Dag beste dames en heren, lezers van deze extremistisch aangename blog,

Ik ben weer eens mijn licht gaan opsteken bij het het weerkundig instituur te Ukkel en de heren hebben mij enkele verheugende mededelingen gedaan, maar helaas ook enkele mindere, die ik u niet wens te onthouden.

Zaterdagochtend hangt er mogelijk eerst nog nevel of lokaal mist. Overdag krijgen we droog en zonnig weer met in het noorden toch nog vrij veel wolkenvelden maar in het zuiden volop zon. De maxima schommelen tussen 20 of 21 graden aan de kust en lokaal 27 graden in de gebieden langs de Franse grens. De wind waait zwak tot matig uit zuidelijke richtingen.

Zaterdagavond is het droog met brede opklaringen en blijft het nog lange tijd warm. In de loop van de nacht neemt in het westen van het land de bewolking en kunnen er enkele buien vallen die al een onweerachtig karakter kunnen aannemen. De minima liggen tussen 11 en 15 graden. De wind waait overwegend zwak uit veranderlijke en later opnieuw zuidelijke richtingen. Aan de kust wordt de wind op het eind van de nacht matig.

Zondag trekt opnieuw een storing van west naar oost over het land, voorafgegaan door warme en onstabiele lucht vanuit Frankrijk. Vanaf het westen komen er dan perioden van regen en buien die in de loop van de dag intens kunnen worden en gepaard kunnen gaan met onweer. Maar in Steenstrate zal de zon schijnen.

Begin volgende week bevinden we ons tussen warme en onstabiele lucht boven het Europese vasteland en koelere zeelucht boven de Britse Eilanden. Er moet ook dan rekening gehouden worden met perioden van regen of onweerachtige buien. Tussendoor zijn er ook langere droge perioden.

Tot woensdag liggen de maxima tussen 22 en 27 graden in het centrum van het land. In het tweede deel van de week wordt het minder warm.

Stacy, uw toegewijde weervrouw

Geachte redactie,

Wat vaststaat is dat de Vlamingen moeten gebruik maken van hun numerieke meerderheid. Ik neem zelfs aan dat er bij CD&V en ook VLD nog een groot deel Vlaamsgezinde stemmen verborgen zitten die intern systematisch buitenspel gezet worden. De 50% in de stemmen hebben de Vlaamsgezinden al. Ze zijn alleen verkeerd verdeeld over de ondemocratische partijen die de particratie laten primeren op de wil van de kiezers en op het belang van de burgers.

Nu de EU$$R wankelt, een monetair cataclisme zich voor onze ogen ontrolt en alsof dat nog niet genoeg zou zijn er zich bovendien een zware recessie aankondigt durf ik stellen dat de VLD en CD&V bij financiële toegevingen aan Brussel en Wallonië, want het draait altijd om de centen, volgend jaar al bij de gemeenteraadsverkiezingen zullen in elkaar klappen tot een kleine fractie van wat ze nu nog zijn. Meer en meer Vlamingen beginnen in te zien dat er iets rotten is in de kingdom of Belgiom. Van Rompuy, Leterme, wie gelooft die mensen nog?

Lucky9

Onze collega Guido van Alphen (zie onze favorieten) heeft in zijn laatste beschouwingen een visie ontwikkeld naar aanleiding van de regeringsformatie, die wij u niet willen onthouden, ook al omdat we er zelf een bondig antwoordje op gegeven hebben bij Guido.

Dan wou ik nog eens enkele woorden kwijt aan die goedmenende Vlamingen die vinden dat De Wever het zich gemakkelijk maakt door niet meer mee te spelen. De Wever zal in sommige Vlaams-nationale kringen wel nooit iets goed kunnen doen. Speelt hij mee, dan geeft hij teveel toe. Speelt hij niet mee, dan staat hij aan de zijkant en laat hij zijn beurt voorbij gaan. Als hij en zijn partij zich niet kunnen vinden in de nota's van Di Rupo en Beke, dan kan hij niets anders doen dan niet mee te spelen. Het alternatief is zich met die zaken akkoord verklaren om verder te kunnen praten. Als het straks Beke en zijn CD&V niet lukt, dan zullen die de N-VA gelijk moeten geven en zullen de electorale gevolgen ervan voor de christen-democraten desastreus zijn. Dat laatste is iets wat de N-VA zich niet kan veroorloven, want dan verzwindt ook de mogelijkheid om straks met de andere V-partijen de electorale 50% grens in Vlaanderen te overschrijden en zullen we nog veel verder van huis zijn. Het wordt hoog tijd dat ook wij, Vlamingen, eens wat verder leren kijken dan onze neus lang is.

Hier ons korte antwoord onder de titel : "Om over na te denken"

Ik ben het in principe met je eens, wat betreft de toekomst.
Als je nu praat over het overschrijden van de magische 50% drempel, is het absoluut noodzakelijk dat er voor de verkiezingen een pax gesloten wordt tussen de V-partijen.  De vraag is en blijft, helaas,  altijd dezelfde : waarom weigert de NVA de meermaals uitgestoken hand van Vlaams Belang ?  Ray-van-Angeltjes.

°°°°°

Wij willen dieper ingaan op deze kwestie, want wij voelen ons aangesproken als Vlaams-nationalisten voor wie De wever nooit iets goeds kan doen. Die houding wordt niet op conto geschreven van emotionele wispelturigheid of partijdige afgunst : wij zijn zoals de mannen van Jupiler, wij weten wààrom Bart niet populair is op deze blog en we zullen het nogmaals op een rijtje zetten : onze afwijzing van de NVA bij de regeringsonderhandelingen en onze afzijdigheid voor de NVA als partij.

De betoverende welsprekendheid

De NVA is de persoonlijke speeltuin van Bart de Wever, de welbespraakte en aalvlugge debatter die een grote indruk maakt met zijn verbale talenten op vriend en tegenstrever.  Dat staat buiten kijf.  De vergissing die velen nog steeds begaan, is dat woorden iets anders zijn dan daden en realisaties. Een handige spreker is niet per se een goede strateeg,  organisator of manager.  Wij hebben van in den beginne Barts eloquentie bewonderd maar tevens zijn groeiende arrogantie gadegeslagen en ons afgevraagd, "wat heeft die man eigenlijk al gepresteerd" ?  (Om u voor te zijn, VB-ers hebben nog nooit de kans gekregen om iets rechtstreeks te realiseren door het bestaan van het ondemocratische cordon)

Na de verkiezingen van 13 juni 2010, waar de NVA met 27 zetels in de federale Kamer plots de grootste partij werd, was de hoop op een Vlaamse doorbraak in de belgische politiek zeer groot bij velen.  De Wever heeft direct zijn eerste plaats afgestaan aan Di Rupo om deze de regering van de Grote Staatshervorming te laten vormen. De Wever zou de Walen betoveren met zijn welsprekendheid zoals hij dat dankzij de media met de Vlamingen had klaargespeeld. Dat was het opzet.  En dat is falikant mislukt, we gaan de geschiedenis niet herschrijven, ze is afdoende gekend.

Tegen de splitsing van belgië

De strategie van de NVA was gebaseerd op het Grote Gelijk van de voorzitter, die het zo ver dreef zelfs uit naam van alle Vlaamse partijen te spreken.  Tegelijk bleef hij hoghartig zijn natuurlijke bondgenoten, de Vlaams Belangers,  misprijzen en verbaal mishandelen. Zo meende hij op een goed blaadje te komen bij de Walen en Vlaams-links.  Als puntje bij paaltje kwam verloochende Bart zelfs het eerste programmapunt van zijn partij, de Vlaamse onafhankelijkheid. "Neen, wij zijn tegen de splitsing van belgië" riep hij uit toen Onkelinx dreigde over te lopen naar Frankrijk. De rollen waren plots omgekeerd : de Walen gingen even de separatistische toer op en de Vlaamse "Eerste prijs Welsprekendheid" wilde per se het belgische vaderland redden.    Wat een knappe zet van de Waalse socialisten om De Wever te strippen. 

Wel of niet onderhandelen ? Eerst de strategie bepalen

De Wever had zich direct na de verkiezingen, al ware het op een discrete manier, van de steun moeten verzekeren van àlle zogenaamde V-partijen  om gesteund door 40 federale parlementairen, de Walen duidelijk te maken dat de belgische staat drastisch moet omgevormd worden. Nu heeft hij zich laten verlokken om mee te spelen in een professioneel  politiek pokerspel waar verbale kunstjes geen enkele indruk maken. Het bewijs is er : de NVA staat achter het VB aan de zijlijn. Vlaanderens zoveelste nederlaag stond in de sterren geschreven van 14 juni 2010 af, toen de NVA zich terugtrok en Di Rupo naar voren duwde.

Onderhandelen zoals De Wever gedaan heeft, heeft geen enkel resultaat opgeleverd, omdat hij vertrokken is van verkeerde uitgangspunten, hem ingegeven door zijn solistische en narcistische neigingen : "Ik kan dat alleen". Niet onderhandelen, is een gevolg van de onhandigheden en het gebrek aan ervaring die de NVA heeft opgestapeld. 

Daarom zeggen wij, o.i. terecht, dat De Wever het in deze omstandigheden, nooit goed kan doen. Wij vragen niet hiermede in te stemmen, wij zeggen enkel : is het duidelijk zo ?

De NVA in de federale Kamer

Verder zijn wij bij Angeltjes niet onder de indruk van de politieke prestaties of de Vlaamse rechtlijnigheid van de NVA, los van de mislukte regeringsonderhandelingen.

Op federaal vlak komen van de 27 kamerleden er enkelen aan bod in de media met thema's die al jaren bespeeld worden door ondermeer Filip de Man of Gerolf Annemans.  Op communautair vlak loopt de NVA-fractie op eieren.  Er is bovendien het voortdurende NVA-trauma versleten te worden voor een light-versie van Vlaams Belang. Daarom wordt wanhopig vastgehouden aan het beschamende cordon sanitaire. De Vlaams-nationalisten bij NVA mogen trots zijn op deze verkrachting van de democratie door de gevestigde partijen, die zij slaafs navolgen. Proficiat !

Wat is er NVA-achtig aan de Vlaamse Regering ?

Wat onderscheidt de NVA van haar coalitiegenoten in de Vlaamse Regering ?  Op welk vlak wordt er een politiek gevoerd die onze identiteit ietwat schraagt ?  Wat doet een Bourgeois of Muyters anders dan bijvoorbeeld de liberaal Dirk van Mechelen deed ? De NVA is niet langer rechtstreeks verantwoordelijk voor mediabeleid, maar dat doet er niet toe, coalities hebben te maken met geven en nemen.  Voelen wij, Vlaamsgezinden, onze openbare omroep als een stukje spreekbuis van wat er bij ons leeft, dankzij de NVA-inbreng ?

De Vlaamse Gemeenschap is nog steeds een gefinancierd filiaal van de federale regering en de invloed van enkele veredelde Vlaamsgezinde tjeven in een NVA-uniform, heeft nauwelijks impact op het beleid. Dat is de trieste waarheid. Ook als Peumans verontwaardigd doet over zijn hoge wedde, blijft hij ze maandelijks incasseren. Opnieuw : woorden en daden.

De NVA in de stad van allah

Over de rol van de NVA in Vlaanderens grootste stad moeten wij het nauwelijks hebben. De Wever zit in de Antwerpse meerderheid en is mede verantwoordelijk voor het beleid dat wij ondergaan en waar hij zich karakterieel goed bij voelt : veel reclame, veel verbaal stuntwerk en helaas ook voor de burgers veel geweld, onveiligheid, financiële misbruiken, partijpolitieke intriges en onderdrukking van de echte Sinjoren in een stad die verplicht wordt haar identiteit te verloochenen en voorrang te verlenen voor al wie twee of meer nationaliteiten bezit. Of geen nationaliteit, da's ook goed.

Ons besluit

De magische grens van de 50% overschrijden is op zich een eerbaar doel, dat Vlaanderen zou sieren.  Dan moeten we wel nadenken wat er moet gebeuren met die "meerderheid".  Dat is een antwoord dat enkel kan gegeven worden door politici van de betrokken partijen en dat zijn wij niet. Wij zijn geëngageerde Vlaamse toeschouwers die niet gehinderd zijn door carrièreplanning, eigenbelang of machtshonger. Onze maatschappelijke priorireiten hangen wij vast aan de partij(en) die het meest beantwoordt aan onze inzichten : Vlaamse republiek, Vlaamse identiteit en een maatschappij vrij van islamitische bemoeiingen.

Als de V-partijen zich engageren tot een technische samenwerking, een politiek akkoord of een vredespact,  dan staan wij op de bres. Loyaal en ondubbelzinnig zoals wij zijn en steeds met een kritische blik.

Ray
 

De Nederlandse Tweede Kamer debatteert over de EU-steun aan Griekenland en de financiële problemen die de Europese Unie teisteren.  De Finse regering, die Griekenland bijspringt met een lening van 1,4 miljard euro, eist een onderpand van 1 miljard euro. Dit gebeurt onder druk van de oppositie door de Ware Finnen. Maar ook Nederland, Oostenrijk, Slowakije en Slovenië vertonen interesse in een onderpand.

In het land B is het parlement in vakantie, enkele politici zijn teruggekeerd om op de koffie te komen bij Elio di Rupo en verder is men  bezig te onderzoeken of het mogelijk is de 's  nachts gedoofde autostradelichten terug aan te steken. Er zijn prioriteiten in het belgische politieke leven.

Intussen zullen wij dan maar bij Elsevier de boeiende visie van Syp Wynia er bij halen,  om te vernemen hoe Nederland omgaat met de financiële vraagstukken, die daar gezien worden als een gevaar voor de toekomst van het land.  België heeft geen toekomst meer, dus daar moeten we ons geen zorgen over maken.

Terwijl de toekomst van Nederland op het spel staat, speelt de oppositie wrokkige spelletjes met de premier. Waarom laat Job Cohen Mark Rutte geen streep trekken in Europa: tot hier en niet verder?

 Oppositieleiders kissebisten vooral over details tijdens het debat over de euro
Vandaag is het vier weken geleden dat de zeventien regeringsleiders van de eurozone nog eens 250 miljard euro uittrokken voor Griekenland, wat het totaal aan eurosteun voor dat land in de buurt van de 400 miljard brengt, inclusief de steun van de Europese Centrale Bank.

Dat is niet alleen onwaarschijnlijk veel geld, maar het heeft ook nog eens helemaal niet geholpen: Italië en Spanje bleven onder vuur liggen.

Kissebissen
Gisteren vergaderde de Tweede Kamer eindelijk in een plenaire zitting over de afspraken van die eurotop. En wat deed de Kamer? Kissebissen, spijkers op laag water zoeken, sarren en weglopen.

Het was niet te merken dat er dezer dagen keuzes voorliggen die de toekomst van Nederland verregaand bepalen.

Die keuzes luiden: de eurozone laten exploderen, de eurozone tot een soort verzorgingsstaat voor zuidelijke landen maken, gefinancierd door de steeds kleinere rest, of een gecontroleerde exit-strategie voor zwakkere broeders. In Elsevier is betoogd dat het laatste de minst slechte, zo niet de beste oplossing is.

Gram halen
De oppositie - Job Cohen (PvdA), Alexander Pechtold (D66) en Ineke van Gent (GroenLinks) - greep de gelegenheid echter aan om hun gram te halen over het mislopen, ruim een jaar geleden, van hun eigen coalitie met VVD-leider Mark Rutte.

Rutte staat zwak tegenover Cohen, Pechtold en Van Gent, omdat hij ze nodig heeft met zijn huidige eurokoers, waarin hij grosso modo de lijn volgt die Angela Merkel (Duitsland) en Nicolas Sarkozy (Frankrijk) steeds weer met elkaar afspreken.

Het is natuurlijk ook fijn voor deze oppositiepartijen om Rutte een beetje te kunnen sarren en hem voor de dertigste keer door het stof te laten gaan voor zijn knullige rekensom na afloop van de eurotop.

Tenenkrommend
Tegelijkertijd is het tenenkrommend dat de oppositiepartijen er voor kiezen om wrokkige spelletjes te spelen, terwijl de toekomst van Nederland op het spel staat.

Rutte moet voortdurend door het stof, maar hoeft intussen geen enkele helderheid te verschaffen over waar het voor hem ophoudt met het steeds maar weer toegeven aan de Franse president, die als vanouds de Duitse bondskanselier in de tang heeft.

Dat alles leidt tot de voor Nederland desastreuze weg: een eurozone onder Franse leiding, gelegitimeerd door de Duitsers, met jaar in jaar uit miljardentransfers naar mediterrane landen. Een slimmere PvdA dan die van Job Cohen en Ronald Plasterk zou de premier kunnen dwingen paal en perk te stellen. Cohen zou Rutte kunnen dwingen om grenzen te trekken en hem daar aan houden. Maar dat doet de PvdA niet. Die partij speelt liever spelletjes.

Paradoxaal
Hoe paradoxaal het ook klinkt: een verstandige, sterke oppositie van vooral de PvdA zou de onderhandelingspositie van Rutte in Europa versterken.

Er is in de landen die voortdurend de portemonnee moeten trekken alom weerstand tegen de Europese transferstaat-in-wording. Laat Rutte die weerstand organiseren, met steun van een Kamermeerderheid.

Waarom dwingt de PvdA, toch zo gehecht aan de Nederlandse uitkeringen en andere sociale voorzieningen, de premier daar niet toe?

@ Elsevier

Ramadan Bombathon 2011 Scorecard  

toekomstig grafschrift Bart de Wever

hier lig ik nu als een klojo
na mijn avontuurtje met die homo
ik ben door hem gerold
hij heeft met mij gesold
ik verberg me hier en doe rustig dodo

johan

http://blog.seniorennet.be/johan1944/

Ze overleefden de tocht over de zee.  Gedurende de eerste uren zongen ze, alsof ze samen ten strijde trokken: 155 mensen samen op een vissersboot, rechtstaand omdat er geen plaats was om te zitten met niets anders dan een paar liter cola, suikerklontjes en sigaretten.  ’s Nachts kwam de angst.  De zee hadden ze immers nog nooit gezien: op televisie schenen de golven niet zo bedreigend.  Ze moesten zich aan elkaar vasthouden om hun evenwicht te bewaren op de halfrotte boot.  En ze putten kracht uit een mantra: “Europa is de vrijheid, wij kunnen het aan, wij zijn sterk genoeg.”  Luid schreeuwend in het donker.  Na de tweede nacht fluisterden ze nog slechts.  Toen de cola op was, begonnen sommigen zeewater te drinken. Opgezwollen ledematen, binnenin uitgedroogd.  Ook Assims beste vriend was aan boord: Asiz.  Drie dagen en drie nachten stonden ze naast elkaar.  Toen het water over de reling sloeg, toen de motor stilviel, gaf de kapitein hen de raad te bidden.  Asiz geloofde toen niet meer in god: hij verdronk samen met 19 anderen.

Een Frontexvliegtuig ontdekte de zwalpende schuit, stuurde een reddingsschip.  Van de 155 die in Tunesië aan boord gestapt waren, bereikten 135 Lampedusa.  Issam stelt dat hun Franse droom hen het leven gekost heeft.

Issam en zijn makkers trokken samen op toen de Parijse politie in juni jacht op hen ging maken.  Tweeduizend zouden zich illegaal in Parijs bevinden.  De stedelijke overheid voorzag een paar slaapplaatsen; die aan de Champs Elysées noemt men “chez Sarkozy”.  Honderden Tunesiërs bouwden kampen in de parken de la Villette en Butte Chaumont tot de politie de plastic zeilen van de bomen en struiken trok en de provisoire tenten vernietigde.  En de politie keerde terug, nacht na nacht.

Eerst pakten de Tunesiërs hun zaken snel bij elkaar en legden zich elders, buiten het park, neer.  Tot hun kracht en geduld op was.  Tot ontgoocheling plaats maakte voor woede en geweld.  Het kwam tot rellen waarbij de illegalen het onderspit moesten delven – ook de publieke opinie keerde zich tegen hen wegens verstoring van de openbare orde en opruiïng.

Zelfs de goedmenende Parijzenaars, die kleding en voedsel gebracht hadden, schrokken zich een hoedje.  Men vernam dat bij de bootvluchtelingen ook Tunesische criminelen zaten die uit de gevangenis ontsnapt waren.  “Wij kunnen niet terug; wij willen slechts papieren en werk.” meent Issam.  Samen met zijn vrienden heeft hij het park geruild voor de schuilplaats onder de brug.  Ze proberen niet op te vallen, alle heibel uit de weg te gaan.  Zij willen bij dit land horen – tot elke prijs.

Daarvoor is kracht nodig.  Wie op straat leeft, is buiten gesloten.  Elke dag een beetje meer.  ’s Morgens begint de dag van de vijf illegalen met het verstoppen van hun matrassen en bagage – zodat de politie hun slaapplaats niet ontdekt.  Ze zetten heel het boeltje aan de straatkant zodat het eruit ziet alsof op de vuilophaaldienst gewacht wordt.  Dan krijgen de kleren een beurt: ze kloppen het stof eraf, verwijderen vlekken, scheren zich aan het kanaal.  Een douche om de dag bij een weldadigheidsorganisatie “Fédération des Tunisiens pour une Citoyenneté des deux Rives” in de Rue de Nantes.  Slechts wie erin slaagt te doen alsof alles in orde is, kan in Europa eventueel succes hebben.  Dat hebben ze snel geleerd.

Issam probeert Parijse uitdrukkingen onder de knie te krijgen en vermengt deze met zijn schoolboeken-Frans.  En dan begint hij aan zijn zoektocht naar werk in restaurants, cafés, bouwwerven…om steeds hetzelfde te horen: “kom terug als je papieren hebt, er is teveel controle.”  In een restaurant met Noord-Afrikaanse bediening, krijgt hij af en toe iets te eten.  De rest van de dag kan hij in de armenkeuken terecht.

Issam en zijn vrienden stammen uit kleine dorpen uit het zuiden van Tunesië, aan de rand van de woestijn.  De televisie is hun venster op de wereld.  En de toeristen.  Wekelijks worden er excursies naar de woestijn georganiseerd met moto’s, met quads, met dromedarissen.  En zijn dorp is dan een stopplaats.  Zonsopgang of –ondergang in de woestijn moet je toch gezien hebben?  En wat een prachtige foto’s!  Achteraf is het zand tussen je tanden, je rugpijn, de lauwe thee, het droog brood en ondermaats eten snel vergeten. 

Of er komt een bus toeristen voor een nep-authentiek Berbers huwelijk, met een nomadentent, couscous, meeslepende muziek (sic!) en buikdanseressen.  Het zitten op de kelims moet je er maar bijnemen: couleur locale.  De dorpsbewoners waren zo naïef te geloven dat de toeristen – vriendelijk en royaal - hen wel héél graag zien om zover te komen kijken naar wat goedkoop vermaak. Een misbegrepen illusie. 

Wordt vervolgd.

Dag lieve mensen,

Eigenlijk zouden we zowat elke week een beschrijving van een liedje kunnen geven dat in een niet zo ver verleden door een Brits rockgroepje gebracht werd.  In de zestiger jaren hadden die blijkbaar een vruchtbare groeibodem in het Verenigd Koninkrijk.  Zo ook het groepje van vandaag.  Hun naam mag jullie niet afschrikken: The Animals hadden niets beestigs – in vergelijking met hun tijdgenoten zagen ze er als collegejongens uit.  The Animals draaiden helemaal rond hun zanger Eric Burdon, een ventje wiens gestalte omgekeerd evenredig was met zijn stem.  Ze beschouwden zichzelf een R & B-groep.  In de loop der jaren kenden ze een groot verloop: muzikale meningsverschillen, vliegangst en grote ego’s zorgden ervoor dat ze hun eigen weg gingen.  In 1964 scoorden ze een hit met het nummer van vandaag: “The house of the rising sun” – in september 1966 gingen ze uit elkaar.  Eric Burdon trok naar de VSA en borduurde voort op het succes van The Animals.

In 1975 kwam ze nog eens bijeen in de oorspronkelijke bezetting om een elpee op te nemen maar die kon hun vroegere verkoopcijfers niet evenaren.  In 1983 zouden ze het met de elpee Ark nog een keer overdoen, ditmaal met modernere muziek, en die werd wel door het publiek gesmaakt.  Tot een echte reünie zou het niet meer komen.  Ze hebben elkaar wel nog in de rechtszaal ontmoet bij een proces over het gebruik van de groepsnaam.  Eric Burdon verloor en hij staat voortaan op de affiche met zijn eigen naam & The Animals eraan toegevoegd. 

Al die jaren is men nog steeds aan het raadselen over de oorsprong van het nummer van vandaag. Dat het over een bordeel en het trieste leven aan de rand van de maatschappij in New Orleans gaat is duidelijk.  Maar oorspronkelijk zou het een Engels volksliedje geweest zijn dat een bordeel in Soho beschrijft.  Britse emigranten zouden het in de 17de eeuw meegebracht hebben naar de VSA.  De oudst gekende opname dateert van 1933 en het werd intussen door talrijke zangers gekopieerd: o.a. The Beatles, Eric Clapton, Joan Baez, Dolly Parton, Pink Floyd, Odetta, Sinead O’Connor, Bob Dylan en Nina Simone. 

Wat er ook van zij, het waren The Animals die het in 1964 tot een absolute nummer één wereldhit maakten.  En terecht.

Kusje -  Lolita

Op het Sint Jansplein (spreek uit : Tsjing-Tjangsplaain) greep vorig week-end het Nigeriaans feest van de oogst plaats. Wij danken de foto's aan de immer alerte en vriendelijke fotograaf van Het Nieuwsblad, John Moussiaux en aan de krant zelve die er een kort verslag bij maakte.

 Het 'New Yam'-festival wordt gevierd met traditionele maskers, dans, lekker eten en muziek. De term 'New Yam' verwijst naar de yam of maniok, het belangrijkste gewas in vele,voornamelijk West-Afrikaanse landen. 'New Yam' is dus letterlijk 'de dag vanaf wanneer je opnieuw yam kan eten'.  En zoals geweten, is maniok een fijne delicatesse.  Voorwaar, dit is toch heel wat anders dan de Rubensstoet. Antwerpen gaat er eindelijk op vooruit en dergelijke festiviteiten op een steenworp van de Seefhoek verzachten de zeden. Zeker tot bij zondondergang.

Bron : http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLLVA_20110817_003

Waarde redactie,

In het land van sangria en flamenco is beroering ontstaan. Niet tegen een mogelijke afschaffing van de afkeurenswaardige stierengevechten, maar tegen het bezoek van de Paus.

mvg - senior

Turken hoeven in ons land (Nederland)  niet verplicht een inburgeringscursus te volgen. Ze mogen vrijwillig op cursus, maar daar mag geen dwang achter zitten en er mogen evenmin sancties of boetes worden opgelegd. Tot dat oordeel kwam dinsdag de Centrale Raad van Beroep in hoger beroep.

Volgens het rechtsorgaan is verplichte inburgering van Turkse immigranten in strijd met een overeenkomst tussen Turkije en de Europese Unie uit de jaren zestig. Daarin staat dat Turken die naar de EU komen, niet mogen worden belemmerd bij het vinden van een baan. Daarin staat ook dat EU-lidstaten geen nieuwe wetten maken die aan Turken toegekende rechten beperken.

De wet Inburgering die in Nederlands sinds 2007 van kracht is, belemmert Turken juist wel, meent de raad. Want als zij het inburgeringsexamen niet halen, komen zij bijvoorbeeld niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning voor een onbepaalde tijd. Daarnaast leidt het zakken voor een examen tot een boete. Dit leidt tot een verboden onderscheid tussen Turkse burgers en burgers uit de EU-lidstaten.

Vorig jaar kwamen de rechtbanken in Rotterdam en Roermond tot soortgelijke conclusies. Rotterdam, Vlaardingen en Roermond gingen samen met toenmalig minister Eimert van Middelkoop i in beroep. De Centrale Raad van Beroep is het hoogste rechtsorgaan, daarom is beroep tegen deze uitspraak niet mogelijk.

Het Inspraakorgaan Turken in Nederland  reageerde verheugd op het nieuws. Volgens directeur Ahmet Azdural maakt het een einde aan ,,een discriminerende regeling’’. Veel Turken zien het volgens hem als een vijandig stelsel. Wel vindt Azdurel het van levensbelang dat Turken de Nederlandse taal leren.

Minister Piet Hein Donner  van Binnenlandse Zaken zei dat hij wil gaan kijken hoe Turken in de toekomst moeten inburgeren. Ook wees hij erop dat het kabinet al heeft aangekondigd zich in te zetten voor de aanpassing van het verdrag tussen Turkije en de Europese Unie. Daarvoor heeft Nederland wel steun van andere landen nodig.

Ook wethouder Korrie Louwes van Rotterdam betreurde de uitspraak. ,,We kunnen mensen niet meer verplichten om mee te doen, maar zullen ze wel blijven verleiden om een taaltraject te volgen.’’ De PVV heeft inmiddels Kamervragen gesteld over het ,,bizarre’’ besluit.

Het is onduidelijk hoeveel Turken momenteel een inburgeringscursus volgen. Nederland telt ongeveer 400.000 mensen van Turkse komaf.

http://www.europa-nu.nl/id/virxo9d6dtzj/nieuws/turken_niet_langer_verplicht_tot?ctx=vh9hce2h6wda

Vlaanderen maakt zich ernstig zorgen : 1 Franstalige toegeving vs. een 20-tal Vlaamse.

Di Rupo's concrete voorstellen bevorderen exclusief de Franstalige optie van een drieledig België. Garanties voor de Brusselse Vlamingen worden onderuit gehaald en van de Vlaamse eisen komt weinig in huis. Dit is misselijk makend eenzijdig.

In 2010 kozen de Vlamingen nochtans overduidelijk voor een grondige staatshervorming en meer autonomie, structurele hervormingen en besparingen. Essentiële voorwaarden voor politieke stabiliteit zijn respect voor de grondwet, het gelijkheidsbeginsel en de grenzen van de gewesten. En daaraan mangelt het in Di Rupo's plannen zwaar.

De Vlaamse partijen die nu onderhandelen vertegenwoordigen slechts 53 % van de Vlaamse kiezers. Daar is de grootste partij van het land niet bij. De onderhandelende Franstaligen vertegenwoordigen bijna 90 % van de Franstalige kiezers. Dit onevenwicht verontrust ons.

Nog meer verontrustend is dat deze onderhandelingen steunen op de nota Di Rupo. Zelfs met de 'correcties Beke' blijft dat peperduur en discriminerend en zal de nota niet bijdragen tot een stabiele regering, noch tot economisch herstel.

De splitsing van B-H-V is noodzakelijk omwille van de grondwet. Daarvoor mag zeker geen prijs betaald worden. Di Rupo weigert echter een nette splitsing. De zes Vlaamse gemeenten rond Brussel met taalfaciliteiten vallen er buiten, Franstalige politici krijgen er zelfs extra voorrechten en de inwoners krijgen er nog meer aansluiting bij Brussel. Dit zijn stappen naar de inlijving van deze gemeenten bij Brussel en naar een "corridor". Dat zal de onverdraagzaamheid van de hardliners niet matigen, integendeel!

Vrede is slechts mogelijk mits respect voor de grenzen. De Franstaligen in Halle-Vilvoorde zouden kunnen kiezen voor de Franstalige rechtbanken. Een nep-splitsing dus. Er zou ook een Brusselse Metropolitane gemeenschap opgericht worden. Die geeft Brussel éénzijdig inspraak tot ver in Vlaams Brabant. Respect?

Politieke stabilisering vereist gelijkberechtiging in de tweetalige hoofdstad. Talrijke maatregelen in de nota Di Rupo bouwen er de tweetaligheid echter af en beperken de inspraak van de Vlamingen. Kortom, Vlamingen zouden veel meer moeten betalen voor Brussel (en dat tijdens de zwaarste financiële crisis sinds WO II) in ruil voor nog minder inspraak. Zo komt er nooit communautaire pacificatie.

Di Rupo's voorstellen leiden ook tot verdere versnippering van de bevoegdheden en niet tot reële responsabilisering van de deelstaten en bovendien tot meer drieledigheid i.p.v. de door Vlaanderen gewenste tweeledigheid. Dit is niet de staatshervorming die Vlaanderen wenst en geen recept voor beter bestuur.

Het OVV vraagt alle Vlaamse partijen om zo te onderhandelen dat de essentiële Vlaamse belangen niet geschaad worden. Daarom is extra geld voor Brussel slechts verantwoord na ernstig onderzoek naar reële lasten en lusten van de hoofdstedelijke functie, na stopzetting van alle gewestelijke uitgaven voor gemeenschapstaken en na een grote staatshervorming met een grote overdracht van bevoegdheden naar de gemeenschappen. De dreiging van de financiële markten moet daarbij net aansporen om het roekeloze en aartsconservatieve afwijzen van voldoende en diepgaande hervormingen te mijden als de pest. Al wie daarmee wil verleiden tot de voorliggende extreme en éénzijdig-Vlaamse toegevingen zal slechts verergering van de problemen oogsten.

Namens het Dagelijks Bestuur van het OVV

Robrecht Vermeulen - Voorzitter
Persbericht dagelijks bestuur v/h Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) - 16/08/11

Deze 55-jarige Engelse mevrouw was vrijdagavnd op week-end vertrokken naar haar ouders en maandag naar een concert van de Proms getrokken. Daar werd zij door haar buren telfonisch verwittigd dat er wat aan de hand wa sin haar woning. Toen de dame haar hui betrad, blek dit bewoond door een meute zigeuners, die beweerden over officiële documenten te beschikken dat de zoon hen het huyis had verhuurd nadat zijn moeder overleden was.  De vrouwen van de bende droegen de kleren van de eigenares en de persoonlijke bezittingen waren in palstiek zakken gestopt en in de tuin neergezet.

De volgende dag wist de vrouw een uitwijzigingsbevel te versieren en de Roemenen konden opkrassen. Helaas, bevond het huis intussen zich in een lamentabele toestand met allerlei vernielingen, gezien ondermeer metaal van het dank was verwijderd. De rest ziet u op de foto.  Mevrouw High verklaarde, dat 30 jaar van haar leven was verwoest op enkele dagen, gezien souvenirs, persoonlijke bezittingen, enz. waren verdwenen of beschadigd.

Ook in andere delen van Engeland pikken Roemeense zigeuners woningen of boerderijen in, waarbij zij zich beroepen op het handvest van de Mensenrechten.

Groot-Brittannië is al tientallen jaren een voorloper in de softe behandeling van vreemdelingen. Politiek-correct tot in het belachelijke toe.  Het zijn echter niet de politici die de pijnlijke en beschamende gevolgen dragen van het lakse beleid, maar de burgers, de man en de vrouw in de straat. 

Er is slechts een begin van een oplossing : de grenzen drastisch sluiten in gans Europa en ze laten bewaken door de legers. 

http://www.telegraph.co.uk/news/uknews/immigration/8704896/Gipsies-move-into-immigration-officers-home-while-she-spent-night-away-at-Proms.html 

De Nederlandse politicus Daniel van der Stoep (PVV) verlaat vrijwillig het Europees Parlement omdat hij onder invloed van alcohol een aanrijding heeft veroorzaakt.

Van der Stoep botste gisteren met zijn auto en nam meteen een drastische beslissing. Afgelopen nacht stuurde hij een persmededeling de wereld in waarin hij zijn ontslag aankondigt.  "Bij de aanrijding is de materiële schade gelukkig beperkt gebleven en er zijn ook geen mensen gewond geraakt", zegt Van der Stoep. "Maar desalniettemin heb ik mij met deze actie gediskwalificeerd als parlementariër."

Van der Stoep zat sinds 2009 in het Europees Parlement. Daarvoor werkte hij als beleidsmedewerker voor de PVV-fractie in de Tweede Kamer. Partijleider Geert Wilders betreurt de beslissing, maar respecteert ze.

De Israëlisch-Amerikaanse actrice Nathalie Portman wordt met haar symmetrisch gezicht aanzien als een van de mooiste vrouwen ter wereld.

Mensen met symmetrische gezichten, die veelal als mooi worden gezien, zijn minder geneigd samen te werken en meer om aan zichzelf te denken. Dat schijft de Britse krant The Guardian.

Uit een onderzoek dat later deze maand wordt gepresenteerd tijdens een bijeenkomst van Nobelprijswinnaars in Duitsland, blijkt dat een mooi uiterlijk vaak gepaard gaat met egoïstische eigenschappen.

De studie combineert zowel economische als biologische inzichten. Aan verschillende proefpersonen zijn situaties voorgelegd waarin ze moeten kiezen tussen samenwerken met iemand voor een gezamenlijk doel of ten koste van de ander een grotere winst behalen. Voor het onderzoek is de mate van symmetrie in de gezichten van de proefpersonen bestudeerd.

Volgens de resultaten zijn de personen met een meer symmetrisch gezicht niet alleen minder happig op samenwerken, maar verwachten zij ook dat andere mensen eerder voor zichzelf kiezen dan naar een gemeenschappelijk doel streven.

Het tegenbeeld van een symmetrische schoonheid is de sympathieke Guy Verhofstadt : steeds op de bres voor anderen, altijd bescheiden, altruïstisch  en bereid tot samenwerking.

Dat mooie mensen vaak meer op zichzelf zijn gefocust kan ook te maken hebben met hun sterke evolutionaire positie. Een symmetrische bouw wordt vaak gezien als een teken van gezondheid en eerdere studies hebben aangetoond dat mensen met spiegelbare gezichten minder aangeboren ziekten hebben. Hierdoor zijn ze minder afhankelijk van hulp en kunnen ze het zich permitteren zelfzuchtig te zijn.

@ Elsevier

Inkomhal Koninlijk Ateneum Deurne (archieffoto)

Het Antwerpse gerecht voert twee nieuwe onderzoeken naar corruptie bij diensten van de Vlaamse overheid, zo heeft De Tijd vernomen.
 
Een onderzoek gaat over de Antwerpse afdeling Gebouwen van de Vlaamse overheid waar twee ambtenaren zich hebben laten omkopen door aannemers in ruil voor overheidsopdrachten. Ze zouden de overheid te veel hebben gefactureerd om de corruptie te compenseren. Het tweede onderzoek viseert een ambtenaar bij de Antwerpse Scholengroep 1 Antigon (Antwerpse Instellingen voor het Gemeenschaps Onderwijs) van de Vlaamse Gemeenschap.
 
De twee onderzoeken zijn uitlopers van het corruptiedossier bij de Regie der Gebouwen en zijn gebaseerd op bezwarend materiaal dat werd gevonden tijdens het onderzoek naar omkooppraktijken bij de Regie der Gebouwen in Leuven. "De nieuwe dossiers tonen dat het sneeuwbaleffect van het oorspronkelijke onderzoek naar corruptie bij de Regie der Gebouwen in Brussel haast niet te stoppen is. Het onderzoek, dat in januari 2006 van start ging, heeft intussen al geleid tot een twintigtal nieuwe over heel Vlaanderen", schrijft De Tijd.

Bron : Het Laatste Nieuws

Beste Vrienden van Angeltjes,

Ieder jaar ergens in het voorjaar is er een bijeenkomst van verzamelaars van een frisdrankmerk. Meestal georganiseerd in het oosten van de V.S. dan komen de verzamelaars overgevlogen vanuit Japan, Australië, Europa en de Amerikanen komen ook per auto of binnenlandse vlucht.

Ten minste één keer in de week zien we beelden van asielzoekers - in een overvolle, bijna zinkende boot - die Lampedusa bereiken of die door de Italiaanse marine gered worden.  Uitgeput maar gelukkig.  Vanop een afstand meenden ze dat het wuiven op de kaai een hartelijke begroeting betekende.  Maar als ze dan uiteindelijk voet aan wal zetten, merken ze dat de lokale bevolking hen op woedende protestroepen trakteert. 

Pas dan realiseren ze zich dat ze in Italië, in Europa, alles behalve welkom zijn. 

Hoe kan dat nu?  Hoe kunnen mensen in Afrika geloven dat Europa zich erop verheugt een bijkomende horde werklozen te moeten voeden.  Ergens moet het hen toch opvallen dat de immigratie-instanties hen niet met bloemenruikers in Tunesië of Libië op grote, witgeschilderde ferries gaan afhalen.  Ergens moeten ze zich toch realiseren dat het geen blijk van gastvrijheid is dat ze ’s nachts in onzeewaardige bootjes door mensensmokkelaars gestuwd worden om de oversteek naar de landen van melk en honing te maken?

Het is het resultaat van een grote, duizend maal herhaalde en wijd verbreide leugen.  En het zijn hun eigen landgenoten, die tot in Barcelona, Hamburg of Parijs geraakt zijn, die deze leugen steeds weer naar hun thuisland sturen.  Het kan hen nog zo slecht vergaan, ze kunnen nog zoveel meegemaakt hebben, toch houden ze er niet mee op hun totaal gelogen succesverhaal via de talloze callcenters naar huis te zenden.  Want de waarheid betekent gezichtsverlies en voor de thuisgeblevenen een bittere ontgoocheling. 

Harragas in Parijs

Issam is door de oorlog zijn job kwijt in Libië.  Hij doet de oversteek naar Lampedusa en belt onmiddellijk zijn moeder.  Op de achtergrond hoort hij de jubelende stemmen van familie en vrienden: “Jij bent onze toekomst, Issam, jij bent onze redding, nu wordt alles goed.”  Hij zet zijn reis verder: ferry naar het vasteland van Italië, met een bus naar Frankrijk.  Eerste bezoek aan een discotheek: een blond meisje wil van zijn avances niet weten als ze hoort dat hij Tunesiër is “want er heeft zo eentje mijn handtas gestolen”.  Met de HST trekt hij verder naar Parijs: met verwonderde blikken van een schooljongen ziet hij de Eiffeltoren, de Champs Elysées, bekijkt hij de etalages en de mooie huizen.  ’s Avonds gaat hij slapen in de Parc des Tuileries.  Issam meent dat dit slechts voor één of twee nachtjes is – hoogstens een week – tot hij werk gevonden heeft, een woning kan huren en de rest van zijn loon naar huis kan sturen.  Alles wordt goed in Frankrijk, la mère patrie.

Dat is nu vier maanden geleden.  Hij zegt niet meer dat hij Tunesiër is – hij stelt zich voor als een Senegalees.  En als hij zijn moeder belt, dan liegt hij.  “Ik ben hier gelukkig”, herhaalt hij, “de mensen zijn vriendelijk, ik heb een goede job.”  En hij fantaseert over belevenissen met nieuwe Franse vrienden, die niet bestaan.  Indien zijn ouders zouden weten hoe de werkelijkheid eruit ziet, zouden ze bitter ontgoocheld zijn.  Zij verwachten immers dat hij hun leven opwaardeert: ze namen een lening van € 2.000,- om zijn overtocht te betalen.  Die lening moet betaald worden, hun levenssituatie moet er beter op worden.  Hij is de zoon met de beste schoolcijfers en de beste gezondheid.  Ze hadden gezien en gehoord dat Europa de Arabische lente bejubelde en zij verwarden deze loftuitingen met een welkom. 

Bijna 10.000 Tunesiërs zijn sinds de Jasmijnrevolutie illegaal via Italië naar Frankrijk getrokken.  Vooral jonge mannen.  Ze worden “harragas” genoemd in Noord-Afrika.  Het verwijst naar “harrga”, wat zich verbranden betekent.  Of een synoniem voor “geen weg terug”.

Werk en een woning kan men in Frankrijk pas bekomen als men papieren heeft en de Franse regering weigert die uit te reiken.  Men wil de Tunesiërs liever kwijt dan rijk, liever gisteren dan morgen.  Ze uitwijzen gaat echter niet, omdat Tunesië geen akkoord tot terugname van landgenoten ondertekend heeft.  Dus proberen de instanties het op een andere manier: tot einde februari kreeg ieder die vrijwillig terugkeerde € 2.000,-.  Om te vermijden dat er meerdere keren aan de kassa gepasseerd wordt, neemt men vingerafdrukken.  Toen de toestroom Tunesiërs niet afnam, werd de terugkeersom verlaagd tot € 700,-.  Dit bedrag is niet genoeg om de schulden bij de mensensmokkelaars te betalen – onafgezien van dit probleem wist geld niet de schande van de mislukking uit.  Dat hebben de officiële instanties intussen ingezien.  Dus zetten ze nu hun kaarten op een uitputtingsslag - een tactiek die in Frankrijk al met succes toegepast werd op de Sinti en de Roma. 

Issam is 23, groot, slank met een jongensachtig gezicht.  Zijn vest valt nogal ruim rond zijn schouders.  Zijn bijna nieuwe sportschoenen en jeans heeft hij van een weldadigheidsorganisatie gekregen.  De sjaal heeft hij gevonden; hij kon hem absoluut gebruiken deze zomer.  “De mensen thuis hebben er geen flauw benul van hoe het hier is.” zegt hij, “Ik toon u een plaats waarvan mijn moeder nooit iets mag vernemen.”   Issams Europese werkelijkheid leidt voorbij een vuil kanaal in het 19de Arrondissement, op de oever steenslag, een bagger schept stenen in een lichter. 

Onder een brug, met voorbijrazende auto’s, blijft Issam staan tussen de betonpijlers.  Daar liggen twee vlekkerige matrassen, vier slaapzakken, een deken, emmers, handdoeken: de Jasmijnnachtmerrie in Parijs.  Het is de bivakplaats van hem en zijn nieuwe vrienden, Mustapha, Amor, Mohammed en Marrwan.  Issam is de oudste.  Tussen de drie en zes maanden geleden zijn ze aangekomen.  In Tunesië waren ze student, mechanieker, schilder, houtbewerker.  In Parijs zijn ze illegaal.

Floriaan Terbeke

Bewerking: FAZ (wordt vervolgd)