Na de Nasca lijnen is de bus in een razende vaart naar de duinen van Ica. Heuuu, amai wat is dat !!!! Met een buggy waar zo'n 10 man in kan, door de woestijn op zoek naar de ondergaande zon. Pffffffff, Het was meer in razend vaart duin op duin af, links rechts, steil naar boven om dan de diepte in te vliegen (!!!!). Ik denk hoe harder we brulden, hoe meer zin de chauffeur er in had, en er nog een schepje bovenop deed. Wow. Maar toch de ondergaande zon was gewoon weg prachtig, maar heel koud. Het was echt spektakel van het eerste uur.
Nadien hebben we nog een bbq gehad en dan naar bed, want morgen staan we nog maar eens vroeg op.
De groetjes
Vertrek om 9 u naar Nasca. Zoals op elke reis moet er een keramiek fabriek bezocht worden. Er zijn wel mooie dingen, maar ik vind ze vrij duur. Dus niks gekocht.
Daarna zijn we naar de luchthaven gereden voor eeen vlucht naar de Nasca lijnen. Het is er ferm druk. We worden verwacht om half elf, maar we worden in 4 groepen verdeeld. Wij zijn als laatste aan de beurt. We hebben tot 2 uur moeten wachten eer we konden opstijgen. Ik vond het wel een beetje eng, in zo'n klein vliegtuigje waar maar 12 man in kan.
Ik vond het super, maar niet iedereen was die mening toegedaan. Ik heb de indruk dat je op juiste plaats moest zitten, om er echt van te kunnen genieten. Pa en ik zaten blijkbaar op de juiste plaatsen. De plaatsen werden toegewezen al naar gewicht. We hebben veel gefilmd en foto's genomen, maar wat daar het resultaat van is weet ik niet. Het vliegtuig schommelde weg en weer, maar wij hebben ze wel gezien hoor. Ik vond het in ieder geval prachtig. Er waren enkelen die er absoluut niet van genoten hebbben, omdat ze van de eerste tot de laatste minuut ziek waren. Maar daarbuiten was de natuur ook prachtig.
Om 3 uur hebben ingecheckt (juist het zelfde als in een vliegtuig). Na een half uurtje kunnen we vertrekken.
We rijden door de woestijn met zijn hoge duinen, dan komen we weer in dorpen aan. Het leven hier moet heel hard zijn. Op de plateau's is er nog veel beweging.
Weerom de moeite om nog efkens wakker te bijven.
Ro,mnd 1 uur arriveren we in het hotel. Af en toe heb ik toch mijn ogen kunnen dicht en een poosje geslapen. Maar het is toch niets voor mij, hoe confortabel het ook mag zijn.
Alléé ik kruip nu in bed, morgen staat Nasca op het programma
8 u 30 vertrek voor een stadsrondrit. We hebben halt gehouden aan de plaatselijke markt. Een hele propere deze keer. Ze verkopen embryo's van lama's, bloemen om te offeren. Dit doen ze om offers te brengen aan moederaarde om een goede oogst te hebben.
We krijgen ook een mooi panoramisch zicht over Aquipera het contrast van groene valleid tegen over het grauwe van de stad.
Als we wandelen door de kleine straatjes zien we in de verte de besneeuwde bergtoppen. Mooi om te zien. Het is trouwens vandaag snikheet.
We brengen een bezoek aan kathedraal, hier is een mis nog bezig met de schoolgaande jeugd. De akoestiek in deze kathedraal is prachtig. Daarna bezoeken we nog het klooster.
Na de lunch trekken we richting slaapbus.
In de vroege avond zijn we samen met nog 2 koppels naar het stadsplein gewandeld. Een heel gezellig plein trouwens, nog lekker gegeten en gezeurd over wat
er toch misloopt. De goeie gids van vorige week werd vervangen door iemand, die enkel vertaalt (en hoe dan nog?}, en die verder niks van de streek weet. Dit is een domper op het geheel.
Na de lunch trekken we door het natuurpark en stijgen terug tot 4910 meter. Hier kunnen we 3 vulkanen onderscheiden, de namen ben ik ondertussen al lang vergeten. De temperatuur ligt hier dicht bij het vriespunt, bijtend kou. De tocht door het natuurpark is echt prachtig, maar soms vallen mijn ogen toch toe. Want het is toch een zeer zwaar programma.
Arequipa heeft verschillende klimaten op hetzelfde moment. Als we dalen tot 2325 m is het toch weer zo'n graad of 22.
In deze stad wordt de enige stiergevechten beoefend. Dit is 2 stieren vechten tegen elkaar tot één van de twee te zwaar gewond is of dood.
Om 2 u 30 opgestaan, we trekken naar de Colca vallei. De vallei waar de condors de warme luchtstroom gebruiken om al zwevend op zoek te gaan naar hun prooi. De weg voert ons over de hoogte van 4910 m, langs de besneeuwde bergtoppen om terug te dalen tot 3620 m. In dit dal zijn 14 dorpen ondergebracht.
Rond 8 u 30 zien we de eerste condors vliegen. Amai prachtig, ze doorklieven de lucht met heel veel stijl. Ze kunnen tot 14 kg wegen, en hebben een spanwijdte van 2 tot 3 meter.
Maar ook de caynon is een prachtig stukje natuur. We houden halt in het dorp Maca, waar we een man zien, die met buizerds werkt.
Er staat ook een man een drankje te mixen, en dat moet pa natuurlijk proeven. Het is een mix van 3soorten alcohol, eiwit en een soort cactusvrucht. Het wordt goedgekeurd.
Onze lunch hebben we in Chivay, maar die loopt zeer chaotisch. Dan is er de kok die nog een volle terrine soep laat vallen. Sommigen heb maar half eten.
We hebben onderweg alle soorten weer gehad : de zon met 25 graden, gietende regen, hagel en zelfs sneeuw. Maar de ongerepte natuur is een indrukwekkend schouwspel, telkens weer anders. Prachtig.
We hebben nog een fotostop gemaakt aan een meer waar flamenco's en ibissen zaten, maar voor te fotograferen stonden ze we veel te ver.
Wanneer we lunchen is de hemel weer helemaal dicht getrokken. Het normale plaatsje had een prachtig uitzicht, maar nu was het lunchen in de bus. Dat is ook weer eens wat anders. Snel door de hagel naar het toilet en dan terug de bus in.
En na een lange (prachtige) rit arriveren we in Arequipa, ook wel de witte stad genoemd. Deze stad heeft 870000 inwoners.
Spijtig dat soms mijn ogen dicht vallen, want dan mis je toch veel van het prachtige landschap.
De groetjes, want morgen is het heel vroeg dag, heuuuuu om 2 u 30
Amai lang mogen slapen, 8 u. 30 vertrek voor een heel lange busreis naar Arequipa. De route loopt omhoog tot 4528 meter om dan weer te dalen tot 2300 m. Om aan te geven dat een weg geasfalteer moet worden, leggen ze gewoon grote kasseien op de weg.Ik vind dit toch maar gevaarlijk.
Onze eerste stop is de graftombe van Sillustane. En wat gaan we doen, ja hoor klimmen. De klim is niet zo steil als die van gisteren, maar toch. Dalen doen we via trappen.
De peruaanse gids doet de uitleg, Saskia vertaalt. Roger neemt de taak van Mozes over, want na het bezoek aan de graftombe blijft zowat iedereen hangen aan de kraampjes.
Onderweg maken we een stop bij een familie, hoe ze leven, hoe ze werken. Wat zijn wij verdorie toch luxepaardjes. Met wat die mensen content (moeten) zijn, vind ik nog het uiterste minimum.
Boven op het dak van de huisjes staan op veel plaatsen twee stiertjes. De bedoeling hiervan is : eendracht maakt macht. Bij sommigen staat er nog een fles champagne tussen, bij anderen een kruis.
Wat is dat !!!!!! We hebben een boottocht van 2u30 voor de boeg. We zijn nog maar net vertrokken of er steekt een fel onweer op. De boot wiebelt van hier naar ginder Twee mensen moeten aan de andere kant gaan zitten om de boot in evenwicht te houden. Meer hoef ik daar niet bij vertellen zeker. Blijkbaar ben ik één van de weinige die ongerust was. De meesten lagen gewoon een dutje te doen, en zeiden achteraf er niks van gemerkt te hebben.
En opeens is daar terug de zon, het meer is weer kalm en zo varen we rustig de haven binnen. Maar ik heb ze toch genepen hoor.
Na het bezoek aan de drijvende eilanden varen we verder naar het eiland Isla Taquila. Amai, amai waar zijn we aan begonnen. Dit eiland ligt op een hoogte van 4000 meter. En we moeten nog een heel eind naar boven. We wandelen, slenteren naar boven. Op sommige plaatsen is het verdorie zo steil dat ik mijn adem kwijt geraakt. Ijl is de lucht hier, en dan nog zo warm (pffffff). Na misschien wel 20 keer gestopt te hebben komen we boven aan. Het is de moeite waard. Het uitzicht is prachtig, we hebben zicht op de verschillende eilanden. De klederdracht van de mensen is heel mooi. Hier breien de mannen en naaien de vrouwen.
Met een mooi uitzicht nemen we onze lunch. Ik heb een heerlijke zalmforel gegeten. Dan nog wat rondneuzen en filmen, en dan beginnen we aan de afdaling.
WAT IS DAT ???? Zeker een 550 rotsblokkentrap naar beneden. Je moet nogal uitkijken waar je je voeten zet.
We moeten toch een aantal keren stoppen om op adem te komen en nog wat foto's te nemen.
We vertrekken om 7 uur naar het Tititacacameer. We meren eerst aan bij de drijvende eilanden. Het is absoluut de moeite om te zien, maar hier wonen No Way.
De eilanden zijn opgebouwd uit zand en wortels, daar bovenop wordt kruislings riet opgelegd. Deze peruanen leven hier echt met het minimum. Ze wonen in een heel klein huis met gans de familie. Het huis bestaat helemaal uit stro. Koken wordt buiten gedaan. In de winter vriest het min 10 graden, en om zich te verwarmen kruipen ze nog wat dichter bijeen. Het is haast onmogelijk om er te wonen. Ze zouden met 2500 zijn die overschillende eilandje verdeeld zijn. Er is zelfs een drijvende school.
We zijn met zijn allen uit gaan eten om Mozes uit te wuiven, en om Saskia te verwelkomen. Mozes moet een tweetalige groep gaan leiden. Hopelijk doet Saskia het even goed. We zien wel.
Onze pa heeft cavia gegeten, en vond het heel lekker. Ik heb alpaca gegeten, en dat was ook heel goed te smaken.
Voor de rest was het een gezellige boel. Op tijd naar huis want morgen moeten we om 6 uur weer debout
De volgende halte is Raqchi.Hier maken we een wandeling door de site. En natuurlijk ook weer veel panorma foto's nemen. Ik durf het bijna niet meer te schrijven. Overal waar je komt is de natuur helemaal anders, maar toch altijd even prachtig.
We stijgen van 3900 meter naar 4300 meter tot Roya. De lucht blijft toch wel ijl. Dat voel je toch bij de minste inspanning.
Bergen met sneeuw wisselen zich af, met bergen met bomen, rotsen en dan weer volledig kaal.
Dan arriveren we in Puno. Euh voor mij de smerigste stad die ik ooit heb gezien. Het is een echte vuilnisbelt in het midden van de straat, gewoonweg een stort. Ontzettend druk en vooral weer veel taxifietsen. Mooie momumenten zijn beplakt met van alles en nog wat.
Deze stad is vooral ook berucht voor de smokkel met Bolivie. Ook om zijn omkoperijen enz.
Maar wij trekken verder naar de baai van Puno, die is echter heel wat anders. We verblijven er 2 nachten.
Nu ga ik me klaar maken om te gaan eten.
De groetjes aan iedereen, en dikke kusjes aan de kleinkids van onze pa en mij
Alléé we staan weer met de kippen op, gisteren zijn we er samen mee gaan slapen. Om 8 u zijn we gaan slapen. Vandaag 5 u 30 op. Het is een heel stuk frisser, maar dat geeft niet hoor, want het wordt een lange busreis vandaag. Natuurlijk voorzien van de nodige stops.
Urcos is het eerste dorp waar we halt houden. Op de markt eten de peruanen hun ontbijt. Ze worden niet graag gefilmd. Hoe zou je zelf zijn. Maar overal waar je stopt zijn er ook altijd cadeautjes. Het probleem is dat het ongeveer altijd dezelfde zijn.
Onderweg staan er natuurlijk veel lama's. Nu kan ik eindelijk de namen onthouden : de vicunia, de lama, de guanaco en de alpaca. De wol van de alpaca is de duurste.
We hebben in de bus ook cocabladeren vermengd met kalk gegeten. Dit zou veel energie moeten brengen. Je voelt inderdaad wel de verdoving. De gids, Mozes lacht er mee en zei dat je een wandeling van een uur gemakkelijk in een kwartiertje kan doen. Maar ik vind dat het vies smaakt.
Het is een wisselvallige dag. Het heeft fel geregend en na een paar minuten scheen de zon weer, en dan was het weer onmiddellijk 25 graden.
Els ik zal morgen nog eens proberen, maar ik denk dat ik reeds te veel foto's heb genomen, en dat daardoor het opladen lang duurt.
Bart, ge moet maar eens aan ons Els vragen hoe dat marcheert.
Els ik zal morgen nog eens proberen, maar ik denk dat ik reeds te veel foto's heb genomen, en dat daardoor het opladen lang duurt.
Bart, ge moet maar eens aan ons Els vragen hoe dat marcheert.
