Gedurende de nacht verdwijnen de afbeeldigen in dit stuk, wegens onderhoudswerken AMVC

Vlamingen,

Bormsgetrouwen,

Goede Vriendinnen en Vrienden,

Het ligt zeker niet in mijn bedoeling om op de 63^ste verjaardag van de ‘moord’ op Borms, (en ik herhaal hier nadrukkelijk, ‘ moord’, want ‘executie’ is hiervoor een te neutraal woord) de geschiedenis te herschrijven. Maar ik wil wel graag kort reageren op een aantal ‘etiketten’, die August BORMS in de gelijknamige  biografie, Borms: zijn leven, zijn oorlogen, zijn dood , door ene Christine Van Everbroeck in 2005 krijgt opgekleefd. Zij is historica en hoofd van de educatieve dienst van het koninklijk museum van het leger en van de krijgsgeschiedenis. Dat zegt genoeg.

Maar sta me toe om eerst te beginnen met de slotwoorden die ik ontleend heb aan Anton Aldi, hier aanwezig, waarmee ik mij op de vorige IJzerwake tot koning Albert heb gericht, zeggende: Sire, zwijg nu voorgoed en abdiceer! Treedt, nu het nog kan, tenminste af met eer. En werp uw kroon naar Borms! Dit, om aan zijne majesteit terloops nog eens goed duidelijk te maken dat hij, ook al is hij dan officieel de koning van belgië, nooit de koning van Vlaanderen kan zijn. En wel om de eenvoudige reden dat de enige en échte, zij het dan ongekroonde koning van Vlaanderen, hier ligt. Hier in dit klein stukje gewijde Vlaamse grond! En nergens anders!

Tot daar mijn inleiding.

Terug naar Borms nu. En naar de genoemde biografie.

Eerste etiket: BORMS is een heuse mythe geworden en is dat nog steeds!

Een mythe, goede vrienden, een mythe die bovendien bewust in stand wordt gehouden door enkele fanatieke geestesgenoten uit de collaboratie. Dat is althans de mening van de ‘politiek correcten’ die zich onverdroten blijven  uitsloven om die kwalijke mythe alsnog te slopen. Blijkbaar tevergeefs!

En omdat Borms op een Goede Vrijdag werd ‘vermoord’ en om dus in die sfeer te blijven, is mijn antwoord hierop simpelweg: Heer, vergeef het hen, want ze weten niet beter en ze willen het ook niet weten. Want ik kan toch niet anders dan vaststellen, dat uit al hun pogingen, zowel in het verleden als vandaag, om de figuur van Borms onderuit te halen, ten overvloede blijkt dat de mythe Borms hén nooit echt heeft ‘losgelaten’.

En die vaststelling is géén mythe, maar een realiteit!

Bovendien, goede vrienden, is die mythe ook geen uitvinding van de Vlamingen. Wanneer in belgië mythes ontkracht worden, zijn het steeds de flamingantische, nooit de belgicistische. Wij hebben alleszins deze mythe niet ‘gecreëerd’.

Neen, de ‘mythe’ werd gaandeweg en zonder twijfel ongewild, in het leven geroepen door de tegenstanders van Borms. Tegenstanders die niet zozeer de ‘mens’ Borms viseerden (alhoewel?), maar vooral het radicaal gedachtengoed waar hij voor stond. Met andere woorden, de Vlamingenhaat van belgië zélf ligt aan de basis van deze mythe. En soms kan ik mij zelfs niet van de indruk ontdoen, dat belgië, of althans zij die denken dat ze namens belgië mogen en kunnen spreken, meer last hebben van een ‘onverwerkt’ verleden dan de Vlaams-nationalisten zelf. Ze zitten duidelijk met een soort schuldgevoel en weten kennelijk niet goed wat ze met Borms moeten aanvangen.

Ze voelen zich waarschijnlijk nog altijd ongemakkelijk bij de vernietigende woorden van Marnix GIJSEN (alias Jan-Albert GORIS) die nog in 1970 liet optekenen dat “een land dat een man van 70, lam op een stoel gezeten, laat fusilleren, zonder fatsoen gezegd, zijn smoel mag houden”. Dit verklaart allicht  ook dat zelfs een Walter DEBROCK (toch een notoir verzetsman en hater van alles wat enigzins met Vlaams-nationalisme te maken had) tijdens een van die beruchte interviews met Maurice DE WILDE, de terechtstelling van Borms publiek betreurde en er duidelijk afstand van nam. Ook al was dat dan rijkelijk laat. Kortom, ook voor zijn tegenstanders blijft Borms vandaag een zeer ‘moeilijk’ te plaatsen geval.

Pro Westlandia; groepsfoto; Cyriel Rousseeu; Dr. A. Borms; Gustaaf Bruggen, deklamator en leerling van Modest Lauwerijs; Pol Lepage; Prof. Modest Lauwerijs; Jan Borms en Jef Watelet

.

Tweede etiket: Borms was een onverbeterlijke Vlaams-nationalist!

En volgens de logica van Mevrouw Van Everbroeck was hij bijgevolg niet alleen een extremistische flamingant, maar per definitie ook een antidemocraat. Een Flamingant die droomde van een onafhankelijk Vlaanderen en daarvoor tot het uiterste wou gaan, desnoods tot en met de vernietiging van belgië. En dat, Vlaamse vrienden, kunnen we inderdaad alleen maar bevestigen en dus vaststellen dat we hier in goed gezelschap zijn.

Maar onthou vooral goed, dat vooral hét Vlaams-nationalisme ook voor haar de grote boosdoener is. Want volgens deze historica, zijn er naast Vlaams-nationalisten ook nog gewone en dus eerbare ‘flaminganten’. Dat zijn dan die Vlamingen, die zogenaamd ‘gevoelig’ geworden zijn voor het Vlaamse ‘probleem’ en daar binnen een belgisch kader iets willen aan doen. En dat is nu precies hét onderscheid dat ons vandaag bekend in de oren klinkt.

Het was dus ten tijde van Borms al zo en het is vandaag niet anders. Met andere woorden: ge moogt in belgië bij wijze van spreken zijn wie en wat ge maar wilt. Een linkse extremist of een rechtse extremist. Zelfs een republikein. Allemaal geen probleem. Op één voorwaarde: dat ge het niet riskeert om op te komen voor Vlaamse zelfstandigheid, of anders gezegd, dat ge in geen geval het voortbestaan van belgië in gevaar brengt. Want wie dat doet en daar ook nog openlijk voor uitkomt, is een te mijden antidemocraat en wordt door belgië bijgevolg zonder pardon vogelvrij verklaard. En we weten ondertussen maar al te goed wat dat zoal kan betekenen. De repressie na WO II, die ook Borms fataal is geworden, is daar een hallucinant voorbeeld van.  

Want alléén om die reden, beste vrienden, en alléén om die reden, werden in hoofdzaak, om niet te zeggen uitsluitend, de ‘politieke’ collaborateurs, met andere woorden, diegenen die een bedreiging voor het voortbestaan van belgië vormden, zwaar gestraft. Terwijl de grote economische, maar belgisch-behoudsgezinde collaborateurs, in grote mate, om niet te zeggen volledig, buiten schot zijn gebleven.

Van links naar rechts:Karel Angermille, Hendrik Picard, August Borms, Firmin Mortier en Karel Fossey. 

.

Derde etiket: August Borms was politiek onbelangrijk! Hij was slechts een dromer, een idealist, een bezieler!

En dat laatste kunnen we zonder meer onderschrijven. Sterker nog. Ik vind dat Vlaanderen zelfs vandaag een aantal ‘idealisten’ van het kaliber van Borms, best zou kunnen gebruiken.

Maar politiek onbelangrijk? Dat is toch te gek voor woorden! Want als Borms dan politiek zo onbelangrijk was, waarom was het dan nodig om hem tot tweemaal toe op te sluiten en hem uiteindelijk te likwideren. Men kan dan al evengoed  beweren dat ook Leopold III politiek onbelangrijk was, en, waarom ook niet, dat zelfs een Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen politiek onbelangrijk is.

Misschien moet Mitterandkenner, Koen Dillen, toch maar eens een boek schrijven over het ‘politiek belang’ van Borms en op zoek gaan naar de mogelijke gelijkenissen tussen Borms en andere bekende nationalisten die uiteindelijk ook maar ‘idealisten en bezielers’ waren, zoals bijvoorbeeld een James CONNOLLY in Ierland, of een Nelson MANDELA in Zuid-Afrika. Geen gemakkelijke opgave, maar zeker de moeite waard.

Trouwens, in haar eigen Bormsbiografie geeft ook Christine Van Everbroeck toe, en overigens zeer terecht, dat het bijzonder moeilijk is, om een tijdperk, een cultuur, een maatschappij of een mentaliteit die zo ver van ons afstaat, vandaag nog proberen te begrijpen. Misschien moet ze daarom de zaken maar eens omdraaien en haar eens afvragen hoe de idealist, de dromer en de bezieler die Borms was, vandaag zou hebben gereageerd in een denkbeeldige confrontatie met onze huidige zelfbenoemde staatsmannen zoals een Martens,Verhofstadt, Dehaene, Leterme, Van Rompuy en consoorten. Het resultaat van zo’n oefening zou op z’n minst verhelderend zijn.   

 Raad van Vlaanderen. Gevolmachtigden van de Eerste Vlaamse Ministerraad.
Zittend v.l.n.r.: August Borms, Josuë de Decker, Alfons Jonckx, Arthur Brys, Pieter Lodewijk Tack, Flor Heuvelmans, Emiel ver Hees, Telesphorus Vernieuwe; staande v.l.n.r. Ferdinand Brulez, Leo Meert, Karel Heynderickx

.

Vierde en laatste etiket: August Borms was ook een naïeveling!

En dat, beste vrienden, kunnen we volmondig bijtreden. Wij Vlamingen blijven belgië onderschatten en naïviteit is nu eenmaal een oud Vlaams wezenskenmerk dat we in de geschiedenis van de Vlaamse Beweging helaas wel vaker tegenkomen. We kunnen zelfs teruggaan tot Egmont, die in tegenstelling tot Willem van Oranje, niet op de loop ging en zo naïef was om op de uitnodiging van Alva in te gaan.

Wist u dat in 1568 de burgemeester van Antwerpen, Antoon van Stralen, ook een vriend van Willem van Oranje, en heer van het kasteel van Merksem – ja hier ! - in een zetel naar het schavot moest worden gevoerd? De rebel en strijder voor de Nederlandse vrijheid werd vermoord door Alva. Of een Leo Vindevogel, die van geen vluchten wou weten en konsekwent op zijn stadhuis bleef, in de naïeve veronderstelling dat men hem niets te laste kon leggen. Alle drie met de bekende gevolgen vandien.

Vandaar en tot slot, Vlaamse vrienden:

We zijn hier vandaag in de eerste plaats samen om August Borms te herdenken.

Maar in de persoon van Borms willen we evenzeer àlle slachtoffers van de onzalige belgische repressie herdenken. Naast degenen die werden terechtgesteld, ook de tallozen die onnoemelijk hebben geleden, soms met de dood tot gevolg.

En naast de bekende namen, ook de minder bekende namen, de vele ‘naamlozen’, die in de loop der jaren tussen de plooien van ons collectief geheugen gevallen zijn. Wij sluiten ze hier vandaag allemaal in ons hart.

En aangezien de spreekwoordelijke ironie van het lot heeft gewild (en vergeef me deze vergelijking) dat het doodzieke belgië zich vandaag, net zoals de zieke August Borms 63 jaar geleden, nog enkel op krukken kan voortslepen, weliswaar niet op weg naar de executiepaal, maar naar de internationale schandpaal van de defintieve ondergang, kan ik daar enkel nog aan toevoegen dat ook wij geen genade zullen kennen...

Vrienden,

Alleen een klein volk vergeet zijn doden zeer snel.

Het feit dat wij hier vandaag met velen aanwezig zijn, betekent dat Vlaanderen geen kleine volksgemeenschap is.

De bewuste trotse houding van August Borms, de trouw, de liefde voor zijn volk, ook met de bedreiging voor kerker en dood, verheffen hem tot held.

Zijn dood moet voor ons een blijvende strijd blijven, een opdracht voor ons, de levenden….

Groot is dan een volk, als het die opdracht begrijpt en vervult. De opdracht van Borms is Vlaamse trouw, liefde tot Vlaanderen, recht voor Vlaanderen. Laten wij dat groot volk zijn, dat wij uit zijn afscheid de opdracht begrijpen. Zijn afscheid was, voor het executiepeloton, “ in houwe trouwe, U, Vlaanderen totterdood ! Leve Vlaanderen, Dietsland houzee ! “

Mogen deze historische woorden van harte de uwe en ook de mijne zijn, totterdood .

Ik heb gezegd.

Dr. Gui Celen

Voorzitter Pro Flandria

http://www.proflandria.be:80/ 

"Uitroken zal ik ze" dixit Herr Flick

.

Voor de 0000 vertoeft Siel Van der Donckt in Zuid-Afrika om den volke kond te doen van haar vaststellingen in het land van Paul Krüger, naar aanleiding van de verkiezingen op 22 april aanstaande.

Mevrouw Van der Donck betreurt het enigszins dat de Apartheid verdwenen is, want dat waren nog eens tijden dat je als fidele reporter van de linker-linkerzijde venijn kon spuien over de slechte blanke mensen.  Na 15 jaar zoekt de nieuwsredactrice van de 0000 nog steeds naar sporen uit het onzalige verleden en heeft zij het in de wijnstreek van Stellenbosch over de arme, zwarte seizoensarbeiders en de welvarende witte wijnboeren. Finaal wordt dan een gekleurde mevrouw opgevoerd die door de regering opgeleid en voorgedragen is als manager van een wijnhuis. 

Als onze overbodige onvlaamse omroep naar Zuid-Afrika gaat, kan u er van op aan, dat er reportages met oogkleppen worden geproduceerd.

Vandaag brengen wij u een àndere visie op de maatschappelijke ontwikkelingen die enigszins afwijkt van de gebruikelijke propaganda-praatjes. Het is een verslag door onze vriend Peter in zijn moedertaal, Afrikaans, die door ons best te lezen valt. Peter is geboren en getogen in Zuid-Afrika, hij spreekt verschillende talen en onderhoudt intense contacten met Nederland en Vlaanderen. Hij observeert de dagelijkse gang van zaken en beschrijft niet de feiten niet als een veertiendaagse toerist die zijn wijsheden uit marxistische boekjes haalt.

(foto's : Gerda)

"Ge moogt naar mijn facturatie komen kijken".

Dit zegde Dedecker met een uitgestreken gezicht voor de televisiecamera's naar aanleiding van zijn schandelijke inschakeling van een privé-detective, om Napoleon en zijn familie te pakken.

Dedecker probeert  zijn schanddaad te verantwoorden met de bewering, dat hij zijn spionage-opdracht laat betalen door zijn bedrijf ...  Hij probeert op die manier aan te tonen, dat alles reglementair is.  Hilarisch.

Met deze verklaring maakt Dedecker de vieze affaire nog wat viezer.  Hoe kan zijn bedrijf verantwoorden een privé-detective in te schakelen voor een opdracht die niets te maken heeft met de activiteiten van dit bedrijf ?  Werk aan de winkel voor de revisor.

Ding-dong. Da's één.

Als de factuur geboekt is en betaald door het bedrijf, dan verhogen de kosten en vermindert de winst van het bedrijf en worden er dus minder belastingen betaald.  Met andere woorden, het is in brede zin de gemeenschap die opdraait voor de ziekelijke opdracht van Dedecker. Werk aan de winkel voor de belastingcontroleur.

Ding-dong, da's twee.

Als Dedecker, gedreven door eerlijke schaamte, het bedrag van de rekening terugbetaalt aan zijn bedrijf, dan is dit een gewone kasoperatie die geen repercussie heeft op de resultatenrekening, dus het gesjoemel blijft hetzelfde.

Ding-dong, da's drie.

Vooraleer Mijnheer Dedecker zijn deur opent, om ons hartelijk te begroeten na ons aanbellen, nog even de hoofdpunten resumeren :

- De nieuwe politiek zal gebruikmaken van spionagetechnieken.

- Elke politicus richt een bedrijfje op om de belastingen op te lichten.

- Wij wensen LDD veel succes toe : de belgische politiek staan nog mooie dagen te wachten met deze originele aanpak.

Savat

Wij zijn hele erg pro Gent, zoals we pro zeer veel in Vlaanderen zijn.  Maar in het schepencollege is er plots een partij ontstaan Pro Gent waar niemand ooit voor gekozen heeft. Kan dat ? Mag dat ? Klikt u op deze tekst.

foto : www.dewielersite.net/.../afbtxt/gent.gif

De "Vlaamse Gemeenschap" krijgt opnieuw enkele meppen toegediend door de Franstaligen. Niets speciaals, zal u zeggen, inderdaad, inderdaad : zijn wij dat nu nog niet gewend ?  Om een multiculturele vergelijking te maken, was Moeder Vlaanderen een moslima dan zou zij zich in haar verplichte huwelijk in de siituatie bevinden zoals de vrouwen in boerka in de straten van Kaboel. Verstoten, misprezen en waardeloos. Maar het is niet erg.

De CVP-er en gewezen minister-president van Vlaanderen, Luc Van den Brande, zou kans maken om secretaris-generaal te worden van de Raad van Europa : een internationale graaipost en hoe ze daar aan Mijnheer Van den Brande geraakt zijn, willen wij als gewone burgers best niet weten. Zoals bij de meeste van dergelijke functies, gaan partijpolitiek, diplomatie en ordinaire koehandel hand in hand. Het politieke establishment ter ere, de portemonnee van politici ten bate.

Maar wie komt stokken in de wielen steken van de bevreemdende man uit Mechelen ? Wie toetert in internationale kringen rond  dat Van den Brande een rabiate flamingant is, die de arme Franstaligen hun rechten niet erkent, enz. ? Het puik van de Franstalige politici, toevallig ook nog eens uitsluitend leden die behoren tot de federale meerderheid van dit onland.

- André Flahaut (PS), gewezen minister van landsverdediging die honderden miljoenen euri van zijn budget verdonkeremaande, zodat zelfs de Vlaamse socialiste Freya Van den Bossche klacht tegen hem neerlegde. Een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Flahaut.

- Daniël Ducarme (MR), een perfect eentalige liberaal die in 2004 moest aftreden als voorzitter van het hoofstedelijk gewest omdat hij gedurende jaren geen belastingen had betaald, noch aangiftes ingediend. Een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Ducarme.

- Georges Clerfayt (FDF) na een woelige politieke carrière ten dienste van de Franse ééntaligheid, finaal  terechtgekomen in het schepencollege van Sint Genesius Rode waar hij voortdurend de taalwetten overtreedt. Nog een voorbeeld van een fraai Franstalig politicus, die Clerfayt.

- Philippe Monfils (MR), minister van Staat die geacht wordt in wijsheid en sereniteit de belangen van het land B te dienen en het imago van de natie niet te schaden.  Een kleine intrigant maar en fraai Franstalig politicus.

- Francis Delpérée (CdH) een nadrukkelijk belgicist die bijvoorbeeld de federale kieskring bepleit en tegelijk evenveel Franstalige als Nederlandstalige vertegenwoordigers wil.  Er is meer over deze man te zeggen, maar we hebben er geen zin meer in.

Dit puik van de Waalse politiek intrigeert tegen de kandidatuur van een Vlaming en zou liever een Hongaar of een Fin de eer gunnen dan de gewezen minister-preisdent van Vlaanderen.  Het voordeel van deze affaire is, dat we ditmaal een aantal namen kennen van de intriganten tegen Vlaanderen (en onrechtstreeks tegen belgië, maar dat beseffen die mensen in hun kortzichtige haat zelfs niet).

De Vlaamse Gemeenschap reageert nauwelijks of helemaal niet op deze zoveelste incivieke daad.  In Gazet van ocharme Antwerpen schrijft de brave Paul Geudens, dat zijn moed hem in de schoenen zinkt, als er ooit een akkoord moet gemaakt worden over de staatshervorming met deze lieden.

En toch is en blijft dat de bedoeling van de CD&V en van Kris Peeters : een Grote Staatshervorming.  En aan de kant staat de NV-A te springen om mee te doen.  Mee te doen aan wat ?  Aan een nieuwe rondje "Hoe houden wij belgië in stand ?".

Vlaanderen heeft er alle belang bij om op 7 juni een duidelijke stem uit te brengen, niet voor de Marchands van de Wanhoop die CD&V-NV-A zijn, maar voor een ondubbelzinnige onafhankelijkheid.

Savat

In het Franstalige weekblad Jeune Afrique van 12 april 2009 verscheen een artikel onder de titel : "Belgique, chronique d'une mort annoncée" - België, kroniek van een aangekondigde dood. Een interview met een Franse journalist van Le Monde.  Ditmaal niet Google maar wijzelf vertaalden.

De vijandschap tussen Walen en Vlamingen bevindt zich ver voorbij het punt van een terugkeer naar normale betrekkingen.  Het uit mekaar spatten van het koninkrijk is onafwendbaar volgens de Franse schrijver José-Alain Fralon. Deze journalist die verliefd is op België, dat zowat zijn adoptief vaderland is, is gedurende jaren opgetreden als de vaste correspondent van le Monde en hij heeft een aantal publicaties gewijd aan het vlakke land van Jacques Brel,  koning Leopold en koning Eddy Merckx. We kunnen er José-Alain Fralon niet van verdenken na 179 jaar  het overlijden van de belgische natie na te streven. Elke politieke crisis, elke verkiezingscampagne, en die van juni aanstaande zal er niet aan ontsnappen, plaatst prominent op de voorgrond de eeuwige ruzies tussen de naar zelfstandigheid en revanche strevende Vlamingen en de sedert lange tijd bevoorrechte Franstaligen. Fralon is er van overtuigd dat het gemeenschapsconflict zich nu op een punt bevindt zonder enige kans op terugkeer. Een kort gesprek.

Prominente CDA’ers sluiten een mogelijke coalitie met de PVV na de volgende verkiezingen bij voorbaat uit. Zij vinden de principiële verschillen met de partij van Geert Wilders onoverbrugbaar. Dit zeggen zij vandaag in Trouw. Oud-premier Dries van Agt zegt over de PVV: „Gelukkig word ik niet voor de verzoeking geplaatst na te denken over samenwerking met de PVV. Dat is een verwerpelijke partij. We buigen niet voor ultrarechts.

@ Trouw

sjonge, sjonge ...

Lodewijk was een hoogbegaafde, gewetensvolle en artistiek geëngageerde man.” Dat schrijft de Heidelbergse psychiater Heinz Häfner in zijn recente, vuistdikke biografie over de Beierse ’sprookjeskoning’ Lodewijk de Tweede (1845-1886). En hij onderstreept: Lodewijk was niet krankzinnig, maar wel homoseksueel, én hij vergreep zich aan soldaten.

„Klinkklare nonsens”, liet Stefan Jetz, voorzitter van het Verbond van Koningsgetrouwen in Beieren onmiddellijk weten. „De koning was veel te katholiek om zich aan zijn onderdanen te vergrijpen.” Jetz ziet ’de eer van de koning aangetast’. Dat vindt ook de Lodewijk-fanaticus Peter Glowasch: „Häfner beschadigt het aanzien van onze koning. Schande!”

.

 .

De excentrieke koning, bouwer en bewoner van het fabelachtige slot Neuschwanstein, roept nog steeds veel emoties op. Vooral in de talrijke fanclubs die hij nog altijd heeft. Zoals het genoemde Verbond, maar ook de ’Vrienden van Lodewijk II’ en de mysterieuze schertsvereniging ’Guglmänner Seiner Majestät König Ludwig II’.

Zij winden zich niet alleen op over de steeds terugkerende geruchten over Lodewijks homoseksualiteit, maar vooral over de speculaties over zijn dood. Ook op dat punt komt Häfner tot een slotsom die de Lodewijk-vereerders niet aanstaat. In de ogen van de monarchisten is Lodewijk doodgeschoten, wellicht in opdracht van de Pruisische aartsvijand.

De toedracht van Lodewijks dood is met mysteries omgeven. In een attest van vier artsen was de koning ’geestesgestoord’ verklaard. Daarop werd hij van zijn ambt ontheven en in slot Berg bij het Starnberger Meer onder toezicht geplaatst. Na een dag vond men de lijken van Lodewijk en de toezichthoudende arts Bernhard von Gudden in het water.

Häfner houdt het in zijn boek met de titel ’Een koning wordt aan de kant gezet’ op de meest gangbare theorie: de koning pleegde zelfmoord en sleepte daarin zijn arts mee. Voor die zelfmoord somt Häfner een groot aantal motieven op. Waaronder zijn homoseksualiteit. Maar ook het attest dat hem tot een bestaan als krankzinnige veroordeelde. Häfner is ervan overtuigd dat Lodewijk niet ziek was. Het attest was door de regering verordonneerd om van hem af te komen en zijn oom Luitpold als regent op de troon te kunnen zetten. Het vooruitzicht de hardhandige therapie van de onbekwame Von Gudden te moeten ondergaan, was volgens Häfner mede de reden van Lodewijks zelfmoord plus moord.

De hobby-historicus Peter Glowasch voert op internet het offensief tegen Häfner aan. Misschien was hij ’homophil’, redeneert hij, maar een vurige katholiek als Lodewijk praktiseerde die neiging niet. En een vurige katholiek pleegt geen zelfmoord, laat staan een moord.

Maar het meest windt Glowasch zich op over de door Häfner veronderstelde ’bouwverslaving’ van de koning. Volgens Häfner werd Lodewijk mede afgezet omdat hij Beieren ruïneerde met zijn peperdure paleizen. Maar die vormen één groot kunstwerk, zegt Glowasch, en de huidige toeristische opbrengsten overstijgen de kosten vele malen.

http://www.trouw.nl/

Friends

"Het is vreemd. Ik slaag er niet in me Ida als getrouwde vrouw voor te stellen, noch Ida die zich onderwerpt aan de formaliteiten van het huwelijk. Ik zie haar wel op een barricade, in het gevang, maar niet als mevrouw Dequeecker."

 (Willem Elsschot in een brief van 28 augustus 1942 aan schoonzoon Georges Kelner)

Ida De Ridder (1920) is de laatste overlevende van de zes kinderen van Willem Elsschot.

Martine Cuyt, literair redactrice bij Gazet van Antwerpen, onderwierp haar in de aanloop van het Elsschotjaar aan een interview, dat gepubliceerd werd in de "Bijlage bij het Elsschotjaar 2000" onder de titel (zie verder) "Klein moederke, troostte hij me".

Dit is het tweede vraaggesprek in deze reeks na "Hij leerde mij gelukkig zijn" van dochter Anna De Ridder. In de eerstvolgende bijdrage komt als laatste in de rij zoon Jan aan de beurt, waarna we de stem hebben gehoord van de drie nog resterende kinderen op het ogenblik dat de interviews werden afgenomen.

Dit terzijde gelaten en als toemaatje volgen er later nog vraaggesprekken van kleinzonen Tsjip Jan Maniewski en van reclameman Walter De Ridder, ontleend aan dezelfde bron.

Uiteindelijke bedoeling was en blijft uit eerste hand een uitzonderlijk portret op te hangen van pater familias Alfons De Ridder en in één adem hulde te brengen aan de fiere Antwerpenaar die topauteur Willem Elsschot was. En hiervan wijken we geen duimbreed af. Onder geen beding.

 ***

"KLEIN MOEDERKE, TROOSTTE HIJ ME."

Dochter Ida De Ridder

Wat was vaders geliefkoosde bezigheid?

Vöör de oorlog naar 't café gaan, in de stad rondwandelen en pinten pakken, dat ging samen. Later: muziek beluisteren, thuis zitten en lezen, voornamelijk zijn gazet. Ik maak het onderscheid omdat de oorlog een enorme impact heeft gehad op zijn dagelijks leven, op zijn verhouding met moeder, op alles. 

Waar had hij een zwak voor ? 

Zijn zwakheid was een goeie borrel drinken. Een zwak had hij voor de oudste kleinzoon, Tsjip. 

Welk kind heeft het meest van Alfons De Ridder ?

Van karakter : Willem. Hij was gevoelig, dichtte ook. Dat heeft niet lang geduurd, maar toch. Willem had net als papa een grote liefde voor klassieke muziek. Vader was er fier op dat Willem arts was, een waardig opvolger van nonkel Karel, Elsschots broer. Zijn dochters hebben hem ontgoocheld. Alle diploma's en inspanningen ten spijt hebben zij het niet verder geschopt dan moeder bij de haard. 

Waarin lijkt u op uw vader?

Ten eerste: onze behoefte om gerust gelaten te worden. Ik bedoel: dat niemand u onverwachts komt storen, dat er niet te veel wordt geprobeerd in uw privé-leven te boren. We waren allebei een beetje "secreet" , tot op het schijnheilige, hypocriete af. Zo zou ik over mijn gezondheid zeggen: "Prima, merci", terwijl het er absoluut niet goed mee gaat. Ten tweede: de moeite die we hadden om over onze gevoelens te spreken. Ik kan dat heel moeilijk. Vooral over verdriet. En ook onze liefde voor klassieke muziek. Bij mij is dat van Buxtehude en Bach, tot en met Chopin, Schumann en Schubert. 

Wat was zijn meest kenmerkende karaktertrek ? 

Mijn herinnering is die van een norse vader, in zichzelf gekeerd, stilzwijgend, zonder dat er ooit een grof woord viel. Tegen vreemden was hij gastvrij, geestig. 

Hoe was hij verder ? 

Hij had heel weinig contact met zijn kinderen. Met de kleinkinderen was hij helemaal anders, zoals met ons overigens toen wij klein waren. Ik geloof dat hij werd aangesproken door de kinderlijke spontaniteit, die verdwijnt met de puberteit. 

Heeft hij u hem ooit iets toevertrouwd ? Of hij u ? 

Helemaal niet, ik had geen behoefte om hem confidenties te doen, en hij tegenover mij evenmin. Mijn leven, hield ik mijn leven.

U zag Alfons De Ridder niet als schrijver ? 

Neen, zeker niet, we zagen hem als pa, als pater familias. Wij wisten trouwens lange tijd niet dat hij schrijver was. Ik heb er spijt van dat ik nooit de moed heb opgebracht om met hem over zijn werk te praten. Misschien had hij het wel graag gehad. Maar het kon niet. Het zou onwelvoeglijk zijn geweest hem daarover aan te spreken. Hij sprak nooit over zaken, geld winnen of verliezen, over problemen, laat staan over zijn literaire werk. Dat hield hij allemaal gescheiden. 

Wat was zijn lievelingsgerecht ? 

Haring. 

Wat was zijn lievelingskleur ? 

Donkergrijs, zwart... Kijk maar naar zijn pakken. 

Wat was zijn lievelingsvogel ? 

De mus, denk ik. Mussen tjilpen toch, en ze zaten in de tuin. Mussen zijn bescheiden, zonder pretentie, en een beetje luidruchtig. 

Wat heeft u van hem geleerd ? 

Nederigheid. Dat was zijn grote kwaliteit. Hij gaf nooit te verstaan dat hij zakenman was, of schrijver, of dat hij belangrijke mensen kende. 

Welk beeld van uw vader zit er op uw netvlies ? 

Het laatste is dat van pa op zijn doodsbed. Dat zie ik nog duidelijk. Maar als ik in het algemeen aan hem denk, dan sjouwt hij met kleinkinderen in de nek en heeft hij ze op zijn schoot. 

Welke anekdote koestert u het meest ? 

Dat hij me "mijn klein moederke" noemde. Daar was ik heel trots op. Hij is me zo gaan noemen toen ik heel klein was, en hij bleef het doen tot ik een jaar of acht was. Het was mijn troostwoordje.

Mijn oudere broers, Willem en Walter, hebben me veel geplaagd. Zo had ik een vreselijke schrik van spinnen, van die hooiwagens. Als ze er weer een naar mij gooiden, ging ik bleitend naar pa. Toen was hij mijn toeverlaat. Ik kreeg gelijk, hij bood bescherming en zei de toverwoorden. "Klein moederke" betekent zoiets als "mijn liefke, mijn schattebout". 

Welk boek van Elsschot is u het liefst ?

"Villa des Roses". Dat is echt een universeel werk, het speelt in Parijs en er zijn diverse personages. Dat boek kan worden vertaald in alle talen. Alleen al gevoelsmatig is het buitengewoon, en de taal is krachtig en machtig. 

Wordt Elsschot naar waarde geschat ?

Als dochter is dat voor mij heel moeilijk te zeggen. Ik vind van niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat een deel van zijn werk zal blijven. Net zoals Tijl Uilenspiegel van Charles De Coster, dat ik overigens ben gaan lezen omdat hij erover sprak.

Wat is de grootste onzin die over Elsschot is verteld ?

Dat hij fascistoïde gevoelens had. Dat is de grootste misvatting. Het Bormsgedicht is compleet verkeerd gelezen en begrepen. Het is toch niet omdat je tegen de doodstraf bent, en dus tegen het neerkogelen van Borms, dat je sympathieën voor het fascisme hebt.

Wat is uw bijdrage tot het Elsschotjaar ?

Ik heb "De piano" geschreven, een vervolg met nieuwe documenten op mijn eerste boek "Willem Elsschot, mijn vader. Ik noem het een intimistisch verhaal tegen de achtergrond van het wereldgebeuren tijdens de oorlog van '40-'45.

Raymond

18.04.2009 20.47u - Maandenlang heeft een privédetective de handel en wandel van familie De Gucht gevolgd. In opdracht van Jean-Marie Dedecker, die naar eigen zeggen een tip had gekregen over mogelijk gesjoemel bij de verkoop van het gerechtshof van Veurne. Het onderzoek liep uit op een sisser, maar lekte uit in de pers. De verontwaardiging in journalistieke en politieke kringen is vrijwel algemeen.

Dat de speurder geen misbruik heeft kunnen vaststellen, betekent nog niet dat De Gucht een brave communicant is. Maar in een rechtsstaat is iedereen onschuldig tot het tegendeel wordt bewezen. De laatste tijd zijn mijnheer en mevrouw De Gucht wat te vaak in opspraak gekomen, tot twee maal toe bij de mogelijke verkoop van beursaandelen met voorkennis. Telkens ging de minister vrijuit bij gebrek aan bewijzen. Zaak gesloten.

De Gucht reageert woedend op het inschakelen van een detective en spreekt van ‘Gestapo-praktijken’. Dedecker zegt dat het zijn recht en zijn plicht is om de regering te controleren. Dat laatste klopt wel, maar moet hij dan zelf inspecteur Clouseau spelen? Ware het niet beter met de informatie naar het gerecht te stappen?

De publieke opinie heeft al geen hoog petje op van de politiek. En dat zal er met deze zaak zeker niet op verbeteren. Heiligt het doel de middelen? “In liefde en oorlog is alles toegestaan”, wordt wel eens gezegd. En is politiek niet de voortzetting van oorlog met andere middelen? Daar lijkt het soms wel op. Rancune is een sterke drijfveer. Kijk naar Yves Leterme die uit is op wraak na zijn ontslag. Kijk naar Verhofstadt die zijn politieke afstraffing in de stembus nooit heeft verteerd. Kijk naar Dedecker die nog meer dan één ei heeft te pellen met de VLD-top.

Dat het er in de politiek niet altijd even net en beschaafd aan toe gaat, is een publiek geheim. Maar de laatste tijd worden grenzen overschreden. Een notoir dieptepunt in deze evolutie was zonder twijfel het boek waarin Jurgen Verstrepen meende te moeten afrekenen met zijn vroegere partij en waarin complete fictie, halve waarheden en hele leugens vlot door elkaar werden gehaspeld. Met als pikante smaakmaker de vermeende liefdesaffaire tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel. Tegen het Vlaams Belang is alles toegestaan. Maar voor heel wat mensen, ook buiten onze partij. werden daarmee al de grenzen van het fatsoen overschreden. De ranzige vuilspuiterij zou binnen LDD zelf bijna tot een scheuring leiden…

Zeker: oppositie is onontbeerlijk in een democratie. Harde oppositie zelfs, zoals wij die al jaren voeren in en buiten het parlement. Maar hoort graven in het privéleven van politici daar ook bij? Dedecker én zijn medestanders moeten zich maar eens afvragen of dàt de manier is waarop aan politiek moet gedaan worden. Dat geldt overigens niet alleen voor het inschakelen van privédetectives, maar ook voor de staatsveiligheid, voor het cordon en voor politieke processen om tegenstanders het zwijgen op te leggen.

Vlaams Belang

Haspengouw