HET DAPPERE VOGELTJE

Er was eens.......
Een heel mooi en dapper tropisch vogeltje,
haar gekleurde veertjes parmantig en fijn.
zij kon de hele grote wereld aan,
want zij moest en zou de sterkste zijn...

Niets bedreigde haar onbezorgd bestaan.
Kwinkelerend zong ze, jolig en blij.
overdag voor de zon, 's nachts voor de maan
en 's middags voor haar mooie bruine ei.

Tot er op een mooie dag iets naars gebeurde,
Een grote vogel, met een prachtig verenbont
Jaloers haar zorgeloze leven verscheurde
haar mooie pluimen vlogen in het rond

“Die staan je niet”, zei hij, terwijl hij plukte
en gooide alles in de vieze modder neer,
“dacht je werkelijk dat mij zoiets verrukte,
kom nou toch”, hup, daar ging de laatste veer.

“Zo, dat is dat, dag kale kip”, lachend  vloog hij heen
haar verlatend met een leeg en warrig verstand
en zonder veertjes, helemaal `vel over been'
snikkend en tranend kroop ze door het vuile zand

Ze was wanhopig...., en wilde niet meer verder leven
niet sterk meer, maar zielig, klein en zwak
“Ze groeien wel weer aan, dat duurt maar even”,
zei een oude raaf vanaf een dikke tak

“Kop op meisje, het kost een beetje tijd,
maar als je een paar weekjes wacht
en niet toegeeft aan je depressiviteit,
dan heb je een nog veel mooiere verenpracht."

Door haar tranen heen, de ogen vol van hoop
“Is het eerlijk waar wat U daar zegt,
dat ik dan niet meer in mijn blootje loop?
dan is het waard dat ik er voor vecht.”

En inderdaad een paar weekjes later
Zag de oude raaf tot zijn tevredenheid
het kleine vogeltje, met veel geschater
weer vliegen met veel bevlogenheid...

auteur: P. Plenter