedoelingen. "Hoe kan ik mijn boekje te buitengaan, als ik een goed mens ben ?". Jammer, mijnheer Van Deurzen, u bent ongetwijfeld een goed mens maar dat volstaat niet om de daden van uw medewerkers waar u verantwoordelijk voor bent, af te dekken. Verantwoordelijk voor de daden en voor de mensen. Ook als u een slachtoffer mocht zijn van complotten die uitgevoerd worden door perfiede figuren achter de schermen, dan bewijst dit dat u niet geschikt bent voor de functie die u bekleedde. Jammer. Jammer. Maar helaas is dat onze affaire niet.
Reynders : altijd present, nooit op de hoogte
Voor Reynders is het allemaal simpel en eenvoudig : die man dekt heel zijn bestaan en carrière af met de bewering, dat alles wat hij doet in het belang van de staat en het land is. Liegen en bedriegen, hoort daar ontegenzeggelijk bij. En als Gerolf Annemans dat ànders wil percipiëren dan moet hij dat zelf weten. Reynders denkt anders dan Annemans. Incident gesloten.
Over de houding van Leterme willen we niet veel zeggen, want we zagen hem nauwelijks. Hij leek bij het binnenkomen zeer zenuwachtig, onzeker en schichtig. Zoals we hem kennen. Natuurlijk bevestigde ook hij onder ede wat van hem verwacht werd.
Een Spaanse herberg of een modern bordeel ?
Iedereen die voor de commissie verschijnt, verdedigt zijn waarheid en geeft zijn visie op zijn aandeel en verantwoordelijkheid in de beïnvloeding van de magistratuur. De liegende politici ontkennen en hun topmedewerkers spreken mekaar tegen. De magistraten onderling spreken mekaar ook tegen. Rechters verwijten mekaar dat ze niet het recht dienen maar de partijpolitiek. Verontwaardigde echtgenotes van rechters die toevallig ook prominente partijleden zijn, dissen de commissieleden dramatische verhalen op. Alsof wij, domme burgers, nog niet lang doorhebben dat justitie niet beter functioneert dan een Spaanse herberg en heel wat minder goed dan een modern bordeel.
Advocaten bedreigen ambtenaren van justitie zoals Al Capone, Elliot Ness naar het leven stond. In de lift, buiten het oog en oor van camera's en microfoons : "Gij zijt van nu af aan een Doelwit" ... Die woorden worden gesproken door een advocaat die leeft van staatsopdrachten. Die hij soms kwijtspeelt door kwistige uitgaven met weer een van die verdomde maar zo verleidelijke Visakaarten.
Arrogante kabinetschefs, die aan de hefbomen van de politiek zwengelen en om hun ministers ter wille te zijn zwendelen als crimineeltjes. Een zaak hebben ze allen gemeen : uit naam van het staatsbelang, is wat zij doen, altijd verantwoord.
Onze minachting voor het belgische systeem en regime is weer toegenomen. En dat is verheugend.
Savat
|
Intussen komen de details naar boven. De samenzweerders (hoe kan je ze nog anders noemen) gingen pas door de knieen na urenlange ondervraging. Dit zet het hele verhaal in perspectief.
Mijn mening:
Een vriend die dronken een ongeval veroorzaakte met enkel blikschade naar huis voeren en desnoods de schuld op mij nemen: zou ik misschien ook doen. Nog enigzins begrijpelijke menselijke reactie.
Maar, als er strafrechtelijk onderzoek komt achteraf, tijdens de ondervragingen urenlang blijven liegen tot bewijs van het tegendeel: no way.
Al iemand aan de consequenties gedacht als dit niet was uitgekomen? Als één van de samenzweerders-gezagsdragers nog eens in de problemen komt of een wederdienst nodig heeft kan hij weer een beroep op zijn companen. Zo ontstaat een spiraal van corruptie.
Aan alle moemoes, zonen, stiefdochters, medestanders en dergelijke die Ann Schiettekatte menen te moeten verdedigen: stop ermee dit te vergoelijken, het wordt alleen maar schrijnender. Je helpt haar meer door haar onder ogen te doen zien dat dergelijk gedrag volkomen ontoelaatbaar is en dat hard werken geen vrijgeleide is voor het plegen van strafbare feiten. Ze heeft immers in de al dan niet nabije toekomst nog een correctioneel strafproces te doorstaan, met de bijbehorende mediastorm. Hoe minder uitvluchten, hoe groter het begrip zal zijn.