Nationale park van Abruzzo▲ In het jaar 1923 werd het park bij wet vastgelegd. Ten gevolge van verschillende uitbreidingen telt het park tegenwoordig 44.000 hectare. Maar liefst 22 steden, die liggen in de provincies LAquila, Frosinone en Isernia, behoren tot het park. De talrijke dalen en drie bergmassieven met hoogtes van meer dan tweeduizend meter, Monte Petroso 2.249 meter, Monte Marsicano 2.245 meter, Monte Greco 2.285 meter en Monte Meta 2.242 meter, werden in het verleden gevormd door gletsjers en karstprocessen. De hooggelegen rivier de Sangro ontspringt hier en baant zich vervolgens een weg door heel het beschermde gebied. Andere rivieren die door het park stromen zijn de Melfa, de Giovenco en de Volturno. In het park en zijn omgeving treffen we verschillende natuurlijke meren aan zoals Vivomeer, het Pantaniello-meer en het Scannomeer. Daarnaast zijn er nog de stuwmeren van Barrea en van de Montagna Spaccata. In 1980 startte het Onafhankelijk Bestuur van het Nationale park van Abruzzo, dat belast is met het beheer van het park, met een zoneringsproject waarbij het hele terrein in zones werd onderverdeeld. Voor gebieden die volledige bescherming genieten, gelden zeer strenge beperkingen, maar in de andere zones zijn de regels waaraan de toerist zich dient te houden, soepeler. Op dit moment is het park in vier zones onderverdeeld: een reservaat met volledige bescherming, een algemeen reservaat, een beschermde zone en een ontwikkelingszone. In bijna elke stad zijn een centrum voor reisinformatie en streekkantoren te vinden. Ook is er een centrum voor ecologisch onderzoek in de Apennijnen. Hier worden de zeldzaamste diersoorten bestudeerd. In het park leven beren, gemzen, wolven, herten en reeën. Het symbool van het park is de Marsicaanse bruine beer die tot voor kort een met uitsterven bedreigde diersoort was. Op dit moment lijkt het erop dat het gevaar bezworen is dankzij de beschermingsmaatregelen van het Bestuur. In het park en de nabijgelegen bergen leven ongeveer tachtig bruine beren. Het Bestuur van het Nationale park van Abruzzo heeft ook initiatieven genomen voor andere terreinen. Een voorbeeld hiervan is de Actie Gemzen. Dankzij deze actie is deze herbivoor weer terug op de Majella en de Gran Sasso. In het park leven ongeveer veertig wolven. Dankzij de San Francesco-actie (welke met hulp van het Wereldnatuurfonds twintig jaar geleden werd gestart) werd een informatiecentrum geopend en kwam er een speciaal gebied voor de fauna. Naast de hiervoor al genoemde zoogdieren, leven er nog ongeveer veertig andere soorten in het beschermde gebied waaronder de wilde kat, de marter, de otter, de das, de poolkat, het wilde zwijn, de eekhoorn en de eetbare slaapmuis. In het park zijn ongeveer driehonderd vogelsoorten aanwezig. Tot de in het park levende roofvogels behoren de steenarend, de slechtvalk en de havik. Nachtvogels die in het park leven zijn onder andere de bosuil, de steenuil, en de oehoe. Andere vogels zoals de lijster, de kortsnavelboomkruiper, glanskopmees en de zeldzame witrugspecht bouwen hun nesten in de bossen. Hoger in de bergen treffen we de sneeuwvink, de alpenheggemus en de steenpatrijs aan. In de nattere delen van het park kunnen we wilde eend, de fuut en de blauwe reiger zien. Ongeveer dertig soorten amfibieën en reptielen leven in het park van Abruzzo waaronder de spitssnuitadder, de gevlekte salamander en de brilsalamander. In de meren en beekjes zwemt de forel. In de door rivieren ingekerfde dalen kunnen we genieten van een rijke oevervegetatie bestaande uit populieren, wilgen en elzen. Hogerop treffen we de typische soorten van de bossen van de Apennijnen aan met als belangrijkste soort de beuk. Andere soorten zijn de esdoorn, laburnum, hazelnoot, wilde appel, wilde peer, wilde kers en, wat minder vaak, de hulst. Pijnbossen van zwarte dennen zijn te zien bij de Villetta Barrea en de Camosciara. In de lente en zomer gaat het park gehuld in een kleurenpracht als de gentianen, gentianelas, viooltjes, pioenrozen, vergeet-mij-nietjes, akelei en irissen bloeien. Trots van het park is echter de Kleine schoen van Venus of de Slof van onze dame, de grootste, in het wild groeiende Italiaanse orchidee. Het park kan in het hele jaar door bezocht worden. Ook zijn er rondleidingen langs natuurlijke paden.
Limoncello wordt ook gebruikt met ijs, fruitsalade, in longdrinks en cocktails zoals bijvoorbeeld:
Lemon chill - Aperitief: 1 deel campari, 3 delen limoncello, 3 delen ananassap, 3 delen tonic Mix alles en serveer in hoog smal glas met ijs en schijfje citroen.
Yellow Hurricane - Long drink: 3 delen limoncello, 5 delen cointreau, 2 delen dry gin Mix alles met ijs en serveer in een long drink glas en schijfje citroen en rietje.
Golden sunrise - Cocktail: 4 delen limoncello, 2 delen tequila, 4 delen tonic Mix alles en serveer in een cocktailglas, voeg een ijsblokje toe en een schijfje citroen.
Exotic ice - Dessert: 1 bolletje citroenijs, 1 bolletje vanille ijs, 1 glaasje limoncello Mix alles met een mixer en serveer in een champagneglas
Limoncello Only - Digestief: Limoncello ijskoud geserveerd in een ijskoud glaasje is een excellent digestief
Limoncello: Ik heb dit heerlijke drankje voor het eerst gedronken bij onze lieve vrienden Fam Giara. Ik wist dat limoncello gemaakt werd van de schillen van een citroen en het liefst van citroenen van Sorento of de Amalfi-kust, Sicilië. Tijdens onze vakantie in Loretto Aprituno kwam ik deze citroenen tegen en een heerlijk recept van plaatselijke bewoners Fam.Laurella. We brengen elke Italië-vakantie een paar liter 95% alcohol mee en een paar zakken met Afmalfi-citroenen. Het recept luidt als volgt: 10-12 dikke (Amalfi-)citroenen, 1 liter 95% alcohol, 1 kg suiker en 2 liter mineralwater(naturel). Je schilt de citroenen met een dunschiller, doet deze in een grote pot, alcohol erbij en een dag of 2 laten trekken. Af en toe eens met de pot schudden. De alcohol onttrekt de smaak aan de citroenen en na een paar dagen is de alcohol mooi geel. Schillern eruit filteren, recentelijk ontvangen tip is de schillen in de keukenmachine fijnmalen, invriezen en is verder te gebruiken als citroenpulp voor te bakken. Citroensap kan ook geperst worden en vervolgens ingevroren. Maar dat terzijde. Je zet de 2 liter water op een laag vuurtje en voegt geleidelijk de suiker toe totdat hij opgelost is, even laten afkoelen en mengen met de citroenalcohol. Vervolgens bottelen, etiketje erop en koel zetten. Voor consumptie geldt: hoe kouder, hoe beter. Dus diepvries. Als je het water vervangt door langhoudbare melk kun je crema di limoncella maken. Ook zeer lekker.
Pizza: Het bekendste Italiaanse recept is natuurlijk de wereldberoemde pizza. Iedereen weet wel zo'n beetje waarmee je de pizza kan beleggen. Mijn inziens is het belangrijkste de samenstelling van het deeg en de baktijd. Om met het laatste te beginnen, het is belangrijk dat de bodem van de pizza zo snel mogelijk krokant is, zodat de ingrediënten hun smaak blijven behouden. Onnodig lange baktijden beïnvloeden de smaak van de pizza nadelig. De oven zo heet mogelijk zetten en het rooster op de eerste richel zodat je pizzabodem van onderen flink heet wordt. Terwijl de oven goed heet wordt, maak ik de overige ingrediënten klaar. Per pizza heb ik ongeveer 200-250 gram meel nodig. Ik gebruik hiervoor patentmeel of grano duro tipo 00 (in de italiaanse winkel te verkrijgen) ofwel harde tarwe voor 2/3 deel, 1/3 deel wordt griesmeel,
Dit harde tarwemeel kan tegenwoordig redelijk vlot gevonden worden in supermarkten of Turkse of Marokkaanse winkels. Het wordt verkocht onder de naam semolina. Letterlijk betekent dit griesmeel, zeer fijn griesmeel.
Voor 500 gr meel(duro+griesmeel) voeg ik nog een zakje droge gist en wat zout toe. Dit doe ik in de keukenmachine, meng het eerst en doe er dan voorzichtig lauwwarm water bij totdat de keukenmachine er een bal van maakt. Nog een tien seconden doorkneden en dan is het deeg goed om op een warme plaats te rijzen. Later rol ik het uit, inwrijzen met goed olijfolie, tomatensaus, ham, mozzerealla etc. etc. Na 10-12 minuten is de pizza klaar. Simpel zat.s m a k e l i j k....
