Als ik 's ochtends iets na acht uur wakker word kun je aan de kleur van het dakluik zien of de zon schijnt. En da's gelukkig meestal het geval. Als Lola me hoort geeuwen en uitrekken komt ze direct in actie: rekkend en gapend komt ze naar 't slaapgedeelte van de camper om die man van de brokjes te begroeten. Met haar enorme poten staat ze tegen het bed en probeert haar snuit tegen me aan te drukken. Als ik er in slaag het bed uit te komen was ik me snel, kleed me aan en open de deur en daar is ie dan: de zon!
Aanvankelijk hield ze zich goed, de vrouw. Toen ik echter vroeg hóe ziek ze was begon ze te huilen. Het ging over haar moeder. Ze had haar naar het ziekenhuis gebracht. En wat voelde ze zich beroerd, de stumper. Direct na binnenkomst werd ze omringd door artsen. Kreeg ze een infuus in beide armen en werd een slangetje via haar neus haar strot ingeduwd. En de vrouw stond erbij en had zó vreselijk te doen met haar moeder.
De dag erna belde ze al vroeg op: een enorme tumor in de darmen belemmerde elke doorloop. Uitgedroogd en volledig verstopt was ze. En wát een pijn moet ze al tijden hebben gehad. De moeder van de vrouw.
En niks gezegd. Týpisch de moeder van de vrouw.
Dezelfde dag nog werd ze geopereerd. De vrouw was direct na de operatie bij haar geweest. En ze moest toen ze belde weer huilen.
25 oktober om 9.00 uur vertrokken uit Almere en om 11.30 uur in België. 2 uur later Luxemburg en om 17.00 uur aangekomen op de camperplaats bij Langres. Desolate plek aan kanaal. Gelukkig kwam even na mij een Belgische camper en was ik niet langer alleen. Redelijk geslapen en om 8.00 uur weer op pad. Nu maar wel peages genomen want het doel van die dag: de Middellandsezee bereiken voor donker, zou via de 1000-rotondenroute (de N-wegen) zeker niet gehaald worden. Lekker rustig op de weg en alleen gestopt voor koffie en diesel en om 17.00 uur in Leucate! Zondag weer vroeg vertrokken en om 9.30 uur Spanje binnen gereden. Tegen het middaguur op de camping in Sitges en daar gebleven tot de vrouw zich bij ons -Lola en mij- voegde. Waar wij dus bijna 3 dagen onderweg waren vloog zij in ruim 2 uur van Amsterdam naar Barcelona! Donderdag naar Platja Llarga net boven Taragona en daar gebleven tot dinsdag. s'Avonds vloog de vrouw weer terug naar Nederland om geld voor ons te verdienen en Lola en ik reden door richting Zuiden.
Al voor zevenen, de zon was nog niet op, liep Bruno vanmorgen voor de laatste keer met Lola over het strand van Oliva. Stroom was al afgekoppeld, de kastjes vergrendeld en alle dakluiken dicht. De camping sliep nog. Nog geen half uur later wekte Bruno na zes weken van rust de zware diesel in het vooronder en kon de reis beginnen! Na de file door Oliva gedurende zes weken vanaf het terras van Port del Sol te hebben bekeken kon Bruno nou 'ns zelf achter aansluiten. Na een voorspoedige reis kwam een kleine anderhalf uur later, nog voor negenen, de eindstreep in zicht: camping Coll Vert in Pineda, een voordorp van Valencia. Na enig manouvreren stond de camper en konden tafeltje en stoelen worden uitgeladen, koffie gezet en was het tijd voor het ontbijt! En nu maar wachten op de dochter en haar vrijer...
Zes weken lang heeft Bruno koffie gedronken in Oliva bij bar Port del Sol waar de altijd drukke N332 zich door het nauwe Oliva perst. 1,30 per café con laiche en elke dag opnieuw gepast betaald. Tot vandaag: tot verrassing van het leuke meisje achter de bar betaalde Bruno vandaag met een briefje van 5 en maakte er een gebaar bij van "Esta bueno!". Oh! Als de Vrouw dit ter ore komt!
Er gaat geen zaterdag voorbij of Willy stookt zijn barbeque hoog op en cremeert voor zichzelf een indrukwekkende hoeveelheid worsten, speklapjes en hamburgers. En omdat het vanaf een uur of vijf wat afkoelt in deze tijd van het jaar begint hij daar dan al om een uur of vier mee. Toen de vrouw vorige week een weekeind langs kwam verraste Willy haar met twee perfect gegrilleerde Spaanse worstjes verpakt in een stukje beduimelde keukenrol. Omdat Bruno aan het begin van zijn zevende week Spanje nog maar slechts een maal gamba 's had gegeten stelde hij gisteren aan Willy voor bij hem te komen barbequen en dan flink wat gamba's mee te nemen. En om Chris, de Nederlandse buurvrouw van Willy, dan ook uit te nodigen. Willy was ontroerd door het genereuze verzoek en begon direct te adhd'en. "Maar Bruno, kommst dan nicht zu laat want dann is es zu kalt!" En een uurtje later: "Bruno! Samstag gibts fussball! Dan spielt Schalcke! Dann ben ik zenuwachtig. Können wir dann nicht freitag schon barbequen?" Voor Bruno natuurlijk kein problem. Vrijdag om half drie, Bruno zat in zijn zwembroek te lezen in de heerlijke voorjaarszon, stond Willy opeens voor de camper: "Bruno, werden wir mal etwas trinken? Ich hab eine cava geöffnet! Und der barbeque brennt auch schon!". Na drie glazen cava, de zoete ja, maakte het Bruno allemaal niks meer uit en ging hij zich te buiten aan grillierter Garnälen, emperateur (zwaardvis) en langoustines. Na de cava kwam de ook al zoete rode wijn op tafel en tegen zes uur was Bruno blij dat hij zo z'n bedje in kon rollen!
Vandaag is de geboortedag van mijn moeder. Als je moeder dood is vier je haar verjaardag niet meer. Dan vier je haar geboortedag. 8 maart 2011 was haar laatste verjaardag. Ze werd toen 67 en daar is nog maar een half jaartje bij gekomen. Alsof ze wist dat het haar laatste verjaardag zou worden heeft ze alles uit die dag gehaald wat erin zat: aanloop van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en een hoop cadeaux. Ik zal nooit vergeten hoe moeilijk ik het vond iets voor haar te kopen. Wat geef je je moeder op waarschijnlijk haar laatste verjaardag? Het werd een bos rozen, een van de vele, zou later blijken. Ze had een opdoffer gehad van de eerste zware chemokuur, die ene die wél aansloeg, en zat broos in haar speciaal aangeschafte verjaardagspakje op wat ik noemde "de commandopost", de bedbank tegen de wand in de woonkamer waar vandaan ze de hele dag door op- en aanmerkingen had op letterlijk alles en die ze amper verliet. Nu ze al weer anderhalf jaar dood is en de tastbare sporen van haar leven nagenoeg zijn uitgewist -talloze vuilniszakken met kleding, een onwaarschijnlijke hoeveelheid prullaria en haar meubels zijn afgevoerd naar de kringloopwinkel, haar geliefde huis is verkocht aan wildvreemden- verblijf ik in mijn van de erfenis betaalde camper in Spanje. Het land waar zij iets mee had en waar ze vaak is geweest. En overal kom ik haar daar tegen: ouwehoerend met de Spaanse mevrouw van de campingreceptie, een sinaasappel stelend uit een boom onderweg naar het dorp, onderhandelend over een paar instapschoenen op de vrijdagmarkt in Oliva en overdreven luidruchtig en vervelend in een innige omhelzing met de eigenaar van zo maar ergens een restaurant. En dan denk ik: "Mam, je moest 'ns weten wat ik allemaal meemaak hier in Spanje en wat zou ik het je graag vertellen!"
Veel mensen die Bruno kent brengen hun dag door op kantoor. Of erger nog: in een kantoortuin! In 1984 begon Bruno zijn loopbaan ook in een kantoortuin. Daglicht drong nauwelijks tot zijn bescheiden bureautje door en het was elke dag opnieuw een verrassing om bij het verlaten van het kantoortuingebouw te zien wat voor weer het die dag was geweest. Had de zon geschenen of had het geregend? Brr! Neen, dan nu, een kleine dertig jaar later! Bruno heeft nu een eigen kantoor: eentje met een zware diesel voorin, een bescheiden doch efficiënt ingericht keukentje, een toilet, douchecel en lekkere bedden zelfs. En een uitzicht!
Gisteren heeft het voorlopig voor het laatst geregend. Het begon zo tegen een uur of drie 's middags en eindigde toen ik tegen elf uur 's avonds m'n derde glas cava met een scheutje Spaanse limocella nagenoeg verticaal liet uitdruppelen in mijn keelgat. Ik hoorde de regen althans niet meer tikken op het camperdak en dat kan best ook aan dat drankje gelegen hebben. Toen ik na een benauwde nacht wakker werd van de zon die de onderkant van het wijd openstaande dakluik fel verlichte wist ik het zeker: de zomer is weer begonnen!
Gisteren heeft het voorlopig voor het laatst geregend. Het begon zo tegen een uur of drie 's middags en eindigde toen ik tegen elf uur 's avonds m'n derde glas cava met een scheutje Spaanse limocella nagenoeg verticaal liet uitdruppelen in mijn keelgat. Ik hoorde de regen althans niet meer tikken op het camperdak en dat kan best ook aan dat drankje gelegen hebben. Toen ik na een benauwde nacht wakker werd van de zon die de onderkant van het wijd openstaande dakluik fel verlichte wist ik het zeker: de zomer is weer begonnen!
