Ze liep met kleine stapjes naar het bos. De blonde vlechtjes dansten op haar schouders mee. Het goudblonde haar wuifde als een kleine vlecht tussen de struiken. Het meisje werd een witte stip in het donker groene bos. De bomen wezen stil naar de hemel, als zwijgende zuilen van een oude tempel. En de blaren zongen een glimlachend sprookje over een teer wezentje dat met grote verwonderde vraagoogjes naar de wereld keek.
"Waarom ben je zo groot?", vroeg het meisje aan een oude eik. De zware eikstam stond roerloos.
"Waarom zing je?", vroeg het meisje aan een vogel.
De vogel kwetterde luid en vloog heen.
"Waarom ben je zo groen?", vroeg het meisje aan de bladeren.
De bladeren ruisten geheimzinnig.
Zo liep het meisje verder met duizenden vragen aan het bos. Haar oogjes stonden treurig omdat ze geen antwoord kreeg. De bloemen wisten niet waarom ze rood, wit of geel waren. De lucht was - zomaar - blauw. De vogels zongen en de grote bomen bleven zwijgende standbeelden met brede takken en ruisende bladeren. De struiken ritselden en de bruine grond geurde zonder te zeggen waarom.
Toen kwam het meisje bij de beek en boog zich over het fluisterende water. Ze zag een blond gezichtje in de rimpelende golven, een verwonderd gezicht met lange dansende vlechten. En ze fluisterde...
want het glinsterende water kabbelde met een heel zachte lieve stem en vroeg: " waarom ben je mooi?"
Nu wist het meisje zelf geen antwoord. Ze ging heel langzaam terug door het ritselende bos met een glimlach om de mond.
De bomen waren groot als stille zuilen van een tempel.
De vogels zongen.
De bladeren glansden groen.
De bloemen wiegden met hun vele kleuren.
De bruine grond geurde diep en de hemel was wonder-blauw.
En toen zag het kleine meisje hoe mooi de wereld was....
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
bron: lezing tijdens een huwelijksmis