Kadaffi tot Obama : *Jij zal altijd onze zoon blijven*
Kadaffi schreef een brief naar Hoessein Obama met volgende aanhef :
"Aan onze zoon, Excellentie Mr. Baracka Hussein Obama. Ik heb je in het verleden al gezegd, dat als Libië en de Verenigde Staten van Amerika oorlog zouden voeren, wat god verhoede, dat jij altijd een zoon zal blijven. Het beeld van jou zal nooit veranderen."
Ook Sarkozy, David Cameron en de Koreaan Ban Ki Moon kregen een brief van de Libische moordenaar : "Libië is niet van jullie, Libië is voor de Libiërs. De resolutie van de Veiligheidsraad is ongeldig, gezien zij niet in overeenstemming is met het charter dat verbiedt tussen te komen in binnenlandse aangelegenheden."
Het land B werd nog niet aangeschreven, zeer tot treurnis van vechtjas de Crem en de Zalvende van Buitenlandse Zaken, Vanackere.
Het Nieuwsblad brengt vandaag het hilarische of zo u wil, komi-tragische verhaal van de repatriëring van de landgenoten die uit Japan weggehaald werden door de onvolprezen belgische overheid.
De repatriëring door de Belgische regering van landgenoten uit Japan is niet enkel op een Belgenmop maar tevens ook op een ware odyssee uitgedraaid. Gisteravond, na een reis van meer dan 40u, landden dan uiteindelijk toch zo'n 30 landgenoten op de militaire luchthaven van Melsbroek.
Het idee om landgenoten uit Japan weg te halen, dateert voor alle duidelijkheid van vorige week woensdag. Toen besliste de ministerraad om in allerijl een regeringsvliegtuig naar Japan te sturen. Want de Belgen die er weg wilden na de aardbeving en de problemen met de kerncentrales konden op dat moment nog amper vliegtuigtickets bemachtigen.
Een Airbus van het Belgische leger zou de Belgen in Tokio oppikken, om ze in het Zuid-Koreaanse Seoul weer op de tarmac af te zetten. Dar moesten ze hun plan trekken, klonk het in het begin. De Belgen in Japan begrepen er niks van, de interesse was al meteen ver te zoeken.
Minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere (CD&V) greep in, de geëvacueerde Belgen zouden dan toch naar België worden gevlogen, al wist hij toen nog niet dat de Airbus van het Belgische leger, die in allerijl in het Amerikaanse Washington was opgestegen om de Belgen te gaan oppikken, op dat moment al in panne stond. In Alaska. Tijdens een tussenlanding op de luchthaven van Anchorage was er een probleem vastgesteld met de boordcomputer.
Om de Belgenmop nog wat meer hilarisch te maken, vergiste het koerierbedrijf zich vervolgens bij het afleveren van de wisselstukken. In plaats van Anchorage, Alaska bleek het pakket met Belgische vliegtuigonderdelen te zijn toegekomen in Memphis, Tennessee.
De Belgen, die dachten ze vrijdag al een op een vlucht naar huis zouden zitten, kregen daarop van de ambassade in Tokio te horen dat de vlucht pas ten vroegste zondag in Japan de wielen aan de grond zou zetten.
Met die Airbus van het Belgische leger is het uiteindelijk niet meer goed gekomen, tot colère van defensieminister Pieter De Crem (CD&V) die opnieuw als 'Air De Crem' door het leven moest. Buitenlandse Zaken besliste uiteindelijk dan maar de hulp van Spanje in te roepen. Dat moest ook nog een groep landgenoten repatriëren en had nog plaats op een vliegtuig dat zij had gecharterd.
'Het was me de reis wel', zégt Sander Houttekier (28), één van de 30 Belgen die gisteravond na een reis van 44u op de militaire luchthaven van Melsbroek arriveerde.
'Hoewel bijna alle Belgen in en rond Tokio wonen, werd er door de Belgische regering beslist dat we ons naar de luchthaven van Nagoya moesten begeven, zo'n 400 km verder naar het zuiden. De uitleg luidde dat men weg wilde blijven van de eventuele radioactieve straling. Maar toen we in Nagoya aan boord gingen, bleek de eerste tussenstop in godbetert Tokio, waar we dan ook nog eens 8u hebben stilgestaan. Daar is toch behoorlijk verveeld op gereageerd.'
Vandaar ging het naar Bangkok in Thailand. 'Ook daar hebben we nog eens 5u moeten wachten, dan naar Madrid, om uiteindelijk met een vliegtuig van het Belgische leger naar Melsbroek te worden gebracht.'
Over het comfort van de vlucht beklaagde niemand zich. 'Er zat zo weinig volk op het vliegtuig dat iedereen zich languit op de zetels kon leggen. Ik heb nooit comfortabeler gereisd', vertelt Wouter Laleman, die in Japan in het onderwijs staat.
'Al heb ik me toch ook wel eens afgevraagd: Wat als de Belgen op Japan écht in de problemen hadden gezeten', aldus nog Sander. 'Mijn reisgenoot en ik hebben het al lachend een paar keer tegen elkaar gezegd: Als we ons been hadden gebroken, waren we sneller thuis geweest dan nu.'
Urbi et orbi
De pauselijke zegen Urbi et Orbi zal dit jaar gegeven worden door de heer Obama.
Onze welgemeende verontschuldigingen
Gisteren was het niet alleen de officiële eerste dag van de lente, maar ook anti-racismedag. Dat laatste hebben wij totaal over het hoofd gezien, waarvoor onze welgemeende verontschuldigingen bij onze lezers, vrienden, vijanden, alle openbare instanties, het Spionnencentrum, onze Franstalige overheersers, de Europese Unie, de oorlogvoerende landen in Libië, alle Wereldorganisaties die wij gul onderhouden met onze bijdragen, Martine Tanghe met haar gecorrigeerde oogleden en haar werkloze collega, Phara. Niemand vergeten ?
In Gent werd een grote symbolische actie opgezet : men wilde het wereldrecord handjesschudden verbreken. Daarvoor waren 5.600 mensen nodig. Het werden er maar 2.905. Geen record, maar de deelnemers zijn wel tevreden over het signaal dat ze gegeven hebben. De moslimextremisten die geen handjes schudden met onreine vrouwen, waren ook heel opgezet met deze poging, maar helaas verhinderd om deel te nemen.
Wat men al niet doet, om de burgers geestelijk te stroomlijnen : om de politici van het land B te verplichten een regering te vormen, wordt ons verboden seks te hebben en om de discriminatie tegen te gaan, moeten we mekaars handjes schudden en mekaar feliciteren dat onze beschaving naar de haaien gaat. Wat zal het volgende zijn ? Het parlement omvormen tot een frituurtent en een Sumo-worstelpartij tussen De Wever en Janssens, zodat we geen gemeenteraadsverkiezingenverkiezingen moeten houden in 2012 : de politiek is slechts spektakel.
Savat
Nog enig panieknieuws : Nederland bedreigd door aardbeving
Nederlandse en Duitse geologen beweren dat Nederland het risico loopt te worden getroffen door een zware aardbeving. Vooral Limburg is een risicogebied. 'Het is een kwestie van tijd'.
Volgens de geologen kan Nederland worden getroffen door een beving van 7.0 op de schaal van Richter, meldt het tv-programma Een Vandaag.
Kerncentrales De geologen zijn verbonden aan de Vrije Universiteit en de Universiteit van Aachen.
Bij de bouw van gebouwen en wegen wordt volgens hen geen rekening gehouden met aardbevingen. Ook chemische fabrieken en kerncentrales zijn niet bestand tegen een krachtige aardbeving, aldus de geologen.
Roermond De wetenschappers ontdekten dat bevingen van 7.0 op de schaal van Richter honderden jaren geleden voorkwamen in en rond Limburg. Dat zou volgens hen dus weer kunnen gebeuren.
De sterkste beving die ooit in Nederland gemeten is, was in Roermond in 1992. Die had een kracht van 5,8 op de schaal van Richter.
Door Robin van der Kloor @ Elsevier
In onze brievenbus : Zwart werk en allochtonen.
Dag allemaal,
Ik ben zaakvoeder van een dienstencheques-bedrijf en stel momenteel al 16 mensen tewerk. De helft ervan zijn allochtonen. Ze komen uit verschillende landen, zoals Turkije, Bulgarije, Joegoslavië, enz. Onze allochtone mensen kennen Nederlands, althans genoeg om zich verstaanbaar te maken.
Gisteren komt een Belgische vrouw met een koppel uit Joegoslavië binnen. Ze stellen zich voor en vragen of ik geen werk heb voor de Joegoslavische vrouw. Natuurlijk, in onze sector zijn er te kort, dus we beginnen een sollicitatiegesprek.
Blijkt dat het koppel al 10 jaar in België woont en leeft van het OCMW. Onlangs heeft de Belgische staat een verblijfsvergunning uitgereikt voor 5 jaar, met dien verstande dat ze beiden een vaste job moeten zoeken en zich volledig moeten aanpassen, dus ook Nederlands leren. Wanneer ik persoonlijke vragen willen stellen aan de vrouw is het de man die antwoordt en mij duidelijk maakt dat zijn vrouw geen Nederlands kent.
Ik zeg: geen probleem als ze hier wil werken, maar vanaf september laat ze zich inschrijven bij het Lichtpunt (school voor allochtonen die Nederlands willen leren => afdeling VDAB in de Kongostraat).
Dat blijkt een zwaar punt voor hem. Zijn vrouw is al 43 jaar en nu nog naar school om Nederlands te leren? Neen, dat kan ze niet aan, want als ze te veel leest en zich te veel concentreert krijgt ze hoofdpijn.
Oei, wat nu? Dus zeg ik dat het jammer is, maar dat dit de voorwaarden zijn om hier werken. Wanneer ik hem vraag wat ze beiden in die 10 jaar hebben gedaan, zegt hij fier: “Werken in zwart meneer, veel beter en geen belasting betalen.”
“O ja? En wat deden jullie zoal in het zwart?”
“Klusjes en in de bouw. Ik ben plakker van binnenmuren.”
“En mevrouw?”
“Kuisen bij 4 madammekes, telkens 4 uren aan 9 € per uur, ik werk aan 12 € per uur. Geen werk voor mij in zwart?” (Mevrouw ontvangt als loon: 16u x 9 € = 144 € x 4 weken = 576 € per maand BOVENOP HAAR OCMW STEUN.)
Ik zeg: “Wij werken hier officieel en betalen belastingen zoals iedereen.”
“OK” zegt de man. “U hebben dus geen werk voor mijn vrouw?”
“Ik heb wel werk voor haar, maar dan moet ze wel Nederlands leren.”
“Neen, dan mijn vrouw verder werken in zwart bij die 4 madammekes.”
Wanneer ze vertrekken ben ik toch nieuwsgierig met welke auto zij zich verplaatsen. Dom toch van mij. Jullie mogen één keer raden. Jawel, een Mercedes 220 CDI
Zijn wij nu werkelijk zo dom of wat is dat hier?
* Dat mensen nog 9 € in het zwart betalen met alle risico’s er bovenop? (Met een dienstencheque van 7,50 € en 2,25 € belasting heb je netto 5,25 € per uur.)
* Geeft het OCMW zomaar steun, 10 jaar lang, zonder enige controle?
* Worden de verblijfsvergunningen zomaar afgegeven aan buitenlanders die geen woord Nederlands kennen?
* Wat na die 5 jaar, als het koppel nog geen echt werk heeft en mevrouw nog geen Nederlands kent?
* Ik ken een allochtone vrouw die hier al meer dan 5 jaar woont met haar 3 kinderen, perfect Nederlands spreekt en schrijft, maar nog geen werkkaart kan bemachtigen. Die vrouw wil officieel werken en krijgt niks, ook geen OCMW steun. Ik heb de papieren op mijn bureau liggen. Ze werkt 40 uren aan 8 € per uur in het zwart. Haar maandelijks inkomen => 1280 €). MOET ER NOG ZAND ZIJN?
Hoog tijd om toch eens een deftig woordje te praten met OCMW’s en ministeriesOf ze iets gaan doen aan zulke praktijken?
Of betalen we allemaal verder braaf onze belastingen zonder iets te ondernemen?
Ik denk niet dat dit de enige gevallen zijn. Zo zijn er in België zeker nog veel meer.
Ga nu vlug verder werken. Misschien komt er straks nog een asielzoeker om steun. We moeten die man en zijn gezin toch een boterham met beleg, een huisje, zakgeld en een Mercedes geven zeker.
Wie weet kan hij morgen al ergens in het zwart gaan werken, als het hem past natuurlijk.
Ze mogen niet op straat leven. Dat zou nu pas jammer zijn terwijl wij aan het zweten zijn.
Zwetende groeten en dank aan alle OCMW’s en instanties voor hun steun aan deze mensen.
Met vriendelijke groeten,
NAW bekend bij de redactie.
21-03-2011
Het land B poetst zijn blazoen op door deelname aan Libische interventie
Iets voor 15 uur Belgische tijd zijn de Belgische F16's voor het eerst ingezet in de militaire operatie in Libië. Dat heeft minister van Defensie Pieter De Crem deze namiddag in de Kamer gezegd. Vier Belgische F16's helpen mee om het door de VN uitgevaardigde vliegverbod boven Libië af te dwingen.
De Kamer heeft intussen zo goed als unaniem ingestemd met de Belgische deelname aan de militaire operatie in Libië. De ministerraad bevestigde om 14 uur de deelname van ons land aan een internationaal militair ingrijpen dat een einde moet maken aan het geweld in Libië. Ons land zet F-16's in om het vliegverbod boven het land af te dwingen. Daarnaast zal een Belgische mijnenveger ingezet worden om het wapenembargo tegen Libië te handhaven. Van het inzetten van Belgische grondtroepen zal geen sprake zijn, benadrukte premier Yves Leterme deze namiddag in de Kamer.
De regering heeft al de 'rules of engagement', de inzetregels, voor de Belgische militairen goedgekeurd. Wat die precies zijn, kon defensieminister De Crem om veiligheidsredenen niet zeggen. Als de parlementscommissie die buitenlandse militaire missies opvolgt, de minister achter gesloten deuren hoort, kan dat misschien wel, liet De Crem verstaan.
De Kamer stemde rond 16.45 uur in met de resolutie die het licht op groen zet voor de Belgische deelname aan de militaire operatie. Enkel onafhankelijk Kamerlid Laurent Louis onthield zich.
Bron : Belga
PST : Wij, van Angeltjes blijven dit een ongehoorde en overbodige interventie vinden vanwege het land B dat niet eens in staat zijn eigen problemen op te lossen. Mag het ? Ook als deze actie tijdens een regeringloze periode goedgekeurd wordt door de volksvertegenwoordiging blijft het een misplaatste interventie. Het land B kon zich niet vlug genoeg achter de VN-resolutie scharen en de levens van een aantal van onze militairen aanbieden op de internationale markt, om vooral het geschonden blazoen van deze onbestuurbare natie op te poetsen. Waarom treedt men enkel op tegen Libië en niet tegen Jemen, Bahrein of andere Prachtlanden waarvan de dictators rebellerende medeburgers vermoorden ? Het staat nu al vast dat de talrijke conflicten in de gewelddadige moslimlanden, stromen vluchtelingen op gang zullen brengen die wij hier zullen opvangen, herbergen en met onze gulle sociale stelsels zullen verwennen.
We hebben ons standpunt terzake duidelijk uiteengezet in een artikel "Geen militair optreden met belgische troepen in Libië" van 19 maart en we herbevestigen dit persoonlijke standpunt.
Zorgt natuurlijke selectie voor de ondergang van de mensheid ?
In het wild overleeft het sterkste dier, terwijl zwakke dieren het niet redden. In de populaire volksmond wordt dit ‘survival of the fittest’ genoemd. Tegenwoordig vindt er nog steeds natuurlijke selectie plaats, oftewel organismen die beter in hun omgeving passen, die hebben meer kans om te overleven en voor nakomelingen te zorgen. Maar wist u dat natuurlijke selectie wellicht zorgt voor de ondergang van de mensheid ?
Het evolutionaire doel van de mens is om voor nageslacht te zorgen. Zoveel mogelijk nageslacht. Ieder mens streeft naar zoveel mogelijk succes, dat is onze aard. Daar maakt de Belgische professor Christian de Duve zich zorgen over. “De prijs van ons succes is de uitputting van natuurlijke bronnen, waardoor er een energiecrisis ontstaat en waardoor het klimaat verandert”, zegt De Duve in New Scientist. “Als u natuurlijke bronnen uitput, dan is er niets meer over voor uw kinderen. Stel, we gaan zo door, dan is het mogelijk dat de mens ooit uitsterft.”
De Duve is van mening dat natuurlijke selectie ons tegenwerkt. “Natuurlijke selectie heeft geen vooruitziendheid, maar is bezig met het hier en nu”, zegt de professor. Hij beweert dat egoïsme een eigenschap is die we hebben gekregen dankzij natuurlijke selectie. “Onze voorouders hadden wellicht iets aan deze eigenschap, maar tegenwoordig kan egoïsme schadelijk zijn.” Stel, een mens kan kiezen: of vandaag 50 euro of over tien jaar 50 euro, dan gaat diegene sowieso vandaag nog met dit biljet naar huis. Een mens zit genetisch zo in elkaar dat vandaag belangrijker is dan morgen, overmorgen of volgend jaar. En dat is een slecht teken. “Er is wijsheid nodig om iets op te offeren dat niet direct handig of voordelig is omwille van iets dat belangrijk zal zijn in de toekomst”, zegt De Duve. “Natuurlijke selectie doet dat niet. Natuurlijke selectie houdt geen rekening met uw kleinkinderen, of de kleinkinderen van uw kleinkinderen.”
De Duve vermoedt dat de genetische tekortkomingen van de mens al vroeg werden opgepikt door de schrijvers van het Bijbelse boek Genesis. “Zij bedachten de mythe van de erfzonde om dit beeld te versterken”, meent De Duve.
Of Genesis 3 een mythe is of niet, dat is een filosofische en geen wetenschappelijke discussie. Toch is het interessant dat De Duve met dit voorbeeld komt. Genesis 3 staat symbool voor de hedendaagse samenleving. De verboden vrucht staat voor alle ‘mooie’ zaken die aarde te bieden heeft, zoals fossiele brandstoffen en voedsel. De mens heeft een zwakte voor de verboden vrucht, neemt een hap en uiteindelijk leidt dit tot de ondergang. Is er eigenlijk een manier om erfzonde tegen te gaan ? Om te vechten tegen onze genetische mankementen? “Ja, we moeten ons verweren tegen natuurlijke selectie en enkele genetische eigenschappen verwerpen”, concludeert de professor.
Een mooi voorbeeld is actieve geboortebeperking, waar ook veel bezoekers van Scientias.nl voor zijn. “Het draait allemaal om getallen. Als we deze planeet leefbaar willen houden voor iedereen, dan moet het aantal inwoners binnen de perken blijven. Jagers doen dit door oude of zieke dieren af te schieten. Dit is niet erg etisch als we hebben over mensen, dus rest ons maar één oplossing: geboortebeperking. We hebben meer dan genoeg praktische, ethische en wetenschappelijke methoden om te zorgen dat er niet te veel kinderen worden geboren. Dat is de meest ethische manier om de bevolking te krimpen.”
Ook is De Duve van mening dat vrouwen meer macht in handen moeten krijgen. “Ik denk dat vrouwen minder agressief zijn dan mannen. Zij spelen een grote rol in de opvoeding van kinderen. Vrouwen kunnen kinderen helpen om hun genetische erfstukken te overwinnen.”
Christian de Duve is gematigd optimistisch over de toekomst. “Ik probeer optimistisch te blijven, omdat ik een boodschap van hoop wil doorgeven aan jonge mensen. Probeer er iets aan te doen! Helaas zie ik op dit moment nog niet dat er iets aan het veranderen is.” De Duve is niet de enige persoon die zich zorgen maakt over de toekomst van de mensheid. Ook wetenschapper Frank Fenner maakt zich zorgen. “We zullen hetzelfde lot ondergaan als de mensen op Paaseiland. De klimaatverandering is nog maar net begonnen, maar we zien nu al opmerkelijke veranderingen in het weer.De eerste mensen hebben aangetoond dat ze zonder wetenschap en de productie van koolstofdioxide en klimaatverandering zo’n 40.000 tot 50.000 jaar konden leven. Maar de wereld kan dat niet. Het menselijk geslacht gaat dezelfde kant op als de soorten die we hebben zien verdwijnen.”
Dit jaar wordt de zeven miljardste wereldburger geboren. En dat zorgt voor problemen, zo houdt Fenner vol. “Als de bevolking blijft groeien tot zeven, acht of negen miljard dan zullen er door voedseltekorten veel oorlogen komen. De kleinkinderen van de huidige generatie zullen in een veel moeilijkere wereld moeten leven.”
OOSTENDE - Het OCMW van de badstad wil niet langer opdraaien voor de kosten van het leefloon van 65-plussers die hier kwamen in het kader van gezinshereniging. Voorzitter De Block (sp.a) wil hen één dag laten werken, waardoor ze recht hebben op een federaal pensioen. ‘De wet op het leefloon bepaalt dat we als lokale overheid alle inspanningen moeten leveren voor de mensen die een leefloon aanvragen. Dat gebeurt in Oostende onder meer via opleiding en een tewerkstelling. Er zijn bij stad, vzw's en organisaties 200 jobs waarbij we de leefloontrekkers aan het werk zetten. Zo kunnen ze na een periode genieten van werkloosheidssteun. Dat aantal wordt zelfs nog voor de zomer opgetrokken naar 230, waarbij een hele groep mensen van vreemde origine ingezet wordt om het openbaar domein net te houden', zegt voorzitter Franky De Block van het Sociaal Huis (OCMW).
En de aanpak werkt, althans een klein beetje : in de crisisperiode (2009) steeg het aantal leefloners met 11%, vorig jaar daalde het vanaf juli en in januari 2011 werd een daling genoteerd van 6%. Ook de eerste resultaten van het project met allochtonen die het openbaar domein net houden, zijn goed. Maar de positieve cijfers worden teniet gedaan door de grote instroom van asielzoekers. De wet voorziet ook dat zij een ‘equivalent leefloon' kunnen krijgen als hun asielaanvraag nog niet is goedgekeurd.
Gezinshereniging
De Block signaleerde eerder al de problematiek, maar wordt nu geconfronteerd met een nieuw fenomeen: de ouders van de allochtone leefloners en equivalent leefloners komen ook naar ons land. ‘Dat is mogelijk in het kader van de gezinshereniging. Nu al zijn er in Oostende 42 mensen die ouder zijn dan 65 jaar en een leefloon aanvragen. In de praktijk komt het erop neer dat we hen dit als een soort pensioen moeten toekennen. Als OCMW betalen we 38% van dat leefloon dat eigenlijk een soort pensioen is. Ik vind het niet normaal dat de lokale overheid het pensioen van die mensen moet betalen als gevolg van het federaal asielbeleid. We hebben echter een oplossing gevonden. Het kan perfect dat we die 65-plussers één dag aan het werk zetten, waardoor ze automatisch recht hebben op een gewoon pensioen dat betaald wordt door de federale overheid en niet meer door het lokaal bestuur.'
Extra pensioendruk
Dinsdagavond neemt de OCMW-raad daarover een principiële beslissing. Maar er komt kritiek van o.m. de NVA op de scherpe uitlating van Franky De Block. Gevreesd wordt dat door oudere allochtonen één dag te laten werken en dan eenminimumpensioen te geven, er een cascade in gang gezet wordt.
Tot zover dit bericht uit Het Nieuwsblad. De hypocrisie van de socialisten is in deze aangelegenheid, die niet enkel de stad Oostende treft, maar àlle Vlaamse gemeentes, opmerkelijk. Door de klassieke truc met de duif toe te passen (1 dag werken en hops, een volledig pensioen ligt te wachten), verschuift de socialist de financiële adelating naar een ander niveau, maar dat zal de rode rakkers een zorg wezen. Vooral onder hun druk als medelijdende mensenvriend, leiden zij niet enkel steden en gemeenten naar de financiële afgrond, maar ook nog eens hogere echelons : dat zal ze echter een zorg wezen. Socialisten blijven de meest onbekwame en onbetrouwbare bestuurders die er zijn. Een totale afwezigheid van financiële verantwoordelijkheid, behalve als het om de eigen zakken gaat, en voor de rest aan heel de wereld onze centen uitdelen.
Ray
Vriendjes van Kadaffi
Een leuk, nietszeggend liedje en leuke veelzeggende foto's. Wat is de internationale politiek toch een groots schouwspel. Helaas, kunnen we niet zonder, als we niet in een nog grotere jungle willen terechtkomen.
Kantonale verkiezingen in Frankrijk bevestigen opmars Front National
De kantonale verkiezingen die gisteren in Frankrijk plaatsvonden, konden slechts 45% van de kiesgerechtigden boeien, een electioraal dieptepunt.
De voorlopige cijfers van het Ministerie van Binnenlandse Zaken geven volgende scores voor de eerste ronde :
Socialisten 24.88% - UMP (Partij Sarkozy) 15.75% en FN 14.22%
Er zijn meer partijen dan deze drie en de vermelde cijfers mogen niet als exact beschouwd worden. In sommige kantons wordt bovendien deelgenomen door "verscholen" kandidaten op lokale lijsten. Er is ook links, extreem-links, groen in diverse tinten enz. bij deze plaatselijke verkiezingen.
Het FN behaalt volgens de laatste berichten ruim meer dan 15%, zijnde zeker al 3% meer dan bij de vorige kantonale verkiezingen.
De werkelijke krachtsverhoudingen zullen bepaald worden in de komende weken die de finale tweede ronde voorafgaan. De linksen hebben reeds aangekondigd dat in de kantons waar zij uit de boot dreigen te vallen, hun kiezers opgeroepen worden om de Sarkozy-kandidaat te steunen en in alle gevallen de opmars van het FN tegen te werken. "Met alle middelen" werd er nog net niet aan toegevoegd.
De verliezende UMP van haar kant, laat haar kiezers vrij voor de tweede ronde.
Wat het FN zelf zal doen, is afhankelijk van plaatselijke toestanden. De partij behaalde haar beste resultaten in Het Noorden, het Zuid-Westen en de Midi. Op veel plaatsen verdubbelkt het FN zijn scores tegenover die van 2004.
Ray
Ook Ararbische LANDEN nemen deel aan offensief Libië
Onder deze titel doet Vandaag.be zijn lezers kond dat Arabische landen de coalitie steunen, terwijl in werkelijkheid slechts 1 land, de ministaat Qatar, 4 vliegtuigen zou inzetten.
Tenzij de redactie van Vandaag.be het land B reeds tot de Arabische landen rekent, want verder klinkt het als volgt :
De Golfstaat Qatar heeft beslist vier vliegtuigen boven Libië te ontplooien om deel te nemen aan een militaire interventie tegen de troepen van de Libische leider Moammar Kadhafi. Dat heeft de woordvoerder van het Franse ministerie van Defensie zondag meegedeeld. Maandag kan ons land ook deelnemen aan de oorlog in Libië. België levert zes F16's en een mijnenjager. Het is nu wachten op het commando van de internationale coalitie.
Sinds de democratie haar intrede gehouden heeft in Tunesië, ontvluchten Tunesiërs massaal hun geliefde land. Het blijft een raar verhaal : nu hebben ze de bewierookte democratie en ze pakken sito presto hun biezen en hun nep-Delvauxvaliesje naar de gehate Westerse racisten.
Ze zijn daar in Tunesië al zo democratisch dat men verleden week niet minder dan 37 partijen kon tellen. Intussen kunnen het er enkele meer zijn.
De Tunesische kranten waren vol lof waren over de inzet van hun landgenoten voor de gestrande dompelaars in het grensgebied – want het zijn toch allemaal onze broeders en het is onze plicht en Allahs’ vreugd hen te helpen. In werkelijkheid beginnen de Lybische vluchtelingen ofwel op de Tunesische zenuwen te werken (… “zijn jullie onze revolutie al vergeten? Wij zijn wel begonnen, he!”), ofwel zijn ze tot de realiteit van de dag overgestapt. Zo loopt de stad Ben Guerdane elke ochtend leeg richting grens, naar Ras Jedir en het kamp Choucha. Een stormloop van verkopers, taxi’s, personenauto’s die ook een dinargraantje willen meepikken in de vorm van privévervoer, geldwisselaars, aanbod van allerlei goederen … met een ongelooflijke stijging van de prijzen als gevolg. Tja, in een democratie geldt de wet van vraag en aanbod.
In een prerevolutionair leven was de stad Ben Guerdane een geliefde bestemming voor Tunesiërs en Libiërs met zeer schappelijke prijzen, betaalbaar voor ieders beurs. Dat is nu veranderd : voor sommige waren is de prijs zelfs verdubbeld, zoals bv. voor benzine. Een grote maand geleden kostte 20 liter 17 dinar – dat is nu 27 dinar – want gesmokkelde waar is nu eenmaal duurder. Ook koffie, broodjes en taxiritten ontsnappen niet aan de vooruitgang. Vroeger kon men de prijs van een ritje afspreken; nu staat de meter op – die slaat vanzelfsprekend meer aan. Het conflict in Libië heeft de commerce in het grensstadje doen dalen; bijgevolg moeten de prijzen stijgen om tot dezelfde handelsbalans te komen. De inwoners trekken dus massaal richting grens en vluchtelingenkamp Choucha om hun handelswaar te verkopen. Dit fenomeen heeft een ander tot gevolg: een kolonne privéwagens “vermomd” als taxi. Inderdaad de meeste autobezitters hebben hun wagen omgetoverd tot taxi om de kampbewoners naar de beschaving van Ben Guerdane te brengen. Het ritje kost 3 tot 5 dinar per persoon. De taxichauffeurs rijden heen en weer tot in de late uurtjes. Enkelen houden zich exclusief ter beschikking van de journalisten: eender waarheen voor de “all inclusive” prijs van 140 dinar per dag.
Overal, in het kamp of in Ras Jedir, overal tref je de vliegende handelaars aan met zowat alles wat verkoopbaar is. De internationale hulp wordt met gemengde gevoelens onthaald: enerzijds kan men met enig fatsoen niet verklaren dat de lokale economie daardoor benadeeld wordt, anderzijds is het duidelijk dat men geen overprijsde waren zal kunnen verkopen als ze gratis uitgedeeld worden aan het potentieel cliënteel.
En wat valt er meer te melden?
Leest u iets in onze kwaliteitspers over de gangsterbendes die het land terroriseren? Leest u over ontvoerde kinderen, die tegen een losprijs aangeboden worden? Leest u over rellen bij de heropstart van een fabriek, waarbij de “revolutionairen” de vroegere werknemers de toegang beletten ? Leest u over de journalisten, die het slachtoffer worden van roverbendes, die niet aarzelen hen neer te steken om hun camera, hun laptop, hun gsm of dictafoontje te stelen ? Over auto’s die vernield worden om de airbag eruit te halen ? Hier volgt een kort artikeltje uit Le Quotidien (Tunesisch dagblad):
Les agressions contre les journalistes continuent
De par ce qui s’est passé lors de cette soi-disant conférence de presse du ministre américain des Affaires étrangères Hillary Clinton, et qu’on ne peut qualifier que d’une mascarade vu les scènes humiliantes dont ont été victimes les journalistes tunisiens, voilà que les gangsters de Tunis et de ses environs décident, eux aussi, d’apporter leur lot dans cette série d’agressions gratuites perpétrées contre nos confrères et nos consœurs. Trop, c’est trop de supporter à la fois les agissements des hommes politiques et des hommes du crime, alors que la seule arme que nous possédons est un stylo par-ci et une caméra par-là. Il faut dire que Mourad Sallemi ou Kamel Zaïem, nos deux confrères du «Quotidien», l’ont échappé belle. Car, dans d’autres circonstances, ils auraient payé de leur vie l’extrême violence de cette bande de voyous qui les a attaqués alors qu’ils se rendaient sur le lieu de leur travail. Ceci étant, Mourad Sallemi passait par une rue à El Manar, lorsqu’il a été attaqué par derrière par un inconnu qui a tenté de le neutraliser en lui assénant plusieurs coups de poings avant que son complice n’intervienne et s’empare de sa sacoche contenant tout son matériel de travail composé de son ordinateur portable, de son appareil photo numérique et d’un dictaphone. Pis encore et avant de prendre la fuite en direction de la route X, les deux truands n’ont pas omis de rappeler à notre confrère de faire attention à sa vie au cas où il songerait à porter plainte. Peu de temps avant et du côté du Bardo et alors qu’il s’apprêtait à quitter son domicile pour se rendre au journal, notre confrère Kamel Zaïem a découvert que sa voiture a été littéralement endommagée par une bande de voyous qui ont brisé les vitres et défoncé les portières avant d’arracher la tapisserie et retirer violemment l’air bag de sa place. Décidément, nous sommes dans une logique de haine et de mépris à l’égard des journalistes tant au niveau du monde politique que du monde du crime.“
(Het artikel vertelt in typische bloemrijke taal de overval op een journalist die beroofd werd van zijn laptop, fototoestel en dictafoon)
Geen nood: weldra wordt alles weer peis en vree. Ban Ki-Moon wordt dinsdag verwacht; hij zal gesprekken hebben met de leiders ad-interim en een rondetafelgesprek met “de jeugd” houden. We zijn benieuwd of hij “de jeugd” zal kunnen overhalen hun reisplannen op te bergen en van de democratie in hun geliefd Tunesië te genieten.
Floriaan Terbeke
De midlifecrisis
Wij ontvingen ongevraagd onderstaand wetenschappelijk advies met betrekking tot de problemen, veroorzaakt door een gewezen partijvoorzitter van een niet nader genoemde partij. De psychologische expert behoudt graag zijn anonimiteit in deze delicate affaire maar onthult een aantal inzichten die de moeite lonen er kennis van te nemen.
Waarde heer hoofdredacteur,
De reacties van de Angeltjeslezers over de problematiek tonen aan wat er leeft er heerst in hun gedachtenwereld. Zonder mij te willen mengen in de discussie of de betrokkene zijn politiek boekje te buiten gegaan is, zou ik de aandacht willen vragen voor het menselijk aspect van de problematiek.
Vanop een afstand, vanuit het perspectief van de lichte media – de zgn. coiffeursboekskes en de diepzinnige talkshows – heb ik als professioneel deskundige op het terrein, de wedervaardigheden van de betrokkene en zijn jarenlange ontkende geliefde gevolgd. Let wel, ik bega niet de fout van de Waalse psychiater, die de Heer Bart De Wever een gratuite afstandsbeoordeling gaf. Ik wil slechts duidelijk maken dat er misschien, wellicht, waarschijnlijk méér aan de hand is met de betrokkene dan men in een "Goedele-moment" kan vaststellen.
Voor mij is het een uitgemaakte zaak dat de betrokkene in een zware midlifecrisis verkeert. Hij vertoont alle klassieke symptomen: onrust, onvrede, een drang om het roer radicaal om te gooien, zowel qua werk als in de persoonlijke levenssfeer. Alle logica, alle verworvenheden, alle engagementen worden ervaren als sleur, als "is that all there is ?" (vertaling : "is het slechts dat ?") Zowat een kwart van de mannen tussen de 40 en de 50 krijgt ermee te maken. Hun omgeving snapt er niets van: de man, waarop je een rots kon bouwen, gedraagt zich even onvoorspelbaar en destructief als een puber. Hij ontwikkelt een nieuw levensdoel, heeft heimwee naar zijn jonge jaren, neemt ondoordachte beslissingen, is vatbaar voor invloeden die zijn (waan)denkbeelden staven en wil als bevestiging van zijn onuitblusbare libido een jongere versie van het vrouwelijk geslacht aan zijn zijde. Hij lijdt op een soortgelijke manier als een vrouw met het PMS-syndroom of met een postnatale depressie – alleen ziet de buitenwereld het niet en is er slechts negatieve aandacht en geen begrip voor de getroffen man.
Waar de medische wereld en de directe omgeving, zoals partner en oudere kinderen, begrijpen wat er met een vrouw met deze symptonen aan de hand is -wat veelal met hormonale medicatie en psychische ondersteuning te behandelen valt- wordt er bij de midlifecrisis van mannen gereageerd met ongeloof, ontzetting, bespotting en ruzie. Onze samenleving kan zich niet plaatsen in de getormenteerde gevoelswereld van de man in kwestie die uit een gevoel van onmacht over de vergane jeugd zich niet kan neerleggen bij de situatie op een rijpere leeftijd. Nochtans biedt net deze rijpere leeftijd een luxe die men in jongere jaren nog niet bereikt had. Financieel, beroepsmatig, sociaal, familiaal heeft men meestal een solide levenswijze opgebouwd die eerder geruststellend dan alarmerend zou moeten zijn.
Bij een man die lijdt, is echter alle logica zoek : hij is in paniek, zoekt een jonge partner, wil verre horizonten onderzoeken, breekt met familie of vrienden, die hem er elke dag aan herinneren hoe "oud" hij wel al geworden is. Hij kan zich niet meer vinden in zijn beroepskeuze of werkkring, start een nieuwe onderneming … kortom : die man is niet alleen het Noorden, maar alle windrichtingen kwijt. Eigenlijk zouden we hem tijdelijk ontoerekenbaar moeten verklaren.
Wat wij echter niet doen. Wat wij bewust niet kunnen noch willen doen. Het "onbegrip" zou ons slachtoffer verder doen wegvluchten van de realiteit.
En dan is er nog het mogelijk fysisch aspect van het ouder worden : mogelijke erectieproblemen, vergrote prostaat, haarverlies dat tot beschamende kaalheid leidt, of obesitas, hart- en bloedsomloopproblemen. Ook dit speelt een rol in het plaatje van totale paniek. In menig geval wordt een doktersconsultatie pas overwogen als een hartaanval dreigt. Erectieproblemen worden ontkend of toegeschreven aan de partner, wier verleidingskunsten niet meer zouden voldoen. De man in een midlifecrisis zal eerder obscure afrodisiaca of pornofilms ter hulp roepen in plaats van te laten vaststellen of er voor zijn problemen geen medische oplossingen te vinden zijn. Nét dat zou voor de man de erkenning van zijn probleem betekenen, een probleem dat hij in paniekreactie probeert te ontlopen.
Ik geef in dit forum slechts enkele beschouwingen die vanuit mijn professionele ervaring tekenend zijn voor een patiënt – in een midlifecrisis – die wanhopig op zoek gaat naar zijn nieuwe identiteit. Klinkt dit alles theatraal en negatief ? Ja, maar alles is eindig. Zoals een midlifecrisis uitgelokt wordt omdat het leven eindig is, zo is ook deze crisis eindig. Uiteindelijk herneemt het leven weer zijn gewone gang. Tenzij er onherroepelijke stommiteiten begaan zijn.
Klinkt dit alles als een verontschuldiging voor de gedragingen van de betrokkene ? Neen, zo was het niet bedoeld. Ik wou slechts een mogelijke verklaring geven voor zijn irrationeel gedrag. Men kan het vergelijken met een op tilt geslagen pc waarvan de software besmet is met een virus. De oplossing ligt voor de hand: verwijder het virus!
E. Zeno
Waar is de Nederlandse branie heen ?
Eén op de vier Nederlanders is ontevreden over politiek en samenleving. Dat zijn er iets minder dan in 2004 toen bij zo’n 30 procent van de Nederlanders een maatschappelijk en politiek onbehagen knaagde. Maar geklaagd wordt er veel en vaak in Nederland. Waar is het volk van durvers en doeners gebleven, vraagt de Vlaamse journalist Steven de Foer zich af.
In 1648 bezegelde de Vrede van Münster de scheiding van de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden. Het Zuiden werd voor eeuwen een bezette natie. Veel Vlamingen bleven zich zelfs na de onafhankelijkheid van België in 1830 beschouwen als een (door de Franstalige burgerij) bezet volk, tot een eind in de twintigste eeuw. Geen wonder dat veel Vlamingen zijn zoals ze zijn: wantrouwig tegenover overheid en grote instellingen, natuurlijke underdogs.
Nederland ontwikkelde zich zelfstandiger en zelfverzekerder. Een nieuwe natie, die haar onafhankelijkheid afgedwongen had, gestoeld op moderne principes van democratie en tolerantie en gezamenlijk werkend aan een florerende toekomst. Hier was een volk geboren van optimisten, durvers, doeners, zeevaarders en handelaars. En voorlopers, overtuigd van hun groot gelijk en niet te beroerd om de nek uit te steken.
Schokkende metamorfose Anno 2011 bevindt Nederland zich dus duidelijk niet in zijn natuurlijke staat. Geklaag over slecht bestuur en over een maatschappij waarin de stem van de gewone man niet gehoord wordt: het komt in alle Westerse landen voor. Voor de Vlaming is het zelfs haast een tweede natuur. Het ligt echter niet in de aard van de Nederlander. Dat die Nederlander zijn branie en optimisme de afgelopen tien jaar heeft ingeleverd voor zwartgallig gezeur is zonder meer een schokkende metamorfose.
Bij het begin van deze eeuw begon de onvrede te gisten: over de kwaliteit van onderwijs en zorg, maar ook over onveiligheid en dreigende islamisering. De zweer rijpte echter zeer langzaam. Nederlanders gingen er gemakshalve van uit dat het in het buitenland allemaal nog veel erger was. Was het de verdienste van Pim Fortuyn dat hij de groeiende etterbuil van de onvrede opensneed, of valt hem te verwijten dat hij een doos van Pandora opende waardoor verbittering over Nederland waaide?
Radicale koerswijziging De Nederlandse publieke opinie is als een mammoettanker. Zodra ze op een bepaalde koers vaart, is ze zeer moeilijk bij te sturen. Maar àls het schip door een zware storm of rond een enorme zandbank moet, kan de nieuwe koers ook opeens een radicaal andere zijn.
In de jaren vijftig bijvoorbeeld geurde geen land in Europa zo penetrant naar spruitjes als Nederland. De linkse tegencultuur sloeg bijzonder hard terug, en nauwelijks enkele jaren later was de linkse vrijheid-blijheid-jongerencultuur dominant geworden. Dat zou enkele decennia zo blijven. En andermaal hoopte de onvrede bij een zwijgende oppositie zich op, tot de slinger weer radicaal naar rechts sloeg.
Gevoelens van onvrede over de multiculturele samenleving zijn zo legitiem geworden dat je haast van een verplichting kunt spreken. Je telt niet mee in het publieke debat als je niet mee kankert.
Antidemocratisch Nederlanders debatteren graag over details, maar er leeft aan de basis een instinctmatige neiging tot collectivisme en conformisme. Fundamenteel kritiek leveren op wat de meerderheid schijnt te vinden, ligt gevoelig. Dit volk dat samen een land heeft opgebouwd, eist van zijn individuen dat ze wel een beetje meewerken. Je niet akkoord te verklaren met wat een grote meerderheid vindt, wordt daardoor al snel als antidemocratisch beschouwd.
Tegenwind geven vergt moed. Alexander Pechtold van D66 heeft verbazend lang haast het monopolie gehad op het bekritiseren van Geert Wilders. Een partij met 24 zetels buitenspel zetten om fatsoensredenen betekent toegeven dat een deel van je publieke opinie onfatsoenlijk is. En dat zeggen, geldt in Nederland als antidemocratisch: de kiezer heeft immers altijd gelijk.
Kritiekloos Buitenlandse kiezers kunnen zich massaal vergissen en zich laten leiden door foute sentimenten. Nederlandse kiezers kunnen zich onmogelijk vergissen: dat idee van een collectieve vergissing door het kiezerscorps botst met het verabsoluteerde ideaalbeeld van de democratie. Als de Nederlandse kiezer een signaal geeft, MOET dat signaal gehoord worden.
De nogal makkelijke stelling van de PVV-leider dat hij louter ten strijde trekt tegen de islamisering, maar niet tegen de mensen die die godsdienst aanhangen, wordt vrij kritiekloos aanvaard. Omdat de goegemeente niet de indruk wil wekken met kritiek op de boodschapper, ook de boodschap van maatschappelijk onbehagen te negeren. Nederland leeft daardoor nog steeds enigszins in ontkenning van zijn eigen reuzenbocht.
Het is de enige manier om het geluksgevoelen in stand houden: leven in ontkenning van het feit dat het eens zo progressieve Nederland nu één van de meest rechtse landen in Europa is geworden.
Antipolitieke haat Een vergelijkbaar vluchtmanoeuvre is de anti-Europese houding van de modale Nederlander. Eigenlijk zegt die: ik ben die hele politiek zat. Herkenbaar. In België is dat gevoelen nog sterker en zeker al veel ouder. Maar typisch voor de Nederlander is dat hij die antipolitieke haat liever niet focust op Den Haag maar op een makkelijkere, externe vijand: Europa, of in de volksmond 'Brussel'.
Tegen islamisering, tegen Brussel, tegen de zware fouten die er door de halfzachte linkse kliek van vroeger zijn gemaakt in onderwijs en zorg: je herkent in de Nederlander van 2010 niet meer de wat naïeve zelfingenomen wereldverbeteraar van pakweg 15 jaar geleden. Ze bestaan nog wel, maar ze houden zich schuil – wachtend op betere tijden
De lente is op komst. Afsluiten uw pc en tv en allen naar buiten : hop, hop !
Nostalgie : Berlijn in 1929
Vandaag ook betogingen in Marokko
Na de rustige betogingen van 20 februari laatstleden, wordt vandaag opnieuw betoogd in een aantal Marokkaanse steden, onder meer in Casablanca, voor meer democratische rechten. De oproepen tot deelname worden gelanceerd via Facebook.
Koning en quasi alleenheerser Mohammed VI heeft al belangrijke politieke hervormingen aangekondigd. Zo zou de Grondwet gewijzigd worden, het gerecht zou zelfstandig optreden, een scheiding van de machten en meer bevoegdheden voor de eerste-minister, dat zijn zowat de voornaamste in het vooruitzicht gestelde correcties. Dit alles zou moeten uitmonden in een parlementaire monarchie.
Niettegenstaande deze beloften wil "De beweging van 20 februari" de druk op de ketel houden door vandaag opnieuw in de straten te verschijnen.
Veel zal afhangen van de wijze waarop het regime reageert op de betogingen. Europa kan zich intussen voorbereiden op een nieuwe golf asielaanvragen maar ook op een toename van Marokkaanse vluchtelingen die in Europa over ruime familiale ankerplaatsen beschikken. Open de poorten, er is nog plaats zat. Ook al vecht elke EU-staat tegen gigantische begrotingsdeficitten, voor de opvang van vreemdelingen is er nooit geld tekort.
Ray
Uw Zevende Dag : Het regime paradeert voor u in Flairstijl op zondagochtend
De Zevende Dag volgt de gebeurtenissen in Libië op de voet, na het besluit van de VN-veiligheidsraad dat een no-flyzone boven het land instelt en alle maatregelen toelaat om de bevolking te beschermen. En daarnaast houden we ook de meest recente ontwikkelingen in de kerncentrale van Fukushima in de gaten. Hopelijk gaat ze in de lucht tijdens onze uitzending : dat zou nogal een meevaller zijn !
Op 31 januari 2003 werd in de Kamer de wet op de kernuitstap goedgekeurd, Paarse meerderheid tegen oppositie. In de verkiezingscampagnes die daarna volgden, werden de standpunten pro en contra kernenergie alsmaar harder. Hoe denken de partijen er nu over, na de onrustwekkende gebeurtenissen in de Japanse kerncentrale van Fukushima? Een debat met Kristof Calvo (Groen!), Willem-Frederik Schiltz (Open VLD), Liesbeth Van der Auwera (CD&V), Bert Wollants (N-VA), Jean-Marie Dedecker (LDD) en Bruno Tobback (sp.a). Er zal nogal gekronkeld, tegengesputterd en gelogen worden. De Groene Oermensen staan op scherp dankzij de ramp in Japan en het enige weerwerk zal geboden worden door Jan-Maria Dedecker, terwijl de jonge Schiltz zal opvallen door welbespraakte nietszeggendheid. Heerlijk op een zondagmorgen zo'n debatje geleid door een van onze onvolprezen socialistische redacteurs die ook maar zijn kost wil verdienen.
Na de financiële crisis legt Europa de lidstaten strakke begrotingsregels voor de komende jaren op. Zo dwingt Europa ook het land B tot langetermijndenken en strikte begrotingsdiscipline. Het doet denken aan de tijd toen we het toegangsticket tot de euro wilden halen en de Maastrichtnormen allesoverheersend waren. Toen stond Zean-Luc Dehaene aan het roer. Hoe kijkt hij tegen het Europees dictaat aan ? En in de marge zal Zean-Luc enkele tips bezorgen hoe een spaarpotje bijeen te graaien voor de oude dag.
En vorige week zei Dehaene dat als dat nodig is, de onderhandelaars 500 dagen de tijd moeten krijgen om een staatshervorming en een nieuwe regering uit te dokteren. Een gesprek over hoe een regent de democratie naar zijn hand zet om het systeem overeind te houden. Weer met enkele nuttige tips voor jonge beoepspolitici : als er een camera in zicht is, trekt uw broek op, trekt een kwaad gezicht en trekt u geen bal aan van wat men u vraagt.
Twitter bestaat volgende week maandag precies 5 jaar. De eerste Tweet werd door medeoprichter Jack Dorsey op 21 maart 2006 verzonden. Enthousiasteling van het eerste uur is Minister van Economie Vincent Van Quickenborne, die ook Telecommunicatie in zijn portefeuille heeft naast vele brieven van 200 en 500 euri en geheime vakjes met kleurrijke pilletjes. Wij volgden één dag in het Twitterleven van de minister.
Sport: Op zaterdag wordt met Milaan - San Remo de eerste grote klassieker van het wielerseizoen gereden. Alles over La Primavera en over de klassiekers die er nu in sneltreinvaart aankomen verneem je van wielercommentator Michel Wuyts en ploegleider Marc Sergeant. En met voetbaltrainer Glen De Boeck kijken we naar vijf beeldfragmenten van de afgelopen reguliere competitie die hijzelf uitkoos.
Mark Musschoot, alias Marmus, is leerkracht tekenen en heeft met zijn eerste Graphic Novel: “Barst”de sprong naar de echte stripwereld gewaagd. Op geheel ambachtelijke wijze tekende hij 2 jaar lang aan zijn eigen beeldroman. De Zevende dag zocht hem op in zijn werkatelier.
Plus live muziek van Ballroomquartet ! U danst toch ook graag op zondagmorgen ?
PST : Er zijn nog enkele exemplaren te koop van het boek van onze goede en bescheiden collega, Ivan de Vadder. Haast u !
De belgische crisis door Daniel Hannan
De Britse schrijver-journalist en EP-parlementair voor de Conservatieven, Daniel Hannan heeft een stuk gewijd aan de belgische crisis in zijn vaste rubriek bij The Telegraph. In een vreemde mengeling van een aantal juiste vaststellingen en gefingeerde feitelijkheden, doet hij pogingen om het Britse publiek (voor zover dit geïnteresseerd is) de ingewikkelde belgische politieke toestand uiteen te zetten. Het heeft weinig zin op een aantal tekortkomingen in te gaan, wij brengen dit artikel enkel om aan te tonen op welke wijze het buitenland over het land B oordeelt. In het originele stuk in the Telegraph prijkt een grote foto van Bart de Wever. Na diens bezoek aan het Britse Lagerhuis en de vleiende commentaren die hij in ontvangst mocht nemen van Britse Conservatieven, zal de NVA in het Euro-parlement weldra opschuiven naar de Conservatieve fractie, waar zij opnieuw met de vroegere kartelpartner CD&V zal kunnen bouwen aan één grote burgerpartij die Vlaanderen bestuurt. Tussen droom en werkelijkheid bestaat soms een hinderlijke realiteit.
Je kunt niet neutraal blijven zijn. De meeste vreemdelingen, als ze al aan België denken, beschouwen het politieke gekibbel van dat land als kinderachtig. De twisten tussen Vlaamse en Franstalige politici zijn op zijn best moeilijk te begrijpen; en de Schleswig-Holstein kwestie lijkt eenvoudig, vergeleken met de huidige discussie die draait rond de splitsing van een electoraal gebied gekend als Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV).
Deze ruzies hebben ook een grappig aspect, België heeft zopas het record gebroken van een land dat langer dan ooit zonder regering is. Dit was de aanleiding voor studenten in het ganse land om als protest uit de kleren te gaan. Enkele feministen hebben zelfs aangedrongen dat echtgenotes van politici zouden weigeren om seks met hun mannen te hebben tot er een nieuwe regering gevormd was, net zoals Lysistrata in de Griekse komedie van Aristophanes.
De gemakkelijkste houding – van de meeste Belgen alsook van bijna iedere vreemdeling - is er een van minachting. Maar hoe meer men zich in het probleem verdiept hoe meer die houding oppervlakkig lijkt. Daarenboven spreidt de crisis in de eurozone verder uit. Zonder een regering die het budget kan verlagen zou België wel eens in hetzelfde schuitje belanden als Ierland.
De voornaamste feiten zijn de volgende. De laatste federale verkiezingen in België van 13 juni 2010 werden overtuigend gewonnen door een Vlaams nationalistische partij, de NV-A, die een geleidelijke evolutie wil naar een onafhankelijk Vlaanderen. De partijleider, Bart De Wever, is de meest populaire politicus van het land, een quiz show maestro en een Anglofiel die zegt beïnvloed te zijn door o.a. Edmund Burke en Theodore Dalrymple. Voor een buitenstaander lijkt zijn partijpolitiek heel gematigd: hij wil meer Vlaamse bevoegdheden in Vlaamse handen – een proces dat in de toekomst naar onafhankelijkheid zou kunnen leiden.
Zijn politieke rivalen die afhankelijk zijn van de Belgische Staat voor hun inkomen, willen praktisch niet met hem praten. Zij verachten in het bijzonder zijn voorstellen voor fiscale onafhankelijkheid en argumenteren dat dit zou leiden – geschokt, verschrikkelijk – tot belastingconcurrentie. De Wever is meer dan geduldig geweest met zijn spottende rivalen, heeft compromis na compromis voorgesteld. Wanneer zijn allerlaatste voorstel werd verworpen antwoordde hij prachtig in het Latijn: “Acta est fabula!”
Het onderliggend probleem van deze twist is de vastberadenheid van de door de Staat betaalde Belgische ambtenaren die hun werkgever, die hen betaalt, willen behouden. België is geen Natie in de echte betekenis van het woord. Twee volkeren die naast elkaar leven, die hun eigen kranten lezen en hun eigen TV omroep hebben, die stemmen voor twee afzonderlijke groepen van politieke partijen. Opeenvolgende regeringen hebben verzocht om de huidige indeling te behouden door middel van subsidies, overheidswerken en de uitbreiding van de ambtenarij, maar er bestaat geen Belgisch vaderlandsgevoel. België is in feite de EU in miniatuur.
