Vanessa Hoefkens, de vrouw van Club-speler Carl Hoefkens, is niet verlegen om een straffe uitspraak. "Een Vlaamse en een Waalse nationale ploeg, dat zou ideaal zijn", zegt ze in Menzo Sports Magazine.
"De supporters staan niet achter de nationale ploeg", zegt mevrouw Hoefkens. "Soms spelen ze maar voor 1.000 man, die je dan ook nog eens uitfluiten."
"In grote landen wordt een selectie voor de nationale ploeg als een eer beschouwd, hier is het eerder een verplichting. Het probleem is dat er geprobeerd wordt twee verschillende nationaliteiten te mixen. En dat gaat niet. Je hebt Vlamingen en Walen. Bij clubs is het net zo, waarom zou het bij de nationale ploeg dan anders zijn?"
"Ik weet dat het moeilijk te realiseren is, maar een Vlaamse nationale ploeg en een Waalse zou idealer zijn", aldus Vanessa. "Iedereen zou elkaar dan beter begrijpen, binnen de ploeg en op de tribune. Carl denkt er volgens mij ook zo over. Net zoals zoveel andere spelers en supporters."
Enthousiast sluiten wij ons aan bij mevrouw Vanessa Hoefkens. Trouwens zij zegt wat Filip Dewinter al ettelijke jaren beweert. Alstublieft. Maar als overtuigde sportfanaten volgen wij liever Vanessa dan Filip.
Ray
Brief uit San Francisco waar PC de stad toedekt
De leugen van de politieke correctheid (PC) is als een deken dat de vrije gedachte en de vrijheid, die gedachte op een fatsoenlijke manier tot uiting te brengen, toedekt.
We gaan hier verder niet té intellectueel over doen : politieke correctheid is hypocrisie. In Engeland wordt zelfs over "politiek correcte seks" gezwamd. Wij willen er niets over horen.
U weet dat Angeltjes ook aanwezig is op feesboek en wij daar heel wat internationale, veelal oppervlakkige, contacten op nahouden. Gisteren vroeg een Amerikaanse mevrouw uit San Francisco of er van onze blog ook een Engelse versie bestaat. We hebben haar verwezen naar The Brussels Journal, wat aantoont hoe aardig wij, die in eigen kring soms geringschattend aangemerkt worden als roeptoeters, kunnen zijn. Ja, ja, want politieke correctheid bestaat ook ter rechterzijde : de gewone man en vrouw kunnen soms zo hinderlijk recht voor zijn raap zijn, mijnheer ... Dat wordt dan meestal gefluisterd door halve of hele intellectuelen die een keer per maand bevallen van een keurig artikeltje dat ze koesteren als een juweeltje. Voor ons niet gelaten : er is plaats voor iedereen op internet en voor de rest, laat ons gerust, wij doen wat we willen en kunnen.
De mevrouw uit San Francisco had voldoende de richting van Angeltjes begrepen, want ze schreef het volgende :
By the way (kijk, ze kent een Nederlandse uitdrukking), ik ben zeer duidelijk over het gevaar van de islam. Ik heb op Facebook mijn foto verwijderd en vervangen door een symbool, want ik vrees dat mijn politieke en religieuze opstelling tegen de islam, een risico inhoudt. Een vriend van me heeft al doodsbedreigingen ontvangen naar aanleiding van mededelingen die hij over de islam doet. Ook Europese vrienden hebben me aangeraden mijn portret te wijzigen. Ik ga bijvoorbeeld nooit foto's van mijn kinderen op Faceboek plaatsen.
San Francisco is "een klein stadje". Het is zeer progressief (liberal) en de meesten hebben geen idee over de gevaren die de islam inhoudt. In de Wall Street Journal stond vorige week een vrije tribune van een van mijn favoriete schrijvers die de mensen die wijzen op de gevaren van de binnensijpelende sharia belachelijk maakte. De lesbische rechter Elena Kagan die op 7 augustus ingezworen is als lid van het Hoge Gerechtshof op voordracht van Obama, staat in vuur en vlam voor de sharia, niet beseffend dat zijzelf door haar geaardheid op de eerste rij staat om aangepakt te worden. En ik met mijn christelijke naastenliefde zou voor haar nog in de bres springen ook. Dom, dom, dom ...
Wij zijn in San Francisco zo politiek correct dat wij nooit iets zeggen dat verkeerd zou klinken. Wij verdraaien alles, om zeker niemands gevoelens te kwetsen, en als we er niet in gelukken om de zaak te verhullen, liegen we. Om het hoofd van onze president, van de voorzitter van het Huis van afgevaardigden en van vele politici, fladderen onze grote leugens over de zorg en de verantwoordelijkheden die wij op ons moeten nemen voor de legioenen illegale vreemdelingen die hier binnentrekken. Ik word in mijn eigen land gediscrimineerd ten voordele van illegalen.
Je hebt gelijk (zie je wel ...) als je zegt dat moslims niet integreren. Dit verbaast Amerikanen, want bij ons is dit evident ... wat een troep. Het is evenmin een goede zaak dat mensen die het niet eens zijn met de president, namen toegeslingerd krijgen als : racist, kwezel, homofoob, islamofoob, slechte mens. Op deze wijze bouw je niet verder je land uit. Onze president is een destructief en gevaarlijk man. Ik kan enkel hopen dat ik de schade die hij aanricht, overleef en de terugkeer naar normale toestanden mag meemaken. En nu ga ik een glas belgisch bier drinken en naar muziek luisteren. Dank je !
Ray
Bij mijnheer doktoor : sigaretjes
Wie wil stoppen met roken, denkt beter vaak aan zijn sigaretten. Je gedachten aan dat ronde staafje niet onderdrukken zou helpen om je verslaving onder controle te krijgen.
Niet aan je sigaretjes denken als je wil stoppen met roken is niet de beste manier om van je rookverslaving af te raken, ontdekten Britse onderzoekers. Althans niet op lange termijn.
De onderzoekers bestudeerden het rookgedrag van 85 vrijwilligers telkens gedurende een periode van 3 weken. De groep werd in 3 gesplitst. Alle rokers werd gevraagd om de eerste en derde week niets aan hun rookgewoontes te wijzigen. Tijdens de tweede week moest een groep van 30 personen, zijn of haar gedachten aan sigaretten onderdrukken. Een groep van 29 moest zeer expliciet aan sigaretten denken. Een controlegroep van 26 veranderde niets aan haar gedrag.
Wie was gevraagd niet aan sigaretten te denken in de tweede week, rookte die week ongeveer 3 sigaretten minder maar compenseerde dat verlies in de derde week door dan weer iets meer te roken. In de twee andere groepen bleef het rookpatroon constant. Op korte termijn is het onderdrukken van gedachten mogelijk een efficiënte manier om van een verslaving af te raken maar dat is niet het geval op langere termijn.
@ Gezondheidsnet
En na al dit gezeur besluiten wij met de mededeling : ieder verstandig mens weet wat roken tot gevolg kan hebben. Begin er niet mee, het is fnuikend voor de gezondheid, duur en hinderlijk. Vergeet niet dat vele ouderen vroeger opgevoed zijn met de instelling dat roken normaal was en je er pas bijhoorde met een sigaret in de hand. Gedraag je niet als een fascist tegenover de mensen die het niet kunnen laten.
Ook NL heeft zijn Jurassic Park politici
De oud-ministers Joris Voorhoeve (VVD én D66) en Ben Bot (CDA) waarschuwden in Nova dat de gedoogsteun van de PVV, het gezag van het komende kabinet in het buitenland kan aantasten. Ook internationale topposities zouden in gevaar kunnen komen.
Eerder kwamen al het slecht zittende gebit van Willem Aantjes, ik meen ook het gesputter van Ed van Thijn, de zure columns van Marcel van Dam en de krokodillentranen van Dries van Agt ruimschoots voorbij in de Nederlandse media. Ongetwijfeld is deze opsomming niet compleet, maar de teneur is steeds dezelfde: Wilders is slecht en rampspoed dreigt voor ons land.
Beloop
En niemand van deze ex-politici die eens de hand in eigen boezem steekt. Als ze eerlijk zijn, moeten ze erkennen dat ze thema’s als immigratie en integratie in hun regeerperiode veel te lang ,en eigenlijk voorgoed, op hun beloop hebben gelaten. Over Europa is door hen zelden of nooit met de burgers overlegd; de Eurofilie is niet tijdig aan banden gelegd. De tijdige aanpak van criminaliteit en strafmaat lieten nogal te wensen over. De effectiviteit van ontwikkelingssamenwerking is nooit een interessant thema geweest. Zo ontstond nogal een ‘kloofje’ tussen het volk en hun zogenaamde vertegenwoordigers. En dan volop gaan koeren, als er lieden zijn die in dat gat springen; eerst Fortuyn en nu Wilders. Maar gaat het de oud-politici, met de nadruk op oud, nu om principes of baantjes?
Ontwikkelingshulp
Frappant was de uitlating, bij al het misbaar, van Ben Bot dat hij het met Wilders eens is dat het geld van de ontwikkelingssamenwerking niet in de verkeerde zakken dient te verdwijnen. Ik heb Bot daar tijdens zijn regeerperiode nog nooit over gehoord… Als al deze politici het welzijn en de welvaart van de Nederlanders immer hoog in het vaandel hadden gehad en niet alleen naar hun eigen belangen, die van het buitenland en internationale topposities hadden gekeken, was de komst van heel Wilders niet nodig geweest en zijn opkomst onmogelijk. Maar de internationale status en posities zijn natuurlijk veel belangrijker.
Feitelijk illustreren de heren met hun geblaf en de diskwalificaties aan het adres van Wilders, alleen zichzelf. De enige brontosaurus die wat dit betreft een normale, nuchtere en relativerende toon aanslaat, is Hans Wiegel. Maar alsjeblieft zeg, haal al die andere critici uit het jaar nul eens van de buis en laat ze (ver)blijven waar ze thuishoren, in het Jurassic Politics Park.
Paul Lieben
@ Elsevier
De Stad van A die ooit de mijne was.
foto : Fotogeniek België
.
Mocht men mij vragen een artikeltje te schrijven over de stad die ooit de mijne was maar die nu van iedereen blijkt te zijn, de stad van A, dan zou ik dat een moeilijke opdracht vinden, want hoe kan ik negeren wat er van mijn stad geworden is ? Hoe kan ik positief blijven zonder te liegen over die stad ? Hoe kan ik de waarheid vertellen zonder pijn te voelen ?
Die stad waar ik mee verbonden blijf zoals een foetus verbonden is met de moeder door de navelstreng. Die stad waar mijn vorige generaties geboren werden, opgegroeid zijn, geleefd en lief gehad hebben en gestorven zijn en waarvan ik vandaag het resultaat ben.
.
foto : Thomas van Haute
Die stad die door de talloze misbruiken verarmd, verbasterd, verloederd, vervreemd, verkapt, verminkt en onherkenbaar geworden is. Die stad waar indringers eisen stellen en voordelen krijgen die onrechtvaardig zijn want die niet voor iedereen gelden. Die stad waar misdaad zich straffeloos genesteld heeft en welig tiert. Die stad die door het wanbestuur haar eigenheid ziet wegslippen. Die stad waar het wanbestuur nog pogingen doet om al het lelijke te verbergen zoals een vrouw die haar schoonheidsfoutjes tracht te bedekken met de juiste smuk- en opmaakmiddelen. Het lijkt dan even mooi maar men mag het niet van dichtbij bekijken, want een laagje cosmetica doet niet alles verdwijnen.
.
.
.
Het wanbestuur dat verzoekt om het verleden terug te brengen maar het heden verloochent. Het wanbestuur dat kapitaal verbrast aan allerlei onnodige werken, veranderingen en festiviteiten maar niet in het hoogstnodige voorziet voor een deel van haar werkelijk behoeftige inwoners. De inwoners die er hun leven lang gewoond en gewerkt hebben, belastingen betaald en gespaard hebben maar die het toch nog moeilijk hebben. De inwoners die de wetten respecteren maar toch een boete krijgen. De inwoners die omdat ze zich aan de wetten houden een gemakkelijke prooi zijn voor misdadigers. De inwoners die opzij geschoven worden omdat ze niet brutaal zijn. De inwoners die geen voorkeur behandeling krijgen maar ze ook niet vragen. De inwoners die alles met lede ogen bekijken en zich afvragen hoe het verder moet met hun stad.
.
.
Die stad lijkt wel een gespleten persoonlijkheid te hebben, een januskop, of misschien lijdt ze aan een vorm van schizofrenie. Want als de stad van iedereen is hoe kan ze dan nog weten wie of wat ze is ? Wat is dan haar persoonlijkheid als ze die niet meer exclusief mag hebben en tonen maar moet verdelen onder velen die haar niet eens kennen of waarderen maar toch beslag leggen op haar en haar eigenwaarde verbrokkelen tot een hoop gruis.
Die stad is de mijne niet en toch ben ik van haar.
Foxy
.
En toch Brabo ...
In onze brievenbus : Land B help terrorist aan woning en leefloon
In 2001 deed de "sympathieke" moslim Mohamed S. in belgië een aanvraag voor de erkenning als politiek vluchteling, maar die werd afgewezen. Nadien deed hij verschillende asielaanvragen, maar ook die botsten keer op keer op een afwijzing. Dat de man negen jaar later nog altijd in ons land verblijft, mag verbazen, maar het strafste moet nog komen …
De Irakees die zijn land ontvluchtte voor het regime van Saddam Hoessein, heeft erg nauwe banden met extremistische netwerken. Hij wordt beschouwd als ‘de telefonist van Al Qaida en had goede contacten met Al Qaida-cellen in Milaan en Madrid. Zijn geheime ‘telefooncentrale’ bevond zich in de Antwerpse Seefhoek, vlak bij een politiekantoor.
Maar Mohamed S. liep al snel in de kijker van de veiligheidsdiensten. Mohamed was een regelmatige bezoeker van de beruchte Al-Qalila- moskee in Sint-Jans-Molenbeek, waar hij Tarek Maaroufi ontmoette, een spilfiguur in kringen van Belgische moslimextremisten en - terroristen. Samen smeedden ze plannen voor aanslagen.
In 2004 werd Mohamed S. opgepakt. Hij ging voor 54 maanden in de cel en belandde nadien in een gesloten instelling in Brugge. Binnenkort verhuist Mohamed S. naar de Kempen. In Meerhout krijgt hij straks een flat én een leefloon. Op kosten van het OCMW.
Geen mens die het begrijpt, maar blijkbaar kan Mohamed S. niet zomaar uitgewezen worden. Bizar, want zijn vrouw en kind zitten al sinds 2006 terug in Irak. Bij het dossier zijn – zo schrijft Gazet van Antwerpen – drie ministers betrokken: eerste minister Yves Leterme (CD&V), Annemie Turtelboom (open VLD) en staatssecretaris Melchior Wathelet (CdH).
Gelukkig zijn ze allemaal ontslagnemend en moeten ze dus niet te veel woorden vuil maken aan dit netelige dossier dat België weer tot spot van de hele wereld dreigt te maken. Want, zo besluit Gazet van Antwerpen: “Dat de Belgische asielwet rammelt, wordt nog maar eens bewezen door het dossier van Mohamed S. die illegaal in ons land verblijft. Zelfs een veroordeling als terrorist volstaat niet om hem uit te wijzen.” Waarop iedereen zich luidop afvraagt : Als zo iemand niet kan teruggestuurd worden naar zijn land van herkomst, wie dan wel ?
Rony
Bart zal Elio nog leren kennen (Piet Deslé)
De onderhandelingen over de nieuwe Belgische staat, of wat er zal van over blijven, zijn verkeerd gestart, en lijken ook slecht af te lopen. Voor de Vlamingen toch. Het begon met het ‘Herenakkoord’ tussen Bart De Wever (N-VA) en Elio de Rupo (PS), waarin beide blijkbaar overeen waren gekomen de staat te hervormen zonder over geld te praten. Bart, die gewoon is in ‘t Draakske zijn friet contant, en met eigen geld te betalen, dacht natuurlijk dat de discussie over de centen uit de aard der dingen zou volgen. Hij had niet door dat een staatsman zoals Elio op papier, zelfs op grondwettelijke papier, al zijn bevoegdheden met élégance in de weegschaal legt, zolang hij de pincode van alle kredietkaarten maar voor zich houdt.
Oeps, vergeten
Daarom was er een revanche van de CD&V nodig om de bijzondere financieringswet weer op tafel te gooien. Oeps vergeten, zei Bart, en voor de Vlaamse pers volstond dat ruim om zijn beginnersfout te vergeven. Meer nog, die pers wees er meteen op hoe Bart het met zijn nieuwe collegeband niet onder de markt heeft tegen de batterij ervaren en gespecialiseerde studie- en andere diensten van PS. Juist nu de juridische spitstechnologie in constitutioneel, sociaal en fiscaal recht weer de bovenhand krijgt, en de Vlamingen weer dreigen het onderspit te delven.
Hun fijnste pennen
In dat licht getuigt het van cynisme om de mogelijke hervorming van de financieringswet nu al een ‘overwinning’ voor de Vlaamse onderhandelaars te noemen. Terwijl de 12 voorwaarden die aan het voorakkoord zijn verbonden een aanfluiting zijn van het autonoom fiscaal beleid waar de Vlaamse kiezer van droomt, en waarvoor hij in juni zelfs een tsunami van nationalistische stemmen voor over had. Voor hervorming van de bijzondere financieringswet zijn de juristen van Milquet en Di Rupo hun fijnste pennen aan het bovenhalen. Niet voor de eerste keer, want in 2001 hadden ze al in die wet laten inschrijven dat eigen gewestbelastingen geen ‘deloyale’ fiscale concurrentie mochten veroorzaken, en bovendien niet mochten raken aan de progressiviteit van de belastingschalen. Die kleine grendeltjes waren toen niet opgevallen, maar nu het ernst wordt met de Vlaamse eis voor fiscale autonomie, zullen ze zachtjes dichtschuiven, net als de grondwettelijke grendels zijn gaan knarsen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.
Vlaanderen in zijn blootje
En daar staat Vlaanderen weer in zijn blootje, met afspraken die bijna 10 jaar oud zijn, en waar toen geen bezwaar is tegen gemaakt, ook niet door de Vlaamse liberalen, die rood en groen in die tijd op links voorbij waren gestoken. Dat de geesten in Vlaanderen zijn gerijpt en de roep is toegenomen naar lagere lasten op arbeid, eenvoudige en eerlijke fiscaliteit, en - waarom niet? –een rechtvaardige vlaktaks, zal de Franstaligen worst wezen. Ze horen niet goed, en wat ze horen verstaan ze niet goed. Integendeel, ze voegen er doodleuk nog een eis aan toe: dat geen enkele gemeenschap of gewest mag worden verarmd door de financieringswet. Dat kan tellen als je weet hoe de Brusselse overheid onwezenlijk hoog boven haar stand leeft, en hoe meer de helft van de jobs in Wallonië afhangt van belastinggeld.
Het gesprek over het Belgisch huishouden was in het ‘Herenakkoord’ bovendien al zwaar gehypothekeerd, omdat Elio vooraf de sociale zekerheid in federale ‘veiligheid’ hadden gebracht. Ook dat heeft Bart nog niet echt door. Als de Vlamingen hun gezondheidszorg zelf willen organiseren kan dat de Franstaligen geen barst schelen, zolang de pot van de sociale zekerheid hun toestaat ieder jaar een overtal aan geneesheren op te leiden en het bijhorend RIZIV-nummer te gunnen. Zolang de Brusselse en Waalse specialisten op federale kosten hun technische ‘overprestaties’ mogen aanrekenen om de ziekenhuisbegroting in evenwicht te houden. Dat de huisarts daarmee uit beeld verdwijnt zal een zorg voor de Vlamingen zijn, want hoe goedkoper die gezond zijn, hoe beter voor de federale pot.
De ideologische grendels staan op links
Daarom krijgen de Vlaamse onderhandelaars het bijzonder lastig om ook maar een fractie van de autonomie die ze aan hun kiezers verschuldigd zijn, binnen te halen. De Ideologische grendels staan overal op links, en het is geen toeval dat ook aan de tafel van Di Rupo de schare van socialisten en andere collectivisten het grootst is. Als Franstalig België enig motief heeft om de Belgische Staat nu toch voor de komende generatie te hervormen, dan is het omdat de meerderheid van de Vlaamse kiezers misschien voor het laatst buitenspel kan worden gezet. Resultaat is wel dat Vlaanderen zijn belastingen en sociale bijdragen nooit zelf in handen zal krijgen. Zo wordt elke economische en sociale vooruitgang in het noorden verder gefnuikt, en kunnen we met alle Belgen samen verder naar het achterste peloton van de Europese welvaartstaten zakken. Onder het motto van ‘Iedereen arm, maar iedereen toch even arm.’
Zoals de zaken er nu voor staan zal de Vlaamse ‘fiscale autonomie’ er op neerkomen om werken, wonen, uitgaan, reizen en rijden nog ietsje meer te belasten, om de solidariteit met het geliefde Brussel en Wallonië niet tekort te doen. Zo wordt Vlaanderen eindelijk ‘geresponsabiliseerd’. Het moest maar niet in België liggen.
Piet Deslé
(Piet Deslé is oud-journalist en communicatiemanager van LDD)
Overgenomen van de webstek van de 0000 (voor één keer dat er een goed artikel gepleegd wordt)
Wurlitzerdromen
Dag dromertjes
Vandaag een liedje dat niet méér het tegenovergestelde kan zijn dan het rocknummer van verleden week. Een liedje om bij weg te dromen…
De zangeres is voor mij het zinnebeeld van mijn jeugd, het lied is een antwoord op de decibels van deze tijd. Dit lied en de zangeres hebben een uitstraling, die je vandaag niet meer vind : ongelooflijk knap in de eenvoud… Meestal zong ze a capella, begeleidde ze zichzelf op de gitaar. Ze stond op het podium sterk en overtuigend, met wapperende haren, meestal gekleed in een jeansbroek en leren vestje, verzorgd en toch niet opgetuigd, geschminkt en toch niet geplamuurd. Françoise Hardy had geen koortje (…backing vocals noemt men dat in modern Nederlands) nodig, moest niet afleiden van een zwakke stemprestatie door op het podium rond te huppelen in een onooglijk latexslipje, een doorkijkbloes of een metalen BH. Geen truken van de foor met kranen en bewegende loopbanden, geen vuurwerk of oorverdovend lawaai, pure klasse.
Ben ik nu lyrisch aan het worden? Eigenlijk is zij één van de weinige Franstalige zangers/zangeressen die mij konden bekoren. Ik deed niet mee aan de rage dat men als “volwassen” Vlaams-nationalist een idolate verering moest hebben voor alles wat in de taal van Molière gebracht werd. Ik had en heb een hartsgrondige hekel aan bv. Claude François, Johnny Halliday, Alain Barrière, Mireille Matthieu of onze alom geprezen Jacques Brel. Ik wil jullie hierbij verwittigen dat geen enkel nummer van hen in mijn Wurlitzerdromen zal gebracht worden. Dat heb ik duidelijk bij de preformatie-gesprekken over mijn perimeter laten noteren.
Françoise werd geboren in Parijs op 17 januari 1944. In 1961 tekende ze een contract met Vogue en maakte ze haar eerste plaatje. In 1962 kwam haar grote doorbraak met “Tous les garçons et les filles”, waarvan 2 miljoen exemplaren verkocht werden. Zij werd in de 60er jaren beschouwd als “Frankrijks’antwoord op de Beatles”. Zij speelde in enkele filmen, o.a. aan de zijde van Roger Vadim.
France Gall heeft ook een verdienstelijke opname gemaakt van het liedje van deze week. Maar niets kan tippen aan de oorspronkelijke versie uit 1962… Françoise Hardy zingt voor jullie “Tous les garçons et les filles” .
Kusje van Lolita
26-08-2010
Wie doet het haar na op 83-jarige leeftijd ? + VRAAG 18 UUR
Ja, dit is ze, Marika Rökk, geboren in 1913 en hier tijdens een televisie-optreden uit 1996 in een fragment uit Gräfin Maritza van Emmerich Kalman. Mevrouw was toen 83. Zij zong en danste als een jonge "soubrette" (dat was destijds de vrouwelijke tegenhangster van de jeune premier). Marikka Rökk werd beroemd als filmactrice voor, tijdens en even nog na de Tweede Wereldoorlog. Zij speelde vooral in operettefilms, ondermeer met de inmiddels 106-jarige Johannes Heesters. Marika Rökk overleed in 2004.
+ VRAAG 18 UUR aan de Angeltjesvrienden
Op de eliteblog "Het Oranje Theehuis" staat een filmpje over Johan(nes) Heesters waar Savat zich vragen stelt over de eerste vrouw van deze zanger-acteur, de Antwerpse Wiske Ghys. Iemand met een scherpe blik kan wellicht atwoord bezorgen. Wil u eens gaan kijken aub en desnoods uw antwoord laten kennen ? Hier of bij de Elitaire rechtstreeks.
Door de talrijke overstromingen in exotische en andere Prachtlanden, is de katoenoogst mislukt. Zoals bij ons felle regenval,de aardappeloogsten vernietigt en schaarste veroorzaakt. (behalve in de stamfrituren tussen Berchem en Brussel waar Bart de Wee gaat bijvullen : die bezitten een geheime toevoerlijn).
Dus de regens ginder ver zorgen voor katoenschaarste en waarvan is onze kleding gemaakt ? Van katoen, behalve als u wol, nylon, plastic of niks draagt.
En zo valt alles steeds in zijn plooi. U weigert centjes te storten voor Pakistan, omdat u daar uw redenen voor heeft. En u wordt gestraft door allah in den hoge met duurdere prijzen voor uw jassen, broeken, rokken, blouses en sokken. Het zal u leren gierig te zijn.
Niet langer in staat kledingprijzen te betalen, trekken massa's werknemers in aangepaste outfit naar hun werkplaatsen
Michel Montignac : gedaan met diëten
In Annemasse (Haute Savoie) is zondag laatstleden Michel Montignaco op 66-jarige leeftijd heengegaan.
Als jongeman had hij problemen met zijn gewicht en toen kwam hij tot de vaststelling dat niet het aantal calorieën een rol speelt bij het gewicht maar dat koolhydraten en suikers niet mogen gemengd worden.
Zo gezegd, zo gedaan, Michel mengde niet langer en hij verloor 15 kilo. Daar valt best mee te leven, dacht hij en nog meer geld mee te verdienen. Dus Montignac schreef zijn befaamde boek : "Ik ben slank, want ik eet". Wat in deze dagen waar de ramadan hoogtij viert, een uitdagende titel is, waarvoor we ons verontschuldigen bij onze lezers en talrijke aanhangers van de godsdienst van de vrede. Alhoewel, na zonsondergang, wordt er lustig op los geschranst. Dat verdienen de helden van de ontbering en Montignac zal het hen niet kwalijk nemen. Zeker nu niet meer.
Sedert al de dikke mensen Montignacs boeken verorberd hebben, ziet de wereld er een pak slanker uit en daar blijven wij Michel dankbaar voor.
Savat
Onze reclameboodschappen
De redactie van Angeltjes is niet verantwoordelijk voor de reclameboodschappen die op deze blog verschijnen. Wij nemen nadrukkelijk afstand van de Franstalige advertentie van AVIS. Als u een auto wil huren, weet u beslist waar niet te moeten gaan.
Antwerps-Braziliaans advertentieblad roept illegalen naar 't Stad van allah en van iedereen, behalve échte Sinjoren
“AB Classificados”, het gratis advertentieblad voor de Portugese en Braziliaanse gemeenschapin ons land wordt maandelijks op 9000 exemplaren verspreid.
Op pagina 40 wordt Antwerpen op een halve pagina aangeprezen als stad waar illegalen welkom zijn en kunnen genieten van allerlei gratis diensten. In de advertentie staat te lezen dat:
-het OCMW (sociaal Centrum Plein, Lamorinièrestraat 137, 2018 Antwerpen) hulp biedt aan illegale immigranten;
-illegalen voor gratis medischehulp terecht kunnen bij de artsenpraktijk in de Van Maerlantstraat 55, 2060 Antwerpen;
-gynaecologen ter beschikking staan van illegale immigranten in de Verversrui 3, 2000 Antwerpen.
Het is al ver gekomen dat diensten voor illegalen openlijk geadverteerd worden. Ook zonder advertenties is Antwerpen een geliefkoosde stad voor illegale immigranten. Niet minder dan 5.000 regularisatiedossiers werden tijdens de algemene regularisatiecampagne van vorig jaar ingediend. Dagelijks melden zich nieuwe individueel geregulariseerden aan in het sociaal centrum Plein van het Antwerps OCMW. De gemiddelde stijging van het aantal steuntrekkers bij het OCMW bedraagt al meer dan 100 per maand. Vele in Antwerpen verblijvende illegalen doen zelfs de moeite niet om een regularisatieaanvraag in te dienen. Waarom zouden zij ? Het gaat zo ook.
Het Vlaams Belang wil dat de burgemeester bij de redactie van het blad informeert naar de herkomst van deze advertentie. Indien de redactie hier zelf voor verantwoordelijk is, dient de burgemeester in het volgende nummer een stedelijke advertentie te laten opnemen waarin gewezen wordtop het feit dat illegaal verblijf een misdrijf is. Zou blijken dat er een door de stad of het OCMW gesubsidieerde vereniging achter deze advertentie schuilgaat, moet die subsidie verminderd worden. (waarom NIET afgeschaft ?)
Het Vlaams Belang eist dat de burgemeester kordater zou optreden tegen illegale immigratie. Hier verblijvende illegalen hebben vorig jaar de kans gehad om zich te regulariseren. Wie nu nog illegaal in Antwerpen verblijft, moet het land uit!
Antwerpen moet dringend af van zijn gedoogbeleid. Het Vlaams Belang pleit voor het voeren van een ontradingscampagne. Antwerpen moet dringend af van het negatief imago als meest lakse stad van West-Europa ten aanzien van asielzoekers en illegalen. Dergelijke advertenties zijn een publieke blaam voor het college van burgemeester en schepenen, bestaande uit spa-, cd&v, nva en open-vld (en groen ! zal er zich niet van distantiëren).
Alweer een lek + AANPASSING 11.15 uur
Vandaag.be meldt :
Voor aanvang van de Champions League-thriller tussen landskampioen Anderlecht en Partizan Belgrado afgelopen dinsdag vonden er in Brussel gevechten plaats. Supporters van het Servische team raakten slaags met allochtone jongeren.
Drie voetbalfans liepen daarbij zware verwondingen op. Eentje van hen verkeert zelfs in levensgevaar. Dat raakte nu pas bekend.
De twee groepen troffen elkaar aan het Zuidstation. De gewonden worden verzorgd in het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel. Eén Partizan-fan vecht voor zijn leven op intensive care.
Men wilde dit nieuwtje natuurlijk doodzwijgen : allochtone jongeren tijdens de ramadan ... dat is geen reclame voor de multicriminele maatschappij, nietwaar. Bovendien zijn de tegenstanders (die zullen het trouwens uitgelokt hebben) Serviërs ... pfft ... op intensive care ? Who cares ?
Ray
+ AANPASSING 11.15 UUR
Voor die van de 0000 is het een uitgemaakte zaak : de Servische supporters zijn ruziezoekers en vechtersbazen ... De Brusselse allochtonen zijn weerloze schatjes.
In Marokko en andere Prachtlanden oefent het regime een nadrukkelijke dwang uit op de bevolking, opdat deze het vastenpatroon tijdens de ramadan zou respecteren. De sociale druk van de omgeving weegt eveneens zwaar door, want er zijn inwoners in die landen, die wat graag verlost zouden worden van de strikte toepassing van regels uit mohammedjestijd. Enkele jongeren proberen zich te beroepen op internationale engagementen inzake rechten van de mens. De Prachtlanden hebben echter hun eigen clubje opgericht dat de rechten van de mens herleidt tot de plichten aan de islam. De hypocrisie wordt zo verder in de hand gewerkt. Ons kan dat eigenlijk niet schelen, ware het niet dat wij ook in eigen land te maken hebben met deze verderfelijke en achterlijke gewoontes. Die bovendien door de poco-clowns van het regime aangemoedigd en bewonderd worden : de ramadan-moslim is een held en hij/zij wordt in de watten gelegd. Wij veroorloven ons niet deel te nemen aan deze misplaatste verering. Wie wil vasten, is vrij dat te doen, maar dat gebeurt niet ten laste van de gewone bezigheden en taken.
Het hoeft evenmin uitgebazuind te worden als een daad van moed en zelfopoffering : dat zou het pas zijn, als men zich zou laten verhongeren en verdorsten tot het zoete einde. Zo'n religie willen wij best beginnen.
Reeds meermaals werd ons gewezen op het nijpende probleem dat zich in de belgische gevangenissen voordoet met betrekking tot de wensen van gasten die de godsdienst van de vrede aanhangen.
Een door hen vaak geuite klacht heeft te maken met het begrip "halal". Voor de onwetende cipiers of het medisch personeel is dit een term die zij niet bevatten. Halal betekent voor moslims : rein, wat toegestaan is en het heeft betrekking op voeding, handelingen maar ook medicijnen. Het tegengestelde van halal is "haram", niet rein, niet toegestaan volgens de koran. Wij zijn al geruime tijd vertrouwd met deze termen, ze maken deel uit van ons dagelijks bestaan, maar helaas is dat in de gevangenissen nog niet het geval.
Daarom heeft de federale overheidsdienst van Justitie en Gevangeniswezen het initiatief genomen om het leven in de belgische kerkers voor de enkele islamieten die tijdelijk beroofd zijn van hun vrijheid, meestal ingevolge gerechterlijke dwalingen, het religieuze leven aanvaardbaar te maken.
Te dien einde start een pilootproject in de gevangenissen van Itre en Andenne aan hand van een gids, geschreven door een Franse en een belgische auteur met de titel "Comprendre le Halal" (in het Menapisch "begrijpen de halal"). Dit project richt zich in eerste instantie tot dokters en verplegers, want het zijn zij die vaak geconfronteerd worden met gevangen tuig (als u ons toestaat deze term te gebruiken) dat weigert geneesmiddelen in te nemen die niet halal goedgekeurd zijn. Bijvoorbeeld suppo's (ook wel poepsnoep genoemd) bevatten vaak varkensgel om het glijproces te vergemakkelijken. De moslims zijn hiervoor gewaarschuwd en verzetten zich terecht tegen dit geneesmiddel. De verplegers weten vaak niet hoe zij hier moeten op reageren. Iets gelijkaardigs doet zich voor tijdens de ramadanperiode : islamitische methadonverslaafden mogen overdag hun afkickdosis niet innemen. Wat gebeurt er met die arme mensen ? Wie houdt daar rekening mee ?
Wij hopen dat zeer spoedig ook in de Vlaamse opvanghuizen de moslimgasten correct en met respect zullen opgevangen worden en dat niet alleen de verplegers en dokters maar àl de cipiers op de hoogte zijn van de noodwendigheden om iedereen een goed en gezellig verblijf te garanderen. Het makkelijkste ware, dat ieder personeelslid zich zou bekeren tot de islam.
Even voorstellen : jos, onze multicriminele reporter-inspecteur
Wij krijgen tegenwoordig op het einde van elke week een samenvatting door onze goede vriend, steunpilaar en lezer van dag 1 af, jos (met een kleine j, want jos is bescheiden) met allerlei leuke voorvalletjes die onze multicriminele maatschappij kleuren en opfleuren. jos doet dat gewetensvol, want hij is een fel voorstander van diversiteit, een rijk mensencoloriet, eigen cultuurontkenning en ophemeling van tam-tamklanken, begeleid door kronkelende natuurdansen, die hij graag ziet eindigen in een gemeenschappelijke orgie. Zolang het maar op geen kloten trekt (met excuses voor het grove woordgebruik) en niets te maken heeft met onze beschaving, is jos gelukkig. "Het is niet voor mij, maar voor de kleinkinderen en het nageslacht, nietwaar" zegt jos.
Hij zal het mij niet euvel duiden, dat ik even zijn informatie-terrein betreed en de lezers vandaag reeds een klein feit ter kennis breng dat zich gisteravond in de eigen Antwerpse regio heeft afgespeeld.
Een buschauffeur van de Lijn is woensdagavond in Hemiksem het slachtoffer geworden van een gewelddadige overval. Drie personen gaven haar rake klappen en beroofden haar van de geldlade.
"De overval vond plaats in de Nijverheidsstraat aan de eindhalte van Lijn 1, die Antwerpen met Hemiksem verbindt", zegt Koen Peeters van De Lijn. "Rond 18.20 uur stapten er aan die halte drie personen de bus op. Zij gingen de vrouw te lijf en maakten de geldlade van de bus buit." De politie spoort de daders op.
De chauffeur raakte bij de overval gewond en verkeerde in shock. "Zij werd voor verzorging overgebracht naar het ziekenhuis en is minstens vier dagen arbeidsonbekwaam."
Vier dagen is nauwelijks het vermelden waard en we begrijpen dan ook niet, waarom dit feit de media haalt. Er tekent zich een tendenz af bij de rommelmedia, om aandacht te schenken aan te verwaarlozen incidenten, die enkel het gevolg zijn van een samenleving die te veel ongelijkheid, discriminatie én racisme bevat. Het wordt tijd dat er strenge maatregelen genomen worden om de media beter aan banden te leggen.
Ray
Pater Karel van Isacker (97) is heengegaan
Een groot intellectueel, een historicus, een vooraanstaand Vlaming die het niet schuwde in zijn mening zijn katholieke caritas te laten meespelen. Een lid van de orde van de jezuiëten, een man die ik als vrijzinnige bewonderde en hoogachtte. Een groot en goed mens.
U kan in deVlaamse rommelgazetten het uniforme artikel vinden over de dood en de persoon van Karel van Isacker.
Een monument van een historicus : Karel van Isacker
Laatste zondag van juni, staalblauwe hemel, gloeiende zon. Een uitgelezen dag om in de schaduw van een oude linde een uniek feest te beleven. Groots in zijn soberheid, sacraal in zijn uitvoering. Karel Van Isacker, de historicus-jezuïet, of moet het in een andere volgorde, wordt 90. Ruim een derde van zijn leven (1950 tot 1983) was hij verbonden aan de UFSIA als de flamboyante maar briljante hoogleraar geschiedenis.
Het zag er anders een paar weken voor zijn verjaardag op 26 juni, niet zo best uit. Een longontsteking is voor niemand gezond … en bij ongehoorzaamheid aan de medicijnman wordt het gevaarlijk. Ook een wijs man, wat van een jezuïet mag worden aangenomen, die tot zijn 33ste studeerde, moet luisteren naar zijn dokter, die, zij het in een andere materie, even lang met zijn neus in de boeken stak. Van Isacker werd geboren in 1913. Vader, West-Vlaming, advocaat en historicus, werd in 1919 volksvertegenwoordiger voor de toenmalige katholieke partij. Van ’31 tot ’38 ook minister, achtereenvolgens van vervoer, nijverheid en arbeid en economische zaken. Zoon Karel volgde de humaniora bij de Jezuïeten in Aalst en trad in ’33 toe tot de orde. Na de lange en gedegen opleiding – hij promoveerde bovendien in ’41 tot licentiaat geschiedenis aan de K.U.Leuven – werd hij in ’45 priester gewijd. In ’50 start zijn academische carrière als hoogleraar aan de Handelshogeschool Sint-Ignatius, waar hij dertig jaar lang de groeipijnen en -vreugden zou beleven van een kleinschalige tweetalige hogeschool met een paar honderd studenten tot de Universitaire Faculteiten met duizenden studenten.
De auteur-prof
Bij de studenten was Karel Van Isacker al gauw een geliefd en gerespecteerd prof. Een man met een volle naam, een bijnaam is ons niet bekend. En dat past precies in het beeld dat ieder die hem op zijn weg ontmoette, intrigeerde: een rechtlijnig man, met normen en principes, met een gezond conservatisme. In Geschiedenis voor mensen schrijft hij in ’64 dat “geschiedenis de subjectieve, maar eerlijke interpretatie van het verleden moet zijn, vanuit de beleving van de eigen tijd. De verklaring van de eigen wereld door het inzicht in haar historische achtergrond. Dat maakt van de historicus een herschepper in plaats van louter registrator. Na het verzamelen en schiften van documenten, het wetenschappelijke onderdeel van historiografie, begint de kunst van de geschiedenis.” Huiverende positivisten – om de mogelijke teloorgang van de zogenaamde wetenschappelijke objectiviteit van de geschiedschrijving – vergeten dat verbeelden en verzinnen twee verschillende zaken zijn en dat precies elke vorm van kunst met de mens als object het mysterie benadert. Van Isacker revolteerde als het ware tegen de verwetenschappelijking van het vak geschiedenis. Die evolutie impli-ceert dat de kunstenaar beknot wordt, wat dan weer een gemiste kans is...
In ’54 doctoreerde hij met het proefschrift Werkelijk en wettelijk land, maar hij zou algauw nog meer naam maken met werken als Het Daensisme (1959), Meesters en huurlingen (1963), Afscheid van de havenarbeider en Herderlijke brieven over politiek 1830-1966. Met het essay Het land van de dwazen bestempelt hij de stelselmatige vernieling van de natuur, de opoffering van schoonheid en oorspronkelijkheid op het altaar van de welvaart, als een onlosmakelijk gevolg van hebzucht. De enige valide oplossing heet: onthechting, maar die oplossing is onontvankelijk zonder milieu waarin deze deugd kan gedijen... De kip of het ei... waar begint het?
Vlaming op de barricade
Met Irma Laplasse, stukken voor een dossier en Het dossier Irma Laplasse, kritiek van een repressie-dossier stak Van Isacker zijn nek uit voor een in ’45 – volgens de geschiedschrijver onterecht – terechtgestelde volksvrouw. Zij zou het slachtoffer zijn geworden van haat en wraakgevoelens. Een verbijsterende lichtzinnigheid bij zowel openbare aanklager als krijgsgerecht brachten haar ter dood. Van Isacker beoogde een herziening van haar proces, dat er ook kwam.Tot zijn diepe ergernis leidde de herziening echter niet tot een postume vrijspraak, maar tot een omzetting van de doodstraf in levenslang. Een ironische uitspraak over iemand die werd terechtgesteld...
Met Mijn land in de kering 1930-1980, met in het eerste deel het Vlaanderen van voor de Eerste Wereldoorlog, doet hij een poging om de actualiteit van 150 jaar geschiedenis te leren begrijpen … De zin van haar evolutie – of is het devaluatie? – van vriendelijke samenleving tot betonmaatschappij. Deel twee, De enge ruimte 1914-1980, beschrijft de geschiedenis van een om zijn ongerechtigheid verwerpelijke tijd. Zijn stokpaardje ‘onthechting’ duikt er overduidelijk in op. Zo schrijft hij: “Er is slechts kans op een toekomst als de mens erin slaagt te breken met de doem van een bestaan dat op louter stoffelijke welvaart is gericht.” En nog: “Een demonisch bestel en de radeloosheid zijn vruchten van dwaze trots, waanidee dat we God kunnen missen.”
De prof
Dertig jaar hoogleraar betekent ook dertig keer een aula vol nieuwe studenten. Niet alleen het eerste college, maar een academiejaar lang. Want Van Isacker was het soort prof aan wiens lippen je hing. De begeesteraar, die in zijn conservatisme vooruitstrevend en zelfs een tikkeltje avant-gardistisch was. De scherpzinnige lesgever, die streng was voor zichzelf en dus ook voor anderen. De briljante geest, die graag op niveau bleef. Zo ook met zijn studenten, bij wie hij dus nauwelijks domheid tolereerde. Hij kon ook wel vervaarlijk stekelig uit de hoek komen en hij was flamboyant. Zo kwam hij op de binnenkoer van de Prinsstraat aangereden op zijn motorfiets. Geen alledaags gezicht, een jezuïet in motard-outfit op een 250 cc, anachronisme van de bovenste plank. Cool, heet dat nu. Pater Van Isacker kwam in de jaren ’60 ooit op een avond binnen in het internaat (toen nog op de UFSIA zelf), waar de studenten net een machtsspelletje speelden met pater Van Den Daele: één televisie en twee programmaverzuchtingen. Zonder veel omhaal koos Van Isacker de kant van de studenten. Een vinnig onderonsje tussen spitsbroeders-jezuïeten was het gevolg, met als resultaat dat de studenten én Pater Van Isacker naar hun programma keken. Niets menselijks was hem dus vreemd...
Van Isacker was er de man niet naar om zijn syllabus voor te lezen. De onderwerpen die hem als auteur bezighielden, waren ook de boeiende stokpaardjes van de prof. Als examinator was hij niet de boeman die de student ontreddert. Niettemin was hij streng in zijn oordeel, maar als je verhaal zin had, dan was hij een geboeid luisteraar. Zijn college was slechts de leidraad voor een anders denken over ‘vroeger en nu’. Van Isackers lessen waren beklijvend. Hij gaf geen vak dat je even leerde en snel weer vergat. Hij doordrong, vormde. In ’83 – hij was toen pas 70 – ging professor Van Isacker met emeritaat.
Priester, not as usual
Hij had niet alleen veel gepubliceerd en gedoceerd over het gemis aan God, als bron van een teloorgang, hij wilde er effectief ook iets aan doen. Samen met een van zijn oud-studenten, Dine Bijnens, startte hij in ’88 het religieuze werk aan de Caelenberg in Niel-bij-As. Het was de bedoeling de gelovigen terug de weg naar de religie te wijzen. Door alle hervormingen en moderniseringen in de Kerk verloren velen de weg ernaar. “In amper een halve generatie zijn de priesters erin geslaagd het knielen af te leren”, zo schrijft Van Isacker in Ontwijding uit 1989, terwijl hij eraan toevoegt dat de kerk omgevormd is tot vergaderzaal en dat de les van de eredienst niet meer geleerd wordt: “in Gods nabijheid werpt de mens zich neer”...
Van Isacker verkondigt aan wie het horen wil dat de malaise in de kerk voortkomt uit haar bezetenheid zich aan te passen aan de moderne wereld, zonder zich af te vragen wat die moderne wereld eigenlijk voorstaat. Hij start erediensten volgens de oude Romeinse ritus en krijgt daarvoor uit Rome, van de commissie Ecclesia Dei, vrijgeleide, het zogenaamde celebret. Het leek erop dat men in de moderne kerk het kind met het badwater weggooide. Velen misten de wijding, het sacrale, de mysterieuze distantie van het heilige en haakten daarom af. Deze mensen weer voeling geven met hun Kerk, met God, is de levenstaak die Van Isacker zich op zijn gezegende leeftijd eigen heeft gemaakt.
In Niel-bij-As werden een stal en schuur tot kapel omgebouwd. Algauw vonden de mensen de weg om er volgens de Tridentijnse ritus, die van vóór 1965, Eucharistie te vieren. Terug naar de oude katholieke liturgie. Weg van banalisering en ontheiliging. Een paar jaar later werd een nabijgelegen hoeve aangekocht en met de hulp van een tewerkstellingsproject van de VDAB gerestaureerd. Stal en schuur werden in 1997 weerom kapel. Het was in deze, aan de aartsengel Michaël en de heilige Jozef toegewijde kapel, dat wij op zondag 29 juni, in de schaduw van de oude linde, getuige waren van wat we ons in ons onderbewustzijn herinnerden als ‘bidden’. Vreemd, hoe veilig de Latijnse gebeden opgeborgen zaten in ons religieuze verleden. Ze borrelden spontaan op, net als bij de talrijke aanwezigen die op dezelfde golflengte zaten, wetend dat loskomen van de vele aardse belemmeringen de enige kans is op zuiver geluk. Iets waarin Karel Van Isacker behoorlijk gevorderd is, na 90 jaar ‘onderweg’.
Zijn aanhang volgt. Velen willen wel, maar het water is veel te diep. De zondagochtend te vroeg, de hoeve te afgelegen. Voor anderen is elke viering in de Sint-Michaëlskapel een reis waard: uit Duitsland, Nederland, Antwerpen en de Kempen komen ze knielen in zijn kapel, in the middle of nowhere: ‘pure’ beleving, stevig voedsel voor de ziel. Maar de weg blijft moeilijk. De duivel ligt permanent op de loer, gewiekst als hij is, wetend dat de wil sterk is, maar het vlees zwak. Dus mikt hij daarop... Toch hadden alle aanwezigen kippenvel, toen aan het einde van de misviering – the old-fashioned way, op onze knieën, de communie op onze tong, de celebrant met de rug naar de gelovigen en de liturgie in het Latijn – het ‘Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen’ weerklonk in de stilte van de ongerepte omgeving.
Myriam van Loon
Muziekje uit 1927 ... My blue heaven
Ik wil zeker niet in Lolita's vaarwater komen (god jummenas, neen !) maar ik vond dit zo'n leuk liedje uit de oude doos (ouder dan die waaruit Lolita haar keuze put) dat ik het tussen het politieke gezwam wil gooien als een hopelijk welgekomen afwisseling.
Ray
De zure druiven voor de linkse kerk in Nederland
Links blijft verweesd en verslagen achter in Nederland nu de kansen op een rechts minderheidskabinet met gedoogsteun van de Partij Voor de Vrijheid steeds groter worden. Vanuit het linkse kamp worden nog wat krampachtige pogingen gedaan om ‘Paars-plus’ (al dan niet in een light-versie) nieuw leven in te blazen, maar de liberale voorman Mark Rutte (VVD) liet meteen verstaan dat daar geen sprake van kan zijn: ‘Er blijft maar één optie meer over en dat is een rechts kabinet.’ Het linkse kamp reageert boos, verongelijkt en gefrustreerd. Een beetje zoals een peuter wiens favoriete speelgoed net werd afgepakt.
De christendemocraten stonden eerst weigerachtig tegenover samenwerking met Geert Wilders – vooral partijkopstukken die zelf belangen hebben in multiculturele clubjes en organisaties voor ontwikkelingshulp – maar de aangekondigde storm van protest heeft alsnog meer weg van een storm in een glas water. Volgens een peiling zou acht op de tien CDA’ers vóór een minderheidskabinet van VVD, CDA en PVV zijn. Alexander Pechtold (van het linksliberale D66) zegt dat zo’n kabinet met steun van de PVV ‘discriminatie legitimeert’. Senator Egbert Schuurman van de kleine ChristenUnie doet daar nog een schep bovenop en beweert dat een PVV-kabinet zal leiden tot geweld.
“De druiven zijn zuur in het linkse kamp”, schrijft Mat Herben, oud-minister en medestander van Pim Fortuyn. “Dat komt ervan als je gaat geloven in je eigen sprookjes.” Volgens Herben was Paars-plus “flauwekul”, maar “die hersenschim moest worden onderzocht. De spraakmakende deskundigen en journalisten drongen daar op aan. Je kon geen krant openslaan of er werd juichend geschreven over Paars-plus.”
Bij onze rode vrienden van de VRT overheerst droefenis nu Job Cohen uit de boot valt en breekt het angstzweet uit bij de mogelijkheid van een rechts minderheidskabinet naar Deens model. En ja hoor, ze vonden – wat had u anders verwacht? – voor een reportage op de radio een of andere politicoloog die er ook geen goed oog in had. Zo’n regering zou immers “niet stabiel” zijn. Ook dat argument houdt bij nader inzien geen stand. De PVV zal niet zomaar de stekker uit de regering trekken, want dan duikt al snel het doembeeld van een links kabinet weer op. Dat krijgt Wilders nooit verkocht aan zijn kiezers. Bovendien bestaat de linkse oppositie uit maximaal 72 zetels. Als die allemaal opdagen, moeten er bij de 78 vertegenwoordigers van de rechtse coalitie zeven leden wegblijven of afhaken. En dat zien we niet meteen gebeuren.
Neen, de democratie in Nederland is niet in gevaar. Er staat een keurig rechts kabinet in de steigers. Dat kabinet kan de kiezers geven wat ze op 9 juni vroegen: maatregelen die de economie weer op het goede spoor moeten zetten én een kordaat immigratie- en integratiebeleid. U begrijpt het linkse knarsetanden.
.jpg)
