In de Standaard van 19 januari bleek nogmaals dat Reynebeau op zijn best is wanneer hij opiniestukken schrijft waarin hij duidelijk voor een stelling uitkomt (in casu het stuk "Het neoliberalisme spreekt Engels") en op zijn slechtst wanneer hij ogenschijnlijk neutraal aan berichtgeving of geschiedschrijving beweert te doen (nl. in de bijdrage over Bruno Valkeniers "De man die uit de schaduw komt"). In de laatste bijdrage beoefent de historicus zijn geliefde techniek van het amalgaam met het oog op "killing by association". En al kan ik op veel andere slakken ook zout leggen, ik beperk me om op de selectiviteit van het geheugen van Reynebeau te wijzen wat de Orde van de Vlaamse Leeuw betreft. Volgens Reynebeau zou de passage van Valkeniers in de vzw Beweging Vlaanderen-Europa een ruk naar rechts hebben veroorzaakt, die ertoe zou geleid hebben dat de Orde van de Vlaamse Leeuw "(die) traditioneel meestal naar prominenten uit de brede culture le sfeer (ging)" (...) "de jongste jaren naar laureaten uit de radicaal-Vlaamse frontlijn, met 'de burgemeesters van Halle-Vilvoorde' en Remi Vermeiren, het 'gezicht' van het Warandemanifest" en "in 2007 naar de meest flamingantische van de vorige generatie christendemocratische politici, Herman Suykerbuyk".

Welnu, zoals vaker ziet Reynebeau spoken. De Orde van de Vlaamse Leeuw werd 16 keer uitgereikt onder voorzitterschap van Piet Blomme en de jongste 8 keer onder mijn voorzitterschap. De allereerste Orde werd uitgereikt aan een Vlaamse strijdende politicus uit de frontlijn, nl. Ernest Soens; in die eerste periode ging de Orde verder 6 x naar prominenten uit de culturele sfeer (Deleu, Durnez, Briers, Brouwers, Marijnissen, Penninckx), 4 x naar personen uit het verenigingsleven van de Vlaamse beweging (Sevenants, Gerlo, Campo, Van Overstraeten), 3 x naar een journalist (Grammens, Platel, Ruys) en 2 x naar historici (Simons, Willemsen). Sedert ik voorzitter ben werd ze 3 x uitgereikt aan een kunstenaar (Jari Demeulemeester, Harold van de Perre, Hubert van Herreweghen), 1 x aan een journalist (Kees Middelhoff), 2 x aan Vlaamse strijdende politici (Leo Peeters en Herman Suykerbuyk), die moeilijk kunnen gezien worden als een symptoom van extreem-rechts, en 2x aan personen uit het verenigingsleven van de Vlaamse beweging (Ludo Abicht en Remi Vermeiren). Wie die 8 namen ziet kan moeilijk ernstig stellen dat hier een "ruk naar rechts" heeft plaatsgevonden die met de "passage" van Valkeniers te maken zou hebben. Valkeniers is geen lid van de Orde van de Vlaamse Leeuw. Suykerbuyk is al evenmin lid van de "club die hem de onderscheiding toekende" (tenzij als laureaat en eerst sinds dan); beiden zijn wel lid van de Beweging Vlaanderen-Europa. Het klopt dat enkele recente uitreikingen van de Orde plaats vonden in samenwerking met die Beweging en met name gekoppeld werden aan de uitreiking van een Gulden Spoor door die Beweging. Dat heeft op de eerste plaats te maken met de kost van zo'n organisatie. Maar wie op die "koppeling" wijst, mag er aan herinnerd worden dat juist daardoor de jongste jaren er nog veel meer uitreikingen hebben plaatsgevonden aan "prominenten uit de brede culturele sfeer", al heten die dan "Gulden Spoor" in plaats van "Orde van de Vlaamse Leeuw": in 2006 Godfried Lannoo en Patricia Carson, in 2007 Jean-Pierre Rondas Connie Neefs en Norbert d'Hulst. Maar volgens Reynebeau getuigen al die namen natuurlijk alleen maar van een "klein flamingantisch milieu waarin men elkaar prijzen geeft".

Het is erg waarschijnlijk dat de betrouwbaarheid van Reynebau's verhaal in andere opzichten niet groter is en zijn paranoia even groot.

Tot slot: ik heb niet de minste behoefte om te ontkennen dat er wellicht meerdere verenigingen zijn waarvan Bruno Valkeniers en ikzelf allebei lid zijn. Hetzelfde kan wat mij betreft wellicht gezegd worden van omzeggens elke in het verenigingsleven actieve Vlaming. Uit de grote hoeveelheid verbanden die tussen mensen in Vlaanderen kunnen gelegd worden enkel diegene halen die in een complottheorie passen en al de rest verzwijgen is een vorm van journalistiek die misschien past in De Morgen maar zowel de Standaard als een historicus onwaardig is.

Voorzitter Orde van de Vlaamse Leeuw.

 
Wat een fijn record zal Brazilië dit jaar neerzetten !  Whaw, geweldig : de één miljoenste moord is op komst. Ja, lieve verbaasde mensen alom, het is zover.  En dit op amper 30 jaar tijd, van 1978 af, deze statistiek  wordt even zorgvuldig geteld als de  gesneuvelde bomen van het regenwoud.

Een grote, dikke, hartelijke, welgemeende PROFICIAT aan onze Braziliaanse vrienden.  Wie doet het hen na, elk jaar gemiddeld 34.500 landgenoten het hoekje om helpen ?  Wij doen ook ons best, daar niet van, maar wij hebben geen 190 miljoen keuze-slachtoffers en wij zijn nog maar op weg naar de echte multiculturele samenleving. 

Een vraagje : zijn de Indianen uit het Amazonewoud hierbij geteld ?  Of zitten die bij de arbeidsongevallen ?



En de grootste watervallen ter wereld, de Iguacu, hebben ze ook in Brazilië, alhoewel het een grensgeval is.

Juffrouw Ellen

Paul Geudens maakt in de Gazet van Antwerpen gehakt van het communautaire CD&V standpunt naar aanleiding van de nieuwjaarstoespraak door Etienne Schouppe.

Met het oog op de naderende sociale verkiezingen in mei bestaat er geen twijfel over dat het ACW zich wil aandienen bij de werkende bevolking als een uitgesproken sociale partij die het dure leven bestrijdt, vecht voor de werkgelegenheid,  meer loon en zich niet wil bezighouden met futiliteiten zoals de staatshervorming of de splitsing van BHV.  In Etienne Schouppe hebben zij een prima woordvoerder en uitvoerder van de ACW-dictaten.

Het afvoeren van de ondervoorzitter, Cathy Berx als gouverneur van de provincie Antwerpen, zou best kunnen te maken hebben met de bedoelingen van de ACW-top die op deze manier de positie verstevigt binnen de partij om vlotter af te rekenen met het vlaggengezwaai. Niet dat Berx dit ooit deed, maar je weet nooit of haar aanhang niet te groot wordt.

Er is geen bezwaar tegen maatregelen om het dure leven in te perken, de werkgelegenheid te bevorderen en te zorgen dat de levensvoorwaarden goed zijn voor iedereen.  Er zijn wel dikke vraagtekens te plaatsen tegen de dubbelzinnige houding van het ACW (en het ABVV/ACOD) over de greep die zij op de politiek uitoefenen. Over de macht die zij verwerven in het maatschappelijke leven en over hun ondubbelzinnige staatsbehoudende belgische reflexen.  De vakbonden zijn niet alleen de handlangers van de  unitaristen, zij zijn de gangmakers tegen het Vlaams-nationalisme. Kijk naar hun houding tegenover Vlaams Belangleden in hun stalinistische organisaties. De syndicaten zijn ongetwijfeld de doodgravers van de democratie.

Wordt Leterme  eerste-minister van een coalitie die enige schijnbeslissingsmacht zal delegeren voor de  gewestelijke werkgelegenheid, in ruil voor afstand van de rand naar Brussel en een grote belgische kieskring ?  Uiteraard zou deze realisatie voorgesteld worden als de ultieme droom van de Vlaamse Jefkes die moeten begrijpen dat er een degelijke prijs betaald wordt voor dit flutgebeuren.

Verhofstadt naar de EU als voorzitter van de commissie ? Voor de VLD een dubbel schot in de roos : Guynokkio heeft het lang genoeg uitgehangen, anderen willen ook eens wat en met die nieuwe functie, valt er nog electoraal te oogsten.
 
Vlaaanderen staat er goed voor :  ja-knikken en centen opsturen, zoals steeds.  Gelukkig zijn er nog die het spelletje doorhebben en die de werkelijkheid blijven tonen.

Ray

http://gva.typepad.com/standpunt/
 

We hebben het hier nog maar net vorige week geschreven dat de openbare omroep naast zijn vaste subsidie (circa 300 miljoen euro per jaar) nog allerlei andere snoepjes ontvangt van andere ministeries dan Media, of Bert Cultuur bevestigt ons vermoeden.  

"Tot hiertoe" zo verklaart het kabinet "was het bedrag van 2,5 miljoen voor de productie van televisiedrama  een verkapte vorm van subsidie voor VRT en VTM".  Deze financiële ondersteuning wordt betaald langs het Vlaams Audiovisueel Fonds. Volgens de gewijzigde visie zal er alleen nog tussengekomen worden als de dramareeks in een filmversie in de bioscoopzalen komt.  Dan krijg je de discussie wie het eerst uitbrengt, de televisie of de bioscoop.  

VTM is de enige die eigen middelen  op tafel legt ; VRT met Baas Ganzendonk allures, pronkt steeds met geld van de belastingbetaler.  Langs de media-dotatie en met kleine beetjes langs bijvoorbeeld Het Vlaams Audiovisueel Fonds, zoals nu blijkt.

Wij zijn natuurlijk voorstander van een eigen Vlaamse filmproductie, toneel- en televisiedrama.  Wij zijn anderzijds van oordeel dat er te véél subsidies afgedragen worden aan de VRT, ook als Tom Lenaerts (de Pappenheimers)  beweert dat deze instelling de enige is die haar subsidies teruggeeft aan de kijkers.  Als deze boutade waar was, zou Tommeke geen centjes meer krijgen voor zijn Woestijnvisje. 

Een grondige analyse van de subisidiestromen die de Vlaamse Gemeenschap verdeelt, zou een minimaal begin zijn voor een "goed bestuur voor de mensen" en een fatsoenlijke openbare omroep.

Ray
http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=QK1MQLI3

Suhaib Hasan pleit voor erkenning van de persoonsgebonden shariarechtspraak in UK.

We hebben het al verschillende geschreven : er zijn wijken in Londen en andere Engelse steden waar de sharia-rechtbanken recht spreken.  Ze houden zich schuil in moskeeën, scholen, diverse islamitische verenigingen en voor de moslims primeert die rechtspraak boven de Britse.

Voor onze koene voorvechters van de multikul wiens argumenten zich beperken tot "het zal allemaal wel loslopen" en die voor de rest de hatelijke uitspraken van "verzuurde racisten" als wisselgeld gebruiken, voor hen hebben wij een vraag.  Hoe kan je nu in eer en geweten volhouden dat de integratie van de moslims vanzelf zal verlopen, als je aan hand van dit voorbeeld overduidelijk ziet, dat zij gewoon voortdoen met hun eigen tradities en gewoontes ?  De sharia-charel hierboven pleit voor "integratie" in de Britse justitie van de moslimrechtspraak. Op die manier zullen zij met de numerieke toename en aangroei, stelselmatig op alle terreinen van het maatschappelijk gebeuren "hun integratie" introduceren. Hier leest u er meer over. (met dank aan regus Patoff)

Ray

Met dank aan Wim

Omdat u er beter niet heen reist, maken we u een beetje hunkerend met deze foto van Persepolis in Iran.   Als u toch vertrekt,  weet dan dat onze beroemde Buza minister u komt ophalen, na een aantal jaren cel, grot, hut, tent of put als gegijzelde. De Michelin-beoordelingen met * zijn nog niet ter beschikking.



Een andere mogelijkheid is over deze brug wandelen en een indrukwekkende video bekijken over deze stad, helaas in gevaarlijk gebied.

http://www.wereldwonderen.tv/main.aspx?h=Persepolis&ID=101&TaalID=1

Juffrouw Ellen

Voor de liefhebbers : we begonnen de dag met een wandeling doorheen Brugge die Scone en Jeanine voegde er een stukje Brel bij.

Via onderstaand bruggetje komt u bij Youtube voor een mooie montage van de twee Vlaamse prachtsteden Brugge en Gent en de meeslepende muziek van de franssprekende en -denkende Vlaming Jacques Brel en zijn Marieke.  Die echt bestaan heeft : het was een mevrouw die in Knokke woonde en inmiddels een mooie leeftijd heeft bereikt.

We zetten dit niet op de blog om iemand boos te maken of controversiële commentaren uit te lokken.

http://youtube.com/watch?v=UxsMIqWUGqs

Juffrouw Ellen

Ze verscheen deze week even in beeld op televisie, onze bomma-jeugdrechter die haar laatste  Vlinderpaleisjaartjes  slijt en dan welverdiend van haar rust zal genieten met een meer dan behoorlijk maandcentje.

Ze heeft  een uitspraak geveld de bomma, in het geval van een van de jongeren die behoorde tot het sekstet dat Guido de Moor belaagde, doodmepte en wat een aantal journalisten halsstarrig "het busincident" blijven noemen.

De meerderjarige deelnemer aan de moord kwam er van af met een schandalige voorwaardelijke straf, deze dader werd door bomma jeugdrechter bedacht met 150 uren werkstraf (hout sprokkelen, zoals Tjenne het noemt) en gedurende 15 uren moet hij de filosofische geschriften van Guido de Moor lezen en bestuderen. 

Het was ons niet bekend dat de heer De Moor zijn gedachten en opvattingen neerschreef.  Volgens de abjecte Humo-journalist (nu bij de Morgen) Douglas De Coninck stond er op de boekenplank bij de vermoorde man een serie werken over de Tweede Wereldoorlog, Hitler, en dat soort rechtse propagandaliteratuur.  De abjecte werd op de vingers getikt door de Raad voor Journalistiek maar aan zoiets stoort niemand zich.

Los van het belachelijke van de strafmaatregel voor het jonge tuig (neen, niet jij, Douglas) , vraag ik mij af, aan wie zal verantwoording afgelegd worden van deze studie ?  En wat indien de betrokkene glimlachend niets heeft verricht ? Hoe wereldvreemd is bomma om tot dergelijke uitspraken te komen ?  Heeft dat mens enig vermoeden van wat er omgaat in de geest bij deze verloren jeugd die het leven instapt zoals Tarzan zijn jungle ?

Een prettige zondag toegewenst ; wij trekken naar de cinema.

Savat

(overgenomen van www.hetvrijevolk.com)

Dankzij onze vrienden van de webstek www.hetvrijevolk.com die zich niet laten ringeloren door rechtse praatjesmakers, kwamen wij tot volgende ontluisterende lectuur in de Telegraaf :

De Spaanse autoriteiten zien islamitische militanten als de grootste bedreiging voor de veiligheid; meer nog dan de Baskische terreurbeweging ETA, die al decennia voor een eigen staat vecht. Veiligheid zal een belangrijk thema zijn in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 9 maart

Dit schandelijke artikel uit de Telegraaf  werd geplaatst naar aanleiding van de arrestatie van 14 onschuldige  moslims uit Pakistan en India  Deze noeste nachtwinkeluitbaters en nijvere handelaren worden beticht  terroristische activiteiten voor te bereiden in de racistische en separatistische stad Barcelona.

Laten we hulde brengen aan de veiligheidsdiensten van het land B die eveneens 14 mensen oppakten en ze de volgende ochtend onmiddellijk vrijlieten.  B het land dat groot is omwille van zijn kleinheid.

Savat 

Voor ons hoeft het niet een nieuwe gouverneur, maar CD&V heeft alleszins een bekwame jonge vrouw aangeduid om Paulus op te volgen in de provincie Antwerpen op 1 mei, de 39-jarige Cathy Berx. Gefeliciteerd.

.


Voorstel van een wandelroute weggeplukt bij deze blog :
http://staatvanbeleg.skynetblogs.be/post/4256180/soundtrack-brugge

Helmstraat: korte straat met iedere 5m een ander perspectief.
Moerstraat: wil ik wel wonen.
Leeuwstraat: Veel groen te zien vanop de brug.
Oude Zak: statige gebouwen, populaire naam.
Pottenmakersstraat: toont verschillende stadia van heroplevende stad.
Augustijnenrei/Spaanse Loskaai/Gouden-Handrei/Langerei: voor het water en achterkanten van aanpalende huizen.
Sint-Annarei: weids.
Strostraat: extreem expressieve muren (je vraagt je af hoe ze blijven staan) en wegdek.
Jeruzalemstraat: in deze wijk vindt je nog huisvrouwen in hun deuropening .
Korte Sint-Annastraat: hier rond de Sint-Annakerk heb ik leren hardlopen.
Molenmeers (1): zicht op uitzonderlijke Jeruzalemkerk.
Timmersmansstraat: ik heb inderdaad een zwak voor aftakelende huizen.
Verbrand Nieuwland: in zelfde categorie als Moerstraat.
Molenmeers (2): verbinding.
Langestraat: groetstraat (in theorie).
Predikherenrei (1): terras met uitzicht.
Coupure: ga ook eens op sluizencomplex staan.
Predikherenrei (2): met standbeeld van Marieke, naar lied van Jacques Brel.
Boninvest: via Conzetsbrug naar zeldzame industriegebouwen in binnenstad.
Violierstraat/Gapaardstraat: met mooi modern huis op hoek met Vizierstraat.
Koningin Astridpark/Park/Gevangenisstraat: park met wisselend zicht, interessante aanpalende stapelbouw.
Pandreitje: echte laansfeer.
Huidenvettersplein: schildersplein.
Blinde Ezelstraat: toeristen.
Burg: met constructie van Toyo Ito. Het paviljoen wacht op zijn sloop, wat jammer is.

Hieronder volgt de tekst van Eric Defoort die in de Morgen becommentarieerd werd.  Hebben de linkse CD-verkopers een andere tekst gekregen dan wij ?

Er blijven beslist onduidelijkheden bestaan in de manier zoals Defoort zich uitlaat.  De man probeert iedereen te paaien en te winnen, niemand voor het hoofd te stoten en dat leidt tot meerdere interpretaties.  "Het separatisme om het separatisme zegt mij niets" beweert de VVB-voorzitter, ja, wat moeten we met zo'n uitspraak ?  Hij poogt daarmee een negatieve schaduw te werpen over de splitsing van België en tegelijk de separatisten knipogend te sussen met  "gefundeerd separatisme spreekt me wel aan".

Voor de rest lijkt Defoort duidelijk gewonnen voor de zelfstandigheid van Vlaanderen, wat ons plezier doet.  Tot hij finaal ... een lans breekt voor een confederatie Vlaanderen, Nederland, Wallonië, die plots uit de lucht komt gevallen.   Ik bevroedde zowaar een stukje Joris van Severen in deze tekst.  Hoe het VVB dit aan mekaar knoopt met streven naar  moderne visie en gehengel naar links, is kronkelig.  Ik weet dat voor velen de VVB een heilige koe is, maar laat ze dan in 's hemelsnaam duidelijk zijn en zich niet voordoen in diverse gedaantes en iedereen willen behagen.  De bedoeling van Defoort lijkt me eerlijk, zijn verwoording is dat niet.

U oordeelt zelf maar :

Prof Eric Defoort, Gent 19 januari 2008
 
Een gelukkig nieuwjaar 2008 voor U allen. Dat is zo een van die blijde zinnetjes, en als voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging sta ik hier vandaag inderdaad als een blij man. Maar ik ben ook kregelig ongeduldig. Ik sta hier hoopvol, maar tegelijkertijd duikt wantrouwen steeds weer op.
 
Uiteraard, dames en heren, is het passend om op een nieuwjaarsreceptie te starten met het vreugdevolle. En dat vind ik in jullie aanwezigheid vandaag. Deze stemt mij hoopvol en maakt me beslister dan ooit om op de ingeslagen weg verder te gaan.
 
Waarover heb ik het wel? De Vlaamse Beweging is in de loop van de voorbije decennia langzaam, en bijwijlen in een snel tempo, in overwegende mate een aangelegenheid geworden van stromingen, individuen, organisaties die denken en handelen rechts tot uiterst rechts van het centrum. Een dergelijke positionering is binnen een democratie uiteraard volledig legitiem. Maar deze toenemende eenzijdige oriëntatie in de Vlaamse Beweging, die toenemende eenzijdige kleuring van de Vlaamse Beweging is inhoudelijk schadelijk en is tegelijkertijd een substantiële bedreiging voor de slagkracht van die Beweging die in de perceptie, met een toenemende geloofwaardigheid, door derden tot een exclusief “ rechtse tot uiterst rechtse” aangelegenheid  kan worden gereduceerd. En daarvan maakt men dan als het ware een wezenskenmerk.
 
De Vlaamse Volksbeweging wil hieraan remediëren. Ze heeft, mede via mijn verkiezing tot voorzitter, er bewust voor gekozen om niet alleen vanuit strategische, maar ook vanuit inhoudelijke overwegingen, die eenzijdige oriëntatie van de Vlaamse Beweging te helpen doorbreken. In dàt licht zie ik jullie uiteraard “eminente”, maar bovenal hoogst – hoe zal ik het zeggen ? – “gevarieerde” aanwezigheid als een blijde en belangrijke gebeurtenis. Jullie hebben allerhande opinies over ethische, sociale, economische, levensbeschouwelijke, politieke… aangelegenheden, opinies die bijwijlen erg verschillen van elkaar indien al niet haaks op elkaar staan. Zo hoort het binnen een democratie, binnen onze democratie in Vlaanderen waar we, wanneer we het nodig achten, ook als harde tegenstanders van elkaar kunnen optreden. Maar uitgerekend jullie aanwezigheid hier illustreert perfect  hoe,  over soms heel diepe kloven heen, een bezorgdheid om en een inzet voor de welvaart en het welzijn van onze Vlaamse medeburgers  door velen -  langs verschillende wegen - kan worden gedeeld.
 
Links van het centrum stelt men zich uiterst schichtig tot beslist afwijzend op tegenover de Vlaamse Beweging, tegenover Vlaamse nationale bezorgdheden. De historicus in mij  kent wel diverse oorzaken hiervan, en als de Vlaamse Beweging tot enige kritische zelfreflexie in staat is, dan weet ze dat ze hierbij in eerste rang niet met een beschuldigend vingertje naar derden moet verwijzen, maar integendeel het best aan een dichteres uit lang vervlogen tijden denkt: “ ‘t is goed in ’t eigen hert te kijken…”.
 
Maar ik weet natuurlijk ook dat men  links van het centrum in Vlaanderen vanuit een groot atavisme schrikbarend conservatief reageert op en omgaat met nationale problematiek, en het vertikt om wat meer naar het buitenland te kijken, naar Schotland, naar Catalonië met een geëngageerde Partit Socialista Catalan en een Esquerra Republicana di Catalunya, naar Frankrijk waar rechts tot uiterst rechts de socialiste Ségolène Royal er geen ogenblik van kunnen weerhouden om “ la nation” een centrale plaats in haar programma, in haar denken en handelen te geven.
 
Ik beleef in dat verband het oprechte genoegen  hier, op deze plaats, voor dit publiek, als voorzitter van de  Vlaamse Volksbeweging,  te verwijzen naar de grote Jean Jaures, die in zijn moedertaal, en derhalve in het Frans, verkondigde: “Un peu d’internationalisme éloigne de la nation. Beaucoup d’internationalisme y ramène”. Op deze gedachte wil ik alvast samen met jullie het glas heffen, … straks wel te verstaan, want eerst moet ik nog enkele bedenkingen kwijt die onmiddellijk bij de actualiteit aansluiten.
 
In het voorbije jaar 2007 beleefden we een primeur: nooit voorheen hebben we zo’n lang lopend, zo’n intens debat gekend omtrent de bruikbaarheid van België als bestuursniveau. En toch eindigde dat jaar 2007 bij mij op ontgoocheling, op wantrouwen, op opstandigheid m.b.t. het gebrek aan inzicht, aan koelbloedigheid en vooral aan durf bij Vlaamse onderhandelaars.
 
Ik heb niet een van hen horen antwoorden op Bart Sturtewagens scherpe vaststelling (DS, 18 december 2007): “Als de ban op de vorming van een federale regering wegvalt, geven de Vlamingen hun belangrijkste hefboom af”. Er is sindsdien een regering, en er is meteen ook geen hefboom meer.
 
De politicoloog van de KU Leuven, Bart Maddens, zette zich kort voor Kerstmis (De Morgen, 21 december 2007) in het spoor van Sturtewagen: “De Vlamingen hebben een historische kans gemist om het zwaartepunt van de macht naar de deelstaten te doen verschuiven. In hogere Belgische kringen wordt er een zucht van opluchting geslaakt nu blijkt dat CD&V, als het echt spannend wordt, de Belgische staatsraison laat doorwegen”.
 
Ik moet mij bij deze “outen” als een naïeveling. Ik beken hier, voor u, dat ik hoopte, en ook effectief even heb gedacht dat de Vlaamse christen-democraten en hun liberale collega’s voor de Vlaamse staatsraison zouden opteren, dat ze eindelijk de toekomstgerichte ambitie zouden ontdekken om staatsdragende partijen voor Vlaanderen, voor de Vlamingen te worden.
 
Is het al te laat om het tij te keren?  Mogelijks. Waarschijnlijk. Maar niet noodzakelijk!  “Nog is Polen niet verloren”, klinkt het vol ontroerend voluntarisme in het nationale lied van een van de Europese lidstaten. Er is een nieuwe vervaldatum opgedoken, 23 maart 2008.
 
De Vlaamse onderhandelaars kunnen tot Pasen heel concreet nadenken waarheen hun solidariteit in eerste rang moet gaan. Ik ken iemand die hen in die materie heel goed kan oriënteren: Elio di Rupo. Niet een of andere “communautaire scherpslijper” – en geliefd stereotiep bij bepaalde journalisten  - maar Siegfried Bracke, hoofdredacteur van de VRT-nieuwsdienst, wist onlangs te vertellen: “Di Rupo kiest voor Wallonië, dat is zijn horizon. Daar spelen niet alleen de volgende verkiezingen, daar speelt ook zijn solidariteit” ( DM,  22 december 2007).
 
Ter wille van het communautaire “evenwicht” – een niets zeggende notie en daarom momenteel een zeer geliefde  – verwijs ik de Vlaamse onderhandelaars ook naar een van de grote “wijzen”, Herman Van Rompuy.  “Nood breekt wet” bazuinde hij onlangs in onze kwaliteitspers. Natuurlijk weten we allemaal dat “wijze” Herman dergelijke anarchiserende incivieke kreetjes over het breken van wetten alleen maar durft slaken als het om Belgische noden gaat. Maar het opent toch perspectieven want ook Vlaamse noden zijn  noden. Of niet soms Herman?
 
Dames en heren, ik kan het hier niet uitvoerig hebben over die zaken die de Vlaamse Volksbeweging niet kan aanvaarden, die ze onder geen enkele voorwaarde ooit zal aanvaarden.
 
Aan de huidige grenzen van Vlaanderen kan niet geraakt worden, en wie zich inschrijft in een gemeente in Vlaanderen schrijft zich daar in voor de uitoefening van al zijn burgerlijke rechten en plichten.
 
Ons B-H-V-standpunt is bekend.
 
Een federale kieskring is in onze ogen een uitbreiding van een huidige B-H-V-situatie over heel Vlaanderen. Wie denkt te moeten meewerken aan de realisatie hiervan, die zal onze Beweging op zijn pad, ook zijn electorale pad, tegenkomen.
 
Als de huidige interim-premier  met dergelijke standpunten geconfronteerd wordt dan komt hij opgewonden tot – ik citeer hem -: “Zeg het dan. Spreek u dan uit voor separatisme”, en een  ietsje later volgt steevast, “Wij hebben niets te winnen bij separatisme”.
 
Eerst en vooral wil ik mijnheer Verhofstadt op een gelijkaardige manier toespreken: “Zeg het dan. Som ze dan op al die voordelen die België voor Vlaanderen in petto  heeft”. Om de vele grendels, pariteiten, convergenties…, waarin de Vlamingen, werkgevers en werknemers, worden opgesloten, kan het toch niet gaan?
 
De huidige minister van Buitenlandse Zaken, die weet het: alleen via België kan Vlaanderen ernstig meespelen in Europa en in de wereld. Dat is nu eens een diplomaat met visie die langs die weg neerkijkt op Slovenië dat thans de Europese Unie voorzit. Een van zijn voorgangers,  Leo Tindemans, heeft  nooit vergeten hoe het ontzagvolle Congo het grote België bedacht met “Viva bouma, patatten met saucissen”.
 
De interim-premier kan eventueel steun zoeken in de vragenlijstjes in het weekblad Humo ( nr 2, 8 januari’08) waar Marc Reynebeau op de vraag naar “de belangrijkste gebeurtenis, evolutie, trend van het voorbije jaar 2007” antwoordt: “De verbijsterende lichtzinnigheid waarmee het splitsen van België wordt voorgesteld als een realistische optie”. Maar in hetzelfde weekblad, op dezelfde vraag komt van Siegfried Bracke het  realistische antwoord: “Het naderende einde van België als bruikbaar bestuursniveau”… Dat denken wij ook binnen de Vlaamse Volksbeweging. Men probeert “separatisme”, “separatist” als scheldwoorden te hanteren voor al wie zich op een doordachte manier wil bevrijden van het voor Walen en Vlamingen inefficiënte afremmende  provincialistische België. Maar het maakt geen indruk meer.
 
Ik hoorde onlangs hoe José Happart zich als voorzitter van het Waalse parlement afvroeg waartoe “ce niveau intermédiaire de la Belgique” nog wel diende? Marleen,  volg het voorbeeld van José.
 
Ik hoor voortdurend hoe de Vlaamse minister-president Peeters zijn “copernicaanse revolutie” erdoor wil krijgen. Rudy, “suivez l’exemple” van Kris. We hebben geen nood aan een interim-premier en interim-vice-premiers  die in hun federaal circus een octopus laten optreden. Ik wil integendeel een kwartet bestaande uit José, Marleen, Rudy en Kris.
 
Dames en heren, ik geef u tot besluit mee dat het onafhankelijkheidsbetoog  van de Vlaamse Volksbeweging een hedendaagse assertieve en open kleuring heeft, waarin de Belgische Staat, in de geest, al tot een voorbije, overwonnen fase behoort.
 
Vandaar ook dat de “België-barst-stijl” er in een versneld tempo een status van folklore krijgt. Separatisme om het separatisme is geen doel. Wat erop volgt is dat wel.
 
Onafhankelijkheid is bij uitstek een positieve situatie, een toestand van ontvoogding, van zelfstandigheid. Het gaat om volwassenheid die meteen impliceert dat men zich voluit naar de buitenwereld keert om er actief  hechte samenwerkingsverbanden op te bouwen, uiteraard met Wallonië, uiteraard met Nederland.
 
Benno Barnard, een auteur die ik hoog schat, en die ik altijd dankbaar blijf omdat ik dankzij hem de heerlijke Josef Roth heb leren kennen, schreef voor enkele dagen een merkwaardig stuk over de “Taalunie”. Ik citeer hem met groot genoegen: “Het louter bestaan van een Taalunie betekent een erkenning van onze gezamenlijke geschiedenis en een relativering van het belang van de staatsgrens tussen Nederland en België /…/
Wij Nederlandstaligen vormen een van de oudste burgerlijke gemeenschappen in Europa. Wat meer is, wij hebben die zelf vorm gegeven …” (Knack, nr. 3).
 
Een confederatie van Vlaanderen, Wallonië en Nederland  zorgt voor een spectaculaire schaalvergroting waarbinnen wij als zelfbewuste burgers leven, en van waaruit wij zelfbewust de wereld intrekken. In die confederatie zal de herinnering aan het provincialistische België van weleer snel vervagen.    Een gelukkig nieuwjaar  
 
Eric Defoort
18 januari 2008

De moordenaars van de jonge politie-agente die op 4 december  laffelijk neergeschoten werd zijn opgepakt in Charleroi.

Het gaat om 2 Marokkanen en 1 Turk.  Ze zouden ook de nationaliteit van het land B hebben.  Aangezien ze er zelf steeds prat op gaan de identiteit van het moederland voorop te stellen, krijgen ze van ons ook deze eer.

Vermassen, Damen, Luyckx, zijn jullie er klaar voor ?   Of zijn het jullie Franstalige collega-beroepsleugenaars die dat varkentje zullen wassen ?