Wat u moet weten over de islam.

Vooral bedoeld voor lieden als Bourgeois, Leterme en alle goedgelovige dwaze naïeve machthebbers of dhummis.

Op !Uitkijk staat een documentaire van liefst anderhalf uur die zeker de moeite waard is om te bekijken.

Ik citeer de intro op hun webstek.

Wat u altijd al weten wilde maar nooit durfde te vragen: is de islam nou écht een gewone, vreedzame en tolerante religie zoals velen u willen doen geloven? Vanaf vandaag op onze website  of via onderstaande link. Het is even een lange zit (de docu duurt dik anderhalf uur) maar uw geduld wordt ruimschoots beloond. Daarna bekijkt u nieuwsuitzendingen, nieuwsberichten en uitspraken van onze z.g. volksvertegenwoordigers met een heel andere en (vooral) heldere blik. Ook zult u merken dat er heel wat achter de schermen gebeurt terwijl u achteloos naar Goede Tijden Slechte Tijden of een ander 'wereldschokkend' evenement zit te kijken...
Na het bekijken het licht gezien? Laat het ook anderen weten!

Zet u en maak het u gemakkelijk: Wat u moet weten over de islam.

.

In 1851 werd in Gent de culturele organisatie het Willemsfonds opgericht.

In 1935 kunnen brieven voor het eerst vanuit België per vliegtuig naar Congo vervoerd worden. De luchtpost is geopend.

In 1934 legt Leopold van Saksen Coburg de eed af en wordt de vierde Koning der Belgen. Hij volgt zijn verongelukte vader, Albert I, op.

We noteren de geboorte van auteur Je Gemerts in 1930 en van biljarter Ludo Dielis in 1945.

Het overlijden van Ernest Van der Hallen in 1948, destijds het idool van de Vlaamsgezinde studenten.

En de uitvinder van het bakeliet, Leo Baekeland, overlijdt in 1944. Een echte Gentenaar was hij eigenlijk niet. Leo Baekeland werd in Sint-Martens-Latem aan de Leie geboren in 1863. Bij zijn overlijden, op 23 februari 1944, was hij Amerikaan. Een excentrieke steenrijke Amerikaan. Zijn beroep was toen ‘chemicus’ of beter nog: ‘uitvinder’. 
Leo Hendrik Baekeland liep school aan het Koninklijk Atheneum in Gent. Hij had een grote interesse voor chemie en interesseerde zich al als jonge knaap voor fotografie en ontwikkelde het Velox-papier.
Leo Baekeland verkocht zijn uitvinding aan Kodak, stak 750.000 dollar op zak en vertrok op reis naar het beloofde land, naar Amerika nadat hij promoveerde tot doctor in de scheikunde aan de Gentse Universiteit.
De Duitse scheikundige Adolf von Bayer experimenteerde in die tijd om kunsthars te kunnen maken. En daar pikte Leo Baekeland op in. En hij was het die als eerste een bruikbare en goedkope kunststof te vervaardigen.
Het product kreeg een naam die verwees naar de uitvinder: Bakelite of Bakeliet.
Baekeland had dan al ontslag genomen bij de fotografiereus Eastman Kodak en was net buiten New York zijn eigen ‘uitvinderslaboratorium’ begonnen. De uitvinding of de verbeteringen aan de kunststof bakeliet maakten Leo Baekeland multimiljonair.
En multimiljonairs, en zeker Amerikaanse, hebben de neiging om excentrieke trekjes aan te kweken. Zo ook Leo Baekeland.
 
Zijn laatste levensjaren tot zijn overlijden in 1944 weigerde Leo Baekeland iets te eten dat niet uit blik kwam. Hij leefde teruggetrokken op een enorm landgoed in Florida. 
Baekeland hield zich ook bezig met zijn tropische tuin waarin hij experimenteerde met exotische planten en bloemen. Zijn in 1922 opgerichte productiemaatschappij voor Bakeliet groeide steeds verder uit en toen hij in 1939 General Bakelite Company verkocht had deze in enkele tientallen landen eigen filialen.
Was de verkoop op dat ogenblik een vergissing? Met de in Europa uitgebroken oorlog zag de gierige Baekeland de vraag naar ‘zijn’ bakeliet toenemen zonder dat hij er nog iets aan verdiende. Dat was, volgens hem, de schuld van zijn zoon die hem de verkoop had aangeraden. Voordien had vader Baekeland het altijd aan de stok gehad met zijn zoon die altijd te veel zakgeld had gewild.
 
www.6minutes.be

03-11-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Michiel Bulckaert (1985 - 1968)

Tijdens de Eerste Wereldoorlog is Bulckaert soldaat aan het IJzerfront. Na de oorlog studeert hij rechten aan de Leuvense universiteit en is hij betrokken bij de organisatie van het Vlaams-nationalisme in West-Vlaanderen, onder andere als medeorganisator en secretaris van de eerste IJzerbedevaarten. Hij wordt lid van de Frontpartij en later van het VNV, maar hij behoort niet tot de radicale vleugel. Op 17 augustus 1940 volgt Bulckaert de tijdens de 18-daagse veldtocht afgezette gouverneur van West-Vlaanderen op. Deze functie oefent hij gedurende de hele bezetting uit. Als waarnemend gouverneur speelt hij een sleutelrol in de greep naar de macht van het VNV in de West-Vlaamse gemeentebesturen. Na de bezetting wordt Bulckaert veroordeeld tot een gevangenisstraf. In 1950 komt hij vrij. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

Bij deze tweede inbraak plaatsen we een stukje stoelendans door onze vriend Jos.

MICHAEL  THONET

BUIGEN OF BARSTEN !

Wanneer men in een tijdspanne van ongeveer 50 jaar méér dan 50.000.000 stoelen van hetzelfde type ( stoel nummer 14) verkoopt over de ganse wereld dan kan men stellen dat men gelaagd is in zijn opzet.

Stoel nummer 14  :  het meest populaire meubel ooit !



Ik begin met dit huzarenstukje om aan te tonen dat we hier te maken  hebben met iemand die de kunst verstond om kunst aan commercie te paren.

Maar er is veel meer:

Het buigen van hout is terug te brengen op praktisch één persoon: Michaél Thonet.  In de 2^de helft van de 19^de eeuw raasde een golf van industrialisatie door europa.  Dit gaf Thonet de gelegenheid om van deze metamorfose gebruik te maken om zijn succes te bewerkstelligen.  Hij werd de voorloper van de massaproductie.  Hij had gemerkt dat gebogen hout zeer in de smaak viel van het publiek en bovendien  economisch zeer aantrekkelijk.   Met speelse vanzelfsprekendheid smolten vorm en functie samen in zijn meubelen . Hij is degene die de brug heeft gelegd tussen de vrolijke Biedermeierstijl en de Jugendstil. Door de opkomst van de biedermeier stijl werd stilaan afstand genomen van het militante Empire.van de heersende klasse.

Echter had een zekere Oostenrijkse wagenmaker  Melchior Fink een patent op het buigen van een volledig wielrand uit één stuk hout gekregen.  Verder deed hij er niets mee,   Een pittig detail: de Egyptenaren, de Grieken en de Romeinen  bogen reeds hout. Maar daar werd weinig aandacht aan geschonken , waarschijnlijk omdat het voor hen een vanzelfsprekende techniek was . 

In Engeland werd voor het eerst de “Windsorstoel” in omloop gebracht.

Eerst onder de lagere adel, daarna bij de gewone burger.   Een weersbestendige stoel , licht en steun gevend aan alle kanten voor hen die erin plaats nam.  In de rug zaten spaken verbonden door krom getrokken latten, met een massieve zitting..  Ook de Engelsman Gragg  had reeds met gebogen hout gewerkt.  Maar de documenten  in het octrooibureau gingen verloren door brand.  Eveneens deed in Engeland een zekere Isaac Sargent  experimenten met het buigen van hout , maar bracht geen noemenswaardige vooruitgang.  Of Thonet weet had van deze voorgangers is niet zeker, evenmin van  Major Thew , die voor het buigen van hout een stoommachine had ontwikkeld in 1750.

In 1851 stelde Thonet in het Crystal Palace zijn handwerktafel tentoon


 
en kende er een overdonderend succes . Hij kaapte er de eerste prijs weg .

In 1830 paste hij in zijn meubelen gebogen fineer toe alleen als decoratief element, maar al snel ook bij complete hoofd- en voeteinden van bedden en sofa’s, opgebouwd uit  lange stroken op elkaar gelijmd  fineer.  Hier werden mallen meerdere malen , wat de kostprijs drukte gebruikt  en seriewerk toeliet

Tussen 1836 en 1840 wordt de “boppartstoel” in productie gebracht.


Deze stoel past perfekt in de biedermeier-periode qua vorm en revolutionaire constructie. Nieuw is dat de 2 zijpanden uit louter fineer verbonden worden door een zitting. Alleen de voor- en achterregel van de zitting en soms de lenderegel in de rug  zijn uit massief hout gesneden.

Op aandringen van Prins Metternich, die zijn tentoonstelling in Koblenz had bezocht , ging hij in 1842 naar Wenen waar hij aan het hof werd voorgesteld.  In datzelfde jaar kreeg hij het patent van de keizer wat hij wilde namelijk: “ om te buigen iedere soort hout, zelfs de meest broze, langs mechanische en chemische wegen, ter verrijking van iedere gewenste kurve” !  Hij werd hierdoor voor een zekere periode de enige die ‘gebogen meubelen’ mocht op de markt brengen.   Hij kon direkt na zijn aankomst in Wenen beschikken over de werkplaats van Franz List, een meubelmaker die op rust ging. Hij werkte eerst nog 1 jaar samen met List. Het eerste meubel dat Thonet in Wenen voor eigen rekening maakte was verguld.

(voor het paleis van Lichtenstein)

In 1849 opent Thonet zijn  eigen werkplaats in Wenen met steun van Desvignes. Samen met zijn zonen wil hij grote series gelamineerde meubelen produceren.

In 850 exposeert hij zijn Daum-stoel ( ook model 4 genaamd)



waar hij de aandacht trok van de eigenaar van het trendy café Daum en die een bestelling plaatste.  Daarna volgde het hotel Boedapest met een bestelling van 400 stoelen  .de kwaliteit bleek perfekt, want ze hielden bij café Daum 25 jaar uit op de terassenIn 1850 stelt Thonet tentoon in Londen “ Exhibition of the Industry of all nations”   Hij verwierf daar weer de hoogste onderscheiding  en talloze orders volgden. De stoel van deze tentoonstelling is weerom vernieuwend.  Hij maakte een stevigere en tegelijkertijd sierlijkere versie dan de daum-stoel te maken door simpelweg de delen samen te nemen in één laminaat   Het sierlijke hartvormige middenstuk in de rug maakte de versie wel iets duurder.


 
stoel nr 14
Volgens sommigen is dit de meest verkochte houten VOORWERP aller tijden.  Het biedermeier summum van eenvoud, gratie in plasticiteit en functie.  Er werden er voor het einde van de eeuw al 40 miljoen van verkocht. Hij kon zowel gebruikt worden in de salons als in de café’s.  Hij was gericht op massaproductie en duurzaamheid.  De uiteindelijke versie is een eenvoudig bouwpakket , bestaande uit een zitting, vijf stukken hout, tien schroevn, 2 moertjes en er passen 36 stuks in 1m3..Het bedrijf telde na 2 jaar Wenen reeds ongeveer 50 werknemers.  Mattenvlechten werd in onderaanneming uitbesteed.  In 1853 kocht M.THonet een  krachtige  stoommachine en zette hij zijn zonen op weg als overnemers van het bedrijf dat van dan af Gebroeders Thonet zal heten.  Hierdoor kreeg hij meer ruimte om na te denken over de verdere ontwikkeling van de “houtbuigkunst”  Hij lost het probleem op dat zich stelde om meubelen te leveren naar de andere kant van de oceaan . .  Daar maakte de lamineertechniek van fineer op fineer zelf tot een acuut probleem, want de lijm werd week in vochtige tropenlucht. De oplossing diende zich in 1856 aan als een metalen strip. Thonet was niet de eerste die op dat idee kwam, maar het succes was wel voor hem.  Thonet koos voor de massaproductie voor beukzennhout  . Licht van gewicht, regelmatig van structuur, ruim voorhanden , gemakkelijk te bewerken en af te lakken en zeer elastisch !

In 1856 zoekt hij een plaats in de bossen rond Koritschan in het gebergte van Moravié (tcjechié) waar een fabriek zou komen en een speciaal aangelegde spoorlijn speciaal voor de stoel nummer 14.  Het hout wordt uit de omgeving gehaald. Eveneens  ongeschoolde werkkrachten uit de streek. 

In 1856 kreeg Thonet de laatste keer het alleenrecht om gebogen meubelen te maken.  In 1857 wordt de standplaats in Wenen opgedoekt . Er blijft alleen een warenhuis. Later dat jaar bouwt T. een fabriek in Bistritz-am-holstein , 50 km van Koritschan vandaan.   In 1869 komt hij in concurrentie met vooral Jacob & Josef Kohn. De familie T. echter vindt steeds nieuwe technische en artistieke snufjes.

Thonzet verscheen in 1862 op de International Exhibition in Londen voor het eerst in europa  met zijn nieuw ontwerp “rocker nr .  1




Op de expositie van Parijs pakt T. uit met een experiment. !  Een stoel uit één stuk van 8 meter lengte.


 Het ging hem hier enkel om de artistieke expressie

Uit diezelfde tijd stamt de stoel nummer 18 ,
die wedijvert met nummer 14.  Door vertikale spaken in de rug leunt hij nog gemakkelijker dan 14, oogt nog ranker bovendien.

1871:

In dat jaar sterft Michaél Thonet.  De zonen zetten het bedrijf met veel bravour verder.  In 1911 maakte het bedrijf zo’n 1400 artikelen .  Met tienduizenden werknemers in honderden fabrieken wordt het bedrijf onderhevig aan krachten   die met het meubelmaken niets meer vandoen hebben. De Thonet’s vestigen zich in 1938 als directie van de fabrieken in West-Duitsland en nOostenrijk, los van het Amerikaans bedrijf Thonay-industries

In 1888 vindt T. de theaterstoel uit ,met een klapzitting,  die in Europa overal gevraagd werd,.  Een jaar later werden reeds meer dan 100 zalen met deze stoelen uitgerust.

Zo was Thonet van uitzonderlijke waarde voor de techniek, de economie en de kunst.  Zelfs het fameuze “ Bauhaus” heeft in hem heel wat inspiratie gevonden.( o.a. Marcel Breuer) Maar dat is een ander verhaal .                                                                                

Sinds de explosie van mogelijkheid in 20st eeuw na de opkomst van halffabrikaten  ( schroeven ,moeren , ophang- en vasthechtsystemen)  in allerlei materialen is men meer en meer aangewezen op het genie van ontwerpers, die bijna allemaal op de een of andere manier met Thonet hebben samengewerkt .

Jos

When I have sung my songs to you ... ja, wat dan ? Renee Fleming zingt dit melodieuze lied van haar landgenoot Ernest Charles (1895 - 1985). Voor mij mag ze ook eens komen zingen, niet per se al haar liedjes, enkele zijn genoeg. En wat we dan doen, gaat niemand wat aan, sprak de pocher.

Savat

Een ganse reis per paardentram (?) vanuit de Pelikaanstraat, over de De Keyserlei, de Meir, enz.  Bewust gemonteerd zonder muziek om de sfeer van de beelden te respecteren.

(Film uit het stadsarchief van Antwerpen)

04-11-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : René de Clercq (1877 - 1932)

René de Clercq en Virginie Loveling per koets in 1912   De Clercq studeert af in de Germaanse filologie in 1902, waarna hij leraar wordt. Voor de oorlog ontpopt hij zich tot een geliefd volksdichter. Bij de Duitse invasie vlucht hij naar Nederland. Voor het blad De Vlaamsche Stem schrijft hij er Belgisch-nationalistische, royalistische en anti-Duitse gedichten. Op de 11 juli-viering van 1915 in Bussum ondertekent hij een huldetelegram aan koning Albert I, waarin hij zijn vertrouwen uitdrukt in diens "haute sagesse pour garantir la Flandre autonome dans la Belgique indépendante". Het ontwijkende antwoord van de vorst vertaalt de Clercq ontgoocheld als: "Vlamingen, vecht en zwijgt". Vanaf de zomer van 1915 wordt De Vlaamsche Stem met Duits geld in stand gehouden. De Clercq die weigert ontslag te nemen uit de redactie, wordt daarop ontslagen als atheneumleraar. Dat wekt bij de Vlaamsgezinden grote verontwaardiging. Voorlopig blijft De Clercq trouw aan België. De Clercq schrijft talrijke Vlaamse strijdliederen, die geregeld overgenomen worden door de activistische pers in Vlaanderen. Toch onderhoudt hij weinig persoonlijke contacten met activisten in het Zuiden. De in het voorjaar van 1917 opgerichte Raad van Vlaanderen wil de populaire dichter gebruiken voor zijn propaganda. De Clercq laat zich overhalen om terug te keren naar België, als activist. Hij pleit nu voor een zelfstandig Vlaanderen als tussenstap naar een politiek Groot-Nederland en wordt lid van de Raad van Vlaanderen. Toch speelt hij geen leidende rol in het activisme. Na de oorlog vestigt De Clercq zich definitief in Nederland, waar hij als letterkundige werkzaam blijft. Zijn terdoodveroordeling belet hem naar Vlaanderen terug te keren. Hij blijft ijveren voor de Groot-Nederlandse gedachte. @ Encyclopedie Vlaamse Beweging

Wie zijn van nature aardiger en hulpvaardiger : mannen of vrouwen ? Die vraag houdt mensen al jaren bezig. Psycholoog Gary Lewis denkt nu het antwoord te weten.

Aardig zijn, is een kwestie van genen én opvoeding. Maar – en nu komt het – de vriendelijkheid van de vrouw is voor een groter deel genetisch bepaald dan die van de man. Vrouwen zijn van nature dus iets vriendelijker.  Dat zien wij bijvoorbeeld duidelijk bij bekende dames uit de Vlaamse politiek, zoals Frieda Brepoels of Meyrem Almacci.

De onderzoekers verzamelden 1000 tweelingen, zowel eeneiig als twee-eiig en onderzochten hoe geneigd zij waren om aardig te zijn en dingen voor anderen te doen. Ze ontdekten dat ongeveer de helft van de ‘vriendelijke trekjes’ van vrouwen voortkomt uit hun genen. Bij mannen was het aardige gedrag voor slechts twintig procent door genen te verklaren.

Erfelijk
De onderzoekers concluderen dat aardig en prosociaal gedrag eerder erfelijk dan aangeleerd is. Daarnaast blijkt dat vrouwen het gemakkelijker vinden om aardig te zijn dan mannen. Dat komt vooral omdat vriendelijkheid bij hen door de genen wordt ingegeven.

“Er is op dit moment een groot debat gaande over de vraag of mensen altruïstisch zijn of niet,” vertelt onderzoeker Gary Lewis. “Er zijn mensen die stellen dat we geëvolueerd zijn tot altruïstische individuen en dat externe factoren geen rol spelen. Anderen menen dat de mens van nature egoïstisch is en een bemoedigend extern milieu nodig heeft om aardig voor anderen te zijn. Onze studie suggereert dat er verschillende types mensen zijn. Sommigen vinden het gemakkelijk om sociaal te zijn en anderen hebben wat hulp nodig.”

Tweelingen
De onderzoekers baseren hun conclusies op vraaggesprekken met de tweelingen. Ze konden in hun studie goed onderscheid maken tussen genetische factoren en omgevingsfactoren. Eeneiige tweelingen delen namelijk hun genen en opvoeding en twee-eiige tweelingen beschikken enkel over dezelfde opvoeding.

“Het lijkt erop dat er een prosociale persoonlijkheid is,” stelt Lewis. “Ik wil niet zover gaan door te zeggen dat dat vriendelijke mensen zijn, maar ze zijn zeker prosociaal.” Vrouwen met deze persoonlijkheid hebben die meestal vooral te danken aan hun genen. Bij mannen was de invloed van de genen iets minder. Beide groepen werden echter ook grotendeels beïnvloed door hun omgeving. “Wat we eigenlijk zeggen is dat acties die mensen aanmoedigen tot sociaal bewust gedrag nuttig zijn, maar dat sommige individuen van nature al meer socialer zijn dan anderen.”

Een lange lijst gebeurtenissen vandaag. En ook het begin van een groot feest in Tervuren.  

Pepijn van Landen wordt geboren op 21 februari 580. Hij sterft 60 jaar later.

In Gent wordt op 21 februari 1852 de studentenkring ‘t Zal wel gaan opgericht.

Karl Marx publiceert in 1848 het in Brussel geschreven ‘Communistisch Manifest’.

In 1904 geboorte van Armand Preud’homme, toondichter van Kempenland en andere volkse liederen.

Op 21 februari in 1914 geboorte van Louis Roppe, gouverneur van de provincie Limburg.

Twee theaterfiguren werden geboren: in 1931 actrice Paula Sleyp en in 1939 acteur Jo Demeyere.

In 1944 werd dichter Herman De Coninck geboren

En in 1947 de dwarsliggende politicus Hugo Coveliers.

Siegfried Backe, momenteel radionieuwsdirecteur, werd in 1953 geboren.

Filmer Stijn Coninckx werd in 1957 geboren.

De verongelukte loper Ivo Van Damme werd geboren in 1954.

De Waalse socialistische politicus Guy Mathot overleed op 21 februari in 2005.

In 1816 was het op 21 februari groot feest in Tervuren. Die dag trouwde de Nederlandse kroonprins Guillaume, de latere Willem II met de Russische Anna Paulowna. 

Willem van Oranje, kroonprins van het Verenigd Koninkrijk en held van Waterloo, trouwde in 1816 met Anna Paulowna, dochter van de Russische Tsaar Paul I. Als huwelijkscadeau kreeg hij ondermeer een jaarlijkse rente van 1 miljoen gulden. Goudgulden. 
De feestelijkheden in Tervuren waren het vervolg op het eigenlijke huwelijk in Sint Petersburg. Het paar vestigde zich in Tervuren. Drie dagen lang zou het feest duren. Guillaume (Guillot voor de vrienden) had altijd een speciale band met de zuidelijke Nederlanden, zeg maar met België. Later zou hij proberen om hier koning te worden nadat België de onafhankelijkheid had uitgeroepen en zijn vader, Willem I, aan de deur had gezet.
Guillaume stond aan het hoofd van een regiment Hollanders en Belgen In 1815 bij de Slag van Waterloo. Hij raakte toen gewond en vader Koning Willem liet later nabij Waterloo een piramide optrekken met daarboven op een Leeuw, ter herdenking van de heldendaad van zijn zoon.
Kroonprins Willem was verloofd met de Engelse erfprinses Charlotte, verloving die werd verbroken toen de prinses een andere prins ontmoette, Leopold van Saksen-Coburg, de latere Leopold I, koning der Belgen. De Engelse Charlotte had Guillaume altijd een rare en vooral gierige vent gevonden. Maar toen Guillaume de Russische Anna-Pauwlona ontmoette waren zijn financiële problemen voorbij en werd de betreurde afgebroken verloving vergeten
Willem van Oranje die hooguit enkele woordjes Nederlands kon stamelen en zich Guillaume liet noemen, wist de dochter van de Russische Tsaar Paul I aan de haak te slaan. Het huwelijksfeest begon op 21 februari 1816. 
En het duurde tot de 23ste. Het echtpaar woonde afwisselend in Brussel en Tervuren. Guillaume had voor een optrekje gezorgd. Daar had hij een uitgestrekt jachtterrein en een stoeterij van enkele dozijnen raspaarden. Het oude kasteel van de Brabantse hertogen dat door de Oostenrijkse landvoogd Karel van Lorreinen werd gebruikt werd door de Fransen met de grond gelijk gemaakt. Het kasteeltje dat Guillaume liet optrekken werd later gewoond door de zuster van Leopold II, de keizerin van Mexico, tot het volledig uitbrandde. Meer over de Belgische keizerin op 19 januari...
Op de plaats kwam later het Museum voor Afrika, gebouwd door Leopold II.
Guillaume kon zijn speelschulden nauwelijks afbetalen met de jaarlijkse dotatie van 1 miljoen goudgulden die hij via zijn echtgenote ontving uit Rusland. Toen Guillaume Koning Willem II van Nederland werd nam Anne Pauwlona ook de titel van koningin aan.
Uit het huwelijk werd later in Brussel het zoontje Willem geboren, de latere Koning Willem III van Nederland, bijgenaamd Koning-Gorilla.  

www.6minutes.be

05-11-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Edward Coremans (1835 - 1910)

Coremans was de zoon van een welgestelde timmerman en hij studeerde klassieke filologie in Luik (1859) en rechten in Brussel (1861). Vanaf april 1861 was hij secretaris van de Nederduitsche Bond, vanaf 1865 voorzitter. Dat hij weinig partijgebonden was, heeft wellicht zijn snelle politieke carrière in de Meetingpartij bevorderd: provincieraadslid van 1864 tot 1868, gemeenteraadslid van 1866 tot 1872, volksvertegenwoordiger in 1868. Hij bleef 42 jaar in het parlement namens de Meeting, die louter de Antwerpse katholieke partij geworden was. In de Kamer was Coremans een kwarteeuw lang de verpersoonlijking van de V.B. Op zijn initiatief ontstonden vier taalwetten: die betreffende de strafrechtspleging van 1873 en 1891, die betreffende het middelbaar onderwijs van 1883, en die van 1910 betreffende het middelbaar en het hoger onderwijs. Verschillende andere taalwetten heeft hij tot stand helpen brengen. In het parlement joeg hij graag zijn tegenstanders op stang met brutale aanvallen. Met meer diplomatie zou hij soms wellicht betere resultaten bereikt hebben. Rond 1890 werd hij voorbijgesneld door een jongere generatie Vlaamsgezinden: advocaten die voor alle rechtbanken en hoven in het Nederlands pleitten; politici en sociale werkers die de V.B. in de christen-democratie inschakelden; volksvertegenwoordigers die Nederlands spraken in de Kamer. Een echte democraat was Coremans niet ondanks zijn stellingname voor het algemeen stemrecht voor mannen in 1893. Zo koos hij in 1894 partij tegen de daensistische democraten in Aalst. In mei 1910, enkele maanden voor zijn dood, eindigde Coremans' politieke loopbaan. Hij werd door de Meeting op haar kandidatenlijst vervangen door Frans van Cauwelaert. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

Herneming van artikel geplaatst in september 2009

Er hebben altijd jeugdbendes bestaan, zoals te zien op deze muurschildering in de Antwerpse Seefhoek, als herdenking voor Willy Vandersteen die hier geboren werd. Ziet u verschil met wat er nu aan de hand is ? Wij niet.  Alleen is de fanatieke pastoor vervangen door een vredelievende imam. De spelende kientjes van toen zijn even leuk en schattig dan de hedendaagse jongeren. Nietwaar ?

Nabij de Antwerpse Stuivenbergwijk  en de  Seefhoek bevindt zich het Vincent van Goghplein, een verbinding tussen de Lange Beeldekens- en de Handelsstraat. Deze eens zo volkse wijk waar ik een deel van mijn jeugd heb doorgebracht bij mijn grootouders en mijn groottante en -oom, zou nu best de Marrakechwijk kunnen genoemd worden.  Telkens ik er nu passeer, bloedt mijn hart.  Ik weet het, tijden veranderen en steden leven op de hartenklop van de evoluerende maatschappij. Ik heb niets tegen modernismen of nieuwe denkbeelden die de wereld vooruithelpen, ik heb wel een schrijnende hekel aan verloedering, achteruitgang, vereenzaming en opgefokte sfeertjes-van-nieuwlichters,  die de ellende verhullen.

Vroeger was alles niet per se beter, natuurlijk niet.  Vandaag is er alleszins minder hoop, veel verwarring en onzekerheid. De sfeer waarin wij onze jeugd beleefden, was er een van verwachting, geloof in de toekomst,  streven naar welvaart en gulzig vergaren van kennis.  Dat was de naoorlogse stemming en ambitie : de welvaart van Amerika invoeren en de eigen Europese cultuur voluit beleven. Onveiligheid of angst waren gevoelens die wij niet kenden : in onze stad liepen wij overal even onbekommerd of nieuwsgierig rond. Wat kon het ons deren dat sommigen van onze vrienden 's zondags naar de mis gingen, of joods waren, of protestants. Onze vriendschappen waren getooid, zonder dat wij dit beseften, met medailles van respect, een woord dat thans dagelijks verkracht wordt door mensen die onder respect het recht opeisen onbeperkt te fluimen.

Natuurlijk sluimerde in ons ook revolte en de bewuste drang mee te bouwen aan een betere wereld dan die van onze ouders. Nooit meer oorlog, geen geweld, geen atoombommen, een open maatschappij met veel overleg, zonder betutteling, en toen ook al :  een vrij Vlaanderen in een verenigd Europa.

En meisjes, of course. Meisjes en vrouwtjes.  Zij waren onze inspiratie, de sterren aan een firmament waar wij niks van afwisten, voor haar poetsten wij ons in- en uitwendig op, wij ontkenden onze zwoele bedoelingen, hartstocht verpakten wij als unieke trouw om de verrukkingen van haar lichamen te beroeren en tijdens onze amoureuze rooftochten kwam de zon meerdere malen per dag op.

Ook dàt was "vroeger" en hopelijk is dàt wel hetzelfde gebleven in de wereld van "nu". Dat wensen wij alleszins alle Vlaamse jongeren toe, anders is het helemaal droefenis.

.

De Neefsteeg, een woonerf in de Lange Beeldekensstraat

De jonge Vincent van Gogh heeft een korte tijd te Antwerpen in de Lange Beeldekensstraat gewoond toen hij schilderlessen volgde bij de Academie. De Van Goghs leefden in Zundert, net over de rijksgrens en het was aangewezen dat Vincent naar Antwerpen afzakte.  Een succes was het echter niet op de Academie in 1886 voor de toen al 33-jarige Van Gogh en hij is na drie maanden verblijf naar zijn broer en eeuwige toeverlaat, Theo,  in Parijs verhuisd.

Om de korte aanwezigheid van de thans beroemde wereldschilder te herdenken, werd een doorgangsplein naar hem genoemd in de wijk waar hij verbleven heeft.  De sociale woningen aldaar zijn hoofdzakelijk ingenomen door Marokkanen en oude Antwerpenaars die niet willen of kunnen wegtrekken. Men vervult goedschiks, kwaadschiks zijn dagelijkse besognes, want mensen houden niet van conflicten en geven de voorkeur aan naast mekaar wegleven, wat dan vlug geïnterpreteerd wordt door de voorstanders van diversiteit als "vredevol nabuurschap".  Zolang de buren mekaar de kop niet inkloppen of mekaar niet kelen, zijn dit inderdaad voorbeelden van innige samenleving. Het ligt nu eenmaal in de aard van de mens, om zijn eigen leefomgeving, ook als de omstandigheden verre van aangenaam zijn, als het eigen territorium te ervaren en te verdedigen.  Zo zijn we nu eenmaal.

Op de foto : het plein "Duinplak".  Het huis met de groene steentjes op de achtergrond  bevindt zich in de Lange Zavelstraat en is de vroegere viswinkel van de ouders van de jonge voetballer Rik Coppens.

Het Duinplak op de foto hierboven is een pleintje waar mijn groottante een snoepwinkeltje uitbaatte voor de oorlog. Alles is piekfijn heraangelegd, de oude huizen zijn afgebroken en op de rustbanken (ik weet niet of u de afbeelding kan vergroten ?) zitten nu Marokkaanse wijkvaders, wellicht met weemoed terug te denken aan hùn jeugd in het warme Prachtland, dat zij ingeruild hebben voor meer centen, zekerheid en daar gratis bovenop een knagend heimwee en veel boosheid in een kille en voor hen onbegrijpelijke omgeving.  Tante Tia, met haar groot hart en haar hang naar romantiek en goedheid,  zou de Mohameds een paar caramels of zure bollen toegestopt hebben.  Tot ze haar zouden vragen of dit wel halal is en als ze dit tijdens de ramadan zou wagen, was het een zware belediging.

Momenteel is het in de wijk aldaar multiculturele boel, die ditmaal uitdijt tot in de gazetten. De bewoners  worden al maanden geteisterd door een bende vandalen. Het nachtlawaai verstoort hun slaap en door de aanhoudende vernielzucht van enkele ‘bendes' voelt niemand zich nog veilig. Wij schakelen over naar enkele fragmenten uit een artikel in Het Nieuwsblad :

De sigarettenpeuken en ontelbare zonnebloempitjes waarmee het beton ligt bezaaid, verraden echter al iets van de taferelen die zich hier 's nachts afspelen. ‘Eerst zuipen ze de flessen leeg om ze dan met geweld tegen de muren kapot te gooien. Vaak zitten ze hier tot zes uur 's ochtends kabaal te maken. Mijn kinderen kunnen er niet van slapen', vertelt een bewoonster die liever anoniem wenst te blijven.

De angst zit er diep in bij de bewoners want niemand wenst zijn of haar naam in de krant te zien. ‘En dan weten ze mijn dochters te vinden zeker. Nee, bedankt', aldus een Marokkaanse vrouw.

‘Op mijn balkon vond ik onlangs een schroevendraaier en een drugsspuit. Zodra de avond valt, ruikt het hier naar de cannabis. Net zoals alle moeders hou ik mijn kinderen binnen. Helaas, want de stad heeft hier een mooie speelruimte gemaakt voor hen, maar ze zijn zelf bang om er te spelen. Onder de banken worden messen en drugs verstopt. Wij leven hier in de hel en dat is al maanden zo.'

Volgens de bewoners rukt de stad bijna dagelijks uit voor herstellingswerken aan de banken en de speeltuin op het plein. Wij treffen enkele bewoners die een beschadigde poort aan het herstellen zijn. ‘Het gaat om enkele bendes', aldus een anonieme bewoonster. ‘In totaal gaat het om zo'n twintig jongeren. Ze hebben de bloempotten al van mijn balkon geduwd. Ik vroeg de politie of ik geen prikkeldraad rond mijn terrasje mocht spannen, maar dat is verboden.'

De politie bevestigt dat er problemen zijn met hangjongeren rond het plein, maar daar blijft het niet bij. In het oosten wordt het plein geflankeerd door vier privéwoningen. Hun tuinen grenzen aan het Vincent Van Goghplein wat de onruststokers interpreteren als een open deur. ‘Een koppel verhuist weldra vanwege de inbraken', zegt een andere bewoonster. ‘Toen ik hier net kwam wonen, stond op mijn deur ‘racist' geschreven. Omdat ik Belg ben. Ook bij mij is er al ingebroken. Ik ging om thee bij mijn Marokkaanse buurvrouw en toen ik terugkwam, merkte ik dat er heel wat spullen waren verdwenen uit mijn woning. Zelfs een tube tandpasta hadden ze gestolen.'

De bewoners werden eind mei ontvangen door de politie voor een gesprek rond de problematiek, maar volgens hen is er daarna niets gebeurd. ‘Een aantal keren per avond passeert hier een politiecombi, maar daar hebben die herriemakers geen schrik van', klinkt het in koor. ‘Wij denken allemaal aan verhuizen. Het is gewoon een kwestie van tijd.'

Aan futuristische projecten ontbreekt het niet. Buitenlandse architecten kunnen hier hun fantasieën en sociale waandromen uitleven.  Er wordt naar hartenlust geïnvesteerd in beton en staal.  En in allerlei integratie- en steunprojecten voor vreemdelingen. Ten koste van ALLES willen alle overheden vermijden dat deze stad in handen zou vallen van Vlaams Belang, dàt en dàt alleen is de reden van de vele subsidies die Antwerpen ontvangt van àlle niveaus : belgië, Vlaanderen en Europa.  Maar de centen zijn altijd die van de afgeroomde burgers, want de staat zelf heeft NIETS, behalve schijn, veel praats en langzamerhand een prestige zoals Zimbabwe.

In deze stad, die ik enkel kan liefhebben zoals een hoorndrager aan  zijn ontrouwe vrouw verhangen blijft, woedt momenteel een beschamende strijd om een mobiliteitsprobleem dat al jaren geleden had moeten aangepakt zijn.  Er zijn meer dan 140 miljoen euri vermorst aan studies en loonkosten, dat zijn 5,5 miljard oude franken.  De burgemeester van wie ik zeker weet dat hij niet mijn burgemeester is en ook nooit zal zijn, heeft plots de reden van zijn bestaan en functie ontdekt : na een winterslaap van 6 jaar smijt hij zich in deze discussie omtrent een volksraadpleging. Uitgerekend als van hem verwacht wordt, dat hij niet zou lispelen, staat hij te molenwieken naast Brabo : "Luister naar mij, ik had vroeger een gedacht, nu heb ik een tegengestelde mening". In politiek bestaat weinig eergevoel en evenmin schaamte. Eigenlijk kan ik als stadshoorndrager perfect blijven paraderen en mijn medeburgers hoofs groeten met gebogen gewei : de Sinjoren zijn vergroeid met oneer. 

Toen 10 jaar geleden Vlaams Blok, ondersteund door 50.000 handtekeningen een referendum vroeg over de migratie, werd dit afgewezen : het cordon sanitaire beteugelde toen de burgerinspraak, zoals het ook het manke paard van de democratie blijft afranselen.  

Als het over bruggen, tunnels en fijn stof gaat, zijn ze wakker de viswijven en kruiers van het Schoon Verdiep.  Als het over het samenleven in de parochies van miserie gaat, wenden ze het hoofd af. Dat moeten de burgers zelf oplossen.  Er is gelukkig nog één fractie voor wie ik eerbied heb in deze stad en die al jaren waarschuwt tegen de waanzin, tegen alle politiek-correcte lafbekkerij in. Als ik op mijn wandeltochten Filip Dewinter ontmoet, zal ik ook  hem hoofs en waardig groeten (met gebogen gewei) : in mijn vrijstad Antwerpen, erken ik enkel hem als mijn burgemeester.  Die andere man is slaapburgemeester van de stad van Allah.

De actieve hormonenmaffia liet van zich horen op deze dag. 
De stichter van de ‘Belgische vioolschool’ Charles de Bériot werd in Leuven geboren op 20 februari 1802.

Beeldhouwer-tekenaar George Minne overleed op 20 februari 1941. Baron Minne werd 75 jaar.

Striptekenaar Edgard P. Jacobs overleed in 1987.

In 1984 werd in Neerpelt zangeres en televisie-actrice Sofie Van Mol geboren.

In Amsterdam wordt in 1947 de gekende komiek André van Duyn geboren als Andrianus Kyvon. Hij is gehuwd met zijn vriend Martin Elfrink.

Op 20 februari 1995 wordt veekeurder Karel Van Noppen uit zijn huis gelokt en neergeschoten.
Het is 20 februari 1995. Veekeurder Karel Van Noppen wil die avond voor de televisie doorbrengen. De telefoon gaat. Of hij even kan komen kijken. Naar een zieke koe. Veekeurder Van Noppen wil zijn dochtertje Birgit meenemen. Maar dat weet zijn vrouw Mieke Hendrickx te verhinderen. Echtgenoot Karel zal niet terugkeren die avond. 
Karel Van Noppen wordt meteen na het wegrijden tot stoppen gedwongen en wordt vermoord. De hormonenmaffia had Van Noppen al meermaals gewaarschuwd en voor grof geld werden huurmoordenaars gevonden om de té lastige vleeskeurder in koelen bloede te vermoorden.
Als veearts-keurder moest Karel Van Noppen veeboeren controleren op het gebruik van verboden groeihormonen. Het was meteen duidelijk dat de moord gebeurde in opdracht van de hormonenmaffia.
Karel Van Noppen, een 42-jarige veearts uit de Kempen, werd geboren in Herentals en woonde in Wechelenterzande-Lille. Hij was van overheidswege belast met controle op het gebruik van hormonen door veeboeren.
Met de illegale hormonenhandel werd grof geld verdiend. Runderen werden op illegale wijze extra vet gemest en het vlees kon tegen woekerprijzen worden verhandeld.
Karel Van Noppen was niet de man die veel door de vingers zag. Integendeel. En in kringen van veehouders werd er vaak geschimpt op de komst van de controleur Van Noppen.
 
Het bleef echter niet bij schimpen, bij de hormonenmaffia. Er werden ook regelmatig bedreigingen geuit. Maar ook meer dan dat. Op 20 februari 1995 werd veekeurder Karel Van Noppen hun slachtoffer. 
Die avond van 20 februari sloeg de hormonenmaffia toe. De auto van Van Noppem werd klem gereden en de inzittende genadeloos neergeknald. Het onderzoek leidde naar enkele personen die wel allemaal ontkenden iets met de zaak te maken te hebben. Het duurde wel een hele tijd maar uiteindelijk werden vier verdachten voor de rechter gebracht. De rechtbank was streng voor de vier verdachten. De uitspraak viel in april van het jaar 2002. Alex Vercauteren kreeg levenslang. De drie anderen, Carl De Schutter, Albert Barrez en Germain Daenen elk 25 jaar.
Albert Barrez heeft in het boek ‘Operatie Zieke Koe’ later een omstandig verslag gepubliceerd, samen met journalist Jan Heuvelmans, met zijn versie over de volledige toetracht van de voorbereidingen en de aanslag op Van Noppen. Het boek is in 1999 gepubliceerd bij Houtekiet Antwerpen/Baarn.

 @ www.6minutes.be

 Jules Brunfaut (1852 - 1942)  is een toonaangevend Brussels architect met een omvangrijk oeuvre dat gerekend wordt tot het historisme. Voor zijn vriend Edouard Hannon maakt hij een uitzondering en bouwt hij een prachtig Art Nouveau herenhuis in Sint-Gillis. In 2010 werd de woning langs het Horta Museum aangekocht en verbouwd tot museum. Het zal samen met de woning en het atelier van Horta één geheel gaan vormen.

De smeedijzeren loggia met glasramen afgeboord langs de straatzijde is indrukwekkend

Op de hoekgevel een bas-reliëf van Victor Rousseau

(met dank aan jos voor de tip)

06-11-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Frans Van der Elst (1920 - 1997)

1974 : tijdens de viering van 20 jaar Volksunie feliciteert Lode Craeybeckx voorzitter Frans Van der Elst   Van der Elst studeert van 1939 tot 1944 rechten, thomistische wijsbegeerte en politieke en sociale wetenschappen in Leuven. Van 1944 tot 1958 is hij advocaat bij de balie van Brussel. Hij pleit in verschillende repressiezaken, o.a. die van VNV-leider Hendrik Elias, wiens raadsman hij zou blijven. Als legataris van Elias’ archief publiceert hij in 1974 de eerste uitgebreide analyse van diens rol als VNV-leider. Vanaf 1948 speelt Van der Elst een aanzienlijke rol in de herleving van de V.B. en het Vlaams-nationalisme, waarvan hij als publicist, redenaar en als partijvoorzitter van de Volksunie (VU) de inhoud mee bepaalt. Bij de parlementsverkiezingen van 1949 staat hij in Brussel op de Vlaams-nationale lijst-Edmond van Dieren. In deze periode wordt er volop gediscussieerd over de heroprichting van een autonome Vlaams-nationale partij. Vanaf 1950 is hij een der hoofdrolspelers in het Vlaams Comité voor Federalisme, een studie- en drukkingsgroep die in 1954 een voorstel van federale grondwet voor België publiceert. In 1951 houdt hij zijn eerste publieke pleidooi voor amnestie. In 1954 wordt Van der Elst medeoprichter van de Christelijke Vlaamse Volksunie, die nog tijdens datzelfde jaar de Volksunie wordt. Hij wordt partijvoorzitter (1955-1975), Kamerlid (1958-1974) en senator (1974-1985). In 1983 wordt hij de allereerste Vlaams-nationalistische minister van staat. Van 1958 tot het einde van de jaren 1960 is Van der Elst de woordvoerder van zijn partij in alle belangrijke parlementaire debatten. Het vertrouwen van de Vlaams-nationalisten in Van der Elst komt voor het eerst onder zware druk wanneer de VU de Egmont- en de Stuyvenbergakkoorden ondertekent en toetreedt tot de Belgische regering (1977-1978). Na het Egmont-experiment trekt hij zich systematisch terug uit het politieke leven. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

.

Het boek Max Havelaar raakte bijna niet uitgegeven. 
Op 19 februari 1887 overleed Edward Douwes Dekker, onder de schuilnaam Multatuli schreef hij Max Havelaar. Hoe dat boek uiteindelijk toch werd gedrukt lees je hier...

Op 19 februari 1899 grijpt er een treinongeval plaats in het station van Vorst-Brussel. Er vallen 30 doden te betreuren.

In 1878 wordt Isidoor Opsomer geboren. Kunstschilder Baron Opsomer groeide op in Lier en was bevriend met die andere Lierenaar: Felix Timmermans.

Drie sportlui zijn op deze dag geboren:
Voetballer Jef Mermans in 1932
Voetballer Enzo Scifo in 1966
Wielrenner Freddy Maertens in 1952.

De algemeen gebruikte Nederlandse driekleur wordt in 1937 als dé officiële vlag bij Koninklijk Besluit uitgeroepen. De drie horizontale banden, blauw bovenaan, kregen officiële status zodat alle fantasie-uitvoeringen moesten verdwijnen.
 
Multatuli, de lijdensweg van een schrijver

Onder de naam Multatuli schreef Edward Douwes Dekker tijdens zijn verblijf in Brussel, op de hoek van de Arenbergstraat en de Keizerslaan, het wereldberoemde boek: Max Havelaar. of De Koffieveilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij. 
De openingszin van de Max Havelaar, ‘Ik ben makelaar in koffie, en woon op de Lauriersgracht nr 37', verwijst naar de ‘ik’ ofte Batavus Droogstoppel, de hoofdpersoon van het lijvige boek.
Max Havelaar werd in 140 verschillende talen vertaald en uitgegeven. Maar het oorspronkelijke werk raakte werd slechts heel moeilijk uitgegeven.
Onder de naam Multatuli of vertaald ‘ik heb veel geleden’ had Edward Douwes Dekker (overleden op 19 februari 1887) zijn werk geschreven als een aanklacht tegen alles wat fout liep in de maatschappij. Maar zulke boodschap had slechts zin indien het manuscript zou gedrukt en uitgegeven worden.
Er stonden op dat moment duidelijk weinig uitgevers te wachten op deze bewogen tekst. Ten einde raad ‘verkocht’ Multatuli het manuscript aan de Amsterdamse advocaat en dichter Jacob van Lennep. Die zag er alleen brood in indien hij de oorspronkelijke tekst wat kon bijwerken.
Een goedkope uitgave? Dat zag Jacob van Lennep helemaal niet zitten. Hij wilde geld verdienen. En in plaats van een goedkope editie op de markt te brengen gaf hij de tekst uit in een dure luxe-editie. De oorspronkelijke tekst van Multatuli waarin, met volle namen en exacte data werd gewezen op misstanden, werd gewijzigd en namen en data werden door Van Lennep gewoon weggelaten.
Multatuli voelde zich bedrogen door Van Lennep en spande een proces in maar dit verloor hij want hij was per slot van rekening niet meer eigenaar van zijn eigen werk? Hij had het manuscript maar niet moeten verkopen. Douwes Dekker probeerde wel bij het corrigeren van drukproeven enkele door Van Lennep aangebrachte veranderingen recht te zetten.
Een getrouwe uitgave verscheen veel later. Pas in 1875 kreeg Dekker de gelegenheid een drukproef te corrigeren en noten toe te voegen, maar de meeste veranderingen van Van Lennep werden door Dekker, die het oorspronkelijke manuscript niet bij de hand had, waarschijnlijk niet opgemerkt. 
Edward Douwes Dekker had veel moeite om het manuscript uitgegeven te krijgen. Meer hierover...
Een getrouwe uitgave van het manuscript verscheen uiteindelijk pas in 1950. Desondanks treft men tot op heden in de boekwinkels meestal de versie van 1875 aan, dat is dus grotendeels de versie van Van Lennep met wel correcties van Douwes Dekker.
Het verhaal van Saïdjah en Adinda is in een aantal losse uitgaven verschenen; ook andere fragmenten zijn wel apart uitgebracht, zoals Havelaars "Toespraak tot de hoofden van Lebak".
Later is de Max Havelaar in meer dan 140 talen uitgegeven. En in de Nederlandse versie verscheen er herdruk op herdruk. Edward Douwes Dekker was 47 bij zijn overlijden op 19 februari 1887

www.6minutes.be

Niet vergeten !

If I had a talking Picture of you - Als ik een sprekend portret van jou had : de kunst van Alfons Mucha. Geboren in Moravia in 1860,  trok hij naar Parijs in 1887. Rond de eeuwwende ontwierp hij affiches voor vele Europese bedrijven en optredens van artiesten, zoals o.m. Sarah Bernhardt.  Maar hij maakte ook ontwerpen voor decors, kostuums, meubelen en juwelen.  Een veelzijdig, oorspronkelijk kunstenaar die de geest van zijn tijd weerspiegelde. Na de Grote Oorlog keerde hij terug naar Praag om mee te strijden voor de Tdjecho-Slowaakse onafhankelijkheid, terwijl hij ook artistiek eer bedrijvig bleef.

 Bij het binnenvallen van de nazi's in 1939 was Mucha bij de eersten die door de Gestapo opgepakt werden. Hij overleed in datzelfde jaar.

De muziek is een opname uit 1929 (met dank aan jos, die mij veel geleerd heeft over deze kunstperiode)

07-11-2009

Figuren uit de mini & maxi Vlaamse Beweging : Louis Franck (1868 - 1937)

Louis Franck geschilderd door Walter Vaes Na zijn studie rechten aan de Université libre de Bruxelles (1886-1890) vestigt Franck zich als advocaat in Antwerpen. Zijn gematigdheid als liberaal tegenover katholieken en als Vlaming tegenover de Franstalige bourgeoisie maakt hem uiterst geschikt voor een politieke carrière. Van 1906 tot 1926 is hij liberaal volksvertegenwoordiger. Vanaf 1909 stelt hij dat het liberalisme in Vlaanderen "Vlaams of niet" zou zijn. Mede door zijn toedoen is de liberale partij in Vlaanderen voor de oorlog Vlaamsgezinder geworden. Franck speelt een belangrijke rol in de vernederlandsing van het Vlaamse rechtsleven. Inzake taalwetgeving is zijn stelling: geen taaldwang in Wallonië en een geleidelijke vernederlandsing in Vlaanderen. Na zijn strijd voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit (vanaf 1910 met Frans van Cauwelaert en Camille Huysmans, de Drie Kraaiende Hanen) luwt zijn Vlaamsgezindheid omdat hij vanaf 1912 ministeriabel wordt. Tijdens de oorlog wordt Franck het feitelijke hoofd van Antwerpen. Hij voert een politiek van godsvrede en van voorzichtige administratieve samenwerking met de bezetter. De taalgeschillen moeten zijns inziens blijven rusten. Hij veroordeelt openlijk het activisme en de Flamenpolitik. Op verzoek van de activisten wordt hij in 1918 korte tijd gedeporteerd. Na zijn terugkeer laat hij zich nog nauwelijks in met de Vlaamse zaak. De oorzaken zijn: de scheuring in en de radicalisering van de V.B. tijdens de oorlog, Francks deportatie en de naoorlogse inzinking van de V.B. en de Vlaamse liberalen. Hij wordt wel nog de inspirator van de gedeeltelijke vernederlandsing van de Gentse universiteit, de zogenaamde Nolf-barak van 1923. In 1924 pleit hij voor het behoud van de tweetaligheid voor de rechtbanken. In 1926 wordt hij gouverneur van de Nationale Bank. Naar aanleiding van een gerechtelijk onderzoek vraagt hij in oktober 1937 verlof. Twee maanden later overlijdt hij, waarschijnlijk door zelfmoord. @ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging