Het dossier rond de Marokkaanse terrorist Belliraj mag zonder meer toegevoegd worden aan een lange lijst van blunders die de Belgische Staatsveiligheid door de jaren heen heeft opgebouwd. De Veiligheid van de Staat blijft sinds de zeventiger jaren de uitschuivers opstapelen, speelt cavalier seul en komt niet eens zijn wettelijke verplichtingen inzake informatieverstrekking na. Vooral de manifeste onwil tot communicatie, onder andere met OCAD, en de onwil tegenover elk toezicht kunnen volgens het Vlaams Belang niet langer getolereerd worden. Het zogeheten parlementair toezicht via de begeleidingscommissie Comité I van de Senaat blijkt bovendien waardeloos, veel dossiers blijven ontoegankelijk en de parlementaire oppositie wordt niet eens vertegenwoordigd in de voormelde commissie.

Kortom, het is aangewezen om deze instelling af te schaffen. Kamerlid Filip De Man dient vandaag een wetsvoorstel in (voorstel tot wijziging van de wet van 30 november 1998 houdende regeling van de inlichtingen- en veiligheidsdienst teneinde de Veiligheid van de Staat af te schaffen). Dit voorstel somt een lange (maar wellicht onvolledige) lijst op van de fouten van de Staatsveiligheid.

De taken van de dienst kunnen worden overgenomen en uitgevoerd door de politiediensten, zoals dat bijvoorbeeld in Denemarken (Politiets Efterretningstjeneste) of de Verenigde Staten (Federal Bureau of Investigation) het geval is. Bevoegdheden, taken en personeel moeten m.a.w. overgeheveld worden naar de federale politie, meerbepaald naar de Algemene Directie van de bestuurlijke politie (die nu al bewakingsopdrachten uitvoert) en naar de Federale gerechtelijke politie (waar nu reeds zaken als terrorisme, drugstrafieken en wapenhandel onderzocht worden).

@ VB

Het is makkelijk op aangeschoten wild te schieten maar eigenlijk niet veroorloofd.  Helaas, de politiek is hard en de hele politiek-correcte meute aarzelt nooit om de schildwachten van de politieke Vlaamse Beweging, het VB, neer te halen, als zij daar een kans toe ziet.

Waarom zouden wij ons dan inhouden, als plots de NVA-minister Philippe Muyters onder publiek vuur komt te liggen ?  De man zou naiëf en onbekwaam zijn, en dan gaat het niet alleen om zijn rekenkundige uitschuiver tijdens het begrotingsdebat in het Vlaams Parlement, maar over zijn functioneren als minister met veel bevoegdheden, in de ploeg van Peeters.

Zelfs de alleswetende voorzitter De Wever, kan nauwelijks verhelen, dat Muyters een zwak figuur slaat. "Zijn kabinet is onderbemand" beweert de gesmaakte variété-artiest "Ik had nooit mogen instemmen met een vermindering van het aantal kabinetsmedewerkers ..." Ja, ja, zo gaat dat in Grotemensenland, Bart, als grootspraak en grappig of rad wederwoord niet langer van tel zijn maar het politiek coalitiebeleid in stilte gevoerd wordt als coalitiestrijd.

Bij de Vlaamse regeringsvorming had de NVA normaliter 3 ministers kunnen aanduiden, maar de voorzitter besliste (tegen de zin van zeer velen in zijn bestuur en fractie die zichzelf ministrabel achtten) dat hij een buitenstaander en neofiet zou kiezen die op zijn eentje verantwoordelijk zou worden voor Financiën, Begroting, Ruimtelijke Ordening, Werk en Sport.  Tussen haakjes : financiën en begroting in dezelfde handen geven, is een dommigheid die men in een normaal bedrijf nooit begaat. Deontologisch kan je niet verantwoordelijk zijn voor het uitgeven en ontvangen van de gelden en tegelijk optreden als controller.  Dat De Wever, die enkel wat afweet van geschiedenis dergelijke bedrijfseconomische wetmatigheden niet kent, mag niemand verwonderen.  De jongen zal nog meer kemels schieten in zijn bliksemcarrière.

Wij hebben bij de verrassende aanduiding van Muyters, gedelegeerd bestuurder van Voka, de vergelijking gemaakt met zijn voorgangster Mieke Offeciers, hoofd van de studiedienst van het voormalige Vlaams Economisch Verbond (VEV).  In 1992 werd zij door Jean-Luc Dehaene uit skivakantie gehaald om het federaaal departement van begroting te leiden. Dehaene dacht een goudkip binnengehaald te hebben, maar al heel vlug bleek dat Offeciers (die met haar meisjesnaam Van de Wiele heet, zoals haar grootoom Jef Van de Wiele van de Devlag, maar daar kan zij niets aan verhelpen) geen enkele professionele ervaring bezat.  Boekhouding was voor haar Chinees en staatsbegroting, Swahili. Offeciers had geen enkele politieke ervaring maar ze was bovendien ook professioneel niet voldoende gewapend : sigaren roken, glaasjes champie binnengieten en zichzelf ophemelen, behoorde tot haar beste prestaties, naast scherp uithalen naar wie haar niet bewierookte. Zij werd na een jaartje naar huis gestuurd en opgevolgd door Herman van Rompuy. Intussen werkt zij bij een lobbybedrijf.

Muyters heeft meer professionele bagage en is, naar verluidt, geen domoor maar hij heeft bijzonder weinig ervaring met het overheidsapparaat en de mentaliteit.  Bovendien laat hij zich met een kinderlijke eenvoud, te grazen nemen door zijn collega's, en beschikt hij over weinig autoriteit. Vooral dat laatste speelt hemparten, want eens geweten is, dat men te maken heeft met een zwakke broeder, storten de aasgieren zich op hem.

De NVA is een jonge partij die ambitieus streeft naar deelname aan de macht.  In ruil voor de illusie te wegen op het beleid, heeft zij tot hiertoe NIETS betekend voor Vlaanderen.  Bourgeois heeft jarenlang met zich laten sollen door de VRT. Hij stond telkens met nieuw geld klaar om de putten te delgen en van een Vlaamse Omroep die niet op de eigen mensen spuwt, heeft hij niets terecht gebracht.

De tweede minister die de NVA met veel bravoure en branie voorstelde, blijkt na een aantal maanden functioneren, een jammere vergissing.

Het weze duidelijk dat de grote verantwoordelijke voor dit débâcle de amusementsvoorzitter is.  De man die àlles weet maar als het er op aankomt, een even grote farceur is dan zijn vroegere CD&V-evenknie, Yves Leterme. Trouwens de NVA heeft nog niets anders gepresteerd dan het beleid van anderen verderzetten of goedkeuren.

Savat 

U weet dat het Vlaams Belang het niet begrepen heeft op 11.11.11, Oxfam en andere dergelijke organisaties. We hebben daar goede redenen voor. Eén ervan is dat de gelden waarop deze NGO’s draaien grotendeels worden opgehoest via onze belastingbijdrage. Een tweede reden is dat vele NGO’s politiek gebonden zijn. En de derde reden is dat ze maar al te vaak aan politieke beïnvloeding pogen te doen. Dat doen ze onder andere door in dit land campagnes te voeren tegen het Vlaams Belang.  

Maar dat doen ze ook door op het internationaal vlak politieke stellingen in te nemen. Een voorbeeld van die praktijk is de recente campagne “Slikt u de bezetting nog langer ? ” waarmee het zogenaamde Actieplatform Palestina, waartoe 11.11.11 behoort, oproept Israëlische producten te boycotten. 

Wie gaat achter dit actieplatform schuil ? 11.11.11, Vlaams Palestina Komitee, FOS- Socialistische Solidariteit, CODIP, Oxfam Solidariteit en Oxfam Wereldwinkels, Broederlijk Delen, Pax Christi Vlaanderen, Vrede vzw, Geneeskunde voor de Derde Wereld, Socialisme zonder Grenzen en Protos.

Het Vlaams Palestina Komitee huist, samen met onder andere het Forum voor Pluralistisch Jeugdwerk en GAIA, in de Paleizenstraat 90 te Schaarbeek. De contactpersonen hebben banden met Artsen Zonder Grenzen, Oxfam Solidariteit en Pax Christi. FOS (Fonds voor Ontwikkelingssamenwerking) noemt zichzelf “de derde-wereldorganisatie van de socialistische beweging in Vlaanderen ”. Ze is gelieerd aan onder andere het ABVV, Alterfin, de socialistische mutualiteiten en de partij sp.a.

CODIP heette oorspronkelijk gewoon Limburgs Palestina Komitee en is zo goed als synoniem voor het Sabra & Shatila Komitee België. Dat zijn de mensen die Ariel Sharon voor een Belgische rechtbank willen brengen. Onder de contactpersonen vinden we Myriam Vandecan, echtgenote van de Palestijn Numan Othman en vroeger woonachtig nabij Jeruzalem en verder Guido Vanham, actief in Artsen Voor Vrede, en Carlo Van Grootel, universitair medewerker van VLD-senator Vincent Van Quickenborne. 

Oxfam, Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen moeten ongetwijfeld niet voorgesteld worden. Bij Vrede vzw, dat onder andere meewerkt aan Attac (bekend van de Tobintaks) vinden we Ludo De Brabander en Georges Spriet terug.

Beiden zijn zeer geliefd bij de internetpublicatie “Uitpers ” (uitgegeven door “Democratisch-Links ”, een paraplu waaronder de Kommunistische Partij schuilgaat). Spriet zit ook bij Oxfam Solidariteit. Geneeskunde voor de Derde Wereld is gevestigd op nummer 68 van de Kazernestraat in Brussel. Op hetzelfde adres vinden we de PVDA, het Instituut voor Marxistische Studies, Solidariteit België-Korea, de Anti-Imperialistische Bond, het Initiatief Cuba Socialista en Objectief 479.917 … en dan noemen we ze nog niet eens allemaal. 

Nadine Peeters en David Dessers van Socialisme Zonder Grenzen zitten dan weer respectievelijk bij de SAP (de extreem linkse Socialistische Arbeiderspartij) en Attac. Het clubje is gevestigd op de Anderlechtse Plantinlaan, samen met het Komitee voor de Opheffing van Derde Wereld Schuld en de Socialistische Jonge Wacht. Protos, ten slotte, is een samenwerking van 11.11.11, vzw Atol, asbl Cota, vzw Green, vzw Jeugd en Vrede, vzw Kauri, NV Milieu en het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap. 

Het minste wat kan gezegd worden van het Actieplatform is dat het een erg dubieuze verzameling organisaties is. Via 11.11.11 dit initiatief steunen, is dus op zijn zachtst gezegd niet echt verstandig. 

Het Actieplatform stelt met de boycot van Israëlische landbouwproducten, een signaal te willen geven aan Israëlische, Belgische en Europese politici. Het beweert dat de economische impact ervan beperkt is. Verder meent het dat de boycot een symbolische waarde heeft: “Het bewerken van het land (‘de woestijn doen bloeien’) is immers een essentieel gegeven in de zionistische ideologie en de opbouw van de staat Israël. 

Het platform is ook van oordeel dat de Israëlische landbouw gebeurt op gestolen grond. En met gestolen water. Om die redenen en voor de realisatie van die doelstellingen willen 11.11.11 en anderen de grootdistributie oproepen om Israëlische producten te weren, het publiek om ze niet langer te kopen, de achterban om actie te voeren en consumenten aan te spreken. De hele bio-sector wordt opgeroepen Israëlische bio-producten te weren.

11.11.11 Schuwt hier de hypocrisie niet. Op zijn webstek roept 11.11.11 namelijk op om te gaan betogen tegen een mogelijke oorlog in Irak, maar ook tegen het handelsembargo dat de VN tegen dit land instelde. 11.11.11 Gaat dus niet akkoord met een VN-resolutie die een handelsembargo tegen Irak instelt, maar roept wel op een handelsembargo te starten tegen Israël. 

Het bewerken van het land is niet zozeer, zoals het Actieplatform Palestina dat stelt, “een essentieel gegeven in de zionistische ideologie en de opbouw van de staat Israël”, maar eerder een voorwaarde om de inwoners van een land als Israël in leven te houden. Het bewerken van het land staat er immers garant voor dat de inwoners niet in hongersnood vervallen, zoals dat in nogal wat andere van oorsprong dorre woestijnlanden het geval is.

Hoe haalt een organisatie als 11.11.11 die toch zo graag overal ter wereld (behalve hier) de hongerigen wil voeden en de dorstigen wil laven, het in haar hoofd mee te werken aan projecten die de landbouw om zeep moeten helpen ? De strijd tegen honger en dorst wordt door 11.11.11 blijkbaar selectief gevoerd.

Waarom helpt het Actieplatform niet eerder de door droogte getroffen Arabieren in de “Bezette Gebieden” in plaats van de Israëlische landbouw te boycotten. Een boycot waarmee ook de Arabische arbeiders in die Israëlische landbouw en de Arabische landbouwers die onder Israëlisch label exporteren, worden getroffen.

11.11.11 Dat vooral bekend is vanwege zijn acties tegen “honger en dorst ” werkt hier mee aan een poging om de Israëlische landbouw om zeep te helpen.

Met ontwikkelingssamenwerking heeft dit niets te maken. Het is nochtans voor ontwikkelingssamenwerking dat 11.11.11 geld omhaalt.

Dit mag wel eens gezegd worden. Zeker wanneer een tegenstem in de gemeenteraad moet verantwoord worden.

Björn Roose

Het leeflonersclubje in Laken heeft
de firma "Rentokil" bevorderd tot hofleverancier.

Het moet wat zijn in het huurpaleis met het ongedierte.

Didier Reynders (MR) behoort volgens de Britse zakenkrant Financial Times tot de drie beste ministers van Financiën binnen de Europese Unie. Reynders moet volgens de krant alleen de duimen leggen voor de Franse EU-ministerin Christne Lagade en de Deutsche ambtgenoot Peer Steinbrück.

Alweer een "kwalitijdskrant" die van zijn pluimen verliest.

Bron : RTL

In Amerika zijn er een aantal mensen, die het onderdanige gedrag van hun president zien als een symbool van de teloorgang van hun land op internationaal gebied.  In Japan reageren de media geschokt door de buiging van een buitenlander voor hun keizer.  In de Japanse traditie is de buiging een erg complex sociaal gebeuren en van buitenlanders die deze omgangsvorm proberen te imiteren, wordt verondersteld, dat zij de  draak steken met het gebruik.   Het is onbegrijpelijk dat de entourage van Hoessein hem niet gewaarschuwd hebben voor deze protocollaire flater. Links en goede manieren ... het past niet bij mekaar.

Niet de Belgische premier Herman Van Rompuy, maar de Nederlandse Jan Peter Balkenende moet de nieuwe EU-president worden. Volgens de Britse krant The Times is Balkenende een stuk geschikter dan Van Rompuy.

De krant meldt dat de belgische premier te onbekend en te onervaren is. Hij is nog geen jaar premier en werd snel favoriet in de race voor het presidentschap. Tot nu toe laat hij echter amper zien dat hij geschikt is voor de baan.

Volgens de krant heeft Van Rompuy tot nu toe alleen de steun van de Franse president Nicolas Sarkozy en de Duitse bondskanselier Angela Merkel. Het feit dat Van Rompuy liever voor een besloten kringetje Belgische elite op een Bilderberg-conferentie spreekt dan voor het volk, toont dat zijn kandidatuurschap op een mislukking uit zal lopen.

Voor een democratisch Europa is eerder een effectieve leider en een boegbeeld nodig dan een beleidsmaker, aldus The Times. Over het charismatische uiterlijk van de belg heeft The Times het niet : beelden spreken voor zich, zal men daar zeggen.

Bron Elsevier

Il cavaliere Berlusconi, een Lybische Amazone-lijfwacht en de Lybische dictator Gaddafi tijdens de internationale VN-bijeenkomst in Rome over het wereldvoedselprobleem

Tijdens zijn aanwezigheid in Rome liet de Lybische dictator 200 jonge aantrekkelijke vrouwen uitnodigen voor een bijeenkomst op de ambassade van zijn land.  De dames moesten behoorlijk gekleed zijn, indien mogelijk behoren tot gegoede families en ze kregen voor hun aanwezigheid een vergoeding van 50 euri.  Twijfelachtig of leden van gegoede families zich laten lijmen voor 50 euri door een lachwekkende cabaret-moslim.

Er werden geen drankjes, noch hapjes opgediend. Het enige wat de "gekochte genodigden" aangeboden kregen, was een oproep van Gaddafi om aan te sluiten bij de prettige club van de islam.  "De vrouwen worden misbruikt in het Westen en de godsdienst van vrede en tolerantie biedt vrouwen respect en een waardevol leven".  De dictator was omringd door enkele van zijn befaamde Amazone-lijfwachten tijdens deze hilarische bijeenkomst.

We hebben niet vaak de gelegenheid om te lachen met de islam : dit is er een.

Bron : http://www.adnkronos.com/AKI/English/Politics/?id=3.0.3999592094

+ Aanpassing 11.30 uur

Enkele foto's van de genodigde dames uit La Stampa, die na de ontvangst een exemplaar van "Mein Koran" ten geschenke kregen.

Gedaan met de polletiek, het échte leven willen wij : strip-tease met Sofia Loren en wij met zijn allen op het bedje naast Marcello Mastorianni.

Na het schandelijke en inhumane doodrijden van een jonge vrouw in Torhout door een BMW-chauffeur die op de vlucht sloeg, is de  moordende dader inmiddels geïdentificeerd. 

De kranten vermelden dat er reeds een reconstructie plaatsgreep evenals de voornaam en initialen van de dader : BJORN V.D.B (Van den Bossche, Van den Berghe, Van den Bogaert, Van der Borgt, Van den Blubber) dus geen buitenlandse naam.  Mocht dat het geval zijn geweest, dan werd er met geen woord gerept over de identiteit.  In voorkomend geval wordt het een "chauffeur uit Berlare" of een "jongere uit West-Vlaanderen".

Een zaak heeft BJORN alleszins gelijk met andere daders van schelmenstreken en kattenkwaad : volgens zijn mama heeft hij heel veel spijt.

Bron : Het Nieuwsblad

Gedurende 27 dagen en evenveel afleveringen heeft Raymond de lezers van Angeltjes een minutieus inzicht gegeven in de complexe persoonlijkheid van zowel de schrijver Willem Elsschot als de mens Alfons de Ridder.  Elsschot behoort tot de groten van de Nederlandstalige literatuur en hij is ongetwijfeld een van de belangrijkste auteurs in Vlaanderen.  50 jaar na zijn overlijden wordt hij nog steeds gelezen, gewaardeerd en geprezen.

Raymond heeft vele maanden van energieke arbeid gestopt in deze reeks met veel lectuur en opzoekingswerk in de bestaande biografieën.  In 2010 wordt het Elsschotjaar gevierd.  Wij zijn trots dat dankzij de bijdragen van Raymond de belangstelling en kennis omtrent deze getalenteerde auteur bij menigeen aangewakkerd werd.

Ook de reeks van Regus Patoff over de islam heeft sterk bijgedragen tot een betere kennis van dit fenomeen. Uit het Frans vertaald heeft hij ons op een objectieve en correcte manier de inzichten van de auteur Anne-Marie Delcambre bijgebracht.  Een opdracht die niet te onderschatten is.  Vrolijk zijn we er niet van geworden maar we hebben nu argumenten en elementen in ons bezit, die ons wapenen in gesprekken met moslimknuffelaars en onwetenden. 

Een klein advies, als u ons toelaat : u kan deze opeenvolgende artikels, zowel over de islam als over Elsschot, verzamelen in een mapje of ze afdrukken. 

Er staat inmiddels een nieuwe vervolgreeks op stapel :

Justitie faalt door misleiding

In 15 dagelijkse afleveringen zal Gaius, een jurist die onbekend wenst te blijven (wat een heerlijk democratisch landje is dit toch, niet ?) met een fileermes de verschillende aspecten van justitie in het land B analyseren en maatschappelijk situeren.  Heilige huisjes volgestouwd met politiek-correcte ideeën, worden genadeloos gesloopt.

Deze reeks start morgen, woensdag 18 november.

De redactie van Angeltjes, at your service.

 afbeelding : http://www.peterkuper.com/crime/justice.JPG

Niet alleen in Marseille grepen er de avond van de voetbalmatch Algerije - Egypte rellen plaats maar in Parijs verzamelden de jongeren zich op de Champs Elysées om uiting te geven aan hun vreugde of frustratie : de impact van deze verloren generatie op de maatschappij is véél groter dan men ooit gekend heeft in het verleden van andere zogenaamd "lost generation". 

Ook al is de weerslag van dergelijke mini-tussenkomsten gering, het is goed dat bij tijd en wijlen de onafhankelijken van Vlaams Belang hun ongezouten waarheid vertellen in het Euro-halfrond. Het is evident dat de media niet de moeite nemen, hoe beknopt ook, verslag te doen van de standpunten die afwijken van hun eigen heilige dogma's.  Gelukkig hebben we internet nog om (beperkt) de geïntresseerden in te lichten. Philip Claeys, een gewaardeerd en correct volksvertegenwoordiger in Europa uit naam van Vlaanderen.

Europese Grondwet, Artikel 1 :  Verneuk de massa en vul de kassa.

Gaan we er allemaal wat aan doen, of niet ?
Zo ja, succes.

Zo niet, slaapwel.

@ Leo

http://www.standaard.be/canon/detail.aspx?id=647904a3-ac0a-4982-8f45-215112a82e35

Loop langs bovenstaand bruggetje tot bij een geslaagde foto en geef uw stem aan de fotografe, een goede bekende van deze blog. Dank voor uw steun en stem.

Tegen het eind van zijn leven is het vuur in Elsschot vrijwel gedoofd. Het smeult alleen nog na. Hij vertoont zich nauwelijks nog in het openbaar. Door de huidkanker heeft hij geweldige jeuk en hij wil niet in het openbaar staan krabben. Zijn gezicht is opgezwollen door de cortisone.

‘Aan het einde waren er geen gasten meer. De kamers waren leeg. Pa had niet meer dat open, vrolijke gezicht’, zo beschrijft een kleindochter die anoniem wenst te blijven haar grootvader ‘Toen hij ziek werd, wou hij ons de begroetingszoen besparen. Ik vond die schilfertjes niet vies. Ik wist uit eigen ervaring wat eczema was. Eens zonderde hij zich met mijn moeder af in de keuken. Ik liep mee. Hij opende zijn mond en ik schrok van de half weggeteerde tong.’

 In 1955, maakt Alfons De Ridder op eigen briefpapier een testament op volgens hetwelk hij uitdrukkelijk wenst gecremeerd te worden. Kleinzoon en naamgenoot Fons De Ridder: ‘Dat was anno 1955 geen gemeengoed. Het kon slechts op één plek in België: in Ukkel. Zij broer Karel, arts en lid van de loge, had het hem voorgedaan.’

Elsschot weet dat hij ten dode is opgeschreven. Hij is bitter en voelt zich afgeschreven, niet alleen door het leven. Op 9 april 1959 schrijft hij aan Hubert Lampo: ‘De redactie zendt mij sedert enkele jaren geen M.S. meer ter beoordeling en ik speel dus heelemaal geen rol meer in de te nemen decisies, even min als in de litteratuur.’

Jan De Ridder: ‘Natuurlijk wist hij dat hij ten dode was opgeschreven, maar hij heeft zijn ziekte ongelofelijk moedig gedragen.’

De tweede helft van februari 1960  en de hele maand maart brengt De Ridder in het gasthuis door.

Op woensdag 25 mei gaat De Ridder opnieuw naar het hospitaal, deze keer voor een ingreep. De zaterdag daarop wordt hij ontslagen.

Op 31 mei begeeft Fons zich in gezelschap van Fine op straat om boodschappen te doen.

Nauwelijks een kwartier later wordt er gebeld aan de voordeur van het koppel. Ida, die daar gebleven was: ‘Ik besefte dat er iets niet normaal was. Moeder gaf mij een verwarde uitleg dat vader zou gevallen zijn op de Markgravelei. Voor de deur stond een auto, op de achterbank zat vader met een persoon erbij klaar om hem te helpen uitstappen. Ik heb geholpen en dan is vader door ons beiden ondersteund binnengegaan (dus niet binnengedragen!). “Dank u wel, heren”, was het laatste wat vader duidelijk heeft gesproken.

Moeder heeft direct Walter gebeld, daarna wilde ze absoluut dat ik een dokter ging zoeken – nochtans heb ik altijd gedacht dat de persoon die vader heeft binnengeholpen een dokter was. Eerst in de Van Schoonbekestraat in een gesticht gaan aanbellen, daar hebben ze toen verwezen naar een dokter die niet thuis was. Toen ik zonder dokter in het ouderlijk huis aankwam, was Walter reeds daar, druk telefonerend. Vader was intussen overleden en daar ik van geen enkel nut meer kon zijn, ben ik naar huis gereden.’

‘Aan Willem Elsschot heb ik geen moment gedacht’, zegt ze. ‘Mijn vader was dood.’

Er was een drukte alsof het een wijnavond betrof. Het huis liep vol met vrienden die afscheid kwamen nemen, bloemen legden op het ledikant in de voorste kamer, of wat kwamen drinken als vanouds.

De rest van het verhaal is bekend. Fine die krijsend en huilend in de keuken staat en haar dode man niet wil zien. Anderen die haar overtuigen. Geklaag over pijn in haar benen, de rustpauze boven en het niet meer ontwaken. Eén dag na het overlijden van haar man, sterft ook Fine.

Doodgaan in duplo had een verhaal kunnen zijn. Zelfs het uur van overlijden lijkt een Elschottiaanse dwaling. Johan Anthierens schrijft dat de huisdokter rond de klok van vier constateert dat Alfons De Ridder aan een embolie is overleden. 

Ze lagen in de voorste kamer, allebei in een eenpersoonsledikant. ‘Ik zag twee vreemden liggen met een verwrongen gelaat’, zegt kleinzoon Jan De Queecker, die zijn moeder Ida De Ridder vertegenwoordigde bij de crematie in Ukkel.

’Dat cremeren het verbranden van lijken was, wist ik, maar ik had geen idee hoe het gebeurde. Het crematorium bleek een gebouw met koepel en een extra hoge schoorsteen. Vier mannen in uniform droegen de kist naar binnen en plaatsten ze op een soort met doeken beklede brancard. Na een korte toespraak en begeleid door de tonen van J.S. Bach openden zich de schuifdeuren. De doodskist verdween in een zwart gat.

“Vooruit, dat was het dan. We gaan iets drinken, want dat duurt hier nog wel een paar uur”, zei oom Walter. Opgelucht kwamen de omstanders tot leven en haastten zich om een plaatsje te bemachtigen in een van de morbide drankgelegenheden in de nabijheid, waar de rouwenden getroost, gelaafd en gespijsd worden. Oom Walter fungeerde als ceremoniemeester en liet pils en trappist aanrukken. ‘Voor jou geen cola, maar een goede pint! Profiteer ervan nu je moeder er niet bij is.”

‘Eindelijk werd de as opgehaald. Stemmige muziek en opnieuw schuifdeuren die zich openen. Een magisch moment: er verscheen een houten kistje van veertig centimeter bij veertig centimeter op dezelfde draagbaar waarop eerder de twee meter lange kist had gestaan. Een van de dragers greep het kistje beet, droeg het armzwaaiend naar de lijkwagen en zwierde het letterlijk naar binnen. De terugweg werd afgelegd in nog hoger tempo dan de heenreis, want de kist met Ma moest nog thuis opgehaald worden.

In de hal van de begraafplaats Schoonselhof stonden Pa en Ma samen te kijk: de grote kist lichtjes hellend en de kleine ervoor. Zo schoven ze samen de aarde in – zoals Johan Anthierens het noemde – als een groot uitroepteken!’

 Raymond

(Vrij bewerkt naar ‘Een Man van Woorden’ door Martine Cuyt)

.

Nederland gaat in 2012 van start met het systeem van kilometerheffing voor vrachtwagens én personenwagens waarbij bij aanvang een tarief van 3 cent per  gereden kilometer zal worden gevraagd. De volgende jaren zal deze heffing oplopen naar gemiddeld  6,7 cent in 2018. Naast het basistarief zou er ook een tarief voor de spitsuren komen.

De Vlaamse Regering wil nog tijdens deze legislatuur een slimme kilometerheffing voor vrachtwagens invoeren. Het Vlaams Belang vraagt zich ter zake af hoe de Vlaamse Regering zal voorkomen dat de rekening in fine door de eindconsument zal worden betaald en in hoeverre deze heffing voor de transportsector kostenneutraal kan worden gemaakt. Bovendien stelt het Vlaams Belang vast dat de Vlaamse Regering -onder druk van het Nederlandse voorbeeld – nu ook reeds op korte termijn een proefproject rond de kilometerheffing voor personenwagens wil organiseren. 

Vlaanderen mag zich zeker niet laten verleiden door de Nederlandse beslissing om - op kosten van de modale Vlaming – inzake zgn. “milieuvriendelijke mobiliteit” terug de beste van de klas te willen zijn. Er dienen immers bijzonder veel vragen worden gesteld bij een kilometerheffing voor personenwagens. Wat met pendelaars en bewoners van de buitengebieden die zeker niet altijd alternatieven hebben ? Zal men de heffing ook invoeren op de talrijke secundaire wegen (meer dan in Nederland) in Vlaanderen ? Welke effecten zal een dergelijke heffing hebben op de verkeersstromen ? Hoe kan men de kostenneutraliteit waarborgen ?

Het Vlaams Belang heeft zich steeds gekant tegen een kilometerheffing voor personenwagens omdat dit onvermijdelijk grote negatieve sociale gevolgen met zich zal meebrengen en in de praktijk een nieuwe belasting (zelfs na afschaffing van de verkeersbelasting) zal betekenen. De kilometerheffing zal inderdaad vooral de actieve, werkende Vlaming met een laag of gemiddeld inkomen treffen.
 
Het lijkt er steeds meer op dat deze Vlaamse Regering -  na het startschot te hebben gegeven met het afschaffen van de algemene jobkorting -  de volgende jaren voluit zal gaan voor allerlei belastingsverhogingen.

Filip Dewinter