Manten weet van Wanten

Dommeke van Oostende wordt uitgerookt

Klikken op de tekst hierboven

Over Filip Dewinter : Het is een vreselijke gedachte, bidt allen voor mij - maar ik vrees dat de volkstribuun in globo gelijk heeft met zijn islamkritiek. (Benno Barnard)

De zoete likeur vanhet linkse zelfbedrog

Benno Barnard dient Geert Buelens van antwoord en verdedigt het boek 'Inch'Allah?' van Filip Dewinter. Benno Barnard is schrijver en columnist.


'Als in 2030 na diepgravend onderzoek een boek verschijnt over het intellectuele leven in Vlaanderen aan het begin van de eenentwintigste eeuw, zal de periode 2008-2009 een scharniermoment blijken te zijn. In die jaren sneuvelde de schijnbare consensus over twee geloofspunten van de Vlaamse intelligentsia: het multiculturalisme en het voortbestaan van België', zo schreef Geert Buelens vorige week (DM 15/4). Hij verwees daarbij onder meer naar de islamkritische opstelling van Benno Barnard. Barnard heeft een repliek klaar.

In Vlaanderen zijn er tegenwoordig twee grote onderwerpen van debat: het separatisme en de islam. Die beide thema's zijn door het Vlaams Belang bezet, met als gevolg dat denkende wezens met een afwijkende mening twintig jaar lang angstvallig hun mond hebben gehouden. Maar daar is verandering in gekomen. Er zijn de nodige intellectuele separatisten, verzameld in de Gravensteengroep. En er zijn de nodige islamcritici, die het voorlopig zonder een manifest moeten stellen.

Volgens Geert Buelens - op 15 april jl. in deze krant - drukken beide groepen zich ongenuanceerd uit. In die context valt mijn naam. Ik zou van hem bijvoorbeeld de term 'linkse lemmingen' niet mogen gebruiken.

En waarom dan wel niet? Die woorden omschrijven heel beeldend het groepsgedrag van veel intellectuelen, die zich opgewekt naar de afgrond reppen, want alles is beter dan voor racist te worden aangezien, of erger nog, voor een sympathisant van het Vlaams Belang. Het is een omschrijving zo scherp als een gewette kling. Daar zou een hoogleraar letterkunde blij mee moeten zijn...

Maar Buelens zegt iets wat me nog veel meer stoort.
'(Barnard) stelde "wel in multiculturaliteit" te geloven, "althans tussen Vlamingen en Franstaligen". Met andere culturen valt in dit land dus blijkbaar niet samen te leven - hoe hij dat in België als Nederlander organiseert met zijn Amerikaanse vrouw is me niet duidelijk. Te vrezen valt echter dat het maar al te duidelijk is. Of bedoelt Barnard iets anders te zeggen dan dat moslims eigenlijk niet thuishoren in dit land?'

Ik krab me op het hoofd. Inderdaad, hoe organiseer ik dat? Maar los van die flauwekul over mijn privéleven: Buelens beoefent het tendentieus citeren als een literair subgenre. Wat schreef ik namelijk werkelijk?

'Ik ben een tegenstander van het VB. Ik heb het oude en het nieuwe partijprogramma bestudeerd. Ik geloof niet in het staatscorporatisme. Ik geloof ook niet in een tweestatenoplossing voor België. Wel in multiculturaliteit, althans tussen Vlamingen en Franstaligen.

Ik vind voorts dat de islam alleen maar compatibel is met de liberale democratie als hij, om zo te zeggen, veel wijn bij het water doet. Dewinter draagt in zijn boek vermoedelijk hetzelfde standpunt uit, dus daarover zijn we het dan objectief eens, ook al valt menige emotioneel-correcte ziel bij die gedachte flauw. Maar ik zal nooit op hem stemmen.'

De door Buelens weggelaten zinnen lijken me toch tamelijk cruciaal.
Elders schreef ik dit: 'Wel geloof ik in een intern-Europese vorm van multiculturaliteit, om te beginnen tussen Vlamingen en Franstaligen. Wat mij betreft is iedere moslim daarbij welkom, op voorwaarde dat zijn activiteiten niet in strijd zijn met onze wet- en regelgeving.'

Ik kan dus in eer en geweten verklaren dat ik weliswaar aan ideologiekritiek doe, een oud links tijdverdrijf, maar daarom nog niet zo diep gezonken ben dat ik een hekel heb aan de mensen die door geboorte en opvoeding het product van de islam zijn.

Toenemende islamterreur
Maar nu Dewinter. Inmiddels heb ik zijn boek Inch'Allah? (dat ik niet dan met de uiterste moeite te pakken kon krijgen) grondig bestudeerd. Het is een vreselijke gedachte, bidt allen voor mij - maar ik vrees dat de volkstribuun in globo gelijk heeft met zijn islamkritiek.

Er staat niets in zijn geschrift op grond waarvan hij een aanklacht riskeert. Het is niet allemaal even subtiel geformuleerd, maar de essentie heeft hij keurig overgeschreven van arabisten met naam en faam, ik herken zelfs complete parafraseringen - hooguit zou hem een proces wegens plagiaat kunnen worden aangedaan. Bovendien barst het boek van de citaten uit velerlei onverdachte bronnen, waaronder nogal wat literaire.

De strekking van Inch'Allah? Wijkt niet noemenswaardig af van de strekking van stukken en manifesten die Salman Rushdie, Bernard-Henri Lévy en Ian McEwan hebben gepubliceerd en ondertekend, om nog maar te zwijgen van de waarschuwende woorden van intellectuelen die de moslimwereld zijn ontvlucht - en die we maar liever in de steek laten omdat hun boodschap ons veel te zenuwachtig maakt. Die strekking luidt dat de islam als politieke ideologie een grote zwarte steen van mannelijke agressie, inktzwart obscurantisme en diepe achterlijkheid is, gericht tegen alles wat ons dierbaar is of zou moeten zijn.

In de grote steden van West-Europa worden homo's weggepest door hun moslimburen, leraren in het middelbaar onderwijs worden geterroriseerd door moslimjongens - ik ken slachtoffers uit beide groepen.

En dat zijn maar twee voorbeelden van de toenemende terreur van de islam, die dagelijks wordt aangewakkerd door de preken van imams en de rotzooi die schotelantennes uit allerlei moslimdictaturen aanvoeren. Niettemin zijn er nog altijd intellectuelen die temen dat we ons vertrouwen moeten stellen in 'het emancipatorisch vermogen' van de islam.

Maar het emancipatorisch vermogen van die godsdienst is nogal beperkt. Intellectuelen hebben in navolging van Hegel vaak een hekel aan feiten, maar de waarheid (die vervelende bijkomstigheid van hun bibliotheek) luidt dat er in de hele wereld geen enkel land met een islamitische meerderheid bestaat waar de minderheden de facto gelijke rechten hebben - gewoonlijk worden ze daarentegen gepest, gediscrimineerd of zelfs vermoord.

En in de westerse wereld zou de islam naar emancipatie streven? Ach, zoete likeur van het zelfbedrog! In de Volkskrant van 18 april jl. wordt Tariq Ramadan geciteerd, de grote moslimgoeroe van links: 'Wij beschouwen alles als islamitisch wat zich niet verzet tegen de islam.'

Lezer, laat die uitspraak alstublieft tot u doordringen!
'Hij streeft dus niet naar integratie van de islam in onze cultuur," zegt Chris Rutenfrans, redacteur van de krant, 'maar hij incorporeert onze cultuur in de islam.'

Lafheid en inertie
De krankzinnige situatie is ontstaan dat je als islamcriticus smerige verwijten naar je hoofd geslingerd krijgt omdat je roept dat de salon, waar het voorgeslacht de kostbaarheden van onze liberale beschaving heeft uitgestald, in de fik dreigt te vliegen; ja, het tapijt smeult al... Je bent aan verdachtmakingen onderhevig omdat je het een verstandig idee vindt de brandweer te bellen als het brandt.

De clerus van het linkse godshuis (onbewust door Gramsci en zijn cultuurstrategie beïnvloed) heeft twintig jaar lang het intellectuele debat gedomineerd, tegen alle gezond verstand en evidentie in. Ik weet er alles van, want ik heb er zelf aan meegedaan, lang voor ik iets behoorlijks over de islam gelezen had. Nu, eindelijk, ontstaat er dankzij moedige voorlopers als Wim van Rooy een vorm van vrije meningsuiting over de islam. Ondertussen heeft dat ellendige VB twintig jaar op onze lafheid en inertie gekapitaliseerd.

Ik zou dus, beste Geert, niet met zoveel dedain over mij en mijn medestanders schrijven, in het bewustzijn van deze schuld, die de schuld van ons allen is.

Intussen zitten veel intellectuelen, onder wie jij, nog altijd vast in het oude discours, waarin het VB als erfgenaam van de collaboratie onze grootste vijand is, met dierbare herinneringen aan de goeie ouwe tijd, het ritueel van demonstraties en de bijbehorende morele catharsis.

Word wakker, Geert! Er is een nieuwe vijand die veel gevaarlijker is.

Peeters en CD&B

Nu de al te nukkige Leterme ook in eigen partij heeft afgedaan, zet CD&B alles op de nieuwe ster: Kris Peeters. Die bracht vandaag een boek uit, bescheiden ‘Kris Peeters in perspectief. Een warme kijk op Vlaanderen’ geheten. Omdat zijn partij alle, maar dan ook àlle Vlaamse beloften verloochende, probeert hij daarin met een nieuwe piste de meubelen te redden. Een soortement “Grondwettelijke Kamer” zou bevoegd worden voor de staatshervorming. Lef heeft die Peeters wel, opnieuw worden dus de verkiezingsbeloften van 2004 en 2007 bovengehaald. Opnieuw zal CD&B zorgen voor een eigen arbeidsmarktbeleid, een Vlaams gezondheidsbeleid, eigen belastingen, u kent het deuntje. Na 7 juni wordt het dan weer Belgische business as usual. Opmerkenswaard is dat CD&B (met de B van Belgisch) nu ook, net als NVA, voluit gaat voor (door ons gesubsidieerde) opleidingen van islamleraars en imams. Volgens Peeters is ook dat blijkbaar onontbeerlijk om te komen tot een “warm Vlaanderen”.

Klikt u even op deze vier stijlvolle heren en u verneemt waarom Robin Hood zijn vrienden ontgoochelt

foto : @ Spitsnieuws.nl

 Gedurende de nacht verdwijnen de afbeeldigen in dit stuk, wegens onderhoudswerken AMVC

Vlamingen,

Bormsgetrouwen,

Goede Vriendinnen en Vrienden,

Het ligt zeker niet in mijn bedoeling om op de 63^ste verjaardag van de ‘moord’ op Borms, (en ik herhaal hier nadrukkelijk, ‘ moord’, want ‘executie’ is hiervoor een te neutraal woord) de geschiedenis te herschrijven. Maar ik wil wel graag kort reageren op een aantal ‘etiketten’, die August BORMS in de gelijknamige  biografie, Borms: zijn leven, zijn oorlogen, zijn dood , door ene Christine Van Everbroeck in 2005 krijgt opgekleefd. Zij is historica en hoofd van de educatieve dienst van het koninklijk museum van het leger en van de krijgsgeschiedenis. Dat zegt genoeg.

Maar sta me toe om eerst te beginnen met de slotwoorden die ik ontleend heb aan Anton Aldi, hier aanwezig, waarmee ik mij op de vorige IJzerwake tot koning Albert heb gericht, zeggende: Sire, zwijg nu voorgoed en abdiceer! Treedt, nu het nog kan, tenminste af met eer. En werp uw kroon naar Borms! Dit, om aan zijne majesteit terloops nog eens goed duidelijk te maken dat hij, ook al is hij dan officieel de koning van belgië, nooit de koning van Vlaanderen kan zijn. En wel om de eenvoudige reden dat de enige en échte, zij het dan ongekroonde koning van Vlaanderen, hier ligt. Hier in dit klein stukje gewijde Vlaamse grond! En nergens anders!

Tot daar mijn inleiding.

Terug naar Borms nu. En naar de genoemde biografie.

Eerste etiket: BORMS is een heuse mythe geworden en is dat nog steeds!

Een mythe, goede vrienden, een mythe die bovendien bewust in stand wordt gehouden door enkele fanatieke geestesgenoten uit de collaboratie. Dat is althans de mening van de ‘politiek correcten’ die zich onverdroten blijven  uitsloven om die kwalijke mythe alsnog te slopen. Blijkbaar tevergeefs!

En omdat Borms op een Goede Vrijdag werd ‘vermoord’ en om dus in die sfeer te blijven, is mijn antwoord hierop simpelweg: Heer, vergeef het hen, want ze weten niet beter en ze willen het ook niet weten. Want ik kan toch niet anders dan vaststellen, dat uit al hun pogingen, zowel in het verleden als vandaag, om de figuur van Borms onderuit te halen, ten overvloede blijkt dat de mythe Borms hén nooit echt heeft ‘losgelaten’.

En die vaststelling is géén mythe, maar een realiteit!

Bovendien, goede vrienden, is die mythe ook geen uitvinding van de Vlamingen. Wanneer in belgië mythes ontkracht worden, zijn het steeds de flamingantische, nooit de belgicistische. Wij hebben alleszins deze mythe niet ‘gecreëerd’.

Neen, de ‘mythe’ werd gaandeweg en zonder twijfel ongewild, in het leven geroepen door de tegenstanders van Borms. Tegenstanders die niet zozeer de ‘mens’ Borms viseerden (alhoewel?), maar vooral het radicaal gedachtengoed waar hij voor stond. Met andere woorden, de Vlamingenhaat van belgië zélf ligt aan de basis van deze mythe. En soms kan ik mij zelfs niet van de indruk ontdoen, dat belgië, of althans zij die denken dat ze namens belgië mogen en kunnen spreken, meer last hebben van een ‘onverwerkt’ verleden dan de Vlaams-nationalisten zelf. Ze zitten duidelijk met een soort schuldgevoel en weten kennelijk niet goed wat ze met Borms moeten aanvangen.

Ze voelen zich waarschijnlijk nog altijd ongemakkelijk bij de vernietigende woorden van Marnix GIJSEN (alias Jan-Albert GORIS) die nog in 1970 liet optekenen dat “een land dat een man van 70, lam op een stoel gezeten, laat fusilleren, zonder fatsoen gezegd, zijn smoel mag houden”. Dit verklaart allicht  ook dat zelfs een Walter DEBROCK (toch een notoir verzetsman en hater van alles wat enigzins met Vlaams-nationalisme te maken had) tijdens een van die beruchte interviews met Maurice DE WILDE, de terechtstelling van Borms publiek betreurde en er duidelijk afstand van nam. Ook al was dat dan rijkelijk laat. Kortom, ook voor zijn tegenstanders blijft Borms vandaag een zeer ‘moeilijk’ te plaatsen geval.

Pro Westlandia; groepsfoto; Cyriel Rousseeu; Dr. A. Borms; Gustaaf Bruggen, deklamator en leerling van Modest Lauwerijs; Pol Lepage; Prof. Modest Lauwerijs; Jan Borms en Jef Watelet

.

Tweede etiket: Borms was een onverbeterlijke Vlaams-nationalist!

En volgens de logica van Mevrouw Van Everbroeck was hij bijgevolg niet alleen een extremistische flamingant, maar per definitie ook een antidemocraat. Een Flamingant die droomde van een onafhankelijk Vlaanderen en daarvoor tot het uiterste wou gaan, desnoods tot en met de vernietiging van belgië. En dat, Vlaamse vrienden, kunnen we inderdaad alleen maar bevestigen en dus vaststellen dat we hier in goed gezelschap zijn.

Maar onthou vooral goed, dat vooral hét Vlaams-nationalisme ook voor haar de grote boosdoener is. Want volgens deze historica, zijn er naast Vlaams-nationalisten ook nog gewone en dus eerbare ‘flaminganten’. Dat zijn dan die Vlamingen, die zogenaamd ‘gevoelig’ geworden zijn voor het Vlaamse ‘probleem’ en daar binnen een belgisch kader iets willen aan doen. En dat is nu precies hét onderscheid dat ons vandaag bekend in de oren klinkt.

Het was dus ten tijde van Borms al zo en het is vandaag niet anders. Met andere woorden: ge moogt in belgië bij wijze van spreken zijn wie en wat ge maar wilt. Een linkse extremist of een rechtse extremist. Zelfs een republikein. Allemaal geen probleem. Op één voorwaarde: dat ge het niet riskeert om op te komen voor Vlaamse zelfstandigheid, of anders gezegd, dat ge in geen geval het voortbestaan van belgië in gevaar brengt. Want wie dat doet en daar ook nog openlijk voor uitkomt, is een te mijden antidemocraat en wordt door belgië bijgevolg zonder pardon vogelvrij verklaard. En we weten ondertussen maar al te goed wat dat zoal kan betekenen. De repressie na WO II, die ook Borms fataal is geworden, is daar een hallucinant voorbeeld van.  

Want alléén om die reden, beste vrienden, en alléén om die reden, werden in hoofdzaak, om niet te zeggen uitsluitend, de ‘politieke’ collaborateurs, met andere woorden, diegenen die een bedreiging voor het voortbestaan van belgië vormden, zwaar gestraft. Terwijl de grote economische, maar belgisch-behoudsgezinde collaborateurs, in grote mate, om niet te zeggen volledig, buiten schot zijn gebleven.

Van links naar rechts:Karel Angermille, Hendrik Picard, August Borms, Firmin Mortier en Karel Fossey. 

.

Derde etiket: August Borms was politiek onbelangrijk! Hij was slechts een dromer, een idealist, een bezieler!

En dat laatste kunnen we zonder meer onderschrijven. Sterker nog. Ik vind dat Vlaanderen zelfs vandaag een aantal ‘idealisten’ van het kaliber van Borms, best zou kunnen gebruiken.

Maar politiek onbelangrijk? Dat is toch te gek voor woorden! Want als Borms dan politiek zo onbelangrijk was, waarom was het dan nodig om hem tot tweemaal toe op te sluiten en hem uiteindelijk te likwideren. Men kan dan al evengoed  beweren dat ook Leopold III politiek onbelangrijk was, en, waarom ook niet, dat zelfs een Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen politiek onbelangrijk is.

Misschien moet Mitterandkenner, Koen Dillen, toch maar eens een boek schrijven over het ‘politiek belang’ van Borms en op zoek gaan naar de mogelijke gelijkenissen tussen Borms en andere bekende nationalisten die uiteindelijk ook maar ‘idealisten en bezielers’ waren, zoals bijvoorbeeld een James CONNOLLY in Ierland, of een Nelson MANDELA in Zuid-Afrika. Geen gemakkelijke opgave, maar zeker de moeite waard.

Trouwens, in haar eigen Bormsbiografie geeft ook Christine Van Everbroeck toe, en overigens zeer terecht, dat het bijzonder moeilijk is, om een tijdperk, een cultuur, een maatschappij of een mentaliteit die zo ver van ons afstaat, vandaag nog proberen te begrijpen. Misschien moet ze daarom de zaken maar eens omdraaien en haar eens afvragen hoe de idealist, de dromer en de bezieler die Borms was, vandaag zou hebben gereageerd in een denkbeeldige confrontatie met onze huidige zelfbenoemde staatsmannen zoals een Martens,Verhofstadt, Dehaene, Leterme, Van Rompuy en consoorten. Het resultaat van zo’n oefening zou op z’n minst verhelderend zijn.   

 Raad van Vlaanderen. Gevolmachtigden van de Eerste Vlaamse Ministerraad.
Zittend v.l.n.r.: August Borms, Josuë de Decker, Alfons Jonckx, Arthur Brys, Pieter Lodewijk Tack, Flor Heuvelmans, Emiel ver Hees, Telesphorus Vernieuwe; staande v.l.n.r. Ferdinand Brulez, Leo Meert, Karel Heynderickx

.

Vierde en laatste etiket: August Borms was ook een naïeveling!

En dat, beste vrienden, kunnen we volmondig bijtreden. Wij Vlamingen blijven belgië onderschatten en naïviteit is nu eenmaal een oud Vlaams wezenskenmerk dat we in de geschiedenis van de Vlaamse Beweging helaas wel vaker tegenkomen. We kunnen zelfs teruggaan tot Egmont, die in tegenstelling tot Willem van Oranje, niet op de loop ging en zo naïef was om op de uitnodiging van Alva in te gaan.

Wist u dat in 1568 de burgemeester van Antwerpen, Antoon van Stralen, ook een vriend van Willem van Oranje, en heer van het kasteel van Merksem – ja hier ! - in een zetel naar het schavot moest worden gevoerd? De rebel en strijder voor de Nederlandse vrijheid werd vermoord door Alva. Of een Leo Vindevogel, die van geen vluchten wou weten en konsekwent op zijn stadhuis bleef, in de naïeve veronderstelling dat men hem niets te laste kon leggen. Alle drie met de bekende gevolgen vandien.

Vandaar en tot slot, Vlaamse vrienden:

We zijn hier vandaag in de eerste plaats samen om August Borms te herdenken.

Maar in de persoon van Borms willen we evenzeer àlle slachtoffers van de onzalige belgische repressie herdenken. Naast degenen die werden terechtgesteld, ook de tallozen die onnoemelijk hebben geleden, soms met de dood tot gevolg.

En naast de bekende namen, ook de minder bekende namen, de vele ‘naamlozen’, die in de loop der jaren tussen de plooien van ons collectief geheugen gevallen zijn. Wij sluiten ze hier vandaag allemaal in ons hart.

En aangezien de spreekwoordelijke ironie van het lot heeft gewild (en vergeef me deze vergelijking) dat het doodzieke belgië zich vandaag, net zoals de zieke August Borms 63 jaar geleden, nog enkel op krukken kan voortslepen, weliswaar niet op weg naar de executiepaal, maar naar de internationale schandpaal van de defintieve ondergang, kan ik daar enkel nog aan toevoegen dat ook wij geen genade zullen kennen...

Vrienden,

Alleen een klein volk vergeet zijn doden zeer snel.

Het feit dat wij hier vandaag met velen aanwezig zijn, betekent dat Vlaanderen geen kleine volksgemeenschap is.

De bewuste trotse houding van August Borms, de trouw, de liefde voor zijn volk, ook met de bedreiging voor kerker en dood, verheffen hem tot held.

Zijn dood moet voor ons een blijvende strijd blijven, een opdracht voor ons, de levenden….

Groot is dan een volk, als het die opdracht begrijpt en vervult. De opdracht van Borms is Vlaamse trouw, liefde tot Vlaanderen, recht voor Vlaanderen. Laten wij dat groot volk zijn, dat wij uit zijn afscheid de opdracht begrijpen. Zijn afscheid was, voor het executiepeloton, “ in houwe trouwe, U, Vlaanderen totterdood ! Leve Vlaanderen, Dietsland houzee ! “

Mogen deze historische woorden van harte de uwe en ook de mijne zijn, totterdood .

Ik heb gezegd.

Dr. Gui Celen

Voorzitter Pro Flandria

http://www.proflandria.be:80/ 

"Uitroken zal ik ze" dixit Herr Flick

.

Voor de 0000 vertoeft Siel Van der Donckt in Zuid-Afrika om den volke kond te doen van haar vaststellingen in het land van Paul Krüger, naar aanleiding van de verkiezingen op 22 april aanstaande.

Mevrouw Van der Donck betreurt het enigszins dat de Apartheid verdwenen is, want dat waren nog eens tijden dat je als fidele reporter van de linker-linkerzijde venijn kon spuien over de slechte blanke mensen.  Na 15 jaar zoekt de nieuwsredactrice van de 0000 nog steeds naar sporen uit het onzalige verleden en heeft zij het in de wijnstreek van Stellenbosch over de arme, zwarte seizoensarbeiders en de welvarende witte wijnboeren. Finaal wordt dan een gekleurde mevrouw opgevoerd die door de regering opgeleid en voorgedragen is als manager van een wijnhuis. 

Als onze overbodige onvlaamse omroep naar Zuid-Afrika gaat, kan u er van op aan, dat er reportages met oogkleppen worden geproduceerd.

Vandaag brengen wij u een àndere visie op de maatschappelijke ontwikkelingen die enigszins afwijkt van de gebruikelijke propaganda-praatjes. Het is een verslag door onze vriend Peter in zijn moedertaal, Afrikaans, die door ons best te lezen valt. Peter is geboren en getogen in Zuid-Afrika, hij spreekt verschillende talen en onderhoudt intense contacten met Nederland en Vlaanderen. Hij observeert de dagelijkse gang van zaken en beschrijft niet de feiten niet als een veertiendaagse toerist die zijn wijsheden uit marxistische boekjes haalt.

(foto's : Gerda)

"Ge moogt naar mijn facturatie komen kijken".

Dit zegde Dedecker met een uitgestreken gezicht voor de televisiecamera's naar aanleiding van zijn schandelijke inschakeling van een privé-detective, om Napoleon en zijn familie te pakken.

Dedecker probeert  zijn schanddaad te verantwoorden met de bewering, dat hij zijn spionage-opdracht laat betalen door zijn bedrijf ...  Hij probeert op die manier aan te tonen, dat alles reglementair is.  Hilarisch.

Met deze verklaring maakt Dedecker de vieze affaire nog wat viezer.  Hoe kan zijn bedrijf verantwoorden een privé-detective in te schakelen voor een opdracht die niets te maken heeft met de activiteiten van dit bedrijf ?  Werk aan de winkel voor de revisor.

Ding-dong. Da's één.

Als de factuur geboekt is en betaald door het bedrijf, dan verhogen de kosten en vermindert de winst van het bedrijf en worden er dus minder belastingen betaald.  Met andere woorden, het is in brede zin de gemeenschap die opdraait voor de ziekelijke opdracht van Dedecker. Werk aan de winkel voor de belastingcontroleur.

Ding-dong, da's twee.

Als Dedecker, gedreven door eerlijke schaamte, het bedrag van de rekening terugbetaalt aan zijn bedrijf, dan is dit een gewone kasoperatie die geen repercussie heeft op de resultatenrekening, dus het gesjoemel blijft hetzelfde.

Ding-dong, da's drie.

Vooraleer Mijnheer Dedecker zijn deur opent, om ons hartelijk te begroeten na ons aanbellen, nog even de hoofdpunten resumeren :

- De nieuwe politiek zal gebruikmaken van spionagetechnieken.

- Elke politicus richt een bedrijfje op om de belastingen op te lichten.

- Wij wensen LDD veel succes toe : de belgische politiek staan nog mooie dagen te wachten met deze originele aanpak.

Savat

Wij zijn hele erg pro Gent, zoals we pro zeer veel in Vlaanderen zijn.  Maar in het schepencollege is er plots een partij ontstaan Pro Gent waar niemand ooit voor gekozen heeft. Kan dat ? Mag dat ? Klikt u op deze tekst.

foto : www.dewielersite.net/.../afbtxt/gent.gif

De "Vlaamse Gemeenschap" krijgt opnieuw enkele meppen toegediend door de Franstaligen. Niets speciaals, zal u zeggen, inderdaad, inderdaad : zijn wij dat nu nog niet gewend ?  Om een multiculturele vergelijking te maken, was Moeder Vlaanderen een moslima dan zou zij zich in haar verplichte huwelijk in de siituatie bevinden zoals de vrouwen in boerka in de straten van Kaboel. Verstoten, misprezen en waardeloos. Maar het is niet erg.

De CVP-er en gewezen minister-president van Vlaanderen, Luc Van den Brande, zou kans maken om secretaris-generaal te worden van de Raad van Europa : een internationale graaipost en hoe ze daar aan Mijnheer Van den Brande geraakt zijn, willen wij als gewone burgers best niet weten. Zoals bij de meeste van dergelijke functies, gaan partijpolitiek, diplomatie en ordinaire koehandel hand in hand. Het politieke establishment ter ere, de portemonnee van politici ten bate.

Maar wie komt stokken in de wielen steken van de bevreemdende man uit Mechelen ? Wie toetert in internationale kringen rond  dat Van den Brande een rabiate flamingant is, die de arme Franstaligen hun rechten niet erkent, enz. ? Het puik van de Franstalige politici, toevallig ook nog eens uitsluitend leden die behoren tot de federale meerderheid van dit onland.

- André Flahaut (PS), gewezen minister van landsverdediging die honderden miljoenen euri van zijn budget verdonkeremaande, zodat zelfs de Vlaamse socialiste Freya Van den Bossche klacht tegen hem neerlegde. Een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Flahaut.

- Daniël Ducarme (MR), een perfect eentalige liberaal die in 2004 moest aftreden als voorzitter van het hoofstedelijk gewest omdat hij gedurende jaren geen belastingen had betaald, noch aangiftes ingediend. Een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Ducarme.

- Georges Clerfayt (FDF) na een woelige politieke carrière ten dienste van de Franse ééntaligheid, finaal  terechtgekomen in het schepencollege van Sint Genesius Rode waar hij voortdurend de taalwetten overtreedt. Nog een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Clerfayt.

- Philippe Monfils (MR), minister van Staat die geacht wordt in wijsheid en sereniteit de belangen van het land B te dienen en het imago van de natie niet te schaden.  Een kleine intrigant maar en fraai Franstalig politicus.

- Francis Delpérée (CdH) een nadrukkelijk belgicist die bijvoorbeeld de federale kieskring bepleit en tegelijk evenveel Franstalige als Nederlandstalige vertegenwoordigers wil.  Er is meer over deze man te zeggen, maar we hebben er geen zin meer in.

Dit puik van de Waalse politiek intrigeert tegen de kandidatuur van een Vlaming en zou liever een Hongaar of een Fin de eer gunnen dan de gewezen minister-preisdent van Vlaanderen.  Het voordeel van deze affaire is, dat we ditmaal een aantal namen kennen van de intriganten tegen Vlaanderen (en onrechtstreeks tegen belgië, maar dat beseffen die mensen in hun kortzichtige haat zelfs niet).

De Vlaamse Gemeenschap reageert nauwelijks of helemaal niet op deze zoveelste incivieke daad.  In Gazet van ocharme Antwerpen schrijft de brave Paul Geudens, dat zijn moed hem in de schoenen zinkt, als er ooit een akkoord moet gemaakt worden over de staatshervorming met deze lieden.

En toch is en blijft dat de bedoeling van de CD&V en van Kris Peeters : een Grote Staatshervorming.  En aan de kant staat de NV-A te springen om mee te doen.  Mee te doen aan wat ?  Aan een nieuwe rondje "Hoe houden wij belgië in stand ?".

Vlaanderen heeft er alle belang bij om op 7 juni een duidelijke stem uit te brengen, niet voor de Marchands van de Wanhoop die CD&V-NV-A zijn, maar voor een ondubbelzinnige onafhankelijkheid.

Savat