Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen.

Hij schilderde een advertentie op een bord met:

 4 puppies te koop

 En zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant.

Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij reeds aan zijn mouw getrokken.

Hij keek naar beneden, recht in de ogen van een kleine jongen.

“Meneer” zei de jongen, “ik wil één van uw puppies kopen!”

“Wel”, zei de boer terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef,

“deze puppies hebben hele goede ouders en kosten aardig wat geld…”

De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen.

Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien.

“Ik heb 39 cent, is dat genoeg om te kijken?”

“Zeker” zei de boer en hij floot een deuntje.

“Dolly”, riep hij.

Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe, gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.

De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek; zijn ogen straalden van verrukking.

Terwijl de honden  naar het hek kwamen aangerend, zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok.

Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar dit was een zichtbaar kleiner bolletje dan de andere hondjes

Op  zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed om de andere hondjes bij te houden.

“Ik wil die hebben!”, zei het kleine jongetje, terwijl hij naar het waggelende exemplaar wees.

De boer knielde naast het jongetje neer en zei: “vriendje, je wil dat hondje echt niet.

 Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen”.

Toen deed de jongen een stap naar achteren, boog naar voren en begon een broekspijp op te rollen.

Terwijl hij dit deed, werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen;

 onderaan zat die beugel vast  aan de twee zijden van een speciaal gemaakt schoentje.

De boer aankijkend zei hij: “weet u meneer,

ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt”.

De boer boog zich voorover om het kreupele hondje op te pakken

en toen hij zich weer oprichtte had hij tranen in zijn ogen.

Hij hield het diertje heel voorzichtig vast toen hij het aan de jongen gaf.

“Hoeveel kost het?” vroeg de kleine jongen.

“Niets, het is gratis”, zei de boer.
Er is geen prijs voor liefde, de wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die hen begrijpt…