Ouderlingen

In de herfst van het leven, wachtende,

Dit lichaam, een schaduw van weleer,

Geest, soms nog helder, soms smachtende,

Enkel nog herinneringen, niks meer.

Niks is voor eeuwig, hoe spijtig ook,

Alleen die laatste stap, wij zijn zo bang,

Verdwijnen, opgaan in doorschijnende rook,

Hopelijk zonder veel pijn, niet te lang.

En toch, men zal je gedenken,

Je hebt je stempel gezet, nazaten,

Zonder jou, geen verder leven schenken,

Over jou met respect nog jaren praten,

De Tijd

Soms loop je traag, soms sta je stil,

Een moment van vreugde, te snel voorbij,

Ik kan hem niet rekken, ook als ik het wil,

Want de snelheid bepaal Jij.

Het verleden, een flits, een schicht,

De toekomst nog jaren ver weg,

En toch, de snelheid van het licht,

Heeft hier ook zijn zeg.

Ik kan het niet veranderen,

Ik moet het ondergaan,

Het is voor mij zoals voor anderen,

Eens zal hij ook voor ons stille staan,