Ik had een redelijk goede nacht, maar om zes uur was ik toch weeral paraat,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik liep eerst even tot bij mijn maatje om te zien hoe ver hij al staat.

Die was ook al ingepakt en bijna vertrekkensklaar,

we besloten om in het park te ontbijten en vertrokken rond 7 u met al onze bazaar.

In de Albergue was er geen ruimte genoeg om fatsoenlijk te kunnen eten,

en met dat getetter van al die Spanjaarden, ik moet er niet van weten.

We vertrokken voor een zware en lange etappe van 32 kilometer,

via de Acebo-pas zouden we in Galicië aankomen op een hoogte van 1040 meter.

Onze weg voor vandaag gaat weer niet over rozen,

ze hebben er weer serieuze smalle paadjes en veldwegen uitgekozen.

We passeren het dorpje Ceveixeiro, een paar huizen en een kerk, maar het is niet te geloven,

er is hier wel een winkel en twee bars, dat gaat ons petje te boven.

We zetten onze weg verder en komen aan het mooie kapelletje van San Lazaro aan.

Hier zou vroeger een leprozenhospitaal hebben gestaan.

We vervolgen onze weg via een steile veldweg ,die leidt ons door een dennenbos, we hadden wind op kop,

dat viel niet mee, want we moesten ook nogal stevig bergop.

Wat later komen we op de Alto de Acebo aan en het is hier flink aan het waaien,

boven op de top zien we ook een paar windmolens staan, die zullen hier wel  goed draaien!!!

Boven op de berg bevindt zich ook de provinciegrens van Galicië en Asturias,

Ik had nooit gedacht dat het verschil van de ene provincie met de andere zo enorm groot was.

Vanaf nu tonen de stralen van de "concha" of Sint Jacobsschelp ons de juiste staprichting aan,

en voordien moesten we steeds op het middelpunt van de samenkomende stralen afgaan.

Via veldwegeltjes en graspaden links en rechts, komen we in Fonsagrada aan.

Hier hebben we maar ineens onze voedselvoorraad weer opgedaan.

De plaatsnaam Fonsagrada betekent eigenlijk "gewijde bron",

en is er gekomen door de overlevering van Sint Jacob, die door ziekte niet meer verder kon.

Hij werd er door een arme weduwe medisch verzorgd,

en als dank heeft Sint Jacob voor haar en haar kinderen voor drank en eten gezorgd.

Hij zorgde ervoor dat er melk in plaats van water kwam uit de bron,

zodat ieder van haar kinderen goed opgroeien kon.

We zetten onze tocht weer verder en komen rond twee uur in Padron aan,

we konden direct in de Albergue binnen gaan.

Het was lang geleden dat we zo een mooi verzorgde kamers hebben gehad,

we gingen vlug onder de douche en hingen onze natte was te drogen boven het bad.

Daarna begon ik in mijn dagboek te schrijven en heb ik nog eens naar de Swa gebeld,want het was vandaag onze clubwandeling in Gerhagen en op de achtergrond hoorde ik andere clubleden roepen: Dag Ludoke, doe het nog goed!!!!

als je dat hoort moet je wel eens even slikken, want dat werkt op je gemoed.

Als je weet dat er zoveel mensen je steunen en achter je staan,

dan weet je zeker dat je ,alleen voor hen al, tot het einde door zal gaan.

Ik heb ook nog met mijn zoon getelefoneerd,

want die was aan zijn wijsheidstanden geopereerd.

Dat was blijkbaar ook allemaal goed verlopen,

en blijft hij van al te veel pijn gespaard, laat het ons hopen.

Om half acht was het weer tijd voor ons dagelijks diner,

spagetti met tomatensaus en zalm, echt waar, ik lach er niet mee.

Ik heb het opgegeten en er maar weer het beste van gemaakt,

maar een smoske van de club zou me veel beter hebben gesmaakt!!

Na de afwas trok ik naar mijn kamer,

en niet veel later kreeg ik daar een klop van de hamer.

Ik besloot om maar vlug onder zeil te gaan,

maar het duurde nog even voor ik sliep, want er kwamen nog een paar luidruchtige pelgrims aan.