De Nederlandse Tweede Kamer debatteert over de EU-steun aan Griekenland en de financiële problemen die de Europese Unie teisteren.  De Finse regering, die Griekenland bijspringt met een lening van 1,4 miljard euro, eist een onderpand van 1 miljard euro. Dit gebeurt onder druk van de oppositie door de Ware Finnen. Maar ook Nederland, Oostenrijk, Slowakije en Slovenië vertonen interesse in een onderpand.

In het land B is het parlement in vakantie, enkele politici zijn teruggekeerd om op de koffie te komen bij Elio di Rupo en verder is men  bezig te onderzoeken of het mogelijk is de 's  nachts gedoofde autostradelichten terug aan te steken. Er zijn prioriteiten in het belgische politieke leven.

Intussen zullen wij dan maar bij Elsevier de boeiende visie van Syp Wynia er bij halen,  om te vernemen hoe Nederland omgaat met de financiële vraagstukken, die daar gezien worden als een gevaar voor de toekomst van het land.  België heeft geen toekomst meer, dus daar moeten we ons geen zorgen over maken.

Terwijl de toekomst van Nederland op het spel staat, speelt de oppositie wrokkige spelletjes met de premier. Waarom laat Job Cohen Mark Rutte geen streep trekken in Europa: tot hier en niet verder?

 Oppositieleiders kissebisten vooral over details tijdens het debat over de euro
Vandaag is het vier weken geleden dat de zeventien regeringsleiders van de eurozone nog eens 250 miljard euro uittrokken voor Griekenland, wat het totaal aan eurosteun voor dat land in de buurt van de 400 miljard brengt, inclusief de steun van de Europese Centrale Bank.

Dat is niet alleen onwaarschijnlijk veel geld, maar het heeft ook nog eens helemaal niet geholpen: Italië en Spanje bleven onder vuur liggen.

Kissebissen
Gisteren vergaderde de Tweede Kamer eindelijk in een plenaire zitting over de afspraken van die eurotop. En wat deed de Kamer? Kissebissen, spijkers op laag water zoeken, sarren en weglopen.

Het was niet te merken dat er dezer dagen keuzes voorliggen die de toekomst van Nederland verregaand bepalen.

Die keuzes luiden: de eurozone laten exploderen, de eurozone tot een soort verzorgingsstaat voor zuidelijke landen maken, gefinancierd door de steeds kleinere rest, of een gecontroleerde exit-strategie voor zwakkere broeders. In Elsevier is betoogd dat het laatste de minst slechte, zo niet de beste oplossing is.

Gram halen
De oppositie - Job Cohen (PvdA), Alexander Pechtold (D66) en Ineke van Gent (GroenLinks) - greep de gelegenheid echter aan om hun gram te halen over het mislopen, ruim een jaar geleden, van hun eigen coalitie met VVD-leider Mark Rutte.

Rutte staat zwak tegenover Cohen, Pechtold en Van Gent, omdat hij ze nodig heeft met zijn huidige eurokoers, waarin hij grosso modo de lijn volgt die Angela Merkel (Duitsland) en Nicolas Sarkozy (Frankrijk) steeds weer met elkaar afspreken.

Het is natuurlijk ook fijn voor deze oppositiepartijen om Rutte een beetje te kunnen sarren en hem voor de dertigste keer door het stof te laten gaan voor zijn knullige rekensom na afloop van de eurotop.

Tenenkrommend
Tegelijkertijd is het tenenkrommend dat de oppositiepartijen er voor kiezen om wrokkige spelletjes te spelen, terwijl de toekomst van Nederland op het spel staat.

Rutte moet voortdurend door het stof, maar hoeft intussen geen enkele helderheid te verschaffen over waar het voor hem ophoudt met het steeds maar weer toegeven aan de Franse president, die als vanouds de Duitse bondskanselier in de tang heeft.

Dat alles leidt tot de voor Nederland desastreuze weg: een eurozone onder Franse leiding, gelegitimeerd door de Duitsers, met jaar in jaar uit miljardentransfers naar mediterrane landen. Een slimmere PvdA dan die van Job Cohen en Ronald Plasterk zou de premier kunnen dwingen paal en perk te stellen. Cohen zou Rutte kunnen dwingen om grenzen te trekken en hem daar aan houden. Maar dat doet de PvdA niet. Die partij speelt liever spelletjes.

Paradoxaal
Hoe paradoxaal het ook klinkt: een verstandige, sterke oppositie van vooral de PvdA zou de onderhandelingspositie van Rutte in Europa versterken.

Er is in de landen die voortdurend de portemonnee moeten trekken alom weerstand tegen de Europese transferstaat-in-wording. Laat Rutte die weerstand organiseren, met steun van een Kamermeerderheid.

Waarom dwingt de PvdA, toch zo gehecht aan de Nederlandse uitkeringen en andere sociale voorzieningen, de premier daar niet toe?

@ Elsevier

Ramadan Bombathon 2011 Scorecard  

toekomstig grafschrift Bart de Wever

hier lig ik nu als een klojo
na mijn avontuurtje met die homo
ik ben door hem gerold
hij heeft met mij gesold
ik verberg me hier en doe rustig dodo

johan

http://blog.seniorennet.be/johan1944/

Ze overleefden de tocht over de zee.  Gedurende de eerste uren zongen ze, alsof ze samen ten strijde trokken: 155 mensen samen op een vissersboot, rechtstaand omdat er geen plaats was om te zitten met niets anders dan een paar liter cola, suikerklontjes en sigaretten.  ’s Nachts kwam de angst.  De zee hadden ze immers nog nooit gezien: op televisie schenen de golven niet zo bedreigend.  Ze moesten zich aan elkaar vasthouden om hun evenwicht te bewaren op de halfrotte boot.  En ze putten kracht uit een mantra: “Europa is de vrijheid, wij kunnen het aan, wij zijn sterk genoeg.”  Luid schreeuwend in het donker.  Na de tweede nacht fluisterden ze nog slechts.  Toen de cola op was, begonnen sommigen zeewater te drinken. Opgezwollen ledematen, binnenin uitgedroogd.  Ook Assims beste vriend was aan boord: Asiz.  Drie dagen en drie nachten stonden ze naast elkaar.  Toen het water over de reling sloeg, toen de motor stilviel, gaf de kapitein hen de raad te bidden.  Asiz geloofde toen niet meer in god: hij verdronk samen met 19 anderen.

Een Frontexvliegtuig ontdekte de zwalpende schuit, stuurde een reddingsschip.  Van de 155 die in Tunesië aan boord gestapt waren, bereikten 135 Lampedusa.  Issam stelt dat hun Franse droom hen het leven gekost heeft.

Issam en zijn makkers trokken samen op toen de Parijse politie in juni jacht op hen ging maken.  Tweeduizend zouden zich illegaal in Parijs bevinden.  De stedelijke overheid voorzag een paar slaapplaatsen; die aan de Champs Elysées noemt men “chez Sarkozy”.  Honderden Tunesiërs bouwden kampen in de parken de la Villette en Butte Chaumont tot de politie de plastic zeilen van de bomen en struiken trok en de provisoire tenten vernietigde.  En de politie keerde terug, nacht na nacht.

Eerst pakten de Tunesiërs hun zaken snel bij elkaar en legden zich elders, buiten het park, neer.  Tot hun kracht en geduld op was.  Tot ontgoocheling plaats maakte voor woede en geweld.  Het kwam tot rellen waarbij de illegalen het onderspit moesten delven – ook de publieke opinie keerde zich tegen hen wegens verstoring van de openbare orde en opruiïng.

Zelfs de goedmenende Parijzenaars, die kleding en voedsel gebracht hadden, schrokken zich een hoedje.  Men vernam dat bij de bootvluchtelingen ook Tunesische criminelen zaten die uit de gevangenis ontsnapt waren.  “Wij kunnen niet terug; wij willen slechts papieren en werk.” meent Issam.  Samen met zijn vrienden heeft hij het park geruild voor de schuilplaats onder de brug.  Ze proberen niet op te vallen, alle heibel uit de weg te gaan.  Zij willen bij dit land horen – tot elke prijs.

Daarvoor is kracht nodig.  Wie op straat leeft, is buiten gesloten.  Elke dag een beetje meer.  ’s Morgens begint de dag van de vijf illegalen met het verstoppen van hun matrassen en bagage – zodat de politie hun slaapplaats niet ontdekt.  Ze zetten heel het boeltje aan de straatkant zodat het eruit ziet alsof op de vuilophaaldienst gewacht wordt.  Dan krijgen de kleren een beurt: ze kloppen het stof eraf, verwijderen vlekken, scheren zich aan het kanaal.  Een douche om de dag bij een weldadigheidsorganisatie “Fédération des Tunisiens pour une Citoyenneté des deux Rives” in de Rue de Nantes.  Slechts wie erin slaagt te doen alsof alles in orde is, kan in Europa eventueel succes hebben.  Dat hebben ze snel geleerd.

Issam probeert Parijse uitdrukkingen onder de knie te krijgen en vermengt deze met zijn schoolboeken-Frans.  En dan begint hij aan zijn zoektocht naar werk in restaurants, cafés, bouwwerven…om steeds hetzelfde te horen: “kom terug als je papieren hebt, er is teveel controle.”  In een restaurant met Noord-Afrikaanse bediening, krijgt hij af en toe iets te eten.  De rest van de dag kan hij in de armenkeuken terecht.

Issam en zijn vrienden stammen uit kleine dorpen uit het zuiden van Tunesië, aan de rand van de woestijn.  De televisie is hun venster op de wereld.  En de toeristen.  Wekelijks worden er excursies naar de woestijn georganiseerd met moto’s, met quads, met dromedarissen.  En zijn dorp is dan een stopplaats.  Zonsopgang of –ondergang in de woestijn moet je toch gezien hebben?  En wat een prachtige foto’s!  Achteraf is het zand tussen je tanden, je rugpijn, de lauwe thee, het droog brood en ondermaats eten snel vergeten. 

Of er komt een bus toeristen voor een nep-authentiek Berbers huwelijk, met een nomadentent, couscous, meeslepende muziek (sic!) en buikdanseressen.  Het zitten op de kelims moet je er maar bijnemen: couleur locale.  De dorpsbewoners waren zo naïef te geloven dat de toeristen – vriendelijk en royaal - hen wel héél graag zien om zover te komen kijken naar wat goedkoop vermaak. Een misbegrepen illusie. 

Wordt vervolgd.

Dag lieve mensen,

Eigenlijk zouden we zowat elke week een beschrijving van een liedje kunnen geven dat in een niet zo ver verleden door een Brits rockgroepje gebracht werd.  In de zestiger jaren hadden die blijkbaar een vruchtbare groeibodem in het Verenigd Koninkrijk.  Zo ook het groepje van vandaag.  Hun naam mag jullie niet afschrikken: The Animals hadden niets beestigs – in vergelijking met hun tijdgenoten zagen ze er als collegejongens uit.  The Animals draaiden helemaal rond hun zanger Eric Burdon, een ventje wiens gestalte omgekeerd evenredig was met zijn stem.  Ze beschouwden zichzelf een R & B-groep.  In de loop der jaren kenden ze een groot verloop: muzikale meningsverschillen, vliegangst en grote ego’s zorgden ervoor dat ze hun eigen weg gingen.  In 1964 scoorden ze een hit met het nummer van vandaag: “The house of the rising sun” – in september 1966 gingen ze uit elkaar.  Eric Burdon trok naar de VSA en borduurde voort op het succes van The Animals.

In 1975 kwam ze nog eens bijeen in de oorspronkelijke bezetting om een elpee op te nemen maar die kon hun vroegere verkoopcijfers niet evenaren.  In 1983 zouden ze het met de elpee Ark nog een keer overdoen, ditmaal met modernere muziek, en die werd wel door het publiek gesmaakt.  Tot een echte reünie zou het niet meer komen.  Ze hebben elkaar wel nog in de rechtszaal ontmoet bij een proces over het gebruik van de groepsnaam.  Eric Burdon verloor en hij staat voortaan op de affiche met zijn eigen naam & The Animals eraan toegevoegd. 

Al die jaren is men nog steeds aan het raadselen over de oorsprong van het nummer van vandaag. Dat het over een bordeel en het trieste leven aan de rand van de maatschappij in New Orleans gaat is duidelijk.  Maar oorspronkelijk zou het een Engels volksliedje geweest zijn dat een bordeel in Soho beschrijft.  Britse emigranten zouden het in de 17de eeuw meegebracht hebben naar de VSA.  De oudst gekende opname dateert van 1933 en het werd intussen door talrijke zangers gekopieerd: o.a. The Beatles, Eric Clapton, Joan Baez, Dolly Parton, Pink Floyd, Odetta, Sinead O’Connor, Bob Dylan en Nina Simone. 

Wat er ook van zij, het waren The Animals die het in 1964 tot een absolute nummer één wereldhit maakten.  En terecht.

Kusje -  Lolita

Op het Sint Jansplein (spreek uit : Tsjing-Tjangsplaain) greep vorig week-end het Nigeriaans feest van de oogst plaats. Wij danken de foto's aan de immer alerte en vriendelijke fotograaf van Het Nieuwsblad, John Moussiaux en aan de krant zelve die er een kort verslag bij maakte.

 Het 'New Yam'-festival wordt gevierd met traditionele maskers, dans, lekker eten en muziek. De term 'New Yam' verwijst naar de yam of maniok, het belangrijkste gewas in vele,voornamelijk West-Afrikaanse landen. 'New Yam' is dus letterlijk 'de dag vanaf wanneer je opnieuw yam kan eten'.  En zoals geweten, is maniok een fijne delicatesse.  Voorwaar, dit is toch heel wat anders dan de Rubensstoet. Antwerpen gaat er eindelijk op vooruit en dergelijke festiviteiten op een steenworp van de Seefhoek verzachten de zeden. Zeker tot bij zondondergang.

Bron : http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLLVA_20110817_003

Waarde redactie,

In het land van sangria en flamenco is beroering ontstaan. Niet tegen een mogelijke afschaffing van de afkeurenswaardige stierengevechten, maar tegen het bezoek van de Paus.

mvg - senior

Turken hoeven in ons land (Nederland)  niet verplicht een inburgeringscursus te volgen. Ze mogen vrijwillig op cursus, maar daar mag geen dwang achter zitten en er mogen evenmin sancties of boetes worden opgelegd. Tot dat oordeel kwam dinsdag de Centrale Raad van Beroep in hoger beroep.

Volgens het rechtsorgaan is verplichte inburgering van Turkse immigranten in strijd met een overeenkomst tussen Turkije en de Europese Unie uit de jaren zestig. Daarin staat dat Turken die naar de EU komen, niet mogen worden belemmerd bij het vinden van een baan. Daarin staat ook dat EU-lidstaten geen nieuwe wetten maken die aan Turken toegekende rechten beperken.

De wet Inburgering die in Nederlands sinds 2007 van kracht is, belemmert Turken juist wel, meent de raad. Want als zij het inburgeringsexamen niet halen, komen zij bijvoorbeeld niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning voor een onbepaalde tijd. Daarnaast leidt het zakken voor een examen tot een boete. Dit leidt tot een verboden onderscheid tussen Turkse burgers en burgers uit de EU-lidstaten.

Vorig jaar kwamen de rechtbanken in Rotterdam en Roermond tot soortgelijke conclusies. Rotterdam, Vlaardingen en Roermond gingen samen met toenmalig minister Eimert van Middelkoop i in beroep. De Centrale Raad van Beroep is het hoogste rechtsorgaan, daarom is beroep tegen deze uitspraak niet mogelijk.

Het Inspraakorgaan Turken in Nederland  reageerde verheugd op het nieuws. Volgens directeur Ahmet Azdural maakt het een einde aan ,,een discriminerende regeling’’. Veel Turken zien het volgens hem als een vijandig stelsel. Wel vindt Azdurel het van levensbelang dat Turken de Nederlandse taal leren.

Minister Piet Hein Donner  van Binnenlandse Zaken zei dat hij wil gaan kijken hoe Turken in de toekomst moeten inburgeren. Ook wees hij erop dat het kabinet al heeft aangekondigd zich in te zetten voor de aanpassing van het verdrag tussen Turkije en de Europese Unie. Daarvoor heeft Nederland wel steun van andere landen nodig.

Ook wethouder Korrie Louwes van Rotterdam betreurde de uitspraak. ,,We kunnen mensen niet meer verplichten om mee te doen, maar zullen ze wel blijven verleiden om een taaltraject te volgen.’’ De PVV heeft inmiddels Kamervragen gesteld over het ,,bizarre’’ besluit.

Het is onduidelijk hoeveel Turken momenteel een inburgeringscursus volgen. Nederland telt ongeveer 400.000 mensen van Turkse komaf.

http://www.europa-nu.nl/id/virxo9d6dtzj/nieuws/turken_niet_langer_verplicht_tot?ctx=vh9hce2h6wda

Vlaanderen maakt zich ernstig zorgen : 1 Franstalige toegeving vs. een 20-tal Vlaamse.

Di Rupo's concrete voorstellen bevorderen exclusief de Franstalige optie van een drieledig België. Garanties voor de Brusselse Vlamingen worden onderuit gehaald en van de Vlaamse eisen komt weinig in huis. Dit is misselijk makend eenzijdig.

In 2010 kozen de Vlamingen nochtans overduidelijk voor een grondige staatshervorming en meer autonomie, structurele hervormingen en besparingen. Essentiële voorwaarden voor politieke stabiliteit zijn respect voor de grondwet, het gelijkheidsbeginsel en de grenzen van de gewesten. En daaraan mangelt het in Di Rupo's plannen zwaar.

De Vlaamse partijen die nu onderhandelen vertegenwoordigen slechts 53 % van de Vlaamse kiezers. Daar is de grootste partij van het land niet bij. De onderhandelende Franstaligen vertegenwoordigen bijna 90 % van de Franstalige kiezers. Dit onevenwicht verontrust ons.

Nog meer verontrustend is dat deze onderhandelingen steunen op de nota Di Rupo. Zelfs met de 'correcties Beke' blijft dat peperduur en discriminerend en zal de nota niet bijdragen tot een stabiele regering, noch tot economisch herstel.

De splitsing van B-H-V is noodzakelijk omwille van de grondwet. Daarvoor mag zeker geen prijs betaald worden. Di Rupo weigert echter een nette splitsing. De zes Vlaamse gemeenten rond Brussel met taalfaciliteiten vallen er buiten, Franstalige politici krijgen er zelfs extra voorrechten en de inwoners krijgen er nog meer aansluiting bij Brussel. Dit zijn stappen naar de inlijving van deze gemeenten bij Brussel en naar een "corridor". Dat zal de onverdraagzaamheid van de hardliners niet matigen, integendeel!

Vrede is slechts mogelijk mits respect voor de grenzen. De Franstaligen in Halle-Vilvoorde zouden kunnen kiezen voor de Franstalige rechtbanken. Een nep-splitsing dus. Er zou ook een Brusselse Metropolitane gemeenschap opgericht worden. Die geeft Brussel éénzijdig inspraak tot ver in Vlaams Brabant. Respect?

Politieke stabilisering vereist gelijkberechtiging in de tweetalige hoofdstad. Talrijke maatregelen in de nota Di Rupo bouwen er de tweetaligheid echter af en beperken de inspraak van de Vlamingen. Kortom, Vlamingen zouden veel meer moeten betalen voor Brussel (en dat tijdens de zwaarste financiële crisis sinds WO II) in ruil voor nog minder inspraak. Zo komt er nooit communautaire pacificatie.

Di Rupo's voorstellen leiden ook tot verdere versnippering van de bevoegdheden en niet tot reële responsabilisering van de deelstaten en bovendien tot meer drieledigheid i.p.v. de door Vlaanderen gewenste tweeledigheid. Dit is niet de staatshervorming die Vlaanderen wenst en geen recept voor beter bestuur.

Het OVV vraagt alle Vlaamse partijen om zo te onderhandelen dat de essentiële Vlaamse belangen niet geschaad worden. Daarom is extra geld voor Brussel slechts verantwoord na ernstig onderzoek naar reële lasten en lusten van de hoofdstedelijke functie, na stopzetting van alle gewestelijke uitgaven voor gemeenschapstaken en na een grote staatshervorming met een grote overdracht van bevoegdheden naar de gemeenschappen. De dreiging van de financiële markten moet daarbij net aansporen om het roekeloze en aartsconservatieve afwijzen van voldoende en diepgaande hervormingen te mijden als de pest. Al wie daarmee wil verleiden tot de voorliggende extreme en éénzijdig-Vlaamse toegevingen zal slechts verergering van de problemen oogsten.

Namens het Dagelijks Bestuur van het OVV

Robrecht Vermeulen - Voorzitter
Persbericht dagelijks bestuur v/h Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) - 16/08/11

Deze 55-jarige Engelse mevrouw was vrijdagavnd op week-end vertrokken naar haar ouders en maandag naar een concert van de Proms getrokken. Daar werd zij door haar buren telfonisch verwittigd dat er wat aan de hand wa sin haar woning. Toen de dame haar hui betrad, blek dit bewoond door een meute zigeuners, die beweerden over officiële documenten te beschikken dat de zoon hen het huyis had verhuurd nadat zijn moeder overleden was.  De vrouwen van de bende droegen de kleren van de eigenares en de persoonlijke bezittingen waren in palstiek zakken gestopt en in de tuin neergezet.

De volgende dag wist de vrouw een uitwijzigingsbevel te versieren en de Roemenen konden opkrassen. Helaas, bevond het huis intussen zich in een lamentabele toestand met allerlei vernielingen, gezien ondermeer metaal van het dank was verwijderd. De rest ziet u op de foto.  Mevrouw High verklaarde, dat 30 jaar van haar leven was verwoest op enkele dagen, gezien souvenirs, persoonlijke bezittingen, enz. waren verdwenen of beschadigd.

Ook in andere delen van Engeland pikken Roemeense zigeuners woningen of boerderijen in, waarbij zij zich beroepen op het handvest van de Mensenrechten.

Groot-Brittannië is al tientallen jaren een voorloper in de softe behandeling van vreemdelingen. Politiek-correct tot in het belachelijke toe.  Het zijn echter niet de politici die de pijnlijke en beschamende gevolgen dragen van het lakse beleid, maar de burgers, de man en de vrouw in de straat. 

Er is slechts een begin van een oplossing : de grenzen drastisch sluiten in gans Europa en ze laten bewaken door de legers. 

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/immigration/8704896/Gipsies-move-into-immigration-officers-home-while-she-spent-night-away-at-Proms.html 

De Nederlandse politicus Daniel van der Stoep (PVV) verlaat vrijwillig het Europees Parlement omdat hij onder invloed van alcohol een aanrijding heeft veroorzaakt.

Van der Stoep botste gisteren met zijn auto en nam meteen een drastische beslissing. Afgelopen nacht stuurde hij een persmededeling de wereld in waarin hij zijn ontslag aankondigt.  "Bij de aanrijding is de materiële schade gelukkig beperkt gebleven en er zijn ook geen mensen gewond geraakt", zegt Van der Stoep. "Maar desalniettemin heb ik mij met deze actie gediskwalificeerd als parlementariër."

Van der Stoep zat sinds 2009 in het Europees Parlement. Daarvoor werkte hij als beleidsmedewerker voor de PVV-fractie in de Tweede Kamer. Partijleider Geert Wilders betreurt de beslissing, maar respecteert ze.

De Israëlisch-Amerikaanse actrice Nathalie Portman wordt met haar symmetrisch gezicht aanzien als een van de mooiste vrouwen ter wereld.

Mensen met symmetrische gezichten, die veelal als mooi worden gezien, zijn minder geneigd samen te werken en meer om aan zichzelf te denken. Dat schijft de Britse krant The Guardian.

Uit een onderzoek dat later deze maand wordt gepresenteerd tijdens een bijeenkomst van Nobelprijswinnaars in Duitsland, blijkt dat een mooi uiterlijk vaak gepaard gaat met egoïstische eigenschappen.

De studie combineert zowel economische als biologische inzichten. Aan verschillende proefpersonen zijn situaties voorgelegd waarin ze moeten kiezen tussen samenwerken met iemand voor een gezamenlijk doel of ten koste van de ander een grotere winst behalen. Voor het onderzoek is de mate van symmetrie in de gezichten van de proefpersonen bestudeerd.

Volgens de resultaten zijn de personen met een meer symmetrisch gezicht niet alleen minder happig op samenwerken, maar verwachten zij ook dat andere mensen eerder voor zichzelf kiezen dan naar een gemeenschappelijk doel streven.

Het tegenbeeld van een symmetrische schoonheid is de sympathieke Guy Verhofstadt : steeds op de bres voor anderen, altijd bescheiden, altruïstisch  en bereid tot samenwerking.

Dat mooie mensen vaak meer op zichzelf zijn gefocust kan ook te maken hebben met hun sterke evolutionaire positie. Een symmetrische bouw wordt vaak gezien als een teken van gezondheid en eerdere studies hebben aangetoond dat mensen met spiegelbare gezichten minder aangeboren ziekten hebben. Hierdoor zijn ze minder afhankelijk van hulp en kunnen ze het zich permitteren zelfzuchtig te zijn.

@ Elsevier

Inkomhal Koninlijk Ateneum Deurne (archieffoto)

Het Antwerpse gerecht voert twee nieuwe onderzoeken naar corruptie bij diensten van de Vlaamse overheid, zo heeft De Tijd vernomen.
 
Een onderzoek gaat over de Antwerpse afdeling Gebouwen van de Vlaamse overheid waar twee ambtenaren zich hebben laten omkopen door aannemers in ruil voor overheidsopdrachten. Ze zouden de overheid te veel hebben gefactureerd om de corruptie te compenseren. Het tweede onderzoek viseert een ambtenaar bij de Antwerpse Scholengroep 1 Antigon (Antwerpse Instellingen voor het Gemeenschaps Onderwijs) van de Vlaamse Gemeenschap.
 
De twee onderzoeken zijn uitlopers van het corruptiedossier bij de Regie der Gebouwen en zijn gebaseerd op bezwarend materiaal dat werd gevonden tijdens het onderzoek naar omkooppraktijken bij de Regie der Gebouwen in Leuven. "De nieuwe dossiers tonen dat het sneeuwbaleffect van het oorspronkelijke onderzoek naar corruptie bij de Regie der Gebouwen in Brussel haast niet te stoppen is. Het onderzoek, dat in januari 2006 van start ging, heeft intussen al geleid tot een twintigtal nieuwe over heel Vlaanderen", schrijft De Tijd.

Bron : Het Laatste Nieuws

Beste Vrienden van Angeltjes,

Ieder jaar ergens in het voorjaar is er een bijeenkomst van verzamelaars van een frisdrankmerk. Meestal georganiseerd in het oosten van de V.S. dan komen de verzamelaars overgevlogen vanuit Japan, Australië, Europa en de Amerikanen komen ook per auto of binnenlandse vlucht.

Ten minste één keer in de week zien we beelden van asielzoekers - in een overvolle, bijna zinkende boot - die Lampedusa bereiken of die door de Italiaanse marine gered worden.  Uitgeput maar gelukkig.  Vanop een afstand meenden ze dat het wuiven op de kaai een hartelijke begroeting betekende.  Maar als ze dan uiteindelijk voet aan wal zetten, merken ze dat de lokale bevolking hen op woedende protestroepen trakteert. 

Pas dan realiseren ze zich dat ze in Italië, in Europa, alles behalve welkom zijn. 

Hoe kan dat nu?  Hoe kunnen mensen in Afrika geloven dat Europa zich erop verheugt een bijkomende horde werklozen te moeten voeden.  Ergens moet het hen toch opvallen dat de immigratie-instanties hen niet met bloemenruikers in Tunesië of Libië op grote, witgeschilderde ferries gaan afhalen.  Ergens moeten ze zich toch realiseren dat het geen blijk van gastvrijheid is dat ze ’s nachts in onzeewaardige bootjes door mensensmokkelaars gestuwd worden om de oversteek naar de landen van melk en honing te maken?

Het is het resultaat van een grote, duizend maal herhaalde en wijd verbreide leugen.  En het zijn hun eigen landgenoten, die tot in Barcelona, Hamburg of Parijs geraakt zijn, die deze leugen steeds weer naar hun thuisland sturen.  Het kan hen nog zo slecht vergaan, ze kunnen nog zoveel meegemaakt hebben, toch houden ze er niet mee op hun totaal gelogen succesverhaal via de talloze callcenters naar huis te zenden.  Want de waarheid betekent gezichtsverlies en voor de thuisgeblevenen een bittere ontgoocheling. 

Harragas in Parijs

Issam is door de oorlog zijn job kwijt in Libië.  Hij doet de oversteek naar Lampedusa en belt onmiddellijk zijn moeder.  Op de achtergrond hoort hij de jubelende stemmen van familie en vrienden: “Jij bent onze toekomst, Issam, jij bent onze redding, nu wordt alles goed.”  Hij zet zijn reis verder: ferry naar het vasteland van Italië, met een bus naar Frankrijk.  Eerste bezoek aan een discotheek: een blond meisje wil van zijn avances niet weten als ze hoort dat hij Tunesiër is “want er heeft zo eentje mijn handtas gestolen”.  Met de HST trekt hij verder naar Parijs: met verwonderde blikken van een schooljongen ziet hij de Eiffeltoren, de Champs Elysées, bekijkt hij de etalages en de mooie huizen.  ’s Avonds gaat hij slapen in de Parc des Tuileries.  Issam meent dat dit slechts voor één of twee nachtjes is – hoogstens een week – tot hij werk gevonden heeft, een woning kan huren en de rest van zijn loon naar huis kan sturen.  Alles wordt goed in Frankrijk, la mère patrie.

Dat is nu vier maanden geleden.  Hij zegt niet meer dat hij Tunesiër is – hij stelt zich voor als een Senegalees.  En als hij zijn moeder belt, dan liegt hij.  “Ik ben hier gelukkig”, herhaalt hij, “de mensen zijn vriendelijk, ik heb een goede job.”  En hij fantaseert over belevenissen met nieuwe Franse vrienden, die niet bestaan.  Indien zijn ouders zouden weten hoe de werkelijkheid eruit ziet, zouden ze bitter ontgoocheld zijn.  Zij verwachten immers dat hij hun leven opwaardeert: ze namen een lening van € 2.000,- om zijn overtocht te betalen.  Die lening moet betaald worden, hun levenssituatie moet er beter op worden.  Hij is de zoon met de beste schoolcijfers en de beste gezondheid.  Ze hadden gezien en gehoord dat Europa de Arabische lente bejubelde en zij verwarden deze loftuitingen met een welkom. 

Bijna 10.000 Tunesiërs zijn sinds de Jasmijnrevolutie illegaal via Italië naar Frankrijk getrokken.  Vooral jonge mannen.  Ze worden “harragas” genoemd in Noord-Afrika.  Het verwijst naar “harrga”, wat zich verbranden betekent.  Of een synoniem voor “geen weg terug”.

Werk en een woning kan men in Frankrijk pas bekomen als men papieren heeft en de Franse regering weigert die uit te reiken.  Men wil de Tunesiërs liever kwijt dan rijk, liever gisteren dan morgen.  Ze uitwijzen gaat echter niet, omdat Tunesië geen akkoord tot terugname van landgenoten ondertekend heeft.  Dus proberen de instanties het op een andere manier: tot einde februari kreeg ieder die vrijwillig terugkeerde € 2.000,-.  Om te vermijden dat er meerdere keren aan de kassa gepasseerd wordt, neemt men vingerafdrukken.  Toen de toestroom Tunesiërs niet afnam, werd de terugkeersom verlaagd tot € 700,-.  Dit bedrag is niet genoeg om de schulden bij de mensensmokkelaars te betalen – onafgezien van dit probleem wist geld niet de schande van de mislukking uit.  Dat hebben de officiële instanties intussen ingezien.  Dus zetten ze nu hun kaarten op een uitputtingsslag - een tactiek die in Frankrijk al met succes toegepast werd op de Sinti en de Roma. 

Issam is 23, groot, slank met een jongensachtig gezicht.  Zijn vest valt nogal ruim rond zijn schouders.  Zijn bijna nieuwe sportschoenen en jeans heeft hij van een weldadigheidsorganisatie gekregen.  De sjaal heeft hij gevonden; hij kon hem absoluut gebruiken deze zomer.  “De mensen thuis hebben er geen flauw benul van hoe het hier is.” zegt hij, “Ik toon u een plaats waarvan mijn moeder nooit iets mag vernemen.”   Issams Europese werkelijkheid leidt voorbij een vuil kanaal in het 19de Arrondissement, op de oever steenslag, een bagger schept stenen in een lichter. 

Onder een brug, met voorbijrazende auto’s, blijft Issam staan tussen de betonpijlers.  Daar liggen twee vlekkerige matrassen, vier slaapzakken, een deken, emmers, handdoeken: de Jasmijnnachtmerrie in Parijs.  Het is de bivakplaats van hem en zijn nieuwe vrienden, Mustapha, Amor, Mohammed en Marrwan.  Issam is de oudste.  Tussen de drie en zes maanden geleden zijn ze aangekomen.  In Tunesië waren ze student, mechanieker, schilder, houtbewerker.  In Parijs zijn ze illegaal.

Floriaan Terbeke

Bewerking: FAZ (wordt vervolgd)

Waarde redactie,

Na de vertoning van allochtoon gespuis in Londen en andere steden waarbij dit addergebroed voor 220 miljoen euro schade aanrichtte, was er een "terechte" roep om zware bestraffing van dit hoe dan ook onaanvaarbare gedrag van dat ingevoerd puin. De grootse middelen werden ingezet om de daders te kunnen vatten, smoelwerken van criminele onderwereldfiguren werden op een groot scherm publiekelijk getoond om indentificatie van deze rioolratten gemakkelijker te kunnen maken.

mvg - senior

Een economische regering voor de eurozone zoals de Franse president Nicolas Sarkozy en zijn Duitse collega Angela Merkel hebben voorgesteld, is niet meer dan een luchtballon. En een noodzakelijke aanpassing van de nationale grondwet is zeker in Nederland ondenkbaar. Deskundigen maken gehakt van het plan.

De Belgische politiek econoom Paul de Grauwe prikt de ballon hardhandig door. Een échte regering of ministerie beslist over belastinginkomsten en over de uitgaven. Maar daarvan is volgens hem absoluut geen sprake in de 'economische regering' die de twee Europese leiders bepleiten. De Grauwe:

'Dat heeft niets te maken met een euro-regering. Dat is eerder een praatgroep. En die zal praten over belastingen en uitgaven, maar de nationale regeringen blijven beslissen'.

Begroting sluitend houden
Het plan van Sarkozy en Merkel is de zoveelste poging van Europese regeringsleiders om het economisch beleid van de eurolanden beter op elkaar af te stemmen. Maar Europese besluiten of straffen van bovenaf kunnen niet worden opgelegd. Het enige voorstel in die richting vormt het plan om elk land te dwingen zijn begroting sluitend te houden. Zo’n verplichting zouden alle lidstaten in hun grondwet moeten opnemen.

Maar daarover moet in Nederland het parlement met tweederde meerderheid beslissen. Daarna moeten er verkiezingen worden uitgeschreven en moet een nieuw parlement de grondwetswijziging opnieuw met tweederde meerderheid bekrachtigen. Casper de Vries, hoogleraar monetaire economie acht die kans niet groot:

'Ik denk bijvoorbeeld niet dat de PVV hiermee akkoord zal gaan. Maar ik vraag me ook af of dit wel slim is. Want als je jezelf zo klem zet heb je geen enkele bewegingsvrijheid meer. Engeland heeft enorme schulden gemaakt in de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Na afloop van de Tweede Wereldoorlog hadden ze 300 procent schuld. Maar ik ben blij toe dat ze dat hebben gedaan, want anders zaten we nu nog onder het juk van de nazi’s'.

Grote bezwaren
Het begrip 'economische regering' impliceert bovendien ten onrechte dat nationale bevoegdheden aan Brussel worden overgedragen. Ook dat idee stuit momenteel op grote bezwaren bij de Nederlanders wier liefde voor Europa sterk is bekoeld. Sterker nog, het speelt de tegenstanders van Europa alleen maar in de kaart.

Maar wat moet er dan wel gebeuren om de eurocrisis te bedwingen? De econoom Alfred Kleinknecht steekt de hand vooral in eigen boezem. De zuidelijke eurolanden hebben zich volgens hem onder meer in de schulden gestoken om de import uit Noord-Europese landen zoals Nederland en Duitsland te financieren.

Werkloosheid exporteren
De Zuid-Europese landen konden zelf niet genoeg naar het noorden van Europa exporteren om hun import te kunnen betalen. Nederland en Duitsland danken hun economische groei en lage werkloosheid dus voor een deel aan deze onevenwichtige handelsbalans, concludeert Kleinknecht:

'Je moet niet met een agressief exportbeleid anderen in de problemen brengen door als het ware je werkloosheid te exporteren naar Griekenland of Spanje. Wat dat betreft zouden met name de Hollanders en de Duitsers moeten leren zich beter te gedragen als ze de euro overeind willen houden'.

Kleinknecht pleit ervoor dat Nederland en Duitsland grenzen stellen aan hun exportoverschot met landen als Griekenland, Spanje of Portugal. Zijn collega De Vries ziet de oplossing meer in de Zuid-Europese landen zelf. Sinds ze in de eurozone zitten kunnen ze hun munt niet meer devalueren om zo goedkoper te kunnen exporteren.

Geen tussenweg
Dus ze zullen op een beheerste manier hun lonen moeten verlagen en snijden in onnodige uitgaven, waarschuwt De Vries. Alleen zo kunnen ze hun concurrentiepositie versterken. Als een echte federale Europese regering ze daartoe niet kan dwingen, moet de markt het maar doen. Een tussenweg is er niet, concludeert De Vries.

Alfred Kleinknecht noemt nog een andere uitweg: de zuidelijke lidstaten stappen uit de euro, en maken een herstart met een eigen gedevalueerde 'zuidelijke euro' of 'zeuro'. Maar die radicale stap gaat Nederland nog wat ver. Want per saldo verdienen we nog steeds goed aan de handel met de hele eurozone.

http://www.rnw.nl/nederlands/article/euroregering-schijnoplossing-en-onhaalbaar

Liesbet Vrieleman, de hoofdredactrice van de 0000-nieuwsdienst, verlaat de openbare omroep. Vrieleman gaat vanaf maart 2012 aan de slag bij SBS, waar ze de inhoudelijke verantwoordelijkheid krijgt voor VT4 en VijfTV. Deze zenders zijn nu eigendom van Mediaholding De Vijver met o.m. Woestijnvis en Humo als proletarische pronkjuwelen.

 Vrieleman trad twaalf jaar geleden in dienst van de 0000, ze startte er onder andere het jeugdjournaal Karrewiet op. In 2009 werd ze verantwoordelijke voor de eengemaakte nieuwsdienst voor radio, televisie en de website. Die functie legt Vrieleman nu neer. Op 1 september verlaat ze de openbare omroep.

Vrieleman motiveert haar keuze: "Het was een moeilijke beslissing Maar ik krijg de unieke kans om de inhoudelijke invulling van een zender mee te bepalen, en die kans kan ik niet laten liggen. Ik ben altijd een programmamaker in hart en nieren geweest". Bij dat slag mensen worden carrièrebeslissingen altijd voorgesteld als een moeilijke gewetenskwestie, terwijl het enkel om centen gaat. Jammer voor de net opgestarte kleine redactie van VT4 waar nu een ex-0000 cheffin haar klauw oplegt. Wat wordt het ? Baai-baai Vlaanderen Vandaag ?

De opvolging van Vrieleman opent perspectieven voor de aangeslotenen bij de rode journalistenbond. Kandidaturen worden ingewacht bij Ingriet Lieten die een voorselectie zal maken.  Rood en Limburgs genieten de voorkeur. Partij-instructies blindelings kunnen opvolgen. Aangename werkomgeving met ruime wandelgangen en veel partijvrienden. Bereidwillige vrouwtjes (of jongeheren, alnargelang de voorkeur).

Savat

Een voorsmaakje van een documentaire over De Strangers met interviews van een hele reeks BV's o.a. Gaston Berghmans, Jos Ghysen, Jo Leemans, Will Ferdy, Louis Verbeeck, Bob Davidse, een erg verouderde La Esterella e.a.