De ketting

Er waren eens twintig schakels in een grote stevige ketting. De ketting werd gebruikt in een zagerij om dikke balken op te trekken. De schakels vonden het een plezierig werk.
Elke dag omarmden ze de boomstammen, de ene al wat mooier dan de andere. ’s Nachts rustten ze uit van het harde werken. Eerst keuvelden ze wat over koetjes en kalfjes en daarna sliepen ze in.
Op een morgen, het was vrij koud, werden de schakels wakker geschud door de baas. De schakels openden de ogen en … ooh… wat zagen ze? De zesde schakel was lijkbleek. Hij beefde en rinkelde. “Wat is er?”, vroegen de anderen. “Ik voel me zo zwak, ik weet niet wat ik heb. Het is alsof alle kracht uit mijn armen verdwenen is.” “Misschien ben je wel ziek”, zei de eerste schakel. “Wat moeten we nou?”, sprak de tweede, “als hij ziek is, kunnen we niet werken.” “Ik zal de baas een dagje vrijaf vragen”, zei de eerste.
“Ha, baas, sorry dat ik je dit moet zeggen maar vandaag kunnen we niet werken, één van ons is ziek.” “Dat gaat me niet aan”, riep de baas, “omdat één van jullie ziek is, zouden de negentien anderen luilakken? Daar kom niets van in huis. Vooruit, aan het werk!”
De baas greep de ketting en legde ze rond de boomstam. “Vooruit! Trekken! Ho his, ho his!”
Daar ging de boomstam de hoogte in. De ketting spande. Alle schakels hielden de armen met de meeste kracht samen. De zesde schakel was nat van het zweet. Zijn ogen draaiden, hij beet op zijn tanden, zijn spieren trilden, hij deed al wat hij kon. Maar opeens was de spanning te groot. De schakel liet los en de boomstam donderde in volle vaart op de voet van de baas. De ketting kreeg nu drie weken rust, tot de baas hersteld was.
Nu kijkt de baas elke ochtend de ketting na en kikkert eerst de zwakke schakels op. ....