Om 6u zeg ik goede morgen aan iedereen,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

en na het ontbijt zijn we om 7 u weeral op de been.

Vol goede moed vangen we onze camino weer aan,

en hopen dat het vandaag heel wat beter zal gaan.

In het begin valt het nog goed mee,

we lopen via een parallelweg langs het strand en hebben mooi zicht op zee.

Maar langzaam maar zeker komen de graspaadjes en de veldwegeltjes er weer aan,

en af en toe begint het ook weer stevig in stijgende lijn te gaan.

Het knaagt serieus  aan mijn knoken, mijn ganse lijf doet zeer,

Ik moet dringend even rusten, ik kan bijna niet meer.

We zetten onze camino verder en moeten over een piepklein bruggetje passeren,

het graspad verandert in een kiezelweg,pijnlijk aan de voeten om te marcheren.

We moeten nog een paar keer een baantje naar links en dan naar rechts inslaan,

maar we komen heelhuids in Sebrayo aan.

In huis nr. 7 moeten we de sleutel van de Albergue gaan vragen,

een vriendelijke mevrouw loopt met ons mee en vraagt of  het meevalt om elke dag die zware rugzak te dragen.

Wij zeggen natuurlijk: oh, dat valt best wel mee,maar ze moest eens weten,

hoe dikwijls wij die zware rugzak al hebben verweten!!!

Moe maar tevreden dat we onze tocht voor vandaag weer hebben volbracht,

kruipen we onder de douche en daarna worden we aan tafel verwacht.

Na het souper nam ik nog even mijn pen en dagboek ter hand,

want ik had al weer een paar dagen achterstand.

Rond 21 u zag ik alle lettertjes bijna dubbel staan,

de hoogste tijd dus om naar mijn bed te gaan.