xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was echt een zalige nacht,

maar om half 7 werd ik aan het ontbijt verwacht.

Het was lang geleden dat ik nog zo uitgebreid ontbeten had,

en voor ik het besefte was Guy al daar en moesten we weer op pad.

Ik kreeg van Huberta en Arno zelfs een lunchpakket en snoepjes mee voor onderweg,

deze refuge is een echte aanrader, geloof me maar als ik dat zeg!!

Bij het afscheid kreeg ik van haar nog een kaart met een gedicht,

en daarna trokken we de deur van l'Esprit du Chemin achter ons dicht.

We begonnen aan de eigenlijke Camino del Norte,daarvoor was ik gekomen.

Ik hoop dat ik hem kan uitlopen en blijft het niet een van mijn dromen.

Met goede moed begonnen we eraan,

maar na een paar kilometer begon het al mis te gaan.

In het dorpje Lasse, ongeveer 3 km  verder, zouden we de GR  op kunnen gaan,

maar we liepen verkeerd, en pas na 2 u stappen kwamen we in Lasse aan.

Dat begon al goed, en Guy was zich serieus op aan het winden,

omdat we de juiste weg maar niet konden vinden.

Uiteindelijk zagen we aan de kerk een klein paaltje staan,

dat toonde ons dat we langs daar de GR op moesten gaan.

Met een beetje retard is onze tocht door de Pyreneeën dan toch begonnen,

en hebben we met veel moeite die bergcollen overwonnen.

De Pyreneeën zaten helemaal in de mist,

en meer dan eens hebben we een wegwijzertje gemist.

We moesten langs steile smalle paadjes en bergruggen gaan,

en toen, op een gegeven moment is het helemaal verkeerd gegaan.

Op een gegeven moment zaten we op 1400 m hoogte en zagen door de mist enkel een antenne staan,

op goed geluk kozen we een weide met prikkeldraad uit om naar beneden te gaan.

Opeens kwamen we een fransman tegen, die wij al eens waren voorbijgegaan.

Hij sprak ons aan en zei dat we verkeerd zaten en terug naar boven moesten gaan.

 Guy wilde hier  in eerste instantie niet van weten,

maar een beetje later knaagde waarschijnlijk toch zijn geweten.

We trokken met veel moeite terug naar boven en kozen een nieuw paadje uit om te gaan,

maar we zijn zeker nog 3 keer langs die antenne gepasseerd eer dat we opeens een plaatje van GR10 zagen staan.

Uiteindelijk zijn we met de hulp van Frederik, de fransman, terug op weg geraakt,

Veel langer had het niet moeten duren of we hadden afgehaakt.

Dus voor wie de GR in de Pyreneeën ooit  wil doen, deze gouden raad:

zorg dat er iemand die de GR route daar kent, naast je staat!!!

We waren bekaf maar tevreden dat we boven waren,

maar we moesten nu ook  nog de gevaarlijke afdalingen zien te klaren.

We hielde even een rustpauze om wat te bekomen,

en hebben daarna een smal,vettig paadje naar beneden genomen.

Dat hadden we misschien beter niet gedaan,

want ik ben daar serieus op mijn rug gegaan.

Gelukkig zonder al te veel zeer,

na een paar minuutjes liep ik alweer.

We gingen op ons gemakske verder naar beneden ,

we moesten er voor zorgen dat we hier niet naar beneden gleden,

Eindelijk kwamen de eerste huizen in het dal in het zicht,

en bij de laatste afdaling liepen de tranen over mijn gezicht.

Ik had nooit gedacht dat we er zouden geraken en als een kind begon ik te janken,

dit hadden we echt wel aan Frederik te danken!!!

In het dorp hebben we direct op een terras een goeie grote cola gedronken,

en samen op de goede afloop van deze zware tocht geklonken.

Daarna wilde Frederik naar de camping gaan waar hij zou overnachten,

wij gingen met hem mee om het leed wat te verzachten.

Hij had beloofd om de volgende drie dagen onze gids te zijn,

dat vonden wij natuurlijk super fijn!!!

Daarna zijn wij naar de gite waar wij zouden slapen teruggekeerd,

maar alsof het nog niet genoeg was geweest, liepen we toch weer even verkeerd.

Guy ging mee naar binnen om zijn stempel te halen,

maar hij zag nergens een lijst hangen hoeveel hij voor het slapen moest betalen.

Dat stond hem helemaal niet aan,

en dus besliste hij om ook naar de camping te gaan.

Ik had ondertussen de prijs gevraagd, 12 euro, dat was nu toch niet zo veel,

maar ja, hij was al weg, en toen werd het me allemaal even teveel.

Een telefoontje van Diana en een goede douche kikkerden mij weer op,

ik voelde mij een heel stuk beter en ook de pijn was weg in mijn kop.

Vandaag zorg ik zelf voor mijn eten

en het heeft me gesmaakt, want we hadden van de hele dag nog niets gegeten.

Ik kreeg ook nog telefoon van Swa, en dat heeft me deugd gedaan,

zo kan ik er morgen weer flink tegen gaan.