VN-Antiracismeconferentie ? Moslimcabaret ,zal u bedoelen.
Minister Verhagen (Buitenlandse Zaken NL) weigert morgen in het vliegtuig te stappen om de antiracismeconferentie van de Verenigde Naties bij te wonen in Genève. De bewindsman ligt in de clinch met een aantal islamitische landen over de slotverklaring die uitgesproken moet worden. De moslimlanden zouden de top misbruiken voor politieke doeleinden en onnodige aanvallen op het Westen. De afgelopen weken heeft Verhagen stevig onderhandeld om alsnog tot een aanvaardbare slotverklaring te komen, maar nu ziet hij geen andere uitweg meer dan een boycot. Het wegblijven bij een VN-top wordt in diplomatieke kringen gezien als een zwaar middel. Er zijn trouwens heel wat Westerse landen die hun kat sturen naar deze slechte cabaretvoorstelling in Genève, en niet van de minste : Amerika en Australië zeggen toedeloe. Wat het land B doet, weten wij niet op dit moment en eigenlijk intresseert het ons geen bal. Laat Napoleon De Gucht zijn strijd beslechten met Spion Dedecker : hopelijk wordt het voor beiden hun Waterloo.
"Een aantal landen die zelf nog heel wat te doen hebben op het gebied van mensenrechten, misbruikt de top om religie boven de rechten van de mens te stellen en de vrijheid van meningsuiting onnodig in te perken, discriminatie op grond van seksuele geaardheid te negeren, en impliciet Israël als enige land in de beklaagdenbank te zetten", laat een teleurgestelde Verhagen weten zonder landen bij naam te noemen. Ingewijden melden echter dat onder andere Iran een van de boosdoeners is.
Tot hier enkele bevindingen die wij aantreffen in de Nederlandse pers, want onze Vlaamse kwaliteitskranten houden zich bezig met volgende boeiende onderwerpen : (copie zondagavond 19 april - 20.15 uur - http://www.kranten.com/belgische-kranten )
Er valt echter wel lol te trappen in Genève tijdens de voorbereidende zittingen van de islamitische anti-racisten. We stuitten toevallig op een fragment uit het Televisiejournaal van de Franstalige Zwitserse Omroep, Télévsion Suisse Romande- TSR met een verslag van de gebeurtenissen op 17 april. Eerst enige toelichting.
De vergadering is in volle zwier en wordt voorgezeten door een Lybische mevrouw. Wie het als lid van de mooie mensensoort ver schopt in het Prachtland Lybië, moet voldoende honing in de thee doen. Op zeker moment komt een man aan het woord, een vertegenwoordiger van de NGO UN-Watch (een wezenkind zoals het overleden misbaksel Block-Watch) en de man zegt "Kent u mij nog ? Ik ben de Palestijnse dokter Grijzenbaard (dat is zijn naam niet maar het lijkt er op in het Arabisch) die X jaar gevangen heb gezeten samen met 5 Bulgaarse verpleegsters in uw land, Lybië. Wij werden niet alleen gevangen gezet maar mishandeld en gemarteld ..." De Lybische voorzitter hamert als een timmervrouw op de voorzitterstafel om de man het woord te ontnemen, want dit is duidelijk niet de bedoeling. De moslims die deze VN-conferentie overheersen zijn bij mekaar om het Westen en Israël te veroordelen en niet om te wijzen op mekaars martelpraktijken. Uiteindelijk wordt de protesterende Palestijn de zaal uitgezet.
Het filmpje kunnen wij hier niet brengen. U moet weer eens de brug over :
Wij in Vlaanderen weten al lang dat racisme een dekmantel is, een alibi om gelijk welke politieke doeleinden te bereiken.
Gedurende tientallen jaren hebben de Westerse landen een sfeer geschapen en de eigen bevolking gestigmatiseerd als intolerante racisten. Als de zaak internationaal overgenomen wordt door naties voor wie democratie en tolerantie lachertjes zijn, trekken een aantal Westerse landen zich terug. Dan hebben zij zelfs niet de moed om eerlijk en open aan de islamaanhangers te vertellen dat deze conferentie een verkeerde wending neemt. Zo kennen we ze ook, de aanhangers van de linkse waanzin : behoorlijk laf.
.
Ray
De kaping van de Pompei
Voor de kust van Somalië is zaterdag het baggerschip "Pompei" van Jan de Nul en DEME gekaapt.
Volgens een zegsman van rederij De Nul was het lange tijd onduidelijk welke bemanning op het gekaapte schip voer. Behalve de Nederlander, zouden zich ook twee Belgen en vier Kroaten en drie Filipijnen aan boord van het schip bevinden. Hoe het met ze is, is niet duidelijk. Met een vliegtuigje werd over de Pompeï gevlogen en de piloot heeft gewuifd ten teken van geruststelling.
Het schip gaf zaterdagochtend vroeg tot twee keer toe een stil alarm, wat een standaard procedure is bij kapingen. Daarna was er geen contact meer met de bemanning. De 65 meter lange steenstorter voer 150 kilometer uit de buurt van de Seychellen.
Op zaterdag bevrijdde een Nederlands marineschip een groep Jemenistische vissers uit de handen van piraten. De rovers probeerden een tanker aan te vallen wat mislukte waarna zij zich terugtrokken op het vissersschip. Dit vaartuig hadden zij donderdag overmeesterd. Terwijl een Brits marineschip de piraten onder schot hield, konden de Nederlandse mariniers de zwaar bewapende aanvallers ontwapenen. Volgens het NAVO-mandaat konden de rovers niet worden gearresteerd. Men moet uitkijken om de rechten van de piraten niet te schenden.
Tegenwoordig hebben de schepen een nieuw, maar kostbaar afschrikmiddel tot hun beschikking: de zogeheten shock-railing. Dit is een elektronische barrière rond het schip. Piraten die aan boord proberen te klimmen, krijgen een stroomstoot van 9000 volt. Tegelijkertijd gaat een alarm en een sirene af en flitsen schijnwerpers aan. Ook hier rijst de vraag of het instellen van dergelijke apparatuur niet in strijd is met de rechten van de mens.
Woensdag zou de Pompeï aanleggen nabij de kust en kunnen de onderhandelingen van start gaan. Deze kwestie van zogenaamde piraterij zou o.i. op de agenda geplaatst moeten worden door de president van de Verenigde Staten, de man in wie de wereld zijn hoop stelt. Wij, maar ook de piraten.
Fats
19-04-2009
Haspengouw 18 april 2009
(foto's : Gerda)
Ge moogt naar mijn facturatie komen kijken
"Ge moogt naar mijn facturatie komen kijken".
Dit zegde Dedecker met een uitgestreken gezicht voor de televisiecamera's naar aanleiding van zijn schandelijke inschakeling van een privé-detective, om Napoleon en zijn familie te pakken.
Dedecker probeert zijn schanddaad te verantwoorden met de bewering, dat hij zijn spionage-opdracht laat betalen door zijn bedrijf ... Hij probeert op die manier aan te tonen, dat alles reglementair is. Hilarisch.
Met deze verklaring maakt Dedecker de vieze affaire nog wat viezer. Hoe kan zijn bedrijf verantwoorden een privé-detective in te schakelen voor een opdracht die niets te maken heeft met de activiteiten van dit bedrijf ? Werk aan de winkel voor de revisor.
Ding-dong. Da's één.
Als de factuur geboekt is en betaald door het bedrijf, dan verhogen de kosten en vermindert de winst van het bedrijf en worden er dus minder belastingen betaald. Met andere woorden, het is in brede zin de gemeenschap die opdraait voor de ziekelijke opdracht van Dedecker. Werk aan de winkel voor de belastingcontroleur.
Ding-dong, da's twee.
Als Dedecker, gedreven door eerlijke schaamte, het bedrag van de rekening terugbetaalt aan zijn bedrijf, dan is dit een gewone kasoperatie die geen repercussie heeft op de resultatenrekening, dus het gesjoemel blijft hetzelfde.
Ding-dong, da's drie.
Vooraleer Mijnheer Dedecker zijn deur opent, om ons hartelijk te begroeten na ons aanbellen, nog even de hoofdpunten resumeren :
- De nieuwe politiek zal gebruikmaken van spionagetechnieken.
- Elke politicus richt een bedrijfje op om de belastingen op te lichten.
- Wij wensen LDD veel succes toe : de belgische politiek staan nog mooie dagen te wachten met deze originele aanpak.
Franstaligen meppen Vlaanderen, maar het is niet erg.
De "Vlaamse Gemeenschap" krijgt opnieuw enkele meppen toegediend door de Franstaligen. Niets speciaals, zal u zeggen, inderdaad, inderdaad : zijn wij dat nu nog niet gewend ? Om een multiculturele vergelijking te maken, was Moeder Vlaanderen een moslima dan zou zij zich in haar verplichte huwelijk in de siituatie bevinden zoals de vrouwen in boerka in de straten van Kaboel. Verstoten, misprezen en waardeloos. Maar het is niet erg.
De CVP-er en gewezen minister-president van Vlaanderen, Luc Van den Brande, zou kans maken om secretaris-generaal te worden van de Raad van Europa : een internationale graaipost en hoe ze daar aan Mijnheer Van den Brande geraakt zijn, willen wij als gewone burgers best niet weten. Zoals bij de meeste van dergelijke functies, gaan partijpolitiek, diplomatie en ordinaire koehandel hand in hand. Het politieke establishment ter ere, de portemonnee van politici ten bate.
Maar wie komt stokken in de wielen steken van de bevreemdende man uit Mechelen ? Wie toetert in internationale kringen rond dat Van den Brande een rabiate flamingant is, die de arme Franstaligen hun rechten niet erkent, enz. ? Het puik van de Franstalige politici, toevallig ook nog eens uitsluitend leden die behoren tot de federale meerderheid van dit onland.
- André Flahaut (PS), gewezen minister van landsverdediging die honderden miljoenen euri van zijn budget verdonkeremaande, zodat zelfs de Vlaamse socialiste Freya Van den Bossche klacht tegen hem neerlegde. Een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Flahaut.
- Daniël Ducarme (MR), een perfect eentalige liberaal die in 2004 moest aftreden als voorzitter van het hoofstedelijk gewest omdat hij gedurende jaren geen belastingen had betaald, noch aangiftes ingediend. Een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Ducarme.
- Georges Clerfayt (FDF) na een woelige politieke carrière ten dienste van de Franse ééntaligheid, finaal terechtgekomen in het schepencollege van Sint Genesius Rode waar hij voortdurend de taalwetten overtreedt. Nog een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Clerfayt.
- Philippe Monfils (MR), minister van Staat die geacht wordt in wijsheid en sereniteit de belangen van het land B te dienen en het imago van de natie niet te schaden. Een kleine intrigant maar en fraai Franstalig politicus.
- Francis Delpérée (CdH) een nadrukkelijk belgicist die bijvoorbeeld de federale kieskring bepleit en tegelijk evenveel Franstalige als Nederlandstalige vertegenwoordigers wil. Er is meer over deze man te zeggen, maar we hebben er geen zin meer in.
Dit puik van de Waalse politiek intrigeert tegen de kandidatuur van een Vlaming en zou liever een Hongaar of een Fin de eer gunnen dan de gewezen minister-preisdent van Vlaanderen. Het voordeel van deze affaire is, dat we ditmaal een aantal namen kennen van de intriganten tegen Vlaanderen (en onrechtstreeks tegen belgië, maar dat beseffen die mensen in hun kortzichtige haat zelfs niet).
De Vlaamse Gemeenschap reageert nauwelijks of helemaal niet op deze zoveelste incivieke daad. In Gazet van ocharme Antwerpen schrijft de brave Paul Geudens, dat zijn moed hem in de schoenen zinkt, als er ooit een akkoord moet gemaakt worden over de staatshervorming met deze lieden.
En toch is en blijft dat de bedoeling van de CD&V en van Kris Peeters : een Grote Staatshervorming. En aan de kant staat de NV-A te springen om mee te doen. Mee te doen aan wat ? Aan een nieuwe rondje "Hoe houden wij belgië in stand ?".
Vlaanderen heeft er alle belang bij om op 7 juni een duidelijke stem uit te brengen, niet voor de Marchands van de Wanhoop die CD&V-NV-A zijn, maar voor een ondubbelzinnige onafhankelijkheid.
Savat
België, kroniek van een aangekondigde dood
In het Franstalige weekblad Jeune Afrique van 12 april 2009 verscheen een artikel onder de titel : "Belgique, chronique d'une mort annoncée" - België, kroniek van een aangekondigde dood. Een interview met een Franse journalist van Le Monde. Ditmaal niet Google maar wijzelf vertaalden.
De vijandschap tussen Walen en Vlamingen bevindt zich ver voorbij het punt van een terugkeer naar normale betrekkingen. Het uit mekaar spatten van het koninkrijk is onafwendbaar volgens de Franse schrijver José-Alain Fralon. Deze journalist die verliefd is op België, dat zowat zijn adoptief vaderland is, is gedurende jaren opgetreden als de vaste correspondent van le Monde en hij heeft een aantal publicaties gewijd aan het vlakke land van Jacques Brel, koning Leopold en koning Eddy Merckx. We kunnen er José-Alain Fralon niet van verdenken na 179 jaar het overlijden van de belgische natie na te streven. Elke politieke crisis, elke verkiezingscampagne, en die van juni aanstaande zal er niet aan ontsnappen, plaatst prominent op de voorgrond de eeuwige ruzies tussen de naar zelfstandigheid en revanche strevende Vlamingen en de sedert lange tijd bevoorrechte Franstaligen. Fralon is er van overtuigd dat het gemeenschapsconflict zich nu op een punt bevindt zonder enige kans op terugkeer. Een kort gesprek.
Jeune Afrique (JA) : Is het uit mekaar spatten van België onafwendbaar ?
Fralon : Ja. Wat ik niet weet, is hoe het zal gebeuren. Er zijn meerdere mogelijkheden. Sommigen gaan er van uit dat België zal verdampen zoals de Aralzee, beetje bij beetje zijn omvang verliezend. Anderen vrezen dat er een plotse explosie zal plaatsvinden. Maar de geschiedenis levert steeds verrassingen op. Wat zeker is : de onafhankelijkheid van Vlaanderen zal uitgeroepen worden. Dit zou reeds gebeurd zijn, als het probleem Brussel niet bestond. Het Vlaams-nationalisme is niet meer te verzoenen met het belgisch nationalisme. Alles wijst er op, van de resultaten van politieke peilingen of verkiezingen, tot verklaringen van Vlaamse leidende politici dat de weg van het opeisen van de onafhankelijkheid een onomkeerbare werkelijkheid is. Ik meen te mogen vooropstellen dat België zijn 200-jarig bestaan in 2030 niet zal vieren. Dat zou een maximum zijn ...
- Hoe zal dit nieuwe uit mekaar gespatte België er uit zien ?
- Eens de Vlaamse onafhankelijkheid verworven is, zonder dat het overwegend Franstalige Brussel daarin opgenomen is, zijn er 3 scenario's mogelijk .
1. Brussel wordt een soort Stadsstaat zoals Washington DC, als hoofdstad van Europa en het huidige land valt uit mekaar in 3 stukken
2. Het geheel Wallonië-Brussel sluit aan bij Frankrijk, zoals de "rattachisten" het nu reeds propageren. Waarom moet deze band, die nu reeds zeer sterk is, staatkundig geformaliseerd worden ?
3. Eens de Vlamingen vertrokken zijn, wordt een nieuwe francofone staat opgericht. Op die manier blijft België bestaan als België, met zijn koning en zijn instellingen, wat ons een complexe, internationale crisis bespaart. Deze oplossing lijkt mij de meest waarschijnlijke.
Wat Vlaanderen betreft, kan men zich voorstellen, dat het vroeg of laat samensmelt in een Nederlandstalig geheel met de Lage Landen. Na gedurende lange tijd de Franstalige overheersing ondergaan en slecht verteerd te hebben, zijn de Vlamingen wellicht gedoemd om de dominantie van de Nederlanders te ondergaan. Er is niet voldoende aandacht besteed de laatste tijd aan de evolutie in Nederland, dat niet langer door protestanten overheerst wordt maar door katholieken, wat de toenadering zal vergemakkelijken.
Tot hier deze (vertaalde) visie op de belgische situatie door een Franse journalist van de geroemde kwaliteitskrant le Monde in een Afrikaanse uitgave. Buiten een aantal evidenties, is het overduidelijk dat deze man enkel in staat is het land B te bekijken zoals bijna elke Franstalige dit doet. Zelfs als Vlaanderen zelfstandig wordt, zal het volgens deze helderziende niet voor lang zijn.
De meningen die Fralon voorosptelt, zijn het gevolg van gesprekken met Franstalige politici en van de Romaanse denkwereld waarin de man constant vertoeft. Onze natuurlijke tegenstanders, de Franstaligen, zijn in hun denken véél verder dan wij vermoeden.
Manten weet van wanten
Nooit samenwerken met de verwerpelijke PVV
Prominente CDA’ers sluiten een mogelijke coalitie met de PVV na de volgende verkiezingen bij voorbaat uit. Zij vinden de principiële verschillen met de partij van Geert Wilders onoverbrugbaar. Dit zeggen zij vandaag in Trouw. Oud-premier Dries van Agt zegt over de PVV: „Gelukkig word ik niet voor de verzoeking geplaatst na te denken over samenwerking met de PVV. Dat is een verwerpelijke partij. We buigen niet voor ultrarechts.
Lodewijk was een hoogbegaafde, gewetensvolle en artistiek geëngageerde man.” Dat schrijft de Heidelbergse psychiater Heinz Häfner in zijn recente, vuistdikke biografie over de Beierse ’sprookjeskoning’ Lodewijk de Tweede (1845-1886). En hij onderstreept: Lodewijk was niet krankzinnig, maar wel homoseksueel, én hij vergreep zich aan soldaten.
„Klinkklare nonsens”, liet Stefan Jetz, voorzitter van het Verbond van Koningsgetrouwen in Beieren onmiddellijk weten. „De koning was veel te katholiek om zich aan zijn onderdanen te vergrijpen.” Jetz ziet ’de eer van de koning aangetast’. Dat vindt ook de Lodewijk-fanaticus Peter Glowasch: „Häfner beschadigt het aanzien van onze koning. Schande!”
.
.
De excentrieke koning, bouwer en bewoner van het fabelachtige slot Neuschwanstein, roept nog steeds veel emoties op. Vooral in de talrijke fanclubs die hij nog altijd heeft. Zoals het genoemde Verbond, maar ook de ’Vrienden van Lodewijk II’ en de mysterieuze schertsvereniging ’Guglmänner Seiner Majestät König Ludwig II’.
Zij winden zich niet alleen op over de steeds terugkerende geruchten over Lodewijks homoseksualiteit, maar vooral over de speculaties over zijn dood. Ook op dat punt komt Häfner tot een slotsom die de Lodewijk-vereerders niet aanstaat. In de ogen van de monarchisten is Lodewijk doodgeschoten, wellicht in opdracht van de Pruisische aartsvijand.
De toedracht van Lodewijks dood is met mysteries omgeven. In een attest van vier artsen was de koning ’geestesgestoord’ verklaard. Daarop werd hij van zijn ambt ontheven en in slot Berg bij het Starnberger Meer onder toezicht geplaatst. Na een dag vond men de lijken van Lodewijk en de toezichthoudende arts Bernhard von Gudden in het water.
Häfner houdt het in zijn boek met de titel ’Een koning wordt aan de kant gezet’ op de meest gangbare theorie: de koning pleegde zelfmoord en sleepte daarin zijn arts mee. Voor die zelfmoord somt Häfner een groot aantal motieven op. Waaronder zijn homoseksualiteit. Maar ook het attest dat hem tot een bestaan als krankzinnige veroordeelde. Häfner is ervan overtuigd dat Lodewijk niet ziek was. Het attest was door de regering verordonneerd om van hem af te komen en zijn oom Luitpold als regent op de troon te kunnen zetten. Het vooruitzicht de hardhandige therapie van de onbekwame Von Gudden te moeten ondergaan, was volgens Häfner mede de reden van Lodewijks zelfmoord plus moord.
De hobby-historicus Peter Glowasch voert op internet het offensief tegen Häfner aan. Misschien was hij ’homophil’, redeneert hij, maar een vurige katholiek als Lodewijk praktiseerde die neiging niet. En een vurige katholiek pleegt geen zelfmoord, laat staan een moord.
Maar het meest windt Glowasch zich op over de door Häfner veronderstelde ’bouwverslaving’ van de koning. Volgens Häfner werd Lodewijk mede afgezet omdat hij Beieren ruïneerde met zijn peperdure paleizen. Maar die vormen één groot kunstwerk, zegt Glowasch, en de huidige toeristische opbrengsten overstijgen de kosten vele malen.
VAN DE RIDDER TOT ELSSCHOT (Over dochter Ida) door Raymond
"Het is vreemd. Ik slaag er niet in me Ida als getrouwde vrouw voor te stellen, noch Ida die zich onderwerpt aan de formaliteiten van het huwelijk. Ik zie haar wel op een barricade, in het gevang, maar niet als mevrouw Dequeecker."
(Willem Elsschot in een brief van 28 augustus 1942 aan schoonzoon Georges Kelner)
Ida De Ridder (1920) is de laatste overlevende van de zes kinderen van Willem Elsschot.
Martine Cuyt, literair redactrice bij Gazet van Antwerpen, onderwierp haar in de aanloop van het Elsschotjaar aan een interview, dat gepubliceerd werd in de "Bijlage bij het Elsschotjaar 2000" onder de titel (zie verder) "Klein moederke, troostte hij me".
Dit is het tweede vraaggesprek in deze reeks na "Hij leerde mij gelukkig zijn" van dochter Anna De Ridder. In de eerstvolgende bijdrage komt als laatste in de rij zoon Jan aan de beurt, waarna we de stem hebben gehoord van de drie nog resterende kinderen op het ogenblik dat de interviews werden afgenomen.
Dit terzijde gelaten en als toemaatje volgen er later nog vraaggesprekken van kleinzonen Tsjip Jan Maniewski en van reclameman Walter De Ridder, ontleend aan dezelfde bron.
Uiteindelijke bedoeling was en blijft uit eerste hand een uitzonderlijk portret op te hangen van pater familias Alfons De Ridder en in één adem hulde te brengen aan de fiere Antwerpenaar die topauteur Willem Elsschot was. En hiervan wijken we geen duimbreed af. Onder geen beding.
***
"KLEIN MOEDERKE, TROOSTTE HIJ ME."
Dochter Ida De Ridder
Wat was vaders geliefkoosde bezigheid?
Vöör de oorlog naar 't café gaan, in de stad rondwandelen en pinten pakken, dat ging samen. Later: muziek beluisteren, thuis zitten en lezen, voornamelijk zijn gazet. Ik maak het onderscheid omdat de oorlog een enorme impact heeft gehad op zijn dagelijks leven, op zijn verhouding met moeder, op alles.
Waar had hij een zwak voor ?
Zijn zwakheid was een goeie borrel drinken. Een zwak had hij voor de oudste kleinzoon, Tsjip.
Welk kind heeft het meest van Alfons De Ridder ?
Van karakter : Willem. Hij was gevoelig, dichtte ook. Dat heeft niet lang geduurd, maar toch. Willem had net als papa een grote liefde voor klassieke muziek. Vader was er fier op dat Willem arts was, een waardig opvolger van nonkel Karel, Elsschots broer. Zijn dochters hebben hem ontgoocheld. Alle diploma's en inspanningen ten spijt hebben zij het niet verder geschopt dan moeder bij de haard.
Waarin lijkt u op uw vader?
Ten eerste: onze behoefte om gerust gelaten te worden. Ik bedoel: dat niemand u onverwachts komt storen, dat er niet te veel wordt geprobeerd in uw privé-leven te boren. We waren allebei een beetje "secreet" , tot op het schijnheilige, hypocriete af. Zo zou ik over mijn gezondheid zeggen: "Prima, merci", terwijl het er absoluut niet goed mee gaat. Ten tweede: de moeite die we hadden om over onze gevoelens te spreken. Ik kan dat heel moeilijk. Vooral over verdriet. En ook onze liefde voor klassieke muziek. Bij mij is dat van Buxtehude en Bach, tot en met Chopin, Schumann en Schubert.
Wat was zijn meest kenmerkende karaktertrek ?
Mijn herinnering is die van een norse vader, in zichzelf gekeerd, stilzwijgend, zonder dat er ooit een grof woord viel. Tegen vreemden was hij gastvrij, geestig.
Hoe was hij verder ?
Hij had heel weinig contact met zijn kinderen. Met de kleinkinderen was hij helemaal anders, zoals met ons overigens toen wij klein waren. Ik geloof dat hij werd aangesproken door de kinderlijke spontaniteit, die verdwijnt met de puberteit.
Heeft hij u hem ooit iets toevertrouwd ? Of hij u ?
Helemaal niet, ik had geen behoefte om hem confidenties te doen, en hij tegenover mij evenmin. Mijn leven, hield ik mijn leven.
U zag Alfons De Ridder niet als schrijver ?
Neen, zeker niet, we zagen hem als pa, als pater familias. Wij wisten trouwens lange tijd niet dat hij schrijver was. Ik heb er spijt van dat ik nooit de moed heb opgebracht om met hem over zijn werk te praten. Misschien had hij het wel graag gehad. Maar het kon niet. Het zou onwelvoeglijk zijn geweest hem daarover aan te spreken. Hij sprak nooit over zaken, geld winnen of verliezen, over problemen, laat staan over zijn literaire werk. Dat hield hij allemaal gescheiden.
Wat was zijn lievelingsgerecht ?
Haring.
Wat was zijn lievelingskleur ?
Donkergrijs, zwart... Kijk maar naar zijn pakken.
Wat was zijn lievelingsvogel ?
De mus, denk ik. Mussen tjilpen toch, en ze zaten in de tuin. Mussen zijn bescheiden, zonder pretentie, en een beetje luidruchtig.
Wat heeft u van hem geleerd ?
Nederigheid. Dat was zijn grote kwaliteit. Hij gaf nooit te verstaan dat hij zakenman was, of schrijver, of dat hij belangrijke mensen kende.
Welk beeld van uw vader zit er op uw netvlies ?
Het laatste is dat van pa op zijn doodsbed. Dat zie ik nog duidelijk. Maar als ik in het algemeen aan hem denk, dan sjouwt hij met kleinkinderen in de nek en heeft hij ze op zijn schoot.
Welke anekdote koestert u het meest ?
Dat hij me "mijn klein moederke" noemde. Daar was ik heel trots op. Hij is me zo gaan noemen toen ik heel klein was, en hij bleef het doen tot ik een jaar of acht was. Het was mijn troostwoordje.
Mijn oudere broers, Willem en Walter, hebben me veel geplaagd. Zo had ik een vreselijke schrik van spinnen, van die hooiwagens. Als ze er weer een naar mij gooiden, ging ik bleitend naar pa. Toen was hij mijn toeverlaat. Ik kreeg gelijk, hij bood bescherming en zei de toverwoorden. "Klein moederke" betekent zoiets als "mijn liefke, mijn schattebout".
Welk boek van Elsschot is u het liefst ?
"Villa des Roses". Dat is echt een universeel werk, het speelt in Parijs en er zijn diverse personages. Dat boek kan worden vertaald in alle talen. Alleen al gevoelsmatig is het buitengewoon, en de taal is krachtig en machtig.
Wordt Elsschot naar waarde geschat ?
Als dochter is dat voor mij heel moeilijk te zeggen. Ik vind van niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat een deel van zijn werk zal blijven. Net zoals Tijl Uilenspiegel van Charles De Coster, dat ik overigens ben gaan lezen omdat hij erover sprak.
Wat is de grootste onzin die over Elsschot is verteld ?
Dat hij fascistoïde gevoelens had. Dat is de grootste misvatting. Het Bormsgedicht is compleet verkeerd gelezen en begrepen. Het is toch niet omdat je tegen de doodstraf bent, en dus tegen het neerkogelen van Borms, dat je sympathieën voor het fascisme hebt.
Wat is uw bijdrage tot het Elsschotjaar ?
Ik heb "De piano" geschreven, een vervolg met nieuwe documenten op mijn eerste boek "Willem Elsschot, mijn vader. Ik noem het een intimistisch verhaal tegen de achtergrond van het wereldgebeuren tijdens de oorlog van '40-'45.
Raymond
18-04-2009
Dedecker brug te ver : VB-standpunt
18.04.2009 20.47u - Maandenlang heeft een privédetective de handel en wandel van familie De Gucht gevolgd. In opdracht van Jean-Marie Dedecker, die naar eigen zeggen een tip had gekregen over mogelijk gesjoemel bij de verkoop van het gerechtshof van Veurne. Het onderzoek liep uit op een sisser, maar lekte uit in de pers. De verontwaardiging in journalistieke en politieke kringen is vrijwel algemeen.
Dat de speurder geen misbruik heeft kunnen vaststellen, betekent nog niet dat De Gucht een brave communicant is. Maar in een rechtsstaat is iedereen onschuldig tot het tegendeel wordt bewezen. De laatste tijd zijn mijnheer en mevrouw De Gucht wat te vaak in opspraak gekomen, tot twee maal toe bij de mogelijke verkoop van beursaandelen met voorkennis. Telkens ging de minister vrijuit bij gebrek aan bewijzen. Zaak gesloten.
De Gucht reageert woedend op het inschakelen van een detective en spreekt van ‘Gestapo-praktijken’. Dedecker zegt dat het zijn recht en zijn plicht is om de regering te controleren. Dat laatste klopt wel, maar moet hij dan zelf inspecteur Clouseau spelen? Ware het niet beter met de informatie naar het gerecht te stappen?
De publieke opinie heeft al geen hoog petje op van de politiek. En dat zal er met deze zaak zeker niet op verbeteren. Heiligt het doel de middelen? “In liefde en oorlog is alles toegestaan”, wordt wel eens gezegd. En is politiek niet de voortzetting van oorlog met andere middelen? Daar lijkt het soms wel op. Rancune is een sterke drijfveer. Kijk naar Yves Leterme die uit is op wraak na zijn ontslag. Kijk naar Verhofstadt die zijn politieke afstraffing in de stembus nooit heeft verteerd. Kijk naar Dedecker die nog meer dan één ei heeft te pellen met de VLD-top.
Dat het er in de politiek niet altijd even net en beschaafd aan toe gaat, is een publiek geheim. Maar de laatste tijd worden grenzen overschreden. Een notoir dieptepunt in deze evolutie was zonder twijfel het boek waarin Jurgen Verstrepen meende te moeten afrekenen met zijn vroegere partij en waarin complete fictie, halve waarheden en hele leugens vlot door elkaar werden gehaspeld. Met als pikante smaakmaker de vermeende liefdesaffaire tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel. Tegen het Vlaams Belang is alles toegestaan. Maar voor heel wat mensen, ook buiten onze partij. werden daarmee al de grenzen van het fatsoen overschreden. De ranzige vuilspuiterij zou binnen LDD zelf bijna tot een scheuring leiden…
Zeker: oppositie is onontbeerlijk in een democratie. Harde oppositie zelfs, zoals wij die al jaren voeren in en buiten het parlement. Maar hoort graven in het privéleven van politici daar ook bij? Dedecker én zijn medestanders moeten zich maar eens afvragen of dàt de manier is waarop aan politiek moet gedaan worden. Dat geldt overigens niet alleen voor het inschakelen van privédetectives, maar ook voor de staatsveiligheid, voor het cordon en voor politieke processen om tegenstanders het zwijgen op te leggen.
Vlaams Belang
Rustdag zaterdag18 april 2009
Haspengouw
17-04-2009
Een parlementair die aan platte spionage doet, hoort niet thuis in het parlement.
Nu heeft Jan-Maria Dedecker het helemaal verkorven. De stunt- en stuntelpoliticus heeft een spion ingehuurd om een minister te laten volgen. Enfin een detective, dat klinkt fraaier maar het is net hetzelfde : mensen beloeren en begluren tegen betaling en als een toegewijde slang in het oor van de opdrachtgever sissen, wat zij uitgespookt hebben. Laag. Zeer laag.
Op dat niveau beweegt zich de belgische politiek. Zoals in het Oude Rome. We hebben dit nog geschreven. Of hoort u liever : zoals in het Derde Rijk waar ondermeer de Gestapo permanent op de loer lag om de ontrouwen, al dan niet discreet, naar de martelkamers te voeren.
Wij hebben geen greintje medelijden met Buza-minister Napoleon de Gucht wiens handel en wandel door een spion gevolgd werd in opdracht van de voorzitter van de eenmanspartij LDD. De opdracht behelsde ook het volgen van de bewegingen van de vrouw van Napoleon (een politierechter) en het kindje-senator. Er moeten dus meerdere spionnen op die zaak gezeten hebben.
Dergelijke handelwijze is zelfs in de ziekelijke parlementaire democratie die het schandland B geworden is, niet gepermitteerd. Zeg maar ronduit stuitend. Ieder van ons, die dagelijks de politiek volgt, heeft de aftakeling van Dedecker in de voorbije periode kunnen meemaken. Die man heeft een hype ontketend en hij is niet opgewassen tegen de gevolgen en verwachtingen en nog minder tegen de problemen binnen zijn groep vrijbuiters. We hebben te maken met een zoveelste Leerling-Tovenaar.
In de voorbije maanden hebben we Dedecker bij herhaling de pedalen zien verliezen. Hij wil alles alleen doen maar hij kan die aartsmoeilijke taak niet aan. Bovendien is hij omringd door een vreemde groep onbetrouwbare avonturiers. Zijn 4-koppige fractie in het Vlaams parlement bestaat uit fundamentele bedriegers : eerloze overlopers. Er is er trouwens al eentje van tussenuit geknepen : net overgelopen van Vlaams Belang en na enkele maanden gedeserteerd bij LDD.
.
Ontwerp verkiezingsaffiche LDD
.
Iedereen die in dit land meent iets onrechtvaardigs of oneerlijks meegemaakt te hebben, wendt zich nu tot de Witte Ridder, Jan-Maria, de collectioneur van schandalen. De man verzuipt in de zwarte dossiers die hem van overal toegeschoven worden.
Precies dàt heeft hem de das omgedaan. Dedecker dacht een fenomenale onthulling te kunnen doen net voor de verkiezingen door Napoleon de Gucht te betrappen op financiële wanpraktijken. Zwart geld. Discrete verplaatsingen naar de Kaaimaneilanden. Elegant uitgedoste kerels met Raybanbrillen en dure diplomatenkoffers vol purperen euribiljetten.
Helaas, Dedecker is zelf tegen de lamp gelopen : de spionnen hebben hun opdrachtgever in de steek gelaten en 'iemand" heeft de operatie gelekt. Waarom en hoe is nog onduidelijk.
Dedecker doet of het gans normaal is, dat een parlementslid een detectivebureau inhuurt om politieke tegenstanders te laten bespioneren. Dat behoort tot mijn opdracht, verklaart hij met slecht gespeelde aplomb. Slecht gespeeld, inderdaad, want Dedecker heeft al vele watertjes doorzwommen maar dit is een donkere, verraderlijke poel met heel wat draaikolken.
Deze man probeert al jaren duidelijk te maken dat hij vecht voor een nieuw politiek klimaat, voor een gezondmaking van de belgische ziektes. Hij heeft echter een stap te ver gezet. Iemand die dergelijke praktijken toepast, hoort niet thuis in een parlement.
Savat
Politie versus Hangdeugniet op brommer
In een maatschappij zonder gezag, waar alles mag en de politie-agent behandeld wordt door de overheid als een misdadig geweldenaar als hij optreedt , krijg je dit soort toestanden.
Jantje zag eens pruimen hangen
i
Gisteren Joke van Leeuwen met een een gecontesteerde tekst, vandaag de Strangers. Wie zal het morgen zijn ? Strawinsky, Abba, Puccini, Je Geeraerts of Martine Tanghe ?
Eindelijk : goed nieuws uit de stad van Allah ! (met een beetje slecht nieuws ook)
Ten opzichte van 2007 daalde de criminaliteit in Antwerpen vorig jaar met 4 procent. Daarmee wordt de dalende trend voor het zesde jaar op rij voortgezet
De lokale politie van Antwerpen lijkt echter "het fenomeen" van de woninginbraken maar moeilijk onder controle te krijgen. Hun aantal is de voorbije vier jaar met maar liefst 30 procent toegenomen.
Gekende advocaten van mannen met lange vingers zullen binnenkort in het Vlaams parlement zetelen. Wie zal dan pleiten voor de arme misdadigers die geen kansen krijgen in deze harde maatschappij ?
Boksen met enkelband
De dubbelpaspoortbelg bokser Ismaïl Abdoul (links op de foto) treedt vanavond in de ring tegen een Zwitser, Giovanni Jemma in de Topsporthal Vlaanderen te Gent voor de Beker Freddy de Kerpel. Niets aan de hand, leuke ontspanning voor de liefhebbers, die als er geen boks is in dichte drommen naar de opera trekken. De sportievelingen vechten zoals dat in onze mannelijke genen vastligt, zij het dat de "beschaving" reglementen heeft uitgeschreven voor dergelijke feesten van gespannen spieren, gepijnigde zwetende lijven, gekloven wenkbrauwen, blauwe ogen, losse tanden, platte neuzen en jeanneterig gedribbel.
Onze belangstelling is tamelijk oppervlakkig, zoniet onbestaand en in dit geval lichtjes ongezond. Ismaïl Abdoul vecht namelijk met een enkelband, want hij zit momenteel nog een straf uit die hij te danken heeft aan een veroordeling voor slagen, verwondingen en agressie. Boksers zoals Freddy de Kerpel of de Leeuw van Vlaanderen, Jean-Pierre Coopman zijn mensen die in hun privéleven geen vlieg fysiek kwaad doen, maar bij de nieuwe generatie dubbele paspoortbelgen zit dat anders. Ismäil moet voor 22 uur op zijn huisadres zijn en zich melden anders overtreedt hij het gevangenisreglement.
