Ik heb het altijd jammer gevonden dat men het nodig vond het Vlaams Belang te vervolgen omwille van de slogan 'Eigen Volk Eerst'. Wat is daar nu mis mee? Dat is toch een normale en in de natuur ingebakken reflex? Een kat zorgt toch ook altijd eerst voor haar eigen jongen? En als je gezelschap, op reis zijnde in het buitenland, een boottocht maakt en het vaartuigje dreigt te zinken, wie ga je dan eerst in veiligheid brengen? Eerst je eigen gezinsleden natuurlijk, dan mede-Vlamingen en vervolgens, ja... vervolgens mensen met wie je op reis een goed contact had. Nederlanders? Waarschijnlijk, want die mensen spreken dezelfde taal en ongetwijfeld heb je al gesprekken met hen aangeknoopt, net omdat je dezelfde taal spreekt: de communicatie verloopt een stuk gemakkelijker en je verstaat elkaar met een half woord. En het is inderdaad misschien een beetje wreed, maar die mijnheer uit Rusland, die ken je helemaal niet, je begrijpt geen fluitje van wat hij zegt en die... tjah... die moet maar zijn eigen plan trekken. Begrijp me niet verkeerd, als er tijd is, dan, ja dan ga je die ook proberen te redden - het blijft tenslotte een mens en een wezen van dezelfde planeet - maar... Eigen Volk Eerst.
Wat heeft dit alles nu te maken met voetbal en met het oranjegevoel? 12 300 000 Nederlanders hebben op dinsdag, 6 juli de halve finale van de wereldbeker voetbal op de televisie bekeken. Die mensen waren dus fier op hun landje, zij waren trots op hun nationaliteit. 74,5 % van de Nederlanders wilden wanhopig graag dat Holland zou winnen en zou schitteren op dit internationale evenement. De Nederlanders hebben een vlag en een kleur om achter te staan. Waarom hebben wij dat niet? Waarom mogen wij dat niet hebben? Waarom wordt nationalisme en patriottisme hier in België en Vlaanderen altijd belachelijk gemaakt?
Nederland is een vooruitstrevend land en niet bepaald extreem rechts te noemen, maar 74,5 % van de Nederlanders vindt wel dat je enthousiast met je vlag mag staan zwaaien als je het goed hebt gedaan in de ogen van de wereld. Ik vind dat ook.
Voor de bolletjeskermis waren de Franstalige politici-medeburgers overtuigd van de noodzaak een Grote Staatshervorming door te voeren. Zij keken daarbij zelfs enigszins verontwaardigd, alsof het de Vlamingen waren die tot hiertoe dwars hadden gelegen tegen dit noodzakelijke initiatief. Di Rupo, Reynders, 1000quet klonken bijna unisono : "Mais oui, bien sûr, oewij hebben nooit anders geoewild" Reynders ging zelfs zover zijn FDF-kartelpartner te verloochenen, wie is die Maingain ?
De CD&V-er Verherstraeten, wiens optredens vaak beter zijn dan die van vele stand-up comedians, kraaide dat de vele praampogingen van zijn partij de Walen overstag hadden laten gaan. Zijn Deftige Dame schroomde zelfs een ridicule leugen-à-la-Danneels niet : "Wij waren nog twee dagen vergaderen verwijderd van een oplossing". Verherstraete keek haar bijna verliefd aan.
"Het is in de sacoche" juichten de Vlaamse bolletjeskermisgangers en ze riepen massaal de TV-flamingant met bijna 800.000 persoonlijke stemmen en 1,1 miljoen partijstemmen uit tot de grootste politieke formatie van het land B. Nog nooit gebeurd, iedereen kreeg klop en was tevreden.
Grootmoedig, zoals wij Dewever hadden leren kennen bij zijn dagelijkse televisieshows en krantencolumns, trok hij zich niet terug op de Olympos om van zijn overwinning te genieten en de eerbetuigingen van de verslagenen af te wachten. Integendeel, hij deed direct afstand van zijn kroon en weigerde het premierschap. Zo doen échte Vlamingen dat : zich terugtrekken en de eer aan de Franstaligen laten. "Après vous, monsieur Elio".
Over het grondgebied van het ganse keuninkrijk behaalde de NV-A 17,4% van de stemmen tegen 13,7% voor de PS , maar Bart stelde zich teverden met de tweede plaats. Dit was de eerste verloochening van zijn kiezers. De Woestijnvisopleiding is niet voorzien voor de primus.
Een gedroomd scenario voor de hovelingen van Laken. Zij gaven de Vlaams-nationale republikein het bevel zich ten dienste van de keuning te stellen en nieuwtjes te sprokkelen, informatie verzamelen, noemt men dat. De Wever mocht zelf uitzoeken hoe het belgische establishment omgaat met het Vlaams-nationalisme dat geen revolutie predikt maar evolutie.
De échte machtsbelgen hebben in hun dossiers opgeslagen hoe zij destijds de Volksunie neutraliseerden en paaiden met snuifjes van de macht. De erfgenamen van deze geamputeerde Volksunie, die zich verzameld hebben omheen de NV-A, kennen enkel de opgeblazen en aangedikte verhalen over de VU in de belgische en Vlaamse regeringen. Dat hun voorgangers nooit serieus genomen werden, is verdampt in de nevelen van de tijd. Jan Jambon roept op de dag van de eedaflegging in de Kamer uit, dat wie zal regeren met hem, BHV zonder meer zal splitsen. Elio di Rupo fluisterde tot de man naast hem in de Kamer : "Qu'est-ce qu'il dit, celui-là ?" (wat zegt die kerel ?).
Deze namiddag zal De Wever zijn informatie-resultaten afgeven bij de keuning. Alhoewel er geen mededelingen verstrekt werden tot hiertoe, zijn er regelmatig lekken geweest. Over de grote bereidheid van de Franstaligen om een communautaire vrede tot stand te brengen via een Grote Staatshervorming, is al lang geen sprake meer. Wie zal uitgenodigd worden om deel te nemen aan een regering die het land verder het moeras zal insturen, is evenmin bekend.
De grote financiële en economische uitdagingen beperken zich tot het herkauwen van de vaststelling dat er 22 miljard moet bespaard worden. Hoe ? Over welke periode ? Dat blijft allemaal vaag en onbekend. De splitsing van de RSZ zal vermoedelijk doorgevoerd worden met een eigen rolstoelenbeleid voor de gewesten.
Het schijnt dat er meer tijd zal nodig zijn om deze informatie rond te krijgen. De grote fout is geweest, dat de NV-A een taak op zich genomen heeft, die zij helemaal niet had moeten verrichten. Het gaat niet enkel om die 1 zetel meer in de Kamer, maar ook om de getallen : 17,4% voor de NV-A tegen 13,7% voor de PS, 1,1 miljoen kiezers tegen nog geen 900.000.
In haar ijver en met een hongerige ambitie om àlles te regelen en te beheren, heeft de NV-A zich met het aanvaarden van deze informatie-opdracht verslikt. Met de grote jongens en achter de schermen politiek bedrijven, is heel wat anders dan op televisie straffe toespraken houden.
Ray
Nederland - Spanje
In spoedvergadering bijeengeroepen heeft de redactie van Angeltjes beslist zondag aanstaande te supporteren met dit Engeltje voor Oranje.
Nigeriaanse moslims doden christenen.
Op 3 juli ll.werd hert dorpje Kizachi in het Prachtland Nigeria aangevallen door boze moslims, zij staken 5 christenen neer (allen gestorven) en stichtten brand in hun huizen. Dat was een mooie en nuttige daad, een geslaagde actie en allahke zal best tevreden zijn geweest, maar het was niet genoeg.
De volgende dag trokken de vredelievenden naar Ganawari (waar dat ook moge liggen in Nigeria) en daar staken ze nog 3 christenen dood.
Na vele berekeningen en onderling getwist, kwam men op het getal van 8 doden. Dat was voorlopig genoeg. Koeltoer is een mooi ding.
In de Duitse deelstaat Hamburg zijn de autoriteiten een procedure begonnen tegen het sociale netwerk op internet Facebook. Dat maakte Johannes Caspar, de functionaris die in de deelstaat misbruik van persoonsgegevens moet tegengaan, zojuist bekend. Volgens hem gaat het Amerikaanse bedrijf in de fout door gegevens van niet-gebruikers zonder toestemming op te slaan. Het bedrijf kan een boete krijgen van 300.000 euro.
"Het gaat ons erom aan te tonen dat het Duitse recht op de bescherming van persoonsgegevens ook voor buitenlandse bedrijven geldt die Duitse gebruikers hebben", verklaarde Caspar. Facebook slaat volgens hem data van niet-gebruikers langdurig op en gebruikt de gegevens voor marketingdoeleinden. Hij zegt veel klachten van burgers te hebben ontvangen. Onlangs bekritiseerde de Duitse federale minister van Consumentenzaken, Ilse Aigner, ook al de schending van privacy door Facebook. Facebook heeft tot 11 augustus om te reageren.
Ach, die privacy toch ... vreemd dat onze privacy nooit verdedigd worden tegen buitenlandse indringers.
@ Spitsnieuws
07-07-2010
Het land B roept Europa op tot eensgezindheid
Een Europese finale! Wie had dat gedacht bij aanvang van deze wereldbeker voetbal?”, zei Leterme. „Aan de andere kant van de wereld geven de Europese voetballers een fraaie les in zelfvertrouwen en drang om te winnen.”
Volgens Leterme slaagt Europa er nu niet of onvoldoende in gelukkig te zijn. In Azië groeit de ambitie en zelfvertrouwen, Amerika blijft in zichzelf geloven ondanks problemen en het WK voetbal geeft Afrika een adrenalinestoot. „Europa echter lijkt al te vaak het vertrouwen in zichzelf te hebben verloren. We moeten Europa opnieuw vertrouwen geven en weer aanknopen met ambitie voor de Europese Unie”.
België wil daarom het komend halfjaar als EU-voorzitter vooral een aanzet geven voor meer economische groei. „We moeten opnieuw aanknopen met een jaarlijkse groei van minstens 2 procent”, zei Leterme. Ook wil hij meer industriële projecten, zoals eerder de hogesnelheidstreinen en Airbus.
Hij wil ook meer doen om de leidende rol van de EU op het wereldtoneel uit te spelen. „Bij de VN-klimaattop van Kopenhagen in december vorig jaar sprak de EU niet met één stem en zat daarom - om in voetbaltermen te blijven - op de bank, terwijl anderen de beslissingen namen.”
Dat Leterme slechts demissionair is, maakt volgens hem niet uit voor het EU-voorzitterschap. Een nieuwe regering zal het werk voortzetten, verzekerde hij.
De Belgische demissionaire premier kreeg in een debat volop steun en lof van bijna alle fractieleiders in het Europarlement, waaronder zijn oude rivaal Guy Verhofstadt van de liberale fractie. Verhofstadt pleitte voor een echt economisch bestuur in de EU en een nieuwe Europese toezichthouder op financiële instellingen.
Felle kritiek kwam echter van de Brit Nigel Farage, leider van de EFD-fractie met onder meer de SGP. „België is niet eens een behoorlijke natie. Uw land is bezig uit elkaar te vallen en u komt hier andere landen vertellen wat ze moeten doen ! Hoe hypocriet”, foeterde Farage, die Leterme er ook aan herinnerde dat die zijn eigen volkslied eens niet kende.
Tot zover dit verslag uit de Telegraaf.
Het is een ontluisterende zaak dat een ontslagnemende eerste-minster van een land in ontbinding, zoals Nigel Farage terecht opmerkte, zich moet beroepen op voetbal om tot zelfvertrouwen aan te sporen.
Wij hebben het deze week nog gezegd : voetbal is niet meer dan een spelletje, dat heel even nationale emoties oproept en leidt tot een oppervlakkige eensgezindheid of teleurstelling, maar dat even snel en binnen de kortste keren, vergeten is. Terwijl wij verheugd en verrast de foto's bekeken van de Oranje-autokaravaan-supporters die Suid-Afrika doorkruisen, kwam diezelfde avond op de Nederlandse televisie, de linkse kruisvaarder Adriaan van Dis vanuit Zimbabwe zijn grote aanhankelijkheid aan het ANC-bewind betuigen en alle Afrikaans-sprekenden beladen met de verantwoordelijkheid voor alles wat scheef loopt in Suid-Afrika. Dit om de zaken even te relativeren, voor wat betreft lessen die wij en politici zouden moeten trekken uit een dom voetbalspelletje ... Het zijn platte politici zonder niveau, die zich tot dergelijke prietpraat laten verleiden.
Dat het veder niet goed gaat met Europa, beste Nonkel Kruk, dat is niet de schuld van de burgers of de Eurocritici. Zeer velen onder ons zijn jarenlang enthousiaste voorstanders geweest van een Verenigd Europa, al dan niet steunend op de gevleugelde woorden van August Vermeylen : "Vlaming zijn om Europeaan te worden".
Als er vandaag scepticisme en ontgoocheling bestaat bij zeer velen, is dit de schuld van de megalomanie van de politiek. De politici hebben ons opgezadeld met een Europese dictatuur, geleid door ongrijpbare ambtenaren die behept zijn met een ziekelijke bemoeizucht. Politici willen de volkeren van dit continent hun identiteit ontnemen, politici dringen een solidariteit op om hun eigen machtspositie te bestendigen, politici willen per de grootste islamstaat opdringen aan hun burgers die hier gen zin in hebben en politici wringen de democratie de nek om.
Was het maar waar wat Nigel Farage zegde : dat dit Europa de weg moge opgaan van belgië en uit mekaar vallen.
Ray
Wordt nieuwe Vlaamse film ZOT VAN A door Antwerpen verboden ?
Bart de Wever, gevraagd om te bemiddelen, stelt nieuwe titel voor :
"Dik voor mekaar"
Op 20 oktober gaat de nieuwe film van Jan Verheyen "Zot van A" met een schare van de bekendste Vlaamse acteurs en actrices in première. Het gaat om 5 liefdesverhalen die alle met mekaar iets te maken hebben. De film is een Vlaamse aanpassing van de Nederlandse comedie "Alles is liefde". Het gerucht doet de ronde dat deze film die schaamteloos de slogan van de stad Antwerpen inpikt, zou verboden worden, De woordvoerder van de stad verklaarde : "Onze Weledelhooggeboren Heer Burgemeester heeft deze prachtige, wereldberoemde slogan zelf uitgevonden en wij hebben hem wettelijk gebetonneerd. Wij zijn gekend om onze breeddenkendheid, want 't Stad is van Iedereen (behalve van de Sinjoren, natuurlijk), maar Jan Verheyen, die trouwens een NV-A-er is, zal een andere titel moeten vinden. Of zijn film komt hier niet op de schermen".
Chagrijnbal Janssens op zijn smalst
De beperkten van geest uit de stedelijke administratie van Antwerpen, voelen zich in het kruis gepakt, omdat de Limburgers een promotie-campagne voeren om hun gezellige en mooie provincie te bezoeken. Daarbij is gebruik gemaakt van het wereldberoemde logo : de A met 2 x 3 streepjes ... Dat fantastische logo is echter wettelijk beschermd ... het is een van de grootste uitvindingen van burgemeester Slaapmans. Hij zal herinnerd worden niet, omdat hij onze stad heeft overgeleverd aan vreemde tafelschuimers en godsdienstfanaten, maar omdat hij naast de eerste letter van het alfabet enkele streepjes heeft laten plaatsen. Hij zal evenmin in de geesten voortleven omwille van zijn koene besluitvaardigheid inzake de Oosterweelverbinding maar de letter A, dat is hèt feit van zijn beleid.
In plaats van blij te zijn, dat Limburg het symbool van A oppikt en er op inspeelt, zijn de de beperkten verontwaardigd.
Limburg heeft een 60-tal affiches van 20m2 en 8 m2 laten ophangen in de stad van allah en degefrustreerden eisen dat ze verwijderd worden, zoniet wordt er gedagvaard.
Eedaflegging in meerdere talen
Bij de eedaflegging in 2007 was er slechts één Vlaamse verkozene die de eed als volksvertegenwoordiger aflegde in het Nederlands en het Frans : de blauwe Matthias de Clercq uit Gent.
Wij hebben vandaag in uitgesteld relais slechts een gedeelte van de eedaflegging gevolgd. Het viel op dat uit de Antwerpse kieskring het socialistische lichtgewicht Maya Detiège de eed tweetalig aflegde. De kiezers van de Luchtbal zullen trots zijn op Mayake : "Eddet gehoord, Jeanne, de kleindochter van de Frans kent al goed Frans."
De kleindochter van de Frans had trouwens uitspraakproblemen met het moeilijke woord "constitution". Wat bezielt dat kind ?
De bipatride Meyrem Almacci van Groen! deed er nog een Duitse schep bovenop. Als ze in haar échte vaderland Turkije in het parlement een andere taal dan Turks spreekt, vliegt ze 2 jaar achter de tralies.
Misschien waren er nog andere Vlaamse slijmerds die graag bij de Walen in de gratie willen komen. We hebben ze gemist en u mag ze ons altijd signaleren. Vlaanderen radicaliseert en tegelijk ontstaat een nieuw soort mossels : franskiljons, die eigenlijk geen Frans kennen.
Ray
Het Jet Jorssenpad te Kalmthout
Het Jet Jorssenpad
vertrek en aankomst: station Heide-Kalmthout / Heidestatieplein
afstand: 8 km
signalisatie: wit met blauwe pijl
peter: taverne Cambuus
bemerking: de wandelroute loopt volledig over verharde wegen; met fiets mogelijk
De wandeling leidt u langs de woning van de auteur
bereikbaarheid: met de trein; halte station Heide
met de wagen: parkeerplaats rond het Heidestatieplein
type wandeling : door bosrijke straten van Heide en deels door Kapellenbos.
Regimejournalisten voelen zich bedreigd door amateurs
Veel beroepsjournalisten vrezen voor hun imago door de opkomst van burgerjournalistiek. Ze zeggen niet vaak sensatie in te zetten als lokmiddel en ze maken zich zorgen over de commercialisering. Dat blijkt uit het onderzoek De frustratie van de vierde macht van Carmen van Oers van de K.U.Leuven.
Het onderzoek onder 541 Vlaamse beroepsjournalisten is een van de eerste wetenschappelijke onderzoeken naar het standpunt van de Vlaamse beroepsjournalist over zijn professionele en maatschappelijke rol.
Burgerjournalistiek
Niet minder dan 52,9 procent van de ondervraagden vreest dat de burgerjournalistiek het imago van de beroepsjournalistiek schaadt. De reactie van een beroepsjournalist illustreert dit.
“Het is niet alleen een vak, maar ook een beschermd beroep dat een eigen deontologie kent en onderhevig is aan rechten en plichten. Burgerjournalistiek is onzin, want synoniem voor amateurisme. Of haalt u er een burgerchirurg bij als u moet worden geopereerd of een burgerloodgieter als de buizen verstopt zijn?”
Volgens Van Oers hoeft dit niet te betekenen dat de beroepsjournalisten gekant zijn tegen burgerjournalistiek, zolang er maar een duidelijk onderscheid is tussen beide vormen.
Sensatie
Verder zegt 56,2 procent niet bewust over te gaan tot een sensationele aanpak om extra impact aan een gebeurtenis te geven. De pers kreeg veel kritiek te verwerken bij de berichtgeving rond Kim De Gelder en het drama in het kinderdagverblijf in 2009.
Ook bij het onderzoek rond Ronald Janssen begin 2010 leek de kritiek van sensatiezucht opnieuw de kop op te steken. De respondenten in dit onderzoek geven echter aan zelf niet aan deze sensatie mee te werken.
“Misschien verantwoordt de ernst van de situatie de wijze van berichtgeving waardoor deze door de journalist niet als buitensporig wordt beschouwd”, zegt Van Oers.
“Een andere mogelijkheid is dat in deze gevallen de richtlijnen wel degelijk even uit het oog werden verloren. Vergeleken met het aantal goede berichten dat per dag verschijnt, zijn deze reacties minimaliseerbaar. Minimaliseerbaar is hierbij geen synoniem voor onbelangrijk.”
Van Oers stelt zich dan ook de vraag: ”Bestaat de daling van de kwaliteit of wordt de volledige beroepsgroep met de vinger gewezen voor de fouten van een minderheid?”
Commercialisering
Hoewel dit niet uitdrukkelijk in het onderzoek werd gevraagd, hadden de beroepsjournalisten wel vaak bedenkingen rond de tendens van commercialisering en de mogelijk negatieve gevolgen daarvan.
”De druk van marketing- en advertentiediensten en hun klanten is torenhoog geworden”, schreef een journalist in de vragenlijst. “Je wordt soms verplicht 'gekleurd' te schrijven en krijgt banbliksems over je heen als je een stukje gefundeerde kritiek neerschrijft, ook al is die gestoeld op diverse interviews. Dreigementen met stopzetting van advertenties worden steeds meer schering en inslag.”
Verder onderzoek
Van Oers stelt dat journalisten moeten functioneren binnen een complexe en veranderende omgeving waarin tegenstrijdige zaken van hen worden verlangd. Zo zijn er de druk die ze ervaren en het gebrek aan vertrouwen enerzijds en de basiswaarden en deontologie anderzijds.
Om de specifieke aanleiding tot het wantrouwen van de burgerjournalistiek en de sensationalisering te kennen, is verder onderzoek nodig.
Eind 2009 bedroeg de federale staatsschuld 321 miljard, op 31 mei van dit jaar was ze al opgelopen tot maar liefst 335 miljard of 32.000 euro per inwoner. Zopas doorbrak de schuld de symbolische barrière van 100 procent van het bruto binnenlands product (BBP). In andere landen bedraagt de verhouding ongeveer 60 op 100. Redacteur Stefaan Michielsen constateert in De Tijd dat België zich nu in het gezelschap bevindt van landen als Griekenland, Italië en IJsland. “Een clubje waar je liever niet wil bijhoren.”
Michielsen noemt de hoge staatsschuld een zwaar blok aan het been van onze economie: “Het nakomen van de schuldverplichtingen kost veel geld. Het verklaart waarom de belastingdruk in ons land zo hoog is. En die belastingdruk weegt op de economische dynamiek en zadelt onze bedrijven met een concurrentienadeel op. Als de kosten van de vergrijzing daar bovenop komen, is er helemaal geen manoeuvreerruimte meer.” Een recent rapport van Eurostat (de Europese statistische dienst) over fiscale trends in de EU toont aan dat de belasting op arbeid in België met 42,2 procent de tweede hoogste van alle Europese lidstaten is. Ook de vermogensbelasting is in dit land na Zweden het hoogste van de 27 lidstaten.
Conclusie van Stefaan Michielsen: “Het is niet iets waar de beleidsverantwoordelijken lichtzinnig overheen mogen stappen. Want de hoge staatsschuld vormt wel degelijk een ernstig probleem. Op die schuld moeten immers rentelasten worden betaald. Hoe hoger de schulden, hoe zwaarder de rentelasten. Nu al zijn de rentebetalingen goed voor bijna een kwart van de federale begroting.” Of ook de traditionele politici de huidige toestand als ernstig beschouwen, valt nog af te wachten.
@ VB
God Jummenas* ... Jet Jorssen
Bovenin de grote toegangspoort tot het Steen is de restant zichtbaar van een beeldje dat volgens de legende teruggaat tot de vroeg-Romeinse tijd en een voorstelling biedt van een god der vruchtbaarheid, Semini. Oorspronkelijk was de heer Semini voorzien van een degelijk voortplantingsinstrument maar dat werd tijdens de Spaanse bezetting geamputeerd door de Rooms-katholieken. Uit fatsoensoverwegingen of jaloersheid, wie zal het zeggen ?
Vrouwen die hoopten op kinderzegen trokken alleszins tot begin vorige eeuw naar Semini in de hoop hun kinderwens in werkelijkheid om te zetten. Vandaar de uitroep " God, Seminiskinderen !" die verbasterd werd tot "God Jummenas", jummenas zijnde het dialectwoord voor gymnastiek. En van gymnastiek tot procreatie is geen grote afstand.
Het Archief & Museum voor het Vlaams Cultuurleven (AMVC)- Letterenhuis, Minderbroederstraat 22 te Antwerpen bezit een uitgebreide verzameling documenten van Jet Jorssen. Wij geven u het overzicht zoals het te vinden is op de webstek van het AMVC.
Dat het echtpaar Karel de Cat - Jet Jorssens actief het politieke leven volgde, moge blijken uit een brief van 26 mei 1977 die zij beiden uit naam van het Davidsfonds Heide-Kalmthout verstuurden naar Hugo Schiltz met hun bezwaren tegen het Egmontpact. Deze brief bevindt zich in de verzameling van het AMVC.
Wij hebben dankbaar gebruik kunnen maken van het publieke materiaal op de webstek van het AMVC, zoals we dat in het verleden meermaals deden voor andere zaken en zullen volhouden in de toekomst. Het AMVC is een van de zorgvuldige hoeders van ons culturele verleden. Deze instelling moet op zijn best verzorgd worden door de Vlaamse Gemeenschap, de stad Antwerpen en alle Vlaamse openbare besturen. Als het goed is, zeggen wij het graag.
Jet Jorssen was actief in de raad van bestuur van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen en in het Davidsfonds. Verschillende onderscheidingen en prijzen werden haar toegekend : Ridder in de Orde van Leopold II (1971), Dr. F. Snellaertprijs van de Vereniging van Vlaamsnationale Auteurs (1977), Ereburger van de gemeente Kalmthout (1984). In 1985 werd in die gemeente trouwens het "Jet Jorssenpad" ingewandeld. Ridder in de Kroonorde werd ze in 1984. Jet Jorssen verdient zeker een plaats onder de betere Vlaamse auteurs. In het voorwoord van "Eva, adieu" (1990) nam zij - ongeneeslijk ziek zijnde - op ontroerende wijze afscheid van haar lezers. Zij stierf te Kalmthout op 27 juni 1990. Haar autobiografie "Pelgrimstocht naar God" verscheen posthuum in 1991.
Bibliografie :
* Vermist (roman, 1951) * Hellenberg (novelle, 1957) * Wat baat het, Agnes ? (roman, 1960) * Schrijven, een boeiend avontuur (essay, 1960) * Hotel voor vrouwen (roman, 1961) * Figuranten gevraagd (jeugdroman, 1962) * Figuranten in het zadel (jeugdroman, 1963) * De smalle weg (roman, 1967) * Gevecht om een dode vrouw (roman, 1968) * Speel niet met geluk (bloemlezing tijdschriftartikelen, 1968) * Een tijd voor wolven (roman, 1969) * Kot voor vrouwen (1971) * Och, Siemeniskinderen ! (roman, 1e deel van trilogie, 1974) * De vrouw in de literatuur (essay, 1975) * Wat nu, Sinjoor ? (roman, 2e deel van trilogie, 1975) * Op bezoek bij Jo Haazen, beiaardier (tijdschriftartikel, 1975) * En toch, Brabo ! (roman, 3e deel van trilogie, 1976) * De tuin van de familie Pimpelmans (kinderverhaal, 1976) * De vluchtheuvel (kortverhaal, 1976) * Wachten op de telefoon (novelle, in "Vrouwen in Vlaanderen schrijven nu", 1977) * Och, Siemeniskinderen (volledige trilogie, 1978) * Abortus of leven (essay, 1978) * Vrouwen aan het front (roman, 1981) * De laatste dagen (novelle, 1981) * Trefpunt München (roman, samen met echtgenoot Karel de Cat, 1983) * Ze hebben vanmorgen Dr. Borms gefusilleerd(essay, 1983) * Vrouwen aan het front (essay, 1983) * Geboorte (essay, 1983) * Richard Wagner, marxist ? (essay, 1983) * In memoriam Andries Bogaert (essay, 1983) * In memoriam Juliaan Haest (essay, 1985) * Ballingschap (roman, 1986) * Schrijven en feminisme (essay, 1986) * De machtelozen (roman, 1987) * Vlucht en repressie (autobiografische kroniek, 1987) * Kerstmis (essay, 1987) * Het verloren paradijs (autobiografisch kortverhaal, 1987) * In memoriam Gaston Claes (essay, 1988) * Vechten om een leven (greromanceerde biografie van Lieve Moenssens, 1988) * Omnibus (omvattend : Vermist, Een tijd voor wolven, Gevecht om een dode vrouw) (1989) * Het glazen dak (1989) * Eva, adieu... (verhalen, 1990) * Heksenketel (novelle, ?) * Pelgrimstocht naar God (autobiografie, 1991)
In 1979 : Jet Jorssen op de Boekenbeurs in gesprek met collega-schrijver Armand Boni
(Dit artikel verscheen reeds bij Angeltjes op 6 juli 2008)
06-07-2010
Audi adverteert in Antwerpen en français
Deze foto werd genomen in Antwerpen, Vlaanderens échte hoofdstad op de hoek van de Diksmuidelaan en de Gitschotellei
Gaat Paola Ruffo di Calabria, Giscard d'Estaing achterna ?
Deze landgenote van Paola Ruffo di Calabria heeft ook een diamantje om de hals. Niet gekregen van een Afrikaanse dictator.
De onafhankelijkheidsviering van Congo en de aanwezigheid van het vorstenpaar daar was omstreden. Dat zal ze nog meer zijn nu blijkt dat koningin Paola van de Congolese president Kabila een halsketting van diamanten cadeau gekregen heeft met bijpassende armband en oorbellen.
Ook andere hoogwaardigheidsbekleders die de viering bijwoonden, werden bedolven onder dure geschenken. Wat zou Nonkel Kruk gekregen hebben ? Een ebbenhouten wandelstok, met ivoren kruk en diamanten versiering ? Of een zwarte rekening ? Die zogenaamde relatiegeschenken, hebben wij, de uitgeperste burgers, natuurlijk dubbel en dik betaald met onze gulle giften aan Congo. De regenten van het regime moeten niet denken, dat die geschenken hén toebehoren : no sir, ze zijn van ons alhoewel de woordvoerder van het Paleis beweert dat het om persoonlijke cadeaus gaat. Op de vraag of de koningin gezien de controverse rond het beleid van Kabila niet beter geweigerd had, bleef het Paleis volgens De Standaard het antwoord schuldig. Wanneer stapt dat zootje profiteurs op ? Is er nog niet genoeg gegraaid ?
De Congolese regering spendeerde handenvol geld aan de feestelijkheden terwijl de Congolezen in grote armoede leven. De verstandhouding tussen de Congolese en Belgische overheden is niet optimaal sinds voormalig minister van buitenlandse zaken Napoleon De Gucht gewezen heeft op de corruptie en het wanbeleid onder het regime van Kabila. Supertjeef Steven van Ackere heeft als een van de eerste daden van "zijn" bestuur de zwarte dictator direct in zijn armen gesloten.
Deze story roept de herinnering op aan de affaire van de gewezen Franse president Giscard d'Estaing. Toen hij nog minister van Financiën was, bezocht hij veel meer dan professioneel nodig, de Centraal Afrikaanse Republiek, waar dictator Bokassa de plak zwaaide over zijn uitgehongerde bevolking. De zwarte gek dacht dat hij Napoleon was en liet zich een paleis bouwen als een voetbalstadion zo groot, met geïmporteerde Carara-marmer, en de duurste materialen. Giscard d'Estaing ging telkens op jacht en dan werden er de nodige olifanten afgeknald. Ook ontving hij bij ieder bezoek als relatiegeschenk diamanten. Le Monde van 12 maart 1981 beschrijft omstandig de diverse reizen en de speciale "verhouding" tussen de twee ijdeltuiten en moordenaars. Hierna een bruggetje naar de Franse Wikipedia.
Ray
Rekenkunde bij de 0000 (overgenomen uit Turkije)
Deze zin is afkomstig uit een bericht op de teletekst van Eén :
"Israël heeft drie mogelijkheden", zegt Davutoglu. "Ze kunnen hun excuses aanbieden, ofwel een internationaal en onpartijdig onderzoek aanvaarden. Zoniet zullen we de diplomatieke betrekkingen verbreken".
Ik heb geteld en herteld, maar ik kan slechts twee mogelijkheden ontdekken ... Want het derde is een gevolg van 1 en 2.
Regus Patoff
Het land B, het gerecht, de RK-kerk, de politiek en wij ...
Natuurlijk was het schrikken vanmorgen, toen wij vernamen dat de dossiers die het gerecht aangeslagen heeft in het bisschoppelijk paleis ook gerechtsstukken bevatten uit het dossier Dutroux. Mét foto's ... Godfried Danneels wordt ondervraagd. Wij weten van niets, hij vermoedelijk ook niet ... Wat een vreemde en afschuwelijke zaak, wat een afgrijselijk land.
Hierna een aantal lezersreacties weggeplukt van bij Het laatste Nieuws.
Pierre DB, WVL
Is de overheid niet medeschuldig? Zij subsidieren, onderhouden en betalen deze criminele organisatie. Schaf die subsidies eens af, tot kerk grondwet respekteert (vrouwelijke priesters en huwen van priesters)
06/07/10 07u21
laurens nougal, Brussel
De staatsgreep van het gerecht is begonnen
Frank P, Machelen
Dit is de laatste druppel , laat ons de staat verbieden om nog langer eender welke godsdienst te subsidieren , de ene zit aan de kinderen de andere wil onze vrijheden afnemen. Waarom sponsoren we dit nog in de 21ste eeuw ?
marc luyten, mechelen
In plaats van Kardinaal Danneels lastig te vallen met vragen over die stukken uit het dossier Dutroux zou men beter bij het Gerecht de vraag stellen hoe en waarom deze documenten uit het streng geheime en bewaakte dossier kunnen verdwijnen! opgezet spel?
waar gaat dit naar toe ..., Hasselt
ik vind dat mensen die zoiets doen moeten gestraft worden ! maar ik vind niet dat ze nu alle gelovigen protestanten katholiek over dezelfde kant scheren ! ik ben zelf protestant en zit ik daarom aan de kleine kindjes NEE TOCH ! als ik de reacties van sommige mensen hier zie misselijk word ik er van
Robin Hood, Laakdal
Ik denk als we moesten weten hoe dit apenland in elkaar steekt,we achterover zouden vallen!Kerk,Staat,Gerecht is volgens mij één verweven rotte politieke boel, dat we niet willen weten wat er van aan is!De waarheid zullen we trouwens nooit te weten komen,geloof me
Lola Lola , Leuven
Iedereen zit nu op de kerk, maar niemand vraagt zich af wat het gerecht aan het uitspoken is. Is er geen geheim van het onderzoek, zoja hoe komt het dat we dit dan nu in de media lezen, en hoe komen gerechtelijke dossiers in de kelder van de kerk terecht, ik denk niet door beroving he. Het gerecht zou deze zaak niet mogen onderzoeken want ze zijn zelf betrokken partij. Eerst moet het gerecht worden opgekuist, dan pas de Kerk.
Jan Bellens, Antwerpen
Volgens paus Ratzinger waren de invallen van het gerecht ''verrassend en betreurenswaardig''. Nu begrijpen we veel beter waarom. Gaat de Belgische ambassadeur in Vaticaanstad nu op zijn beurt de paus op het matje roepen ?
Enz, enz.
De Ronde in Brussel : leeuwenvlaggen niet welkom
We schreven gisteren over het wedervaren van enkele moedige Vlamingen, die de aankomst van de Ronde wilden toejuichen met de officiële vlag van de Vlaamse Gemeenschap en die de hulp en bewaking hadden ingeroepen van de afdeling van de federale polite die vroeger opereerde als BOB. Inmiddels zijn er in de Corelio-kranten enkele lezersbrieven verschenen over dit onderwerp :
Leeuw in Tour (1) Volgens hoofdredacteur Guy Fransen hebben de steden heel wat goodwill gecreëerd bij hun bezoekers, want de doortocht van de Tour was 'een groepsgebeuren waar iedereen blij is', zonder grimmigheid onder de fans. Dat kan zijn in de rest van Vlaanderen maar in de Vlaamse hoofdstad was het Franse grimmigheid troef. Vlamingen die het aandurfden met een leeuwenvlag op de Houba De Strooperlaan te verschijnen, werden regelmatig door de fransdolle medeburgers uitgescholden voor nazis, krapuul en meer fraais en hier en daar werden vlaggendragers zelfs fysiek aangevallen. Bovendien had de burgemeester blijkbaar opdracht gegeven dat het zicht vanuit de eretribune niet mocht bezoedeld worden door Vlaamse vlaggen. Alles mocht en kon, zelfs Schotse vlaggen, alles, behalve Vlaamse Leeuwen. Zelfs de kleine papieren vlagjes werden door de politie geconfisceerd - ook van kinderen - als men er te dicht mee achter de tribune wilde passeren. Waar een grootstad klein kan in zijn! Yves Lambrechts
Leeuw in Tour (2) De doortocht van de Tour moest ook voor de Vlaamse Volksbeweging een feest worden. Vele duizenden papieren leeuwenvlaggetjes werden uitgedeeld en ook grotere leeuwenvlaggen gaven mee kleur aan dit sportieve volksfeest. Maar blijkbaar is onze vorst niet erg gesteld op Vlaamse leeuwen. Politieagenten mochten zich, in opdracht van Brussels PS-burgemeester Freddy Thielemans, nuttig maken met het afnemen van de papieren leeuwenvlagjes van enthousiaste kinderen en volwassenen. Een blunder van formaat van Thielemans en Albert II die minstens de indruk wekt dat het Belgische koningshuis met een grote afkeer voor Vlaanderen en zijn symbolen kampt. Wart Van Schel, stafmedewerker VVB
(met dank aan Vlaams volksvertegenwoordiger Johan Deckmyn voor de tip)
Een Grote Dame uit de Vlaamse Letteren : Jet Jorssen
.
Mariëtte Jorssen werd geboren te Antwerpen op 20 mei 1919 in een gezin, dat tijdens de moeilijke oorlogsjaren had proberen te overleven en zich weinig bemoeide met de politiek. Jet was een slim kind en ze behaalde het diploma van regentes in de Stedelijke Normaalschool voor Meisjes in de Lange Gasthuisstraat. Zij heeft twee jaar lesgegeven in een stedelijke lagere jongensschool en toen is zij terechtgekomen in een Vlaams-nationalistische Jeugdbeweging waar zij spoedig als vrijgestelde een behoorlijke functie bekleedde. Gedurende de oorlog verzeilde zij in de collaboratie, gedreven door een hunkering om Vlaanderen onafhankelijk te zien van het belgische juk. De Duitse bezetters speelden nadrukkelijk in op de samenwerking met Vlaams-nationalisten om althans dat gedeelte van de bevolking voor zich te winnen. Die politiek ging gepaard met het verlenen van monopolies, ruime financiële en materiële steun. Een strategie die elke minister de dag van vandaag nog toepast.
In 1944 trouwt Jet met de journalist-schrijver Karel de Cat die eveneens in de culturele collaboratie zit. Het jonge stel vlucht uit Antwerpen om de eerste wraakgolf te vermijden na de bevrijding, en na korte tijd keren ze terug en worden ze opgesloten en veroordeeld : naar de normen van de tijd, vrij bescheiden. Want na enkele maanden wordt Jet naar huis gestuurd waar ze bevalt van haar enige kind, Elske.
De als "zwarte" bestempelde lerares wordt niet terug opgenomen in het stedelijk onderwijs en zij moet voorzien in haar onderhoud met fabrieksarbeid. In haar schaarse vrije tijd gaat ze op zoek naar haar schrijverstalent, dat ze van dan af zal gebruiken om haar oorlogservaringen op te schrijven. Zoals het in die dagen gebruikelijk was, kwamen de repressieslachtoffers en hun families bij mekaar om hun hart uit te storten en ervaringen uit te wisselen. Jet luisterde en schreef over wat ze gehoord had en ze putte uit haar eigen bewogen leven.
Elske de Cat (1944-1954)
In 1951 verschijnt het eerste boek van Jet Jorssen "Vermist" over de tragische dood van haar broer tijdens de oorlog. Opnieuw slaat echter het noodlot toe als in 1954 Elske om het leven komt bij een auto-ongeval. Het immense verdriet om het verlies van een kind hangt als een loden mantel om de schouders van Jet en Karel. In 1956 krijgt zij eerherstel van de belgische staat en ze vindt terug een betrekking op haar niveau in het rijksonderwijs te Kapellen, waar zij Nederlands, geschiedenis en Frans geeft.
Na jaren van literair stilzwijgen verschijnt in 1960 haar tweede roman "Wat baat het, Agnes ?" die gevolgd zal worden door een stroom andere publicaties waarmee Jet Jorssen zeer vaak de thematiek van de oorlog zal verwoorden en de rol van de vrouw in die verscheurende en onmenselijke periodes uit de geschiedenis. Jet Jorssen is veel meer dan de schrijfster van de collaboratie en de repressie. In haar werk analyseert zij moedig de tekortkomingen, de menselijke fouten maar ook het idealisme en schetst ze de verscheurdheid van de kleine man die om te overleven tot keuzes gedwongen wordt die hij vaak niet eens begrijpt en die hem ongewild in een hoek drijven van de collaboratie of het verzet.
Haar opus magnum is ongetwijfeld de trilogie "Och, Siemeniskinderen" waarover we een apart artikel maken.Met "Vrouwen aan het Front" uit 1981 sluit zij terug aan bij haar eerste werk "Vermist". Vlaamse soldaten aan het Oostfront en Vlaamse verpleegsters die de zijde van Duitsland kiezen omdat ze mee het communisme willen bestrijden. Niets wordt hiermede goed gepraat, veel wordt daarentegen afgeschilderd in al zijn ontluisterende werkelijkheid. Op het front zijn alle grote idealen verdwenen : overleven primeert. Wraak, wreedheid , diepe vriendschap en verbondenheid wisselen mekaar af in de hel der onmenselijkheid.
Het leven van Jet Jorssen blijft getekend door het verlies van haar dochtertje en haar vermiste broer. De littekens die oorlog en represie nalieten kon zij van zich afschrijven en ze was tevens voor velen het symbool van de moed, de onversaagdheid van een combattief Vlaanderen dat niets te maken wilde hebben met belgië.
Jet Jorssen was actief in de raad van bestuur van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen en in het Davidsfonds. Verschillende onderscheidingen en prijzen werden haar toegekend : Ridder in de Orde van Leopold II (1971), Dr. F. Snellaertprijs van de Vereniging van Vlaamsnationale Auteurs (1977), Ereburger van de gemeente Kalmthout (1984). In 1985 werd in die gemeente trouwens het "Jet Jorssenpad" ingewandeld. Ridder in de Kroonorde werd ze in 1984. In het voorwoord van "Eva, adieu" (1990) nam zij - ongeneeslijk ziek zijnde - op ontroerende wijze afscheid van haar lezers. Zij stierf te Kalmthout op 27 juni 1990. Haar autobiografie "Pelgrimstocht naar God" verscheen posthuum in 1991.
Vrouwen in Vlaanderen schrijven nu". Persvoorstelling, IPC, Brussel 22 juni 1977. Van links naar rechts: Irina van Goeree - Jet Falter - Lucienne Stassaert - Eugenie Boeye - Jet Jorssen - Monda de Munck - Minister De Backer - Lia Timmermans - Bertien Buyl - Maria Messens - Daisy ver Boven - Maria Jacques - Clara Haesaert - Maria Vlamijnck - Mireille Cottenje - Ria Aerts - Alice Cant.
RAY
Dit artikel verscheen bij Angeltjes op 5 juli 2008
De Trilogie Och Siemeniskinderen door Jet Jorssen
Ik betreur heel erg dat ik van een aantal gebeurtenissen geen nota's heb genomen ; zoals van mijn ontmoeting met Jet Jorssen eind jaren '70 , begin jaren '80 tijdens een alternatieve boekenbeurs in de Antwerpse Handelsbeurs. Domme, domme man, die ik ben. Zij was in gezelschap van een vriendin en wij hebben lang gesproken over de verdeeldheid in de Vlaamse Beweging.
Opnieuw zie ik haar voor me als een elegante, goed verzorgde burgerlijke mevrouw, die ontwapenend oprecht en beschaafd klonk. Ik heb haar gecomplimenteerd over haar trilogie die een diepe indruk op mij had gemaakt (en nog steeds) en daar reageerde zij natuurlijk gevleid op. En voor de rest herinner ik me weinig over dit gesprek en dat stoort me buitenmatig. Daarom schrijf ik ditmaal alles op wat ik weet en vind over deze grote dame. Zij heeft daar recht op. Ook omdat deze tekst onder ogen komt van velen die met hun hart en ziel meeleven en begrijpen waar dit allemaal over gaat. Aan de anderen vraag ik om enig begrip te vertonen : wij, radicale Vlamingen zullen het land B nooit als ons vaderland beschouwen en hoe meer er gestreefd wordt naar het weggommen van de identiteit van de bewoners van de Zuidelijke Nederlanden, hoe nadrukkelijker het Vlaams-nationalisme van generatie tot generatie zal doorgegeven worden. Volkeren zijn genetisch onuitwisbaar. Je mag nooit spreken uit naam van diegenen die er niet meer zijn, maar ik hoop dat mevrouw Jorssen het eens zou zijn met deze definitie van het onuitroeibare Vlaams bewustzijn. Vervelend voor de niet-identitairen, een geruststelling voor ons.
Onze grote verhalenvertelster moet lange voorbereidingen en opzoekingen verricht hebben om de omvangrijk familie-saga "Och, Siemeniskinderen" op papier te zetten. In 1974 verschijnt het eerste deel (de periode 1870 - 1914), in 1975 volgt "Wat nu, Sinjoor ?" (1914 tot 1940) en het slot "En toch, Brabo" behandelt de jaren 1940 - 1973. Voor het derde deel weigert de uitgever, Reinaert, het manuscript omdat het te eenzijdig het gelijk beschrijft van de verliezende partij van de wereldoorlog . Gelukkig springt Uitgeverij de Roerdomp uit Brecht/Antwerpen bij en geeft probleemloos dit derde en boeiende deel uit.
In dit derde deel heeft de auteur véél van zichzelf gestoken : zij is niet één personage, maar zij zit verscholen in meerderen. De jonge intelligente vrouw, die geschokt is in haar rechtvaardigheidsgevoel door het onrecht de Vlamingen aangedaan, de passionele minnares die de verrukkingen van de liefde ontdekt, het muurbloempje dat kennis maakt met de wereld van het mannelijk egoïsme, maar ook de trouwe idealiste. En steeds op de achtergrond de stille maar intense aanwezigheid van een stad die vaak verminkt wordt maar stoer overeind blijft, met mededogen neerblikkend op de extreme levens van velen van haar inwoners.
De auteur beschrijft meesterlijk de gedachtes en gewaarwordingen van de voortdurend gemanipuleerde kleine man en vrouw. De koude, de honger, het gore plezier, de verdeeldheid, de samenhorigheid en het miserabilisme voor de Grote Oorlog. Jorssen is een meester in het aanreiken van kleine details die veel duidelijker de mens schetsen dan lange psychologische omschrijvingen. Neen, zij is géén Willem Elsschot, haar betrokkenheid is passioneler, volkser en barokker. Als de zakkennaaisters van de dokken spreken, schuwt Jet Jorssen niet de rauwe en onvertogen taal weer te geven. Het leven toendertijd was geen sprookje maar een harde strijd om te overleven in vaak erbarmelijke omstandigheden. In die soms grofklinkende taal die men toen sprak, was het meemaken van grote gevoelens net hetzelfde als bij de welbespraakten uit de betere kringen. Dat is nu nog zo. De taal is het vervoermiddel van onze gedachtes en sentimenten en Jet Jorssen gebruikt de fiets, de auto, de tram en als het moet de kruiwagen om haar lezers mee te voeren.
Tijdens de Grote Oorlog maken we de opkomst vande Fronters mee in de loopgraven aan de IJzer. De grote mannen uit die tijd, Frans Daels, Cyriel Verschaeve, Adiel de Beuckelaere e.a. worden tot leven gebracht in samenhang met de fictieve romanfiguren. Ook wordt de nadruk gelegd op de verschillen met de Activisten die in het bezette land met hulp van de Duitsers een eigen Vlaamse staat uitroepen, waarbij het hen mangelt aan ervaring en steun. De overeenkomsten tussen socialisten en nationalisten en ook de grote verschillen tussen hen beiden, lopen doorheen het politieke leven in vele verscheurde families. Jet Jorssen, een heuse Vlaams-nationaliste, steekt haar sympathie voor de oude socialisten niet onder stoelen noch banken. Zowat alle strekkingen laat zij aan bod komen in haar saga middels haar personages, ook deze van het verzet. Ieder heeft zijn redenen en argumenten, om te handelen zoals hij of zij het doet.
Ik zie deze groothartigheid en tolerantie nergens bij hedendaagse auteurs ter linkerzijde.
In het laatste deel van het drieluik is Jet helemaal op dreef : zij schrijft vloeiend en ongeremd, soms is dit ten koste van de stijl maar tegelijk sleept ze de lezers mee doorheen de grote oorlogsverwikkelingen, de familiale conflicten en vreugdes, de passionele verhoudingen en de pijnlijke repressie. Beklemmend en realistisch. Sentimenteel is ze zelden, romantsich soms wel. Als de hartstocht van de vrouw hoog oplaait, blijft er echter steeds een scherp besef van de relatieve waarde van deze gevoelens. Vrouwen zijn altijd de sterke persoonlijkheden, ook in tijden als de heren der schepping het voor het zeggen hebben, ook als dit slechts gelal oplevert.
De generatie die als jonge mensen de eerste Wereldoorlog meemaakte, loopt tijdens de zogenaamde wederopbouw in de jaren '50 en '60 vervreemd en onwennig rond in de nieuwe wereld. Zij zijn de restanten van twee wereldbranden die wegvluchten in hun eigen tragiek. De Vlaamse Beweging is ondergedoken, de stad beleeft een kaalslag, jonge vrouwen willen baas zijn in eigen buik en de jeugd lacht om het ouderlijk gezag. Drugs doen hun intrede bij de jeugd en de familiale conflicten zijn legio. Een van de vrouwelijke hoofdpersonages verlaat Antwerpen en verhuist naar het rustige, groene Kalmthout, net zoals Jet Jorssen dit zelf deed.
Het slotfragment uit "En toch, Brabo" :
"Antwerpen, dacht Jan, ik kan je nooit vergeten. Ook al probeer ik in vreemde landen alle weemoedige gedachten aan je uit mijn hoofd te bannen uit angst voor heimwee. Je bent geen stad om liedjes over te maken zoals Parijs, Wenen, Rome of Berlijn. Je naam leent er zich niet toe. Je bent enkel een stad om ook zonder lofzangen van je te houden ondanks je grijze klimaat. Hij daalde de helling af van het Noorderterras, onder de poort met het verweerde Seminibeeldje, langs de moderne bronzen Lange Wapper. Het Steen, de helgrijze burcht, begon stom en roerloos aan een waaktijd van nieuwe eeuwen."
.
RAY
Dit artikel verscheen bij Angeltjes op 5 juli 2008
