Een meisje vond een spiegeltje
in het zand van de woestijn.
Ze keek erin en zag een meisje.
Ze stak haar tong uit, dat meisje ook.
Ze lachte, het meisje lachte terug.
Toen begreep ze dat zij het zelf was.
Wonderlijk.
Ze werd er stil van.
Lang keek ze naar haar eigen gezicht.
Twee ogen, zei ze.
Twee oren.
En toch maar één tong?
Moeder, moeder, riep ze,
Waarom twee ogen en twee oren?
Om scherp te kunnen zien en horen, zei moeder.
Maar waarom maar één mond?
Dat wist moeder niet en vader evenmin.
Ga naar de wijze in het dorp, zeiden ze.
En die vertelde:
De mens heeft twee oren en toch maar één mond
om twee keer zoveel te luisteren dan te spreken....