Alle zijn we fier op de mannen die het niet opgegeven hebben. Mijn kraampje netjes opgesteld, zo rond 15u een hevige rukwind,de tent zag ik bewegen om dan uit haar ankers te gaan,de poten hingen boven mijn hoofd,de zijwand poten kwamen zo naar mijn gezicht. Gelukkig heb ik veiligheidslessen en oefeningen gekregen op onverwachten ogenblikken,dus,alles laten staan voor wat het was en weg wezen.Gelukkig en dank de mensen die me dat allemaal geleerd hebben,zeg nooit,nooit,zo zie je maar.Liever de werkstukken stuk dan een poot in mijn hoofd.