We hebben er al meermaals de aandacht op gevestigd, dat in Wallonië en Brussel terdege rekening wordt gehouden met de staatkundige opheffing van het land B.  Veel meer, dan de brave Vlamingen vermoeden.

Als het zover zal komen, zullen de Vlaamse Goedzakken tegenover zich geen geslagen groepje stamelende onderhandelaars vinden, maar zoals bij elk communautair debat in het verleden, handige, goed voorbereide, gedocumenteerde en vrij eensgezinde Franstalige Opportunisten.  De Meesters zullen zich niet plots deemoedig en onderdanig opstellen. 

Een klein trosje nostalgici, zoals bij de BUB,  klampt zich vast aan de illusie van een unitaire staat waarbinnen de Franstaligen ongehinderd door taalgrenzen en -wetten zich imperialistisch kunnen uitleven.  Sluwe slimmerds uit de traditionele Franstalige partijen, zoeken uitwegen om de stervende natie zo lang mogelijk in leven te houden. Maar bereiden zich voor op gunstige alternatieven.  De partijpolitieke strijd om de macht over Wallonië leidt de aandacht af van de stille gesprekken, in hoofdzakelijk de Brusselse kringen rond Philippe Moureaux (de eeuwige die liever een pact met de moslims afsluit dan met Vlamingen).

Nu zaterdag grijpt in Luik een Staten-Generaal van Wallonië plaats met vooral Waalse autonomisten en rattachisten, letterlijk aanhangers bij Frankrijk. De grote Waalse en Brusselse politici houden zich discreet op de achtergrond.

De vier oplossingen die de Staten-Generaal zal onderzoeken :

- Een onafhankelijke Waalse staat

- Een Waals-Brusselse staat

- Wallonië, aangehecht bij Frankrijk

- Een vereniging met een andere Europese "component".

Als Ecolo op 7 juni een doorslaggevende overwinning boekt die gehonoreerd wordt met politieke macht, zou dit de vraag naar meer Waalse autonomie kunnen afzwakken.  De Ecolos zijn uitgesproken belgicisten, zij het ietwat minder dan de Vlaamse Groentjes.

http://www.etatsgenerauxdewallonie.net/

"Voor de belastinghervorming van 2004 werden indertijd verschillende vormen van samenleven fiscaal gelijkgesteld. Dat gold echter niet voor gehuwde werklozen die daardoor meer belastingen moeten betalen dan zij die feitelijk samenwonen. Het Grondwettelijk Hof stelt dat het bewuste artikel uit het Wetboek van Inkomstenbelastingen, het gelijkheidsbeginsel schendt en derhalve moet teruggedraaid worden."

Dit zegde  Federaal Kamerlid Guy D'Haeseleer in de commissie van financiën op 22 april laatstleden. Hij dringt aan op dringende regularisatie, wenst precieze gegevens over de timing, het aantal gevallen en de weerslag op de begroting. "Hoe zullen die dossiers worden rechtgezet ? Komt er een regeling waardoor iedereen automatisch zijn geld terugkrijgt ?"  De VB-er verwerpt terecht dat elke weerloze die in de voorbije vijf jaar té veel belastingen betaalde, individueel een bezwaarschrift zou indienen ...

Didier Reynders liet zich in de commissie vervangen door zijn FDF-kartelgenoot Clerfayt, die het probleem erkende.  Het zou gaan over circa 285.000 dossiers en een bedrag van 320 miljoen euri (voor de belgische frankrekenaars onder ons : dat is bijna 13 miljard frank).

"Van zodra mogelijk" (dès que possible) zullen de herzieningen automatisch worden doorgevoerd. Over de termijn van terugbetaling kan de belgische onstaat zich niet uitspeken. Over verwijlintresten kan evenmin sprake zijn...

D'Haeseleer, bijgetreden door verschillende andere sprekers blijft het dossier opvolgen.

Ray

.

Carmiggelt met Willem Elsschot

“Willem Elsschot was geen man met wie je als vreemde gemakkelijk contact kreeg. Schrijvers behoren algemeen gesproken niet tot de vlotte jongens en bij hem belemmerde bovendien de ingeschapen reserve de weg. Bovendien is het altijd moeilijk tot een harmonische menselijke omgang te komen met een kunstenaar die je erg bewondert, omdat je dan de hinderlijke neiging hebt, elk woord dat hij spreekt als orakeltaal te beschouwen.”

Tot die conclusie kwam wijlen Simon Carmiggelt, schrijver en onvoorwaardelijk fan van Willem Elsschot, tijdens een bezoek aan de gelauwerde auteur.

Toch kwam het tot een gesprek met de meester over zijn boeken. Angeltjes, immer goed bij de pinken, schoof mee aan tafel en noteerde voor u:

 Carmiggelt:

Het was niet makkelijk, hem daartoe te brengen. Een auteur die zelf zijn werk analyseert vergeleek hij met een dokter die zijn eigen buik onderzoekt.

Maar toen ik hem vroeg, mij nu eens precies te vertellen waar in “Lijmen” de waarheid ophoudt en de fantasie begint, ging hij er wel op in. Boorman en mevrouw Lauwereyssen hebben bestaan en het Wereldtijdschrift is ook uit Elsschots (zaken)leven gegrepen. Maar hij heeft zijn dolle avonturen met de “advertentiefuik” geretoucheerd en tot een verhaal gerangschikt.

“De grote transactie van honderdduizend exemplaren sloot Boorman niet af – dat deed ik”, zegt hij. “Maar niet bij mevrouw Lauwereyssen, doch bij een moeder-overste, die een groot aantal internaten beheerde. Ik schreef een studie over haar arbeid en kwam die voorlezen. Toen ik gereed was viel er een korte stilte. Het vrouwtje bleek tot tranen bewogen en bestelde  er meteen honderdduizend. Dat was geweldig: meer dan tienduizend hadden wij er nooit geplaatst. Later kreeg ze spijt en zond advocaten, die door ons werden afgehandeld zoals in het boek staat. Daarna werd prompt betaald. Een moeder-overste komt natuurlijk niet voor het gerecht. Mevrouw Lauwereyssen brachten we veel minder exemplaren toe en het innen van de termijnen die zij schuldig was, heb ik niet volgehouden. Dat was moreel toch te moeilijk.”

Voor Boorman, de duivelse directeur van het Wereldtijdschrift, die de zachte Laarmans opleidt in de grootste zwendel met bedrukt papier, heeft, naar de oudste zoon van de schrijver me later vertelde, een merkwaardige man model gestaan, die Jules Valenpint heette. Als men over deze figuur hoort vertellen door iemand die hem goed gekend heeft, wordt de werkmethode die Elsschot als schrijver toepaste, aanmerkelijk duidelijker. Valenpint stond model voor Boorman, maar uit alle verhalen die ik die ik in Antwerpen heb gehoord blijkt dat Elsschot als auteur van hem genomen heeft wat hij gebruiken kon. Hij was een jeugdvriend van de schrijver, een ongebonden, niet te intimideren man, die als kind met kranten had gevent en, omdat hij zo goed op zijn handen lopen kon, een jaar lang met een circus meereisde. Een hard jaar, maar toch was de directeur, die zelf acrobatische gaven had, geen man zonder gevoel. Toen Valenpint eens – een jochie nog – aan de hand van deze Hercules door Düsseldorf liep, passeerde het tweetal een kledingwinkel. In de etalage stond een pop, die een mooi matrozenpakje droeg. De man liep onbewogen door, maar voelde aan zijn hand, dat het kind de pas wat inhield. Toen hij omkeek zag hij in de etalage de oorzaak. Zwijgend ging hij met de kleine Boorman die winkel binnen en plaatste zijn bestelling. De bediende wilde zo’n matrozenpak uit een doos halen, maar de circusdirecteur zei met een wijzende vinger: “neen, dat pak.”

En hij wachtte tot de pop uit de etalage was gehaald en ontkleed.

Ik bedoel – dan moet men toch gevoel hebben voor een kind.

Toen Elsschot in Parijs als duivelstoejager van een corrupte Argentijn de ervaringen opdeed die hij in “Villa des Roses” beschrijven zou, trachtte Valenpint in België aan de kost te komen, Hij was vaak in Elsschots klassiek geworden pension op bezoek geweest en had er Louise, het kamermeisje dat in de roman zo’n belangrijke rol speelt, goed gekend. Op een dag kreeg hij een brief uit Parijs. Elsschot was zijn baantje bij de Argentijnse zwendelaar moe en schreef: “Als je kans ziet in drie maanden wat Spaans op te pikken, kun je me hier opvolgen.”

Dat gebeurde. Later keerde Valenpint in België terug en begon met een vriend in Brussel het roemruchte Wereldtijdschrift. Elsschot werd in het zaakje opgenomen, aanvankelijk alleen om de “studies” te schrijven. Maar al gauw bleek zijn enorme kracht als verkoper.

Ik vertel dit omdat men uit de feiten kan afleiden hoe de werkelijkheid werd gekneed. Valenpint en De Ridder waren niet de antipoden die “Lijmen” ons leert kennen. Zij vloeiden in elkaar over. De nep-entourage van het bureau waarin het Wereldtijdschrift gevestigd was,  ontleende Elsschot aan zijn Parijse tijd, toen de Argentijn een vergelijkbare façade opbouwde om van veel grote firma’s een verblijfsvergoeding te kunnen innen. In waarheid was het bureau van het blad, aan de Quai des Charbonnages bij het Noordstation in Brussel, een schamel vertrek. Maar – en nu komen er weer feiten om de hoek – toen de moeder-overste die in  haar drift aan Elsschot honderdduizend exemplaren had besteld tot bezinning kwam, zond zij, zoals in “Lijmen” staat, inderdaad een advocaat. In dat boek wordt de advocaat door Boorman afgehandeld. Maar in werkelijkheid ging het zo: Elsschot en zijn  collega zaten aan een tafel “studies” te schrijven en Valenpint Boorman, die zijn acrobatisch verleden nooit helemaal vergat, was met ontbloot bovenlijf bezig halteroefeningen te doen, toen de advocaat, een zeer dure, deftige, binnentrad. De atleet legde de halters neer, ging op hem af en sprak: “Un, deux, trois…” Bij trois was de man al verdwenen. En er werd betaald!

 (Nota van Raymond : Jules “Boorman” Valenpint was ook getuige bij Elsschots huwelijk, samen met de schilder René Leclercq)

Het minste wat er van dit gesprek kan gezegd worden is dat het weeral een stukje meer blootlegt van de verstrengeling tussen Boorman en Laarmans. Zou Laarmans dan toch een tikkeltje meer Boorman zijn geweest dan het door Elsschot opgevoerde personage?

En ja, niet onbelangrijk: het staat nu ook onomstotelijk vast dat het Wereldtijdschriftt wel degelijk een bestaan heeft gekend. 

Nu we toch aan het uitvlooien zijn, iets van een totaal andere orde: een blinde vlek in de biografie van Willem Elsschot blijft wel zijn positie ten aanzien van de militaire dienst. In mijn gegevens daaromtrent gaapt de grote leegte en de verschillende geraadpleegde getuigen reppen er met geen woord over. In enkele van zijn werken (“Pensioen” en “Het Tankschip”) komt hoogstens ergens in de marge het thema “oorlog” ter sprake, van een actieve deelname eraan is er in geen velden of weien iets van te bekennen. Heeft hij ooit wel zijn dienstplicht vervuld? Ik zie in hem ook niet meteen het type dat vanuit de loopgracht “Voor Vorst, Vrijheid en voor Recht” de vijand belet het vaderland ook maar “een morzel grond te ontwringen.” Is hij vrijgesteld en zo ja om welke reden? Via loting? Op grond van lichamelijke ongeschiktheid?

Wie onder de lezers hierover uitsluitsel kan geven, vindt een dankbaar gehoor in Angeltjes via het gebruikelijke “Graag ook uw gedacht”.       

Raymond 

Alhoewel het VERBOTEN ist in de sperperiode betaalde reclame te voeren, zijn wij met genoegen gezwicht voor het genereuze aanbod van BUB.

"U bent ongetweifeld veel Belgische Belgen die verkocht zijn aan Vorst, Vaderland en Macht, laat uw lezers kenbaar zijn van onze bestaan. Wij berekenen op u."

Zoiets kan je niet weigeren. 

Voor de overtuigden onder u heeft de redactie nog een speciale inspanning geleverd en voor een verrassing gezorgd.  Klikt u maar op onderstaand bruggetje : ontroering en schoonheid zullen u deelachtig worden. 

Let wel : wij ontraden sommigen onder u om te klikken , zoals de trouwe lezers Jean, Fee, Methusalem, Marleen, Jos, Senior, Tjenne, Christina,  Frank, Janice, Stradi, Lucky9, Joos,  Daniel, Jeanine, Hubert, Regus Patoff, Etienne,  Marie-Rose, Jan, Wim, Walter, Victor van Vosselaer, Guillaume, Stingray, Greet, Lieve, Mille,  Marc, André, alle F(PH)ilip(pes) van het VB, en mogelijk nog menig anderen.   

http://www.youtube.com/watch?v=1q9-yITkwTM

Nog een cadeautje voor dinges van LDD : een overschotje uit Ninove.  Ge zult er veel plezier van hebben.  Doei !

06.05.2009 • De wegen van het Vlaams Belang en gemeenteraadslid Arlette Dierickx scheiden.  Arlette Dierickx kwam in de gemeenteraad na opvolging. Ze werd nooit rechtstreeks verkozen, nochtans bezette ze de 6de plaats op de lijst.

Tussen mevrouw Dierickx en de partij (en vooral de bestuursleden) boterde het van in het begin niet. Meteen al was  duidelijk dat ze groepswerk niet echt haar ding was. Op vergaderingen zei ze geen woord, des te meer daarbuiten.

Op de gemeenteraad is ze er in geslaagd om tot op de dag van vandaag, als enige VB'er,  geen enkele interpellatie te houden, zelfs geen tussenkomst van drie woorden.  Ikzelf heb het daar met haar al verschillende keren over gehad.  Doch, na bijna drie jaar staat de teller nog steeds op nul. Ze wist dan ook dat dit avontuur eenmalig zou zijn. Ze heeft dus eieren voor haar geld gekozen.

Dat ze het incident op de laatste gemeenteraad aanhaalde om uiteindelijk op te stappen is te belachelijk voor woorden.  Arlette zocht al een jaar naar een uitweg, wegens compleet geïsoleerd.  

Nu goed, in een democratie, is iedereen vrij om te gaan en te staan waar men wil. Ik wens Arlette dus veel succes in haar nieuwe omgeving.

LDD heeft het in hun persbericht over politiek fatsoen. Als het over LDD Ninove gaat,  valt daar wel het een en het ander over te zeggen, wat we binnenkort ook zullen doen. Het zou echter van politiek fatsoen getuigen, indien mevrouw Dierickx haar zetel ter beschikking zou stellen van de partij.  Ze zit immers in iemand anders zetel, die voor haar opzij is gegaan.  Maar ik vrees dat zoveel politiek fatsoen voor LDD dan ook weer niet hoeft.  Wordt vervolgd...of juist niet ?

Guy D'Haeseleer (Ninove)

Federaal volksvertegenwoordiger

Bij onze goede Nederlandse collega's van Boilingpoints heeft een brave mevrouw hoffelijk gereageerd op de teneur van de artikels en commentaren op die blog.  Mevrouw begrijpt niet dat mensen waarschuwen tegen en kritiek leveren op de voortrukkende islamisering in Europa.  Mevrouw zal goede werken blijven verrichten om een fijne wereld te maken waarin ook onverlaten als Boilingpoints (wellicht ook  Angeltjes ? Hopelijk komt mevrouw even vlot de grens over als de lieve moslims) veel geluk zullen kennen.

De onevenaarbare Tristan heeft gereageerd.  Leest u even mee en gaat u vooral veel op bzoek bij Boilingpoints. Rechtstreekse verbinding via "Onze favorieten" aan de rechterzijde van deze blog.

tristan zegt:
mei 6, 2009 at 2:11 pm | Beantwoord

@Magdy

Ik leeft geheel met u mee. Het zijn zware tijden voor tere zielen zoals u en ik die geconfronteerd worden met de realiteit van de multiculturele samenleving.

U heeft volkomen gelijk; we vormen eigenlijk één grote familie van goedwillende creaturen die knus bij elkaar zouden moeten kunnen wonen. In die situatie zaten we ook in de jaren 60 voordat onze grenzen open gingen voor gastarbeiders uit exotische oorden zoals Turkije en Marokko. Er verbleven hier ook wat Spanjaarden en Italianen om nuttige arbeid te verrichten maar deze lieden gingen na gedane arbeid weer naar huis zoals het een goede gastarbeider betaamt.

De Turken en de Marokkanen bleven echter (vaak getroffen door strukturele rugklachten) en vervielen zo tot uitkeringsgerechtigden die - omdat zij zo eenzaam waren - hun vrouwen en kinderen lieten overkomen. Ook opa, oma, tante, oom, neef, nicht en eventuele bijvrouwen kwamen onze economie weer op poten zetten door hun zichzelf wegcijferende idealisme.
Onze taal spraken deze ongeletterde stumpers echter nauwelijks en hun vrouwen kwamen bijna nooit buiten omdat dit tegen hun religie in zou gaan die de vrouw een ietwat andere positie in de samenleving in laat nemen dan wij hier gewend zijn.
Helaas worden wij hier in dit land geconfronteerd met ruw gedrag van Marokkaanse jongeren die uit verveling meisjes lastig vallen met het gooien van stenen en sommigen van deze deugnieten brengen maagdelijke meisjes zelfs tot prostitutie. en andere ontuchtige handelingen. Foei! Foei!

Net als u werk ik aan een betere maatschappij en in mijn vrije tijd doe ik aan goede werken in een Vogelaarwijk in Rotterdam.
Ik ruim wat injectienaalden op die hangjongeren van Antilliaanse afkomst laten rondslingeren evenals de van 4-hoog geworpen vuilniszakken en bankstellen.
Toch stem ik op oom Geert want er gaan geruchten dat boze imams hier de sharia willen invoeren en dat schijnt niet gezellig te zijn voor ongelovigen zoals u en ik. Ze doen aan het stenigen van overspelige vrouwen en mannen en de homosexule medemens zijn ze ook al niet gunstig gezind.

Wij wensen u veel sukses met uw goede werken in de 40 Vogelaarwijken en eventueel in donker-Afrika.

Maar sluit voor alle zekerheid een goede levensverzekering af voordat u vertrekt naar deze contreien. Anders zit het thuisfront met de financiële last bij eventuele calamiteiten en andere ongemakken zoals langdurige procedures i.v.m. identificatie e.d.

P.S.
En de groeten van Femke Halsema en Anja Meulenbelt !

Nu de verkiezingsstrijd is losgebarsten, vragen wij onze trouwe vrienden en lezers ons nieuwtjes of foto's op te sturen van feiten en feitjes die niet de klassieke media halen.  Wij hebben al enkele tips binnengekregen, die eerstdaags verschijnen.  Dat gebeurt ofwel anoniem of onder uw naam of schuilnaam. 

U kan ons bereiken via www.brave-angeltjes@hotmail.com ofwel door te drukken op de gele kader aan de linkerkant van deze blog "Stuur eens een aardig berichtje". Desgevallend komt juffrouw Ellen bij u langs om de documenten op te halen met haar vrachtwagentje.

Uw stipte, trouwe en totaal vooringenomen redactie

Wij hebben dankzij onze vele politieke relaties de hand weten te leggen op de ORIGINELE Afsprakennota tussen de Oprechte-VLD, vertegenwoordigd door de Heer Barst Somers en de Onkreukbare advocaat Kris Luyckx enerzijds en de brave koffieschenker, Dirk Vijnck, anderzijds.  Let u vooral op de persoonlijke toets bij de handtekening van deze laatste.

Terwijl wij het vandaag wat rustig houden op onze hoofdblog,

draaien de ondergeschikten van ons bijhuis,

op volle toeren

- Een mooie lentemorgen, sfeerbeelden uit de Japanse tuin (met huisslangetje en muisje)

- In de Rubriek "Moskee en Leven" (uitgave van Godfried Danneels en Mohammed Keulen) : 8 nieuwe moskeeën staan tot uw religieuze en maatschappelijk-politieke beschikking in Vlaanderen.

- Een verrassende kandidaat voor de Raad van Bestuur van de Banque BNP

- Een reportage om Vim de Wilder jaoers te maken over Dirk, de verkiezingsverslaafde.

Allen daarheen.

Wij hebben altijd onze grondige afkeer uitgesproken over lieden die eens zij verkozen zijn, van partij veranderen maar hun mandaat behouden.  In het interbellum heeft dergelijke electorale partnerruil zich ook enkele malen voorgedaan tussen Vlaams-nationalisten en socialisten. We noemen maar geen namen, ze behoren tot de geschiedenis.

Een van de eerste politici die wij ons herinneren, die van partij verwisselde, was de Antwerpse advocaat Carlos de Baeck, die de CVP verliet om de hernieuwde liberale PVV van Omer Vanaudenhove te vervoegen. De term "politiek bedrijf" hangt nauw samen met de marchand-mentaliteit van veel liberalen. Een bedrijf zonder veel regels voor zichzelf maar een heleboel verplichtingen voor de rest van de samenleving : de moderne liberalen zijn bijna-socialisten, behalve voor zichzelf. Zoals de moderne socialisten, uitstekende liberalen zijn voor de eigen portemonnee.

Het is bewust dat we de term "politiek bedrijf"  gebruiken : een aantal verkozenen beschouwen zich als werknemers die van firma veranderen om carrièredoeleinden, wat in de privé normaal  en evident is.  En wat tevens bewijst dat de politiek door de partijen uitgehold is tot een economisch gebeuren, gebonden aan strikt syndicale regels maar met een soepel arbeidsreglement in het voordeel van de werkgevers.

In de politiek verwachten wij nog ethiek met fatsoen en respect voor de kiezer.  Mensen als Jürgen Verstrepen en de drie simpelen die bij hem in het Vlaams parlement hangen, zijn voor ons ordinaire zeteldieven, die het geloof in de democratie degraderen. Dat geldt ook voor een man aan wie wij toch enig geloof gehecht hebben en die de eigen opvattingen, over wat niet meer is dan een nevenaspect van zijn engagement, niet kon terzijde schuiven en zich eveneens verlaagde tot het niveau van de zeteldief : Tjevenhans uit Brasschaat. 

Wat zich nu afspeelt met de sjoemelaars van de VLD en LDD is een wansmakelijk gebeuren.  Bart Somers heeft nog eens bewezen een schaamteloze leugenaar te zijn : hij beweerde dat er niets beloofd was aan de overloper Vijnck.  De inkt van zijn zijn handtekening op een afsprakennota vol engagementen was .nog niet opgedroogd.  Het nieuwe symbool van de Antwerpse propere liberalen, de advocaat Kris Luyckx, heeft eveneens zijn sporen verdiend met deze onfrisse affaire. Zijn imago van Onkreukbare vervanger van de sjoemelende & boemelende Eposchepen,  heeft hiermede een flinke deuk opgelopen.

En wie zit verontwaardigd het hoofd te schudden over zoveel politieke schaamteloosheid ?  Martine Tanghe en Ivan de Vadder tijdens hun  dagelijkse "er is wat misgelopen-uitzending" . De conférenciers van het regime. De onbeschaamden die veinzen beschaamd te zijn.

Op 7 juni zullen we nog eens meewerken om dit soort "echte democraten" enige zetels te ontfutselen.

Brussel, 20 april 2009

Afsprakennota

Tussen de heer Dirk Vijnck, volksvertegenwoordiger voor LDD in de Kamer (kieskring Leuven), en Open Vld, vertegenwoordigd door de nationale voorzitter, Bart Somers, en de politiek secretaris, Kris Luyckx, wordt overeengekomen:

Opgemaakt in tweevoud.

Voor akkoord,

Dirk Vijnck - Bart Somers - Kris Luyckx

7 JAAR GELEDEN WERD PIM FORTUYN VERMOORD        Wilhelmus Simon Petrus Fortuyn  1948 – 2002 (foto genomen in Palazzo di Pietro, zijn huis in Rotterdam)     Precies 7 jaar geleden op maandag 6 mei 2002 om zeven over zes werd Pim Fortuyn vermoord. Fortuyn had net de studio van Radio3 FM op het Mediapark in Hilversum verlaten na een interview, toen een man getooid met een baseballpet de vijf fatale schoten loste. Pim Fortuyn overleed korte tijd later. Het was één week voor de tweede-kamerverkiezingen van 2002 in Nederland. De meest onwezenlijke verkiezingen van Nederland ooit.   Pim Fortuyn richtte, na ruzie binnen de partij Leefbaar Nederland, korte tijd voor de verkiezingen zijn eigen partij op : de Lijst Pim Fortuyn (LPF). “Ik ga de politiek in uit compassie en uit commitment. De politiek schreeuwt om een turn-around.” Zo kondigde hij zijn intrede in de politiek in Nederland aan. Voor veel mensen belichaamde hij dan ook de route naar meer persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid. Weg van de linkse ideologie en betutteling. Weg van paars. De laatste week van zijn leven vertoefde Fortuyn zondermeer in een euforie. Na zovele tegenslagen kon eindelijk zijn droom in vervulling gaan. Hij was immers de politiek ingegaan om premier te worden. Voor iets minder deed Fortuyn het niet. Op de dag van zijn moord stond de LPF in de peilingen op maar liefst 38 zetels. Twee maanden daarvoor bestond de Lijst Pim Fortuyn zelfs nog niet eens. Kun je nagaan hoe Nederland door deze alerte man door elkaar werd geschud.     Zelfs de Volkskrant, nu niet bepaald een “Fortuynist”, zette toen op de voorpagina: 'Opinieleider: LPF grootste, Pim premier'   De LPF behaalde uiteindelijk bij deze verkiezingen 26 zetels en Pim Fortuyn kreeg postuum nog meer dan 1.300.000 voorkeurstemmen. Nederland schudde op zijn grondvesten, zoveel is duidelijk.   ‘De Goddelijke Kale' -zoals zijn goede vriend Theo van Gogh Pim Fortuyn noemde- vetrouwde het publiek in een interview kort voor zijn dood toe dat hij ervan droomde om minstens 85 jaar te worden en liefst in zijn Italiaans lievelingsdorpje Provecano di San Giorgio, waar hij een buitenverblijf had. Pim is er slechts 54 geworden, want ene Volkert van der Graaf besliste er anders over.   Zoals zovelen kan ik mij nog perfect herinneren waar ik was toen het onheilsbericht van de moord mij ter ore kwam. “Dit kan toch niet waar zijn ?” was mijn eerste gedachtenflits. Helaas, het was wèl waar. Pas enkele uren later, toen ik die afgrijselijke beelden zag op televisie, begon het langzaam-aan tot mij door te dringen wat er was gebeurd.   En wat er was gebeurd is iets wat ieder beschaafd persoon voor onmogelijk achtte in een Westers democratisch land. Pim Fortuyn was vermoord. Vermoord voor zijn mening! De flamboyante wonderboy was plots niet meer. Niet alleen een smet op het blazoen van de Nederlandse democratie. Neen, een schande voor alle mensen van goede wil.  De reactie van het publiek was dan ook navenant. Een nooit geziene volkstoeloop, massa’s bloemen en vele tranen. De mensen waren geschokt tot in het diepste van hun ziel. De meesten konden niet echt vatten wat er zich had voorgedaan, maar ze voelden allemaal perfect aan dat er iets niet klopte.   Tijdens de begrafenis van Fortuyn verwoordde Theo van Gogh het zo : “Volgens mij is hij het slachtoffer geworden van een politieke moord, ingegeven door de hetze van de paarse partijen.” Even later zou van Gogh -o macabere ironie van het lot- zelf het slachtoffer worden van diezelfde hetze.  Op de grafsteen van Fortuyn in Westerland staat nu treffend de volgende tekst :   Onze spreekbuis is vermoord de stem van het volk zeker niet   Deze woorden spreken voor zich. Het drukt gevat de ontzetting en de ingehouden woede uit van zovele aanhangers, bewonderaars en “fans”.   In een volgend deel ga ik nader in op de betekenis van Fortuyn, maar ik wil de lezer nu reeds toevertrouwen dat ik uit diep respect en bewondering voor de figuur van Pim Fortuyn sinds mei 2002 de pseudoniem Pim heb aangenomen. En die hanteer ik nog steeds met alle graagte en de gepaste trots.          Waar je ook bent, beste Pim, het ga je goed. Ik blijf in ieder geval “at your service”.   Pim

(Dit is een herneming van een artikel dat bij Angeltjes verschenen is op 6 mei 2007)

Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg

Het leven van Pim Fortuyn heeft veel weg van een Griekse tragedie. Maar of hij blij zou geweest zijn met deze omschrijving, ik betwijfel het. Zijn beslissing om in de politiek te gaan was een weloverwogen keuze en hij kende ook de gevaren van het vak. Maar dat het zo’n vaart zou lopen, dat had zelfs hij niet kunnen voorzien.

“Ik ga de politiek in uit compassie en uit commitment. De politiek schreeuwt om een turn-around.” Zo kondigde hij zijn intrede in de politiek in Nederland aan. En dat typeerde hem ook.

Iemand die vol was van charisma, humor, doorzettingsvermogen, welsprekendheid, visie, intellect en eruditie en dit alles ten dienste stelt van de politiek. Het was du jamais vu. Honderduizenden Nederlanders hebben jarenlang in stilte gewacht op iemand van zijn kaliber. Voor veel vrijheidslievende mensen belichaamde hij de weg naar wat meer persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid. Weg van de linkse betutteling. Niet alleen de inhoud van zijn politieke boodschap stoorde de verwaande politici, het was vooral ook zijn stijl die sinds decenia niet meer gezien was in de Nederlandse politiek.

Fortuyn was de heersende regentenmentaliteit, de hypocrisie en het paternalisme zeg maar, zò beu dat dit voor hem een voldoende drijfveer was om door te zetten. Want hij haatte het zittende establishment als geen ander.

“Het is een gesloten wereld met autistische trekjes met een geheel eigen kijk op de wereld en de werkelijkheid en zelfs met een geheel eigen jargon dat voor buitenstaanders nauwelijks te volgen is.” zo omschreef hij het toenmalige politieke bedrijf.

Pim Fortuyn liet zich graag professor noemen. Stricto senso was hij dat niet (meer).

Van 1990  tot 1996 was hij bijzonder hoogleraar arbeidsvoorwaarden aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Hij bekleedde daar de Albeda leerstoel. Albeda was hoogleraar en minister van Sociale Zaken en lid van de Eerste Kamer voor het CDA.

De taak van Fortuyn als hoogleraar bestond erin zich bezig te houden met arbeidsverhoudingen in de publieke sector. Een domein dat Fortuyn bijzonder goed kende. Zijn basisgedachte in deze materie was geniaal in zijn eenvoud : “Geld moet je eerst verdienen en dan pas uitgeven.” We spreken ondertussen al wel 15 jaar geleden.

Na zes jaar werd hij aan de kant gezet met als reden ‘niet wetenschappelijk’. Dat is natuurlijk maar de gedeeltelijke waarheid. Wel is het zo dat hij het forum dat hem geboden werd zodanig naar zijn hand wist te zetten dat het als het ware een Fortuyn-venster werd op samenleving. Maar wel met een nooit geziene analytische accuratesse. De titel 'professor' heeft hij dan ook met veel genoegen blijven gebruiken.

Daarvoor was hij oa. docent sociologie bij de vakgroep filosofie en maatschappijleer aan de Rijksuniversiteit Groningen. Fortuyn was wetenschappelijk een eclecticus. Hij plukte uit diverse theorieën wat hij bruikbaar achtte. Maar hij was vooral een bijzonder populair docent. Zijn colleges werden druk bezocht, hij had veel te vertellen en hij deed dat met de nodige punch.

Zo gaf Fortuyn een afscheidscollege in Groningen, gebruikelijk voor een hoogleraar maar hoogst uitzonderlijk voor een docent, waar meer dan achthonderd toehoorders aanwezig waren. Met een overdonderend applaus namen ze afscheid van deze begenadigde spreker.

In diverse publicaties hield de Fortuyn een pleidooi voor kernachtige, slagvaardige departementen met minder ambtenaren. “Modelleer de overheidsdienstverlening zo veel als mogelijk naar de dienstverlening zoals deze wordt georganiseerd door het particuliere bedrijf,” schreef hij in zijn werkje ‘Zonder Ambtenaren’ (1991).

Volledig vernieuwend was dat Fortuyn een openbaar systeem voorstond met een strikte scheiding tussen het beleid op zich en de uitvoering van dat beleid. Net zoals dat in Zweden het geval is, en dus bepaald geen onzin. In dit opzicht was Fortuyn zijn tijd ver vooruit.

Fortuyn was een pienter man, begenadigd met een vlijmscherpe tong. Maar hij sprak ook met kennis van zaken. Zo wist Fortuyn de pijnpunten van de samenleving haarscherp bloot te leggen. Het maakte hem op korte tijd de lieveling zovele Nederlanders. Tot grote ergernis van zijn opponenten.

De steile klim in de populariteit toonde aan dat er al lang iets grondigs misliep in de Nederlandse samenleving. Vrijwel iedereen wist dat. Alleen de invorentoren-bewoners hadden het nog niet door. Wanneer zij dan in debat moesten gaan met deze briljante man stonden ze met hun mond vol tanden. Bij de vele debatten die ik heb gezien, droop hun haat en nijd gewoonweg van het scherm. Tegenover dit frisse geluid stonden alleen maar linkse verzuurde gezichten. Het was soms ronduit zielig om te zien hoe tegenstanders van Fortuyn -met de linkse media voorop- keer op keer door Fortuyn schaakmat werden gezet.

Daarnaast kon Fortuyn ook ontzettend lief zijn. Leraar zijn, toehoorders onderwijzen, een verhaal mooi vertellen, dat kon hij erg goed en dat deed hij ook graag. Het volgende typeert hem ten voeten uit :

“Laatst had ik een diner. Naast mij zat een meisje van 13 dat maar giechelde. Ze zei dat ze huiswerk moest maken. Over de verlichting. Ze begreep nog net dat het niet over de lamp boven onze hoofden ging. Ik vroeg of de meester wel eens een verhaal vertelde. Neen dat deed hij niet. Toen heb ik college gegeven over de verlichting. Ik vertelde over Spinoza en het hele gezelschap hing aan mijn lippen. Een verhaaltje vertellen aan een meisje van 13, dat was voor mij intens geluk.” Mooi toch, niet ?

Tijdens de voorstelling van het boek “De puinhopen van acht jaar paars” in 2002 herinnert iedereen zich de taart die Fortuyn in het gezicht kreeg geworpen. Hij sprak toen waarschuwend deze profetische woorden :  “Het hadden ook drie kogels kunnen zijn.” De arme man kon toen nauwelijks vermoeden dat het er uiteindelijk vijf zouden worden!

Dat de linkerzijde er alles aan deed om Fortuyn te diaboliseren bewijst dit stukje haatproza dat te lezen stond in “Vonk” (een marxistisch webportaal) de dag dat Fortuyn werd vermoord :

“Even na zessen werd de extreem-rechtse en racistische demagoog Pim Fortuyn met zes kogels beschoten op de parking van het Mediacentrum nabij Amsterdam,”

Als ik dit lees gaat mijn afkeer voor de linkerzijde nog maar eens in een hogere versnelling. Fortuyn was noch extreem-rechts, noch racist, noch een demagoog.

Het is nu net wat Fortuyn allemaal niet was. Dergelijke nonsens schrijven getuigt niet alleen van een totaal gebrek aan elementair respect en fatsoen, een groter voorbeeld van linkse verzuring kunt ge u toch niet voorstellen.. Het toont met verve aan tot wat een verstarde linkerzijde in staat is wanneer zij hun gelijk niet kunnen halen. Want wat moesten zij in hemelsnaam aanvangen met een rechtse homo? Dat stond natuurlijk niet in het linkse vademecum.

Historisch in die zin is ook het debat met Pvda kamerlid Marcel van Dam waar die Fortuyn “een buitengewoon minderwaardig mens” noemde. Een Untermensch als het ware. Van Dam heeft daarna geprobeerd die uitspraak uit alle media te laten weghalen. Volledig in lijn met de grote linkse traditie. Het is hem niet gelukt is. Gelukkig maar.

En van linkse traditie gesproken. Deze grote strijder tegen de ongelijkheid in Nederland, die Pvda’er van Dam, is de eigenaar van een villa van enkele miljoenen euro in het Veluwse plaatsje Hulshorst! Socialisten, ze zijn overal hetzelfde.

In 1997 reeds publiceerde Fortuyn zijn boek “Tegen de islamisering van onze cultuur”. Een striemende aanklacht tegen wat toen nog een volstrekt taboe was : de islam.

Zijn uitspraken als “Nederland is vol” en “Dweilen met de kraan open” of “De islam is achterlijk, ik zeg het maar, het is gewoon een achterlijke cultuur.” Het zijn uitspraken die ondertussen tot het Nederlandse patrimonium behoren.

Fortuyn schreef daarover het volgende in 1997 :

“Er zijn niet of nauwelijks liberale moslims. Veruit de overheersende structuur is conservatief en fundamentalistisch. Het is een achterlijk geloof. Kijk het christendom is geseculariseerd en de paus erkent de scheiding tussen kerk en staat. Vergist u zich niet! Zelfs in zuidelijke landen waar 90% katholiek is, is er de scheiding van kerk en staat. Kom daar maar eens mee aanzetten in islamitische landen. Ik vind het heel erg dat christenen niet begrijpen dat ze de islam buiten de deur moeten houden. Al die eeuwen strijd zijn kennelijk voor niets geweest. Ik zeg: géén islamitisch onderwijs! Het is niet te vergelijken met het christendom, dat geseculariseerd is. Tussen die twee kan ik juridisch geen verschil maken, maar ik zeg inderdaad dat christenen mentaal en moreel recht hebben om anders behandeld te worden dan die islamieten. De bevolkingsgroepen die dit land door de eeuwen heen hebben helpen opbouwen, hebben meer rechten. Punt uit. Islamieten die hier net komen, hebben zich maar te gedragen naar onze kernnormen en -waarden. Dat betekent in mijn opvatting: geen gesubsidieerd islamitisch onderwijs. En als het je niet aanstaat, moet je maar teruggaan.”

Verrassend actueel allemaal. Jammer genoeg is het er sinds de dood van Fortuyn alleen maar erger op geworden is. Fortuyn had gelijk, heeft gelijk en krijgt elke dag opnieuw gelijk. Dat beleidsmensen die wijze woorden van Fortuyn toen -maar ook nu nog- in de wind slaan is zondermeer wraakroepend. Laten we hen dan de rekening maar eens presenteren. Daar waar het hen het meeste pijn doet : in de stembus.

Pim

(Dit artikel werd gepubliceerd bij Angeltjes op 8 mei 2007 - met dank aan de auteur)

In 9 Vlaamse hulpcentra kunnen we eerlang onze cocaïne-pillen laten testen vooraleer we slikken.  De cocaïne-consument geeft zijn pillen af aan de dienstdoende arts voor laboratorium-onderzoek. Even later krijgt de gebruiker de uitslag : "U mag gerust slikken". Het onderzoek is gratis.

De ministerin lanceert dit piloot-project omdat er nogal wat consumentenklachten bestaan na het gebruik van deze fuifdrug.

De commerçanten van Test-Aankoop, die ons elke week bombarderen met de meest respectloze reclame om lid te worden van hun club, kunnen binnenkort onderzoeken wijden aan deze onontgonnen markt.  Samen met de ministerin-van cocaïne naar een betere maatschappij.

Op de afbeelding klikken (zachtjes, aub)

Kies uw onderschrift bij de foto door HIER TE KLIKKEN