het bescheen mijn gezicht ...

Ik werd wakker van een licht
Dat door mijn gordijn scheen
Het bescheen mijn gezicht
Heel even,en verdween

Het was een ster die viel
Door niemand opgevangen
Nu zit hij in mijn ziel
Als sieraad,om mijn hart gehangen

Nu mag hij mijn ziel verlichten
En mijn hart verwarmen
Mijn weg die ik ga,belichten
En als ik verdriet heb,mij omarmen

Want een ster blijft altijd stralen
En kent geen duisternis
Je zal zo nooit verdwalen
In een poel van droefenis



F. Ossel-Buiter
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />