Besoto

Welkom op mijn blog!

Inhoud blog

	fijne nieuwe maand
	afscheid
	laatste rapportendag
	letterpiramide
	cryptofoto
	pictokraker
	verborgen woord
	doorstreeppuzzel
	mooie zondag
	weekendgroetjes

Beste blogvrienden,
het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.

Mijn favorieten

	marianne
	dieneke
	ria marcoen
	aldake
	rozemarijn
	vivi
	moni
	veveke
	elisa en juliette
	frieda

Mijn favorieten

	wiely
	vrolijke bloggers
	patty en freddy
	ani
	derktje
	klaproosje
	georgette
	finistera

Besoto

hebt U ideetjes, laat ze maar komen ....

26-04-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

het staat in het zand geschreven ...

Prachtig geschreven verhaal , om even bij na te denken, auteur onbekend:

Boven op de berg ontsprong de rivier. Als een kind, spelend en spetterend, sprong hij van steen tot steen. Zijn moeder, de berg, voedde hem met helder water, en hij groeide en werd een wilde jongen. Als een waaghals stortte hij zich bruisend en schuimend langs de steile rotswand naar beneden en stroomde voort tussen bergkloven, in stroomversnelling na stroomversnelling. In het dal kwam hij tot rust en verbreedde zich. Hij stroomde langs bossen en dorpen, liefkoosde de steden aan zijn oevers en droeg schepen op zijn rug. Na een lange tocht kwam hij bij de woestijn. Daar kon hij niet verder. Wat hij ook probeerde, het water liep weg in het zand en een doortocht was er niet. De rivier werd bang en probeerde terug te gaan om een andere bedding te zoeken, maar ook dat lukte hem niet. Toen fluisterde een stem, die van de woestijn zelf was: 'De enige die mij kan oversteken is de wind. Geef je over aan de wind.' 'Ik wil stromen,' zei de rivier.' Je kunt niet stromen; al je water zal verdwijnen in het zand. Hoogstens een modderpoel zal er van je overblijven.' 'Hoe kan ik me overgeven aan de wind? Alles wat ik met me heb meegevoerd zal ik verliezen. Ik zal mezelf verliezen.' Je kunt alleen verliezen wat niet echt bij je hoort,' zei het zand, 'Laat je dragen in de armen van de wind.' Toen verzette de rivier zich niet meer en zijn water verdampte. De wind wiegde hem in zijn armen en droeg hem over de woestijn. Aan de andere kant van de woestijn kwam hij bij een hoge berg en hij regende neer in grote druppels en werd weer een rivier, die sprong van steen tot steen en alles begon opnieuw. 'Ik wist het wel,' fluisterde het zand. En daarom wordt er gezegd: het staat in het zand geschreven.

Geef hier uw reactie door