Wij genieten elke dag met volle teugen van de soap die Laken ons aanbiedt.   Dit is veel beter dan het ijdele gezwets van Boer Pieter Loridon, die een vrouw zoekt voor zijn harem.

We gaan zelfs zo ver, om te zeggen : "Laat in godsnaam, die opgeblazen prutser Laurent, zijn dotatie behouden, met als enige tegenprestatie dat hij tussendoor de keuninklijke stallen van het paleis uitmest." En naast zijn dotatie verdient hij incentives voor extra-prestaties die de publieke opinie beroeren.  Desnoods zelfs een extra aanmoediging van de Vlaamse Regering : daar weet men toch van toeten noch blazen wat er met ons geld gebeurt. "Een vergissing van de bank in uw voordeel : ga naar Start en passeer langs Muyters". Zo'n Monopoly-kaartje, speciaal ontworpen voor Prins Woef, telkens hij de familie een loer draait.

Heerlijke momenten zijn dit voor Republikeinse separatisten.

De Saksen-Coburgs zijn, net als de overige planeetwezens, gevangenen van verlangens, ambities, genetische voorgeschiedenis, verstandelijke vermogens (al dan niet in grote of mindere  mate aanwezig)  en oerdriften.  Bij hen komt er nog een en ander bij  dat ook voor andere koningshuizen geldt : ongekende rijkdom, een totaal misgroeid wereldbeeld, maatschappelijke verplichtingen die van elk normaal individu een trieste clown maken, een uitgesproken libido,  godsdienstwaanzin en machtshonger.

Je zou er bijna medelijden mee krijgen. Maar dat ontbreekt ons voor die tragische figuren.  Laurent heeft ontegenzeggelijk de gecombineerde nefaste eigenschappen  van de Coburgs : koppigheid en domheid, overgoten met een dosis kortzichtigheid die elke realiteitszin uitsluit.  Je moet dit vergelijken met de situatie van de broer van Leopold III, die eventjes Prins-Regent mocht spelen na WO II, Karel.  Een onverbeterlijke flierefluiter (dat loopt parallel met de titel en de job), een man vol tegenspraken. Het hoogtepunt van zijn bestaan, beleefde hij tijdens zijn korte regeerperiode, waarin hij vooral opviel als een hardvochtige franskiljonse belgicist die aangebrande Vlamingen geen schijn van levenskans gunde. Rancuneus op heel de wereld, heilig overtuigd dat zijn Eigen Grote Ik de maatstaf was voor al de anderen.

Laurent heeft dat ook in zijn karakter als een echte Coburger. Dat is ook een van de redenen dat wij weinig geloof hechten aan het verhaal van het Italiaans slippertje van Paola. Misschien wel even geslipt maar zonder gevolg. Bovendien is Laurent een man van emoties, die hem het leven zeker niet vergemakkelijken.

Wie de beschrijvingen heeft gelezen over de woelige momenten in het jonge gezin van Albert en Paola, kan begrijpen dat een gevoelig en niet bijster slim kind als Laurent, zeer lang de gevolgen zal dragen van deze onstabiele omgeving. In zijn jongelingsjaren kwam plots de grote vaststelling, dat hij een gegeerd iemand was, die met respect en valse onderdanigheid behandeld werd.  Als hij met een vriendinnetje mee naar haar huis ging, hoorde hij soms de moeder venijnig sissen tot de dochter "Laat je bespringen door de prins". Moeders uit die milieus, zijn bekommerd om een goede toekomst voor hun dochters. Dat zijn echter omstandigheden die voor iemand met een uitgesproken labiel karakter zoals Laurent, sporen nalaten.

Wat zich momenteel afspeelt, heeft ook te maken met de midlife-crisis die bij veel mannen optreedt.  Politici worden niet gespaard, prinsen evenmin.

In het 0000-Journaal zat gisteravond naast La Tanghe, de man die ook een stukje kan meepraten over midlife-crisissen, Wilfried Martens met zijn getuite lippen, zijn gezwollen taal en een nieuwe bril zonder breedhoekzicht, om niet naar andere vrouwen dan Miet te gluren. Martens was gevraagd om de houding van de keuning te verdedigen, de prins de levieten te lezen, de lof te spreken van de Man-achter-de-keuninklijke-schermen, Van Pimperzele, tegelijk een goed woordje te doen voor al de hofleveranciers, zichzelf een bloempje te geven als verantwoordelijke premier voor de Salische wetgeving (die Laurent als nummer twee voor de troonsopvolging onherroepelijk terugfloot naar een hopeloos nummer in de rangschikking) en toen hij dat allemaal stipt had afgehandeld, knikte La Tanghe hem goedkeurend toe. Je zag haar denken, met die tjeven hebben wij het toch getroffen, die doen alles om ons geliefde regime in stand te houden.

Benieuwd wat de dag van morgen zal brengen. Heerlijk nieuws uit Laken of Villa Clementine. Please ...

Savat

.

Bart De Wever weigert om met negen partijen over de staatshervorming te onderhandelen. "Dat is tijdverlies", vindt de N-VA-voorzitter, die eerst een basisakkoord met de PS wil uitwerken.

Die stelling van De Wever horen wij al maanden, al van het moment af, dat hij genereus zijn eerste plaats in de onderhandelingen heeft afgestaan aan Di Rupo. Hij dacht hiermede een handige zet te doen, door zichzelf op het achterplan te plaatsen, de franco-belgen alzo te kunnen manipuleren. Het was een zware onderschatting van de Waalse tegenpartij(en) en een dikke overschatting van het eigen politiek inzicht. 

Onderhandelen met gewiekste franstalige politici is nog iets anders dan grappige one-liners lanceren, dé specialiteit van vele Woestijnvisproducten, zoals De Weve er ook een is.

"Wij hebben altijd gezegd dat er eerst een basisakkoord gesloten moet worden tussen de N-VA en de PS", zei De Wever vandaag. Hij benadrukte dat hij wel met koninklijk onderhandelaar en CD&V-voorzitter Wouter Beke wil verder praten. "Die is bezig met dat basisakkoord", aldus de N-vA-voorzitter.  Bart, die weer eens de hete aardappel doorschuift naar een ander, in dit geval Wouter Beke, die door zijn eigen zeven CD&V-potentaten in de regering van Lopende Zaken ondersteboven gelopen wordt. Dat komt De Wever goed uit, trouwens : de man gedijt het best in mistige en dubieuze wateren.

Wij citeren Bruno Valkeniers : "Meer dan negen maanden na de verkiezingen moeten zelfs de meest goedgelovige Vlamingen stilaan inzien dat de zogenaamde stap-voor-stap-strategie van de NVA niet werkt : binne belgië zijn geen fundamentele hervormingen mogelijk. Tijd om conclusies te trekken."

Ray

Op de blog "Guy à Lubumbashi" vonden wij volgend leuk stukje :

"Ik Was laatst op de vernissage van een fototentoonstelling in het Museum van Lubumbashi, waar ik bij aankomst bijna onder de voet werd gelopen door Prins Laurent en zijn gevolg. Ik was stiekem al op de hoogte van zijn aanwezigheid in L'shi via Jolie die in Hotel Karavia, waar de prins verbleef, aan de receptie werkt. Maar t was toch nog een verrassing om daar op de drempel van het museum bijna oog in oog met hem te staan, aan de zijde van de plaatselijke zakentycoon George Arthur Forrest. Jammer genoeg heb ik hier geen foto's van."

Bij Vlaams Belang klinkt het als volgt :

Over de zogenaamde ‘privéreis’ van prins Laurent naar Congo geraken steeds meer details bekend. Zo bleek de voorbije dagen dat Laurent dan toch president Kabila ontmoette – en dat die zelfs de hotelrekening van de prins betaalde – hoewel dat in eerste instantie ontkend werd.

Intussen houdt de prins vol dat zijn reis een louter wetenschappelijk en milieuvriendelijk karakter had. Zijn bezoek aan Angola zou ook in het teken van het milieu hebben gestaan. Details geeft hij daarover echter niet. Laurent ontkent dat hij geld verdiend heeft aan de reis, maar zegt niet te weten wie de reis eigenlijk heeft betaald. Naast Kabila zou ook de omstreden zakenman George Forrest zijn portefeuille hebben bovengehaald en zijn privéjet ter beschikking hebben gesteld van de prins en zijn entourage.

Uiteraard is er ook een communautaire kant aan deze kwestie. In een interview op de RTBF heeft Laurent uitgehaald naar de “stupide Vlaamse pers, die zegt dat ik in Congo niets heb gedaan en op weinig appreciatie kon rekenen”. Zijn dotatie zal hij overigens simpelweg kunnen behouden, met dank aan de Franstalige partijen maar ook aan de lafheid van premier Leterme. De eerste minister hield het bij een waarschuwing en zal een ‘gesprek’ hebben met Laurent…

In Het Nieuwsblad pleit ook politicoloog Carl Devos voor de intrekking van de dotatie van Laurent. “De financiële bestraffing van Laurent is niet zozeer nodig om hem te treffen, maar uit respect voor de belastingbetaler die dit allemaal met de vuist in de broekzak moet aanzien”, luidt het. En verder: “Laurent moet blijkbaar verder betaald worden omdat hij anders nog schadelijker kan zijn”. Dat laatste is een verwijzing naar de uitspraken van François-Xavier De Donnéa (MR), die ervoor pleitte de dotatie te behouden, want “als we zijn centen afpakken, gaat hij misschien nog veel ‘ambetantere’ dingen doen”. En sterker nog: “Aan iemand van 50 kun je niet vragen om op een normale manier te gaan werken”

Een andere vertrouwelijke bron laat ons het volgende weten,  in pure James Bondstijl, maar die kleine aanstellerij vergeven we de brave borst. Hij gebruikt veel woorden (op zijn Frans, nietwaar) om weinig te zeggen en toch onze nieuwsgierigheid op te wekken, te bevredigen of te prikkelen.

Afrika is belangrijk voor belangen die terug gaan tot bij Leopold II en die nog steeds actief zijn. Dezelfde namen van families keren steeds weer. Ik ken een beetje mijn vaderlandse geschiedenis en toevallig die van Congo ook.

Na het verdwijnen van Sabena was er een probleem en ze hebben dat opgelost : Birdy was er vrij snel. Sommige nationaliteiten worden nog steeds gelinkt aan bepaalde grondstoffen.

Met het blacklisten van zowat alle Afrikaanse luchtvaartmaatschappijen is er alweer een probleem en ze trachten dat ook wel tot een oplossing brengen. 

Het koningshuis is steeds nauw verbonden geweest met Sabena en de kolonie. Uiteraard zijn er boeken geschreven over deze delicate en geheimzinnige verweving,  en die kunnen allemaal niet op uwe zolder omdat het r zoveel zijn. Vastapanne heeft zelfs Sobelair overgenomen en zijn eerste enige “ verandering”  was om op Zuid Afrika te gaan  vliegen.  De suggestie wordt nu zelfs al openlijk in de krant gegeven van wie hij de vader is. Katanga, Zuid Afrika, Congo,  Angola.  Het doel heiligt de middelen :  Belangen.

 Ray

Vorige week werd ons in herinnering gebracht, dat elke godsdienst zijn extremisten en gekken telt met de verachtelijke verbranding van een koraanboek. Waarop moslims in een aantal van hun Prachtlanden enige tegenactie ontwikkelden : 321 mensen lieten hierbij het leven (in verschillende variaties van afslachten) dit, bij 26 verschillende aanslagen in 7 dagen tijd, 6 kerken werden overvallen en ontelbare bijbels werden verbrand. Iedere godsdienst heeft zijn gekken maar verschil is er wel.

(Bron : The religion of Peace)

De dwaze actie van twee Turkse imams om in het openbaar een Bijbel te verbranden heeft in de Verenigde Staten van Amerika, Frankrijk en andere Europese landen geleid tot nieuw geweld tegen moslims.

Het Neuze-Neuze duo delft het onderspit bij Angeltjeslezers

Bent u voor of tegen de belgische deelname aan de Libische interventie ?

Eindstand

Ik ben voor  14 % 

Ik ben tegen  84 %

Ik weet het niet, mijnheer Angeltjes, ik heb nooit een eigen mening  2 %

De Zwitserse bevolking mag gemiddeld in drie jaar slechts 0.2% groeien.  Dat is het hoofddoel van het volksinitiatief “Stop de overbevolking – om onze natuurlijke levensbronnen veilig te stellen”.

De organisatie Ecopop (Vereniging voor milieu en bevolking) wil nu ook graag een volksinitiatief op gang brengen.  De tekst zou al op 22 februari bij de bondskanselarij ingediend zijn.  Zodra deze de tekst openbaar maakt, zal men met het verzamelen van de nodige handtekeningen beginnen.   De vereniging ziet zich als waakhond van het milieu en gaat uit van het standpunt dat de wereld om zeep geholpen wordt door de overbevolking.

Volgens voorzitter Patrick Felder is Ecopop de enige milieuvereniging die zich met de overbevolking bezit houdt.  De druk op het milieu ontstaat door het aantal mensen op deze aardbol en hun consumptie.  De vereniging telt volgens Felder 700 leden en heeft als doel de bevolkingsgroei te stoppen en die wereldwijd – op lange termijn – naar een milieu- en sociaal aanvaardbaar niveau terug te schroeven. 

Ecopop benadrukt  niet vreemdvijandig, noch racistisch te zijn maar wel over een wereldse open blik te beschikken.   Ecopop gaat ervan uit de nodige 100.000 handtekeningen, vereist voor een volksinitiatief (referendum), bijeen te kunnen krijgen.  Een tweede doel eraan verbonden is 10% ontwikkelingshulp.  En dat geld moet naar de vrijwillige geboorteplanning gaan.

Ecopop wil met het initiatief geen rechts-populistisch platform bieden, maar ze hebben bij contacten met politieke partijen moeten vaststellen geen medestrijders “in het politieke centrum” te vinden zijn.   

Het begrenzen van immigratie in Zwitserland moet men als een “planning van de beschikbare ruimte” lezen en richt zich niet tegen vreemdelingen.  Maar dat de huidige bevolkingsgroei van 1.3% het land overmatig belast, is duidelijk.

80% van deze groei is te wijten aan immigratie.  Zwitserland kan het zich niet veroorloven dat het land steeds dichter bebouwd wordt en dat de consumptie steeds verder blijft stijgen.   Op deze manier kan de door de grondwet gegarandeerde natuurlijke leefomgeving niet behouden blijven.

De economie zou door deze afbakening niet geschaad worden.  En omdat er elk jaar ook 1.1% Zwitsers hun land verlaten, blijft er een speelruimte van 1.3% immigratie.

Bron: 20 Min.on. Line

Wij hebben bij deze persmededeling twee vragen:

-  hoeveel duivels zouden er losgelaten worden indien het Vlaams Belang voor dit voorstel zou pleiten?  Ter vergelijking:  Vl. 459.2 inw/km2, CH 188.5 inw/km2

-   zou Etienne Vermeersch in Zwitserland op vakantie gaan?

Wie alsnog wil emigreren naar het democratische Zwitserland, zal zich moeten haasten.

Floriaan Terbeke

.

Sinds het begin van de toetredingsonderhandelingen met Turkije in 2005 werd – zegge en schrijve – één hoofdstuk afgesloten.  Na bijna zes jaar onderhandelen staan nog altijd 13 hoofdstukken open en werden er 16 in de koelkast gestopt, omdat – in EU-jargon – er nog “concrete stappen vanuit Turkije” nodig zijn om zelfs maar te kunnen onderhandelen.

Sedert negen jaar leidt de AKP, de Erdoganpartij, de dans en de politieke stabiliteit ging hand-in-hand met de economische heropleving.  Erdogans’ AKP claimt de terugschroeving van de inflatie van 77% in het crisisjaar 2001 op ca. 5% dit jaar voor zichzelf en partijgenoten op: niet het IMF (Internationaal Muntfonds), dat als redder in nood ingreep en ook de miljoenen euro’s die de EU sinds jaren naar de Bosporus liet vloeien… tussen 1996 en 2005 waren dat 1300 miljoen van onze belastingeuro’s !

De Turken willen helemaal niet in de EU

Volgens recente enquêtes gelooft slechts 35% der Turken in een EU-toetreding; 60% wijst een toetreding categorisch af.

Als reden voor de vastgereden onderhandelingen geven de Turken Frankrijk en Duitsland de schuld; hun eigen tekortkomingen op het vlak van de vereiste hervormingen worden onder de tafel geveegd. De Turkse experten schrijven de oorzaak toe aan het “absoluut dieptepunt in de Turks-Duitse relaties” en de “toenemende turkofobie”.

In het beste geval is er een symbolische vooruitgang geboekt.

Erdogan is een meester in de demagogie: hij verkondigt herhaaldelijk symbolische toenaderingspogingen om de Turkse goede wil kenbaar te maken, maar concrete hervormingen in het staatsbestel blijven achterwege.  Daardoor worden de nodige wetswijzigingen naar de Griekse kalender (Nvdr : in Turkije sowieso een heikel thema) geschoven en keren oude, autoritaire geplogenheden binnen justitie en politie terug.  De EU antwoordt dan vervolgens met de boodschap “bezorgd te zijn over het hoog aantal meldingen van folter- en misbruikpraktijken buiten de Turkse officiële penitentiaire instellingen”.  (NvdR : we hebben onze twijfels dat het er binnen de officiële instellingen humaner aan toe gaat)

In het jongste EU-voortgangsrapport wordt eigenlijk duidelijk gemaakt dat de onderhandelingen vastzitten: de onvolmaaktheden werden –  naar EU-maatstaven eerder recht voor de raap – uitgedrukt met als resultaat dat de Turkse regeringschef, Erdogan, al zijn duivels losliet.  Zo stelde hij dat “evenwicht” in het rapport zoek was en… dat het volgens de wensen van de tegenstanders van een Turkijetoetreding opgemaakt was!

Zelfs de meest hardnekkige Turkijelobbyisten schijnen stilletjesaan te begrijpen dat de meest elementaire begrippen van mensen- en minderhedenrechten, pers- en geloofsvrijheid of gelijkheid van man en vrouw in Turkije zoek zijn.  In tegenstelling tot de verwachtingen van Ankara kan de EU slechts minimaal van de Kopenhaagse criteria afwijken.  Het wordt dus duidelijk dat de sceptici gelijk hadden: Turkije kan noch historisch, noch cultureel een deel van Europa uitmaken.

Kritische journalisten worden monddood gemaakt.

De vrijheid van meningsuiting blijft een groot probleem: zolang journalisten vervolgd worden omdat er vermoed wordt dat zij lid zouden zijn van het geheime Ergenekon (nationalistisch genootschap dat in het leger en de staatsstructuren geïnfiltreerd zou zijn ; "zou zijn", niets bewijst dat het inderdaad bestaat) en dat tegen separatistische tendensen én tegen de Erdoganregering zou ageren.  De paradox is dat de gearresteerde journalisten net diegenen waren die het vermoedelijk bestaan van Ergenekon aan de kaak stelden.  Beiden staan voluit achter de vervolging van Ergenekon, maar tegelijkertijd aarzelden ze niet de regering te bekritiseren wegens de schending van de mensenrechten en deden ze onderzoek naar de moord op de Armeense journalist Hrant Dink, waarbij ze tot de conclusie kwamen dat de vermoedelijke daders door de staat beschermd werden.

Bovendien blokkeert Turkije bijna 4.000 internetbladzijden omwille van “willekeurige en politieke redenen en laat de Turkse internetwetgeving geen vrije meningsuiting toe.  Het Turkse strafrecht biedt genoeg rekbare paragrafen om journalisten het zwijgen op te leggen.  Zo kan bv. “de geringschatting van het turkendom” of het lidmaatschap van een terroristische vereniging aangevoerd worden.  Erdogan heeft zich gerealiseerd wat een perfect instrument het strafrecht is om kritiek het zwijgen op te leggen.  Het is dus geen wonder dat Turkije als 138ste van de 178 staten op de ranglijst van de persvrijheid (Reporters zonder grenzen) staat. 

De arrestaties van de journalisten geven een eerder twijfelachtig beeld van het Turkse democratiseringsproces – en juist daarmee wil Turkije in de Arabische wereld pronken.  De Turkse regering distantieert zich weliswaar van de openbare aanklager, Erdogan beweert de “vrije meningsuiting tot op het einde te willen verdedigen" (hijzelf belandde ooit in de gevangenis omdat hij in het openbaar een gedicht voorgelezen had), maar wie gelooft de man die elke kritiek smoort door met een proces wegens smaad te dreigen?

Ongeveer 60 journalisten zitten in de gevangenis, 2.000 wachten op hun proces en tegen 4.000 werd een onderzoek gestart.

Ergenekon : de kogel kwam terug

Bij het begin van het Ergenekonproces, waarbij justitie tegen hooggeplaatste militairen actie ondernam wegens een vermoedelijke geplande putsch, zag het ernaar uit dat Turkije “op de goede weg” was.  In het verleden werden voornamelijk militairen en academici onder Ergenekonverdenking geplaatst.  De laatste tijd echter kwamen de media in het schietveld.  De openbare aanklager wees het verwijt van de hand dat de persvrijheid door de arrestaties zou aangetast worden en plaatste zijn handtekening onder de arrestatiebevelen voor medewerkers van een regeringskritisch internetforum.

Noch geloofsvrijheid, noch bescherming der minderheden

Aan de discriminatie van etnische of religieuze minderheden zoals Koerden of Christenen is er niets veranderd.  Huichelaar Erdogan beschuldigt de Europese staten van “islamofobie”, alhoewel moslims in de EU hun geloof vrij kunnen belijden, in tegenstelling tot de Christenen in Turkije, zoals eens te meer bewezen werd door de onteigening van het klooster Mor Gabriel.

Eén van de voorwaarden voor een EU-toetreding is de bescherming van minderheden en geloofsvrijheid.  Oordeel zelf in hoever Turkije hieraan voldoet.  Jaarlijks bekeren zich meerdere honderden moslims in Turkije zich tot het christendom.  En toch wordt het de christelijke gemeenschap niet toegestaan een opleiding voor de geestelijken te voorzien of les te geven in de taal van de minderheden.  Nog steeds heeft de Christelijke Kerk geen officieel statuut en mogen niet-moslims geen baan als ambtenaar uitoefenen.  In het beste geval zijn er kleine symbolische stapjes gezet.  De Erdoganregering klopte zich lange tijd stoer op de borst met de verklaring dat ze een politieke dialoog met de Koerden geopend had, maar ook dit initiatief stierf een langzame dood, net zoals de normalisering van de betrekkingen met Armenië.  Het land aan de Bosporus heeft het ook moelijk met de verlangde ondertekening en ratificering van het “raamakkoord voor de bescherming van nationale minderheden”. (NvdR : wij ook,  maar dat is een ander verhaal)

Onteigening van het klooster Mor Gabriel

Na jarenlange processen moet het klooster Mor Gabriel, één van de oudste Christelijke kloosters, een stuk van haar grondgebied afstaan.  Zo werd er aangevoerd dat met de landbouwopbrengsten anti-Turkse activiteiten zouden gefinancierd worden.  En er volgt nog een proces, waarbij een bos zal onteigend worden, omdat er geen bosbeheer meer plaats vind.  Men vergeet erbij te vermelden dat ontelbare Syrisch-orthodoxe Christenen tot een exodus gedwongen werden.

Knelpunt Cyprus

Het Europees Parlement was nogal duidelijk in het voortgangsrapport dat Turkije zichzelf in het Cyprus-knelpunt blokkeert.  Na vijf jaar heeft Turkije het zgn. Ankaraprotocol nog steeds niet geratificeerd ; dit voorziet de opening van de Turkse zee- en luchthavens voor de republiek Cyprus.  Bovendien werd de terugtrekking van het Turkse leger uit Cyprus en een stop op nieuwe nederzettingen van Turkse burgers in het bezette Noord-Cyprus geëist.

Turkije blijft halsstarrig bij zijn standpunt dat de EU eerst de beloofde beëindiging van de isolatie van Noord-Cyprus moet uitvoeren.  Een EU-besluit van 2004 werd nog steeds niet in daden omgezet.  Juist deze stugge houding is de oorzaak dat vele hoofdstukken in de ijskast gestopt werden.  Waarom er ooit toetredingsonderhandelingen begonnen werden met een land dat een gedeelte van EU-lidstaat bezet houdt, is niet te begrijpen.

Turkse kerncentrales in aardbevingsgebied

Hoe hardleers de Turkse regering is, blijkt ook aan het vasthouden van de atoomplannen.  Alhoewel Japan nu het sprekende voorbeeld is, wil Turkije – één van de meest risicovolle aardbevingsgebieden ter wereld – de stijgende vraag naar energie oplossen met nieuwe kerncentrales.

Ruzie om visumvrijheid voor terugkeerakkoord

Jaarlijks doorkruisen tienduizenden illegalen Turkije als transitland.  Bijgevolg wordt een terugkeerakkoord met Turkije vanuit de EU als een belangrijke stap gezien om de migratiestroom binnen de perken te houden.  Ankara verlangt voor de verplichte terugkeer echter onderhandelingen over het visumvrije verkeer van Turken.  De Turkse buitenminister dringt aan op een gelijke behandeling zoals met de Balkanstaten en Rusland.

Juist met de Balkanstaten hebben enkele EU-landen slechte ervaringen opgedaan.  Na de afzwakking van de visumvoorwaarden voor Bosnië-Herzegovina, Servië, Macedonië of Albanië werd in het algemeen geprobeerd om deze nieuwe reisvrijheid uit te buiten om – in plaats van de toegestane drie maanden – voor altijd in het bezochte EU-land te blijven.  Reisbureaus zijn er inmiddels in gespecialiseerd en asielaanvraaginstanties worden bestormd, alhoewel er helemaal geen asielreden voor handen is.  Door de visavrijheid werd de toestroom van ontelbare Roma op gang gebracht, die vooral naar de staten met een goed sociaal netwerk trokken.  Dat voedt natuurlijk de vrees, dat hele heerscharen Turken de reisvrijheid zullen benutten om voor eeuwig en altijd in de EU te verblijven.

Terwijl het EU-parlement bevestigt dat, pas na een daadwerkelijke implementatie van het terugkeerakkoord, over het visaprobleem kan gediscuteerd worden – en daarmee de stellingname van de EU-sceptische staten ondersteunt – is de EU-commissie van mening dat een visumplicht toch altijd weer kan ingevoerd worden, mocht Turkije er niet in slagen de illegale migratie van de eigen bevolking in te dammen.  De daarvoor verantwoordelijke EU-commissaris Cecilia Malmström wil de visavrijheid voor de Turken forceren.

AKP wil de Buitenlandturken vangen

Van de ca. 5 miljoen Turken in het buitenland zijn er ca. 3 miljoen kiesgerechtigd.  Men gaat ervan uit dat de meerderheid dezer Buitenlandturken conservatief is, potentiële AKP-kiezers dus.  Met de verkiezingen van juni 2011 in zicht, probeerde de Erdoganregering het de Buitenlandturken mogelijk te maken per brief of per e-post te stemmen, kwestie van dit niet te verwaarlozen kiezerspotentieel voor de AKP te vangen. 

Een daarvoor opgestelde wet werd in 2008 door het Turkse Grondwettelijk Hof verworpen en de kiescommissie heeft de verantwoordelijkheid nu gedelegeerd naar de resp. Turkse diplomatische gezantschappen en consulaten, want er blijft niet meer voldoende tijd om de technische en veiligsheidsvoorzorgen te nemen vóór de verkiezingen.

Een Turk zal zich altijd Turk voelen

Hoe sterk het nationaliteitsgevoel van de Turken is en hoe dit vanuit het oorsprongsland bij de geëmigreerden telkens weer aangewakkerd wordt, blijkt duidelijk uit de boodschappen van Erdogan en co. aan de Buitenlandturken dat ze moeten, dat ze verplicht zijn Turken te blijven.  In februari 2008 verklaarde hij zelfs n.a.v. een bezoek in Duitsland dat assimilatie een “misdaad tegen de menselijkheid is”.  Bij zijn volgende bezoek, in februari 2011, stelde hij dat het leren van de Turkse taal absolute voorrang op de Duitse taal moest hebben. 

Als ten slotte de Turkse integratieraadgever meende, dat Duitse taalonderricht in Turkije in dat land als een provocatie opgevat wordt, dan zag hij zich – tot zijn verbazing – geconfronteerd met een tegenwerping uit Oostenrijk.

Het moet toch niet extra in de verf gezet worden dat alle integratiemoeite van een land getorpedeerd wordt als de immigranten vanuit hun oorsprongsland de boodschap krijgen niet te veel integratiebereidheid aan de dag te leggen en de taal van het gastland als van een mindere orde te beschouwen.  Met taalcursussen zou de Turkse regering de migratiegewillige Turken betere kansen bieden.  Maar daarin is men niet geïnteresseerd.  Instituten zoals het eigen Bureau voor Buitenlandturken of het Bureau voor Geloofskwesties – en natuurlijk de Erdoganuitlatingen bij zijn Duitslandbezoeken -  moeten de invloed op de Buitenlandturken in stand houden.

Turkse OVSE-secretaris-generaal? (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa)

Met een eigen kandidaat wou Ankara de verkiezing van de vroegere ÖVP-Buitenlandminister Ursula Plassnik tot secretaris-generaal van de OVSE verhinderen.  Indien een Turk secretaris-generaal van de OVSE zou worden, dat zou dat ongeveer hetzelfde betekenen als de stroper tot boswachter benoemen.  De OVSE verplicht zich ertoe toe te kijken op de vrede en de mensenrechten in Europa. 

Een secretaris-generaal uit een land, dat in de voorbije jaren steeds weer bombardementen op Koerdische stellingen in Noord-Irak uitvoerde, systematisch etnische en religieuze minderheden in eigen land discrimineerde , zowel de mensenrechten als de vrijheid van meningsuiting minachtte  en– zelfs nu in de 21ste eeuw – vrouwen nog steeds als tweede klas wezens zonder rechten beschouwt, dat zou pas een godslastering van alle Europese waarden zijn. 

Het stoppen van de toetredingsgesprekken is al lang over datum

Met intentieverklaringen kan de EU zich niet meer tevreden stellen.  Hoe de EU zich zal verdiepen in de klacht tegen de journalisten en de kloosteronteigening en eventueel de toon tegenover de Turkse regering zal verscherpt worden, is af te wachten.  Met de systematische minachting van pers- en geloofsvrijheid in Turkije wordt de geloofwaardigheid van de EU als waardengemeenschap op het spel gezet. 

Er mag geen begrip ontstaan voor Erdogans’ gelijkschakeling van islamofobie en antisemitisme.  Hier worden twee zaken vermengd, die met elkaar absoluut niets te maken hebben.  Bovendien is het Erdogan aan te raden eerst in Turkije de systematische discriminatie van christelijke religies te doen stoppen vooraleer hij in Europa de moraalridder over geloofsvrijheid komt spelen.  En als hij meent de China de les te moeten spellen n.a.v. de Oeigoerenprotesten in 2009 “volkerenmoord op het Oeigoerse broedervolk”, dan zou hij beter eerst eens de volkerenmoord op de Armeniërs leren inschatten.  Ten slotte zou het stilletjesaan tijd worden dat de EU-staten de Turkse inmenging in binnenlandse aangelegenheden, zoals de integratie, gaan verbieden.  En aan een oplossing voor het Cyprusconflict gelooft zelfs niemand meer.

Ondanks alle schone schijn timmert de Erdoganregering aan de islamisering.  Als Erdogan zelfs van een “Islamitische Unie” droomt, dan moet men zich toch echt afvragen waarom de EU eigenlijk nog toetredingsonderhandelingen met Ankara voert.  Het zou veel nuttiger zijn deze onderhandelingen onmiddellijk stop te zetten en gesprekken over een geprivilegieerd partnerschap te openen. 

Want steeds weer bewijst Turkije niet rijp te zijn voor de EU.

Bron: Andreas Mölzer, FPÖ Euro-parlementslid

Bewerking : Floriaan Terbeke

Wij hebben gesupporterd met gescheurde stembanden, stampende voeten, klappende handen en tierende buren die wilden weten "of dat het nu gedaan was met dat lawaai".  Dat alles om onze Tom Boonen aan te moedigen tijdens de Ronde, die de zijne moest worden, maar die gewonnen wordt door een andere tiep, van wie wij nog nooit gehoord hadden (zoals trouwens heel dat peloton renners voor ons bestond uit onbekenden, naamloze knechten, sprak de man van de VRT met een zwaar Oost-Vlaams accent en de vrouwennam, Josée)

Wij noemden zelfs in de aanloop naar onze nieuwe functie van wielerfanaat Tom Boonen, de elegante Bart de Wever van de koers. "Zal het gaan, Mijnheer Ray ?" telefoneerde een van onze zovele verontwaardigde lezers die bij het horen van de naam van de NVA-voorzitter telkens een kalmeringspilletje moet nemen en daarmee de kapitaalsgroei van zijn plaatselijke  apotheker aanzienlijk in de hand werkt.

Maar eigenlijk klopt het, die vergelijking tussen de zwierige renner en de corpulente politicus. Ze zijn beiden goed van de tongriem gesneden, ze zijn immens populair, als ze zich in nesten werken, bieden ze hun excuses aan in de media maar doen ze stiekem verder met het beleven van hun ondeugden, soms winnen ze maar meestal zijn ze tweede (of vierde) en de publieke opinie vergeeft het hen gemakkelijk. Alors ? Klopt het een beetje, of klopt het veel ?

Ik heb wel enorm genoten van de mooie helikopterbeelden van ons Vlaanderen in lentetooi en de duizenden Vlaamse vlaggen langsheen de omloop. Tom heeft geen tijd om die te zien en Bart is er mee verveeld. Lijken ze op mekaar of niet, Tom de Wever en Bart Boonen ?

Ray

- Het TV-productiehuis Woestijnvis (Wouter Vandenhaute) kocht De Ronde van Vlaanderen over van Corelio, de uitgever van Het Nieuwsblad en De Standaard.
- De Ronde, de televisieserie over De Ronde, wordt ook gemaakt door... Woestijnvis (Wouter Vandenhaute).
- Straks koopt Dhr. Vandenhaute een televisiezender en zal hij De Ronde van Vlaanderen ook uitzenden.
- En wie zal er straks kritiek (goeie of slechte) geven op dit rondegebeuren? Het grootste televisieblad van Vlaanderen: de Humo (Wouter Vandenhaute)

Raar, hé? Diene mens gaat dus eerst de echte Ronde organiseren, er vervolgens een soap van maken en die tegelijkertijd uitzenden, beide programma's uitzenden én de kritiek erop controleren.
Goed bezig, die mijnheer Vandenhaute, en ge kunt het hem niet kwalijk nemen.

Drs. Johan Arendt Happolati

Het is nu eenmaal zo : sport is niet een van onze hoofdinteresses, om het eufemistisch te zeggen.  Onder inloed van de tv-serie "De Ronde" (waarvan we nauwelijks nog durven zeggen dat wij ze steengoed vinden, op risico bedolven te worden onder een lawine van hoongelach en diepe afkeuring) gaan wij een deel van onze dag voor de buis doorbrengen. En precies omdat we complete leken zijn, supporteren wij voor de elegante Bart de Wever van de koers, Tommeke Boonen. Als blijk van onze bewondering enkele foto's van de Vlaamse kampioen (Boonen, niet De Wever)

Tom schrijft

Tom loopt

Tom voedt zich

Tom brilt

en straks ... Tom zegeviert

foto's Het Nieuwsblad 

Een BBC reporter mocht als eerste een blik werpen in het ruimtetuig dat in 2013 als commercieel project zal ter beschikking staan van de gefortuneerde geïnteresseerden. Voor een kleine 150.000 euro per persoon gaan 6 mensen de ruimte in.

Strafpleiter Vic Van Aelst krijgt volgend jaar bij de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen een plaatsje op de lijst van N-VA. Dat gebeurt op vraag van voorzitter Bart De Wever. De 62-jarige advocaat bevestigt het nieuws in een krant van De Persgroep. "Dit is geen plat opportunisme. Ik volg gewoon mijn hart en stoor me mateloos aan dit land", klinkt het. Hij krijgt "koude rillingen als hij het woord België nog maar uitspreekt".

Van Aelst, die onder meer pleitte in het proces van de parachutemoord, heeft al een politiek verleden. In 1970 werd hij gemeenteraadslid voor de Volksunie in Jette. Daar ondervond hij naar eigen zeggen "de minachting van de Franstaligen voor Vlamingen".

De advocaat heeft geen gereserveerde plaats gevraagd. "Maar als Bart me vraagt om schepen te zijn of naar het parlement te trekken, dan zal ik dat met veel plezier doen", besluit Van Aelst.