We hebben onderweg alle soorten weer gehad : de zon met 25 graden, gietende regen, hagel en zelfs sneeuw. Maar de ongerepte natuur is een indrukwekkend schouwspel, telkens weer anders. Prachtig.
We hebben nog een fotostop gemaakt aan een meer waar flamenco's en ibissen zaten, maar voor te fotograferen stonden ze we veel te ver.
Wanneer we lunchen is de hemel weer helemaal dicht getrokken. Het normale plaatsje had een prachtig uitzicht, maar nu was het lunchen in de bus. Dat is ook weer eens wat anders. Snel door de hagel naar het toilet en dan terug de bus in.
En na een lange (prachtige) rit arriveren we in Arequipa, ook wel de witte stad genoemd. Deze stad heeft 870000 inwoners.
Spijtig dat soms mijn ogen dicht vallen, want dan mis je toch veel van het prachtige landschap.
De groetjes, want morgen is het heel vroeg dag, heuuuuu om 2 u 30
Amai lang mogen slapen, 8 u. 30 vertrek voor een heel lange busreis naar Arequipa. De route loopt omhoog tot 4528 meter om dan weer te dalen tot 2300 m. Om aan te geven dat een weg geasfalteer moet worden, leggen ze gewoon grote kasseien op de weg.Ik vind dit toch maar gevaarlijk.
Onze eerste stop is de graftombe van Sillustane. En wat gaan we doen, ja hoor klimmen. De klim is niet zo steil als die van gisteren, maar toch. Dalen doen we via trappen.
De peruaanse gids doet de uitleg, Saskia vertaalt. Roger neemt de taak van Mozes over, want na het bezoek aan de graftombe blijft zowat iedereen hangen aan de kraampjes.
Onderweg maken we een stop bij een familie, hoe ze leven, hoe ze werken. Wat zijn wij verdorie toch luxepaardjes. Met wat die mensen content (moeten) zijn, vind ik nog het uiterste minimum.
Boven op het dak van de huisjes staan op veel plaatsen twee stiertjes. De bedoeling hiervan is : eendracht maakt macht. Bij sommigen staat er nog een fles champagne tussen, bij anderen een kruis.
Wat is dat !!!!!! We hebben een boottocht van 2u30 voor de boeg. We zijn nog maar net vertrokken of er steekt een fel onweer op. De boot wiebelt van hier naar ginder Twee mensen moeten aan de andere kant gaan zitten om de boot in evenwicht te houden. Meer hoef ik daar niet bij vertellen zeker. Blijkbaar ben ik één van de weinige die ongerust was. De meesten lagen gewoon een dutje te doen, en zeiden achteraf er niks van gemerkt te hebben.
En opeens is daar terug de zon, het meer is weer kalm en zo varen we rustig de haven binnen. Maar ik heb ze toch genepen hoor.
Na het bezoek aan de drijvende eilanden varen we verder naar het eiland Isla Taquila. Amai, amai waar zijn we aan begonnen. Dit eiland ligt op een hoogte van 4000 meter. En we moeten nog een heel eind naar boven. We wandelen, slenteren naar boven. Op sommige plaatsen is het verdorie zo steil dat ik mijn adem kwijt geraakt. Ijl is de lucht hier, en dan nog zo warm (pffffff). Na misschien wel 20 keer gestopt te hebben komen we boven aan. Het is de moeite waard. Het uitzicht is prachtig, we hebben zicht op de verschillende eilanden. De klederdracht van de mensen is heel mooi. Hier breien de mannen en naaien de vrouwen.
Met een mooi uitzicht nemen we onze lunch. Ik heb een heerlijke zalmforel gegeten. Dan nog wat rondneuzen en filmen, en dan beginnen we aan de afdaling.
WAT IS DAT ???? Zeker een 550 rotsblokkentrap naar beneden. Je moet nogal uitkijken waar je je voeten zet.
We moeten toch een aantal keren stoppen om op adem te komen en nog wat foto's te nemen.
We vertrekken om 7 uur naar het Tititacacameer. We meren eerst aan bij de drijvende eilanden. Het is absoluut de moeite om te zien, maar hier wonen No Way.
De eilanden zijn opgebouwd uit zand en wortels, daar bovenop wordt kruislings riet opgelegd. Deze peruanen leven hier echt met het minimum. Ze wonen in een heel klein huis met gans de familie. Het huis bestaat helemaal uit stro. Koken wordt buiten gedaan. In de winter vriest het min 10 graden, en om zich te verwarmen kruipen ze nog wat dichter bijeen. Het is haast onmogelijk om er te wonen. Ze zouden met 2500 zijn die overschillende eilandje verdeeld zijn. Er is zelfs een drijvende school.
We zijn met zijn allen uit gaan eten om Mozes uit te wuiven, en om Saskia te verwelkomen. Mozes moet een tweetalige groep gaan leiden. Hopelijk doet Saskia het even goed. We zien wel.
Onze pa heeft cavia gegeten, en vond het heel lekker. Ik heb alpaca gegeten, en dat was ook heel goed te smaken.
Voor de rest was het een gezellige boel. Op tijd naar huis want morgen moeten we om 6 uur weer debout
De volgende halte is Raqchi.Hier maken we een wandeling door de site. En natuurlijk ook weer veel panorma foto's nemen. Ik durf het bijna niet meer te schrijven. Overal waar je komt is de natuur helemaal anders, maar toch altijd even prachtig.
We stijgen van 3900 meter naar 4300 meter tot Roya. De lucht blijft toch wel ijl. Dat voel je toch bij de minste inspanning.
Bergen met sneeuw wisselen zich af, met bergen met bomen, rotsen en dan weer volledig kaal.
Dan arriveren we in Puno. Euh voor mij de smerigste stad die ik ooit heb gezien. Het is een echte vuilnisbelt in het midden van de straat, gewoonweg een stort. Ontzettend druk en vooral weer veel taxifietsen. Mooie momumenten zijn beplakt met van alles en nog wat.
Deze stad is vooral ook berucht voor de smokkel met Bolivie. Ook om zijn omkoperijen enz.
Maar wij trekken verder naar de baai van Puno, die is echter heel wat anders. We verblijven er 2 nachten.
Nu ga ik me klaar maken om te gaan eten.
De groetjes aan iedereen, en dikke kusjes aan de kleinkids van onze pa en mij
Alléé we staan weer met de kippen op, gisteren zijn we er samen mee gaan slapen. Om 8 u zijn we gaan slapen. Vandaag 5 u 30 op. Het is een heel stuk frisser, maar dat geeft niet hoor, want het wordt een lange busreis vandaag. Natuurlijk voorzien van de nodige stops.
Urcos is het eerste dorp waar we halt houden. Op de markt eten de peruanen hun ontbijt. Ze worden niet graag gefilmd. Hoe zou je zelf zijn. Maar overal waar je stopt zijn er ook altijd cadeautjes. Het probleem is dat het ongeveer altijd dezelfde zijn.
Onderweg staan er natuurlijk veel lama's. Nu kan ik eindelijk de namen onthouden : de vicunia, de lama, de guanaco en de alpaca. De wol van de alpaca is de duurste.
We hebben in de bus ook cocabladeren vermengd met kalk gegeten. Dit zou veel energie moeten brengen. Je voelt inderdaad wel de verdoving. De gids, Mozes lacht er mee en zei dat je een wandeling van een uur gemakkelijk in een kwartiertje kan doen. Maar ik vind dat het vies smaakt.
Het is een wisselvallige dag. Het heeft fel geregend en na een paar minuten scheen de zon weer, en dan was het weer onmiddellijk 25 graden.
Els ik zal morgen nog eens proberen, maar ik denk dat ik reeds te veel foto's heb genomen, en dat daardoor het opladen lang duurt.
Bart, ge moet maar eens aan ons Els vragen hoe dat marcheert.
Els ik zal morgen nog eens proberen, maar ik denk dat ik reeds te veel foto's heb genomen, en dat daardoor het opladen lang duurt.
Bart, ge moet maar eens aan ons Els vragen hoe dat marcheert.
Na ongeveer een uur daarboven in verwondering te staan, zijn we aan de afdaling begonnen. Dan mag je echt geen hoogtevrees hebben, want het zijn steile, grote trappen. In 90 procent van de gevallen is er ook geen leuning. Als je nog wilt genieten van het landschap, moet je effectief stil staan. Ik zou met regenweer niet naar beneden durven.
Het frapante is wel, als we juist beneden waren, is het beginnen te gieten, te gieten. De weergoden waren absoluut met ons.
Eind van dit verhaal :het was een unieke ervaring.
Nog een tipje voor de liefhebbers. Je kan de beklimming van de Machu Picchu ook tevoet doen. Maar dan doe je er wel 4 dagen over en verplicht met gids.
Vandaag zijn we vrij vroeg in hotel. Dus heb ik de tijd om mijn koffer nog eens onderste boven te halen en nog wat te tokkelen.
Voor de rest van de avond houden we het rustig.
Zoneke : foto's bekijk ik eerst via mijn digitalleke hé, en dan in dropbox en zus doet het werk. Gemakkelijk hé.
En heu van ben ik nog dieper moeten gaan dan gisteren. Als ze indertijd die trappen ook een gelijk maakte hé, dan was het voor iedereen gemakkelijker. Lange benen zijn natuurlijk in het voordeel.
En ooit hé, ooit hé dan kom ik toch ook nog eens in New York hoor ;-)
Dochterlief : gisteren heb ik nog een paar foto's doorgestuurd. Maar nu hebben we vooral foto's getrokken met het "nieuwe" fototoestel. Dus ik moet nog zien of ik het goei kabeltje heb. En jou vakantie zal er vlugger zijn dan je denkt.
Tantie : naar Peru kom je niet voor te rusten hé. Maar ieder zijn keuze hé, geniet met
Volle teugen van je verdiende vakantie. Ik ben supercontent voor jou
Rond zes uur komen we aan in het chique hotel Casa Andina Sacred Valley. In de middle of nowhere. Na een sandwichke gegeten te hebben en een douche genomen te hebben kruip ik direct in mijn beddeke. Morgen staat Machu Picchu op het program.
Amai, dat is ne ferme trip. Knap, met geen woorden te beschrijven. Als we beneden in het dorp aankwamen, en als ik dan zag waar we "te voet" naar toe moesten, zakte de moed in mijn schoenen. Ijle lucht, oneindig veel trappen. Wat doe jel dan ? Ga je mee of blijf ik bij de bus.
Uiteindelijk besloot ik om toch mee naar boven te "kruipen". Grote stenen trappen, zo ongelijk mogelijk, dan een kleine trede, dan een reuze trede. Maar hoera, hoera, ik ben er geraakt. (Wel met een paar tussenstoppen, maar dat deed iedereen). Nu weet ik niet meer welke term ik moet gebruiken, maar het uitzicht hierboven was superieur. Langs alle kanten hebben we gefilmd, en foto's genomen. Nie te doen. En geloof me, ik was trots op mezelf.
Na een even moeilijke afdaling en even uitpuffen zijn we nog naar een plaatselijke cafeetje geweest.
Het zijn gewone huizen, maar als er een rode plastiek zak aan een paal hangt wil dat zeggen dat er bier gebrouwen wordt. Het ene bier heette tsitsi (bah), dit is maisbier. Het andere was fructiara, even slecht op basis van fruit.
Hier bezoeken we een klein kerkje. Er mogen weer geen foto's genomen worden. De tocht daar naar toe is steil, met ongelooflijk veel trappen. Maar er wordt serieus geslenterd, de lucht is zeer ijl. Sommige hebben de neiging om te zwijmelen. Weerom nice pics genomen. Straks begin ik nog ik nog in superlatieven te praten, maar het is hier echt knap.
Voor het eerst hebben wij bij de lunch een peruaan gehad die op zijn pamfluit speelde. Het geeft toch een speciaal sfeertje.
Na de lunch gaan we naar Ollantaytambo.
We nemen heel veel foto's en filmen veel. Het kan zijn dat thuis komen dat we zeggen dat we er weer te veel genomen hebben. Maar ja, het is hier toch weel prachtig.
We bezoeken nog een plaatselijke markt, heel kleurrijk om te zien. Van hieruit vertrekken we verder en stijgen tot 3800 meter. Links van ons liggen de besneeuwde bergen in de regen, en rechts van ons schijnt een stralende zon.
De temperatuur is rond 27 graden.
Hola vandaag mogen we lang (!!!!) uitslapen. We worden pas om 6 u 45 gewekt. Rond zeven uur zijn we terug en route. We zijn beide wel heel misselijk. Dit is dan wat je noemt de hoogteziekte. Pa heeft het wel heel erg zitten. Snel medicatie nemen. In ontbijt hebben geen van beide trek.
De eerste stop is bij de lama's. Wat zijn dat toch mooie lieve dieren, en geen enkel heeft er gespuugd. Ze laten zich gewillig fotograferen.Er bestaan 4 soorten waarvan de vucania de duurste is. Natuurlijk is er winkel waar je allerlei spullen kan kopen, van truien tot beddengoed en natuurlijk kleine pluche lamaatjes. Maar wel heel duur.
Er lopen ook een soort konijnen rond, maar dan met hele lange staart. Vreemd dier hoor. Nog nooit gezien, precies een kruising tussen een konijn en een eekhoorn.
Natuurlijk wordt er regelmatig gestopt om de prachtige natuur te bewonderen en te fotograferen. Maar eens je uit de bus stapt, wordt je omringd door plaatselijke bewoners, die hun cadeautjes aan de man willen brengen. Het is toch overal hetzelfde.
We waren vrij vroeg gearriveerd in het hotel Casa Andina, zodat we nog een wandeling konden maken in de stad Cusco. Er heerste een heel gezellige drukte en ferm terraskes. Heel braaf geen alcohol gedronken want morgen gaan heel hoog. Veel effect heeft het niet gehad, want pa en ik waren beiden ferm misselijk.
Snel maar wat medicatie genomen. Achteraf blijkt dat verschillende mensen van de groep serieus misselijk waren.
We waren vrij vroeg gearriveerd in het hotel Casa Andina, zodat we nog een wandeling konden maken in de stad Cusco. Er heerste een heel gezellige drukte en ferm terraskes. Heel braaf geen alcohol gedronken want morgen gaan heel hoog. Veel effect heeft het niet gehad, want pa en ik waren beiden ferm misselijk.
Snel maar wat medicatie genomen. Achteraf blijkt dat verschillende mensen van de groep serieus misselijk waren.
