Het leven is raadselachtig...
In je verdriet kun je soms ook de mooie dingen zien. De zon die als een grote vuurbal ondergaat of 's morgens glijbanen tovert in de nevel, een diamanten dauwdruppel op een grashelm, langs het strand lopen en dansen op het ritme van de golven.
Door een bos lopen, alleen met het geluid van je stappen en met het lied van de wind in de bomen. Het zijn momenten om nooit te vergeten.
En toch kan ik me inbeelden dat er ogenblikken zijn
dat niets van dat alles je aanspreekt, je voelt je leeg en je stemming is onder nul.
Op zo'n dag valt alles tegen. Soms voel je je klein en onmachtig omdat je niet meer in jezelf gelooft. Laat je niet ontmoedigen en neem de tijd om thuis te komen bij jezelf,
weet dat er altijd iemand is die om je geeft. Weet ook dat mens zijn met anderen pijn betekent. Zoals stenen elkaar schuren in de rivierbedding en mooi glanzend worden, zo worden mensen pas echt mens, door het schuren tegen elkaar, door elkaar niet uit de weg te gaan,
door elkaar te zoeken in vreugde en verdriet,
door helemaal bij anderen te willen zijn.
Misschien zijn er ook anderen die verwachten dat ze iemand ontmoeten die goed is en vol begrip,anderen die vriendschap en genegenheid zoeken en jij hebt hun zoveel te bieden,
je bent de moeite waard,
maar je moet het durven geloven.
Zie je leven als een geschenk, elke dag opnieuw zit het vol verrassingen.
Het zijn misschien allemaal mooie woorden en voornemens die stukspringen als zeepbellen.
Maar toch begint elke echte ommekeer in jezelf....

bron: 'samen op weg'