De voorbije 20 jaar is het verlies aan jobs in de industriële sector vooral gecompenseerd door een groeiend aantal werknemers in de openbare sector en in de non-profit. Momenteel werkt zelfs 45 procent van de Walen in de openbare of niet-commerciêle  dienstverlening. Dat blijkt uit een studie van de Waalse  arbeidsbemiddelingsdienst Forem naar de evolutie van de werkgelegenheid in Wallonië.

De resultaten van het onderzoek staan zaterdag te lezen in La Libre Belgique. Net zoals in andere delen van het land is het aantal loontrekkenden sinds 1993 gestegen. Voor Wallonië gaat het om een stijging vna 19 procent. Maar die stijging heeft zich niet in alle sectoren doorgezet. Zo zit het aantal jobs in de industriesector in dalende lijn. Tegenwoordig werkt nog maar 22 procent van de Walen in de industrie. Dat is 4 procent minder dan in 1993. Voor heel België bedraagt de daling van het aantal jobs in de industrie zelfs 11 procent.

De daling van het aantal jobs in de industrie wordt vooral opgevangen door twee andere sectoren. Eerst en vooral door de dienstensector. Sinds 1993 is het aantal jobs in de tertiaire sector namelijk met 32 procent ofwel 77.000 jobs gestegen. Ook in de quartaire sector, de sector van de openbare dienstverlening, kende een groei van 85.000 jobs sinds 1993. Momenteel werkt 45 procent van de Walen in die sector.

Vlaanderen treedt op als sponsor.

.

.

De Amerikaanse legerpsychiater die vorige week een bloedbad aanrichtte op de militaire basis Fort Hood in Texas, heeft een verlamming aan zijn onderlichaam vanaf zijn heupen. De islamitische dader schoot dertien mensen dood.

De dader van het bloedbad is vanaf de heup verlamd
Dat meldt de Amerikaanse nieuwszender CNN vrijdag op gezag van zijn advocaat.

‘Het lijkt erop dat hij niet meer zal kunnen lopen,’ aldus de raadsman, die een uur lang bij zijn cliënt in het ziekenhuis was. Ook een niet nader genoemd familielid van de 39-jarige majoor was bij het gesprek.

Hasan schoot vorige week donderdag op de legerbasis dertien mensen dood. Hij werd uiteindelijk uitgeschakeld door kogels die agenten op hem afvuurden.

De 39-jarige majoor werd behandeld voor alcoholisme en zou voordat hij het vuur opende, Allahu Akbar hebben geroepen. Hij zou e-mailcontact hebben gehad met een radicale imam die in verband is gebracht met een van de terroristen van elf september.

Hij is officieel aangeklaagd nadat hij uit zijn coma was ontwaakt.

Hasan werd neergeschoten door Kimberly Munley, een sergeant van de politie. Zij raakte bij het bloedbad zelf ook gewond.

@ Elsevier

Automobilisten moeten in 2012 3 eurocent per kilometer gaan betalen. Dat maakte verkeersminister Camiel Eurlings vrijdamiddag bekend op een persconferentie.

Het kabinet bereikte vrijdag na jaren van steggelen eindelijk een akkoord over de kilometerprijs.

Volgens het kabinet gaat 59 procent van de automobilisten minder betalen. Dit omdat de motorrijtuigenbelasting wordt afgeschaft en de aanschafbelasting verdwijnt. Voor 25 procent blijven de kosten gelijk en 16 procent gaat meer betalen.

Het gemiddelde tarief van een personenauto is drie cent per kilometer in 2012. Dit bedrag loopt op tot 6,7 cent in 2018.

Het kabinet verwacht dat het aantal gereden kilometers met 15 procent wordt teruggedrongen.

Over de heffing is in politiek Den Haag jaren gesproken. Volgens Eurlings zijn alle autobezitters in Nederland op het moment 6,6 miljard euro kwijt aan auto-gerelateerde belastingen. Dat totaalbedrag blijft gelijk, alleen wordt het anders verdeeld. Dat heeft positieve gevolgen voor het milieu (de uitstoot van kooldioxide en fijn stof neemt met 10 procent af) en de files zullen gehalveerd worden. Ook verwacht Eurlings dat het aantal verkeersdoden met 7 procent gaat afnemen. Het openbaar vervoer zal met 6 procent toenemen, denkt Eurlings.

Gehandicaptenvoertuigen, motoren, taxi's en oldtimers en alle bussen in het openbaar vervoer worden vrijgesteld van de heffing. Alle gewone personenauto's en vrachtwagens krijgen een gps-apparaatje aan boord dat bijhoudt hoeveel, wanneer en waar er gereden wordt. Het gps-systeem stuurt de informatie naar een inningskantoor dat de rekening opmaakt.

@ de Telegraaf

‘Fons De Ridder was een flierefluiter. Hij kon geen rok zien of hij was weg. Dat was een van zijn specialiteiten. De “rattekes” noemde hij de meisjes. Hij was niet al te kieskeurig, maar hij had wel liefst jonge meisjes. Dat was algemeen van hem bekend.’

Deze uitspraak is niet van Liane Bruylants, maar komt uit de mond van Leentje, de dochter van Ary Delen, die jarenlang in de Lemméstraat kind aan huis was en maar al te best wist hoe er de gang van zaken was. Maar ook Liane Bruylants kon ervan  meespreken en ongetwijfeld met veel meer recht en reden. Zelf geen onbeschreven blad, had deze Antwerpse dichteres, toneel- en scenarioschrijfster, jarenlang met Willem Elsschot een relatie waarover enkele jaren terug in en buiten schrijverskringen nog enige beroering ontstond.

Zij was zeker niet de eerste minnares in het leven van de schrijver, maar wel degene die de meeste liefdebrieven heeft nagelaten, aangevuld nog door verschillende spraakmakende mondelinge getuigenissen. En wat blijkt? Dat de trotse Antwerpenaar en vrouwenmagneet viel voor “zijn Liane” als nooit voor iemand tevoren.  Ook nadat ze hem jaren geleden genadeloos had gedumpt, stelde hij alles in het werk om de relatie nieuw leven in te blazen. Hij ging hierin zelfs zo ver dat hij blijkbaar ten einde raad en waarschijnlijk voor de allereerste keer in zijn leven zichzelf reëel onderdompelde in zijn favoriete rol van underdog. Tevergeefs want tegenover de suprematie van de bijna veertig jaar jongere Liane had hij geen verweer. Maar nemen we de draad op bij het prille begin met

HOMME A FEMMES

Hoe Liane Bruylants een oude geliefde werd

‘Fons heeft me geleerd dat elk woord telt’, zegt de Antwerpse dichteres, toneel-en scenarioschrijfster Liane Bruylants (1921-2009). ‘Dat je heel goed moet opletten wat je schrijft. Dat is de opvoeding die ik van hem gekregen heb.’

Dit verhaal begint in 1946. Liane is 25. Sinds 1 juni 1945 is ze gescheiden en werkt ze met haar vriend, de criticus en dichter Frans Buyle (die ze in 1944 heeft leren kennen en bij wie ze blijft tot aan zijn zelfgekozen dood in 1977) in hun uitgeverij De Toorts. Tijdens de oorlog is ze correctrice geweest bij Het Vlaamsche Land. Ze leert Willem Elsschot kennen wanneer die ’s morgens bij haar aanbelt en probeert een advertentie voor Snoeck’s te slijten. Liane tekent daarvoor in, maar kan later de factuur niet betalen.  Door de krach in de boekenwereld, die niemand had zien aankomen, geraakt ze in geldnood, maar Elsschot, heel grootmoedig, kwijt haar vrij van schuld.

‘Ik herkende onmiddellijk de gevoelige Laarmans in hem, maar ook de Boorman, die zich voordeed als deftige zakenman, maar eigenlijk een oplichter was. Ik heb Elsschot altijd ervaren als een man die tegen zijn wil in de harde zakenman moest zijn. Omdat hij hoorde te zorgen voor zijn groot gezin.’’

Liane beweert dat ze door Frans Buyle altijd met financiële problemen te kampen had. Hij voelde zich benadeeld omdat hij meende dat hij recht had op steun van de gemeenschap en dat hij de centen van de rijken maar moest nemen. Volgens haar ging hij zich te buiten aan oplichterijtjes. Bovendien mocht hij later niet meer schrijven wegens zijn publicaties tijdens de oorlog. Hij was verklikt door schrijver Toussaint van Boelaere, die een register had opgesteld van aangebrande auteurs.’

Met Fons kon ze praten over de moeilijkheden met haar partner, maar hij liet zich niet in met hun privé-leven.

Fons zoekt nader contact en dra gingen ze, gezellig gearmd, wandelen in de hoerenbuurt. De vonk springt over en lang duurt het niet of ze belanden samen in bed.

‘Fons had heel speciale ogen’, zegt Liane. ‘Sexy. Fons had een grote persoonlijkheid, aantrekkingskracht en veel charisma.’

‘De daad op zich was niet zo geweldig’, voegt ze eraan toe. ‘Hij gaf toe dat, toen hij jonger was, veel potenter was geweest. ‘Zijn leeftijd speelde hem parten . Ik zag het meer als een relatie van leraar tot leerling, als l’amour pédagogique.’

Voor hun intieme ontmoetingen gingen ze naar het Zuid, aan het Museum en in een hotelletje aan de Minderbroedersstraat.

Liane was op een bepaald moment ernstig ziek. ‘Elsschot komt me elke dag bezoeken’, schrijft ze in haar dagboek. ‘Het duurt maanden voor ik weer op de been ben’ ‘Toen zei mijn vader, die zeventien jaar jonger was dan Elsschot, waarschuwend: “Pas op voor die man. Die man loopt achter de vrouwen.” Ik heb niet gereageerd.’

‘Hij was niet flauw, maar nuchter in de omgang met vrouwen. “Een vrouw zou men in een schrijn moeten bewaren”, zei hij. Hij bedoelde daarmee dat hij respect had voor vrouwen. Hij was een homme à femmes.

Daarna heb ik hem jaren niet gezien, op een keer in Brussel na. Toen was Fons niet goedgezind, omdat ik te lang met Urbain Van de Voorde babbelde. Hij was jaloers.’

‘Ik heb Fons goed gekend van 1946 tot 1951, met tussenpozen, omdat ik veel moeilijkheden heb gehad, heel ziek ben geweest, financiële en andere problemen had met Frans, het stopzetten van ons uitgeverijtje, zenuwinzinking. Ik was het allemaal zo beu dat ik de knoop heb doorgehakt en in het onderwijs ben gegaan’

Antoon Roothaert – de auteur van Dr. Vlimmen – hielp haar aan een baan in Deurne, Alfons De Ridder zorgde ervoor dat ze die job kon behouden. Door een incident werd ze daar door de directrice ontslagen, waarna Elsschot gaat praten met burgemeester Dequeecker van Deurne met de bedoeling haar verwijdering ongedaan te laten maken. De vraag belandt vervolgens bij Richard De Clercq, gouverneur van Antwerpen, en het lukt – ze mag haar baan behouden – met inachtneming weliswaar van een maand schorsing.

‘Ik heb vele minnaars gehad’, bekent Liane Bruylants. ‘En ik heb het geluk gehad dat ik goede minnaars had: mannen die ik kon vertrouwen, met wie ik kon praten, die mij financieel hielpen. Fons is de enige die zijn geld heeft teruggevraagd toen het uit was.’

Het ging om een som van 8000 frank ( wat de dag van vandaag zo’n 100.00 frank zou zijn), die hij opvorderde via zijn advocaat en die zij in termijnen tot de laatste frank heeft terugbetaald.

‘Hoe het is fout gelopen?’, vraagt Liane. ‘Om eerlijk te zijn: ik begon iemand anders te zien. Ik moet toegeven dat het leeftijdsverschil tussen Fons en mij te groot was. “Je hebt me laten vallen als een baksteen”, verweet hij me en eigenlijk had hij gelijk.’

Tijdens de viering van zijn zeventigste verjaardag in een school aan de Quellinstraat in 1952 krijgt hij haar plots in het oog, loopt vlug op haar toe, omhelst haar, wordt weggehaald door een of ander personage, maar zegt haar nog in de gauwte zo zacht mogelijk: “Belt ge me nog eens op? Ge weet wel waar, hé?” Maar ze heeft hem nooit meer opgebeld.

Liane noteert daaromtrent onder meer in haar dagboek:

Willem Elsschot wordt gevierd. Heeft de leeuw zijn tanden en klauwen verloren? Wordt hij wat seniel en geeft hij toe aan wat hij zelf “al dat onnozel burgerlijk gedoe noemde?”

‘Hij wist dat hij werd gelezen. De rest vond hij overbodig.’

Tijdens de jaren 1950 en 1951 is er vrij veel gecorrespondeerd tussen Liane en Alfons. Onder meer volgende brieven bevinden zich in haar bezit:

 6 februari 1950          

Liane,  

Ik dank u voor de toezending van uw bundeltje ‘Schimmen en Bacchanten’ dat ik met grote belangstelling gelezen heb.

Al deze gedichten hebben kwaliteiten. Daar het u echter interesseren kan te weten welke ik het mooist vind zal ik speciaal vermelden: V2, Schipbreuk en Irreëel.

 De vertaling van Annabel-Lee is zeer vrij maar toch mooi. Aan die grote vrijheid kon u niet ontkomen aangezien u rijmend wilde vertalen,met behoud van de mooie cadans van Poe. Ik vind alleen dat ‘met hart en zinnen’ niet in de geest van Poe is. De ‘zinnen’, die, onder de zweepslag van de medogenloze (sic) natuur, het slotaccoord vormen van alle liefde, spreken niet uit de tekst van Poe Zijn engels spreekt, dunkt mij, van een liefde als die van Dante voor Beatrijs. Maar daar u (doorgestreept) Poe twee maal het woord ‘love’ gebruikt heeft,iets dat werkt in de rijm van de regel zelf, was u verplicht het zelfde te doen en u stond daardoor voor een grote moeilijkheid, dat geef ik toe. Bij Poe zit echter de schoonheid vooral in het gebruik van twee maal het zelfde woord, waardoor op ‘love’ een uitzonderlijke nadruk komt te liggen.

Ik hoop dat u zult doorgaan en wens u veel succes. Als u nog eens een paar gedichten schrijft behoorde die u eens naar het Nieuwe Vlaamse Tijdschrift te zenden, het zij rechtstreeks het zij via uw toegenegen 

A.    De Ridder (W.E.)

***

13 maart 1950 

Beste Liane,

Ge zult mij dezen namiddag zeker aan de telefoon nog al kort gevonden hebben.

Maar mijn vrouw was in de buurt en ik wilde niet dat ze vernemen zou dat ik met u naar Deurne op stap ben gegaan om de heer Dequeecker te gaan spreken.

Vrouwen geloven niet in goede bedoelingen, maar steeds in één en dezelfde bedoeling.

Ik heb gewacht tot 10 minuten over één uur en moest weg.

Ik had anders gaarne van u vernomen hoe uw onderhoud verlopen is. Dat het zo lang geduurd heeft is in ieder geval geen slecht teken.

Morgen, Dinsdag, heb ik een rendez-vous met een dame bij Gentil, een café over de Locarno, iets dichter bij de statie en om 11 uur zal ik daarvan verlost zijn. Moest gij om11 uur daar in de buurt komen wip dan even binnen. In uwe plaats zou ik voorlopig geen stappen meer doen.

Uw toegenegen,

 A. De Ridder 

Het is wenselijk mij over deze zaak niet te schrijven. Moest gij me nog nodig hebben schrijf dan aan: Café ter Beke, Markgravelei 90 (Voor Mr. De Ridder), Antwerpen. (dat bevindt zich hooguit op 200 meter gaan van zijn woning in de Lemméstraat. Raym.)).

*** 

18 Maart 1950 

Beste Liane,

Gij kunt mij morgen Zondag spreken, laat ons zeggen om 11 uur bij Gentil, waar wij elkander voor het laatst ontmoet hebben.

Een maand schorsing is toch iets heel anders dan ontslagen worden. 

                                                            Uw toegenegen,

A.    De Ridder

***

18 jan 1951

Geachte Liane,

Ik dank u voor het keurig uitgegeven exemplaar van ‘Eva Brandes’. Bij herlezing wordt de gunstige indruk nog versterkt.

Ik verneem van vrienden dat het reeds opgevoerd werd en wel met succes. Met ‘groot succes’ zegt er een. Het spijt mij werkelijk dat ik zulks niet geweten heb, anders had ik voor mij en mijn vrouw zeer zeker twee plaatsen besproken. Bij de eerstvolgende vertoning, if any, zullen wij aanwezig zijn. Ik raadpleeg nooit de theaterrubriek in de dagbladen en zo ben ik dan van de opvoering van uw Eva onwetend gebleven. Waarlijk jammer.

Veel succes wenst u uw toegenegen

A. De Ridder

***

16 april

Waarde Liane,                                                               

Ik dank je voor het gedicht van Robinson en voor de vertaling.

Over het omwerken van TSJIP tot een tooneelstuk kunnen wij wel eens praten. Ik ben iedere dag te bereiken per telefoon tussen halfeen en één uur (17.46.81), behalve op Donderdag en Zondag.

Hartelijke groeten.

A.    De Ridder

*** 

(niet gedateerd)

Liane,

Het is beter mij niet te telefoneren.

Hebt gij iets te zeggen telefoneer dan 17.46.81 Café Hof ter Beke, Markgravelei 90 (over de kerk) en vraag naar Madame aan wie gij de boodschap kunt afgeven.  Gij kunt daar ook een briefje bezorgen, zelfs per post. In dat geval:  Hof ter Beke, 90 Markgravelei T.T. (voor Mr. De Ridder). Een en ander liefst twee dagen vooruit opdat ik u nog zou kunnen waarschuwen indien ik verhinderd mocht zijn.

De  door u aangeduide plaats is niet geschikt. Laten wij steeds afspreken aan de ingang van de Zuidstatie of in het guichettenzaal, om halvijf. En dan een kwartier wachten indien nodig. Ik zal daar morgen, Donderdag, om half 5 zijn, omdat ik een correspondentie neem. Ik neem het busken aan de kerk in de Markgravelei (St. Laureyskerk) om 4.15 en neem dan aan de Zuidstatie de trolleybus. Zie ik u daar niet, laat dan maar iets weten aan het Hof ter Beke, mondeling, per brief of telefoon. Ik kom daar iedere middag om half één.. TELEFONEERT GIJ OM HALF TWEE DAN KUNT GIJ MIJ AAN DE TELEFOON KRIJGEN.; En anders aan madame zeggen. Ik kan waarschijnlijk Vrijdag of Zaterdag komen. Kom ik niet dan ben ik verhinderd. Dan maar opnieuw proberen.

(Alfons De Ridder)

***

 Liane Bruylants overleed op 25 maart 2009 , ze werd werd 88 jaar.

                                                                                                                                                                  (Vrij bewerkt naar “Een Man van Woorden” door Martine Cuyt)

                                                                                                                                                                                                      Raymond

Op 20 oktober ll. opende de Franse Cultuurminister Mitterand een evenement in Bordeaux.  Hij zal deze dag niet vlug vergeten, want enkele tientallen manifestanten van de Bloc Identitaire wachtten hem op en jouwden hem uit.  De Franse politie en de prefect van het departement spanden zich ijverig in om de minister af te schermen.  Mitterand, een notoire homoseksueel (wat zijn privé zaak is) kwam recentelijk in het nieuws ,toen bleek uit een van zijn boeken, dat hij een regelmatig Thailandbezoeker was die gretig misbruik maakte van jonge jongetjes. Waar ligt de grens tussen homoseksualiteit en pedofilie ?  De Identitairen zijn alleszins van mening dat een dergelijk iemand niet past in de functie van cultuurminister.

Ouders hebben hun twee kinderen van een openbare school gehaald in Sydney omdat hun zoon gepest werd door moslims. De jongen van elf at tijdens de ramadan een broodje met salami en dat had hij beter niet gedaan. Hij werd van toen af aan gepest en voor zijn vader was een nieuw incident de spreekwoordelijke druppel.

Nieuw incident
Antonios Grigoriou werd gepest en mishandeld door een groepje moslims op school omdat hij vlees at tijdens de ramadan. Zijn vader Andrew diende toen klacht in bij de politie. Antonios werd samen met een vriendje aangevallen in de Punchbowl Public School in Sydney. De jongens werden ook opgesloten in de bibliotheek nadat ze achtervolgd werden door een groepje gelovige moslims. De vader haalde zijn kinderen dinsdag van de school nadat zijn zoon opnieuw gepest werd door een 'moslimleerling'. De jongen werd geschopt en geslagen en dat was voor de vader de spreekwoordelijke druppel. "Ik kan niet langer aanzien wat ze mijn jongen aandoen", aldus Antonios.

"Ontoelaatbaar"
Volgens Onderwijs kan racisme op school niet. "Klachten over pesten en racistische onverdraagzaamheid worden ernstig genomen. De directeur van de school onderzoekt nu wat er gebeurd is en heeft de vader gebeld", aldus een woordvoerder van het departement. Na het salami-incident werd de leider van het groepje pestkoppen geschorst. Volgens Onderwijs besteedt de school speciale aandacht voor de culturele verschillen tijdens periodes als Kerstmis en de ramadan."

 

"Vet varken"
Ook andere ouders klagen over het gedrag van sommige jongeren op de school. Ze vinden ook dat er te laks opgetreden wordt. Volgens een ouder was haar zoon van twaalf bang geworden. Hij durfde niet langer meer zijn brooddoos openen omdat hij schrik had voor de reacties. "Ook hij werd meteen gepest omdat hij salami tussen zijn boterhammen had en omdat hij andersgelovig is. Mijn zoon met Griekse achtergrond wordt versleten voor een 'vet varken'", aldus de moeder. Een andere moeder zegt dan weer dat haar zoon niet langer op schooluitstap wil uit angst om gepest te worden.

@ Het Laatste Nieuws

Op 17 september schreven wij, ons steunend op Gazet van Antwerpen en Dag Allemaal volgend stukje over Greet Rouffaer :

Greet Rouffaer (de nicht van Senne) en uitsluitend bekend bij het grote publiek als dokter Nellie uit Wittekerke en als slachtoffer van een gasontploffing werd door de producenten van de musical "The Sound of Music" uitgenodigd op de première.  Zij mocht met haar huidige echtgenoot plaatsnemen ergens  op balkon, waar zij tussen het gewone volk zat.  In het eliteblad "Dag Allemaal" beklaagt zij zich, dat ze nog nooit in haar leven zo vernederd is geweest. De Frut neemt het geweeklaag over en wij, met ons grote hart voor artiesten van het zesde knoopsgat, betuigen graag onze deelneming aan Greet voor deze mensonterende blijk van miskenning. 

Vandaag ontvangen wij van Bart de Bondt, de echtgenoot van Greet, volgende reactie :

Vandaag heeft de Hoge Raad voor Journalistiek de klacht van Greet Rouffaer tegen Dag Allemaal gegrond verklaard. Zij had namelijk geen interview gegeven. Ik geef u allen hierbij copie van hun besluit en hoop daardoor dat hij of zij die graag oordeelt over anderen dit in het vervolg niet of minder snel zal doen:

Er bestaat geen betwisting over het feit dat Greet Rouffaer aan Dag Allemaal een telefonisch interview geweigerd heeft, naar eigen zeggen wegens slechte ervaringen in het verleden. Op aandringen van de journalist, heeft ze hem wel een schriftelijke reactie per mail gestuurd.

De journalist heeft die reactie weergegeven in de vorm van een interview, terwijl het niet de bedoeling was van klaagster om daarover een interview te geven (zie ook: RvdJ 2005-02, Christiane T. t/ Vanhellemont en Dag Allemaal, 10 maart 2005).

Bovendien zijn Rouffaer in minstens twee passages woorden in de mond gelegd die ze niet heeft gebruikt: Ik ben op een schandalige manier vernederd., en Ik weiger me op deze schandalige manier te laten misbruiken.

Deze citaten, die niet stroken met de waarheid (zie de eerste plicht in de Verklaring der plichten en rechten van de journalist) worden bij het artikel in het vet en in een groter lettertype weergegeven. De eerste tekst is als titel gekozen, en de tweede is als citaat uitvergroot naast het artikel gepubliceerd. De reactie van Rouffaer heeft daardoor een polemisch karakter gekregen, wat evenmin haar bedoeling is geweest.

De Raad voor de Journalistiek stelt vast dat Dag Allemaal en de journalist, zowel wat de vorm als wat de inhoud betreft, foutief hebben gehandeld.  

Om die redenen is de Raad voor Journalistiek van oordeel :  De klacht is gegrond.

Bart de Bondt

Reactie van Angeltjes : wij hebben geen hoge pet van de beroepsmedia en als wij hen in deze zaak gevolgd hebben, dan zijn we weer eens bedrogen uitgekomen.  Onze excuses aan Greet Rouffaer, zonder dat we voor het overige onze mening herzien over de artistieke prestaties van de actrice. 

"Voor een dergelijke functie is een eerste minister in functie en als dusdanig lid van de Europese raad, geen kandidaat. Daarvoor zijn dit nationaal mandaat en zijn verantwoordelijkheid in eigen land te groot. Indien echter, in de Europese raad, een consensus aanwezig is, kan deze man of deze vrouw niet weigeren deze belangrijke Europese functie te aanvaarden", aldus Herman van Rompuy in de Kamer in antwoord op interpelletaies van Gerolf Annemans en Jean-Marie De Decker.

Van Rompuy wacht de top van volgende week donderdag af om te zien hoe de zaak verder verloopt. "Voor de rest lees, hoor, en zie ik wat over mezelf wordt geschreven. Ik herken er vaak mezelf niet in, noch in het goede, noch in het kwade dat over mij verteld wordt", wat door de Kamer op gelach werd onthaald.

"Ik denk er telkens het mijne over en werk in dit land met volle overtuiging verder."

Anderzijds wordt het land B door Europa weer eens op de vingers getikt voor zijn begrotingsbeleid. De Europese Commissie eist uitdrukkelijk om het begrotingstekort tegen 2012 terug te dringen tot minder dan 3%. Volgens het huidige plan zal er in 2012 nog steeds een tekort van 4,4% zijn. 

In september moest de regering al een aangepaste begroting indienen omdat de eerste versie uitging van onrealistische verwachtingen. Voor haar herexamen is de federale regering echter evenmin geslaagd. Volgens Europa is een bijkomende inspanning van vijf miljard euro nodig, maar Didier Reynders en co zien geen probleem. Zij stellen dat ook andere landen een waarschuwing kregen. Dat klopt, maar men vergeet natuurlijk dat het land B  – in tegenstelling tot die meeste andere landen – naast het monstertekort op de begroting ook nog eens een torenhoge staatsschuld torst.

Gelukkig hebben we in de Vlaamse regering de NV-A die er zal over waken dat er méér belastingen geheven worden in Vlaanderen, langs diverse kanalen, zodat wij de idioten van dienst blijven om belgië uit het slop te halen.

De begrotingstekorten van het vorige jaar, van het lopende jaar 2009 (waarover een discreet stilzwijgen bestaat), de catastrofale tekorten voor 2010 en 2011 worden opgevuld met leningen.  Over de periode van 2012 af, is het gissen. We zijn vandaag 13 november en het laatst bekende cijfer van de staatsschuld is nog steeds dat van 30 september, namelijk 325 miljard euri.

Over budgetcontroles is al lang geen sprake meer.  Van de behoorlijke financieminister die Van Rompuy ooit geweest is in de regering Dehaene, blijft niets over : de toestand is dermate deplorabel dat de eerste-minister zich lusteloos en zonder enige ambitie neerlegt bij de onoverzichtelijke ramp die dit land naar de financiële afgrond leidt.  Wij hebben het bewust niet over de structurele impasse waarin belgië al jaren vertoeft. 

Het zullen  de komende generaties zijn, die belast worden met de afbetalingen van de putten gedolven door de huidige politici die niet opgewassen blijken tegen hun taak en zich enkel weten te profileren als maarktkramers van een door weinigen gewenste multiculturele maatschappij.  De voorstanders van deze levensvorm bevinden zich onveranderlijk in de omgeving van de profiteurs van het regime.  De gewone burgers huiveren, buigen hoofd en rug en ondergaan gelaten de onkunde van het beleid.

Het is zuivere tjevenhypocrisie dat de premier verklaart dat hij met volle overtuiging verder zal werken.  Waaraan ?

Ons nageslacht zal niet alleen dankbaar zijn voor de zware rente- en kapitaalaflossingen die wij hen nalaten maar tevens voor de lamentabele migratiepolitiek, die onze beschaving ondermijnt.

Hartelijk welkom in Europa, Herman : u deed het schitterend in uw land van pralines en bier.

Ray

In haar recente publicatie hekelt Vlaams Belang Houthalen-Helchteren de Regenboogcoalitie van onze gemeente. Het Vlaams Belang haalt in een terugblik op drie jaar beleid een aantal markante feiten naar voren, die volgens hen aantonen dat deze meerderheid niet goed werkt. 
Zo stelt het Vlaams Belang dat de Regenboogcoalitie duidelijk voorstander is van een nieuwe verbrandingsoven op het REMO-stort. Deze oven zou toelaten het in de bodem opgeslagen vuilnis te verbranden. Maar Vlaams Belang heeft grote vragen bij dit concept, in de eerste plaats bij de gezondheidsvoorwaarden ten aanzien van de bevolking, maar in de tweede plaats ook bij de toekomst van deze oven. Wat als het opgeslagen afval verwerkt is? Moet de oven dan dicht en wordt ze afgebroken? Of werd de keuze voor de omleidingsweg hierin bepaald. Het zou immers een ideale weg zijn om afval vanuit Nederland en de rest van Vlaanderen aan te voeren tot bij REMO...

Kelchterhoef
Ook het gebeuren rond het domein Kelchterhoef hekelt het Vlaams Belang en is voor hen een schoolvoorbeeld van wanbeleid. Volgens de partij werd meer dan 100.000 euro uitgetrokken voor het idee om de vakantieparken in onze gemeente om te dopen tot Oasyo. De facturen van de studiebureau's die dit doldwaze idee in opdracht van het gemeentebestuur ontwikkelden, waren nog maar net allemaal betaald, toen dat idee alweer met de staart tussen de benen werd ingetrokken door het gemeentebestuur. Een schande volgens het Vlaams Belang.
Ook de verkoop van de camping, waarbij Toerisme Vlaanderen met de hele opbrengst ging lopen en de schuldenberg van 1.400.000 euro die door de vzw Kelchterhoef werd achtergelaten, is volgens het Vlaams Belang een voorbeeld van onbehoorlijk omspringen met het belastinggeld van de inwoners.

Nieuw gemeentehuis
De partij hekelt ook het hele verhaal rond het nieuw te bouwen gemeentehuis. Dit komt er enkel maar om het trieste imago van de meerderheid op te krikken, vlak voor de verkiezingen van 2012. De oppositiepartij haalt in haar betoog aan dat de grote kosten die opnieuw rond dit project gespendeerd worden aan dure studiebureau's door de burger niet gevraagd zijn. Volgens het Vlaams Belang wordt maar liefst 800.000 euro uitgetrokken voor alle studies rond dit nieuw gebouwencomplex...

@ http://www.bloggen.be/stekke/archief.php?ID=536961

Als het ondemocratische cordon omheen VB zal doorbroken worden, zal dit gebeuren op plaatselijk vlak. Het is onze vaste overtuiging dat in vele gemeentes heel wat bekwame mandatarissen aanwezig zijn, die dicht bij de bevolking staan en met hun inzet en kennis van de plaatselijke problematieken, kunnen uitgroeien tot gewaardeerde bestuurders in een meerderheidsformule.

We vernemen vandaag via verschillende kranten dat de toestand met de asielaanvragen in het land B nog meer uit de hand loopt, dan velen tot hiertoe dachten.  De OCMW's van de grote steden zijn de melkkoeien en worden verplicht om financieel bij te springen. In feite zijn we bezig met de toestanden van een aantal jaren geleden over te doen : wie in dit land van pralines en bier toekomt, krijgt van dag één af geld toegestopt. Laat ze maar komen !

Van Rompuy en zijn tricolore ruziemakers mogen trots zijn over hun aanpak van het migrantenprobleem. Met zulk een palmares maakt hij gewis indruk in Europa bij de andere uitverkopers van hun landen en volkeren.

In het door de premier aanbeden Australië gaat men helemaal anders om met illegalen en asielvragers.  Onze tegenvoeters beschikken over heel wat ervaring met nieuwkomers.  In principe is migratie, onder welke vorm dan ook een soort arbeidsovereenkomst.  Het land (de werkgever) biedt een nieuw en beter leven aan de migrant (werknemer) die het arbeidsreglement (de gewoontes, tradities, levensstijl, taal, enz) moet naleven. Beide partijen worden beter van deze samenwerking, in zover de werkgever vrij mag zijn in de keuze van zijn nieuwe werknemers.

Canberra de bescheiden Australische hoofdstad met 350.000 inwoners

In de werkelijkheid wordt ook Australië geconfronteerd met heel wat onwillige migranten uit Indonesië, Pakistan, Afghanistan, India, Sri-Lanka en uit Oost-Afrika. Mensen die op zoek zijn naar een gulle werkgever maar totaal niet geïntresseerd zijn in de verantwoordelijkheden die ZIJ op zich moeten nemen en bij voorbaat de termen van het arbeidsreglement verwerpen. 

In Australië was de liberaal John Howard van 1996 tot 2007 een gewaardeerd minister-president met vier opeenvolgende verkiezingsoverwinningen op zijn actief.   De standpunten van Howard inzake migratie zijn genoegzaam bekend : "Wij bepalen wie er in het land komt en op welke manier. Wie hier komt wonen en leven, moet zich schikken naar onze regels". De speech van Howard doet nog regelmatig de ronde op internet. Wat er niet bij verteld wordt, is de pijnlijke nederlaag die de Liberale Partij leed in 2007 waarbij Howard in zijn eigen district zelfs niet herverkozen werd. 

De grote overwinnaar was de Australian Labour Party van Kevin Rudd.  Een Obama-achtige figuur die vloeiend Mandarijn spreekt en vooral uit is op het spelen van een belangrijke rol in Azië. Hij is linksig, lunatiek en rad ter tale. Een kenmerk van deze onzekere tijden : het kiespubliek laat zijn oren hangen naar sprekerds die het goed kunnen uitleggen, wellicht een gevolg van de televisiecultuur die ons kritische beoordelingsvermogen aangetast heeft.

Het vluchtelingenopvangcentrum op Christmas Island

Ten tijde van Howard werd besloten op een verafgelegen eiland dat onder Australisch bewind valt, Christmas Island (135 km2, 1500 inwoners, 1600 kilometer verwijderd van de Australische Noordkust en 350 km van Java) een vluchtelingenkamp in te richten.  Goed voor de opvang van 1200 mensen, kostprijs 370 miljoen Amerikaanse dollar. Uiteraard zijn de linkse huiladvocaten ook hier actief en klagen zij de levensomstandigheden aan van de dompelaars die hier terecht komen. "Dit is een tweede Guantanamo-gevangenis, een 19de eeuwe Duivelseiland" roepen de mensenrechtenactivisten uit.   Wat de bootvluchtelingen zelf denken, is niet geweten : hen hoor je nooit, wél hun door de Australische regering betaalde sociale werkers en linkse pleitbezorgers.  Over de ganse planeet weerklinkt hetzelfde liedje.

Momenteel is het centrum vol en onlangs heeft de regering Indonesië verzocht een boot met 260 Maleisische en Sri Lankaanse vluchtelingen tegen te houden en tijdelijk op te vangen, anders was Christmas Island in de problemen gekomen. Uiteraard zijn er op het Australische vasteland ook nog andere opvangcentra actief. 

Minister president Rudd wordt langs twee kanten onder druk gezet : enerzijds door zijn eigen linkse aanhang en anderzijds door een steeds groeiend aantal burgers die de nieuwsoortige vluchtelingen ervaren als tafelschuimers die op geen enkele manier een bijdrage zullen leveren tot de groei en bloei van het welvarende land. 

De Australiërs bezitten een grote traditie in gastvrijheid, staan traditioneel open voor vele rassen, kleuren en godsdiensten maar zien in de huidige toevloed een bedreiging voor het eigen land.

Ray

Bron : The Age

In de "multiculturele maatschappij", waar wij tegen heug en meug deel van uitmaken, wordt de toon gezet door allerlei figuren die in een "normale maatschappij" nuttige taken zouden verrichten als schoenpoetser, pakjesdrager of enveloppensluiter.  Helaas, wij leven in een multicriminele gemeenschap en deze overbodigen bewijzen hun nut in allerlei welzijnscircuits met vage sociale en soi-disant humanitaire doelstellingen.

Wij hadden nog nooit van het CAW gehoord. Dat staat voor Centrum Algemeen Welzijnswerk en het wordt bemenst door diversiteitsmedewerkers.  Bemand mag je niet zeggen, want dat is een discriminerende uitdrukking in die middens. 

Het CAW heeft vastgesteld dat zich in de gevangenissen van het land B communicatieproblemen kunnen voordoen tussen "gevangenisgasten" enerzijds en bewakend personeel anderzijds. Ons verwondert het, dat het politiek-correcte CAW spreekt over bewakers ; waarom niet "bedienend personeel", de cipiers staan tenslotte ten dienste van de tijdelijke gasten ?

Om het de gasten, die geen Nederlands kennen, naar de zin te maken hebben de slimme menschen van het CAW een systeem uitgedokterd waarvan u hierboven een afbeelding ziet. 

Een Nederlandsonkundige gevangenisgast uit, laten we zeggen Zweden, wil gaan wandelen.  Hij wenkt een bediener en zegt in het Zweeds : أريد أن المشي

De domme cipier begrijpt dit natuurlijk niet en haalt alsdan het handige CAP-kaartje boven, waarop de gast met de vinger op het eerste beeldje priemt, dat een ijsberend personage vertoont. De dommige cipier begrijpt nu wat van hem verwacht wordt.  Het kaartje is multifunctioneel en kan door beide partijen gebezigd worden. Het is als het ware, een wonderdocumentje. 

En zo heeft het CAP maanden, zoniet jaren, gestudeerd om 15 verschillende begrippen tot uitdrukking te brengen via een simpele tekening. Met nummer 13 kan de gast zelfs duidelijk maken dat hij het zat is en de gevangenis wil verlaten.

Menig penitentiair beambte heeft in de loop der jaren voldoende kennis opgedaan van diverse talen en velen trekken zelfs hun plan met enkele woorden Russisch of Bulgaars.  De  linksige diversiteitsmedewerkers, veelal net afgestudeerd, zonder één cent ervaring maar gewapend met de arrogantie van de muis die zich een olifant waant, dringen nu ook door met hun waanzinnige opvattingen tot achter de gevangenismuren om de delicate samenlevingsproblemen aldaar overhoop te halen.

Het is zoals onze vriend Jean het gisteren verwoordde in een van zijn tussenkomsten : het wordt tijd dat er wat meer respect ontstaat voor de misdaad en de crimineel. Behandel het slachtoffer van de crimineel als een potentiële schuldige en nu komt er nog bij : de cipier is een onmondige idioot die niets kent en die als een analfabeet gebruik maakt van leeskaartjes aap, mies, noot, banaan.

Savat

"In Chinese tuinen wandelen erg gele meisjes die oranje theeliedjes zingen"

(dubbele haiku uit 1955 - Ray)

Deze foto toont aan dat in Iran de oppositiegeest diep verankerd zit bij menigeen.

Weggeplukt bij de webstek Taalrespect :

Beste taalgenoten,

Tijdens de maand augustus verbleef ik met mijn vrouw in Australië.
Op zaterdag 29 augustus logeerden we in Kings Canyon Wilderness Lodge, in Kings Canyon.
Onze gastheer was aangenaam verrast om Belgen te ontmoeten want hij had onlangs bezoek gehad van niemand minder dan onze Eerste Minister !

“Zouden we even kunnen vertalen wat die man in zijn gastenboek had geschreven?” vroeg de uitbater van de Lodge.

Groot was onze verbazing dat onze Premier niet schreef in de taal van de gastheer, maar nog groter was onze verbazing wanneer we Van Rompuy’s boodschap konden lezen in het Frans !!! Begrijpen wie kan? Is dat de manier om ons land in het buitenland te vertegenwoordigen?  

Dit moest ik toch absoluut even melden.

H.v.d. Poel - Wommelgem