Zij wij soms ziek ? Neen, heel uitzonderlijk zijn we objectief.
Dat zal echter geen gewoonte worden. Klikt u op de afbeelding hierboven van de belgische ambassadeur in Tokyo en u leest (uitgeleende) lof bij Angeltjes over de brave Hendrik Bogaert.
Generaal Kuypers van Herent ten oorlog tegen Israël
Ondergetekenden, Willy Kuijpers, burgemeester, Jos Bex, Jo De Clercq, Luk Draye, Arlette Caes, Els Demol, Marleen Pattyn, schepenen van Herent vragen de voorzitter en de raad van bestuur van dexia bank om alle leningen voor de uitbouw van nederzettingen in de bezette gebieden van Palestina langs dexia public finance Israel stop te zetten conform de uno resoluties van de veiligheidsraad (resoluties 446, 452, en 465 met verwijzingen naar de schendingen van de Conventie van Geneve).
Video-fragment van TV-Limburg waarin Bert de degens kruist met de Turkse Sp-a schepen : twee politieke tegenstanders die mekaar respecteren.
Federaal volksvertegenwoordiger Bert Schoofs is lijstduwer voor het Vlaams parlement-, kieskring Limburg.
Gelukkig is er ook nog verkiezingsfolklore
De zoveelste veldslag in de lokale plakoorlog, woensdag in Antwerpen. Deze keer stonden N-VA en Vlaams Belang tegenover elkaar. N-VA-militant Willy Eeckhout en zijn vrouw wilden in Deurne affiches van Bart De Wever (N-VA) hangen en botsten op een Vlaams Belang-ploeg. 'Ze waren met vijf en hadden al drie van de vier borden volgeplakt, maar wij wilden ook een plaatsje. Meteen werden onze affiches afgescheurd en werden we geïntimideerd. Toen mijn vrouw Marie-José in paniek de politie belde, stoven ze weg. Maar ze stalen wel mijn emmer met lijm, zodat ik niet meer kon plakken', zegt Eeckhout. De politie stelde een proces-verbaal op van de feiten.
'Dit soort incidenten moet ophouden', zegt Bart De Wever. 'Ik laat dit niet zomaar gebeuren met een van mijn militanten. Wij dienen een klacht in met burgerlijke partijstelling voor intimidatie en diefstal. En dat terwijl we woensdagavond een plakakkoord met Filip Dewinter hadden gesloten om elkaars affiches te laten hangen in Antwerpen. Maar toen wisten we nog niets van dit incident.'
'Van de versie van die N-VA-plakkers klopt niets', reageert Albrecht Cleymans, VB-militant in Deurne. 'Wij waren met drie militanten aan het plakken, toen plots een N-VA'er opdook en agressief een plaats op het bord eiste. Wij zouden bondgenoten moeten zijn , probeerde ik hem te kalmeren. Maar hij begon onze affiches af te trekken. En die emmer, ik weet echt niet waar die naartoe is, maar wij hebben die niet.'
'Ik weet van niets, maar wat ons betreft, blijft het plakakkoord met N-VA gelden', zegt Filip Dewinter. 'En als De Wever absoluut een emmer lijm wil hebben, dan mag hij die komen halen.
Wij kunnen er niets aan doen ... Redactionele mededeling + Aanpassing 8.30 uur
Wij kunnen er niets aan doen, wij kunnen het echt niet verhelpen ...
Het lijkt wel een plat excuus van een politieke partij, die in een of ander schandaal verwikkeld zit, maar dat is het voor een keer niet. Wij hebben het over de inhoud van sommige reclameboodschappen die op deze blog verschijnen.
Wij staan een stuk van onze ruimte af en die wordt volledig autonoom ingevuld door Google.
Het kan zijn dat er annonces verschijnen in de taal van de erfvijand. Wij maken ons daar niet druk om, doet u dat ook niet ? Het systeem zit zo in mekaar, dat met een zoekrobot de inhoud van de blog onderzocht wordt die bepaalde thema's naar boven haalt. Dan wordt aan de kant van de adverteerders nagegaan wie baat heeft om zijn boodschappen kenbaar te maken op deze blog. Dat gebeurt allemaal automatisch.
Als wij bijvoorbeeld dagen na mekaar lopen te zeuren over "Ho nee, alweer een moskee" dan worden wij en u overstroomd met boodschappen om op reis te gaan naar de Prachtlanden, er grond en villa's aan te kopen, ons desnoods te bekeren tot de leer van ... enz.
De redactionele en publicitaire mededelingen staan volkomen los van mekaar. En nu maar hopen, dat we weer niet op de vingers getikt worden, omdat we het systeem toelichten, zonder het te willen beïnvloeden uiteraard.
Als u bijvoorbeeld uitkijkt naar een liaison, met een amourette van boven de 50 : u kan het avontuur vinden bij ons , maar kom achteraf niet klagen, dat zij u niet begrijpt. Idem voor de villa die u zich wil aanschaffen in het mediterrane bekken van Turkije ; informeer u desnoods bij Sabine Appelmans. Zij behoort tot onze politieke tegenpolen (althans volgens de VTM-test) linksig en belgisch maar vriendelijk.
La Rédaction des petits Hameçons
+ AANPASSING 8.30 uur (uit een binnengelopen reactie van een lezer, waarvoor dank):
je vertaalt "angeltjes" als "hameçons" en dat is op zich correct. Maar ik denk dat jouw "angeltjes" meer te maken hebben met de angels van stekende bijen of wespen dan met vishaakjes (hameçons). Daarom is "dard" (of ook "aiguillon"), zijnde het stekend instrument van een insect, misschien een vertaling die beter aansluit bij de geest van de blog ?
Nederland had beter deze groep naar Eurovisie Braak Festival gestuurd
Nu onze Platenruiter nog met vakantie is, profiteren wij van de gelegenheid onze muzikale politiek-incorrecte smaak op u uit te testen : Middle of the Road, middelmatige muziek, mooie benen, aardig snoetje, witte laarsjes, mooie herinneringen. (Nooit geweten wat Soley, Soley betekende.)
Eindelijk nog eens SPORT !
Spaanse bekerfinale: publiek trakteert koning en hymne op fluitconcert
MADRID 14/05 (AFP) = In Valencia is woensdag de finale van de Copa del Rey, de Spaanse voetbalbeker, gespeeld. En naar goede Iberische gewoonte werden sport en politiek nog eens duchtig vermengd: de supportersclans van het Catalaanse FC Barcelona en het Baskische Athletic Bilbao trakteerden koning Juan Carlos en zijn vrouw Sofia en nadien ook het Spaanse nationale volkslied op een striemend fluitconcert. Catalonië draagt het centrale gezag in Madrid niet meteen een warm hart toe en Bilbao is dan weer het centrum van de Baskische afscheidingsbeweging ETA. De Spaanse televisiezender TVE, die de finale uitzond, had de problemen zien aankomen en zond het volkslied niet rechtstreeks uit. Dat werd zwaar overstemd door een striemend fluitconcert van beide supporterskernen. Uiteindelijk zond de zender de beelden uit tijdens de rust. Volgens de nationale radio wilde TVE de feiten niet verdoezelen, maar gaat het om een "menselijke fout". Barcelona won de match met 4-1./.LOR/MAE
Het zijn allemaal hoeren ...
Ahmeds droom is een buitenlandse vrouw. Een Egyptische vrouw, zo weet hij, is de komende jaren onmogelijk. Zijn werk als taxichauffeur brengt nou eenmaal niet genoeg op om de onderhandelingen te openen.
Seks voor het huwelijk met een Egyptische is –in zijn sociale klasse helemaal– uitgesloten. Buitenlandse (lees: Westerse) vrouwen doen niet zo moeilijk. Ze zijn minder gevoelig voor (of bekend met) de sociale strata en hebben natuurlijk seks voor het huwelijk. „Ze zijn vrij, hè?”, is de eeuwige retorische vraag die jonge Egyptenaren aan je stellen. Ik hoor het bijna dagelijks.
Vrij betekent in de eerste plaats dat ze seks kunnen hebben, maar ook dat ze veel minder aandacht en geld eisen.
De buitenlandse vrouwendroom houdt menig Egyptische jongeman op de been. De meesten van hen blijven in de droomfase hangen. Maar als de gelegenheid zich aandient –ze loopt alleen op straat!– proberen ze de droom alsnog te realiseren. Omdat de geslachten in Egypte apart van elkaar opgroeien –en ze dus weinig ervaring met elkaar hebben– is de poging vaak krampachtig. De gebruikelijke strategie is ze gewoon beet te pakken. Tot hun verbazing werkt dat meestal niet, maar schuldig hoef je je daar niet door te voelen. Het zijn immers toch allemaal hoeren.
Sommige jongens leren van hun fouten– en kiezen uiteindelijk voor een subtielere aanpak. Vooral de jongemannen die in de toeristische gebieden werken, raken na verloop van tijd (relatief) bedreven in hun omgang met buitenlandse vrouwen. Ze leren hun morele afkeuring goed te verbergen en weten deze vaak uit te stellen tot de buit al binnen is.
De handige jongens leggen er eentje vast. Op sommige plekken in Egypte is het verworden tot een ware industrie– en geldt het als de belangrijkste manier om vooruit te komen. Het gaat, in eerste instantie, niet eens om een inkomstenbron en eventueel een paspoort– dat komt later. Het is een uitweg voor de seksualiteit die deze jongens in de Egyptische samenleving wordt onthouden.
Er zijn altijd genoeg naïeve buitenlandse vrouwen die het cultuurverschil onderschatten, en zich door zoete praatjes (want dat kunnen ze...) laten inpakken. In eigen land –waar de lat van de mannen meestal hoger ligt– krijgen ze immers nooit zo veel aandacht. En zo creëren ze hun eigen droom.
Op een gegeven moment komt die romantische droom van de vrouwen ten einde, meestal met een klap (‘Hij is zo veranderd’), en meestal te laat (‘Ik kan mijn kind toch niet achterlaten’). En dan staan ze huilend voor de poorten van de ambassade– waar ze ooit nog vochten voor zijn verblijfsvergunning.
@ Trouw, een van de betere kranten van onze bovenburen : dank u.
Didier Donfut : ontslag wegens gesjoemel en toch PS-kandidaat tegen wil en dank.
De Waalse socialistische minister Didier Donfut nam gisteren ontslag, nadat uitgelekt was, dat hij privé jaarlijks ruim 120.000 euri ontving voor niet zo duidelijke prestaties. Het aantal socialistische mandatarissen uit Wallonië dat in de voorbije jaren betrapt is geworden op financiële (en andere) malversaties valt niet bij te houden. Een zaak pleit steeds in het voordeel van de Parti Socialiste : het is een democratische partij.
Donfut die ook kandidaat is bij de verkiezingen van 7 juni, wordt op de lijst gehandhaafd, niettegenstaande de partij dit niet wenste. De juridische tijd ontbrak echter om alle formaliteiten te vervullen zodat Donfut verwijderd zou worden.
In de regio van Hoei, waar Anne-Marie Lizin, de burgemeesteres die eveneens tot ontslag gedwongen werd wegens financiële misbruiken, de lakens uitdeelde, blijkt uit een peiling dat heel wat linkse stemmen verschuiven naar Ecolo : van zowat 10% naar 35%.
Fats
14-05-2009
Gazet van Antwerpen popelt om verkiezingsuitslag te publiceren
In de loop van deze week vroeg de stadsredactie van de Gazet van Antwerpen zich zenuwachtig af, welke knappe campagne Patrick Janssens ditmaal aan het bedenken was voor zijn succesvolle herverkiezing tot Vlaams Parlementsdutter. We hebben u op de hoogte gebracht van de onrust die door de kantoren op Linkeroever waarde. En nog steeds waart, want Pétrick zit verwoed te schrijven en een originele campagne te bedenken vanop zijn statig kantoor in het Stadhuis op de Grote Islamitische Markt.
Als het aan Lex Molenaar ligt, de persoonlijke hygiënische verzorger van de burgemeester, dan wordt het een heuse knaller de rode campagne met als campagnelied :"Ziede gij me gere" (zonder vraagteken), gezongen door de temperamentvolle chanteuse Andrea Croonenberghs met op de achtergrond een bromkoor van de Socialistische Acteursbond met Gène Bervoets, Jan Decleir (in het midden, want als hij te veel gedornken heeft, moet er ondersteuning zijn) en Stanny Crets. Ja, wie zoiets kan bedenken, verdient verkozen te worden.
Trouwens de Gazet is echt bekommerd. Vandaag staat er een verhelderend artikel over"De felle strijd om 33 Antwerpse zetels". De redactie laat halvelings doorschemeren iets meer te weten. We overlopen samen de voorspellingen, prognoses of kortom de uitslag zoals die vastligt bij Digipolis.
Hurry up, met de geit : de cijfers zoals wij ze geven zitten verpakt in een voorzichtige en voorwaardelijke uitleg
CD&V : 7 (- 2)
Sp-a : 4 (- 2)
VLD : 5 (- 1)
LDD : 4 (+ 4)
N-VA : 3 (+ 3)
Groen : 3 (+ 1)
VB : 6 (- 4)
En dan is er eentje tekort, maar dat is om de spanning er in te houden. Grappig is ook dat de redactie in sommige gevallen namen toevoegt (altijd in de voorwaardelijk wijze), zoals de acteur Karel Deruwe bij LDD of Fatima Bali voor Groen. Van deze laatste herinneren we ons een televisiegesprek samen met wijlen Karel Dillen. De Marokkaanse vrouw stelde zich onmiddellijk offensief op met de mededeling "Ik heb een belgisch paspoort, weet u", waarop Dillen onverstoorbaar met zijn diepe bariton : "Dat maakt op mij geen enkele indruk, juffrouw".
7 juni zal een formaliteit zijn. Maar de campagne van Pétrick die mag u niet missen : véél muziek, pintjes en hop met de beentjes.
Fats
Dehaene & Dexia : Hoeveel is het nu eigenlijk ? En is het genoeg, jongen ?
14.05.2009 12.00u - Gazet van Antwerpen bracht gisteren op pagina 11 van de economische pagina’s een onthutsend verhaal over de riante vergoeding van Jean-Luc Dehaene als voorzitter van Dexia. Die jaarlijkse vergoeding zou – nog steeds volgens de krant – opgetrokken worden van 400.000 euro tot 800.000 euro. Hallucinant, maar achteraf lijkt het bericht toch wat overtrokken…
De journalist baseerde zich blijkbaar op de vergoeding die de voorganger van Dehaene opstreek bij Dexia. En dat bedrag zou intussen verdubbeld zijn. Vandaag nuanceert Gazet van Antwerpen zelf de cijfers en stelt dat de vergoedingen voor bestuurders aangepast werden op 1 januari 2009. “Ze krijgen nu 10.000 euro op jaarbasis plus 2.000 euro per vergadering. Voor de voorzitter van de raad van bestuur worden die bedragen verdubbeld.”
Het jaarverslag van Dexia begroot de totale vergoeding voor de raad van bestuur op 9.731.000 euro. Veel wijzer worden we daar ook niet van. Maar De Standaard schrijft nu dat Dehaene jaarlijks 56.000 euro krijgt voor zijn voorzitterschap, zonder het aandelenpakket dat hij daarbovenop nog krijgt van de bank.(* zie hieronder NvdR)
Ruim twee miljoen Belgische frank. Voor de modale Vlaming is dat nog altijd een bom geld. In een reportage over de bankcrisis (VRT-Journaal 13.05.09) en de situatie bij Dexia, reageerde Jean-Luc Dehaene bijzonder korzelig op de berichtgeving over zijn poenpakkerij. Hij sprak de persberichten niet tegen, maar ging zwaar tekeer tegen de ‘stemmingmakerij’: “Ik stel vast dat de vakbonden zich nu ook al bezondigen aan populisme. Ze zouden zich beter focussen op de goede resultaten van de bank.” Ziezo, dat weten we ook weeral: wie zich vragen stelt bij de vorstelijke vergoeding die bestuurders krijgen, is een ‘populist’… Wie of wat houdt Dehaene tegen om zelf open en bloot te zeggen wat hij opstrijkt bij Dexia en in al zijn andere bestuursmandaten ?
Tot hier de mededeling die we wegplukten bij de webstek van Vlaams Belang.
We zijn nog even op zoek gegaan bij Dexia zelf en daar vinden we enkele aanvullende gegevens.
Dehaene is tevens voorzitter van het Benoemings-& Bezoldigingcomité (vergaderde 4 x in 2008) en voorzitter van het Strategisch Comité (vergaderde 1 x in 2008)
Er van uitgaande dat de Raad van Bestuur 11 x per jaar bijeenkomt + de 5 extra comitévergaderingen, verdient de harde werker uit Vilvoorde plusminus het volgende bij Dexia :
Vaste jaarvergoeding € 20.000 + 16 vergaderingen ad € 4.000 of € 64.000 : totaal € 84.000 (omgerekend oude franken 3.360.000 per jaar of BEF 280.000 per maand).
Er zijn in totaal 17 dierbaren die lid zijn van de Raad van Bestuur. Bij een aantal onder hen staat vermeld, dat zij ofwel géén aandelen bezitten, ofwel het juiste aantal. Bij de voorzitter staat niets. Vermoedelijk is dat element nog in onderhandeling. Zullen het aandelen worden of opties ?
En nu we toch met cijfers aan de slag zijn : als het juist is dat het jaarverslag van Dexia de vergoedingen van de Raad van Bestuur op € 9.731.000 raamt (dat is 390 miljoen frank) : waar wordt dat geld aan besteed ?
De vraag is dan ook terecht : Dehaene, stop met aan uw broek te sleuren, laat ze zakken en vertel aan uw landgenoten hoe het zit. Zelfs uw eigen vrienden van de Syndicale Uitsluiting zijn verbolgen.
Brusselse lijstverbinding : communisten en N-VA-ers samen tegen VB
Belgicisten en N-VA’ers : één front ? Marxisten en liberalen : één strijd?
Brusselse lijstverbinding : verarming van de democratie.
Het Vlaams Belang neemt akte van de lijstverbinding tussen 10 Vlaamse partijen die opkomen voor de verkiezingen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Blijkbaar hebben partijen zoals PVDA+ en ook de N-VA toegegeven aan de chantage van Open VLD en CD&V : meestappen in de lijstverbinding van de machtspartijen, in ruil voor een handtekening om te kunnen opkomen. Het systeem van lijstverbindingen werd trouwens met slechts één enkel doel in het leven geroepen : het counteren van de grootste Vlaamse partij in Brussel : het Vlaams Belang. Het mag dan ook duidelijk zijn dat bijvoorbeeld de Open VLD niet de nodige handtekeningen heeft gegeven aan de PvdA+, BUB en SLP om deze partijen te helpen, maar wel om schaamteloos de stemmen van deze dwergpartijen in te pikken.
Dit alles creëert in een Brussel een meer dan absurde situatie. Wie er stemt voor de communistische PvdA+ geeft zijn stem de facto aan de liberale Open VLD. Wie stemt voor de Vlaamse N-VA geeft zijn stem dus ook aan de extreem Belgicistische BUB of de CD&V.
Het resultaat van dit alles is een enorme verarming van de democratie. De Brusselaar heeft – ondanks een enorm aanbod aan lijsten – nog slechts de keuze tussen drie partijen : Vlaams Belang, LDD, en de Grote Pot Nat.
Deze lijstverbinding die extreem-links en liberaal, maar ook Belgicisten en N-VA’ers samenbrengt, toont aan dat een maand voor de verkiezingen de angst voor een nieuwe verkiezingsoverwinning van het Vlaams Belang in Brussel er bij de traditionele machtspartijen diep in zit.
Het Vrij Onderwijs volgt liever de communist Jos Geysels dan de verdedigers van de Vlaamse waarden
Vandaag donderdag 14 mei organiseert het Directiecomité van het katholieke basisonderwijs een “Wees Wijs”-dag in de Antwerpse Arenbergschouwburg. Tijdens die dag wordt er vanaf 10 uur tevens een politiek debat georganiseerd met Mark Van de Looverbosch (VRT) als moderator. In de uitnodiging die gericht is aan “alle leerkrachten, ouders en schoolbesturen van het katholiek basisonderwijs” staat vermeld dat “alle voorzitters en hun onderwijsspecialisten van de democratische partijen” uitgenodigd zijn. Na telefonisch contact met de organisatoren blijkt dat het Vlaams Belang doelbewust niet werd uitgenodigd.
Vlaams Belang heeft een uitgesproken en duidelijk partijprogramma over het onderwijs, dat getuigt van kennis over en bekommernis met de onderwijswereld. Als samenvattend geheel kan gezegd worden, dat Vlaams Belang uiteraard een fatsoenlijke opvoeding voorstaat die rekening houdt met overdracht van kennis, een kordate aanpak van geweld en drugsgebruik in de scholen, respect voor de eigen cultuur (wat niet impliceert dat men blind is voor andere gebruiken) en nog een boel meer, waar wij binnenkort op zullen terugkomen.
Klaarblijkelijk is de leiding van het Katholiek Onderwijs meer geïntresseerd in de introductie van de islamgebruiken die fervent verdedigd worden door uitgenodigde politieke partijen zoals Groen, Sp-a, VLD en de onvermijdelijke fantasten van CD&V met in hun kielzog hun kleine parasiet, de N-VA. Kortom de ideeën van de communist Jos Geysels zijn meer waard dan deze van de ouders van vele leerlingen uit datzelde vrij onderwijs.
Prevel maar samen een wees-gegroetje voor 7 juni, fanatieke inquisiteurs.
Fats
Een beetje hulp voor Groot-Brittannië
Ons bijhuis is stilletjesaan doende zich te ontwikkelen tot een zelfstandig blogje, dat tussendoor nog wat steun kan gebruiken van het Hoofdhuis. Vandaag lijken ze goed op gang gekomen bij www.Angeltjes.net. Een video over de lancering van de kiescampagne door de British National Party, de Heilige Obama orakelt en censureert, Prins Filip kakelt en de Geldzak uit Vilvoorde staart u aan : Heeft u nog iets om in zijn zakje te stoppen ?
In de Belstat statistieken zien wij het vreemde fenomeen dat de tweede plaats van bezoekers wordt ingenomen door Groot-Brittannië, terwijl de Britten op deze blog de zevende plaats innemen, net voor onze militairen uit Afghanistan.
"De weireld is van iedereen maar Vlaanderen is van ons." Wie dit niet graag leest, wrijft de ogen uit en klikt weg naar betere oorden dan dit verdorven bloggebeuren.
Ray
Euro-Gladiatorenkamp afgelast en vervangen door geldinzameling
De media spannen zich in om de Europese verkiezingen te herleiden tot een gladiatorenkamp tussen de twee ex-premiers van het land B : "de linkse liberaal, die een slag van zijn eigen molenwieken heeft gekregen" tegen "de dikke katholiek, die zich gedraagt als een derderangsacteur van het parochietoneel".
De kranten zijn er van uitgegaan dat hun lezerspubliek geboeid zou worden door deze affiche. Geen geleuter over Lissabon-akkoorden, de toetreding van Turkije of andere Prachtlanden, afstand van nog meer nationale bevoegdheden aan een troepje onbekenden, de vermoeiende bemoeizucht van politici die geen contact hebben met de diverse gevoeligheden in dit complexe continent, het schrijnend gebrek aan democratische controle, de geldverkwistingen, en zo kunnen we nog een tijdje verdergaan over "het" project Europa. Waar wij van in onze jeugd voorstanders van geweest zijn. Wisten wij veel, welk een afgrijselijk monsterding die Unie zou worden.
De dikke katholiek heeft intussen aangekondigd, dat hij er niets voor voelt om in het strijdperk te treden tegen zijn gewaardeerde opponent, de liberale molenwieker. Dehaene verklaarde op zijn pedante en tegelijk boertige manier, dat hij graag bereid was, Verhofstadt te leren werken in het Europees Parlement. Op dat moment circuleerden al enkele dagen vernietigende rapporten over de prestaties van deze zelfingenomen kerel. Gedurende de voorbije 5 jaar heeft de man 2 (twee) vragen gesteld, heeft hij de laagste aanwezigheid gescoord (58%) van de 24 belgische parlementairen en bevindt hij zich in een activiteitsklassement op de 840ste plaats van de 920 exemplaren die hebben deelgenomen aan het Europese circus, gedurende de voorbije legislatuur. Hoe zelfingenomen en dom moet je zijn, om in die omstandigheden voor de camera's te beweren dat je anderen zal leren werken ?
Mijnheer Dehaene heeft naast zijn jaarwedde van Euro-parlementair van pakweg 100000 euri nog enkele bijkomende vergoedingen, voortspruitend uit privé beheersmandaten in raden van bestuur, en niet van de geringste : Inbev, Lotusbakkerij, Umicore, Thrombogenics en last but not least als voorzitter van Dexia. Zelfs de vakbonden zijn in de aanval gegaan tegen de verdubbeling van de vergoeding bij Dexia die de voorzitter zichzelf in een gulle bui heeft toegekend. Over de hoogte van het bedrag doen allerlei geruchten de ronde. Van zodra wij bevestiging hebben, laten wij u dat bedrag kennen. Het is schandelijk veel voor een persoon die daarnaast nog allerlei andere zaken om handen heeft en het is zeker niet verantwoord, wetende dat Dexia voor enkele maanden gered is geworden met ons aller belastingsgeld.
Dat is dus de man die door de CD&V voorgedragen wordt om de belangen van de Vlamingen te verdedigen en die door de media graag opgevoerd wordt, omdat hij ongegeneerd aan zijn broeksband, die zijn vette buik omspant,loopt te sleuren, onder het slaken van gemeenplaatsen en onoprechte uitroepen, die klinken als kletsende winden.
De nummer twee is een ander fenomeen. Na de zot van Antwerpen ("zot van A," wij hebben het niet uitgevonden) is er nu de Gek van Gent. De fabulant, die het niet kan nalaten zijn verhalen van Baron von Münchausen te blijven herhalen. Guy Verhofstadt is een mythomaan, een ziekelijke fantast, maar van een uitstekende kwaliteit : hij is er in gelukt om zich van in zijn jeugd te omringen met volgelingen die aangestoken werden door zijn geweldige verhalen. Patrick Dewael, Sas van Rouverij, Dirk Van de Gehuchte, Rudy van Quaquebeke, Luc Coene, zij zijn als de apostelen omheen deze vrijzinnige Jezus.
De mythomaan op weg naar Europa
In de echte Grotemensenwereld heeft Verhofstadt het minder gemakkelijk gehad, want in het politieke milieu ontmoette hij andere fabulanten, machtshongerigen, onoprechten maar allen, grote egoïsten met een dubbele persoonlijkheid en gelijke voor- en achternamen : Ikke Ikke. Een uitzondering niet te na gesproken. Maar Verhofstadt heeft zich ook daar op het voorplan weten dringen met zijn geweldige verhalen, zijn enorme fantasie, zijn bestuurlijke onkunde en totaal gebrek aan organisatie. We hebben het niet eens over zijn falend democratisch gevoel, op dàt niveau is dat geen gebrek, integendeel.
De menselijke geest is niet onuitputtelijk, de verhalen die men opdist tijdens een carrière, herhalen zich in de loop der jaren ; enigszins bijgekleurd door wisselende omstandigheden, maar steeds herkenbaar. De voetafdruk van de politicus in het slijk van zijn passage is een unicum. Dat heb je ook in de kunst : schilders herken je aan hun penseelstreken of coloriet, schrijvers aan hun zinsbouw, woordenschat of stijl en musici aan de klank en de lijn van de melodie.
Laten we even afdwalen en duo's vormend de voetafdrukken van kunstenaars en politici vergelijken : Dehaene en de onbeschofte auteur Dimitri Verhulst, Gerolf Annemans en de weemoed van de symfonieën van Gustav Mahler, Herman van Rompuy met de abstracte gekleurde vakken van Piet Mondriaan, Patrick Janssens met de tragische Amy Winehouse en Verhofstadt met de impulsieve danseres Isadora Duncan. Ik had eerst aan Igor Strawinsky gedacht voor hem, maar dat is te veel eer : "Le sacre du printemps" is gestructureerde chaos. Duncans leven is een aaneenrijging van misstappen, wat voor een choreografe minimaal gênant is.
.
Wat hebben Verhofstadt en Isadora Duncan gemeen ?
Verhofstadt heeft in de 8 jaar van zijn mislukte premierschap het land B financieel aan de grond gezet, hij is er niet in geslaagd de Vlamingen en de Walen te verenigen rond een gezamenlijk project, zijn beleid steunde op compromissen en met veel geld heeft hij de lieve vrede tussen de gemeenschappen afgekocht. Intussen vergaarde hijzelf ook een en ander. In de tweede periode van zijn beleid moest hij op het einde van elk jaar vlug-vlug belgische eigendommen verkopen tegen lage schandprijzen om ze tegen hoge woekerprijzen terug in te huren. Om de illusie van een begroting in evenwciht te bewaren : waar extreme fantasten met macht allemaal toe in staat zijn.
En nu verschijnt de mythomaan opnieuw op het politieke toneel : met hetzelfde verhaal waar hij belgië mee naar de ondergang gevoerd heeft, wil hij nu Europa leiden. Dat is zijn bedoeling. Hij gaat niet voor een simpel zeteltje en een spreektijd van 1 minuut per maand. Hij wil het Hoogste. Een project en als hij dat zegt, krimpt niet alleen ons hart in mekaar maar verstoppen we onze portefeuille. De Gek van Gent, wil géén identiteiten erkennen, begrijpelijk als je zelf zo lelijk bent als de nacht. Hij wil de macht in Europa samenbundelen bij enkelen en hij zal beginnen met schulden : obligaties uitgeven en belastingen heffen. De man is niet in staat gebleken twee volkeren te verenigen, maar hij zal nu 27 staten bij mekaar houden.
Ook hij wil niet in de arena treden met zijn door de media voorgedragen opponent,. Die twee laten mekaar met rust. Er zal ooit wel eens een pro-forma debat plaatsvinden om de media hun zin te geven en de publieke opinie de kans te bieden om te supporteren en misschien een weddenschap af te sluiten. Panem et circenses.
Wat die twee fake-gladiatoren echt intresseert is macht en geld.
Het verhaal van Dehaene bewijst voldoende diens geldhonger. Het boek van ere-senator Goovaerts herleidt Verhofstadt tot het wezen dat hij in werkelijkheid is : een bedrieger, een corrupt politicus en een kille machtswellusteling die zijn eigen dromen en fantasieën voor werkelijkheid houdt en de mensheid misleidt.
Er zijn gelukkig andere kandidaten om Vlaanderen te vertegenwoordigen in de Europese Praatbarak. Daar komen we beslist nog op terug.
Savat
Uitspraak van de dag : Guido van Alphen
Zo heb ik ooit eens een artikel gezien met als titel "Wat ons koningshuis verdient". Nou, ja, dat verdient volgens mij helemaal niets, het krijgt het alleen maar.
Aan de dagelijkse, soms hartverscheurende taferelen in Lampedusa (Sicilië) moet een einde komen
In Italië heeft de Kamer woensdag het licht op groen gezet voor een wet die van illegale immigratie een misdrijf maakt. Aan illegale immigranten kan een boete tot 10.000 euro worden opgelegd.
Deze wet bepaalt ook, dat mensen die woongelegenheid verhuren aan illegalen een gevangenisstraf tot drie jaar kunnen krijgen.
Van de parlementsleden keurden er 316 de wet goed, terwijl er 258 tegen stemden. De regering had de goedkeuring aan een vertrouwensstemming gekoppeld. De tekst verhuist nu naar de Senaat. Premier Silvio Berlusconi verklaarde dat hij geen multi-etnisch Italië wil.
De Italiaanse regering zegt geconfronteerd te worden met een oncontroleerbare stroom vluchtelingen. Zo strandden er vorig jaar meer dan 36.000 migranten op de Italiaanse kusten, een stijging met 75 procent ten opzichte van het jaar voordien.
Eindelijk een EU-land met een regering die de moed heeft aan het woord "illegaal" de juiste betekenis toe te kennen : onwettelijk. Er wordt overduidelijk misbruik gemaakt van de gedoogpolitiek inzake immigratie in Europa. Mocht het over enkele honderden sukkelaars gaan die op dubieuze gronden asiel zouden aanvragen, dan zou er geen haan naar kraaien. De enorme toevloed is oorzaak van deze aanzet om een einde te maken aan de illegale en schrijnende toestanden.
Bron: BBC & Knack + eigen bewerking
Vraaggesprek zoon Walter de Ridder over vader Willem Elsschot
Vanuit een totaal onverwachte hoek reikte een helpende hand ons een interview aan van Walter De Ridder, de oudste intussen overleden zoon van Willem Elsschot. Het werd gepubliceerd in de weekeind-editie van 8 en 9 mei 1982 van Gazet van Antwerpen onder de titel "Honderd jaar geleden werd Willem Elsschot geboren" en met als bijtitel "Tachtigjarige Walter De Ridder leest nog steeds de boeken van zijn vader." Het sluit naadloos aan bij de reeks vraaggesprekken die kortelings in Angeltjes verschenen en we plaatsen het op dezelfde hoogte. Ook deze getuigenis levert een waardevolle bijdrage aan het uniek portret van de huisvader Alfons De Ridder. Zoals het tevens een niet weg te denken supplement is bij een huldeblijk aan het schrijvend genie dat Willem Elsschot was.
Wij nemen graag in extenso over:
Pand in de Snellinckstraat te Rotterdam dat model stond voor Villa des Roses
.
HONDERD JAAR GELEDEN WERD WILLEM ELSSCHOT GEBOREN.
Nummer 23 in de Antwerpse Van Peltstraat is een van die eerbiedwaardige herenhuizen waar men onwillekeurig "U" tegen zegt. Degelijk, schemerachtige gangen en hoeken, kostbaar behangpapier, massieve meubels. En dat nummer 23 is bovendien een miniatuur-museum. Stel u voor: overal schilderijen en tekeningen aan de muren. En overal stapels boeken. Om er totaal de tel bij kwijt te raken. En in dat museum-huis heet de gastheer Walter De Ridder. Tachtig, forsig, breed. Lachend. Vitaal in stem en gebaar. Iemand van wie men onwillekeurig zegt: "Ik heb dat gezicht nog ergens gezien, maar waar?"
Natuurlijk hebt u dat gezicht nog gezien. En natuurlijk hebt u de intonatie van die stem nog gehoord. Tenminste als u Walters vader, Alfons De Ridder, ooit hebt gezien of gehoord. U kent Alfons De Ridder niet? Maar u weet misschien wel dat Willem Elsschot het pseudoniem was van Alfons De Ridder...
Willem Elsschot, in de registers van de burgerlijke stand in de sinjorenstad geboekt als Alfons Jozef De Ridder, werd precies een eeuw geleden geboren: 7 mei 1882. Hij stierf in zijn geboortestad op 31 mei 1960. In die 78 jaren had hij in Antwerpen atheneum gelopen, werd er licentiaat in handels- en consulaire wetenschappen, trouwde en had zes kinderen, werkte in Parijs, Rotterdam en dan Brussel en ten slotte, na de eerste wereldoorlog, weer in Antwerpen waar hij een reclamebureau bestuurde. En schreef gedichten, novellen en romans in zijn vrije uren. Prachtige romans, maar dat besefte lezend Vlaanderen pas toen Elsschot dood was. En dan moest Nederland er ons dan nog attent op maken.
"Doe alsof ge thuis zijt", zegt Walter De Ridder. Hebt ge plaats voor uw bandopnemer? En hij duwt een stapeltje boeken weg op de enorme, boordevolle schrijftafel.
En aan het adres van onze jonge collega-fotograaf: "Jongeheer, loop maar rond voor wat portretjes"
Vragen stellen is een probleem hier. De tachtigjarige (Berchem, 20 augustus 1901) kwikzilveren Walter De Ridder luistert wel naar die vragen, maar ontketent dan een waterval van woorden, een waterval die moeilijk te stuiten is. Dit alles in het sappigste Antwerps, die "internationale taal" die ons zo lief is.
Vader sprak ook altijd Antwerps, lacht de oudste zoon van Willem Elsschot. Ik heb hem nooit ABN horen spreken. In zijn voordrachten en in zijn lezingen gebruikte hij dat natuurlijk wel.
"Leest onze gastheer veel?"
Als ik tijd heb, ja. Maar ik werk nog om den brode. Ik ben in vaders stiel gebleven. Als reclame-agent verkoop ik advertenties.. En als ik lees, ben ik dikwijls aan herlezen toe.. De boeken van vader, ja. Bijvoorbeeld "Villa des Roses" heeft mijn voorkeur."
"Villa des Roses", het prozadebuut van Willem Elsschot (verzen had hij voordien geschreven) kwam uit in eerste druk in 1913. Het was meteen een schot in de literaire roos. Maar de Nederlandse literatuurwereld besefte dat nog niet. Het duurde heel lang alvorens die eerste druk was uitverkocht. Later zou Elsschot om zijn boeken in Nederland een paar malen triomfantelijk worden onthaald.
Vader zegde toen eens, 'n tikje weemoedig: "Dat heeft mijn geboortestad mij nooit gegeven".
Willem Elsschot woonde veertig jaar in de Antwerpse Lemméstraat. Hij woonde er met zijn vrouw en zes kinderen.
Gesloten
Ik heb nog drie zusters en een broer in leven, mijmert Walter De Ridder. "Onze broer-dokter is dood.
Hij nipt even aan zijn whisky.
Vader schreef altijd boven op de eerste verdieping. Over zijn literair werk sprak hij nooit met zijn kinderen. Nooit. Wij wisten van zijn schrijven alleen via moeder. Het gebeurde dan 's avonds wanneer de kinderen sliepen, dat vader zijn vrouw vertelde: "Fine, ik heb weer wat geschreven. Wil ik het voorlezen?" Dan vertelde moeder ons dat de volgende dag: "Onze vader schrijft weer. Waar haalt hij het toch."
Heel even zwijgt onze gastheer.
Dan met een zucht: Ik had een grenzeloze bewondering voor vader. Een kind heeft iemand nodig naar wie hij kan opkijken. Vader was zo iemand.
Het is ook gebeurd dat hij in jaren geen woord schreef. Eenmaal duurde dat tien jaar, eenmaal zelfs twaalf jaar. Dan zegde hij wel eens: "Och, ze lezen het toch niet."
Ze zeggen dat ik fysisch het portret van mijn vader ben. En dat ik ook dezelfde stem heb. Ik zat eens bij de haarkapper mijn beurt af te wachten en dan zegde plots een heer: "U hebt dezelfde intonatie van stem als uw vader zaliger." Dat was oud-deken Brosens van Sint-Laurentius hier vlakbij. Meneer Brosens was een zeer goede vriend van vader. En Albert Westerlinck ook, ge weet wel die prof van Leuven... Vader kwam nooit in literaire kringen. Ik heb hem ook nooit andere schrijvers horen afkammen.
"Was Willem Elsschot wel eens zwaarmoedig zoals wel eens wordt gezegd?"
Nee, zeker niet. Vader kon zelfs gemoedelijk zijn. Maar hij was wel erg gesloten. Ik ben van karakter precies zijn tegenstelling. Uitbundig en zo. Maar vader was wel een zeer gevoelig man. En hij was ook gevoelig voor echte vriendschap.
Borms
"Gij zijt mij vreemd geweest,
Vermetele oude vriend,
Maar dat gij Neerlands vaan
Manmoedig hebt gediend...."
Na de terechtstelling van August Borms in 1947 schreef Willem Elsschot zijn beroemd gebleven Bormsgedicht, waarin hij de lafheid geselde van hen die geen vinger hadden uitgestoken om het fysisch wrak dat de Vlaamse voorman was geworden, van de executiepaal te redden.
"Waarom dat gedicht?"
"Vader kende Borms niet eens, bemoeide zich ook niet met politiek. Maar vader was een overtuigd humanist, hij kon geen onrecht verdragen. Daarom dat gedicht. Aan zijn achterneef Frans Smits schreef hij toen: "Er moest toch iets gedaan worden. En zo erg is dat toch niet, hé?"
Walter De ridder steekt vol anekdotes van zijn vader. Over dat pseudoniem Elsschot:
Vader ging soms op vakantie bij verre familie in Blauwput, een gehucht van Herselt. De bengels ravotten daar in een moerassige streek die "den Helsschot" heette. Hij zegde later:
"Ik ben daar zo gelukkig geweest, dat "den Elsschot" mijn schrijversnaam inspireerde."
Over "Villa des Roses": Ik ben ooit in die Parijse straat naar dat pensioenhuis gaan zoeken. Er was daar wel een pensionhuis, maar dat was niet "Villa des Roses."
Elsschot heeft ooit een Duitse vertaling van een van zijn boeken gelezen. Hij kommentarieerde die vertaling aldus: "Die mensen hebben er niks van begrepen." Zelf was hij een taalfanaticus. Hij sprak en schreef vlot Nederlands, Frans, Duits, Engels en Spaans.
Hij was ook erg moeilijk voor het eigen werk. Het was nooit goed genoeg en hij gebruikte geen vier woorden waar hij er maar drie nodig had.
Dat vertelde ons Elsschots oudste zoon Walter, die geen boeken schrijft, maar een geboren verteller is. Verteller zoals zijn vader. Villa des Roses, Kaas, Lijmen, Het Been, Tsjip, Het Dwaallicht, Het Tankschip.
En nog meer verhalen die meer dan ooit boeien. Literaire prijzen kreeg hij vrij laat ; in de Lemméstraat wisten misschien geen tien mensen dat daar een groot auteur woonde. En bij dit eeuwfeest van Elsschots geboorte blijft het officiële Vlaanderen bijna onbewogen. Of hebben wij al te veel schrijvers zoals Elsschot?
Voor liefhebbers van literaire delicatessen hebben wij vandaag als sluitstuk nog enkele hapklare brokken op het menu. Het zijn zinnen om van te likkebaarden. Van Willem Elsschot dus.
Uit De Leeuwentemmer.
Ik had eenzaamheid nodig. Na een hoek van ons salon geprobeerd te hebben ben ik zwaar beladen naar het Stadspark gewandeld, naar het gebied van de Dorre Bladeren en toen het donker werd ben ik op een bank gaan zitten. Ik duizelde en wist niet wie ik eerst gehoor verlenen zou van die om mij heen stonden. Ik sloeg een smekende blik op de hoop, maar die kon geen woord uitbrengen. Het was de smart die begon, met eenvoud en een diepe stem. Daarop liet de schaamte haar gestotter horen en eindelijk werd alles overstemd door het ijselijk gegil van de woede.
Noodlot, beproefde makker, ik groet u.
Eveneens uit De Leeuwentemmer. (Over de scheiding van dochter Adèle).
Ik begin in te zien, Walter, dat wij ons gezin slecht hebben opgevoed, te vrij, te warm, te innig en daardoor is zij bij die man slechts met vakantie geweest. Wij hebben niet geweten dat wij tijdig van jullie moesten vervreemden, gradueel, maar reeds beginnend in de kinderjaren. Dan zou het weinige dat een echtgenoot soms bieden kan allicht volstaan om het oude nest te doen vergeten terwijl ik nu vrees dat die kinderen nooit van ons loskomen en steeds met heimwee zullen rondlopen. Zij worden door ons niet afgestaan maar slechts uitgeleend.
Tenslotte eveneens uit De Leeuwentemmer. (Op wandel met schoonzoon Bennek naar de Linkeroever)
Hij heeft natuurlijk bij ons gegeten en daarna hebben wij onder ons beidjes een wandeling gemaakt. Uit gewoonte heb ik met hem dezelfde route gevolgd als met de Leeuwentemmer, dus die trams met de grote omwegen en dan de rivier over met de veerboot. Onderweg viel het mij op dat hij niet veel van zeggen was en het praten aan mij overliet tot wij aan de overkant voor de troosteloosheid van die pas opgespoten vlakte stonden die de moedigste wandelaars doet afschrikken en waar slechts nu en dan een meeuw komt uitrusten, maar zonder te zoeken, want er is niets.
Raymond
Voorstelling "Lijmen" 1962 - KNS - Julien Schoenaerts - Robert Marcel - Jenny van Santvoort
13-05-2009
Het Andromedastelsel
.
.
Het Andromedastelsel is het dichtst bij onze eigen Melkweg staande grote melkwegstelsel. Men denkt dat ons Melkwegstelsel veel op Andromeda lijkt. Tesamen domineren deze twee stelsels de Lokale Groep van melkwegstelsels. Het diffuse licht van de Andromedanevel (de historische aanduiding van het Andromedastelsel) is het gezamelijke licht van de honderden miljarden sterren waaruit het stelsel bestaat. Een flink aantal individuele sterren, die rondom het Andromedastelsel te zien zijn, bevinden zich in onze Melkweg en dus ruim vóór het achtergrondobject. Het Andromedastelsel wordt ook vaak met M 31 aangeduid, aangezien het het 31e object op Messier's lijst van diffuse hemellichamen is. M 31 staat zó ver weg, dat licht er ongeveer twee miljoen jaar over doet om ons te bereiken. Hoewel M 31 vanaf een donkere lokatie met het blote oog zichtbaar is, is de bovenstaande afbeelding een digitaal mosaïek van 20 opnamen die met een kleine telescoop werden gemaakt. Er is nog altijd veel onbekend over M 31 — ondermeer hoe het centrum aan zijn bijzondere, schijnbaar dubbele kern komt.
.
Merkwaardig is het alleszins dat de laatste weken Andromeda dichter opgeschoven is naar onze Melkweg, meer in het bijzonder naar ons zonnestelsel. Astronomen durven er zich niet over uitlaten, maar volgens de Gek uit Gent heeft het te maken met belangstelling voor de gebeurtenissen op Aarde op 7 juni aanstaande. "Da's zeker dadde, ze willen zulder ook wel eens zien hoe een echte kampioen het aanschijn van Europa zal veranderen" grinnikt de Gek tussen zijn spleet, terwijl hij een van zijn medewerkers een terloopse mep verkoopt. Op die manier verwerkt hij de spanningen
