xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik sliep tot 7u15, dat was het klokje bijna rond,

maar ik voel me nu toch al terug wat meer gezond.

Het is al veel beter met mijn buik, maar nog niet helemaal gedaan,

ik hou het nog bij wat lichte kost, dan zal het  wel gaan.

We gaan naar de keuken voor ons ontbijt,

maar bij het zien van zulk een stort, verging onze appetijt.

Rommel , allemaal achtergelaten door Spanjaarden en Italianen,

het mooie kookvuur hangt nog vol met saus en overgekookte resten, op de grond vinden we zelfs schillen van bananen!!!

Dit konden we niet aanzien, ik ruimde wat op en Guy poetste het vuur, maar dit konden we niet zo laten,

Guy haalde de hospita erbij want wij wilden hierover praten.

Zij vond het heel fijn dat wij hier zo van waren aangedaan,

maar voor haar was dit normaal, voor deze onaangename verrassingen kwam zij elke dag te staan.

Een echte schande is het, en ik meen het, zowaar als ik hier sta,

zulke mensen hebben het recht niet om zich een pelgrim te noemen, het zijn toeristen, ja!!!!

Na dit oponthoud zijn we dan toch maar vertrokken, maar het gaf ons geen goed gevoel,

deze mensen beseffen zeker niet dat vele van de hospita's  hier de pelgrims een bed aanbieden zonder enig  winstgevend doel???

Ondertussen trekken we verder door het bos en over de heuvels,

onze tocht voor vandaag is echt niet zwaar en telt ook niet al te veel euvels.

We lopen langs een baan die evenwijdig loopt met de landingsbaan van het vliegveld van Santiago.

Verderop komen we weer terecht in een eucalyptusbos,en daar komen we een oude bekende tegen, Silvio.

We passeren langs het hek van het vliegveld

en krijgen een afdaling met niet al te veel geweld;

het stappen gaat redelijk rustig maar toch vlot, dat valt me mee,

we komen ook langs de gebouwen van de Spaanse TV.

Een beetje later komen we in San Marcos-Monto do Gozo aan,

en zien direct het reusachtig monument, opgericht ter ere van het bezoek van de paus in 1999, voor ons staan.

Rond 12u kwamen we aan onze Albergue aan,

het was een enorm complex van gebouwen, en we zijn maar bij in de rij wachtenden gaan staan.

Daar hebben we nog een oude bekende, Julia, terug gezien.

We vroegen of zij in afwachting van het opengaan der deuren, op onze rugzakken wou letten misschien.

Zo konden Guy en ik ondertussen naar het reuzemonument van de twee pelgrims gaan,

zij wijzen in de richting van Santiago, en heel in de verte zie je de kathedraal al staan.

Dit geeft me toch wel een speciaal gevoel,

Santiago komt echt wel heel dichtbij, en was dat niet mijn doel???

Ondertussen zijn de deuren van de Albergue open gegaan,

we hebben de sleutel gekregen en kunnen naar onze kamer gaan.

Na het douchen hebben we alle kleren die we hadden bij elkaar genomen,

we hebben hier de luxe van een wasserette met verschillende machines, je kan je was hier zelfs stomen.

Daarna trokken we de stad in op zoek naar wat eten,

we hebben een bocadillo completo gegeten,

Dit is een half stokbrood met sla en tomaten en een schijf kaas,

daarbij nog een stuk gebakken rundvlees, hm, dat kan ik wel de baas!!!

Het was lekker en ook naar mijn buikje zijn zin,

ik had geen problemen meer en alles bleef erin.

We hebben nog wat souvenirwinkeltjes afgeschuimd,

en ondertussen heb ik ook de laatste foto's van mijn filmrolletje gepluimd.

Terug aan de Albergue besloten Julia, Guy en ik in de cafetaria nog een glaasje te gaan drinken,

en op  de goede afloop van onze tocht te klinken.

Ondertussen was het 22 u geworden en hoge tijd om naar bed te gaan,

want we hadden afgesproken dat we morgenvroeg om 8 u klaar zouden staan.

Samen met ons drieën zouden we de laatste kilometers gaan

en hopelijk komen we gezond en wel in Santiago aan.

Ik kon niet direct in slaap geraken , ik heb eerst nog tot ons Heer gebeden,

voor een goed einde van mijn tocht, voor al mijn familie en vrienden en alle clubleden.

Terwijl ik stilletjes lag te bezinnen,

kwam er nog een telefoontje binnen.

Het kwam uit Mol, van den Dré,

en hij gaf mij de volgende boodschap mee:

Ludo, zorg  dat je zondagavond om 20 u aan de hoofdingang  van de kathedraal zal staan.

Er komt  dan een reporter uit Mol van de Gazet van Antwerpen aan.

Hij zal U de laatste 4 dagen naar Finisterre vergezellen,

zodat hij nadien uw verhaal in de gazet kan vertellen.

Hij draagt een rode pet en een rode jas,

ook al geloofde ik hem niet, ik moest zorgen dat ik er was.