Voor onze volgende stop rijden we maar 10 km verder en komen we aan in Bad Harzburg, een populair kuuroord op de noordrand van de Harz. Een oord niet alleen voor de vele wellness mogelijkheden maar ook in trek bij wandelaars. 

De camperplaats vinden we aan de Nordhäuser Strasse nr. 10. Een smalle doorgang tussen bomen. Opletten want je bent er voorbij voor dat je het gezien hebt. De plaats zelf kan 80 motorhomes ontvangen. Je hebt er ook alle voorzieningen. De vriendelijk parkwachter gaf ons de code van de douches en daar profiteren we van om eens langer en ruimer onder het warme water te staan.

De stad ligt aan de voet van de berg de Grosse Burgberg. Met de kabelbaan kan je naar de top van de berg op een hoogte van 483 meter.  Deze Burgberg-Seilbahn uit 1929 is ongeveer 480 meter lang. Het dalstation ligt vlakbij het kuurcentrum en het toeristenbureau van Bad Harzburg.  Het laatste stukje tot aan de top kan je te voet bereiken. Boven heb je een prachtig uitzicht op de stad en de bergen van de Harz. Er is een restaurant met terras en er zijn ruïnes van een middeleeuwse burcht. Terugkeren kan je op drie manieren. Of je neemt de kabelbaan terug naar beneden of je gaat via de Baumschwebebahn, een buitengewone natuurbelevenis.  In een comfortabel harnas "zweef" je met een maximumsnelheid van 12-15 km/u door haarspeldbochten en daal je de heuvel af tot aan het Baumwipfelpfad. Of je wandelt vanaf de top naar beneden tot de ingang van het Baumwipfelpfad. Dit is een soort loopbrug, met een lengte van 1000 m, door de toppen van de bomen op een hoogte van 26 m, waardoor je echt tussen de boomtoppen loopt. Al wandelend geniet je van de uitzichten op het pad en de 18 platformen. 

Na de bouw van de burcht werd de stad daaronder Neustadt genoemd. In 1569 werden zoutwaterbronnen ontdekt en vanaf 1831 ontwikkelde de stad zich tot badplaats en kuuroorden en trok nieuwe en vooral rijke burgers aan. In de stad verrezen prachtige villa’s, hotels en casino’s. 

Aan de voet van de berg werd een pekelbron ontdekt, waarop de zoutziederij van Juliushall werd opgericht om het goud van die tijd te delven. In 1820 werd de pekel voor het eerst gebruikt in pekelbaden. Na de sluiting van de zoutziederij in 1851 werd Bad Juliushall gebouwd, met het gelijknamige kuurhotel in de oude zoutziederij. Het warme bronwater wordt vanaf een diepte van 840 meter opgepompt.  In 1892 werd de stad omgedoopt tot Bad Harzburg. Vandaag, bijna 120 jaar later, is Bad Harzburg een van de mooiste kuuroorden van Noord-Duitsland. Het statisch erkende pekelkuuroord, met zijn oude pensions en zijn groene kuurtuinen is nog steeds het gezondheidscentrum van het Harzgebergte.  

In het kuurpark met de lynxfontein en het Kneipp-bad genieten we even van de rust midden in een groene zones. Bijgetankt met nieuwe energie zetten we onze wandeling voort richting van de "Bummelallee".

Door dit voetgangersgebied loopt het riviertje de Radau. Bad Harzburg is een mondain centrum met vele vakwerkhuizen. Al wandelend kijk je naar de winkels maar als je iets hoger kijkt zie je de prachtige gevels die bewaard gebleven zijn. De promenade strekt zich uit over een lengte van ongeveer twee kilometer. Verschillende mooie aangelegde parken en pleinen liggen aan deze promenade.

Tijdens onze wandeling komen we aan "Der Jungbrunnen", de 'Fontein van de eeuwige jeugd' met allerhande grappige figuren als een naakte koning, een oude man met een wandelstok, een jonge zeemeermin die zichzelf in de spiegel bekijkt... en een duiveltje (Lüttchen Deubel die enkele onverwachte effecten geeft aan het wonderwater).  Volgens De Harzburgers vertelt de fontein over de 'levensfilosofie en over de belachelijkheid van de waan van de jeugd, want niets maakt je zo oud als de voortdurende poging om jong te blijven...' 

Iets verder verschijnt de historische Wandel- und Trinkhalle aan het Badepark. In 1898 werden het statische badhuis en de bijbehorende "Wandelhall" gebouwd.  In dit indrukwekkende gebouw met de Tambour Pendentif koepel kan men, van de bronnen Krodo- en de Barbarossa-fontein, beide fluoridehoudend natriumchloridewater, het (helende)water drinken. 

Het begint al wat donker te worden en de verlichting op de Bummelallee wordt aangestoken. Tijd om onze standplaats op te zoekenen langsheen dit feeërieke kader.

Bad Harzburg komt op ons lijstje van één van de mooiste stadjes die we al bezochten en zullen zeker nog eens terug komen.  

Een stad die we jaren geleden ook al bezochten staat nu op ons lijstje : De Hanzestad Braunschweig, in de deelstaat Niedersaksen, is een stad met vele gezichten. Karakteristieke kenmerken worden gevormd door een combinatie van historie, cultuur en moderne passages met uitnodigende winkels, restaurantjes en cafés.  

Een standplaats vinden we, op een speciaal voorziene plaats voor motorhomes, nabij het Bürgerpark in de Theodor-Heuss-Straße.  

Na een flinke wandeling, langsheen de Oker in het Burgerpark komen we aan het Alter Bahnhof, het oude treinstation, waarvan de gevel wordt gedomineerd door een triomfboogmotief. Waar ooit het stationsrestaurant was, huisvest tegenwoordig de directie van de Landessparkasse.  Het stadscentrum begint aan de Friedrich Wilhelmplatz.  Van hieruit kunnen we alle kanten op.

We wandelen verder tot de Altstadtmarkt.  In de Middeleeuwen vond hier alles plaats wat voor opschudding zorgde. Het plein, aangelegd in de 12e eeuw, was de plaats van executie, een locatie voor ruiterspelen, eerbetoon en processies. Het Oude Stadhuis, is een van de belangrijkste middeleeuwse stadhuizen van Duitsland. Het oudste bouwwerk dateert uit de 13e eeuw. Het werd gebruikt voor de vergadering van de raad van de oude stad. Het bestaat uit twee vleugels die haaks op elkaar staan. Heden doet het dienst als museum en voor tentoonstellingen.  De Martinikerk (12e - 14e eeuw) en het Oude Douanekantoor, een rijkelijk versierd vakwerkhuis, zijn getuigen van het verleden. De Marienbrunnen, een fontein uit 1408 is het middelpunt van het plein.

Via de Poststrasse komen we op de Kohlmarkt, één van de eerste nederzettingen van de stad. De fontein staat er al sinds 1391 en werd in 1869 herbouwd volgens oude plannen. Tegenwoordig is de Kohlmarkt een centrale ontmoetingsplaats in de voetgangerszone met winkels die in de middeleeuwse huizen gevestigd zijn.  

Een wandeling doorheen de winkelstraat brengt ons aan de Schlossplatz. De imposante gevel van het Schloss Arkaden verraadt echter niet dat er binnen een groot en modern winkelcentrum is gevestigd. Met meer dan 150 winkels is dit dé plek voor echte shopliefhebbers!  Het classicistische Brunswick Residential Palace, gebouwd van 1831 tot 1841 werd zwaar beschadigd in de Tweede Wereldoorlog en uiteindelijk volledig gesloopt in 1960.  In zijn oorspronkelijke grootte werd in 2006, 46 jaar na de sloop, de voorgevel, inclusief het kasteelvolume, met meer dan 600 originele onderdelen herbouwd, op basis van oude plannen en historische foto's. Boven het herbouwde woonpaleis torent de grootste quadriga met een wagenmenner, de stadsgodin Brunonia en het wagenspan met vier paarden. Op het Quadriga-platform, dat toegankelijk is voor bezoekers, heb je een indrukwekkend panorama van het stadscentrum. 

Aan de rechterkant van het Residenzschloss bevindt zich het Magniviertel , één van de oudste wijken van Braunschweig met zijn centraal gelegen Magnikirchplatz en de Magnikirche. De wijk vormt een samenhangend ensemble van vakwerkhuizen met kleine cafés en winkels. Op de hoek van deze wijk staan de rare kleurrijke gebouwen "Happy Rizzy house" van de New Yorkse kunstenaar James Rizzi.

Even een rustpauze 'am Platz der Deutschen Einheit' bij de fonteinen aan het Rathaus.  Het stadhuis, gebouwd tussen 1894 en 1900, ligt in de buurt van de Burgplatz en de Brunswick Lion.  De stadstorens in Vlaanderen, ook wel belforten genoemd, dienden als model voor de stadhuistoren. Vier figuren sieren de ramen boven de ingang van het stadhuis en vertegenwoordigen de gebieden wetenschap, kunst, ambacht en handel.  Op het aangrenzende plein staat een fragment van de voormalige Berlijnse Muur ter herdenking ter herdenking van de Duitse hereniging.

De Burgplatz wordt begrensd door kasteel Dankwarderode, de St. Blasii-kathedraal, het Vieweghaus (Staatsmuseum) en prachtige vakwerkhuizen. Het kasteel Dankwarderode werd tussen 1160 en 1175 gebouwd als residentie naar het model van de keizerlijke paleizen met een prachtig standbeeld van een leeuw.  Door de eeuwen heen is het uiterlijk van het kasteel sterk veranderd, mede door een brand. Van 1897 tot 1906 werd het monumentenplein aangelegd met de nieuwbouw van kasteel Dankwarderode. Het huidige levensgrote leeuwenbeeld op het plein is echter een replica. Het ongeveer 850 jaar oude origineel is te bezichtigen in kasteel Dankwarderode.

De voormalige collegiale kerk van St. Blasii aan de zuidkant van de Burgplatz is nu een Evangelisch-Lutherse Dom. Het complex, dat aanvankelijk werd gebouwd als een driebeukige basiliek, is tot op de dag van vandaag verschillende keren herbouwd, uitgebreid en gereconstrueerd. De crypte dient als rustplaats voor beroemde Brunswijkse persoonlijkheden. De klokketoren bestaat uit twaalf klokken waarvan de meeste dateren uit het jaar 1500. 

We kunnen hier nog uren rond wandelen maar er wacht ons nog een lange wandeling tot we terug op de staanplaats komen. 

Door opzoekingen voor onze reisroute kwam ik het volgende stadje tegen : Gifhorn. Afbeeldingen van het stadje wekten onze nieuwsgierigheid op. Dus onze volgende stopplaats op het lijstje. De stad, aan de zuidelijke toegangspoort van de Lüneburgerheide, ligt niet ver van de vroegere zonegrens met de DDR en van Wolfsburg waar het Volkswagenconcern zetelt.

Op een 30 km van Braunschweig rijden we de camperplaats 'Zur Allerwelle' op (zijstaat van de Konrad Adenauerstrasse). De parking is rustig gelegen aan de oever van de Aller.  Het riviertje dient vooral voor de regionale waterhuishouding en is alleen bevaarbaar voor kano's en plezierbootjes.  De oevers zijn grotendeels natuurreservaat. 

Gifhorn is bekend als de molenstad. Het openlucht-molenmuseum met zijn dertien molens uit alle uithoeken van de wereld is uniek in Europa.  

Nog even tijd tot de lunch om de omgeving hier te ontdekken. We vertrekken langsheen de oever van de Aller naar de Schlossee. Van hier af zien we de eerste molenwieken al verschijnen maar ons oog valt op de rare torens in de verte. Die moeten we toch even van dichtbij bekijken. Het is de "Kirche des heiligen Nikolaus", een 27 meter hoge basiliek in traditionele Russische houten bouwstijl met acht koepels, waarvan sommige verguld zijn. Deze heilige is een van de meest gerespecteerde heiligen van Rusland en wordt beschouwd als een wonderdoener en patroonheilige onder zeelieden, kleermakers en wevers. Hoe deze Orthodoxe kerk in Gifhorn kwam : Horst Wrobel, eigenaar van het Openluchtmuseum Molen, was tijdens een bezoek aan het Staatsopenluchtmuseum voor Houten Architectuur in Rusland, in 1992, zo onder de indruk van dit gebouw (oorspronkelijk gebouwd in een Russisch dorp in 1756 en in 1965 overgebracht naar het staatsopenluchtmuseum in Suzdal) dat hij niet rustte voordat hij de bouwtekeningen van deze houten kerk in handen had en de replica kon uitvoeren. Wat begon met een schaalmodel werd in 1995 op originele grootte voltooid. 

Na de lunch trekken we er terug op uit in dezelfde richting op zoek naar de molens. Het internationale wind- en watermolenmuseum in Gifhorn is het enige in zijn soort in Europa. Met 13 molens op ware grootte uit diverse landen en meer dan 50 maquettes in het tentoonstellingsgebouw biedt het een fascinerend inzicht in de rijke geschiedenis van de molentechniek en een uniek cultureel erfgoed. Witte molens uit Griekenland en Portugal, molens uit Spanje, Frankrijk, Rusland, Korea en de molen van Sanssouci, een weerspiegeling van de beroemde molen van Potsdam met daarnaast nog water-, scheeps- en paardenmolens kan je bezichtigen in het ontworpen complex. De Kellerholländermühle is meer dan 150 jaar oud en bevindt zich direct bij de ingang van het openluchtmuseum. 

Al wandelend door het molenmuseum komen we bij het "Glockenpalast Museum" met vooraan de "Europäische Freiheitsglocke". Het imposante monument is ongeveer 16 meter hoog en herdenkt de deling van Duitsland en Europa en de vreedzame val van het IJzeren Gordijn. De bronzen klok van de Europese Liberty Bell toont de portretten van de vier belangrijke persoonlijkheden Michail Gorbatsjov, George Bush Sr., Helmut Kohl en Gyula Horn. Deze vier politici hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan het overwinnen van de grenzen en aan de éénwording van Duitsland en Europa.  

Het Klokkenpaleis is een omvangrijk gebouwencomplex dat in Oud-Russische bouwstijl werd gebouwd. De 50 gouden koepels op het gebouw staan voor 50 jaar vrede in Duitsland. In september 1996 legde Michail Gorbatsjov de eerste steen van het gebouwencomplex. Door een lange bouwperiode en geldgebrek werd het pas in 2013 in gebruik genomen. Sindsdien fungeert het Bell Palace als het "European Arts and Crafts Institute", waar kunstenaars uit Oost-Europa in acht ateliers kunnen werken. In 2022 verwierf de stad Gifhorn het gebouwencomplex samen met het molenmuseum. 

De poort aan de hoofdingang van het klokkenmuseum is gesloten en de ingang verwijst terug naar de andere kant van het terrein.

Zodoende bezoeken we het niet en vervolgen onze weg naar het 'Welfenschloss', een imposant kasteel met slotgracht, gebouwd in 1525, als vesting en jachtslot. Het was omgeven door wallen en een 50 m brede gracht. Op de vier hoeken van het complex werden stenen bastiontorens gebouwd. Deze waren ondergronds verbonden met het kasteel door wallen in de vorm van kazematten.  Het versterkte fort heeft vanaf het begin alle aanvallers weerstaan. Vijandelijke troepen namen hun intrek in de stad en onthielden zich van een aanval op het kasteel. Tussen 1770 en 1780 werden de vestingwerken afgebroken omdat ze niet meer voldeden aan de militaire eisen van die tijd. Ook de gracht werd teruggebracht tot de helft van de breedte en het versterkte poortgebouw werd omgebouwd tot graanschuur. Tot 2010 was een deel als gevangenis in gebruik. Na een ingrijpende restauratie huisvest het nu het streekmuseum en een restaurant. In de ridderzaal is een ruimte voor evenementen. 

Vanaf het kasteelpark komen we in de historische binnenstad.  Deze biedt moderne winkelmogelijkheden achter fraaie vakwerkgevels en kan bogen op een meer dan 800 jaar oude geschiedenis. De eerste belangrijke huizen uit vroegere tijden, het oude stadhuis, gebouwd in 1562, de machtige St. Nicolai-kerk en het nieuwe moderne stadhuis, liggen direct aan het marktplein. De winkelwandelstraat met vakwerkhuizen strekt zich uit langs de Steinweg. Langsheen het pad naast de Aller komen we aan een supermarkt waar we de nodige inkopen doen en via het park aan de overkant komen we terug op onze staanplaats. 

Er is hier nog veel meer te beleven en te bezichtigen maar moe van de hele dag hier rond te slenteren zijn we blij dat we onze benen kunnen laten rusten. Na het eten nog wat TV en dan platte rust te morgen.

Een nieuwe dag, een nieuwe trip. Via de B214, gekend als de 'Blumage', met 17e en 18e eeuwse vakwerkhuizen, rijden we de stad Celle binnen. 

En waar het goed vertoeven is, daar komen we na 13 jaar terug. Celle is een van de hoogtepunten van onze reis.  Het is het meest compacte en grootste vakwerkensemble in Duitsland. 

Met geluk vinden we, op de camperplaats aan de 77er Strasse bij het Badeland, nog een staanplaats voor ons bezoek en overnachting. Eerst aanmelden en dan krijg je een plaats toegewezen van de parkwachteres. Bij ons vorige bezoek aan Celle stonden we op het parkeerterrein aan de Hafenstrasse maar deze wordt niet meer als veilig beschouwd. 

De binnenstad is redelijk dichtbij dus onze fietsen blijven op het fietsenrek. Vertrekken doen we via de Magnusstrasse, evenwijdig met de Franzözischer Garten en via de Westcellertorstrasse sta je na 800m aan het begin van de winkelwandelstraat. Als eerste zoeken we de via de Poststrasse de Celler Wochenmarkt op zoek naar een bakker.

Op de hoek met de Rundestrasse komen we de "Sprechende Lanternen" tegen. Vijf getalenteerde straatlantaarns vertellen grappige en informatieve verhalen over het stadsleven in Celle. De lantaarnfamilie bestaat uit oma “Lilo”, kleinzoontje “Jonas”, de betweter “Stephan”, Langen Lulatsch “Olli”, en de "Dicken". Elke lataarn is voorzien van een luidspreker en worden geactiveerd door een ultrasone sensor. Op dezelfde hoek bevindt zich het "Hoppener Haus" met rare wezens boven de 2 bovenste verdiepingen. Het werd gebouwd in 1532 en ongetwijfeld één van de mooiste vakwerkhuizen in de oude stad.  Vlak ervoor staat een waterput van het vroegere aquaduct uit de 16e eeuw met bovenop de beeltenis van een leeuw. 

Komende op de Markt stappen we het toeristenbureau bureau binnen. Met een plannetje van de stad mis je geen belangrijke bezienswaardigheden en kom je meer te weten over het vroegere leven in Celle. Interessant is ook een avondwandeling met de Nachtwachter. Dit deden we jaren geleden en je leert er meer over het type vakwerkhuizen. 

Met al het nodige voor de lunch begeven we ons terug naar onze staanplaats via de Stadtgrabenbrücke en doorheen de Rosengarten.

Nog even het stadsplan bestuderen en we zijn klaar voor onze verdere ontdekking. 

Het "Celler Schloss” het hertogelijk kasteel van 1318, geïntegreerd in de historische oude stad is het oudste gebouw van Celle en wordt beschouwd als één van de mooiste Welfenkastelen in Noord-Duitsland. Een eenvoudige kasteel dat door de eeuwen heen een prachtige residentie werd. Het gehele middeleeuwse kasteelpaleis met de ridderzaal, het barokke Theater en de Slotkapel zijn bewaard gebleven.  Het Residentiemuseum brengt de geschiedenis van het land tot leven. De permanente tentoonstelling geeft uitleg over de geschiedenis van de residentie, het leven en werk van de Welfenhertogen.

Museumliefhebbers vinden recht tegenover het Residenzschloss het "24-uur Kunstmuseum"waar op en achter de glazen gevel de lichtkunst het 's avonds over neemt en laat het huis naar buiten schijnen. Het "Bomann Museum" herbergt een verscheidenheid aan kunstwerken uit verschillende tijdperken en culturen.

De Stechbahn leidt ons verder naar het eerder bezochte marktplein. Terwijl aan de ene kant van straat vakwerkhuizen staan, rijst aan de andere kant de stadskerk op.  Het begin van de bouw viel samen met de stichting van de stad en werd in 1308 ingewijd als Mariakerk. Ze werd vanaf de 16e eeuw diverse keren gerenoveerd, de kerktoren dateert pas van 1913.

Tijdens de stichting van de stad werd ook het stadhuis op de markt gebouwd en is dus één van de oudste gebouwen van de stad. Het werd uitgebreid en rijkelijk versierd in de 14e en 16e eeuw. De noordgevel is een meesterwerk van de Weserrenaissance. Het heeft tot 1999 als stadhuis dienst gedaan. Het nieuwe stadhuis, aan de Französischen Garten werd in 1873 oorspronkelijk gebouwd als kazerne.

In de  Zöllnerstraße kan men sinds 2010 een klokkenspel aanschouwen met 16 bronzen klokken en vijf houten figuurtjes die persoonlijkheden van historisch belang vertegenwoordigen. 

Op de hoek van de Zöllnerstrasse en Am Heiliger Kreuz staat het oudste, gedateerde (groene)vakwerkhuis van de binnenstad.  Het werd gebouwd in 1526 als een vakwerkhuis met zadeldak en een uitkragende trapgevel met gotische versieringen. 

In de periode 1665-1705 beleefde Celle een bloeiperiode als adellijke residentie en werden de Franse en Italiaanse tuinen aangelegd en het nog altijd bestaande slottheater. De binnenstad van Celle is rijk aan schilderachtige vakwerkhuizen. Een aantal vakwerkhuizen is na sloop in de 20e eeuw naar origineel model herbouwd. Het historische centrum is in de Tweede Wereldoorlog gespaard gebleven voor bombardementen. 

Uren zijn we hier al aan het rondlopen van de ene straat in de andere. Overal is er iets te zien. Te veel om allemaal op te noemen. 

Na een wandeling doorheen het park komen we moe terug aan de camperplaats. 

Na een rustige nacht in Celle staan we weer vertrekkens klaar voor een volgende stopplaats. Deze reis stoppen we op plaatsen die we niet kennen maar ook plaatsen die we de voorbije jaren reeds bezocht hebben. 

Zo is ook Nienburg een plaats die we van vroeger kennen. De gemeente wordt meestal officieel met de naam Nienburg/Weser aangeduid. De naam komt voort van een, uit de middeleeuwen daterende 'Neue Burg', ter vervanging van een oudere op een strategisch punt aan de Weser.

De plaats speciaal voorzien voor motorhomes ligt aan de oever van de rivier in de Oyler Straße. Door de regen van deze nacht is het zoeken naar een droge plaats om te parkeren. Ook nu is de regen van de partij. 

Als het wat uitklaart zetten we onze eerste stappen naar de overkant van de Weser via de voetgangersbrug. In 1512 stond hier een houten brug die in 1717 werd vervangen door en stenen brug. Tot het einde van de 19e eeuw was deze Weser-oversteek de enige in de omgeving. Toen een paar honderd meter stroomafwaarts een grotere brug werd gebouwd, werd hier in 1906 de eerste voetgangersbrug gebouwd, die in de 2e W.O. werd verwoest.  Het duurde bijna 60 jaar tot deze dan weer werd vervangen door de huidige voetgangersbrug.

Het weer is spelbreker voor een wandeltocht langsheen de mooi aangelegde Weserwall met de Stockturm, een overblijfsel van een voormalige waterburcht en de ruïnes van een Bastion. 

Geschilderde berenpoten leiden naar 32 bezienswaardigheden in de oude stad. Dit “Nienburger Bärenspur” is een 3,6 km lange tocht en start aan het toeristenbureau in de Lange Strasse. De voetafdrukken van het roofdier zijn niet willekeurig gekozen want een berenpoot maakt deel uit van het stadswapen van Nienburg. Langs de route staan informatieborden die de bezienswaardigheden in meer detail beschrijven.

Het hart van de historische stad, met een geschiedenis van 1000 jaar, is de oude binnenstad met zijn vakwerkgevels en de parochiekerk van St. Martin. De kerk kreeg haar huidige uiterlijk in de 14e en 15e eeuw. Tijdens de Dertigjarige Oorlog werd de toren zwaar beschadigd en na de oorlog vervangen door een noodtoren. De huidige toren, die pas in 1896 werd vervangen, is met zijn 72 m het herkenningspunt van de stad.

Links en rechts van het kerkportaal staan bronzen beelden van Karel de Grote met keizerlijke bol en een scherp zwaard in zijn handen en zijn tegenstander Widukind die een bijbel en een stomp zwaard vasthoudt. De figuren symboliseren de verzoening van twee aartsvijanden.

Op een plein in de Poststrasse staat dan weer een standbeeld van een jong meisje "Die kleine Nienburgerin". Zij is de hoofdpersoon van een volksliedje en het symboolfiguur van Nienburg voor de Deutsche Märchenstraße. Sinds 1994 wordt jaarlijks een jonge vrouw uit Nienburg/Weser gekozen, die bij speciale bijeenkomsten als gastvrouw een representatieve rol speelt.  Aan de zijgevel van het Posthof is een klokkenspel aangebracht, dat iedere dag om 9, 12 en 15 uur de melodie van het liedje „Ich bin die kleine Nienburgerin“ ten gehore brengt.

Het boegbeeld van de stad en het meest indrukwekkende gebouw is het stadhuis. Het is een vakwerkhuis dat oorspronkelijk in 1533 werd gebouwd. Het portaal aan de marktzijde toont het insigne van de stad dat wordt vastgehouden door een engel met het jaartal 1585. In 1614 werd de eerste stadhuistoren met een klok aangebouwd maar de huidige toren kreeg zijn vorm in 1778. 

De “Spargelbrunnen” een fontein bestaande uit vijf levensgrote figuren, op het einde van de Lange Strasse, symboliseert de stad als toonaangevende Aspergestad. Het Aspergemuseum is gevestigd in het Hallenhuis met in de museumtuin het grootste aspergesculptuur (4,50m) ter wereld.

In een park aan de oever van de Meerbach komen we een sculptuur van het Ros Beiaard tegen. Nienburg is partnerstad met onze vlaamse stad Dendermonde en voor deze verbroedering schonk Dendermonde een replica  van het 'Ros Beiaard' aan de stad.   

Nog meerdere sculpturen staan hier in de stad maar ik vernoem hier alleen de belangrijkste en de door ons gekende. 

De Lange Strasse nodigt ook uit om te shoppen maar de regen is terug de spelbreker en dus trekken we terug naar ons droog nestje.

Het weerbericht voorspelt nog meer regen voor morgen en we besluiten om nog een dag hier te blijven. De nodige boodschappen doen we aan de overkant van de straat in het winkelcentrum. Dus morgen een dagje rust.

Na de nodige voorzieningen, water tanken en lozen en een bezoek aan het benzinestation zijn we klaar om onze reis verder te zetten.  De voorspelling ziet er beter uit en hopelijk blijft de regen vandaag weg. 

Een plaats die we de voorbije jaren al enkele keren bezochten is Diepholz. Een stad die toch nog indruk maakt met enkele historische bezienswaardigheden en pleinen. 

De camperplaats met inrit Am Heldenhain heeft nu een volledige renovatie gekregen.  De plaatsen zijn nu mooi afgebakend met grasstroken. Het stadscentrum is te voet in een mum van tijd te bereiken.

Onze stadstour begint in de Lange Strasse en gaat zo verder naar het begin van de winkelstraat. Diepholz heeft een kleine, maar vrij gezellige voetgangerszone maar wordt, net als veel kleine Duitse steden, getroffen door de effecten van structurele veranderingen zodat het stadscentrum wordt gedomineerd door steeds meer lege winkels. Daarbij is het vandaag zaterdag en zijn de meeste winkels na de middag gesloten. 

Op de hoek van de Wellestrasse staat het oude Stadhuis, een mooi gebouw met erkers, torentjes. Het werd in 1904 gebouwd als opvolger van een voorganger uit 1789 en was aanvankelijk gepland als postkantoor. De grote poort, voor de doorgang van de paardenkoetsen, herinnert hier aan. Vanaf 1927 werd het omgevormd tot Rathaus. Na de opening van het Nieuwe Stadhuis in 1985 verloor het zijn functie. Op de benedenverdieping is een restaurant gevestigd en op de bovenste verdiepingen huisvest het Europees Informatiecentrum. De voormalige raadzaal wordt gebruikt voor tentoonstellingen en evenementen. 

Iets verder in de Lange Strasse siert, aan de rechterkant, een grote olifant de ingang van de Gänsemarktpassage, een mooie arcade met winkeltjes en restaurantjes met in de doorgang het bronzen beeld de "Diepholzer Gänse".  

Aan de linkerkant zien we de witte muren van de St. Nicolai-kerk, een classicistisch kerkgebouw uit 1806. Bezienswaardig is het altaar met vier Korinthische zuilen en schilderingen op houten planken. 

In het Sculpturenpark staan we bij het meest waardevolle en goed bereisde beeldhouwwerk in Diepholz: "Die ewige Weisheit " van de Taiwanese kunstenaar Kang Mu Xiang. De sculptuur is gemaakt van staalkabels uit de liften van een wolkenkrabber uit Taiwan. Hij integreert de filosofie van het Verre Oosten in zijn werk, zoals wedergeboorte en de cyclus van het leven. Daarmee heeft hij staalkabels nieuw leven ingeblazen. De sculptuur, in de vorm van een embryo, brengt een ode aan het leven.

Verder komen we aan het het markantste bouwwerk van Diepholz, het kasteel van Diepholz. Het was tussen 1120 en 1160 dat adelijke heren een waterburcht bouwden in een gebied, dat werd doorkruist door water en moeras, genaamd "Div-broc" en voortaan hun adelijke familie naar hun nieuwe residentie noemden. Het kasteel, met een vierkante plattegrond en vier vleugels, diende als jachtslot voor de hertogen en keurvorsten. Tijdens de Dertigjarige Oorlog heeft de waterburcht zich meermaals bewezen als een beschermende en defensieve vesting. Niettemin werd het diverse malen verwoest, herbouwd en diverse keren gerenoveerd. Na de restauratie van 1660 brandden helaas de zuidvleugel en delen van de westvleugel af. De kasteeltoren, zoals je die nu ziet, komt echter overeen met de reconstructie van 1660. De bijgebouwen kregen rond 1837 en 1877 hun huidige uiterlijk.  In 1852 werd in het kasteel een districtsrechtbank geïnstalleerd, die hier vandaag de dag nog steeds zijn plaats heeft.

Op het pad rond het kasteel staan 36 houten zuilen waarvan elk met een heel bijzondere verwijzing naar Diepholz en zijn geschiedenis. De vitrines van de 2,80 meter hoge stèles gaan over de oorsprong van de naam "Diepholz", de toekenning van de stadsrechten, de heksenprocessen van de 17e eeuw, de Jodenvervolging... en de Diepholz-gans. 

In de directe omgeving van het kasteel staat een imposant zwart-wit vakwerkhuis, De "Münte". Vanaf 1300 werden hier munten geslagen voor de adellijke heren van Diepholz - en ook hun vals geld. De Münte is omgeven door een prachtige park met veel groen, een waterspeeltuin en buitenzwembad. In de 16de eeuw maakte ook de muntmeester Lambert Vlemynck hier naam voor hij ter dood werd veroordeeld wegens valsemunterij.  

We vervolgen onze weg via de Lohnstrasse, de oudste straat van Diepholz. Talrijke vakwerkhuizen, waarvan sommige op de monumentenlijst staan, zijn bewaard gebleven en liefdevol gerestaureerd. 

Het eindpunt van onze wandeling is bij het nieuwe stadhuis. De toren is een blikvanger, het glas-in-loodraam een lust voor het oog.

Verschillende evenementen zijn er in het jaar zoals o.a. Grafensonndag in oktober, waarbij de Graaf en zijn gevolg door het stadscentrum marcheren om alle bezoekers persoonlijk te begroeten.  Alsook het Ganzenfeest in november, met de 'ganzenloterij', waar de Diepholzer ganzen, ganzenleverworst en reuzel tot de meest gewilde loterijprijzen behoren. 

We blijven in de deelstaat Nedersaksen en vandaag vervolgen we onze trip via B214 en B13 naar één van onze vaste plekken als we hier in de buurt zijn : Nordhorn, in het uiterste zuidwesten van Nedersaksen en grenzend aan Nederland. De stad is bekend om de Vechtesee en als voormalige textielstad.  De rivier, de Vecht splitst zich in de stad in twee armen en omsluit een voormalig eiland, het Vechte-Insel, waarop zich een deel van het stadscentrum bevindt.

De ontwikkeling van de textielindustrie in 1839 zorgde voor een sterke economische groei maar door de energiecrisis overleefde geen enkele van de grote bedrijven en volgde in 1999 het einde van het tijdperk. De stad heeft zich heden ontwikkeld tot een fraai centrum met aantrekkelijke winkels. Voor de cultuurfanaten is er het Stadsmuseum en het Maritiem-museum.

Zondag, overal rustig. Verkeerd gedacht. Als we de camperparking aan de Heseperweg in Nordhorn oprijden beseffen we dat vele dit waarschijnlijk ook hadden gedacht. De speciaal aangelegde parking voor motorhomes is gelegen op enkel passen van het meer, de Vechtesee.

Vanop het meer kan je de "waterstad Nordhorn" met een bootje verkennen. Waterfietsen liggen klaar voor een ontdekkingsreis door het rivier- en kanalenlandschap in de binnenstad. De thuishaven van de waterfietsvloot ligt aan de oostelijke oever van het meer. Hier kan je ook genieten van een hapje en een drankje op het terras van Pier99.

De rondvaart, langs de armen van de Vecht, leiden je langs de oude kerk op de markt en het oud textielbedrijf Povel. De 26 m hoge Poveltoren is één van de herkenningspunten van Nordhorn vanwege zijn uiterlijk en herinnerd aan de textielgeschiedenis van de stad. Het behoorde tot het spinnerijgebouw van de textielfabriek en werd gebouwd in 1906.

Voor een bezoek aan de stad nemen we de fiets. Een rustig pad leidt je langsheen het meer naar de binnenstad. Omdat het zondag is willen we profiteren van een rustige ontspannen wandeling door het centrum en het park. Maar vanop het pad komen we te weten waarom er zo’n drukte is. Het is kermis in de stad en bij deze gelegenheid is het ook vandaag verkoops-open zondag. Eerst zoeken we een rustige en veilige plaats waar we onze fietsen kunnen achter laten.

Op het gezellige wandelpad, links naast het toeristenbureau, is het een komen en gaan naar de kermis. Hier loop je langsheen de Vecht en de Oude Haven naar het marktplein met de “Alte Kirche” en kom je “Jantje” tegen. Jantje is een platbodem van het type Steilsteven, gebouwd in 1923 in Delftzijl en deed jaren dienst, als vrachtzeilschip, op de toenmalige Zuiderzee. (nu Ijselmeer) Later werd ze uitgerust met dieselmotor en tot vrachtschip gecertificeerd. Het is één van de laatste onbelemmerde schepen van het type Steilsteven en is nu een drijvend monument, aan de Oude Haven geworden. 

Vanop het marktplein wandelen we verder naar de Schweinemarkt. Een brug over de Vecht brengt je naar het goed onderhouden stadspark met zijn prachtige verscheidenheid aan planten, oude eiken en beuken en andere botanische zeldzame bomen en struiken. Om ervoor te zorgen dat de long van Nordhorn groen blijft, worden de talloze bloemperken, bomen en groene ruimten liefdevol en intensief onderhouden door het stadsbestuur. Borden aan de bomen geven informatie over welke inheemse of exotische soorten het betreft.

In de zomermaanden worden regelmatig concerten gehouden in de Concertkuip onder het motto "umsonst und draußen" (zomaar en buiten). Midden in het park is er een speeltuin en een fitnessparcours. Zo biedt het stadspark mogelijkheden voor spel en beweging. De oude Graanmolen en de houtzagerij, op het einde van het park, zijn een aantrekkelijk decor voor culturele evenementen.

In de Bahnhofstrasse staat het huidige stadhuis. Het eerste gedocumenteerde stadhuis werd gebouwd in 1792 en stond in het centrum. Na de stadsbrand in 1912, waarbij ook het stadhuis beschadigd raakte, werd het gebouw gesloopt. Het tweede werd in 1913 gebouwd aan de Lingener Straße. Het is momenteel de thuisbasis van de muziekschool. Al snel bleek het tweede stadhuis te klein. Vanwege het gebrek aan ruimte was de administratie op vijf verschillende locaties. Om deze reden werd besloten dat er een nieuw gemeentehuis moest worden gebouwd.

Het huidige stadhuis werd ingehuldigd in 1951. Dit is het meest indrukwekkende gebouw, een bakstenen gebouw van drie verdiepingen dat van de straat is teruggetrokken en voorzien van een voortuin. De zandstenen portiek met balkon benadrukt de ingang en kreeg een torenklok met een beiaard. Nadat de beiaard enkele jaren zijn dienst had gedaan, moest deze in de ware zin van het woord worden "stilgelegd" - onder meer omdat de ophangingen van de klokken door omgevingsinvloeden ernstig waren verroest. Om de beiaard weer in dienst te stellen was er geen budget. Door donaties van de burgers werd ze uiteindelijk in 1983 hersteld. Bijzonder aan dit carillon zijn de liederen die dagelijks om 8.00 uur, 12.30 uur en 18.00 uur te horen zijn. In 2013 werd het besturingseenheid vervangen door een digitaal systeem na verschillende technische mankementen.

De terugweg nemen we via de Hauptstrasse, de belangrijkste winkelstraat. Je vindt hier het grootste winkelaanbod van de provincie. Gewoonlijk maken we hiervoor een stop in Nordhorn en zodus laten we ons nu ook verleiden voor shopping. De 450 m lange füssgangerzone stopt aan de Vechte Arkaden, het overdekte winkelcentrum.

Winkelen is leuk maar vermoeiend, zeker na het aantal km’s die we vandaag gestapt hebben. Nog een rondje over de kermis en het is tijd om terug te keren.

Na een rustige nacht nemen we de fiets en trekken naar het winkelcentrum (Action, Aldi en Lidl) aan de Lingener Strasse voor de nodige boodschappen.

Nog even tijd voor de lunch besluiten we nogmaals de stad in te trekken. We plaatsen onze fietsen aan de Schweinemarkt en bezoeken eerst het Rawe-Ring-Center (kleding, schoenen..en Kaufland) en via het voetgangersbruggetje door de kleine, maar gezellige Ochsenstrasse tot bij de bakker.

Bij aankomst op de camperparking hebben we nog juist de tijd om te lunchen vooraleer ons parkingticket afloopt.